A Cold Night

Een zacht briesje vloog over het strand en liet een rilling over haar rug glijden. Ze sloot haar ogen en haalde even diep adem, de lucht van het strand opsnuivend. Ze opende haar ogen al gauw weer en keek naar de lucht. Ze was moe, voelde sterk de behoefte om in het zand te gaan liggen. Maar.. Dat kon ze niet doen. Dan zou al het zand namelijk in haar gezicht, kleren en haar belanden, en dat wilde ze absoluut niet. Dan zou ze er niet uit zien. Ze slaakte een diepe zucht.
Opnieuw vloog een zacht briesje over het strand. Ook deze liet een rilling over haar rug glijden. Het was koud. Bovendien was het al laat. Dat was ook de reden voor de stilte op dit strand. Ze slaakte een diepe zucht. Even ging ze voorzichtig met haar hand door haar bruine haar, om vervolgens haar hoofd heen en weer te schudden.
Ze was nog niet lang in Santa Monica, wat betekende dat ze nog niet zo lang op Monica High zat. Ze wist dat ze ingedeeld was in klas 11B, maar kende geen van de namen die ze gehoord had. Maar, dat was ook wel te verwachten. Per slot van rekening kwam ze uit Miami, en was dat een redelijk stuk verwijderd van deze plek. “Ugh,” zuchtte ze.
Ze miste Miami. Miste haar vriendinnen, haar klas, haar zus, haar huisdieren.. En zelfs haar ouders en haar kleine, irritante zusje. Maar, haar ouders zeiden dat het goed voor haar was om ver van huis te zijn. ‘Misschien dat je op deze manier een beetje verantwoordelijk opbouwt,’ had haar moeder gezegd. Ze rolde even met haar ogen. Verantwoordelijkheid. Op een plek zonder ouders, zonder regels? Het zou enkel heel saai worden als ze niet gauw actie zou ondernemen. Maar, verantwoordelijkheid was een woord wat niet in haar woordenboek stond.
Stiekem was ze benieuwd naar haar klas. Zou ze het met iemand kunnen vinden? Zo ja; met wie? Of zou de andere 11e klas, 11A, leuker zijn? Zou de school hier heel erg verschillen met die uit Miami?
Ze slaakte een diepe zucht. Ze zou er spoedig achter komen. Per slot van rekening was binnenkort haar eerste lesdag. Ze hoefde zich geen zorgen te maken over leren en zo; haar vorige school had een stuk voorgelopen, wat betekende dat ze veel van de stof die ze nu zouden krijgen al gehad had. Natuurlijk zou ze wel een beetje op moeten letten, want als haar gemiddelde niet steeg zouden haar ouders heel, heel boos worden, maar al te veel aandacht hoefde ze niet aan school te besteden. Althans.. In het begin. Later zou dat, tot haar grote spijt, veranderen.
Opnieuw ging ze met haar hand door haar bruine haar. Het was saai op het strand, maar ze wilde nog niet weg. Om een of andere reden had ze een vage hoop dat ze iemand tegen zou komen hier, ook al wist ze dat de meeste mensen nu niet naar het strand gingen en het dus geen nut had. Ze richtte haar blik op de lucht.

