Walking down the hills.

Een stevige, genadeloze wind steeg op terwijl Paul zichzelf een heuvel op probeerde te helpen. Met zijn conditie zou dat normaal wel moeten lukken, maar aangezien hij vandaag in een pestbui was, had hij geen zin om moeite te doen. Zachtjes begon hij te vloeken toen hij een tak te laat zag en natuurlijk weer bijna struikelde. Woedend tilde hij de tak op en brak die op zijn bovenbeen. Toen het ding weg gezwierd werd door hemzelf en hij zag dat het net naast een jongen belandde, mompelde hij een excuus en liep weer verder. Het was gewoon zijn vaders schuld dat hij zo was! Zijn vader, die dronken gek. Altijd was hij dronken. De keren dat hij niet dronken was, had hij wel genoeg vrouwen om zich heen om hem te vermaken totdat hij weer dronken werd. Zijn moeder was op jonge leeftijd al vertrokken, Paul had haar nooit gekend. Zijn vader gaf hem van al zijn eigen fouten de schuld. Hij werd vroeger ook wel dikwijls geslagen door zijn vader. Paul haatte hem verschrikkelijk hard. De slagen, de pesterijen en de vernederingen die hij had moeten doorstaan, die allemaal afkomstig waren van zijn bloedverwant, hadden dit van hem gemaakt: een chagrijnige rotzak. Op gebied van meisjes was hij niet eens zo erg. Nee, hij had eigenlijk nog nooit een vriendin gehad, als je de kalverliefdes niet meetelde. Kalverliefdes. Liefde op zijn dertiende, waarvan hij als goedgelovige nog dacht dat het op iets moois kon uitdraaien, maar wat uiteindelijk toch weer verpest werd door zichzelf. Hij kon niet met anderen omgaan. Zijn dorst naar de alcohol was niet eens groot, maar toch verpestte hij het harder dan zijn vader. Hij was niet aan de alcohol, de drugs en de sigaretten, zoals de meeste jongeren die dat deden als ze iets hadden meegemaakt, maar hij was nou ook niet bepaald braaf te noemen. Zijn schoolpunten interesseerden hem geen reet, hij deed er nauwelijks wat voor. Toch slaagde hij er telkens weer opnieuw in om een stapje verder te gaan, een stukje hogerop te geraken en om andere doelen te voltooien. Hij had echter geen idee hoelang hij zijn geheim zou kunnen verbergen. Zijn vader had hem zo’n miserabel gevoel gegeven. Hij rotte vanbinnen gewoon helemaal weg. Bovendien had hij niemand over zijn vader verteld. Hij was echt iemand die dingen verzweeg. Hij had geen sociale contacten, gedroeg zich als een asshole tegenover anderen.
Boos keek Paul om zich heen, nadat hij de wind eindelijk getrotseerd had. Kalm liet hij zijn blik over de verschillende heuvels glijden. Het groene, beboste gebied van Monica, Topanga State Park, stond immers niet voor niets in de meest bekende boekjes. Het was de plek waar toeristen zouden kunnen uitrusten, maar hijzelf vond er geen rust. Zijn vader was waarschijnlijk opzoek naar hem, maar het interesseerde hem niet. Het interesseerde hem niet dat hij van huis was weggelopen en dat hij naar Monica was gereisd. Het interesseerde hem niet dat hier een eventuele toekomst voor hem verscholen lag. Hij had kleren bij. Hij haatte shoppen, dus daarom had hij zijn kleren in een knalgele koffer meegenomen. De koffer had hij ergens in de struiken gegooid en de kleren had hij daarbij gegooid. Hij sliep niet in de kamers van de school, hij sliep in de struiken. Er was daar ergens een klein grotje en daar verbleef hij. Maar dat hoefden de andere niet te weten. Omdat hij zich zo afzijdig hield, trok niemand zich wat van hem aan. Ja, oké, sommige meiden, die zoveel mogelijk jongens binnen wilden draaien, keken hem soms aan, maar hij interesseerde zich niet voor hun en stak alleen maar zijn middelvinger op als een of andere tuthola voor hem kwam staan. Meiden waren allemaal hetzelfde. Ze wilden alleen maar zijn aandacht om hun reputaties tegenover anderen te verbeteren. Wie draaide er in een jaar zoveel mogelijk jongens binnen? Daar ging het hun allemaal om, nergens anders. Hij interesseerde zich niet voor hun. En als hij zich al interesseerde in een meisje, bleek ze of vies tegen te vallen, of hij liet het niet merken. Nee, een relatie zou hij nooit krijgen. En ga nou niet zeggen zeg nooit nooit, want dat werkte bij hem niet. Toen Paul eindelijk de top van een heuvel bereikt had, ging hij zuchtend zitten en liet zich toen achterover vallen, waarna hij zijn armen rond zijn nek sloeg. Zijn zwarte haar, die redelijk kort was, maar toch stekelig, zat in een plakkerige staat omhoog geholpen met gel. Zijn blauwgrijze ogen liet hij dwalen naar de zon, maar hij kneep zijn ogen pijnlijk dicht toen de stralen zijn ogen raakten. Hij sloot ze en dacht even nergens meer aan.

&Melanie

(In Word leek hij langer XD)

Het geluid van ‘Sweet dreams’ was uit haar Ipod te horen. Sweet dreams van Emily Browning. De versie van de film. Af en toe vond ze het zo’n lekker liedje, vooral om meet e joggen. Het ritme was niet perfect, maar door zich te concentreren op het liedje, hield ze wel langer vol. Haar schoenen waren niet te horen op de zachtere ondergrond, die perfect was voor te joggen. Ze hield ervan om te joggen, het was haar manier om van alles te ontsnappen. De druk van haar ouders om het goed te doen, de afkeur die ze soms toonden voor haar, school, … Voor zowat alles was joggen een ontsnappingsweg. Ze kon er soms echt niet tegen. So what als Melanie anders was dan de rest van haar familie, ja, ze was koppig en brutaal, but so what? Ze zuchtte eens en ging weer wat trager joggen. Aangezien ze merkte dat ze sneller ging lopen door de frustratie, dan liep ze ervan weg, en dat mocht niet. haar rosse-bruine haren had ze in een staart gebonden, en haar gezicht was nu helemaal vrij. En het was goed te zien dat ze een beetje rood was geworden van het joggen. Ook voelde haar wangen enorm warm aan, maar dat was normaal. Straks kon ze lekker een douche nemen, en voelde ze zich weer helemaal fris. Niet dat ze zich nu vies voelde, maar aan het joggen voelde ze zich wel altijd enorm zweterig en vies. Haar staart zwiepte heen enw eer bij elke pas die ze zette, en haar armen bewogen ritmisch mee met haar passen. Ze liep momenteel over een heuvel, die ze net joggend had ‘beklommen’. Haar outfit was simpel en fijn om in te joggen, zeker doordat het nogal warm was was een topje wel fijn. Op haar pols was een tatoeage te zien. Het was een streepje met een rondje, net als bij een laptop of computer. En daar rond zat een blacklight tattoo, die gewoon niet zichtbaar was, maar in het donker wel. Ook hier waren haar ouders flink op tegen geweest, maar ze wou het graag, en ze had er geen spijt van. Het had de dingen tussen haar en haar ouders toch niet beter gemaakt moest ze het niet gedaan hebben. Eigenlijk was de enige waarmee haar band nog enigszins goed was in de familie haar zusje. Van 15 jaar oud. Ze hadden een enorm sterke band, en hoewel zij niet zoals Melanie was, respecteerde zij haar wel. En andersom ook. Haar zusje kon ze dan ook al haar geheimen vertellen, want ze vertelde ze ook nooit door. Zo was haar zusje de enigste die wist over de vriendjes die ze had gehad, ook al waren het er niet veel. En over Jake, het vriendje waar niemand iets van mocht weten. Uiteindelijk had ze het toch uitgemaakt met hem, en de dreigementen had hij nooit uitgevoerd, het was alleen puur gebluf. Soms denkt ze er nog wel aan, als ze in de spiegel kijkt en de littekens ziet, maar dan probeert ze het altijd gewoon te laten gaan. Er werd gelukkig ook niet naar gevraagd, want het was nooit te zien voor andere mensen. Dat maakte het dan al veel makkelijker voor haar. In gedachten verzonken liep ze verder, denkend aan Tony, en aan haar zusje, die haar nooit de rug toe had gekeerd. Maar daardoor keek ze alleen maar voor zich, en niet af en toe naar beneden. Waardoor ze de jongen niet zag liggen en bijna over hem struikelde. Ze schrok zich rot toen ze iets voelde en zette een stap terug, om naar de jongen te kijken. Één wenkbrauw hield ze opgetrokken terwijl ze hem aankeek. En ze boog lichtjes voorover. ‘Ik denk niet dat het erg slim is als je hier zo gaat liggen, mensen kunnen over je vallen.’ Zei ze. Het was niet heel gemeen bedoeld, maar het klonk wel een beetje bot. Misschien omdat ze zich voorgenomen had zich niet veel van jongens aan te trekken, en als ze uitging, en jongens gingen iets te ver, het dan ook goed te laten merken. Ze keek hem nog steeds aan, met opgetrokken wenkbrauw, en een lichtelijk botte blik, wat niet zo bedoeld was.

(Bij mij korter, maar ik zet word altijd op een kleine lettergrootte, 7 of zo, xD)7

Spoiler:

