Walking.. [Tommie ;3]

Een vermoeide zucht verdween uit haar keel. Haar hart sloeg als een gek, het leek alsof die elk moment eruit ging springen. Ze had nu al een uurtje gelopen, had bijna heel het park rondgelopen. Niet dat het haar wat uitmaakte, het was hier rustig en ze hield van de stilte. Haar fel rode haren waren samengevlochten langs voren zodat de vlecht over haar linkerschouder rustte. Haar donkere ogen had ze gericht op een vogel dat daar op een tak neerzat in een hoge boom. Linda kneep haar ogen tot spleetjes, zag de vogel wat scherper waardoor er weer een grote glimlach op haar gezicht verscheen. Ze had de vogel zo goed als in haar geheugen gegrift, zodat ze het later op een doek kon schilderen. Zijn prachtige zwart/wit tinten waren moeilijk, maar leuk om te proberen. Linda had altijd al een zwak gehad voor kunst, elk mooi ding moést ze schilderen. Daarom dat haar kamer al vol hing met allemaal schilderijen die ze over de jaren heen had gemaakt. Trots? Ja dat was ze zeker. Ze wist goed genoeg hoeveel keer ze wel niet gilde, vloekte, met dingen smeet als haar schilderij niet zo mooi was als hoe ze hem in het echt had gezien. Linda grinnikte bij die gedachte, zulke aanvallen kreeg ze de laatste tijd niet meer. Als het mislukte hield ze ermee op, probeerde wat anders. Zo ging het nu eenmaal in de 'kunst'. In haar losse trainingsbroek, witte topje en een mp3 speler waarvan de oortjes in haar oren zaten wandelde ze nog wat verder. Het liedje 'Hold it against me ' van Britney Spears speelde. Linda wist niet waarom ze dat nou had opgezet, niet dat ze in een depressieve situatie zat of zo. Ze vond het gewoon een leuk liedje. De zon stond hoog aan de hemel, stuurde haar zonnestralen op haar af. Lina voelde de zon op haar haren brandden. 'Het is niet omdat ik rood haar heb dat je me even moet doen verbranden', dacht ze. Linda rolde met haar ogen, haatte het als ze met zo'n rode kop naar huis moest terugkeren. Bruinen dat deed ze al helemaal niet, ze mocht nog uren in de zon liggen. Steeds kwam ze als een rode kreeft terug naar huis. Dus, wat leren we hieruit? Nooit meer in de bakkende zon lopen. Maar die regel had ze dus weeral gebroken aangezien ze er nu wel letterlijk inliep. Maar de zon overal vermijden? Dat was onbegonnen werk, mensen zouden je nogal bekijken als je zo van schaduw naar schaduw sprong. Een grote grijns krulde zich rond haar mondhoeken, ja, dat was ze nou ook weer niet van plan.
Een oud bankje in de verte trok haar aandacht, in een klein huppelpasje huppelde ze eropaf, liet zich er uitgelaten op neervallen. Ze was best wel moe. Al knaagde er nog steeds wat in haar gedachten. Tom.. De veel te knappe jongen, die alles voor haar had betekend. Natuurlijk had ze hem nooit uit haar hoofd gekregen, ze kon niet verbergen dat ze van hem hield, nog steeds. Ergens voelde Linda zich schuldig, schuldig dat ze hem al die tijd niet meer gesproken had. Dat was haar schuld, eigenlijk niet, haar ouders wouden zo nodig verhuizen naar Canada. Véle tranen waren er gerold, héél veel. Maar niets had ze eraan kunnen veranderen, voor zich zorgen kon ze wel maar dan zou ze op internaat moeten en dat wilde ze dus niet. Alleja, nu weer wel.. Linda was namelijk 17, had voor haarzelf beslist dat ze best voor zichzelf kon zorgen. Dus is ze terug naar Monica gekomen, in de hoop daar haar vriend te vinden. Maar de angst zat er stevig in, misschien had hij allang een ander? Linda slikte, voelde een brok in haar keel. Wat zou ze dan doen? Terug vliegen naar Canada? Dat zou niet echt een optie zijn.. Linda haalde haar schouders onwetend op, ze zou het zelf wel zien als ze voor Tom stond.

Iedereen leek weer uit zijn leven te verdwijnen. Van Judy en Ioky had hij al maanden niets meer gehoord en ook zijn broer liet niets meer van zich horen. De enige die hij nu nog had was Samanta, zijn vriendin. Zij ging gelukkig niet weg, anders had 'ie helemaal niemand meer hier. Tom zuchtte zachtjes en hees zichzelf overeind van de bank. Hij zat hier nou al voor een paar uur, verveeld voor zich uit starend, niet de moed hebbend om aan Samanta te vragen of ze hierheen wilde komen. Hij kon zichzelf ook best vermaken, al zou het lastig worden nu Doug er niet was. In zijn zak branden zijn mobiel, zou hij aan zijn broer vragen of 'ie langs wilde komen? Neh, dan kwamen er alleen maar vragen. Hij had Doug immers nog niet verteld dat 'ie een vriendin had. En echt veel zin in een kruis verhoor had hij niet.
Verveeld stapte Tom van de bank af en deed zijn handen in zijn zakken. Voor een van de weinige keren had hij eens 'normale' kleding aan. Of nou ja, normaal. Zijn oude spijkerbroek vol gaten bleef hem heilig, maar het t-shirt dat 'ie aanhad was beter dan het gerafelde en weer in elkaar genaaide bodywarmer. Dus ja, dan kon je zeggen dat 'ie normale kleding aanhad. Een grijns sierde zijn gezicht, terwijl hij kalm verder liep.
Met een schok bleef hij stil staan, gelukkig stond die in de schaduwen en kon hij makkelijk achter een boom verschuilen. Met zijn rug naar boom, ging hij met zijn hand door zijn bruine haar heen. Kon het werkelijk? Verbaast sloot Tom zijn bruine ogen, wat hem meteen terug gooide in de tijd.

