Room of Iana and Nick.

Dat hij zich had voorgenomen niet dronken bij Iana aan te komen zetten, was hij alweer vergeten. De alcohol had zijn werk goed gedaan, het wanhopige gevoel was bijna geheel verdwenen en zijn hoofd was zo goed als leeg. Heerlijk. Drank was de beste manier om alles te vergeten, in elk geval voor even. Oké, er waren makkelijkere en snellere manieren. Maar ten eerste probeerde hij van de soft drugs af te blijven, en ten tweede had hij geen idee waar hij hier het best kon scoren. In Palermo had hij iedere dealer bij naam gekend, maar hier probeerde hij de scene te ontwijken. Wat hem tot nu toe aardig gelukt was. Iets wat misschien oom te maken had met het feit dat hij geen heroïne meer voor zijn moeder hoefde te regelen. Met enige moeite wist hij de deur te openen, zijn arm werkte niet goed mee. Al had de alcohol de pijn geheel verdoofd. De gang van de Living Building was in duisternis gehuld enkel door de ramen aan het eind van de gang viel het licht van de maan naar binnen. Veroorzaakte schaduwen op de muur, schaduwen die leken te veranderen in levende wezens. Monster die vanuit de duisternis loerde, klaar om toe te slaan. Wankelend liep Nick naar het trappenhuis, zo nu en dan dreigde hij over zijn eigen voeten te struikelen maar steeds wist hij net op tijd zijn evenwicht te hervinden. De eerste treden gingen vrij soepel, maar uiteindelijk moest hij toch de leuning vast grijpen om niet naar beneden te donderen. Het was tijden geleden dat hij zo dronken was geweest. Nog in Italië, de avond na dat hij Ricardo van zijn leven had berooft. Het was niet zo dat hij er spijt van had, die gast had het meer dan verdiend. Maar hij had iemand vermoord, en zijn geweten speelde parten met hem. Bovendien had hij gefaald als broer, hij had veel eerder in moeten grijpen. Hij had Angel moeten beschermen. Nu had hij daar al voor de tweede keer in gefaald, ze zat aan de horse. Nick voelde zijn woede weer opvlammen, draaide zich met een ruk om en ramde zijn vuist tegen de stenen muur. Onmiddellijk sprongen de wonden op zijn knokkels weer open, en zijn pols kraakte lichtjes. De pijn voelde hij niet, hij was te ver weg. Half struikelend vervolgde hij zijn weg naar boven. Zat zijn kamer nu op de eerste of de tweede verdieping? Achtentwintig? Negenentwintig? Tweehonderd elf? Tweehonderd negenentwintig? Ja, dat was het! Nog een trap op dus. Zijn hand omklemde de leuning, bloed liep langs zijn vingers druppelde op de stenen trap. Eindelijk was hij boven, hij had het gehaald zonder naar beneden te flikkeren. Enkel nog zijn kamer vinden, en dan kon hij in bed kruipen. Dat was het enige wat hij nu wilde, slapen. Langzaam liep hij door de lange gang, liet zijn blik over de ijzeren cijfers op de deur glijden. Greep uiteindelijk een van de deurklinken beet, en duwde hem om laag. Op slot. Godverdomme. Waar had hij zijn sleutels. Hij diepte in zijn broekzak, maar vond daar enkel een aansteker, zijn mobiel, een oud bonnetje en een fotootje van zijn zusje. Hij sloot zijn hand om de foto, had niet door dat de foto hierdoor totaal verkreukelde. Andere broekzak dan maar. Zijn vingers vonden het kleine metalen sleuteltje, en met moeite wist hij het in het sleutelgat te krijgen. Waarom maakte ze die dingen ook zo klein? Idioten. Met een zachte klik sprong het slot open, en hij duwde de deur open. Viel half naar binnen, oké tegen de deur aan leunen en hem openen tegelijkertijd werkte niet. Dat moest hij onthouden. Zacht deed hij de deur achter zich dicht. Op gevoel probeerde hij zijn bed te vinden, hij wou Iana niet wakker maken door het licht aan te doen. Oké, misschien was in het donker door hun kamer lopen niet zijn beste idee geweest. Met een bonk belande hij op de grond, een lichte steek schoot door zijn arm en hij wist dat hij dat aan de alcohol te danken had. Zacht vloekend probeerde hij overeind te komen, hij wou niet dat ze hem zo zag. Zijn gezicht was bleek, zijn ogen stonden dof, om zijn linkerarm zat een stuk van Liberty's t-shirts gebonden dat onderhand rood was van het bloed. De knokkels van zijn beide handen lagen open en er hing een sterke geur van Whiskey om hem heen. Met enige moeite slaagde hij er uiteindelijk ook in overeind te komen, vermoeid ging hij op de rand van zijn bed zitten. Hij wist dat hij eigenlijk naar zijn arm zou moeten kijken, dat hij zou moeten controleren of er glas in zat. Maar hij besloot dat dat morgen ook nog wel kon, het glas zou huis niet weglopen en veel dieper kon het zich ook niet in zijn huid boren. Hij liep er tenslotte al zeker een paar uur mee.

