And then you got lost

Christian die in een donker hemd en een jeans gehuld was bevond zich in een bos. Een bos ergens in Topanga state park, tuurlijk was het in een van de uithoeken van het park maar hij was er dus eigenlijk nog nooit geweest om eerlijk te zijn. En de pech dat de avond dan nog eens bijna ging vallen, was stiekem des te spannender. Hoewel het ook wel eng was, maar toch. De jongen kwam eigenlijk net van een feest dat aan de rand van het park lag, en tja hij was dus gewoon de verkeerde kant opgelopen. Een actie die voor hem best wel logisch was uiteindelijk aangezien hij nu niet zo vaak in het park was. Maar goed, wie weet kwam hij hier zo meteen wel een of ander vampier mens tegen. Ja, daar ging zijn oh zo trouwe fantasie weer. Hij keek echt wel veel te veel series over het onmogelijke eigenlijk. Maar wie weet, uiteindelijk kon alles wel. Een grimas stond op zijn gezicht waarna hij zich met zijn rug tegen een boom zette en gewoon maar bleef staan. In de hoop dat er nog iemand afgedwaald was van het feest, al leek dat er misschien niet in te zitten want uiteindelijk was hij maar diegene die zo dom was om een verkeerde richting uit te gaan. Voor even streek hij door zijn donker gekleurde haren en staarde hij voor zich uit. Het werd uiteindelijk nog later ten hij hier bleef staan, hoewel dat best nogal logisch was aangezien hij niet vooruit ging. Maar dat was voor hem ook pure logica. Aangezien als hij verder ging hij ook weer zou gaan verdwalen in het bos, of beter gezegd nog verder. Ach, uiteindelijk kwam je wel ergens uit natuurlijk, maar toch volgde hij liever een normaal pad dan een bos als dit. Al was zijn veiligheid nu niet bepaald belangrijk voor hem. De jongen kon zich verweren tegen enig andere persoon, en misschien wel tegen een dier. Maar dat ging hij uiteindelijk toch liever uit de weg. Uiteindelijk werd hij het toch beu om te blijven staan en draaide zich om, om terug zijn vorige stappen te gaan bewandelen, maar het feit dat hij ook niet bepaald een goed geheugen had door dat hij toch al een paar zaken op had gedronken op het feest hielp er niet echt bij. En zo ging hij uiteindelijk toch weer een verkeerde richting uit.
[&Faye]
[Lame tittel, en ik zuig in beginposts maar goed]

Faye was nog maar enkele weken in Santa Monica, en het beviel haar prima. Overal beter dan dat spookhuis waar ze in Ierland in had gewoond. Ja, het was jammer dat ze haar vrienden achter moest laten, maar hier zou ze tenminste 's nachts weer durven slapen. Sinds het overlijden van haar vader spookte het ontzettend in hun huis, voor haar gevoel dan. Maar haar moeder wilde niet weg uit het huis, juist omdat volgens haar de geest van haar vader daar rondzwierf en ze hem niet achter wilde laten en nog meer blabla. Maar zelf had ze al weken niet goed geslapen in dat huis. Gelukkig waren haar grootouders zo lief om voor te stellen dat ze naar hun in Santa Monica mocht verhuizen. Ze had Ierland nooit leuk gevonden, het gehucht waar zij in had gewoond had totaal geen voorzieningen voor jonge mensen, het was één en al boer wat daar woonde. En dat was niet het leven wat zij wilde leiden, ze wilde in een stad wonen met veel jonge mensen die tenminste wél iets begrepen van mode en uitgaan en dat soort zaken. De eerste paar weken had ze bij haar grootouders doorgebracht, zodat ze goed kon wennen aan de stad en het klimaat, maar sinds een paar dagen was ze met school begonnen, op Monica High. Ook had ze het cheerteam gejoind en mede daarvoor bevond ze zich nu in het bos van Topanga State Park. Ze had vandaag een beetje een dipdagje, ze miste haar moeder en stiekem miste ze de groene omgeving van Ierland ook wel een beetje. Dus had ze besloten om te gaan hardlopen in het bos, om haar conditie op peil te brengen voor het cheerleaden. Al een paar uur was ze non stop aan het rennen, met de muziek die door haar iPod-oortjes speelde en haar verstand op nul. Het was heerlijk om weer even omgeven te worden door bomen en struiken, om die bekende geur weer op te snuiven. Pas toen het nummer waar ze die middag mee was begonnen weer klonk, stopten ze met rennen. Ze merkte op dat het al donker begon te worden. Een beetje verdwaasd keek ze om zich heen, ze had werkelijk geen flauw idee waar ze nu was. De bospaden leken ook zo goed als verlaten, wat niet heel vreemd was. Wie ging dan ook een bos in 's avonds, als je ook de stad en haar uitgaansgelegenheden had. Ze zuchtte even vermoeid, typisch iets voor haar om zonder er over na te denken te gaan hardlopen in een park waar ze de weg niet kende.. Toen merkte ze het figuur op wat enkele meters voor haar liep, misschien dat die persoon haar kon vertellen waar ze heen moest. Ze trok een klein sprintje, tot ze naast de jongen liep, en keek hem even met een vriendelijke glimlach aan. "Hoi, kan jij mij misschien vertellen waar ik de uitgang van het park kan vinden? Ik ben een beetje verdwaald zegmaar," sprak ze op opgewekte toon tegen hem. 