Pauls gehoor, die tot zijn irritatie echt veel dingen kon opvangen en waardoor hij meestal niet kon genieten van zijn rust, had al vernomen dat er iemand kwam aangerend. Paul zelf bleef echter rustig liggen, terwijl zijn ogen de contouren van de wolken probeerde te herkennen en er iets nuttigs van probeerde te maken. Het was een domme bezigheid, eigenlijk iets waarmee jongen zich waarschijnlijk niet bezighielden, maar hij wel. Dat hij anders was dan alle andere slungels van zijn leeftijd, viel wel goed op. Voor zijn gevoel waren zijn zintuigen veel te scherp. De bloesems die hij rook, rook hij tien maal scherper dan dat hij vroeger gedaan zou hebben. Dat zijn gehoor ook zo goed was, kwam misschien omdat hij tussen alle jongeren van zijn leeftijd nog nooit muziek geluisterd had. Wat had het nu voor een zin om oortjes in je oren te stoppen en te luisteren naar muziek? Meestal was het toch een hoop crap die ze luisterden. Hij hield niet van techno, pop, rock en alle andere muziekstijlen waar jongeren van zijn leeftijd dus blijkbaar wel van hielden. Hij schudde zijn hoofd en wou net een ander onderwerp in zijn hoofd aanknopen, toen hij iets tegen zich voelde. Meteen schoot hij overeind en keek hij vijandig opzij. Een lichte grijns, voorgebracht uit irritatie, verscheen over zijn gelaat toen het meisje praatte. ‘Als ik hier zo ga liggen,’ aapte hij het meisje met een truttige stem na, wat bij hem natuurlijk helemaal niet klonk. ‘Luister meid, jij moet beter uit je doppen kijken als je aan het joggen bent. En zet die muziek af, ik word er gek van!’ snauwde hij het meisje toe. Zijn blauwgrijze ogen, met daarin zijn donkere irissen, observeerden haar rustig. Hij voelde dat de woede langzaam uit zijn lichaam ebde en hij balde zijn vuisten een paar keer, waarna hij zich achterover liet zakken. Hij had totaal geen moeite om te snauwen tegen een meisje, evenals om er eentje te slaan. Als meiden vervelend deden in zijn buurt, sloeg hij ze gewoon. Dat een jongen een meisje niet mocht slaan omdat dat zogenaamd zielig was, was gewoon een lulverhaaltje om meiden te beschermen tegen vuistslagen van jongens, het immers sterkere geslacht. Een lichte grijns welde op als hij er al aan dacht dat hij een meisje, een ongelooflijke trut, zou sparen omdat ze een meisje was. Hij kon er wel om lachen.
Ja, eigenlijk was hij best asociaal. Als mensen met hem probeerden om te gaan, snauwde hij ze af, puur omdat hij zelf een rotverleden had. Maar ja, als ze medelijden kregen met henzelf, moest hij wel ingrijpen. Hij haatte diegenen die altijd zielig deden of die van elk klein ding een groot probleem maakten. Dat hij dit soms zelf deed, rekende hij niet mee. Hij had dan ook echt geen zin in een of andere jogster die niet op haar mondje gevallen was en haar best deed om hem als de schuldige aan te wijzen. Kalm gleden zijn blauwgrijze ogen, die wel ijs leken, opzij. ‘Je bent toch niet gevallen?’ vroeg hij, gespeeld bezorgd. Daarna vormde zich een gemene grijns rond zijn lippen. ‘Dan maak er ook niet zo’n probleem van!’ snauwde hij haar toe, voordat ze normaal kon antwoorden. Kalm legde hij zich weer op zijn rug en ging weer in dezelfde positie liggen zoals hij eerst lag, terwijl hij zacht iets mompelde over een vervelende vlieg. Zijn ijsblauwe ogen gleden naar de lucht en even keek hij weer naar de contouren van de wolken. Daarna gleed zijn blik opzij. Het verbaasde hem dat het meisje nog niet weg was gelopen, boos was geworden of huilend naar hem keek. Het zou hem totaal niks doen. Alleen mensen om wie hij gaf – eigenlijk niemand dus – zou hij getroost hebben, maar aangezien niemand iets om hem gaf en hij om niemand iets, zou dit niet voor hem weggelegd zijn. Een oog schoof opzij naar het meisje, terwijl hij met zijn andere oog iets in de hoek in de gaten probeerde te houden, maar aangezien dit niet ging, was hij gedwongen om zijn aandacht of op het meisje te richten, of op die hoek. En leek dat nu net het tweede te zijn.

Haar blik was gericht op de jongen, terwijl één oortje van haar oortjes uit was, en naar beneden hing. Ze kon de muziek nog lichtjes horen, iets wat ze fijn vond, muziek was altijd goed, het maakte haar rustig. De jongen leek naar de wolken te kijken, iets wat apart was. Aangezien niet veel jongens van deze leeftijd dat nog deden. Ze rolde met haar ogen bij het horen van zijn woorden, meende hij dat nu echt? Ging hij ene stom, fake, na-aparig stemmetje opzetten? Alsjeblieft. Nou ja, het was wel een verklaring voor het feit dat hij nog naar de lucht bleef keken, hij was gewoon dom, en zijn kinderjaren zeker nog niet voorbij. ‘Luister meid, jij moet beter uit je doppen kijken als je aan het joggen bent. En zet die muziek af, ik word er gek van!’ klonk de stem van de jongen. Melanie stak haar handen in haar zij en kreeg een lichtjes bespottelijke grijns op haar gezicht. ‘Wat zijn we toch aardig en volwassen.’ Zei ze sarcastisch, man ze had echt de pest aan dit soort mensen. ‘Luister, meid, als jij nu eens ergens anders ging zonnen, dan vallen er geen mensen over je.’ Ze keek kort naar hem, en toen naar haar Ipod, die ze vast had in haar hand. ‘En over mijn muziek, deal wit hit. Dit is het leven, er zijn ook nog andere mensen op de aarde, die gaan heus niet alles naar jou zinnen zetten.’ Zei ze, om nog steeds te blijven staan, als iemand weg moest gaan, of sorry moest zeggen, was hij het. Oké, zij had ook misschien wat beter uit moeten kijken, maar ze kon er gewoon niet tegen als mensen zo tegen haar praatten. Ze zuchtte bij zijn volgende vraag, iets wat duidelijk gefaked was, zeker met die volgend opmerking erbij, maar het deed haar niks. ‘Oh oh, nu moet ik hier weg komen, er wordt met rotjes gegooid.’ Zei ze, om kort te doen alsof ze er bang van was, maar haar blik al snel weer strak et maken. ‘Kijk, het kon heel goed zijn dat dit perfecte lichaam tegen de grond was gegaan.’ Zei ze, doelend op zichzelf. ‘En dan was het de schuld van, dat daar.’ Voegde ze eraan toe, met haar blik op hem gericht. Ja, ze was een trut, en ze leek nu ook heel arrogant en een bitch en al die dingen. Maar als mensen normaal tegen haar deden was ze stukken aardiger. Ze deed het nu express. Maar normaal was ze niet zo truttig. Als de jongen niet zo’n opmerking had gemaakt had ze waarschijnlijk ook nog sorry gezegd, maar nu dus mooi niet. Ze zag hoe de jongen wegkeek, iets wat haar enorm irriteerde, als hij opmerkingen maakten moest hij daarna niet dom de andere kant op kijken. ‘Wat si het lieverd, kun je niet tegen de perfectie?’ zei ze, op een arrogante en neppe toon. Tja, het moest nu gewoon vond ze, een lekker neppe, arrogante sarcastische opmerking was nog niet eens zo erg. ‘Nou, ik stel voor dat je nu opstaat, en weg huppelt, naar je vuilnisbak. Ik zag je ouders denk ik nog naar je zoeken tussen het vuil.’ Zei ze, en ze keek hem aan. Ze zou niet weg gaan voor hij ging.

*Flut*

Een wenkbrauw schoot omhoog toen het meisje zich opeens perfect noemde. Hij had bijna zin om haar uit te lachen, maar deze zin werd algauw verdreven bij haar volgende zin. Zijn hand balde zich tot een vuist en hij moest de grootste moeite doen om niet overeind te komen en om haar meteen te slaan. Zijn ogen gleden opzij en hij kneep ze even samen. Dat hij altijd chagrijnig en slechtgehumeurd was, zou nu wel duidelijk zijn geworden voor het meisje. Maar hij zou nooit over zijn lippen krijgen waarom hij zo slecht gezind was. Vroeger was hij anders. Toen was hij vrolijk en probeerde iedereen aan het lachen te krijgen. Nu had hij daar zelfs geen zin meer in. Hij werd kwaad om de kleinste dingen en wou het liefst iemand kort en klein slaan als deze vervelend bij hem deed. ‘Ik denk dat je lichaam heel wat mooier is als je wat make-up op hebt,’ zei hij liefjes, waarna hij haar een knipoog gaf. ‘Daar kan ik wel voor zorgen, hoor. Permanente oogschaduw, bijvoorbeeld. Wil je liever paars, of stem je toch voor blauw?’ vroeg hij vervolgens kwaad. ‘Soms kan het wel eens mislopen. Dan kan je ook paars en blauw door elkaar hebben. En dan heb je ook nog het leukste eraan: het kan niet weggewassen worden! Nou, is dat niet tof?’ vroeg hij sarcastisch, terwijl hij zijn vuist balde om zijn woorden extra kracht bij te zetten. De irritatie was op te merken in zijn stem, maar helaas nestelde zich er het restje respect dat hij voor haar had ook in zijn stem. Ach ja, hij zou maar hopen dat ze het niet merkte. Wacht… Hoelang hoopte hij nu al? Hoelang hoopte hij dat zijn vader beter zou worden, zou stoppen met de alcohol en hem niet meer zou meppen zoals hij nu beloofde bij het meisje te doen als ze niet onmiddellijk ophield? Hopen was helemaal nergens goed voor. Mensen waren te egoïstisch om naar je wensen te luisteren, hijzelf was dat immers ook. Arrogant was hij zeker niet, hij was alleen snel zwaar geïrriteerd en had vaak de intensiteit om te vechten met zijn medemensen. Het was al eens zwaar uit de hand gelopen. Toen had hij een jongen tegen zijn gezicht geslagen en die had daardoor zijn neus gebroken. Nee, als hij niet geïrriteerd was, vond hij wel een manier om geïrriteerd te zijn.
De opmerking over zijn ouders deed het hem. Woedend kwam hij overeind en liep langzaam naar haar toe, waarna hij zijn wijsvinger naar haar uitstak en die tegen haar borstkas drukte. Zijn been kwam uitdagend dicht tegen de hare en zijn schouder drukte hij tegen de hare. Zijn voorhoofd was slechts op een paar centimeter afstand van de hare en zijn ijsblauwe ogen boorden zich in haar ogen. ‘Als jij zelf niet als de sodemieter opzout, dan zorg ik daar zelf wel voor. Ik heb geen problemen om meisjes te slaan, als je dat maar weet,’ zei hij, terwijl hij zijn vuist balde en zijn vinger nog harder tegen haar borstkas drukte, zodat het misschien pijn voor haar zou doen. Hij had geen idee waar haar pijngrens lag en eigenlijk kon het hem op dit moment ook helemaal niks schelen. Hij haalde diep adem om zichzelf in te houden en om haar niet meteen ter plekke neer te slaan. Hij sloot zijn ogen even en deed toen een stap achteruit, waarna hij haar kalm aankeek. ‘Schelden met ouders, hè? Ik dacht dat meisjes zoals jij over de kleuterfase heen waren,’ zei hij geïrriteerd, maar zijn stem klonk minder dreigend dan daarnet. De gedachte aan zijn vader had hem woedend gemaakt, maar de gedachte dat hij hierdoor een onschuldig iemand zou pijn doen die geen connectie had met zijn vader, bracht hem in twijfel. Trouwens, als het op mensen aankwam, was hij al de hele tijd in twijfel met zichzelf. Hij wist niet hoe hij zich moest gedragen tegenover hun ,eerlijk gezegd. Het ene moment vond hij ze vreselijk irritant, maar het andere moment kon hij ze wel verdragen. ‘Je kan ook gewoon..’ Zijn hoofd vloog argwanend opzij toen hij stemmen hoorde. Ze klonken dronken, lallend en lacherig. ‘Je fanclub?’ vroeg hij daarna spottend, maar ook argwanend. Zijn vuisten balden zich al op voorhand bij het idee dat ze misschien achter zijn rug om een of andere vriend gesms’t had omdat ze in de problemen zat of zo. Met een schuin oor luisterde hij naar de stemmen. Ze waren wel nog op afstand, maar niet ver meer. Hij haalde zijn schouders op en keek toen opzij naar haar. ‘Je valt wel mee,’ zei hij daarna zwaar geërgerd, maar hij kon een lachje niet verbergen.

