Walking alone..

Jill haalde verveeld haar handen door haar haar terwijl ze steeds langzamer begon te lopen. Geïntresseerd keek ze om zich heen, niemand zag haar lopen, wat misschien nog beter was ook. Ze stopte haar handen weer in haar zakken van haar trui. Ze ging meestal heel simpel gekleed, al die sieraden en alles eromheen hoefde voor haar niet. Make-up wel, zonder zou ze de deur niet uit gaan. Maar de rest.. dat hoefde niet voor haar. Jill liep rustig een stuk gras op waar niemand was, geen spelende kinderen of andere mensen die haar misschien lastig wouden vallen met vragen of wat dan ook. Ze liet zich neerploffen in het gras en ging liggen. Het was tegen etenstijd, maar Jill had nog steeds geen honger. Het was behoorlijk koud, maar ze was niet anders gewend van koud winter-weer. Jill hoopte ergens dat er iemand bij haar kwam. Misschien kon ze zo mensen van Monica leren kennen en wat vrienden maken, anders zag ze er ook zo vriendloos en raar uit. Ze zuchtte, trok haar knieeën op en staarde naar een plek voor zich. Het was helemaal niet zo druk in het park vond ze zelf. Thuis was ze wel iets anders gewend. Daar zaten de parken bijna altijd wel vol met mensen of spelende kinderen. Maar hier was dat niet zo, vreemd genoeg. Het was allemaal nog hartstikke nieuw en ze moest nog wennen. Hopelijk zou dat snel gaan, want zo in je eentje leven was niks voor haar.

[Eerst Clive. :3]

Met zijn handen diep in de zakken van zijn spijkerbroek liep Clive door het park heen. De kou was hij wel gewend. Het was hier trouwens minder koud dan in zijn geboorteland, Engeland. Dus hij kon hier makkelijk aan wennen. Zijn groen/blauwe ogen keken rond door het park. Hij nam alles in zich op. Al was er niet veel te zien. Een paar kinderen die speelde, de ouders die met elkaar stonden te kletsen over elkanders huishouden en dat gebruikelijke gebeuren. Hij geeuwde en keek naar de lucht. Vanmorgen weer te vroeg opgestaan, dat wist hij nou wel. Vroeg opstaan was nou eenmaal niets voor hem. En dat tijdsverschil met Engeland al helemaal niet. Hierdoor raakte hij zijn hele ritme kwijt. Clive keek wat vermoeid rond, en zijn ogen vonden al snel een meisje die op het gras ging liggen. Hij probeerde zich te herinneren of hij haar al eens eerder had gezien, maar hij was hier zelf nog niet zo lang, dus wist hij het zo snel niet. Clive ging met zijn hand door zijn zwarte haar heen en zette zich tegen de boom af. Langzaam aan begon het bloed terug in zijn arm te stromen en liet die van zijn vingers tot zijn schouder tintelen. 'Heerlijk zo'n slapende arm,' mompelde hij in zichzelf, terwijl hij in looppas verder liep door het park. Een hond sprong tegen hem op en liet hem bijna struikelen. Clive kon zichzelf nog net opvangen en overeind duwen, terwijl de hond hyper tegen hem aan bleef springen. 'Hier!' hoorde hij opeens een strenge stem. Clive glimlachte en aaide de hond, vlak voordat deze terug rende naar zijn baasje. 'Sorry, heeft 'ie wat aangedaan?' vroeg een wat oudere mevrouw. Hij schudde zijn hoofd, 'Niets aan de hand hoor,' en glimlachte. Hij nam afscheid van de mevrouw en keek om zich heen om zijn positie te bepalen. Het meisje dat in het gras lag, was nog geen vier meter bij hem verwijderd. Misschien werd het tijd dat er eens wat nieuwe contacten werden gelegd. Hij glimlachte, stak zijn handen terug in zijn zakken en liep op het meisje af. Naast haar plofte hij neer in het gras, trok zijn knieën op en sloeg zijn armen erom heen. 'It's a wonderfull day, isn't it?' Vroeg hij met een uitgesproken Engels accent.