Een luide knal deed Iana opkijken. Haar ogen richtte ze zich op de deur die lichtjes bewoog. Iana vroeg zich nu al een hele avond af waar Nick uithing, hij had haar toch gezegd vroeg thuis te zijn? Nu Iana en Nick eindelijk een kamer samen hadden konden ze ook wat meer privacy opeisen. Nu lag ze al een uur of twee heen en weer te draaien in haar bed, onwetend wat ze moest doen. Nick was net wat ouder dan haar zelf, dan kon ie toch best op zichzelf letten? Maar Nick kennende, Iana wist niet of ze zich nu zorgen moest maken of niet. Haar hoofd vertelde haar kalm te blijven, te wachten en te hopen dat hij kwam. Maar of Iana dat nu zou kunnen, die zelfbeheersing houden. Een zucht schoof van haar lippen, bellen? Nou, dat had ze nu al 10 keren gedaan vandaag. Iana liet zich achterover vallen op haar bed, voelde een klap tegen haar achterhoofd. Fijn, uit ergernis stootte ze haar hoofd nog eens tegen de muur. Iana probeerde zich onder het deken te leggen, haar ogen te sluiten en op te houden met denken. Vijf minuten, werkelijk vijf, heeft ze het kunnen volhouden. Tot wanneer ze uit haar bed sprong, naar de deur rende en hem wilde opendoen. Haar hand bleef aarzelend op de klink rusten, haar gezonde verstand ging weer in de tegenaanval. Wat ging ze eigenlijk doen? Hem gaan zoeken, Monica was zo groot dat dat eigenlijk het stomste was wat ze kon doen. Teleurgesteld liet ze haar hand van de klink vallen, slofte naar de badkamer en spoelde daar haar gezicht wat af dat al onder de tranen zat. Ja, als ze zich alleen voelde kon ze nogal depressief uit de hoek komen. Ook met de dood van haar ouders, de gedachte dat Nick weer vreemd zou gaan. Die gedachten, in 2 dagen dat ze weer samen was met Nick. Iana kon zichzelf wel de kop in slaan. 'Vertrouwen.' Fluisterde ze in zichzelf, haar haren naar links strijkend. Met weer een goeie moed stapte ze op haar bed af, nam daar haar gitaar die in de hoek stond. Het eerste liedje dat in haar opkwam was het liedje dat haar moeder altijd voor het slapen gaan voor haar zong. Iana's stem was droog, bijna krakend. Met haar vrije hand greep ze naar een flesje water waar ze een paar slokken van nam. Dat bracht weer wat verfrissing in haar lichaam mee. Bij het horen van een bonk tegen de deur sprong Iana recht, ze wilde net naar de deur rennen toen Nick daar, zo dronken als wat, de deur binnenvloog. Iana's ogen werden groot, niet alleen door de vertoning van Nick, ook door de stank van drank die rond hem heen cirkelde. Iana wilde nu echt op hem aflopen, hem een grote plak tegen zijn kaak geven. "Waar kom jij vandaan?" Haar toon was ijzig, ze had écht geen enkel medelijden met Nick die daar als een blinde naar zijn bed sukkelde en er op de hoek op ging zitten. Eigenlijk hoopte Iana zelfs dat hij van zijn bed zou vallen, dat hij de pijn eens zou voelen die zij nu doormaakte. Kon ze hem nu echt nooit vertrouwen? God mocht weten waar hij heeft rondgehangen, zonder er maar over te praten met haar! Niet dat zij zijn moeder was maar hij kon toch wel zeggen waar hij was? Iana slikte, had