Just walking to destination nowhere

Het drukke stadsleven maakte hier plaats voor bos en groen, en dat was precies wat het meisje nodig had dat daar rondliep. Hayley schopte steentjes weg in een riviertje, wat een ongelovelijk saaie scene gaf maar voor haar eigen gevoel een enorme bezigheidstherapie was.
En het feit dat er op haar bureau nog 4 verslagen op haar lagen te wachtten was nou ook niet bepaald aanlokkelijk om rechtsomkeert te maken en dat hele klote stuk terug de wandelen naar de campus. Hayley grijnsde ongemerkt en verzamelde weer een paar nieuwe kiezelsteentjes terwijl ze voorzichtig over het hobbelige pad verderliep. Bij sommige punten bleef ze even staan zodat ze het prachtige uitzicht kon bewonderen die ze vervolgens in haar gedachte prentte. Hayley slaakte even een diepe zucht van verlichting; soms was het stadsleven niks voor haar. Daarom was het ook fijn om het zo op deze manier even te 'ontvluchten'. Ze was opgegroeid in Colorado, dat vol bezaaid was met alles wat groen was. En daarbij woonde ze ook nog aan de voet van de Rocky mountains, waar ze vaak kon ontsnappen aan iedereen en alles en vervolgens uren kon ronddwalen. Hayley glimlachtte bij de gedachte aan thuis en gooide ondertussen een kiezelsteentje het water in die vervolgens even over het water stuiterde en met een plofje het water inviel.
Veel vrienden had Hayley nog niet gemaakt; ze was hier pas 2 weken maar had ondertussen maar met 1 iemand echt contact gelegd, waar ze best van baalde aangezien ze graag sociaal wou doen en ook leuke dingen wou plannen zoals ieder andere leerling hier. Maar er is nog zat hoop, dacht ze grijnzend terwijl ze een steentje weggooide in de lucht en vrolijk verder huppelde.
De zon begon steeds verder te zakken en Hayley liep verder totdat ze een geschikte zwerfkei vondt die ze als stoel kon gebruiken. Ze ging zitten op het zachte moes en staarde naar de avondlucht.

Neuriënd wandelde Eduard door het Topanga State Park. Hij was enkele uren geleden op school toegekomen en wilde nog even alles op een rijtje zetten nu hij nog de kans had. Diep in gedachten verzonken zakte hij op het koele gras neer, mijmerend over wat hij nog allemaal wilde doen in zijn eerste week. Ten eerste, en vooral, al enkele mensen leren kennen. Hij had geen zin om binnen de kortste keren voor asociaal jongetje te worden uitgescholden. Daarnaast wou hij ook al eens gaan informeren bij het voetbalteam en of ze hier toevallig ook ergens een gitarist zochten... Hij wou.. Argh, al zijn gedachten toch. Kon hij nu niet gewoon eens alles op zich laten afkomen? Om het allemaal wat uit zijn hoofd te laten verdwijnen stond hij recht en slenterde verder. Maar al snel dwaalden zijn gedachten weer af, deze keer naar eventuele nieuwe liedjes op zijn gitaar. Dat waren al veel leukere gedachten...

Na een tijdje bereikte de jongeman een riviertje dat rustig kabbelend het vredige landschap doormidden sneed. Lui als hij was volgde hij de loop van de rivier. In de verte zag hij iemand steentje in het water gooien. Hij moest grijnzen om het meisje. Of ze was tamelijk kinderachtig, of ze deed aan pure bezigheidstherapie. Langzaam voortstappend naderde hij haar. Hij observeerde haar toen ze zich neergevlijde op een grote steen en botste haast tegen een fietser op die vloekend verder reed. Snel wendde hij zijn blik af en keek weer voor zich. Nog maar een meter of vijf voor haar veranderde hij van koers en liep op haar af. "Ook aan het genieten van de stilte?" vroeg Eduard haar terwijl hij zich naast haar in het gras zette...