Knowing that some will get lost along the way

Het lijkt allemaal zo nep, het idee dat goede mensen goede dingen toekomen en dat er magie is in de wereld, en dat de aardige mensen deze zullen ontvangen. Maar er zijn te veel mensen die pijn lijden voor zoiets om echt te zijn. Er zijn te veel gebeden die geen antwoord krijgen. Elke dag negeren we hoe gebroken deze wereld is. En we zeggen maar "het komt wel goed, je red het wel" maar het is niet oke. En zodra je dat weet, dan kun je niet meer terug. Er is geen magie in de wereld. Heeft deze duisternis een naam? Deze wrede acties en alle haat. Hoe heeft het ons gevonden? Kwam het stiekem ons leven binnen gedrongen of vonden wij het en ontvingen we het met open armen? Wat is er met ons gebeurd, dat we onze kinderen de oorlog insturen zoals we dat met volwassen mannen doen? We hopen voor hun goede terugkeer, maar we weten dat sommige zullen verdwijnen onderweg. Wanneer verloren we ons pad? Opgegeten door schaduwen, meegenomen door de duisternis. Heeft deze duisternis een naam?
Er zijn meer dan zes miljoen mensen in de wereld. Sommige moeten vluchten in angst. Sommige komen terug naar huis. Sommige vertellen leugens om door de dag te kunnen komen. Anderen komen nu pas de waarheid onder ogen. Sommige zijn kwaadaardige mensen in een oorlog met het goede. Sommige zijn goede mensen, die het moeilijk hebben met het kwaad. Zes miljoen mensen. Zes miljoen zielen. En soms heb je er maar een nodig.
Een diepe zucht verliet Abel's mond. Wat was er toch met hem aan de hand? Waarom kon hij niet eens normaal denken en zich normaal gedragen? Hij kon zich enkel nog afvragen waar het mis was gegaan. Wat hij had gedaan om te verdienen wat hij had gekregen. Lag het aan Chloe? Was zij de reden waarom alle slechte dingen met hem waren gebeurt? Alsof God hem wou laten boeten voor wat hij had gedaan. Nee, dat was niet mogelijk. Het begon al vrijwel meteen, nog voordat hij haar kende. De gedachten dat iemand zijn meisje had maakte hem gek, hij zag haar nog bijna elke dag in gedachten. Ze was zijn leven. Het klopte gewoon niet. Waarom had ze weg moeten gaan? Waarom kon ze niet blijven, bij hem? My baby...

[Me&Ayse :3]

Met een zucht plofte Ayse neer in het gras, ze leunde tegen het muurtje achter haar. Nu ze hier zo besefte dat ze nog geen vriendin had, miste ze haar oude groepje enorm. Thuis scheen het niet bepaald gezellig te zijn en het kwam niet eens door Ayse! Haar zus Amanda had Ayse's gedrag min of meer overgenomen. Nu was Ayse weg en stond Amanda al weer klaar om haar ouders te irriteren. Ergens vond ze het wel grappig, maar aan de andere kant ook weer sneu voor haar ouders. Nog een zucht rolde over haar lippen en ze tuurde even over het schoolplein. Het weer werd steeds beter en het koele briesje streelde haar blote armen. Kort haalde ze een hand door haar krullen heen en viste haar iPod uit haar tas. Ze stak de mp3-oortjes in haar oren en zette de muziek aan. Naar de mening van haar ouders waarschijnlijk veels te hard maar dat kon haar even geen moer schelen. Verveeld trok ze haar capuchon over haar hoofd. Tot nu toe had ze hier nog geen potentiële vrienden ontdekt. Hoewel ze ook nog niet met veel had gesproken, hadden veel mensen hier een enorme attitude. En als er iéts was waar Ayse niet tegen kon, was het tegen arrogante mensen die zichzelf beter vonden dan de rest. Of die zichzelf in ieder geval geweldig vonden. Ze voelde het litteken op haar onderrug steken, het was voor de zoveelste keer ontstoken geraakt en het deed verdomd veel zeer. Zucht nummer drie verliet haar mond en ze sloot even haar ogen om alle geluiden om haar heen weg te denken en zich te concentreren op de muziek die in haar oren schalde. Mede doordat haar litteken weer irriteerde, gleden haar gedachten voor de zoveelste keer naar haar ex. Ze begreep nog steeds niet waarom hij Ayse de schuld had gegeven van zijn vreemdgaan. Dat hij vreemdgegaan was, was één ding. Maar om vervolgens haar de schuld te geven ging Ayse toch iets te ver. De ruzie die daaruit was voortgekomen was vreselijk geweest en onder andere de rede voor het litteken, wat inmiddels als een gek brandde, op haar onderrug. In een flits zag ze haar ex weer op haar afkomen, ze voelde haast zijn handen die haar wegduwden. En toen, de glazen tafel waar ze tegenaan kwam en brak. Het resultaat: vier glasscherven in haar onderrug. Haar ex had ze daarna nooit meer gesproken of gezien en daar was ze dolblij mee. Nooit meer hoefde ze hem te zien, de klootzak. Ze schrok wakker uit haar gedachten omdat haar iPod uitviel. Shit, hij was leeg. Ze vloekte binnensmonds en hees zichzelf, nog steeds een beetje mopperend, overeind. De capuchon trok ze weer naar achter en probeerde haar pluizende haar te corrigeren. Zonder succes: het stond nog steeds alle kanten op. Nukkig keek ze voor zich uit, tot haar blik viel op een zwartharige jongen die een eindje verderop zat. Hij leek, net als Ayse overigens, niet erg goedgehumeurd. Toch besloot ze om hem maar aan te spreken. Soepel stond ze op en liep zijn richting op. "Hay." begroette ze hem zachtjes, waarna ze hem even onderzoekend aankeek. "Zin in gezelschap?" vroeg ze daarna droogjes.

