Lost [&Lyron]

Het was al laat in de avond toen Jacky besloot dat het tijd was om naar huis te gaan. Charmant liet ze zich van de barkruk glijden en liep ze richting de garderobe, met een wijntje te veel op was het nog een leuke uitdaging om thuis te komen. Het was voor het eerst dat ze in deze bar kwam met een stel vrienden, maar deze hadden haar een tijdje terug al achter gelaten. Aangezien het best gezellig was en de avond nog jong was had Jacky besloten nog even te blijven. Op haar mondje was ze niet gevallen en algauw was ze met jan en alleman in gesprek gegaan. Een glimlach hier een wijntje daar en de uren vlogen voorbij. Helaas kwam er altijd een eind aan een leuke avond en werd het echt tijd om naar huis te gaan. Het was niet ver lopen naar de campus, heen waren ze ook te voet gekomen, vandaar dat er geen taxi werd gebeld. Door de enkele wijntjes die ze tot zich had genomen zag Jacky het gevaar niet meer in om door het donker alleen naar huis te gaan. Ze sprak zich zelf toe dat het maar een stukje was en wat kon er nu gebeuren. De weg wist ze ook niet precies meer, maar eenmaal buiten zou ze vast wel herkenningspunten zien. Terwijl ze haar lange rode winterjas, die tot net over der jurkje viel, aantrok probeerde ze de route nogmaals voor haar geest te halen. Ze moest in ieder geval buiten meteen rechts en aan de eind van de straat links, of was het toch recht. Nou ze zag het van zelf wel. Met een vloeiende beweging haalde Jacky haar blonde haren onder de kraag van der jas vandaan en liep richting de deur. Even keek ze nog achterom, misschien zou ze hier ooit nog terug komen, en ging naar buiten. Even rilde ze van top tot teen toen de koude wind in haar gezicht sloeg. Halloween was geweest en meteen werd het koud. Het zou een lange depressieve tijd worden, grauw en grijs. Jacky hield meer van zon, zee, strand en feestjes. Hoewel Halloween en het kerstbal hadden altijd wel wat speciaals. Haar handen diep in der jaszak weg gestopt begon ze te lopen, meteen vroeg ze zich af waarom ze ook alweer zulke hoge hakken aan had. Op het begin van de avond leek het altijd wel een goed idee, het stond mooi, maar wanneer de avond over was werd het altijd pijnlijk. Gelukkig was het maar een kort stukje lopen, want bij de T splitsing moest ze rechts toch? En daarna ergens links, ze zou er wel uit komen.

Na een half uurtje dwalen begon er toch wat paniek te ontstaan in het blonde koppie van Jacky. Waar was ze ergens, de straatjes werden steeds smaller, de huizen steeds meer uitgeleefd. Het leek wel of ze in een achterbuurt was beland. Hier was ze zeker op de heen weg niet langs gelopen. Even bleef ze staan terwijl haar licht blauwe ogen de omgeving scande. Iets vertelde haar dat ze hier weg moest en snel. Met een versnelde pas en lichte paniek begon ze te lopen terug waar ze vandaan kwam, maar al snel wist ze ook de weg terug niet meer. Geschrokken keek ze achterom toen ze een fluitje hoorde en een stem die sprak “Hey meisje verdwaald? Je kan wel bij mij slapen”. De stem was afkomstig van een kerel met versleten kleren dubbel haar leeftijd. Snel liep ze door en ging ze ergens de hoek om. Daar bleef ze even stil staan om zich zelf tot rust te krijgen. “Jacky hoofd erbij houden, kalm aan.. niks aan de hand” fluisterde ze zichzelf toe. Langzaam probeerde ze tot 10 te tellen om alles weer op een rijtje te zetten. Bij 8 bedacht ze dat ze gewoon haar telefoon bij had. Opgelucht keek ze in haar handtasje die ze de hele tijd dicht tegen haar borst had aangedrukt. “Yes” kwam tussen haar rode lippen vandaan toen ze haar iphone vond. Ze kon beter wat meer afstand tussen haar en die griezel creëren voor ze haar toestel ging raadplegen. Een paar straten verderop keek ze op haar scherm. Meteen leek haar hart wel te zinken en kwam er een reeks vloekwoorden uit haar mond. Leeg… Wat moest ze nu. Met haar rood gelakte nagels ging ze door haar haren. Zou ze ooit nog thuis komen?

[& Lyron]