Hij kon zich nog goed herinneren hoe hij Linda had achtergelaten. Hij was altijd al ondersteboven van d'r geweest, maar toen het plan kwam dat ze naar Canada moest verhuizen, wist hij niet zeker of hij dat aankon. Het was dan ook nooit duidelijk geworden wie nou wie had gedumd. Hij was een tijdje geleden over Linda heen gekomen, vast beraden om een nieuwe start te gaan maken. Dat had die dan ook gedaan, op een nieuwe school, met een vriendin aan zijn zijde. Waarom komt ze dan weer terug!? Daar was echt geen pijl op te trekken.
Nieuwsgierig keek hij om, maar blijkbaar had ze hem nog niet gezien. Misschien was het het beste om gewoon erop af te gaan.


De woorden kwamen sneller dan dat hij het doorhad. Tom was nooit zo'n zangtalent geweest, hij richtte zich meer op het gitaar spelen. Toch waren deze woorden los geweest. Hij wist wel wat het betekende, maar ergens maakte het hem bang. Hij had Samanta en kon het niet over zijn hart verkrijgen om haar zo maar te laten stikken omdat Linda terug was. Hij zuchtte zachtjes, ging nogmaals met zijn handen door zijn haar en besloot dat het beter was om gewoon afstand te bewaren. Wel met elkaar omgaan, maar verder niets. Gewoon vrienden. Hij slikte en kwam achter de boom vandaan. "Linda!?" vroeg hij verbaast, terwijl hij naar haar toe liep. "Wat doe jij hier? Hoor jij niet in Canada te zitten?" zijn stem klonk nogal bitter, terwijl hij het over Canada had. hij had zich altijd gebroken gevoeld toen ze wegging bij hem. En nu was ze er weer....

Een stem achter haar deed haar adem benemen, lichtelijk kuchend draaide ze haar hoofd richting de jongen die op haar afkwam. Zijn veel te knappe uiterlijk, gehuld in zijn o zo typische outfit deed haar op haar lip bijten. 'Voetjes op de grond Lin..' Linda hield haar ogen strak op die van Tom gericht, de bitterheid in zijn stem was haar totaal niet ontgaan. "Blijkbaar niet blij om mij te zien." Haar stem was kil, evenals de glimlach die ze van haar gezicht had afgezet. Ja, ze kon best zeggen dat ze een iets beter onthaal van Tom had verwacht. Maar ergens kon ze zijn reactie wel begrijpen, ze hadden elkaar al maanden niet meer gezien en nu kwam ze opeens weer opduiken hier in Monica. "En ik ben 17, heb voor mezelf bepaald dat ik kan staan en gaan waar ik wil. Ik kan eerlijk zeggen dat ik naar hier ben teruggekeerd voor jou terug te zien." Haar stem klonk al vele zachter toen ze dit zei, al was het de pure waarheid. Haar bruine ogen werden lichtelijk oranje door de zonnestralen die erop schenen. Waarom had ze haar zonnebril nou niet mee? Dan kon Tom evenals de ergernis op haar gezicht niet zien. "En wat doe jij híer?" Linda probeerde het onderwerp wat te keren zodat zij uit haar ongemakkelijke situatie kon verdwijnen. Nee, Linda hield er nooit van hét onderwerp te zijn in een gesprek. Hoe uitbundig ze ook kon zijn, verlegen zou altijd een deel van haar persoonlijkheid blijven. Afwachtend op een reactie zette ze haar linkerhand in haar zij, probeerde met haar rechter haar gsm uit haar zak te vissen. '1 Nieuw bericht' was er te lezen op het display van haar mobieltje. Linda opende het berichtje en zag dat het van haar moeder kwam. Onbewust verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht. 'Hee lieverd, ben je daar goed aangekomen in Monica? Ik hoop dat je het naar je zin zult krijgen daar! We missen je hier nu al! Kusjesss, je mama, papa & Lucy.' Linda tikte gauw een berichtje dat ze goed was aangekomen en ze straks wel eens zou bellen. Ze miste haar thuis eigenlijk ook wel, al was ze best wel blij dat ze hier was. De verantwoordelijkheid die nu op haar schouders lag deed haar deugd, het deed haar eindelijk voelen als een volwassene. Een zucht schoof van haar lippen, een beetje onzeker keek ze Tom aan. Hoe zou hij reageren als ze zei dat ze hem gemist had? Dat ze hem nog steeds terug wilde maar het niet durfde te zeggen? Linda hield haar mond, vond het beter om niets te zeggen dan haar mond voorbij te praten en het helemaal te verpesten met Tom.
Wat heen en weer schuifelend met haar voeten probeerde ze wijs te raken uit wat ze hier eigenlijk stonden te doen. "Zin om wat te wandelen?" Linda kon op dit moment niets beters verzinnen dan dat dus liet ze het daar maar bij. Hopelijk zou Tom haar voorstel niet afslaan en zou hij wat meer vertellen over wat er allemaal was gebeurd terwijl zij weg was.