[Hahah waarom denk je dat ik nooit wil openen? ]

Nog steeds had hij geen uitgang gevonden en stil aan begon hij de moed ook te verliezen om iemand hier te gaan tegenkomen. Blijkbaar was hij de enigste dommerik op het feest geweest om verkeerd te lopen. Naja, dat werd dus een nacht hier bestede zeker? Niet meteen de plek bij uitstek maar hij had geen andere keuze meer. Een korte zucht schoof over zijn lippen waarna hij even zijn hemd goed trok. De jongen stopten zijn handen in zijn zakken en staarde maar gewoon voor zich uit, goed luisterend of hij eventueel iets zou horen wat hier niet hoorde maar tot nu toe hoorde hij hier en daar alleen maar een vogel opvliegen. Vanuit zijn ooghoeken werd hij hier en daar een schim gewaar, hooguit eentje van een dier of zo. Een mens zou het niet zijn dan zou hij die daar net al hadden moeten opgemerkt. Christian haalde kort zijn mobiel uit zijn broekzak, maar hij had dus geen bereik hier. Tuurlijk, verdwalen in een bos en weer geen bereik hebben. Alles stak hem tegen op dit moment. Onbewust gleden zijn ogen naar de lucht, als hij nu kon bepalen waar het noorden was dan zou hij hier snel buiten zijn maar in oriëntatie was hij nu niet meteen de beste. Toch niet in de duisternis die de nacht met zich meebracht. Een plotse stem deed hem meteen op zij kijken. Zijn hand had zich tot een vuist gebald, maar die liet hij al snel weer ontspannen toen hij het blonde meisje naast hem aan keek. Dus ze was ook verdwaald? Mooi, dan was hij niet meer alleen. ‘Nou, ik zou je graag helpen, maar ik ben momenteel zelf ook nogal verdwaald.’ Grijnsde hij even scheef naar haar waarna hij even om zich heen keek. Maar nee, hij kon niets maken uit de bomen die stil aan steeds donkerder werden en uiteindelijk ook schaduwen over hen heen wierpen. ‘Ik hoop dat je het niet erg vind opgezadelt te zitten met mij? Want ik zie hier niet echt een weg uit.’ De jongen wreef even langs zijn nek en zuchtte. Momenteel wenste hij dat hij niet eens naar dat stomme feest was gegaan. Dan had hij hier nu niet gezeten, al had hij haar dan ook niet echt ontmoet. Iets wat op zich misschien wel jammer zou zijn uiteindelijk, aangezien hij zich voorgenomen had op nieuwe mensen te gaan ontmoeten, en zij was daar het begin uiteindelijk van. Een geluk bij een ongeluk was het uiteindelijk. Momenteel hunkerde hij eigenlijk naar zijn bed, zodat hij van die idiote koppijn af zou zijn, tja drinken had ook zijn downsides en die er vaarde hij momenteel nu omdat hij al te lang op zijn benen stond. ‘Trouwens, voor je denkt dat ik een of andere freak ben. Ik ben Christian, en tja ik ben gewoon de verkeerde richting uit gelopen toen ik fan het feest kwam of zo.’ De jongen haalde even zijn schouders op en wachtte kalm af tot zij wat zou zeggen, of tot ze wie weet wel gewoon door zou lopen.

