Walking..

Een meisje met licht bruine haren luierde ergens dicht aan een bos tegen een boom. Haar haren lagen netjes plat tegen haar schouders. Haar gezicht stond neutraal alhoewel er toch een kleine glimlach op haar gezicht te herkennen was. Een klein fluitsignaal vloeide uit haar mond. Het was een soort vogelgeluidje dat ze al sinds ze klein was gebruikte om vogels tot bij haar te lokken. En zoals ze elke keer weer voorkwam, een vogeltje kwam naar haar toegevlogen en bleef uit angst een beetje voor haar neus vliegen. "Het is goed jongen", zei Iana zacht en stak haar hand in haar linkerzak-waar er allemaal kleine zaadjes inzaten- en gaf dat, door haar hand naar het vogeltje uit te steken aan het roodborstje. Een grijns sierde haar mondhoeken toen het vogeltje de kleine zaadjes moeiteloos in haar snaveltje nam en het smakelijk opat. Toen Iana het blikje van de vogel zag, beteuterd omdat zijn zaadjes weg waren grinnikte Iana . "Neeh, mijn zaadjes zijn op", zei Iana ietwat uitdagend en lachte speels waarna ze zich liet zich zakken op haar hukje en naar de grond keek. Ze wreef met haar linkir hand over de grond aangezien ze een spoor van een dier had gezien. Toen ze plots opeens wist wat het was keek ze voor zich, nog met haar hand op de pootafdruk. Er waren hier herten, dat was duidelijk aangezien de sporen zich kort achter elkaar bevonden. Na een tijdje voor zich uit starend stelde ze zich weer recht en keek zuchtend om zich heen. De frisse lucht deed haar even huiveren maar daarna herstelde ze zich weer snel en stapte het bos in. De geur van de schorsen van de bomen, het leek haar voor even wel te verdoven voor alle andere frisse geuren. Alleen rook de geur van rotte bladeren harder en overheerste het de geur van de bomen. Iana had gewoon wat met de natuur en ze dan ook vaak wandelingen maakte. Na een hele dag studeren deed het haar op de één of andere manier goed dat ze eindelijk eens wat rust had. Met haar ogen half dicht geknepen zag ze een hertenjong bij zijn moeder staan midden tussen de bomen. Iana glimlachte bij het zien van het vrolijke snoetje van het dier en probeerde iets dichter bij te komen. Maar net toen ze een foto wou nemen had ze perongeluk op een tak gestapt en had het takje een kleine 'krak' laten horen waardoor de dieren algauw weg waren voor ze het door had. 'Damn', dacht ze en slikte waarna ze op haar onderlip beet en haar wandeling dan maar verder zette in de hoop dat ze iemand leuks zou tegen komen.

-Alleen Ethan en Iana.

Trots liep de jongen met zijn fotocamera in zijn handen over het pad. Hij was blij dat zijn ouders hem eindelijk toestemming hadden gegeven om naar een andere school te gaan. Op zijn oude school verveelde hij zich altijd dood. Na een tijdje viel er niets nieuws meer te ontdekken in de wijde omgeving om te fotograferen. En als zijn enige echte passie verstoord werd, werd hij meestal altijd nogal nors of vervelend. Hij wilde gewoon kunnen doen wat zijn hart hem vertelde te doen: en dat was altijd fotografie geweest. Zo lang hij zich kon herinneren was hij altijd al in de ban geweest ervan. Het fascineerde hem, sprak hem aan en bovenal, hij kon er zichzelf bij zijn. Niemand zou hem storen. Want wie zou nou een doodgewone jongen met een fotocamera storen, en waarom zou je dat doen? Hij hield eventjes halt en keek naar de foto’s die hij al had gemaakt. Er zaten een paar mooie bij, maar ook een paar… Nou, die sloeg hij gewoon over om lang naar te kijken. Een frons tekende zich af op zijn gezicht. Er waren slechts drie goede bij in zijn ogen. Te weinig. Hij was nu zelfs op een nieuwe plek, die hij nog nooit eerder had gezien. Meestal zou zijn instinct het dan moeten overnemen en zou hij alles wat hem aansprak fotograferen… Maar het nadeel was dat er dan zoveel slechte bij zaten.