moeite haar kalm te houden. Wat moest ze nou doen? Wat moest ze nu f*cking hell doen? Iana balde haar vuisten, draaide haar gezicht met een smak om de geur van de drank niet in te ademen. Haar blauwe ogen richtten zich op de grond, ze maakte een boksslag, nergens tegen, hoopte hiermee haar agressie wat te vervagen. Bij het horen van Nick zijn gevloek was haar geduld op. "Wil nu godverdomme zeggen waar je van komt? Kan ik nu nooit op je rekenen? Kan ik je nooit geloven als je zegt dat je vroeger thuis komt? Fucking Hell Nick, ik ben dit kots beu! We zijn verdomme 2 dagen samen, hoelang gaat dit duren?" Haar luide stem echode na in hun kamer die nogal hol was en daardoor naklonk. Haar ogen vielen op de scherven die in zijn arm zaten, waar sloeg dat op? Iana's blik vertelde al genoeg, ze was gloeiend kwaad! Nog één rare reactie en Iana kon hem een pak rammel verkopen, dat was iets waar ze op dit moment echt stérk tegen vocht.

Ondanks dat hij zo zacht mogelijk had gedaan -wat overigens totaal mislukt was- was Iana wakker geworden. Of ze had nog niet geslapen, dat kon ook. Haar ogen waren rood. Had ze gehuild? Maar waarom? Kwam het door hem? Wat had hij verkeerd gedaan? Niets toch? Dacht ze dat hij vreemd was gegaan? Dat was niet zo. Echt niet! Hij had Liberty niet eens aangeraakt, oké dat was niet helemaal waar hij had zijn arm om haar heen geslagen om haar te troosten. Daar was toch niks mis mee? Ja, en zij had zijn arm vast gepakt om de wonden te verbinden. Maar dat was het, daar hield het mee op. Toch? Iana's stem klonk ijzig. "Easy, easy." Mompelde hij, zijn tong sloeg lichtjes dubbel. O god, hoe ging hij zich hier uit redden? Zijn gedachten liepen dwars door elkaar heen, en hij slaagde er niet meer in ze van elkaar te onderscheiden. Hoeveel had hij eigenlijk op? Sowieso een hele fles, misschien zelfs meer. Hij wist niet precies hoeveel Jimmy had gedronken, en Liberty. Hij fronste bij het horen van haar woorden, probeerde ze te begrijpen. Damn, waarom kon ze niet gewoon Italiaans spreken? Dat was zo veel makkelijker. Met zijn hand ging hij door zijn haar, waardoor zijn capuchon af gleed. "In de Youth Yard." Meer wist hij niet te zeggen, niet in het Nederlands in elke geval. Stomme klote taal. "Sei bella quando sei arrabbiato." Murmelde hij, terwijl hij met zijn vingers zacht langs haar wang streek. De alcohol zorgde ervoor dat hij niet langer wist, wat hij wel en niet kon zeggen in een dergelijke situatie. Voor een moment keek hij haar recht in haar ogen, maar al snel dwaalde zijn blik af naar zijn tot vuist gebalde hand. Langzaam strekte hij zijn vingers, waardoor het kleine verfrommelde fotootje zichtbaar werd. Gefrustreerd deed hij een poging het recht te strijken. Ze leek op hem, de vorm van haar gezicht, haar jukbeenderen, haar lippen, de vorm van haar ogen. Ze hadden beide veel van hun moeder. Maar ze hadden ook uiterlijke kenmerken van hun vaders, al hadden ze die nog nooit gezien. In tegenstelling tot hem, waren haar krullen bruin evenals haar ogen. Bambi ogen, die haar al op jonge leeftijd