Het werd steeds donkerder en ze slaagde er steeds minder in om alles van elkaar te onderscheiden. Nou, dit werd wat hoor. Voor zover dat nog ging, keek ze zoekend om zich heen, opzoek naar punten van herkenning. Maar cliché als het was, iedere boom leek natuurlijk op elkaar en ze kon zich niet herinneren of ze dit pad al bewandeld had. Daarnaast was het verschrikkelijk irritant dat ze geen bereik had, ze wist zeker dat haar grootvader haar met gemak zou hebben gevonden en ook weer dit bos uit zou komen, als ze hem had kunnen bellen. Ze bleef maar doelloos rondlopen, in de hoop zo per ongeluk bij de uitgang terecht te komen. Hoe lang ze inmiddels al rondjes liep wist ze niet, maar ze was in ieder geval dolblij om eindelijk iemand tegen te komen. Het verbaasde haar een beetje dat de jongen direct zijn vuist balde, was het zo gevaarlijk hier dan? Haar glimlach verbreedde iets, in de hoop hem zo duidelijk te maken dat ze geen kwade bedoelingen had of iets dergelijks. Ze grinnikte even om het antwoord van de jongen, dat was erg.. handig in deze situatie. "Oh, dat is fijn. Nouja, ik ben liever mét iemand verdwaald dan dat ik in m'n eentje hier rondloop," reageerde ze lachend, terwijl ze even een hand door haar blonde, licht krullende haren haalde. Ze grinnikte even om zijn volgende vraag. "Hm, nee hoor, zolang je maar niet zo'n vies jongetje bent wat kwade bedoelingen heeft met onschuldige meisjes," grijnsde ze, terwijl ze onopvallend haar blik over de jongen heen liet glijden. Nee, hij zag er niet bepaald uit als zo'n type jongen. Ze kneep haar ogen even iets samen om haar beeld wat te verscherpen, maar nog steeds zag ze weinig verschil tussen alle bomen en struiken om hen heen. "Waarom moeten die dingen ook zo op elkaar lijken.." mompelde ze binnensmonds, terwijl ze haar handen in haar broekzakken stak en weer voor zich uit keek. Ze schoot even in de lach om de manier hoe de jongen zich voorstelde. In gedachten herhaalde ze zijn naam een paar keer, zodat ze het niet snel zou vergeten. Of ze hem ooit weer zou herkennen wist ze niet zeker, aangezien het behoorlijk donker was en ze zijn gezicht niet al te goed kon zien. "Of je een freak bent weet ik niet, maar aangenaam in ieder geval. Ik ben Faye.Ik ging hardlopen in het bos, en heb niet zo goed opgelet waar ik eigenlijk liep," antwoordde ze, nog steeds een beetje lachend. Dit ging goed, ze had al één vriendelijk persoon ontmoet. Tenminste, hij leek haar wel aardig. De situatie waarin dat gebeurde was misschien wat minder, maar aan de andere kant ook wel lachwekkend. Daarnaast was het ook gewoon typisch Faye om te verdwalen. Ze besloot om maar weer door te lopen, vroeg of laat wilde ze toch de uitgang vinden en naar haar bed kunnen, waar ze op dit moment best wel naar verlangde na een hele dag te hebben gerend.

Christian grijnsde even breed naar haar. ‘Ach, weetje uiteindelijk kunnen we nu met twee uitkijken naar een uitgang en dat is wel handig.’ Sprak hij op een vrolijke toon tegen haar. Even streek hij met zijn hand over zijn nek en schoot in de lach om de opmerking die ze plaatste over het feit dat hij niet zo’n vies jongetje was. ‘Nou dat is aan jouw om uit te vinden hoor.’ De jongen wiebelde even speels met zijn wenkbrauwen. Tuurlijk was hij niet zo iemand, zo’n mensen gaf hij liever een klap als hij ze tegen kwam. Maar goed. Kort keek hij rond, elke struik trok op elkaar eveneens als de bomen, en een echt pad was er duidelijk niet te zien. Kort rolde hij met zijn ogen. Christian stopte zijn handen weer in zijn zakken en zuchtte even. Hij wou hier uit raken, met haar wellicht. Misschien kon hij haar dan nog mee nemen naar een normaal café of zo. Want uiteindelijk zou het hier misschien nog vrij lang duren voor ze ook echt weg zouden zijn hier uit. ‘Ik ben echt geen freak hoor.’ Christian keek haar met fijn geknepen ogen aan, maar schoot toch weer in de lach. ‘En hardlopen, op dit uur? Niet zo gek dat je verdwaald ea.’ Sprak hij op een droge toon. Oke, dus ze noemde Faye, die naam zou hij maar gaan herinneren aangezien hij niet bepaald straks wou komen aanzetten met “Hé jij, of hé meisje”dat was stiekem gewoon onbeleefd. Toen het meisje door begon te lopen volgde hij haar maar. Ergens om niet meer alleen te wezen, maar toch ook om haar veiligheid te gaan bewaren voor what ever hier ook zou gaan rondlopen. ‘Nou, mijn verhaal is niet veel beter eigenlijk. Er was een feest in het park, en tja ik liep lekker de verkeerde kant uit zeg maar en toen kwam ik hier. En niet veel later kom jij aangelopen.’ Even haalde hij zijn schouders op waarna hij kort zijn hoofd schudde. Ja, dit moest hem weer gaan overkomen. Al had hij nu wel het geluk dat er iemand bij hem liep, dan kon hij die persoon nog een beetje plagen aangezien hij hier toch een tijdverdrijf nodig had buiten het zoeken naar een uitgang. Even bekeek hij het meisje. Nu het hem opviel, hij had haar hier nog nooit gezien. Nieuweling? En dan nog eens verdwaald. Wat een goed begin van je jaar hier op Monica. ‘Je bent nieuw zeker, of ik ben je nog nooit tegen het lijf gelopen?’ Vroeg hij, om het gesprek toch niet meer stil te laten vallen. Christian rekte zich even uit, niet bepaald beleefd naar haar toe. Maar het was toch wel nodig, want anders zou hij waarschijnlijk zo meteen wel gaan omvallen van vermoeidheid of what ever.