Peinzend beende hij verder. Hij kon overwegen om het bos in te gaan, maar wie weet zou hij dan verdwalen, en dat moest hij ook niet hebben. Hij slaakte een zucht. Hij keek eventjes op, het bos in. Wat zou het voor kwaad kunnen, dan zou hij maar verdwalen. Hij zou dan tenminste een paar goede kiekjes krijgen. Vastberaden stapte de jongen het bos in; hopend de goede beslissing te hebben gemaakt. Hij hapte één keer naar adem en bleef gelijk stilstaan. Hij knipperde een paar keer ongelovig met zijn ogen: stond daar nou echt een hert? Zonder verder na te denken ging hij stevig staan: zodat hij een goede foto kon maken. Hij hief zijn camera omhoog, en vanaf dat moment ging alles automatisch. Net toen hij een foto wou maken rende het dier weg. Met een verbaasd gezicht liet hij de camera zakken. Hij had toch zeker geen geluid gemaakt. Hij ging rechtop staan en keek zoekend om zich heen, zoekend naar de dader. Ineens spotte zijn oog een gestalte. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Dat moest de persoon zijn die het dier had weg gejaagd. Langzaam baande hij zich een weg richting de persoon, maar bleef halverwege stilstaan. Hij kon hier misschien alsnog van profiteren… Door gewoon een foto van die persoon te maken, als hij of zij voldeed aan zijn eisen voor een goede foto. Zo stil mogelijk sloop hij erop af; om na een paar meter halt te houden. Er stond een meisje. Een glimlach krulde zich rond zijn lippen. Perfect… dacht hij triomfantelijk. Gelijk hield hij zijn camera in de gewenste houding. Nu was het alleen nog maar wachten op het moment dat ze een goede pose aan zou nemen, zonder het door te hebben.

- Sorry voor flutpost, maar heb het uber druk en moet nu eten (; -

Iana slikte en keek met een boos gezicht naar de plaats waar daarnet nog een hert met een hertenjong had gestaan. Kut.. Nu juist als zíj een foto wilde trekken! Terneergeslagen keek ze dromend voor zich uit en hoorde plots achter zich een klein geluidje. Meteen nam ze haar camera in de aanslag en draaide zich langzaam om. Met haar zoete glimlach keek ze nu recht in een lens van een fototoestel. "Gotver..smeerlap!", riep Iana en draaide haar rug meteen naar hem toe nog voor hij een foto zou kunnen trekken en liep triomfantelijk weg in de richting waar ze tegen een boom had geleund. Die verdomde vulgaire gast dacht toch écht niet dat ze zo makkelijk te pakken was? En wat wilde hij met die foto doen dan? Haar confronteren of laat staan, haar chanteren? Een zucht verliet haar keel terwijl ze hoofdschuddend haar haren naar achteren streek en dan eens nadacht. Misschien wilde hij gewoon een foto van haar trekken voor in zijn album te steken met zijn andere foto's? Nadenkend wreef ze over haar voorhoofd en slikte. Jaah, misschien wilde hij dat wel? Meteen kreeg ze een groot schuldgevoel, ze had gewoon smeerlap tegen een onbekende jongen gezegd die even goed best leuk kon zijn! Iana liet zich tegen 'haar' bomen vallen en kruiste haar been over haar ander been. Ach, het was toch maar een jongen, misschien wilde hij haar alleen maar confronteren met een foto. En als je het wou weten, ze haatte het, op de foto staan! Alhoewel ze een prachtig figuur had met een juist gezicht en mooie bruine haren, toch was ze zo onzeker over zich zelf dat ze het maar liever vermeed. Met haar fototoestel losjes in haar hand draaiend keek ze in de richting waar ze zojuist de angst van haar leven had ontdekt. Hoe ze zich had omgedraaid en récht in die lens had gekeken.. Een rilling schoot over haar ruggengraat toen ze er weeral over nadacht. Misschien kwam het gewoon omdat ze vroeger eens gefotografeerd was geweest toen ze half dronken was op een feest. Een paar losers hadden die foto op facebook gezet en nu was ze zowat bekend als 'de dronkenlap'. Sindsdien wou ze gewoon nooit meer op een foto..Hoe ze dat jaar vernederd en uitgelachen werd, het bezorgde haar nog steeds die angstige gedachten die haar bijna de dood in jaagden. Maar nu ging alles weer beter, tot nu. Nu leek weer alles opnieuw te gebeuren..