Langzaam gleden Abel's gedachten naar school. Zonder dat hij het doorhad zag hij zijn cijfers van vorig jaar. Daar die cijfers was hij gezakt voor het examen en moest hij opnieuw zijn schooljaar overdoen. Hij was oud genoeg om te weten dat hij had moeten leren voor zijn examen, dat het belangrijk was. Hij was oud genoeg om te weten dat als hij de eerste keer zakte voor zijn examen - wat ook het geval was - het gevolgen zou hebben voor zijn toekomst. Voor zijn baan. Maar hij was gewoon te jong. Too young to care.

"Hay, zin in gezelschap?" vroeg een stem, lichtelijk droogjes. Hij wist meteen dat het een meisje was, dat herkende hij duidelijk in haar stem. En het verbaasde hem dan ook niks dat toen hij opkeek, hij daar een meisje zag. Ze had een beetje blauwe ogen, lichtelijk grauw van kleur. Of kwam dat maar door het licht? Ze had lange, donkere haren met een pony. Ze droeg een neusring, maar dat was alles wat hij op het moment opmerkte. Een leerling hier, dus.
Hij knikte toen maar. "Is goed." reageerde hij toen. Hij krabde even aan zijn wang, die wat bobbelig aanvoelde door de onzuiverheden op zijn huid. Het was niet dat hij niet goed voor zichzelf zorgde, in tegendeel. Misschien zelfs iets te goed, hij kon niet goed tegen vuil. "In welke klas zit je?" begon hij het gesprek toen maar. Hij was niet geheel zeker waar hij over moest praten, maar de klas leek een goed begin.

De jongen knikte en ze glimlachte even vriendelijk. Onderzoekend liet ze haar blik even over hem heen glijden. Hij had, net als zijzelf, felblauwe ogen en donker haar. Alleen was haar haar natuurlijk lang en krullend, zijn haar kort en een beetje warrig. Nogmaals krulden haar mondhoeken een stukje omhoog, waarna ze zich naast hem liet zakken. Ze frunnikte even aan het hangertje van haar ketting. Ze had hem van haar ex gekregen, maar toch kon ze het niet over haar hart verkrijgen om het af te doen. "In welke klas zit je?" sprak hij na een korte stilte tegen haar, en ze keek hem glimlachend van opzij aan. "11B, jij?" antwoordde ze vervolgens. Eventjes keek ze weer voor zich uit. Ze trok haar knieën onder haar kin en keek de jongen weer aan. "Ik ben trouwens Ayse." stelde ze zich daarna maar voor. Hoe dit gesprek zou verlopen wist ze niet zo goed. Wat had ze nou eigenlijk te bespreken met een jongen die ze niet kende? Ze beet kort op haar onderlip, waarna ze de jongen nieuwsgierig aankeek. De pijn in haar onderrug wist ze aardig te verbergen, hoewel ze af en toe na een venijnige steek op haar lip beet. Ze pulkte wat aan de ring door haar neus, een automatisme wat zo nu en dan op kwam duiken. Meestal als ze gestrest was, of zoals nu niet goed wist wat ze moest doen. Een bijna onhoorbare zucht ontsnapte uit haar mond, nummer vier als ze het goed had bijgehouden.

[Oke dit is bestwel triest, maar heb niet zoveel inspi.]

Abel krabde nogmaals aan zijn wang en liet zijn hand toen door zijn haar gaan. Hij slaakte een diepe zucht en keek even naar zijn handen. Hij was redelijk verlegen rond nieuwe mensen, hij kende ze immers voor geen meter. Waar moest hij het over hebben met hun? Het vormde steeds meer een probleem. "11B, jij?" vroeg het meisje toen. Het duurde even voordat het doordrong waar ze het precies over had, hij was inmiddels zijn vraag al helemaal vergeten. Hij was nou niet helemaal op de wereld om het zo maar te zeggen. Al gauw sprong het hem te binnen waar het zwartharige meisje het precies over had. "Oh, ik zit in klas 12B," zei hij toen. Hij wist niet of hij moest zeggen dat hij een jaar was blijven zitten, maar hij besloot uiteindelijk dat het een onnodig detail was die niemand boeide. Ja, hem misschien. Maar zijn ouders en zijn broer kon het niks schelen, die zag hij niet eens. Nooit. En hij had er ook geen behoefte aan. Al snel realiseerde hij zich dat hij er weer aan dacht en fronste even in zichzelf. Bah, wat irritant was dat.
"Ik ben trouwens Ayse." stelde ze zich toen even voor. Hij merkte dat ze wat frunnekte aan haar neusring en wat aan haar lip beet, maar hij zocht er niks achter. Waarschijnlijk een soort tik, die had hij zelf ook. Het krabben aan zijn wang, de onzekerheid van zijn acne. Maar bij anderen dacht ie nooit echt dat ze een reden hadden om aan hun gezicht te zitten. Niet echt een heldere gedachten van zijn kant, maar goed. "Abel, Abel Berman.. Leuk je te ontmoeten Ayse." zei hij op een vriendelijke toon. Hij probeerde zo vriendelijk mogelijk te klinken, wat volgens hem aardig was gelukt. Ondanks alles wat er in zijn leven was gebeurd, was het voor hem niet moeilijk om blij of zelfs gelukkig te zijn.