Ugh. Wist geen betere topictitel. ~

Geoff had zijn vest om zijn middel geslagen, voor zijn feit was het warm genoeg. Australië was hier eigenlijk niets meer vergeleken. Ergens wou hij wel terug maar dat had toch geen zin, in Australië was er niets voor hem. Toch niets wat hem vooruit zou helpen met de toekomst. Rustig wandelde hij verder over het strand en keek naar het water links van hem. Kort keek hij voor zich uit en zag een meisje zitten, meteen bleef hij staan en besloot zich zelf ook maar neer te zetten. Hij was niet zo sociaal aangelegd, soms wel irritant voor mensen om hem heen. Maar ja, hij zou zelf nooit op iemand afstappen, laat staan wat gaan zeggen want dan hoorde ze hier zowat meteen dat hij van Australië kwam. Dat wou hij nog even stil houden, simpel weg omdat hij zijn stem niet wou laten horen want dan hoorde je dat stomme accent. De jongen keek naar het water en ademde de zoute zeelucht in, een geur die hem deed denken aan Australië. Geoff zuchte diep en sloot zijn ogen even. Hij mocht niet denken aan zijn thuisland dat bezorgde hem toch alleen maar problemen en heimwee. Kalm trok hij zijn muts verder over zijn hoofd, die muts droeg hij niet omdat het koud was ofzo. Maar omdat dit voor hem veel meer was dan alleen een muts, het was een cadeau van zijn broer. Die het leger in was gestuurd door zijn vader. Het had niet veel gescheeld of hij was zijn broer gevolgd, niet vrijwillig natuurlijk. Maar om zijn ‘slechte’ gedrag. Wat volgens hem dus eigenlijk niet echt klopte maar ja. Je ouders wisten het zogezegd altijd beter,lab aangezien zij je hadden op gevoeg en een hele blablabla die volgens hem toch niet klopte.
Even haalde hij zijn mobiel tevoorschijn en staarde naar de foto die op de display stond. Het was er een waar hij samen met zijn broer die iets ouder was dan hem opstond. Voor even zuchtte hij en beet hij kort op zijn onderlip. Zijn broer welliswaar gekleed in een groene broek met een groene vest. Perfecte outfit om naar het leger gestuurd te worden. Kort rolde hij met zijn ogen en zuchtte even diep. Waarom had zijn broer er nu ook mee toegestemd? Kort schudde hij zijn hoofd en keek voor een moment naar het meisje dat iets verder van hem zat en richtte zijn blik dan weer op het water.

Chelsea slaakte een diepe zucht. Ze had hier eerder heen moeten komen; dan had ze de zonsondergang kunnen zien. Een zonsondergang op het strand was altijd mooi om te zien. Bovendien waren er altijd wel andere mensen om er naar te kijken, zodat ze niet zo in haar eentje zat. Ze was gewend aan de aandacht, was gewend aan de vele vrienden en vriendinnen om haar heen. Sinds ze hier in Monica was, was dat verschrikkelijk veranderd. De eenzaamheid voelde vreemd. Het was iets waar ze niet aan gewend was. Ze wilde haar vriendinnen opbellen, maar.. Het voelde zo vreemd. Ze slaakte een diepe zucht en sloeg haar ogen neer.
Nee, niet meer aan denken, zei ze zacht tegen zichzelf. Hoe kon ze hier de komende jaren doorkomen, als ze zich bleef vasthouden aan hetgeen wat nu niet meer was? Als ze één ding had geleerd in het verleden, was het dat je je niet teveel moest focussen op het verleden of de toekomst; het heden was het belangrijkst. Helaas deelde haar moeder niet dezelfde mening. ‘Je moet je focussen op je toekomst, Chelsea,’ zei ze altijd weer als Chelsea thuis kwam met een onvoldoende.
Toen ze iets in haar ooghoeken zag bewegen, keek ze op. Een blonde jongen stond daar. Hij had een muts op zijn hoofd. Chelsea hief één wenkbrauw op. Ach.. Jongens konden zoiets dragen. Als zij met een muts zat en ze deed hem af, staken haar haren alle kanten op. Ze grinnikte even zacht en schudde haar hoofd. Misschien.. Moest ze de jongen maar eens aanspreken. Als ze niemand aansprak, zou ze nooit mensen leren kennen. Dan kon ze, zodra ze eindelijk naar huis kon, haar vriendinnen niet jaloers maken door te vertellen wat ze allemaal had gedaan. Nee, dan zouden ze haar jaloers maken.
Chelsea hapte naar adem en stond op. Ze klopte haar kleren voorzichtig af, waardoor wat zand naar beneden viel. Hierna stapte ze vastberaden op de jongen af en glimlachte ze. “Hallo,” zei ze zacht. “Mijn naam is Chelsea,” zei ze. “Chelsea Pearce.”
Wat zou de jongen denken? Haar vreemd vinden omdat ze zo op hem af stapte, of vond hij dat juist leuk? Ze besloot er niet al te veel over na te denken. Als hij dacht dat ze vreemd was, maakte dat niets uit. Per slot van rekening was ze dat ook. I’m strange and I like it, was de zin die haar te binnen schoot. Ze moest een lachje onderdrukken en keek de jongen aan, wachtend op zijn reactie.