Net toen hij een foto wou maken draaide ze zich snel om. Ze had ook een foto camera. Zijn gezicht vertrok; dit kon niet goed gaan. In haar ogen zou hij waarschijnlijk gewoon als een of andere vage stalker overkomen, die een foto van haar wou… Om vieze of chanterende dingen mee te doen. Maar hij wou enkel dat zijn prijs werd terug betaald: hij had een perfecte foto kunnen krijgen van een paar wilde dieren, maar zij had ze weg gejaagd. Het minste wat ze nu kon doen was zelf op de foto gaan. ‘Godver… Smeerlap!’ riep ze naar hem. Eigenlijk had hij het al zien aankomen. Kalm liet hij zijn camera zakken. Hoe verder ze wegliep, hoe groter zijn schuldgevoel werd. Hij had haar niet mogen besluipen, en dan helemaal niet stiekem een foto van haar mogen maken. Er was zoiets dat Copyright betekende. En hij was er domweg de betekenis van vergeten. Maar ook kwam een ander gevoel de hoek om kijken. Het voelde alsof hij een soort van verloren had. Normaal lukte het hem altijd om dingen de fotograferen die hij wou, qua personen. Maar deze keer had hij gefaald. De jongen haalde diep adem. Hij kon zich maar beter gaan verontschuldigen, dadelijk zou het zich verspreiden en zou hij bekend staan als de enge vieze gozer die stiekem foto’s maakt van meisjes om weet hij veel wat mee te doen.

Snel beende hij in de richting waar hij haar zag verdwijnen. Hij had zijn camera losjes om zijn nek hangen, aan een soort van band. Wat je wel vaker ziet bij sommige fotografen. Toen hij haar in de verte zag kon hij wel in de lucht springen van blijdschap: hij kon alles nog stop zetten. Snel liep hij naar haar toe, om een paar meter halt te houden en gewoon naar haar te kijken. Hij zuchtte, waarna hij naar haar keek. Ze zag er niet al te best uit… Het leek alsof ze ergens mee zat. Nu niet aan denken, je hebt belangrijkere dingen aan je hoofd, herinnerde hij zichzelf aan zijn ware doel waarom hij haar was gevolg. ‘He, luister,’ begon hij maar gelijk, ‘Ik snap volkomen dat je me hebt uitgescholden: maar geloof me… Ik ben geen… Nou ik was niet eens van plan om een foto van je te maken, het was meer; die herten waren daar en jij had ze een soort van weg gejaagd, en ik moest echt een foto maken van iets levends… Dus daarom probeerde ik er eentje van jou te maken, ik wou echt geen foto van je maken om er een of andere vieze dingen mee te doen.’ Hij had het maar gelijk gezegd, was hij er tenminste van af. En zou zij niet de kans krijgen om weg te rennen. Hij trok zijn mondhoeken omhoog, waardoor zich een grijns vormde op zijn gezicht. ‘Ik ben trouwens Ethan. Dan weet je in ieder geval wie je moet zoeken als je ineens een foto van jezelf ziet.’ Hij keek eventjes om zich heen en keek toen weer naar het meisje, wachtend op een reactie.