Jill staarde nog steeds verveeld voor zich uit. Ze zuchtte en liet zich toen achterover vallen, net op dat moment klonk er iets naast haar. Een jongen ging naast haar zitten! Met een snelle, handige beweging kwam ze weer overeind en keek ze opzij, naar hem. 'It's a wonderfull day, isn't it?' Zijn accent klonk overduidelijk Engels. Ze glimlachtte, niet om hem uit te lachen, ze wist dat ze er zelf ook last van had aangezien ze ook uit Engeland kwam. 'You're right. For a winterday, it's nice.' Ook haar accent klonk hier overduidelijk in terug terwijl ze de jongen aankeek. Ze zou zich maar eens gaan voorstellen, anders zou ze het ook weer zo onbeleefd lijken. 'Ik ben Jill, Jill Divas.' Ze ze met een klein glimlachje, die snel weer verdween. Ze sloeg haar armen om haar benen heen en keek weer voor zich uit. Ze vroeg zich af waarom hij naast haar was komen zitten. Maak je daar nou niet druk om! Beet ze zichzelf nijdig toe. Jill keek weer opzij, in de hoop dat hij zich zo voorstelde. Anders zou hij vooraltijd 'de jongen in het park' moeten zijn. Ze schudde grijnsend haar hoofd en draaide deze weer terug. Ze rekte haar armen uit, waar ze eigenlijk best spierpijn in had. Raar, ze had toch niets raars gedaan. Misschien verkeerd gelegen in bed. Jill's gedacht dwaalde langzaam af. Zo makkelijk zou ze nu niet opschrikken eruit.

Clive keek recht voor uit. Hij wist niet hoe het meisje naast hem op hem zou reageren. Het was immers niet echt gepast om een meisje te storen. Hij glimlachte toen hij haar, Engelse, antwoord hoorde. 'You're right. For a winterday, it's nice.' Nog een Engelse, of een Amerikaan. Maar aan het accent te horen was het duidelijk een Engelse. Hij strekte zijn benen vooruit en leunde op zijn ellebogen. Het meisje naast hem stelde zich voor als Jill Divas. Hij glimlachte en keek haar vriendelijk aan. 'Nice to meet you Jill. Ik ben Clive, Clive Dove,' Nog steeds gebruikte hij de naam van zijn pleegouders. Hij wist zijn officiële naam nog wel, maar vond dit prettiger. Immers wilde hij niet meer worden herinnerd aan zijn pijnlijke verleden. Hij keek naar de lucht, de wolken hadden een dikke grijze massa gevormd. Waarschijnlijk zou het zo gaan regenen, al vroeg hij zich af of het eigenlijk wel regende in dit gedeelte van de wereld. Hij was de regen gewent, in Engeland regende het vaker dan dat de zon scheen. Dus daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken. Maar toch zat hem iets dwars. Al kon hij zijn vinger niet op de zere plek leggen. Hij geeuwde achter zijn hand en keek wat vermoeid om zich heen. 'Ben je al lang hier? In dit werelddeel bedoel ik.' Vroeg hij maar om het gesprek nog enigszins draaide te houden, anders viel het meteen dood. En daar had hij een hekel aan.

-Inspiratie is weggelopen D:-

'Nice to meet you Jill. Ik ben Clive, Clive Dove,' Zijn stem deed haar opschrikken uit een van haar vele gedachtes. Jill keek geschrokken opzij, het duurde eventjes voordat ze had ontcijferd wat hij precies had gezegt. 'It's nice to meet you to!' Grijnsde ze vrolijk terwijl ze zich naar hem omdraaide om al haar aandacht op hem te kunnen richten. Er was niets anders boeiends om naar te kijken. 'Ben je al lang hier? In dit werelddeel bedoel ik.' Vroeg hij, voordat er een doodse stilte ging vallen. Jill dacht eventjes na, hoelang was ze hier nou al, een of twee dagen pas. 'Goeie vraag,' Zei ze bedenkelijk. 'Ik ben hier nog niet langer dan twee dagen denk ik. Ik ken hier helemaal niks.' Zei ze toen. Jill keek wat verlegen naar de grond. 'Jij bent vast en zeker al langer hier dan ik ben.' Zei ze, enige twijfel klonk toch in haar stem. Was dit wel de goede vraag om nu te stellen? Ze zou er snel genoeg achter komen. Het zou ook niet de eerste keer zijn dat iets verkeerd overkwam bij mensen. Jill was namelijk erg goed in vragen verkeerd stellen, op de verkeerde manier of toon. Jill's vingers prutste wat met het gras terwijl ze wachtte op antwoorden van Clive.