Oewh. Mijn RL pa woont in Australië. x3 ~
De lapt viel net bijna omdat mn ma aan 't stofzuigen was en toen de stekker meetrok. Ik weet niet hoe ik 't deed, maar ik wist 'm net te vangen voor hij de grond raakte. :3 ~

Geoff keek voor zich uit en opeens hoorde hij een stem. Was het het meisje? Toen de stem zich echter een naam gaf wist hij meteen dat het een meisje was. Meteen klapte hij toe en beet hij op zijn onderlip. Wat moest hij nu zeggen? Kort keek hij naar het het zand waar hij op zat en slikte even. 'Euhm.. Hallo.' Bracht hij moeilijk uit en wreef even zijn haar uit zijn ogen en keek haar met een hele kleine glimlach aan. Sukkel die je bent, praat toch gewoon dacht de jongen in zich zelf. Geoff leek zich maar niet te kunnen herpakken, waarom was hij niet zo als andere? Waarom ging met andere omgaan voor hem toch zo moeilijk? Terwijl de meeste mensen van zijn leeftijd gewoon vol moed op iemand afstapte, en hij gewoon ergens in een hoek stond. Dit had hij hier, maar ook in Australië. Hoewel het hem daar na een tijd wel was gelukt om zich zelf te laten open bloeien, maar hier was het nieuw. Hier moest hij weer helemaal van nul beginnen en dat was voor hem best moeilijk. Vergeet je niet voor te stellen dombo. ‘Ow ja, ik ben Geoff Campbell.’ Daar klonk dat rot vervelende accent van hem weer. Een Australisch accent was zo lelijk, vond hij dan toch. Er waren mensen vanuit Newcastle die het wisten te verdoezelen maar hij kon dat jammer genoeg niet.

[Inspi, is een beeje dood nu. Ga hem even reanimeren.]

De jongen begroette zich en Chelsea glimlachte. Zijn accent viel haar vaagjes op, maar aangezien hij maar weinig gezegd had kon ze het nog niet plaatsen. Zelf had ze niet echt een (opvallend) accent. Toen ze de stem van de jongen weer hoorde, keek ze op. Hij stelde zich voor als Geoff. Geoff Campbell. Het was een naam die ze nog niet eerder gehoord had. Haar naam was niet echt origineel. Er was een overvloed aan meisjes met de naam Chelsea of Chelsey. Natuurlijk kon je het op meerdere manieren schrijven, maar die twee waren zeker de meest bekende.
Zijn accent was haar ook opgevallen. Het was een Australisch accent, één van de accenten die ze makkelijk kon plaatsen. Ze vond het altijd een beetje grappig klinken als ze een Australiër voor het eerst hoorde praten, maar na een paar minuten was je er al weer aan gewend.
Het duurde even voor ze zich realiseerde dat ze weer in haar eigen wereldje beland was. Dat was iets wat ze best vaak had. Wanneer er veel mensen waren viel het niemand op, maar wanneer je met z’n tweeën was moest je het proberen te vermijden. Dan viel het teveel op en vroeg de ander meestal iets in de trend van: ‘Waar denk je aan?’ Chelsea slaakte een diepe zucht en knipperde een paar keer met haar ogen, waarna ze haar blik weer op Geoff richtte.
Waar moest ze over praten? Misschien was het handig om te weten of hij op Monica High zat. Zo ja, in welke klas. Hij leek haar wel ongeveer van haar leeftijd, maar.. Dat was logisch. De meesten van Monica High zaten wel zo tussen de zestien en achttien in, aangezien het maar drie klassen waren. Chelsea ging even met haar hand door haar haar. “Sorry, ik ken nog niet zoveel mensen hier,” verontschuldigde ze zich. “Ben net overgekomen uit Miami,” vervolgde ze. Ze haalde even diep adem.
“Ik ben ingedeeld in klas 11B, op Monica High,” besloot ze toen te zeggen. Misschien zou hij ook in 11B zitten, ook al leek die kans haar zeer klein. Ze glimlachte. En, als het wel zo was.. Wat had ze eraan? Ze wist nog niks van de jongen, behalve zijn naam. Ze wist niet of hij aardig was of niet, hoe oud hij was, of hij aan een sport deed.. Het zou dus, op dit moment, weinig uit maken of hij bij haar in de klas zat of niet. Toch?