- Ik ben even verbaasd als Paul van zijn plotseling ommekeer qua humeur ;D Ik snap mezelf en hem niet XD -

Arghh, ze leek nu echt op een standaard trut met alleen een iets grotere mond dan de rest. Iets waardoor ze zichzelf bijna begon te haten, en nee, dat gebeurde niet snel door zoiets. Ja, ze had altijd een grote mond, maar zoals ze nu was, nee, zo was ze niet altijd. Een vaag, nietszeggend glimlachje vormde zich op haar lippen bij de volgende opmerking. Dat schrikte haar niet af, ze was ook niet bang om terug te slaan. En ja, misschien was hij sterker, waarschijnlijk wel,maar er waren genoeg mensen in de buurt. En hoewel ze het niet graag deed, zou ze maar één keer moeten gillen of er waren wel wat jongens die hun kans wouden grijpen en haar wouden ‘redden’ or so what ever. Het leek nog wel mee te vallen, en de jongen leek niet super kwaad te zijn, toch had ze het gevoel dat ze op moest letten. ‘Oh geloof me, ik kan bij jouw ook wat ‘make-up’ achter laten hoor, dan hoef je dat vanavond nier meer te doen, voordat je op de straathoek gaat staan.’ Zei ze, en ze toverde er een fake glimlachje bij. Zij kon ook flink wat klappen uitdelen. Als klein kind al. Vroeger als klein kind werd ze af en toe nog eens gepest door enkele jongens, ze was toen nog heel jong. En toen ze een keer haar ijsje hadden afgepakt, was ze zo kwaad, dat ze gewoon begon te slaan, en het hielp. Dus af en toe kon ze best eens slaan als ze echt kwaad was, of als mensen haar aan vielen. Al de vorige opmerkingen leken hem niet echt veel te schelen maar de opmerking die ze net naar zijn hoofd had gegooid. Die wel. Ja, misschien was ze te ver gegaan, zij haatte het altijd als mensen over haar familie begonnen in een ruzie. Dus, ze wist dat het hatelijk was, en voelde zich hierdoor ergens wel slecht. Kort keek ze naar de grond, twijfelend of ze sorry zou zeggen, maar die kans kreeg ze niet eens. Ze voelde een vinger tegen haar borstkas ‘Als jij zelf niet als de sodemieter opzout, dan zorg ik daar zelf wel voor. Ik heb geen problemen om meisjes te slaan, als je dat maar weet,’was hierna te horen, waarbij Melanie hem lichtjes uitdagend maar ook weer een beetje kwaad aan keek. ‘Ik doe het liever niet, want ik los liever zelf mijn problemen op, maar ik kan nu meteen gaan gillen, genoeg mensen die me zullen helpen als het nodig is.’ Zei ze, haar ogen boorden. ‘Maar ik ben ook niet bang om je van de heuvel af te kieperen.’ Zei ze, ja, nu was ze weer kwaad. Ze voelde hoe zijn vinger op haar borstkas een beetje harder drukte, maar pijn deed het niet. Het voelde alleen irritant aan en een beetje drukkend. Ze zag hoe hij een stap achteruit deed en hoorde zijn woorden. Iets waarbij ze heel kort naar beneden keek. ‘Ja, dat ging te ver..’ zei ze, ze haatte het om toe te geven. ‘Ik word alleen snel kwaad, en dan, tja, zeg ik dingend ie ik eigenlijk nietz o bedoel.’ Zei ze, om weer naar de jongen te kijken. ‘Je kan ook gewoon..’ zei de jongen, om opeens naar de andere kant et kijken. ‘Je fanclub?’ vroeg hij toen. Ze keek naar de jongens, die dronken waren, of high of iets in die zin, en toen weer naar de jongen voor haar. Om nog eens goed te kijken naar de jongens. ‘Urgh, zij.’ Was het enige wat ze zei, om haar hoofd erbij te schudden. Ze kende de jongens van toen ze uit ging, en het waren echt irritante jongens die zich veel te veel voelden. Bij de volgende wooden keek ze eventjes rara op, om een glimlachje te laten zien. ‘Ik bengwoon een té grote bitch als ik kwaad ben.’ Zei ze toen.

*Sorry, ej kan er niet veel mee..*

Pauls ogen gleden opzij. Zonder dat hij er enige intentie toe had, voelde hij zich een soort van verantwoordelijk voor dit meisje. De jongens die daar aan het lallen waren, veroorzaakten dat gevoel bij hem. Paul wou het gevoel het liefst van zichzelf afschudden, maar hij liet het maar zo. Hij had nog nooit echt met mensen gepraat, maar het meisje voor hem leek wel goed mee te vallen. Ze wist van zich af te bijten en gaf haar fouten toe. Hij vroeg zich af of hij zijn eigen muur ook maar zou laten zakken, nu hij wist dat ze niet zo erg was als dat hij gedacht had. Hij dacht even na, maar besloot uiteindelijk maar zijn gevoel te volgen en normaal te doen. Hij was immers ook niet perfect, zelfs verre van. ‘Een bitch met arrogantie,’ zei hij lachend, waarna hij haar even een plagend knipoogje gaf. Hij was verbaasd over zichzelf, dat hij zo snel weer blij en vrolijk kon worden. Misschien zat het toch wel in zijn aard om vrienden te maken met anderen. Om sociale banden op te richten. Familiale banden zaten er voor hem niet meer in, maar daar ergerde hij zich niet aan. Zijn oma en opa waren en vroeg gestorven langs zowel moeders kant als vaders kant. Niet dat hij zich daarvoor iets interesseerde. Het wou nog niet zeggen dat als zijn vader een rotzak was, dat Paul hulp ging zoeken bij ander familie. Niet dat hij die had, maar hij zou het sowieso ook niet gaan doen. Bovendien stond hier voor hem het levende bewijs dat mensen wel aardig konden zijn. Zuchtend wreef hij even over zijn achterhoofd. ‘Nu jij je fouten hebt toegegeven, moet ik dat zelf ook maar eens gaan doen, denk ik,’ mompelde hij, waarna hij zuchtend een beetje overeind kwam en daarna naar haar toeging. In tegenstelling tot de vorige keer dat hij dichtbij haar stond, was het deze keer geen dreigende houding. Hij was zelfs.. bijna eng. Alsof ze daarnet geen complicaties gehad hadden. ‘Sorry dan maar. Ik ben gewoon niet van de sociale contacten,’ zei hij alleen maar, omdat hij niet over zijn verleden wou praten en zijn attitude op school zou haar wel snel genoeg opvallen, als ze hem afzijdig aan huiswerk bezig zag. Toch leek hij op een jongen die juist met zijn maten uitging, maar schijn kon immers heel vaak bedriegen, bleek maar weer.
‘Ik moet toegeven dat ik ook een ass ben geweest,’ zei hij, waarna hij even grijnsde. ‘Maar goed, ik ben dus Paul,’ zei hij, waarna hij zijn hand naar haar uitstak. Hij wist niet of het zo hoorde, maar hij zou het wel zijn als ze zijn hand zou aannemen of juist niet. Hij wist niet of hij het wel zeker wou. Hij wist niet of hij sociale contacten moest gaan oprichten of niet. Hij zou gewoon zijn gevoel volgen. Maar toch zou hij zijn attitude als een zak bij de eerste ontmoeting wel moeten behouden. Mensen moesten niet denken dat ze hem makkelijk konden omzeilen of zo. Hij wist gewoon niet wat hij met zichzelf aanmoest. Dankjewel, pap. Je hebt mijn leven echt verpest, dacht Paul bitter. Ach, wat zou het hem ook kunnen schelen als die man zichzelf in de prak reed ten gevolge van teveel alcohol. Als hij dat verlossende telefoontje kreeg dat zijn vader dood was, dan zou hij alleen maar opgelucht adem kunnen halen. De littekens op zijn rug waren nog altijd goed te zien, waar zijn vader hem sloeg met zijn riem. Altijd duwde hij Paul op bed als hij vond dat de jongen iets had gedaan wat niet kon, ook al was dat meestal zijn gedachte als hij alcohol gedronken had. Paul wist onder al zijn gedachten zijn blik gewoon zo neutraal mogelijk te houden en keek opzij naar het groepje jongens. ‘Je fanclub komt dichterbij,’ zei hij plagend, maar de dreiging was goed te horen in zijn stem. Opnieuw voelde hij zich weer verantwoordelijk voor de veiligheid van het meisje. God, wat haatte hij zijn ingewikkelde gevoelens toch. Het ene moment kon hij haar rammen, het andere moment kon hij het goed met haar vinden en nu voelde hij zich verantwoordelijk voor haar, alsof ze zijn kleine zusje was of wat dan ook. Hij haalde zijn wenkbrauw nijdig op. ‘Niks van aantrekken. Als ze lastig doen, weet ik wel een oplossing,’ zei hij kalm, maar vanbinnen voelde hij dezelfde vechtlust in zich opreizen als dat hij altijd had als er iemand in de buurt was die vervelend deed. Een klein grijnsje verspreidde zich rond zijn lippen. Terwijl hij met zijn ogen nauwkeurig de bewegingen van de jongens in de gaten hield, ging hij rustig zitten en pakte het meisje haar hand vast om haar vervolgens naast zich te trekken. ‘Ach ja, ik kan het altijd proberen om sociaal te doen,’ zei hij daarna grijnzend.

- Gefeliciteerd, u bent door de test heen gekomen en Paul doet vriendelijk XD -

‘Sorry’ zei ze, alsof ze beledigt was door die opmerking. ‘Ik arrogant? Pff, ik ben per-fect.’ Zei ze, met een lichtelijk truttig stemmetje, om daarna kort te lachen. Je kon zien dat het een grapje was, door die opmerking zou ze niet zo snel beledigd zijn. Ze had al genoeg gehoord gekregen in haar leven, en wetende dat dit een grapje was. Kon ze er ook mee lachen. ‘Ik had niet zo bitchy moeten antwoorden, ik ben nogal snel kwaad.’ Zei ze. Bij zijn volgende woorden greens ze even. ‘Maar wel een sexy ass.’ Zei ze voor de grap. Maar hij was wel knap, dat moest ze toegeven. De hand die hij uitstak nam ze aan en ze glimlachte erbij, blij dat te moeten.’ Haar woorden werden kort even op een kakkerige toon uit gesproken, om daarna kort haar hoofd te schudden. Haar naam gewoon was toch genoeg, ene volledige naam was toch helemaal niet nodig. Behalve voor facebook en dergelijke. Haar ouders waren er niet blij mee dat ze zo was. Ze hadden veel liever gehad dat ze zoals haar zus was. Ze zuchtte kort en keek toen naar Paul. Wat haar weer naar vragen toe leidde. Waarom was hij nu opeens wel aardig? Ze snapte het niet. ‘Damn, ik heb toch niet te maken met een stemmingswisselende psychopaat.’ Dacht ze in zichzelf. Wat best dom was, want ze wist dat het zo niet was. Dan zou hij zich heel anders gedragen. Misschien was het omdat Melanie een soort van sorry had gezegd, dat was ook heel goed mogelijk. Door de woorden van Paul werd ze uit haar gedachtes gehaald. Ze keek op en toen naar de jongens, die dichter bij kwamen. Het was nu duidelijk te zien dat ze dronken waren, iets waardoor ze totaal afgeknapt was op hen. Eerst was ze vrienden met dat zooitje, maar toen ze merkte dat ze de hele dag niks anders deden dan slapen, drinken, en problemen veroorzaken, was ze totaal op hen afgeknapt. En dan was het nog het feit dat Jake erbij zat. Jake kende ze van vroeger, en ze wist eigenlijk alleen maar slechte dingen over hem. En zij was er ook in meegesleurd geweest. Ze zuchtte, hopend dat ze niet hierheen kwamen, want zin in gedoe had ze nu helemaal niet. ‘Geloof me, ze weten dat ze niks raars moeten doen of zo, hun krijg ik wel weg hoor’ zei ze, met een grijnsje op haar gezicht Toch vond ze het altijd lastig met Jake. Om zichzelf groot bij hem te maken en hem gewoon de rug toe te keren. Haar blik gleed naar de jongens, die nu al bijna bij hun waren, een zich omdraaiden richting hun had ze beter niet gedaan. ‘Mel!’ riep een jongen, de stem was enorm bekend, en lichtjes schor van het roken. Melanie keek weg en beet op haar lip. Ze zat daar inmiddels naast Paul. De jongens kwamen aangelopen, en Melanie bleef zitten, in een nonchalante houding, alsof het haar allemaal niks uitmaakte. Ze zag hoe Jake nogal dom glimlachte en naast Melanie neerplofte. Zachtjes beet Melanie op haar lip, om Jake met haar elleboog in zijn zij te poreen toen hij een arm rond haar schouders heen sloeg. Hij hield haar alleen maar steviger zacht, waarbij hij haar zachtjes kneep. Ongezien voor de rest natuurlijk. Melanie rolde met haar ogen. ‘Jullie kennen Mel hier nog, de trut is weg gegaan zonder iets te zeggen. Maar ik hou nog van je hoor.’ Zei hij, met een bittere stem. Melanie rolde met haar ogen. ‘Jake.’ Zei ze, lichtjes kwaad, maar vanbinnen voelde ze zich weer zo klein en onderdrukt als vroeger. ‘Trekje?’ vroeg hij nonchalant, om de sigaret voor haar gezicht te houden. Het was waarschijnlijk wiet of een andere drugs. ‘Nee, en haal je arm weg, ik meen het.’ Zei ze, terwijl ze zijn hand waar de sigaret in stak wegduwde. Ze wist dat hem wegduwen niks ging helpen, hij was veel sterker dan haar, dat had ze vroeger wel ondervonden. Dus was het enigste wat ze kon doen vragen. Ze was Pau die ook nog naast haar zat al vergeten.