Iana keek verder dromend voor zich uit en probeerde haar gedachten even te doen weg zweven en gewoon haar ogen eens te sluiten. Waarom zoveel schuldgevoel hebben als dat toch allemaal niet nodig was. Die jongen zou alvast al lang weggegaan zijn, hoopte ze dan toch. Met één wenkbrauw opgeheven keek ze van links naar rechts en tot haar opluchting stond die jongen er niet. Hij zou vast al weg zijn. Tevreden omdat ze nu het veilige gevoel weer terug had stelde ze zich opnieuw recht en nam haar camera in de aanslag. Ze legde haar vinger op de drukknop en richtte de lens op een vogel die net op een bankje zat en naar haar keek. Met een simpele duw op het knopje schoot de flits aan en had ze een perfecte foto van het dier. Iana knikte en keek naar het resultaat. Het was een prachtige vogel waar ze eerlijk gezegd de naam niet van wist. Maar dat deed er niet toe, ze had een prachtige foto en dat was het gene wat telde. Net toen ze in haar hoofd had gezegd om weer eens terug te gaan en nieuwe foto's te maken maar dan op een andere locatie, zag ze op een paar meters afstand diezelfde jongen staan. Verstijfd bleef ze stilstaan, net alsof Iana aan de grond was genageld. Wat twijfelend wat ze ging doen legde ze haar haren in de juiste vorm en probeerde het oogcontact gewoon zoveel mogelijk te vermijden. Net toen de jongen begon te praten keek ze hem récht aan, net alsof ze weer die lens voor haar gezicht kreeg. Maar dan zuchtte ze opgelucht bij het zien van de hangende camera om zijn hals. Eindelijk, hij had haar boodschap eens begrepen. Iana wist eerst niets te vertellen op wat hij zei, hij had zich verontschuldigd, dat was duidelijk. "Het is goed..Ik was gewoon geschrokken. Ik wou eigenlijk net ook een foto maken van dat hertenjong toen ik zo dom weer was om op een tak te trappen..", zei ze en zuchtte waarna ze nu eens de jongen goed bekeek. Hij had (blonde?) haren en ergens vond ze hem wel een knap figuur hebben. Waarom heb ik heb in godsnaam uitgescholden...Zie hoe hot die is..Dacht ze maar schudde algauw haar hoofd, hoe ze het maar in haar hoofd kreeg om dat te denken! "Ik ben Iana, aangenaam kennis maken." Zei ze en knikte waarna ze zich weer wist kalm te houden en een kleine glimlach op haar gezicht te toveren. Ze had hem eigenlijk allang vergeven door zijn knappe uiterlijk en dat was wel overduidelijk.

‘Het is goed… Ik was gewoon geschrokken. Ik wou eigenlijk net ook een foto maken van dat hertenjong toen ik weer zo dom was om op een tak te trappen,’ sprak het meisje, waarna ze een zucht slaakte. Begrijpend knikte Ethan. Hij snapte haar reactie eigenlijk wel, had hem ook al zien aankomen. Maar alsnog was hij hard aangekomen bij hem. Rustig zag hij aan hoe ze haar ogen de kost gaf op hem. Hij hoefde haar niet te bekijken, want dat had hij al zo ongeveer gedaan. ‘Ik ben Iana, aangenaam kennis te maken,’ zei ze gevolgd door een knikje. ‘Aangenaam Iana, leuk je te ontmoeten,’ Ondanks je eerdere scheldwoorden, dacht hij er vlug achteraan. Hij kon het niet laten om haar weer eventjes snel te bekijken. Ze was een vrij normaal meisje in zijn ogen. Natuurlijk, bijna ieder meisje was dat in zijn ogen. Hij was opgegroeid met drie zussen, waardoor hij onderhand wel een beetje wist hoe hij moest omgaan met meisjes: altijd meteen sorry zeggen als je iets fout deed. Althans, dat had hij geleerd van zijn ervaringen met zijn zussen. Ook was het gezelschap van meisjes om hem heen no big deal. Hij wist altijd gewoon wat hij moest doen. Ja, iedere jongen had er van gedroomd om een grotere broer te hebben. Maar hij niet, hij vond het juist fijn dat hij alleen maar oudere zussen had gehad.