Geoff keek naar het zand en zuchtte even. Dit ging voor hem te moeilijk, hopelijk zou ze niet gaan denken dat het aan haar lag ofzo want dat was helemaal niet waar. Dit lag gewoon aan zijn zelf vertrouwen, allesins het kleine beetje dat hij inzich had. Al gauw gingen zijn gedachten weer naar Australië, het land waar hij zo graag weer heen wou langs de ene kant, maar langs de andere kant dan weer helemaal niet omdat hij zijn vader niet meer wou zien na wat hij zijn broer had aangedaan. Komop, het leger. Er waren veel betere dingen die je kon bedenken, het leger was eigenlijk gewoon het extreemste van alles. Geoff begon zich weer helemaal druk te maken over wat zijn vader had gedaan. Meteen schudde hij zijn hoofd en keek haar weer aan toen ze begon te praten. ‘Ik ben hier ook nog maar net. Helemaal van Newcastle hierheen.’ Sprak hij zacht tegen haar en wreef even over zijn arm. ‘Is een grapje toch? Ik zit ook in 11B en volg honkbal hier.’ Zei hij met een kleine glimlach tegen haar. Een sterke noorderwind kwam aanzetten waardoor er even een rilling door zijn gehele lichaam trok, al had hij toch geen last van de koude. En als dat wel zo was dan deed hij zijn jas maar aan hoewel zij die misschien ook kon gebruiken? ‘Als je wilt mag je gaan zitten hoor.’ Stelde hij voor en schoof een klein stukje op zodat ze kon gaan zitten. Het spreken ging al een beetje beter voor hem, maar hij wist dat hij op elk moment weer kon dicht klappen. Maar ja, dan had Chelsea dit ook ineens meegemaakt hoewel hij liever wou dat het niet zo was. Uiteindelijk stak hij zijn mobiel weer in zijn zak en wachtte rustig op een reactie van haar.

De jongen, Geoff, zei dat hij hier ook pas net was. Chelsea glimlachte. “Oké,” zei ze rustig. Hij zei dat hij ook in 11B zat. Chelsea fronste. Dus toch. Ze wist niet of het haar hoorde te boeien of niet. Maar, misschien was het toch goed om iemand te kennen in de klas.. Maar, dit kon ze nou niet echt kennen noemen. Wanneer je iemand een enkele keer tegen kwam, betekende het niet dat je bevriend zou raken met deze persoon. Bovendien was ze gewend om alleen met anderen om te gaan voor de populariteit. Hoe meer mensen er om je heen hingen, hoe hoger je stond qua populariteit. Zo ging het nou eenmaal. Ze ging, zonder het te merken, weer met haar hand door haar bruine haar. Populariteit, hè? Ze slaakte een zucht. Ze was het kwijt. Ze was nu waarschijnlijk gewoon een vage ‘nieuwe’ op deze school. Iemand die onbelangrijk was, iemand die toch niet gemogen zou worden. Ze was benieuwd hoe anders het op deze school zou zijn dan op haar vorige.
Het duurde even voor ze zich realiseerde dat ze niet alleen was. Ze herinnerde zich weer dat de jongen had gezegd dat hij aan honkbal - als ze het zich goed herinnerde - deed. Een sport, hè? Niets voor haar. Op haar vorige sport had ze achter haar vriendinnen, als ze hen zo kon noemen, aan gehobbeld van sport naar sport. Volleybal, Cheerleading.. Die twee waren haar zeker bijgebleven. Bij volleybal had iemand een bal tegen haar hoofd aan gekregen. Iets wat haar schuld was geweest. En bij het Cheerleaden waren ze met z’n allen boven op elkaar gevallen bij de piramide. Iets wat er trouwens super hilarisch uit had gezien.
Opnieuw merkte ze op dat ze aan het dagdromen was. Dit keer doordat Geoff zei dat ze kon gaan zitten. Ze knikte. “Ja, bedankt,” zei ze glimlachend. Ze zakte door haar knieën en plofte neer op het zand, een halve meter van Geoff af. Ze haalde diep adem. “Wat vind je tot nu toe van Santa Monica?” vroeg ze zacht en ze keek hem aan, benieuwd naar hoe hij naar deze plaats keek.

Laatheid! Het spijt me. Heb gisteren de hele dag op bed gelegen enzo. Nja, hoop dat je er iets mee kan. ~