*Veel kon ik niet verzinnen.*

Een klein grijnsje gleed over Pauls gelaat toen hij de woorden van het meisje hoorde. Hij sloot zijn ogen even en liet de zon een beetje over de helft van zijn gezicht schijnen, waarna hij genietend even zijn ijsblauwe ogen dichtkneep. Zijn zwarte haar, die bewerkt was met gel, glansde een beetje in de zon, maar dat was natuurlijk niet op te merken voor Paul zelf. Zijn ogen gleden opzij naar het luidruchtige groepje. Als een van hun aan het meisje naast hem kwam, dan zou hij ze leren. Hij had geleerd om zich te verdedigen en om aan te vallen. Zo moeilijk was het immers niet om een fatsoenlijke rechtse uit te delen. Bovendien was hij het gewend om zelf klappen te krijgen. Littekens op zijn rug waren nog altijd zichtbaar van de riem die geklapt was tegen zijn rug. Zijn vader, die het soms nodig vond om zijn eigen zoon af te ranselen, was naar hem toegegaan en had hem op het bed geduwd, waarna hij zijn eigen zoon begon te bewerken met zijn riem. Paul had nooit precies begrepen waarom hij het gedaan had, maar het had in elk geval iets te maken met dat sommige vrouwen niets van hem moesten hebben. Ook als het met ondernemingen niet goed ging en zijn vader geen goede handel had gehad met anderen, kreeg Paul klappen. Zo simpel was het gewoon. Als iets mislukte in het leven van zijn vader, kreeg hij de schuld. En zijn moeder zat ondertussen lekker bij een andere vent, waar ze nu misschien ook kinderen mee had. Dan had hij dus een halfzusje of een halfbroertje. Hij wist zeker dat als hij een van de kleine bengels zou ontmoeten, hij een goede broer voor ze zou zijn. Hij zou een beter voorbeeld geven dan zijn vader ooit gedaan had. Maar hij zou zijn kleine halfbroertje Jacob, waar zijn moeder over had geschreven vlak nadat hij vertrokken was bij zijn vader, nooit zien. Zijn moeder had hem geschreven vlak nadat hij weg was gelopen bij zijn vader en had hem verteld over Jacob, maar hij wist niet of het waar was en of ze ondertussen al een nieuw kindje had met haar vriend. Hij wist wel dat als hij die vriend zou ontmoeten, hij verwonderd zou zijn als het een beter vaderfiguur dan zijn eigen vader zou zijn. Zoiets leek hem op dit moment gewoon onmogelijk.
Paul werd ruw uit zijn gedachten gehaald toen hij opeens een hoop commotie naast zich hoorde. Geschrokken zag hij toe hoe een jongen het meisje naast zich lastigviel. ‘Hé, blijf met je poten van haar af,’ zei Paul geërgerd, die zich nog altijd verantwoordelijk voor haar voelde. Hij kwam overeind toen de jonge hem stoned aankeek. Vervaarlijk balde Paul zijn vuist. Zijn wenkbrauwen waren gefronst, waaraan je kon merken dat hij erg boos werd. De vrienden van de sul begonnen te lachen en keken hem aan. Toen Paul ze een woedende, haast dreigende blik toewierp, hielden ze op. Ze deden een stap achteruit. Alleen die Jake keek hem nog altijd stoned aan. ‘Sukkel,’ snauwde Paul hem toe, toen hij bleef zitten. ‘Fijn, dan help ik je wel even,’ zei hij met een aardige stem, maar zijn blik werd nog dreigender toen Jake niet onmiddellijk deed wat hij zei. Hij liep naar wat de jongen noemde Mel toe en naar Jake, waarna hij diens arm van Mels schouder trok en die achter Jakes rug kromde. Jake schreeuwde het uit van de pijn en Paul kreeg een lichte grijns rond zijn gezicht. ‘En nu opzouten!’ snauwde hij de jongen toe, waarna zijn voet in de maag van de jongen belandde. Jake viel achteruit, maar kwam algauw weer overeind. Voordat Paul het echt goed had, voelde hij een knie tussen zijn benen. Met een kreun sloeg hij dubbel, maar hij hield zijn armen beschermend voor zijn buik, omdat hij gewoon wist dat hij anders een knie in zijn maag zou krijgen. Zoals verwacht voelde hij een knie tegen zijn arm. Nee, deze keer moest hij sterk zijn. Vol met vechtlust kwam Paul weer een klein beetje overeind. Hij viel volledig tegen Jake en duwde hem daarna met zijn knieën tegen de grond. Zijn benen waren aan weerszijden van de jongen zijn lichaam geslagen. Zijn vuist hief hij omhoog, waarna hij die tegen de zijkant van Jakes gezicht liet gaan. ‘Sukkel,’ siste hij hem toe, waarna hij een trap gaf tegen de zijkant van zijn zij. Paul kwam overeind en sloot zijn hand om de pols van Mel. ‘Kom op, vertrekken,’ mompelde hij haar toe, waarna hij haar begon te trekken naar een rustiger plekje, uit het zicht van de jongens. Hij zakte op de grond neer en keek haar aan. ‘Gaat het?’ vroeg hij daarna. Zijn stem klonk bezorgd.

De vrienden van Jake waren een beetje dom aan het lachen. Terwijl Melanie daar zat. Hoe dom had ze kunnen zijn, ze wist dat ze beter gewoon weg had kunnen gaan als ze hun zag aankomen. Dan hadden ze haar misschien niet gezien. Dan was ze nu al lekker verder aan het joggen, en was er helemaal niks gebeurd. Nu zat ze hier, terwijl ze zich klein en vernederd voelde. Ze wist niet wat het was, bij andere jongens ging het zo makkelijk. Een grote mond opzetten en als het nodig was ook nog een klap, maar bij Jake.. Bij he. ‘m bleef ze altijd dat meisje wat niet tegen hem op kon. Ze schoof een beetje weg, maar werd automatisch weer teruggetrokken. Een geërgerde stem deet haar opkijken. Ze was zowat helemaal vergeten dat Paul hier ook nog was. Ze zag hoe hij overeind kwam, en een haast woedende blik richting de vrienden van Jake wierp, die aan het lachen zijn. Iets waardoor ze hun handelingen zowat meteen staakten. Maar Jake kennende zou hij niet zo snel terugdeinzen. En ja hoor, hij bleef Paul gewoon aankijken, alsof dit een lolletje was. Ze hoorde wat Paul zei en beet op haar lip. Als je ruzie zocht met Jake, zou hij altijd het laatste woord willen hebben, of de laatste klap willen uitdelen. En als dat nu niet zou lukken, dan een andere keer. Ze zag hoe Jakes arm achter zijn rug werd gekromd, en voelde dat de stevige, en lichtje pijnlijke grip die Jake eerst op haar schouder had, verdween. Melanie sprong vrijwel meteen op toen een voet gevaarlijk dicht in haar buurt kwam, maar Jakes buik volop raakte. Het deed haar alleen even verschrikken, omdat ze zo dicht naast Jake zat. Ze wou de twee proberen te stoppen, wetende dat één van de twee met pijn achtergelaten zou worden. En ze wou niet dat eht Paul was, maar ergens wou ze ook niet dat het Jake was. Want dan zou hij zeker terugkomen, hij kwam altijd terug. Ze kende hem, en na lang bij hem geweest te zijn, had ze eindelijk die stap van hem weg gezet. Iets waardoor hij haar steeds weer opzocht, iets wat gelukkig stopte na een tijdje. Maar nu was hij weer terug, en hij wou zijn zin krijgen. Ze kneep haar ogen lichtjes toe bij het zien hoe Paul een knietje kreeg, iets wat waarschijnlijk hard aankwam. En toen ging het best snel. Jake werd uit balans gebracht door Paul die zich volledig op hem gooide, en hem een vuist in zijn gezicht gaf. ‘Sukkel.’ Was te horen, en Jake kreeg nog een trap tegen zijn zij. Even keken de vrienden van Jake verbaasd richting Paul, maar al snel keken ze naar Jake, en begonnen ze te praten. ‘Dude, je ging neer.’ Was er te horen, en nog meer van die stomme dingen. Ze werd bij haar pols vastgepakt en volgde Paul. Naar een rustigere plek. Waar Melanie even rustig in en uit ademde om zich snel weer te herpakken. ‘Dat vraag je mij?’ vroeg ze toen, met opgetrokken wenkbrauw. ‘Jij bent degene die net een knietje tussen zijn benen heeft gehad.’ Zei ze, en ze keek hem aan alsof er toen net niks gebeurd was. ‘Hij kan behoorlijk hard slaan en zo, niet?’ vroeg ze. Om even stil te zijn. haar hand ging even over haar schouder heen, waar net de hand van Jake nog geknepen had. ‘Ik heb hem wel vaker zien vechten. Zag er erg pijnlijk uit.’ Zei ze. ‘Geloof me, je had het niet moeten doen, hij laat het hier niet bij.’ Zei ze, om even te wachten. ‘En, ik had het zelf ook wel opgelost gekregen hoor.’ Haar stem was wat anders dan voor Jake kwam. Het was nu beheerster, en kalmer, maar niet op een goede manier. ‘Heeft hij je nog ergens geraakt?’ vroeg ze, lichtjes bezorgd, wetende dat hij soms zulke harde klappen gaf dat iemand iets brak. Ze keek kort naar hem, hopend dat hij het voorval van Jake die vervelend deed even vergat. Ze praatte niet graag over Jake. Niemand behalve haar zus wist dus ook van Jake.