tot een perfecte dief hadden gemaakt. Onschuldig en lief. "Perché fai questo? Perché si usa? Sai cosa ha fatto per lei! Hai visto! Vi ho mostrato! Ti avevo detto di non ha mai usato quella merda! Dannazione, Angel! Non posso perdere! Tu sei la mia bambina!" Prevelde hij, hij was Iana alweer vergeten. Haar woede. Hij was in een wereld waar enkel hij en zijn zusje konden komen. Maar ze was er niet. Ze had zich van hem afgesloten. Ze had gedaan waar hij bang voor was. Ze was godverdomme negen! Een negenjarige junk. Nick liet zijn hoofd in zijn handen zakken, zijn ellebogen steunde op zijn knieën. Zijn lichaam trilde, van woede, van verdriet, van pijn en van de alcohol die door zijn aderen stroomde. Dat was het nadeel van alcohol, je remmen verdwenen. Niet alleen op je acties, maar ook op je emoties. Welles waar hield het ook om je alles te doen vergeten. Maar als het terug kwam, als je verhinderde waarom je zoveel drank achterover had geslagen. Dan kwam het nog eens tien keer zo hard aan, en dan kon je je er niet tegen verweren.

[Beetje kort, maar ik moet gaan (aa)]

Iana sloeg vuurrood aan. De reactie van Nick ging haar recht door haar hart, begreep hij het dan niet? Ze zou eigenlijk een foto van hem moeten trekken, er een briefje bij maken, op zijn bed leggen en vertrekken. Zo zou hij zijn eigen dronken 'face' eens zien, hoe Iana hem nu zag. Haar gezicht vertrok bij de vinger die over haar wang trok, gevolgd door zijn woorden. Iana sloeg zijn hand van haar wang, voelde de razernij door haar aderen vloeien. "Heb je dan geen enkel besef, geen enkel beetje benul over hoe je je nu gedraagd? Hoe stomdronken je bent en je me nog dúrft aan te kijken?" Iana keek Nick strak aan, week geen enkel moment van zijn blik af. Nee, nu had ze geen medelijden met hem. Ze was ook niet van plan weg te gaan vooraleer ze een deftig antwoord zou krijgen op haar vraag; 'waar ben je geweest'. Of dat nu zou lukken deze avond, geen idee. Maar Iana zou toch proberen Nick een kans te geven om het uit te leggen. Tenslotte had Iana hem trouw beloofd, te blijven geloven in hem, dus zou ze dat ook doen. Iana besloot om zich op haar bed neer te zetten, zich kalm te houden en Nick wat ademruimte te geven. Wat ze wel niet snapte was dat hij blijkbaar geen besef had van zijn woorden, wat hij allemaal zei en deed. Zo viel haar het verdiet op zijn gezicht op, ze kon zijn Italiaanse geratel nog wel verstaan. Het ging over zijn zusje, Angel, dat was duidelijk. Iana zou in haar normale situatie naast hem gaan zitten en een arm rond zijn schouder gelegd hebben, nu leek haar hele lichaam haar tegen te houden. Hij had haar een nogal zeer onrustige avond bezorgd, dus mocht hij afkomen met zijn uitleg. Iana kneep haar neus dicht voor de geur die bij elke beweging van Nick op haar af kwam. Het was zo'n zure geur die je vaak rook in een danstent waar iedereen zo dronken als iets was en het zweet in cirkels boven je heen waait. Iana sloeg er bijna groen van, wist dat ze niet tegen die geur kon. Natuurlijk, als ze zelf in een danstent was, merkte je dat niet echt die geur. Je was immers zelf aan het dansen dan. Na een goeie vijf minuten stilte besloot Iana er een einde aan te maken, aan dit scenario dat haar niet echt lag. "Nick. Ik zweer het je, morgen ga je eraan. Ik hoop dat je dan je hoofd bij je hebt want hier laat ik het niét bij. Ik ga vandaag bij een vriendin slapen, ben helemaal niet van plan hier te blijven, te slapen in jouw stanklucht. 