Ze leek al wat op haar gemak zijn, na zijn verontschuldiging. De grijns op zijn gezicht verdween en hij pakte zijn camera weer losjes vast met een hand. ‘Zeg, zou ik nog steeds een foto van je mogen maken? Je hebt precies het uiterlijk waar ik naar zocht.’ Hij had al een paar dagen lopen zoeken. Hij wou graag wat fotoshoots houden met iemand, had al perfecte ideeën uitgewerkt in zijn hoofd. Maar hij kon gewoon niet de juiste persoon vinden om te poseren. Tot nu dan. Toen ze daar zo stond in het bos, hem nog niet opgemerkt had, had ze een bepaalde onschuldige en natuurlijke uitstraling. Precies wat hij zocht. Daarom had hij gehoopt een foto van haar te kunnen maken, en was dat eigenlijk ook een bijreden waarom hij haar achtervolgd was. Eigenlijk vond hij zijn vraag wel nogal verkeerd overkomen. Het kon overkomen alsof hij met haar flirtte, wat hij dus absoluut niet wou. Want het enige wat nu in zijn gedachtes rondspookte was een ding: de perfecte foto.

- Hij heeft bruin haar (;... Kijk op zijn Profiel, daar zie je 't ;x -

Iana keek in de richting van de bruinharige jongen en knikte daarna vriendelijk. Ja, opeens had ze véél meer respect voor hem gekregen. Het was nu écht eens de eerste keer dat er een jongen 'sorry' tegen haar zei. Anderen zouden al lang weggelopen hebben of haar zelfs als 'trut of slét' uitgescholden hebben. Met haar hand door haar haren keek ze naar Ethand die haar wat zei. Wel toevallig dat we allebei de zelfde passie hebben, het foto's nemen. Dacht ze in zichzelf. Haar wenkbrauwen gingen een keer op en neer en al meteen daarna plaatste ze ontspannend haar handen in haar heupen en liet haar haren door de wind gaan. Een leuk gevoel kwam in haar lichaam terecht en tevreden ademde ze eens diep in en dan weer uit. Het liet haar altijd rustig worden als ze haar ogen er dan nog eens bij sloot. "De natuur, het is gewoon heerlijk.. En het kan je gewoon de allerbeste foto's geven. Net een cadeautje die je hier krijgt, ongelooflijk", zei ze en keek de omgeving nog eens rond en had opeens zo veel zin om haar foto toestel te nemen en echt elk ding te fotograferen die voor haar stond, dus ook Ethan. Hij had een best leuk uiterlijk en dat zou haar beste kiekje wel zien als ze hem zou trekken. Maar de durf om dat te vragen had ze niet dus liet ze die gedachte maar achter in haar hoofd ronddwalen. Toen plots Ethan dé vraag stelde die ze nooit had verwacht. "Euhm..", zei ze wat mompelend en schuifelde onrustig met haar voet over de grond. "Kijk, ik zal er gewoon geen doekjes omwinden, een jaar geleden heeft mijn ex mij willen zwart maken voor heel de school omdat ik hem dumpte, en dat hij deed was eerst een foto nemen van mij toen ik net van een feest kwam, dronken weliswaar. En dan heeft hij die foto op facebook verspreid zodat ik nu de meest mooie woorden naar mijn hoofd krijg.. Ik wil dat niet nog eens meemaken, daarom dat ik zo reageerde toen ik opeens in die lens van je keek. Het bezorgde me weeral die angst die ik een jaar geleden had..", zuchtte ze en keek van de grond recht in de ogen van Ethan en liet haar ogen daarin rusten. "En de vraag is natuurlijk..Kan ik je vertrouwen?", vroeg ze en keek hem nu doodserieus aan, alsof ze wilde dat hij alles wou doen om haar het te doen geloven. Maar omdat hij zo gewoon praatte en ze hem eigenlijk al vanaf het begin vertrouwde zuchtte ze luid en legde haar hand in haar voorste lok en duwde die wat naar achteren zodat ze in een wat van 'positie' stond om getrokken te worden. Het was eigenlijk de beste pose die ze had, gewoon..Ze vond zichzelf knap als ze zo stond, en hopelijk was het goed voor meneer Ethan die nu nogal haar fotograaf was geworden. "Maar ik zweer je, straks neem ik een fotoshoot van jou!", zei ze en lachte waarna ze zich eindelijk weer eens ontspande en zo perfect stond om getrokken te worden.