De kloppende pijn in zijn vuist was niets vergeleken de pijn tussen zijn benen. Terwijl hij zich een beetje overeind probeerde te houden, luisterde hij met een half oor naar Melanie. Hij probeerde ondertussen de pijn te sussen door zijn handen tegen zijn kruis te houden, maar dit verminderde de pijn natuurlijk niet. Zuchtend liet hij zich door zijn benen zakken en moest even schudden met zijn hoofd om de zwarte vlekken weg te krijgen. Als een jongen geraakt werd tussen zijn benen en het was verschrikkelijk hard, dan kon je hem zo bewusteloos krijgen. Hij schudde even zijn hoofd en probeerde helder na te denken. Hij probeerde een helder antwoord te vormen in zijn hoofd op de vragen van Melanie, maar hij merkte ook wel dat het denken hem moeilijker afging dan normaal. Met de grootste moeite moest hij zichzelf van de pijn weerhouden, maar ook weerhouden van het uitschreeuwen. De stemmen van de vrienden van die Jake waren nog op een verre afstand te horen, maar ze klonken in elk geval een stuk minder zelfverzekerd dan voordien. En dat liet wel een glimlachje komen bij Paul. Hij vond het wel geinig dat de klootzak zijn verdiende loon had gekregen, hoewel hij het helaas wel had moeten bekopen met zijn eigen pijn. Vloekend richtte Paul zich op zijn handen en kneep een beetje harder om de pijn te stillen, maar dit werkte echter averechts. Hij deed zijn benen bij elkaar en vormde ondertussen een zo goed mogelijk antwoord in zijn hoofd. ‘Ach, het doet niet eens pijn!’ zei hij stoer, maar waarschijnlijk wist Melanie ook wel dat het allemaal bluf was. Zuchtend probeerde hij met heen en weer bewegen zichzelf af te leiden van de pijn. ‘Die sukkel moet zijn handen van je thuishouden. Als hij je lastig valt, krijgt hij met mij te maken. Ik heb op mijn werk nog wel een paar gasten die me eventueel zouden willen helpen,’ zei Paul. En dat was geen stoere praat, want het was echt zo. Hij zou die gasten bij zijn werk alleen een klein beetje moeten ophitsen en ze zouden al naar Jake gaan. Misschien zou hij dan wel wat socialer kunnen zijn en zich wat minder afwezig moeten houden, maar dat zou hem wel lukken. Bovendien beschouwden zijn collega’s elkaar meteen als beste maten, dus dat zou bij hem ook wel zo zijn. Hij zuchtte even met een pijnlijk gezicht.
‘Behalve in mijn ballen, nergens,’ antwoordde Paul op de vraag, terwijl hij een glimlachje probeerde te produceren voor Melanie, maar het ging hem moeilijker af dan hij dacht. Die Jake kon hem verdomd goed stampen. Waarschijnlijk had hij het vaker gedaan. Kalm keek hij naar Melanie, waarna hij zijn mobiel uit zijn zak tevoorschijn haalde en daarna een blocnote uit zijn kontzak tevoorschijn haalde. Snel schreef hij zijn nummer op, waarna hij het aan Melanie gaf. ‘Bel me maar als hij je lastig valt, ik kom je sowieso helpen,’ zei hij glimlachend, waarna hij de blocnote weer terugstak en ondertussen overeind probeerde te komen. De pijn tussen zijn benen verminderde een beetje, maar het was niet voldoende om te stoppen. Jared, dacht hij verbeten. Jared kan me wel helpen. Jared was iemand op zijn werk die hem dikwijls even kwam helpen. Samen repareerden ze dan meestal zwijgend een auto en de zeventienjarige jongen had hem zomaar zijn nummer gegeven. ‘In geval van nood,’ had hij gezegd. ‘Wacht even,’ mompelde Paul, waarna hij zijn mobiel uit zijn zak nam en snel een nummer intoetste. ‘Ja, man, met mij,’ zei hij, waarna hij omkeek om te zien of de jongens ook echt op afstand bleven. ‘Ene Jake, ken je die soms?’ vroeg hij. Jared antwoordde met dat hij er wel eens van gehoord had. ‘Ja, die gast valt hier een meisje lastig. Kan ik op je rekenen als het weer gebeurd?’ vroeg hij, waarna hij even knikte naar Melanie. ‘Is goed man, doei,’ zei hij, waarna hij ophing. ‘Nou, alvast twee mensen die je kunnen helpen,’ zei hij, waarna hij over zijn achterhoofd wreef. ‘Zeg, sorry dat ik het vraag, maar valt die Jake je vaker lastig?’ vroeg hij, waarna hij een beetje overeind probeerde te staan. De kloppende pijn tussen zijn benen verergerde, maar Paul negeerde het en bleef gewoon overeind staan. Hij ging niet opnieuw op zijn knieën voor een beetje pijn.

- Deze suckt, sorry ;D

Met een bezorgde blik keek ze naar Paul, die duidelijk pijn had. Om hem dan ook meteen in een reflex een beetje te ondersteunen, zodat hij niet meteen neerviel. Ze keek even rond, en zag dat Jake en zijn vrienden gelukkig al de andere kant op liepen. Goed, dan kwamen ze niet weer hier naar toe. ze trok een wenkbrauw op bij zijn antwoord. Nee hoor, hij had dus totaal geen pijn. Hij zakte door zijn benen, maar pijn deed het niet. Stoer doen was niet nodig, het hielp toch niks. Haar blik was gericht op Paul, en ze hurkte neer bij hem. Ergens vond ze dat dit haar schuld was. Waarom had ze daar dan ook als een dom kind gezeten, wat was er zo moeilijk aan om gewoon op te staan, en hem een klap te verkopen. Waarom lukte het bij andere jongens wel, maar kreeg Jake haar zo klein. Ze wou niet dat Paul het voor haar opnam, het ging niet veel oplossen. Ze zuchtte kort bij zijn woorden. ‘Dat was echt niet nodig geweest.’ Zei ze. ‘Ik ken slimmere manieren om dingen met Jake op te lossen.’ Zei ze. Meestal was dat wachten totdat hij ervandoor ging, of in de avond in slaap viel. Want meestal was hij toch zo dronken dat hij het niet meer allemaal wist. ‘Alsjeblieft, ga er niet meer mensen bijhalen.’ Voegde ze nog aan haar woorden toe. Ze wou niet dat mensen die ze niet kende wouden helpen haar problemen op te lossen. Ze was nu wel oud genoeg om voor zichzelf te zorgen. ‘Goed.’ Zei ze, toen hij antwoordde op haar vraag of hij nog ergens anders pijn had. Ze keek nog eens rond, misschien kon ze iemand vinden die even kon helpen. Hij zou beter even naar de dokter of zo gaan. Voor alle veiligheid. Echter was het een rustige dag vandaag, en waren er dus niet veel mensen te vinden. Ze zag hoe hij zijn nummer opschreef en het aan haar gaf, maar de woorden die volgden klonken voor haar vervelend in de oren. Aangezien ze niet wist of ze daar blij mee moest zijn of niet. het was aardig van hem dat hij voor haar klaar stond als Jake haar lastig viel of iets, maar of ze hem zou bellen. Waarschijnlijk niet. met haar blik volgde ze hoe hij zijn gsm weer pakte, en een nummer intoetste. Ze luisterde naar de stem van Paul, en de stem van de jongen, die dus blijkbaar Jared heette was ook een beetje te horen. Maar het was onduidelijk, en brabbelig. Een zucht ontglipte haar toen ze Paul hoorde. ‘Voor de zoveelste keer, ik kan het zelf wel aan. Ik ken Jake beter dan jullie, en ik weet het beste hoe ik met hem moet omgaan’ zei ze, om recht te komen Want ze had de hele tijd gehurkt gezeten Toen ze zag dat Paul probeerde op te staan hielp ze hem even een beetje, en ze zag dat hij pijn had, maar gewoon doorbeet. ‘Kom op, zo gaat dit niet, je moet echt even naar de dokter, straks is er iets aan de hand of zo.’ Zei ze. Ze wou hem lichtjes ondersteunen tijdens het wandelen, zodat hij niet opeens neerviel of zo door de pijn. Rustig begon ze te wandelen. ‘Zeg, sorry dat ik het vraag, maar valt die Jake je vaker lastig?’ ze stopte en zuchtte eens. ‘Laten we zeggen dat ik Jake al lang ken, en dat gewoon is hoe Jake is.’ Ze zuchtte. Af en toe vond ze het lastig om slecht over hem te denken, zelf had hij ook problemen, waar Melanie van wist, en zij was één van de weinige. Maar dat hij het afreageert op haar pikte ze op een keer niet meer. En ze liet niks meer van zich weten. ‘Kom, gaan we?’ vroeg ze. Toen. Hopend dat hij dit onderwerp nu met rust zou laten.

*Oké, flut, sorry :ç*

Misschien was het van de pijn, misschien was het omdat Melanies woorden belachelijk klonken in zijn oren, maar Paul barstte in lachen uit. ‘Sorry hoor meid, maar als hij je weer zo klein krijgt als daarnet, ben ik wel eens benieuwd of je hem aankan,’ zei hij, waarna hij even grijnsde. Hij zuchtte en schudde toen zijn hoofd. ‘Nee, even serieus. Je vindt het nu misschien vervelend dat er mensen voor je zijn die je willen helpen, maar ik weet zeker dat als het je allemaal te veel wordt, dat je blij bent met hulp, ook al zou dat niet van mij of Jared zijn,’ zei hij, waarna hij even rustig glimlachte. ‘Je hoeft me niet te helpen, ik heb geen pijn,’ zei hij daarna geërgerd, maar toch steunde hij een beetje op Melanie. De kloppende pijn tussen zijn benen werd alleen maar erger bij het lopen, maar hij negeerde het. Gelukkig sprongen er geen tranen in zijn ogen of zo. Hij zou het dus echt erg vinden als hij zou huilen om een beetje pijn. Misschien hadden die klappen van zijn vader hem dan toch bestendig gemaakt tegen pijn. Dan waren ze in elk geval nog ergens goed voor. Hij keek opzij naar Melanie. Zij mocht het nooit weten. Ze mocht nooit weten dat hij in elkaar getrapt was geweest door zijn vader. Ze zou hem haten en ze zou hem niet begrijpen. Ze zou niet begrijpen waarom hij nooit teruggevochten kon hebben. Natuurlijk had hij dit wel geprobeerd, maar het gevolgd was dan dat de klappen van de riem van zijn vader alleen maar harder op zijn rug neerkwamen. Daarom had hij al zijn pogingen om de man te stoppen tegengehouden. Het zou hem alleen maar meer pijn bezorgen. Een lichte glimlach kroop over zijn gezicht bij het idee dat de man dood zou zijn. Het was een vage hoop, die alleen maar sterker werd bij elke vervelende gedachte die hij over de man kreeg. Bij elke klap van de riem die neerkwam op zijn schouderblad, wenste hij de man meer en meer een ongeluk toe. De buren wisten van niks, iedereen dacht dat zijn vader het perfecte voorbeeld van heel het dorp was. Dat hij zijn zoon in elkaar sloeg, had nooit iemand gedacht. En nu was het nog steeds een geheim. De politie wist van niks. Paul schudde zijn hoofd. Hij moest stoppen met het denken hieraan.
Zuchtend probeerde Paul met zijn ogen het ziekenhuis te vinden. Helaas waren er alleen maar zwarte vlekjes voor zijn ogen zichtbaar. ‘Melanie,’ mompelde hij, waarna hij even stopte met lopen. Hij glimlachte zwakjes naar haar. ‘Ik red het wel, echt waar,’ zei hij, maar hij merkte dat zijn stem zwakker klonk dan hij wou. Hij keek om zich heen, terwijl een vaag geluid langzaam meer helderder voor hem werd. De bekende sirenes in zijn oren klonken helder en hij zag dat de stad niet ver hiervandaan was. ‘Fijn. Als ik eenmaal terugkom van de dokter, die waarschijnlijk gaat zeggen dat alles oké, dan krijg ik een rekening binnen,’ zei hij gefrustreerd. De kloppende pijn in zijn been werd met de minuut erger en hij zag alweer vlekjes rond zijn zicht dansen. Hij had wel vaker klappen tussen zijn benen gekregen en dan deed het ook zo’n pijn, maar dit deed toch ook wel pijn. Zuchtend zag hij verderop het ziekenhuis. Nog voordat hij er echt goed naartoe kon lopen, merkte dat alles als lood in zijn schoenen aanvoelde. Hij moest moeite doen om overeind te blijven staan. De stress die hij kreeg van het idee dat de dokter zijn littekens eventueel zou kunnen ontdekken en ze hem vragen zouden kunnen gaan stellen, maakte alles nog erger. Voordat hij het eenmaal goed doorhad, zakte hij door zijn benen. De zijkant van zijn hoofd raakte het zachte gras en het volgende moment werd alles zwart.