10u Morgen, ik hoop dat je dan al wakker bent." Iana keek Nick streng aan, voelde zich net de moeder van Nick. Zonder hem nog aan te kijken stapte ze naar de deur, voelde de adrenaline in haar opstijgen. Haar hart tikte als een gek tekeer, waarom? Omdat ze het nooit gewend was om zo uit de hoek te komen, zich te bewijzen. Iana sloot de deur achter zich, voelde zich langs de ene kant wel wat slecht. Evengoed was er niets gebeurd, had hij gewoon te veel op. Maar toch kon Iana het nuet af dat hij haar niets had gezegd. Met haar hand in haar haren stapte ze naar kamer 65, daar zat haar vriendin al op haar te wachten. "Heey Jess. Sorry.. Ik kon het daar niet uithouden." Iana kwam binnen, zag de zorgelijke blik van haar vriendin. "Geeft niet, ga maar zitten. Moet je wat drinken?"

Iana bedankte Jessica hartelijk, gaf haar een dikke knuffel. "Ik hou echt zo van je Jess. Bedankt voor gisterenavond! Ik waardeer het echt dat je er voor me bent.." Jessica glimlachte, hield de deur open voor Iana. "Tot gauw!" Iana verliet de kamer, stapte met een gemengd gevoel door de gangen. Zou Nick afgekoeld zijn, haar nu uitleg kunnen geven? Iana had er niet zo'n goed gevoel bij, hoopte gewoon op duidelijkheid. Vol zelfvertrouwen, tot nu toe, opende ze de deur van de kamer, keek Nick récht aan. Hij was alleszins wakker, gelukkig. "Krijg ik nu een uitleg? Of ben je het al vergeten?" Iana wist goed genoeg dat als je dronken was je vaak van de dag ervoor alles vergat, het was maar te hopen voor Nick dat hij het nog wist.

Zijn hand werd van haar wang geslagen, hij liet zijn arm langs zijn lichaam vallen. Staarde haar verbijsterd aan, waar had hij dat aan verdiend? Oké, daaraan dus. Hij was dronken, ja zo ver was hij zelf ook wel. Het kon niet anders naar een fles Whiskey, dat spul was hartstikke sterk al helemaal op een lege maag. Toch was hij ergens blij dat hij vandaag nog nauwelijks had gegeten, kon hij het er tenminste ook niet uitgooien. "Sorry liefje." Mompelde hij, weer sloeg zijn tong dubbel. Godverdomme, klote alcohol. Normaal zou hij zich prima weten te redden in een dergelijke situatie, maar nu slaagde hij er niet meer in helder te denken. In zijn hoofd was het een warboel van tegenstrijdige gedachten, die onmogelijk geordend konden worden. Woede, verdriet en puur dronkenschap wisselde elkaar razendsnel af. Maakte dat zijn hoofd nog zwaarder ging voelen. Het was vreemd hoe je hoofd tegelijkertijd zwaar en licht kon voelen. Alsof je zweefde terwijl je loodzwaar was. Een soort vliegende olifant. Dombo. Nick grinnikte, om zijn eigen gedachten die voor iedereen die nog helder was op dit tijdstip niet grappig zouden zijn.