‘De natuur, het is gewoon heerlijk… En het kan je gewoon de allerbeste foto’s geven. Net een cadeautje die je hier krijgt, ongelofelijk,’ sprak Iana. Ethan fronste eventjes. Oké, hij vond het leuk om foto’s van de natuur te maken. Was een grotere uitdaging, vooral qua dieren. Want die beesten deden nooit precies wat je wou. Maar de rest? Hij had soms nogal de neiging om zich op te sluiten in een doka(donkere kamer) om zijn foto’s te ontwikkelen. Hij was wel recent overgeschakeld op digitale camera’s, maar om met fotorolletjes te werken vond hij nog steeds leuk om te doen. Hij richtte zijn aandacht weer op Iana, toen deze weer begon te spreken. ‘Euhm…’ mompelde ze weifelend. Hij had al door dat hij een verkeerde vraag had gesteld, en het antwoord nee lag zowat voor de hand nu. Maar het verhaal dat ze vertelde over haar ex-vriend had hij niet zien aankomen. Hun ogen ontmoeten elkaar, maar hij nam niet de moeite weg te kijken. Op dit moment was het beter als hij gewoon naar haar bleef kijken. Meestal werden meisjes of vrouwen boos als je wegkeek; dan leek het net alsof je ze stond te negeren. En als je ze iets belangrijks toe vertrouwden stonden ze daar absoluut niet op te wachten. ‘En de vraag is natuurlijk… Kan ik je vertrouwen?’ vroeg ze, toevoegend aan haar eerdere verhaal. Haar blik was serieus en er viel niet mee te spotten. Ethan probeerde een glimlach op zijn gezicht te krijgen, maar het enige wat eruit kwam was een nogal vage grimas. Een diepe zucht verliet haar mond en Ethan zijn grimas verdween, om plaats te maken voor een neutrale blik. Kalm zag hij aan hoe ze in een soort van pose ging staan, die haar geschikt leek. ‘Maar ik zweer je, straks neem ik een fotoshoot van jou!’ lachte ze. Ethan zijn ogen werden groter. Hij had altijd alleen maar fotograaf gespeeld, nog nooit de persoon op de foto. Hij wist wel wat hij moest doen om een mooie foto te maken, het beste uit mensen te halen… Maar bij zichzelf?

Snel schudde hij zijn hoofd onmerkbaar, hij moest zich nu concentreren. Hij haalde eventjes diep adem en hield zijn hoofd toen een tikje schuin. Hij liep een beetje om haar heen en bleef op een gegeven moment staan, zodat hij haar van de zijkant kon fotograferen. Op de een of andere manier had hij een of andere kick voor kaaklijnen. Hij vond het eigenlijk een van de mooiste dingen aan bepaalde mensen. Hij hapte één keer naar adem. ‘Iana…’ begon hij zachtjes. ‘Ik ben niet echt het type dat ‘echte poses’ fotografeert. Ik wil mensen gewoon fotograferen zoals ze zijn… Echte natuur, echte menselijkheid. En geen geacteer,’ legde hij kalm uit. ‘Dus probeer te doen alsof ik er niet ben,’ glimlachte hij. Natuurlijk wist Ethan dat het niet makkelijk voor haar zou zijn, vooral na die nare ervaring met haar ex. Maar iedereen had nare dingen meegemaakt, en het was beter als je je er overheen wist te zetten. Dus eigenlijk probeerde hij haar ook een beetje te helpen. Op een vreemde manier, maar misschien zou het toch wel wat uitmaken. Hij pakte zijn camera weer vast, met beide handen, en wachtte af.