[Mijn posts zijn pas erg. D:]

It's nice to meer you to!' De grijns op Jill's gezicht vrolijkte hem weer een beetje op. Haar accent was ongeveer hetzelfde als die van hem. Hij vroeg zich af of ze ook uit Londen kwam, of uit een andere stad in Engeland? Zijn ogen gleden over de wolken boven hem. Echt een interessant aanknopingspunt hadden ze niet. Dus dan bleef het een tijdje stil. Het begon saai te worden. Hij wist niets te vertellen, en blijkbaar Jill ook niet. Dit gesprek verklaarde hij bijna voor dood toen het meisje opeens antwoord gaf op een van zijn eerder gestelde vragen. 'Ik ben hier nog niet langer dan twee dagen denk ik. Ik ken hier helemaal niks.' Clive glimlachte, dat probleem kon hij. Toen hij hier net was, voelde hij zich ook verloren. Het was zo anders dan in Engeland, meer zon, meer drukte, meer gezelligheid. Al mistte hij wel Kerst in Engeland, dat was altijd zo geweldig geweest. 'Jij bent vast en zeker al langer hier dan ik ben.' Er klonk twijfel in haar stem. HIj glimlachte naar de lucht en schudde zijn hoofd. 'Dan moet ik je ongelijk geven. Ik ben zelf nog geen week hier, net drie dagen op school,' School.. Het woord dreef al een tijdje door zijn hoofd heen. Hij keek op en sloot zijn ogen. Even rust, zo bedacht hij zich. Maar al snel ging zijn mobiel af. Zijn hoofd kleurde een tikkeltje rood toen zijn ringtone af ging. Snel viste hij zijn mobiel uit zijn zak en keek naar het schermpje. O fijn ook hij nog. Zijn gezicht vertrok en hij nam op. Hij keek Jill verontschuldigend aan en glimlachte daarna. Hij sprak vloeiend Engels, met een duidelijk Brits accent, terwijl zijn gezicht steeds verder vertrok.

Jill keek naar Clive, ze wist zelf ook niet goed wat te zeggen en ze wist ook vrijwel zeker dat hij hetzelfde probleem had aangezien hij zich stil hield. Of was hij gewoon een wat stiller type? Daar kende ze hem nog niet zo lang, dus daarop beoordelen werd niks. Ze voelde zich hier wat hopeloos, of verloren. Hoe je het ook wilde noemen. Eenzaam, dat zou ook goed passen. Ze kende nog niemand. Alleen Clive en Dave, bij de namen. Het verbaasde haar dat Clive glimlachtte op haar eerder gestelde vraag over dat hij misschien hier al langer zat dan haar. 'Dan moet ik je ongelijk geven. Ik ben zelf nog geen week hier, net drie dagen op school,' School... Dat was raar om aan te horen, zoals het er nu uit zag was het meer een hotel waar schoollessen bij inbegrepen waren. 'Zo zou je het kunnen stellen ja.' Grijnsde ze vrolijk en liet zich achterover vallen. Haar hoofd draaide naar Clive toe, zijn mobiel ging af. De ringtone die hij had herkende ze wel. Alleen had ze zoiets niet achter hem gezocht. Ze glimlachtte en kwam overeind. Ze zag zijn gezicht vertrekken terwijl hij aan het bellen was, wat er al snel voor zorgde dat de glimlach op haar gezicht neutraal werd. Zou er iets ergs aan de hand zijn met hem? Zou ze dan weg moeten? Jill fronste en keek naar de grond. Toen keek ze weer op, haar blik stond dit keer bezorgd, om hem. Ze vouwde haar benen in de kleermakerszit en wachtte geduldig af.