- Zo, je mag er lekker iets dramatisch van maken .D

Een zucht gleed over haar lippen bij het horen van zijn gelach. Een geïrriteerde blik richting hem volgde bij zijn woorden. ‘Ik kan hem misschien niet aan met vechten of zo, maar ik moet mijn verstand alleen maar gebruiken .’ zei ze. En hoewel het misschien soms irritant was, was het de waarheid. ‘Ik vind het niet vervelend dat mensen me willen helpen.’ Zei ze, half gelogen, want ze wou het liefst zelf haar problemen oplossen. Maar ze vond het niet zo erg. ‘Jake is gecompliceerd, ik kan ook gewoon bij hem doen zoals bij elke andere jongen als die zo zou doen, maar ik weet dat het niks gaat helpen.’ Zei ze, terwijl ze Paul ondersteunde. Een kort lachje ontsnapte haar bij zijn woorden. ‘Kom op, ik ben niet dom.’ Zei ze, terwijl ze rustig verder liep met hem, terwijl haar blik voor haar was gericht, en af en to op Paul, om te kijken of alles nog ging. Een gedachte kwam in haar hoofd. Misschien zou Jake daar ook in het ziekenhuis zijn, hij had er niet goed uitgezien toen hij zo op de grond lag daar. Ze beet op haar lip, als Jake weer een beetje wat kon zouden er problemen komen moest Jake Paul zien. Ze fronste kort, terwijl ze haar blik op de grond richtte terwijl ze verder liep.

‘Ik hou van je.’ Klonk een diepe, oprechte stem. Ik lachte en keek Jake aan, om mijn lippen tegen de zijne te drukken. Ik voelde hoe hij me vast nam en zich lichtjes terugtrok, om met zijn voorhoofd tegen het mijne te steunen, en naar me te lachen. ‘Happy birthday honey’ klonk zijn stem, en ik keek ene beetje naar beneden waar een zilveren harte aan een kettinkje hing. ‘Dat had je echt niet hoeven doen.’ Zei ik, met lichte blosjes op mijn wangen. ‘Hoor ik daar iemand klagen? Je bent jarig.’ Zei hij en ik moest kort lachen.’Dankje.’ zei ik, en ik drukte mijn lippen nog een keer tegen de zijne aan.

Melanie keek omhoog, die momenten dat Jake wist wat hij deed, en liet zien dat hij van haar hield waren altijd perfect geweest. Het deed bijna pijn dat er ook nog goede herinneringen aan hem waren. Nee Mel, concentreer je nu even op Paul naar et ziekenhuis krijgen. Dacht ze, om vervolgens de gedachte uit haar hoofd te zetten. Ze keek links van haar en zag dat Paul nu een stuk zwakker leek te zijn. ‘Paul, gaat het wel?’ vroeg ze, om bezorgd naar hem te kijken. Echter kreeg ze geen antwoord. Ze zwaaide kort voor zijn gezicht, maar schrok zich rot toen hij opeens door zijn benen zakte. Snel ondersteunde ze hem lichtjes, zodat hij niet te hard neer zou komen. Iets waar ze in faalde. Tja, ze was te laat eigenlijk. Meteen zakte ze neer op haar knieën. Om voor zijn gezicht te zwaaien, en hierna lichtjes aan zijn arm te schudden. ‘Paul, Paul?’ vroeg ze, in de hoop dat hij maar een heel stom en dom grapje maakte. Maar het zou nogal dom zijn als ze zou geloven dat dat zo was, want iedereen wist dat het geen grap was. Zachtjes kwam haar hand tegen de wang van Paul aan, een paar keer, om hem wakker te maakte. ‘Paul, wakker worden.’ zei ze. Aangezien ze hem niet naar het ziekenhusi kon dragen, dat zou haar gewoon niet lukken. Nog een paar keer herhaalde ze wat ze deed, om haar ahnd toen perongeluk net iets te hard op zijn wang neer et laten komen. ‘Sorrysorrysorry’ zei ze, aangezien het niet haar bedoeling was geweest. Ze zuchtte en voelde in zijn zakken, om gelukkig de gsm al snel et vinden. Snel toetste ze het alarmnummer in, dat hopelijk voor dit soort situaties bedoeld was. Maar er was alleen een piep te horen, ze keek even op de gsm. ‘Geen bereik, damn.’ Haar blik gleed over het gebied. Ze waren bijna in de stad, maar hem hier achterlaten, dat ging ze niet doen. Wie weet wat er hem allemaal kon gebeuren. ‘Paul, wakker worden, kom ooooppp.’ Zei ze, terwijl ze op haar lip beet. Niet wetend wat nu te doen.

*Oké, flut sawry.*

Vaag drong er een beeld door hem heen. Zijn vader boog zich over hem heen en keek hem diep in de ogen aan. Hij had zijn hand op Pauls schouder gelegd en iets in zijn blik zei dat hij spijt had voor alles wat hij gedaan had. Zonder woorden keken de twee elkaar aan, vader en zoon. Plots werden de ogen van zijn vader groot. Daarna schold hij op Paul en pakte zijn riem tevoorschijn. Het streek hard neer op zijn wang. Het beeld van zijn vader verdween onmiddellijk en hij hoorde een stem verderop smeken. Het klonk als een bekende stem. Langzaam begon hij tegen het donkere te vechten om wakker te worden. Dadelijk kwam die Jake terug en dan lag hij hier. Hij wou zich toch zeker niet zwak voelen tegenover de jongen? Nee! Hij zou wakker worden. Langzaam kwam hij wat meer bij en hoorde Melanies stem. ‘Ik ben er weer,’ mompelde hij zwakjes. De kloppende pijn tussen zijn benen was verdwenen, op de een of andere manier. Alleen als hij die plek daar zou aanraken, zou het pijn doen, maar aangezien het nogal raar was voor Melanie als hij zichzelf daar opeens begon te betasten, deed hij dit niet. Hij kwam een beetje overeind en ging zitten. Gelukkig was de ergste pijn weg. Dit had hij vroeger ook als hij tussen zijn benen geraakt was door zijn vader. ‘Het is al weg,’ zei hij met een zwak glimlachje, maar je kon in zijn ogen zien dat hij de waarheid sprak. ‘Het gaat weer,’ mompelde hij. Daar was hij wel blij mee. Hij had sowieso geen zin in een bezoekje aan het ziekenhuis. ‘Als een jongen hard geraakt wordt, raakt hij altijd buiten westen en daarna wordt hij wakker en voelt hij niks meer,’ zei hij een of ander verhaaltje. ‘Tenminste, dat is bij mij zo,’ zei hij met een grijns. Hij kwam voorzichtig omhoog en trok zijn GSM uit Melanies handen. ‘Bedankt,’ mompelde hij daarna. ‘Maar hier heb je waarschijnlijk geen bereik,’ zei hij daarna, waarna hij even grinnikte en het ding in zijn zak stopte. Hij hoorde een paar jongensstemmen verderop, maar ze klonken niet dronken, dus het zou die Jake wel niet zijn. Zijn blik gleed opzij en hij balde zijn vuisten even, waarna hij zijn hoofd heen en weer schudde en zichzelf weer helemaal helder voelde. ‘Zo, we kunnen gaan,’ zei hij lachend.
Alsof er niks gebeurd was, trok Paul Melanie overeind. ‘Ik weet wel een plek waar we naartoe kunnen gaan,’ zei hij, waarna hij haar gewoon mee begon te sleuren. Het kon hem niks schelen dat Melanie misschien niet zou mee willen. Trouwens, dat zou hij zo snel mogelijk weten. Hij bleef even staan toen hij een beetje pijn voelde tussen zijn benen, maar deze verdween onmiddellijk weer. Hij was flauwgevallen en had zijn rust wel even gehad. Als hij Jake de volgende keer tegen zou komen, zou hij deze ook een trap tussen zijn benen geven. En dan een veel hardere dan hij bij hem gedaan had, ook al was het een knietje geweest. Hij zou twee keer stampen, kijken wat die sukkel dan zou doen. Hij voelde de woede weer door zijn aderen stromen, maar hij hield zich voor Melanie in. Die zou het waarschijnlijk niet aan kunnen om hem nog een keer te zien vechten. De vorige keer keek ze immers ook niet zo blij, alhoewel het voor hem heel normaal was om een gevecht te hebben met iemand. Hij had het vroeger zo vaak. Maar dat kwam dan ook omdat hij ontsnapte aan zijn vader. Zijn frustratie moest eruit en dat ging niet altijd op de manier wat hij zich wenste. Hij sloeg dan onschuldige kinderen, die dan natuurlijk terugsloegen. Paul schudde zijn hoofd even, mompelde wat en trok Melanie daarna naar een rustig veldje. Rustig liet hij zich tegen de boom zakken en legde zijn hoofd tegen de boom achter zich. ‘Wil je nog iets kwijt over daarnet?’ vroeg hij, waarna hij opzij keek. Misschien moest hij zijn best gewoon doen om op te treden als een vrolijk iemand. Gewoon doen alsof er vroeger niks gebeurd was en gewoon proberen om een vriend te zijn van iedereen, tenzij iemand wou vechten natuurlijk. Dan zou hij zelf ook meedoen. Hij grijnsde even en liet zijn blik opzij glijden naar Melanie. ‘Sorry als je geschrokken van me bent. Ik zal de volgende keer niet meer zo snel flauwvallen,’ zei hij lachend. Hij kon dit toch niet controleren, dus was zijn belofte eigenlijk niks waard, maar ja. Hij grinnikte even en richtte zijn blik op haar, waarna hij zijn hoofd schudde en weer voor zich uit keek.