Met zijn vinger streek hij over het fotootje, waar nu enkele witte barstjes in zaten. Godverdomme. Het was alsof een teken, alsof de hele wereld hem er nog eens op wou wijzen dat hij had gefaald. Dat het zijn schuld was, dat zijn zusje nu aan die troep zat. Dat ze de elf niet meer zou halen. "Mi spiace Angel, così dispiace. Per favore, stop. Tu ti uccidono." Prevelde hij. Waarom kon hij niet gewoon terug gaan naar Italië? Dan kon hij er voor zorgen dat ze van de horse afbleef, hij zou er voor kunnen zorgen dat ze in zo'n kliniek kwam en daar ook daadwerkelijk bleef. Zelfs als zijn vrienden haar in rehab zouden krijgen, zou het haar niet helpen. Ze zou wel ontsnappen. Ze was net als hem, ze was er goed in plannetjes te bedenken. Om zich overal uit te redden. Ze was een vol houder, gaf niet snel op en kreeg dan ook bijna altijd wat ze wou. De enige naar wie ze bereid was te luisteren, was hij maar nu hij duizenden kilometer bij haar vandaan was had hij ook geen inspraak meer in haar leven. Iana trok hem uit zijn gedachten, hij keek op. Haar strenge blik ontging haar niet, en ook haar woorden gingen niet geheel langs hem heen. Het deed pijn. Snapte ze het dan niet? Snapte ze niet dat hij haar juist nu zou kunnen gebruiken? Toch deed hij niks om haar tegen te houden, wat zou het helpen? Niks. Ze had hem alweer veroordeeld. Zoals iedereen hem veroordeelde. Ze dacht vast dat hij weer met een meisje in bed was gedoken. Ze vertrouwde hem niet. Ze geloofde niet dat hij het kon, dat hij haar trouw kon blijven. Tien uur had ze gezegd, Nick pakte zijn mobiel uit zijn broekzak liet hem uit zijn handen flikkeren. Vloekend raapte hij het apparaatje van de grond, zette de weker op negen uur. Greep een van zijn schoolboeken -die open gespreid met de kaft naar boven op de grond lag- en een pen en schreef in zijn eigen, onbeholpen handschrift dat nu al helemaal niet meer leesbaar was. Fare la pace con Iana. Om zichzelf er van te verzekeren dat hij het morgen niet vergeten zou zijn. Hij legde het boek op zijn nachtkastje, met zijn mobiel er boven op. Vervolgens schopte hij zijn schoenen uit, en liet hij zich op zijn bed vallen. Bijna direct was hij weg, zakte hij in een diepe droom loze slaap.

Godverdomme, wat was dat voor een kut geluid? Kreunend draaide Nick zich op zijn zij, duwde zijn hoofd dieper in het kussen. Zijn hoofd bonkte als een bezetenen, en hij had een misselijk makende smaak in zijn hoofd. Weer dat geluid, schel en zeurend. Hij duwde zichzelf moeizaam overeind op zijn ellebogen, een pijnscheut schoot door zijn arm. Hij beet op zijn tanden, pakte zijn mobiel van zijn nachtkastje en schakelde de wekker uit. Waarom had hij in hemels naam zijn wekker gezet? Er moest een reden zijn geweest, maar welke? Met zijn hand ging hij door zijn blonde krullen, hij was misselijk, en zijn gehele lichaam deed pijn. Vooral zijn hoofd en zijn arm. Zijn blik bleef hangen op het boek dat op zijn nachtkastje lag, fronsend keek hij naar zijn eigen gekrabbel. Het duurde even voor hij het had ontcijferd. Zijn blik ging naar het bed van Iana, het was leeg. Wat had hij gedaan? Zijn gedachten hielden ergens in de Youth Yard op. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, iets waar hij direct weer spijt van had. Zacht kreunde hij. Waarna hij zich op richtte en naar de bad kamer strompelde. Hij wierp een korte blik op de spiegel, zijn gezicht was bleek, zijn haren stonden alle kanten op, zijn ogen waren rood, van zijn vest waren de mouwen opgestroopt en rond zijn linker arm zat een stuk van Liberty haar shirt. Het was doordrenkt met bloed en aan zijn handen kleefde opgedroogd bloed. Oké, eerst maar eens douche. Hij gooide zijn kleren in de was nadat hij zijn broekzakken had geleegd en de inhoud op de wastafel had gelegd. Zijn blik viel op het juweliersdoosje. Zou ze hem überhaupt nog de kans geven om het te geven, of zou hij het voorgoed verpest hebben? Wat had hij gister avond gedaan? Hij zou haar toch niks gedaan hebben? Nee, god, alsjeblieft niet. Abrupt riep hij zijn gedachten een halt toe, uit het kasje boven de wastafel pakte hij een doosje paracatamols. Hij haalde er twee uit, en slikte ze met wat water. Waarna hij onder de douche stapte, het stuk stof had hij van zijn arm gehaald. Het ijskoude water schudde hem wakker, al veranderde het niks aan zijn hoofdpijn. Jammer.