- Flutpost, hurr. -

Iana voelde dat ze toch niet in dé beste beste pose stond en dat werd al meteen bevestigd met de woorden van Ethan. Een beetje onzeker liet ze haar hand uit haar haar gaan en voelde hoe haar haar nu weer netjes op haar schouder viel. Haar blik richtte ze naar het bos en ze probeerde zo serieus en dromerig mogelijk te kijken. Het viel niet echt mee, dat poseren. Maar na een tijdje leek ze er toch het plezier in te zien. En om echt eerlijk te zijn, ze had ooit eens meegedaan aan zo'n modeshow, ze had best goed gepresteerd maar was gestopt vanaf ze er zo gespot mee geweest was. Ze had het poseren zo'n 3 jaar gedaan. En nu leek de drang om gefotografeerd te worden weer groot te worden. Meteen leek haar lichaam en haar gezicht puur naturel te staan en met een kleine glimlach bleef ze naar één strak punt kijken terwijl ze soms eens van been wisselde en eens naar wat anders keek. De zon leek wel opeens aan de hemel te staan en het zonlicht leek haar zomers witte kleedje met daarover haar rode pull wel te laten schitteren. "Zo goed?", zei ze terwijl ze steeds weer een andere kant opkeek en haar eens naar alle kanten draaide en haar onderkant van haar kleedje eens een beetje omhoog vasthield zodat het een mooi effect gaf. Hopelijk was het voor Ethan goed want anders wist ze zelf ook niet meer hoe ze zich moest houden. Toen ze wel vond, na een goede tien minuten poseren dat het goed was zuchtte ze even diep in en uit en keek naar Ethan alsof ze zijn reactie wou proberen lezen uit zijn ogen. Wat ze kon verwachten, dat ze rot slécht was of dat ze juist goed was. Het waren woorden die ze nog niet kon merken op Ethan's gezicht. Maar waarschijnlijk zou het toch niet goed zijn aangezien ze steeds de neiging had om iets vast te nemen om er daardoor beter uit te zien. Terwijl Ethan dan liever de naturelle dingen had en dat leek haar soms wel eens te verwarren. Langzaam kwam Iana wat dichterbij net alsof ze daarmee wilde aantonen dat ze haar foto's wel eens wou zien. "En nu lieve schat, mag jij op de foto." Zei ze en lachte bij het woordje schat dat ze eigenlijk gewoon voor de lol gebruikte. Hopelijk vatte hij dat niet verkeerd op, dat ze hem wou versieren of wat je ook maar kon denken. Neeh, dat was dus eigenlijk hélemaal haar bedoeling niet. Iana vond het gewoon veel leuker om wat lol te hebben dan steeds zo'n serieuze blik op te zetten. Met een kleine grijns op haar gezicht geplakt nam ze haar fototoestel in haar handen en keek van haar fototoestel naar Ethan in de hoop dat hij ermee zou instemmen en zich een pose zou aannemen. Want aan zijn uiterlijk moest hij volgens Iana toch zeker niet onzeker zijn. Hij had een pracht van een gespierd lichaam wat zéker mooi is om op een foto te staan, maar of hij had juist wilde. Dat was een vraag die ze op het moment niet kon weten. Ze zou het wel te weten komen, en stiekem hoopte ze dat ze straks een foto van hem op haar schermpje van haar camera zou zien.

Ethan maakte af en toe een foto, en soms deed hij alsof hij er eentje maakte; om Iana een goed gevoel te geven. Natuurlijk vond hij niet alle poses even goed, maar ach… Na wat ze had meegemaakt was het best goed dat ze het überhaupt nog durfde. Je zou denken dat ze zo cameraschuw was geworden als maar kon, maar daar leek het nu totaal niet op. Ze had soms zo’n poses die hij verwachtte in een of ander tijdschrift te vinden, als hij ze eens doorbladerde. Misschien had ze ervaring ermee. Ze had immers ook een camera, dus wie weet. ‘Zo goed?’ vroeg ze ineens. Ethan gaf geen kik. Te druk bezig met zijn camera, zoals gewoonlijk als hij eenmaal bezig was. Met een hand hield hij de camera vast en had hij een van zijn vingers geïnstalleerd op het knopje om hem een foto te laten maken en met de andere draaide hij constant aan de lens, iedere keer de scherpte veranderend. Hij haatte het als sommige foto’s van hem hetzelfde waren, irriteerde hem mateloos. Dus toen kwam hij op het idee om de scherpte op iedere foto anders te doen, bij sommige had het een mooi effect, bij andere weer wat minder. Maar er was tenminste afwisseling tussen de duizenden foto’s die hij soms maakte op maar een enkele dag.