- Mooie post had jij ;D

Ze hing een beetje boven Paul zijn hoofd met het hare, terwijl ze zo nu en dan voor zijn gezicht zwaaide en zijn naam riep. Wat hatelijk dat er hier geen bereik was! Ze schudde nog wat aan zijn arm en zag hoe hij zijn ogen langzaam opende. ‘Paul?’ vroeg ze, om zeker te zijn dat het niet zij was die even te snel had gekeken. ‘Ik ben er weer.’ Klonk het zwakjes, en Melanie had bijna de neiging om de jongen te omhelzen. Dit deed ze echter toch maar niet, maar in plaats hiervan ondersteunde ze hem lichtjes toen hij recht wou gaan zitten. Nog steeds wat bezorgd keek ze hem aan, terwijl hij een zwak glimlachje opzetten en zei dat het wel weer ging. Ze knikte, wetend dat hij de waarheid wel zou spreken, maar bleef nog steeds een beetje bezorgd. ‘Als een jongen hard geraakt wordt, raakt hij altijd buiten westen en daarna wordt hij wakker en voelt hij niks meer,’ ze knikte eens, toch was e er niet geheel gerust op. ‘Ben je dan zo erg dat elk meisje je een trap geeft?’ vroeg ze, als grapje bedoeld natuurlijk. Zo erg was hij helemaal niet. Toch vond ze het leuk om hem een beetje te plagen. ‘Dan zou ik toch maar gaan uitkijken, of wil je later geen kinderen meer?’ zei ze, terwijl zijn gsm uit haar hand gehaald werd. Bij het horen van haar woorden greens ze kort. ‘Dat heb ik ook wel door hoor.’ Zei ze, en ze glimlachte kort. Ze keek op toen Paul opstond, en werd ook overeind getrokken. Ze kwam makkelijk omhoog, iets wat aanduidde dat ze niet té ongerust moest zijn, aangezien hij sterk genoeg was om haar omhoog te trekken. Zonder een eigen wil werd ze meegesleurd naar een plek. Even keek ze verward op, maar al snel liep ze mee, want als ze dat niet zou doen en zou blijven staan was er de kans om tegen de grond te gaan. En er was vandaag al iemand tegen de grond gegaan, nog een hoefde niet meer. Ze zag hoe hij tegen een grote boom ging zitten,w aar duidelijk plaats was voor twee, alleen zat Paul net in het midden, iets waardoor hij alle plaats in beslag nam. Ze ging zitten terwijl ze haar hoofd schudde na zijn vraag. ‘Nope.’ Zei ze, en ze glimlachte terwijl ze zachtjes tegen Paul zijn zij porde met haar elleboog. ‘Oi, schuif eens wat op, er moet iemand bij.’ Zei ze, doelend op zichzelf. Ze ging wat meer richting Paul zitten, zodat ze nog enigszins tegen de boomstam kon leunen. Haar blik dwaalde oever het gebied, en in de verte waren vage stemmen te horen van een groepje mensen te horen. Ze keek even naar de grond, maar kon het niet laten om zich steeds zorgen et maken over Jake. Na alles wat er was gebeurd leek hij nu net als een klein broertje voor haar, waar zij op moest babysitten. Hij was irritant, en vervelend, maar ze wou nog steeds niet zien dat hij pijn kreeg. Ze zuchtte en friemelde wat aan het gras, om vervolgens omhoog te kijken bij het horen van Paul zijn woorden. Ze glimlachte eens en knikte. ‘Goed’ zei ze, om vervolgens weer naar de grond te kijken. De manier waarop ze naar beneden keek liet zien dat ze aan het denken was, en het was niet onwaarschijnlijk at de vraag zou komen van wat ze aan het denken was. Hopelijk was het niet al te voorspelbaar dat ze aan Jake dacht..

*Oké, je kunt er niet veel mee, sorry*

- Sorry,sorry,sorry voor deze flut, maar mijn rotpc viel weer uit ;S -

Een lichte por deed haar opkijken en ze glimlachte bij zijn woorden. Hij had ook wel gelijk, ze ging zich er echt niet beter van voelen als ze steeds aan Jake dacht. Ze keek nog voor kort voor zich uit maar richtte haar blik al snel weer op Paul. Die zich een beetje onderuit had laten zakken. Het zachte geritsel van de bladeren was te horen, door een fris briesje dat liet weten dat het nog niet helemaal zomer was. Ze voelde hoe ze lichtjes onderuit getrokken werd en ze zich hierbij best ontspannen voelde. De stem van Paul was nog te horen, en ze moest ook eventjes lachen. ‘Wow, je kan zo familie van me zijn.’ zei ze, en ze glimlachte kort naar hem. Haar familie bestodn ook grotendeels uit kakkers en van die rijke mensen, waarvan het grootste deel het allemaal geërfd had. Sommigen hadden er hard voor gewerkt, maar dat waren er echt niet veel. Ze zuchtte kort, maar meer uit opluchting, waarover wist ze zelf niet eens. Om zich vervolgens nog wat te laten zakken en comfortabel te gaan zitten/liggen. Ze lag een soort van tegen Paul aan, maar dat lach best comfortabel, so why not? Doordat het nu helemaal stil was was het geluid van haar I-pod weer te horen Nu speelde er zich eerder een kalm liedje af. ‘Rverside’ van Agnes Obel. Het was kalmerend en vaak zette ze dit even op als ze echt gestrest werd. Muziek hielp haar bij het joggen, bij haar stress, en nog veel meer. Dus ze kon zich niet inbeelden dat er mensen waren die niet van muziek hielden. Ze sloot haar ogen even, om van het rustige moment et genieten Aangezien haar leven vaak een sneltrein was, iets wat ze grotendeels aan zichzelf te denken had. Maar toch, zo’n rustig moment was dan even geweldig. De boom bood nog grotendeels schaduw, iets waar ze blij om was. Want ondanks dat het nog Lente was, was de hitte toch al goed op je huid te voelen.
Na een tijdje keek ze op, om een grijnsje op haar gezicht te krijgen. ‘Kom mee.’ Zei ze, waarna ze opstond, en hem een hand aanbood, om hem et helpen op te staan. Ze liep met hem richting de living building, wat gelukkig niet te ver weg was. Om vervolgens richting haar kamer te gaan. ‘Ze liep met hem binnen, en tot haar geluk was het netjes, want anders zou het best falend zijn, vond ze. ‘Wacht hier.’ Zei ze, en ze pakte snel wat andere kleding uit haar kast. Snel kleedde ze zich om in de badkamer, om naar buiten et komen met een jurkje, waaronder ze haar bikini aanhad. ‘Wij, gaan zwemmen.’ Zei ze, met een grijns op haar gezicht. ‘In de zee, want het weer is perfect.’ Voegde ze hier nog aan toe. of hij er nu zin in had of niet, hij zou meegaan. Even bleef ze staan, wachtend op zijn reactie.

*Kort, maar hoop dat je er wat mee kunt*

Jurkje

Bikini

Een lichte grijns gleed over Pauls gezicht toen hij Melanies woorden hoorde. Hij keek opzij en merkte dat ze een soort van tegen hem aanlag. Ach ja, wat maakte hem dat uit? Het lag best wel comfortabel en als dit voor Melanie ook zo was, dan vond hij het goed. Hij zuchtte en liet zijn hoofd opzij zakken, zodat hij met zijn wang tegen haar hoofd leunde. Hij sloot zijn ogen en hoorde vaag muziek. Hij wist dat deze afkomstig was van Melanie en besloot om er niks van te zeggen. Hij liet zijn blik naar boven glijden toen ze opeens opstond. Geschrokken volgde hij haar. De kloppende pijn tussen zijn benen was gelukkig verdwenen, dus daar had hij in elk geval geen last meer van, alhoewel hij nu best wel benieuwd was naar wat Melanie ging doen. Hij keek naar haar en leunde tegen de deurpost. ‘Zwemmen?’ vroeg hij daarna, alsof hij de vraag niet goed gehoord had. Daarna grinnikte hij even. Hij had dan wel zijn zwemkleren nog in de grot liggen, maar dat maakte niet zo heel veel uit. Hij zou ook met deze kleren kunnen gaan zwemmen. Hij zou alleen maar zijn shirt over zijn hoofd moeten trekken en dan had hij al een perfecte kledij voor te zwemmen. ‘Goed dan, maar ik ga geen zwemkledij aantrekken. Die heb ik nog niet,’ loog hij. Als hij zei dat hij het wel had, dan zouden ze langs zijn grot moeten en dan zou Melanie meteen weten waar hij sliep. Daar zou hij dan een hoop commotie over krijgen en daar had hij eerlijk gezegd niet zo’n zin in. Hij grinnikte even en pakte toen haar hand, waarna hij haar begon te trekken naar buiten toe. ‘En we gaan ook niet langs de winkels om er een te kopen. Ik zwem zo wel,’ zei hij, om een hoop gedoe in de stad te vermijden. Hij moest toegeven: Melanie zag er niet slecht uit in zo’n jurkje. Wat zich onder dat jurkje bevond, daar hield hij zich niet zo mee bezig. Het zou maar pervers zijn als hij dat wel deed. Nee, zo’n jongen was Paul niet. Dan kwam hij over als een standaardjochie en dat wou hij niet. Trouwens, zijn vader zou het zo ook gedaan hebben en hij wou absoluut niet op zijn vader lijken. Daarbij kwam ook nog kijken dat vrouwelijke lichaamsdelen hem niks interesseerden, tot zover.
Het strand was druk, zag hij al meteen. Even voelde hij paniek in zijn binnenste oplaaien, vooral omdat hij niet gewend was om met zoveel mensen tegelijk om te gaan. Als iemand tegen hem op zou botsen of kwaad op hem zou worden, dan zou hij het helemaal verpesten voor Melanie door kwaad terug te reageren. Hij wist ook zeker dat als hier een of andere gast Melanie lastigviel, hij haar sowieso zou proberen te helpen. Hij zuchtte even bij dat idee en liet zijn blik opzij glijden, waarna hij even over zijn achterhoofd wreef en daarna begon te lopen over het strand, nog steeds Melanies hand vasthoudend. ‘Ik ben hier nog niet zo bekend mee,’ gaf hij eerlijk toe aan Melanie. Ze zou zo wel merken dat hij er niet mee om kon gaan. Sociale contacten oprichten was voor hem al moeilijk genoeg, laat staan met meerdere mensen tegelijk omgaan. Maar hij zou er vast wel aan kunnen wennen. Hij was dankzij die uren met Melanie immers een heel stuk verbeterd. Hij snauwde niemand meer zomaar af, maar had wel nog een hoop vechtlust. ‘Is dit nou wat je leuk vindt? Een beetje ronddwalen op het strand?’ vroeg hij daarna ongelovig aan haar. Hij kon zich niet voorstellen dat dit leuk was. Maar ja, hij kwam vroeger dankzij zijn vader ook niet vaak van huis, omdat hij anders afgeslagen werd, dus hij ging ook nooit ergens naartoe. Maar dat hoefde Melanie ook niet te weten. Hij grinnikte even en nam haar toen op zijn schouder. ‘Aangezien jij het toch zo leuk vinden om te gaan zwemmen,’ zei hij met een kwaadaardige grijns tegen haar, waarna hij begon te lopen naar de zee.