Nadat hij de drank lucht van zich af had gewassen, en zich had afgedroogd stapte hij de douche cabine uit. Hij trok een schone boxer aan, spoot hij wat deo op, pakte een pincet en de inhoud van zijn broekzakken en liep zijn kamer in. Hij gooide de spullen op het bed, opende kast en haalde er een versleten spijker broek, en een shirt uit. Trok die aan. Zo nu zag hij er in elk geval al frisser uit dan gister avond, hij plofte op zijn bed, stopte het fotootje van zijn zusje, zijn mobiel, zijn sleutel en zijn aansteker terug in zijn broekzak. Het doosje van de juwelier legde hij in zijn nachtkastje. Waarna hij zijn aandacht op zijn arm richtte. Eén grote snee vormde het middelpunt in tientallen kleinere sneetjes. Hij vloekte zachtjes, toen hij zag dat ik enkele van de kleine sneeën nog glas zat. Sommige stukken hadden zich diep in zijn huid geboord. Hij pakte de pincet, maar voor hij de kans kreeg om te beginnen ging de deur open en stapte Iana naar binnen. Snel nam hij haar in zich op, maar tot zijn opluchting zag hij geen blauwe plekken, niets wat er op wees dat hij haar iet had gedaan. Al wist hij van zichzelf dat hij zich zelfs als hij dronken was hij niet zomaar uit zou vallen naar een meisje, al helemaal niet naar haar. Maar je wist maar nooit. "Ik heb je toch niks gedaan hé?" Vroeg hij aarzelend, hij wou het zeker weten. "Wat wil je weten, waarom ik dronken was?"

Iana zag niemand voor zich, vroeg zich eigenlijk wel af waar Nick zat. Toen hij vanachter de deur kwam bleef Iana hem serieus aankijken, iets wat ze eigenlijk nooit deed als ze bij Nick was. Normaal gezien zou ze op hem af gerend zijn, hem om de armen gevlogen hebben en hem een dikke kus hebben geven. Maar nu? Nu stond ze hem leveloos, serieus, zelfs kil aan te kijken. Iets in haar hoofd zei haar dat ze veel te veel vooroordelen had gesteld, eigenlijk Nick voor iets beschuldigde voor wat hij misschien niet gedaan zou hebben. Iana probeerde hem het voordeel van twijfel te geven, op hem af te stappen en hem een zoen op zijn wang te geven. Dat lukte haar zonder problemen, al voelde ze zich er eigenlijk niet al te goed bij. Eerst wilde ze duidelijkheid, daarvoor was ze hier ook. Bij het horen van Nick zijn stem voelde ze een rilling over haar ruggengraat gaan. Klonk zijn stem nu bezorgd? Onwetend? Iana schudde vertwijfeld haar hoofd, keek Nick met een stel grote ogen aan. Hij wist er dus duidelijk niets meer van, of toch héél weinig want hij klonk alsof hij totaal niet wist waarom ze zo boos keek. "Ik wil weten waarom je als een dronken aap hier gisterenavond door de deur gevlogen bent en wat die scherven in je arm te betekenen heeft." Iana sloeg haar armen over elkaar, voelde zich niet echt confortabel bij dit gesprek. Ze haatte echt zulke situaties, situaties waarin zij het woord voerde en zij de vragen stelde. Soms had Iana liever dat er haar vragen werden gesteld, nu voelde ze zich net een moeder of één of andere leerkracht. Iana haalde haar schouders na vijf minuten op, stapte op het raam af waar ze de gordijnen langs de kant schoof en zich dan weer op Nick richtte. Sommige scherven zaten nog in Nick zijn arm, andere zater waarschijnlijk onder die bebloedde doek dat om zijn arm hing. Iana kon natuurlijk niet