Uiteindelijk kon hij aan haar houding aflezen dat ze het wel goed vond zo, en rustig liet hij zijn camera zakken. Hij keek haar eventjes aan, maar richtte zich toen al weer gelijk op het schermpje van zijn camera, zijn pasgenomen foto’s bekijkend. Soms krulde zijn lippen tot een triomfantelijke glimlach, en dan ineens als de foto kwam kreeg hij een ernstige uitdrukking op zijn gezicht. Het zou misschien vreemd overkomen, dat zijn uitstraling iedere keer veranderde bij vrijwel iedere foto; maar zo werkte hij nou eenmaal. ‘En nu lieve schat, mag jij op de foto,’ hoorde hij Iana vaagjes op de achtergrond zeggen. Afwezig keek hij op en zag dat ze wat dichterbij was gekomen. Het duurde nog een tijdje voordat haar woorden werkelijk tot de jongen doordrongen maar daarna leek het alsof hij een soort van versteende. Dat was waar ook… Hij had een soort van beloofd ook op de foto te gaan, ook te poseren… Meteen keek hij weer naar zijn camera en probeerde zich daarop te concentreren, maar het lukte niet meer. Hij liet zijn camera los, waardoor hij weer aan zijn nek hing en ademde diep in. ‘Luister… Ik mag dan misschien wel foto’s kunnen maken… Maar om zelf op de foto te gaan is een ander verhaal. Om kort te zijn ben ik qua poseren, als ik het zelf moet doen, een verloren zaak,’ sprak hij zachtjes terwijl hij haar weer aankeek. ‘Je kunt het proberen; maar ik heb je gewaarschuwd. Dus zeg maar hoe ik moet gaan staan volgens jou, dan zal ik mijn best doen.’ De laatste woorden kwamen er met tegenzin uit. Het enige wat hij wou zien waren mooie foto’s, maar de foto’s waar hij altijd opstond… Nou die waren grof gezegd gewoon crap, meer niet in zijn ogen. Afwachtend keek hij haar aan, benieuwd naar haar ‘commando’s’ over zijn pose.

Iana liet een kleine grijns zien toen hij zijn fototoestel rond zijn nek liet hangen. Eindelijk het was wel welletjes geweest. "Mag ik eens zien?", vroeg ze en probeerde wat op haar tippen te staan om zo het schermpje te zien van zijn camera. Een beetje afwachtend probeerde ze zijn reactie van zijn blik af te lezen. Soms leek hij de foto echt slécht te vinden en soms zag hij dat het wél goed was, dus er echt een conclusie uit trekken kon ze nog niet op het moment. Plots zag ze hem helemaal verkrampen toen ze hem had gevraagd om op de foto te staan. "Uhmm..Je hoeft niet hoor", zei ze een beetje van de kaart geslagen en grinnikte. Met beide handen nam ze haar camera bij de hand en hoorde nog net de woorden op de achtergrond klinken. "Je mag.. Wacht ze, leun een beetje tegen die boom aan en kijk gewoon dromerig naar de lucht. Of weet je, kies gewoon naar war je kijkt, anders sta je veel te geforceerd op die foto's", zei ze en wees hem de boom waar ze het over had. Het was de mooiste bos tot nu toe, die ze gezien had. Goedkeurend nam ze alweer haar toestel bij de hand en legde nauwkeurig haar vinger op de druktoets. "Oké, daar gaat ie." Zei Iana en met nog één blik op de ogen van Ethan begon ze steeds te klikken, langs alle kanten en scherptes. Ook had ze opeens de zon die een mooi effect op Ethan's haren gaf. "Je bent best goed." Zei ze en knikte goedkeurend waarna ze de laatste foto trok en haar fototoestel weer om haar nek liet hangen. "Ziezo, het is al voorbij, geloof me. Je staat echt prachtig op die foto's weet je." Zei ze om hem een beetje te vleien en grinnikte waarna ze haar toestel weer nam en één voor één de foto's bekeek. "Kijk, deze is de mooiste. Het geeft zo die mooie zonnestraal terwijl je naar de lucht kijkt." Zei ze en glimlachte, afwachtend op zijn reactie.