‘Zwemmen?’ Hoorde ze, en ze grinnikte kort. ‘Ja, zwemmen. Die activiteit waarbij je je luie kont van de bank afhaalt en jezelf gaat voortbewegen in het water.’ Zei ze, een lichtelijk plagende ondertoon in haar stem was erbij te horen. Ze greens kort en bij het horen van zijn woorden knikte ze even. Bij veel andere jongens zou ze dat op een verkeerde manier opgenomen hebben, omdat ze dat ook zo bedoeld hadden. Maar Paul leek haar niet echt het soort standaard jongen. En voor haar was een standaard jongen een jongen die gewoon zwemmen, verwarde met skinny dipping. Ze werd meegetrokken naar buiten, iets waardoor ze vergeten was een handdoek mee te nemen. ‘Oké, maar,’ zei ze, om hem even aan te kijken. ‘Ik neem je binnenkort mee om te shoppen, voor zwembroeken’ zei ze ‘En dat is een bevel.’ Zei ze nog. De zoute geur hing al in de lucht, en ze was blij om eindelijk nog eens bij het strand te komen. De zoute geur en het geluid van de golven kalmeerden haar. En ook al leek ze het niet altijd nodig te hebben, was dat toch wel zo. Veel dingen zorgden gewoon voor enorm veel stress, en ze leek dan ook vaak kalmer dan ze was. Maar tja, dat zou ook niet voor altijd helpen. Dus dit was geweldig als een uitklep, bij het joggen dan. Jammer genoeg was het veel te lastig om te joggen op het ongelijke oppervlak, wat ook nog een bestond uit zacht zand waar je zo inzakte.
Enkele kinderen waren vrolijk bezig met emmers zand te vervoeren om hun zandkasteel groter te maken, terwijl de ouders aan het genieten waren van hun rust. Er stonden dan ook veel parasols en dat zorgde ervoor dat er zo nu en dan iemand tegen ene parasol opbotste. Gelukkig was er richting de zee toe al minder drukte, en in de zee was het vrij rustig. Er waren niet zoveel zwemmers. ‘Gelukkig is het wat rustiger in de zee dan’ zei ze. Dicht bij de zee stond ze op het punt haar witte jurkje uit te trekken en Paul mee te trekken, het water in. Maar daar zou natuurlijk niks van komen. Als je met iemand anders ging zwemmen, en deze was sterk genoeg om je in het water te gooien. Dan belande je ook in het water. Een zacht gilletje verliet haar mond toen ze met haar voeten van de grond af ging. Ze had haar jurkje nog aan, en hoewel het nat zou worden maakte het haar niet zoveel uit. Ze werd naar beneden gelaten in het water, iets waarbij ze kort kopje onder ging. Maar ze trok hem even mee, om hem onder water meteen los te laten. Ging zij kopje onder, dan hij ook maar. Een glimlach stond op haar gezicht en ze keek naar haar jurkje, wat nu helemaal doorschijnend was en aan haar lijf vastplakte. En haar bikini nu ook te zien was. ‘Geef me de volgende keer eventjes tijd om me jurkje uit te trekken.’ Zei ze, met een glimlach erbij. Ze trok haar jurkje uit en werkte haar weg wat meer richting de rand van het water. Hierna gooide ze het jurkje in het zand. Dat zou ze er wel uit krijgen, en het was toch geen duur jurkje geweest. ‘Zo, helemaal klaar.’ Zei ze, en ze zwom terug richting Paul, om een golf aan te zien komen. Voor een moment ging ze onder water, om terug boven water te komen wanneer de golf weg was, anders werd ze zo naar de kant gewerkt. Maar toen ze opkeek zag ze Paul niet meer. ‘Paul?’ riep ze. Was hij haar nu in de maling aan het nemen? Ze keek nog eens rond zich, maar er was geen Paul te bekennen. Ergens leek het haar niet zo raar als ze opeens bij haar enkel werd gegrepen of iets. Zou hij een grap aan het uithalen zijn, of was hij gewoonweg? Dat tweede klonk gewoon vaag, dus dat zou toch niet?

*Oké, dat einde is echt heel slecht, sorry*

Een kreun verliet Pauls mond. Nee, hij ging echt niet mee shoppen! Dan zou hij wel zorgen dat hij haar ontliep, maar hij ging nooit van zijn leven shoppen. Dat vond hij veel te vervelend en al zeker als het met een vrouw was. Die konden zo lang in een winkel blijven staan, terwijl hij het in vijf minuten wel gezien had. Mocht Melanie nu allemaal gekke kleedjes gaan uitproberen, dan zou hij haar misschien nog kunnen uitlachen, maar anders ging hij niet mee. En hij ging al zeker niet mee als ze allemaal rokjes ging passen. Dan leek het net alsof hij haar graag halfnaakt wou zien, dat was ook weer iets voor zijn vader en niet voor hem. Hij slikte even en grijnsde toen hij onder kwam. Dit had hij beter niet kunnen doen, want een golf zout water kwam in zijn mond, waardoor hij begon te hoesten. Omdat hij onderwater was, kon hij niet goed hoesten en slikte hij alleen maar meer water in. Hij voelde dat hij stikte en kwam langzaam naar boven. Hij kuchte wat water uit en schudde toen zijn hoofd, zodat spetters water in het rond vlogen. Hij grinnikte even toen hij Melanie hoorde, die verderop stond en als een of andere bezetene zijn naam aan het roepen was. Hij was nog maar een paar minuten onder en ze miste hem al, klaarblijkelijk. Hij grinnikte even en besloot om haar niet langer te plagen. Kalm slofte hij in het water naar haar toe. Hij merkte dat het gewicht bij zijn benen toenam, omdat zijn spijkerbroek nat was. Aangezien dat die dingen nogal veel gewicht met zich meebrachten als ze nat waren, had hij het moeilijker met wandelen. Maar ja, dat zou uiteindelijk ook wel opdrogen. Hij liet zijn blik even over haar gaan. Haar jurkje was aan het doorschijnen, zodat iedereen inclusief hijzelf een mooi zicht had op haar bikini. In tegenstelling tot de andere jongens, besteedde hij hier slechts twee seconden aan om te kijken voor hij zijn blik weer ergens anders oprichtte. Hij was niet het soort jongen die daarop kickte, eerlijk gezegd. Hij zou er alles aan doen om te vermijden dat hij op zijn vader zou lijken. ‘Boe,’ zei hij, toen hij haar naderde. Hij legde zijn handen op haar schouders en liet zijn gezicht voor de hare hangen, waarna hij even grinnikte en haar toen met kalmte losliet.
‘Miste je me al?’ vroeg hij grijnzend, doelend op het feit dat ze net hevig aan het rondkijken was om hem te vinden. Hij liet zijn blik opzij glijden en zag nog z’n grote golf die hem net ook de adem benam, letterlijk dan. Hij grinnikte even en richtte daarna zijn blik weer op Melanie. ‘Gevaarlijke golven heb je hier, zeg. Ik stikte er net bijna door eentje,’ mompelde hij. Hij wist niet of Melanie het gehoord had, aangezien de golven heel erg woest waren en veel geluid veroorzaakten. Kalm keek hij naar de mensen die zich allemaal verzameld hadden op het strand. Een jongentje die met zijn vlieger aan het spelen was, twee bejaarden die zo te zien heftig aan het discussiëren waren over een onnozel onderwerp en een bejaarde vrouw die topless op het strand lag met haar rug tegen de grond… Juist. Dat laatste had hij liever niet willen zijn. Walgend wendde hij zijn blik weer naar Melanie. ‘Niet opzij kijken, je zult een levenslang trauma ondergaan als je het wel doet,’ waarschuwde hij haar en hij grinnikte er even bij, maar zijn ogen stonden relatief serieus. Hijzelf waagde het niet om zijn blik opzij te laten glijden, aangezien hij toch al wist wat zich daar bevond. ‘Sorry als ik je liet schrikken. Ik was ook gewoon kopje onder,’ zei hij grijnzend. ‘En we gaan nooit shoppen,’ zei hij daarna met een kille blik. ‘Dat wordt mijn dood,’ zei hij daarna, alhoewel hij van zichzelf vond dat dat misschien een klein beetje overdreven was, maar goed.

- Melanie is een man ;D Ze is Mitchell ;O

Lichtjes paniekerig keek ze rond, en dat was eigenlijk niet eens zo gek. Soms waren de golven hier zo erg dat er wel eens iets gebeurde. Waarschijnlijk zou Paul nu ergens staan buiten haar gezichtsveld. En zou ze er zo heel grappig uitzien. ‘Kan ik je helpen?’ vroeg een man, die nu naast haar in het water stond, hij droeg een speedy, wat ze altijd zo goor vond, en had een enorme bierbuik. ‘Ik ben heel goed in zoeken bij verstoppertje.’ Zei de man toen, en hij gooide er een vettige knipoog achter. ‘Nee dank u, ik zie hem al.’ Zei ze, iets wat gelogen was. ‘Hey schat.’ Zei ze, en ze zwom richting een random gast af die er enorm sterk uit zag. Iets waardoor de oude man wegzwom. Maar hij bleef toch nog even kijken. ‘Hee, hebben je mijn strandbal gezien?’ vroeg ze toen maar. Wat volgens haar de domste vraag ooit was, maar ja. ‘Uhmm, nee, sorry.’ Zei de jongen, om nog vriendelijk te glimlachen. ‘Oh, toch bedankt.’ Zei ze, en ze liep weg, en ze wou weg zwemmen, maar een golf zorgde ervoor dat ze kopje onder ging. Ze ging een stukje mee naar voren maar kwam zo snel mogelijk alweer recht. Om eventjes te hoesten. Twee handen kwamen terecht op haar schouders en ze hoorde een ‘Boe,’ Paul was te zien en een opgeluchte zucht gleed over haar lippen. ‘Miste je me al?’vroeg hij, en Melanie grinnikte kort. ‘Zeker.’ Zei ze, om zich tot hem te richten. ‘Toen net was het even raar geweest. Er kwam een of andere oude man in zo’n speedy zwembroek op me af, en hij bood me aan te helpen met zoeken Hij zei dat hij goed ws in verstoppertje of zo En toen zo’n knipoog erbij. Was echt raar gewoon.’ Zei ze. Om te glimlachen, nu klonk het best grappig in haar oren. ‘Dus toen liep ik naar zo’n sterk uitziende gast, en riep ik zo van ‘Hey schat.’ En toen ik bij die gast was vroeg ik of ie een strandbal had gezien.’ Zei ze, tja, ze had toch iets moeten vragen aan de jongen. Waarschijnlijk klonk het nu allemaal heel dom en raar, maar dat was het ook geweest.
‘Daarmee dat ik me zorgen maakte hé.’ Zei ze. Doelend op het feit dat er iets gebeurd zou kunnen zijn met hem, wat gelukkig niet zo was. ‘Niet opzij kijken, je zult een levenslang trauma ondergaan als je het wel doet,’ zei Paul. Maar door deze woorden werd ze juist nieuwsgierig en keek ze opzij. Ja, ze kon wel begrijpen dat het traumatiserend was voor Paul. Zelf was ze ook van het vrouwelijke geslacht, en schokte het haar dus niet zo heel veel, maar toch, op die leeftijd hoorde je niet meer topless te zonnen. Haar blik gleed nog een beetje opzij, om twee bejaarden te zien. Ongeveer daar was haar jurkje beland. En ja, gelukkig lag het er nog, wel een beetje dicht bij het water, mar gelukkig niet te dicht. Vervolgens richtte ze zich weer op Paul. Je weet toch dat als je zoiets zegt mensen zeker gaan kijken?’ vroeg ze. Om zich wat te laten zakken, en haar hoofd een beetje naar achteren te houden, zodat haar haren in het water terecht kwamen. Haar ogen sloten zich, anders zou de zon té erg zijn. Rustig kwam ze weer wat omhoog en ze hoorde zijn woorden. ‘Oké, dat komt dan vanzelf wel.’ Zei ze. Ooit zou ze hem mee krijgen om te gaan shoppen. ‘Trouwens, in die broek kun je niet blijven zwemmen, dat is toch veel te zwaar.’ Zei ze. ‘Of, als je wilt zonnen, beetje jongens checken, is dat ook goed.’ Een plagende ondertoon was te horen, zeker bij dat van die jongens checken.

*Oké, ik wist echt niks, sorrysorrysorry*