zo blijven staan, wist dat er zo toch niets van zou komen. Eerst moest ze Nick maar eens verzorgen vooraleer hij infecties zou krijgen. Hoe kwaad of onwetend ze ook was op dit moment, Nick zijn gezondheid ging nu echt even voor. "Zet je neer." Iana keek Nick recht aan, liep daarna de badkamer binnen. Haar ogen gingen heel de ruimte af, bleven hangen op een hoge kast waar ze een stoel voor schoof. Iana sprong op de stoel, rekte zich nog wat uit om daarna de kast open te trekken en een grote kist eruit te nemen. Half zuchtend omdat het toch een redelijk gewicht was liet ze zich van de stoel zakken, de kist op de grond plaatsend. Iana sloot de kast weer, richtte zich daarna op de grote kist die ze na een keertje slikken weer opnam en op Nick liep. "Dat was een bevel hé. Zit!" Iana gaf Nick een duwtje naar achteren zodat hij neerzat op het bed. Iana schudde haar hoofd, Nick moest nu maar niet tegenspruttelen als ie geen dikke etter-armen wilde hebben. Ui de kist haalde ze eerst een ontsmettingsdoekje om daarna Nick zijn handen en armen van het bloed te ontdoen. Iana vond het zelf een nogal vies werkje maar toch gunde ze Nick nog wel propere wonden. Het was niet dat ze Nick nu dood wenste of zo, ze gaf nog steeds evenveel om hem. Maar hij zou haar gewoon wat mogen vertellen, hoe kinderachtig het ook klonk. "Het kan wel even prikken, ik ga er een zalf op smeren." Iana keek Nick recht aan, hoopte dat hij zijn armen zou stil houden. Nick kennende zou hij nog liever dood vallen dan zijn pijn te laten zien, laat staan dat hij nu zijn armen zou wegtrekken. Iana legde met veel zorg de zalf op de wonden, wreef het met haar wijsvinger voorzichtig open over zijn armen. Nu de wonden er eindelijk wat zienbaar uitzagen nam ze een groot verband uit de koffer. "Dit verband moét erop blijven, morgen ververs ik het dan wel weer." Iana wentelde het verband rondom zijn armen, moest lichtjes lachen toen ze klaar was. "Zombie. Now i'm scarred of you." Iana grijnsde, was eigenlijk al vergeten dat ze boos moest zijn. Toen dat weer in haar hoofd kwam hield ze haar blik weer wat serieus, de glimlach bleef er wel op staan. "Kijk, ik ben niet helemaal boos op je. Ik wil gewoon duidelijkheid, ik was bezorgd. Dat begrijp je toch wel hé? Toch?" Iana liet zich naast Nick vallen, keek hem vragend aan. Moest hij dat niet begrijpen, dan kon hij het wel vergeten voor haar part. Natuurlijk kon Iana soms eens overdrijven en kon ze best wel eens over reageren. Maar dat was toch normaal als je vriend véél later thuiskwam dan afgesproken? Iana wreef de haren van voor haar ogen, hoopte gewoon dat ze dit alles achter haar kon laten en weer over te gaan tot normale zaken. Ze was eigenlijk van plan om vandaag de stad eens in te gaan en zich eens bezig te houden met meisjes dingen die ze eigenlijk veel te lang in een hoekje had gesmeten. Ja, daar had ze nu eens écht zin in. Niet in al dit gedoe met Nick dat op niets sloeg.

Er hing een vreemde spanning tussen hen, eentje die hem ongemakkelijk deed voelen. Wat had hij gisteravond gedaan? Niks, althans dat was wat hij hoopte. Het was al erg genoeg dat hij bezopen bij haar aan was komen zetten. Iana liep hun kamer in, drukte een kus op zijn wang. Hij glimlachte zacht, normaal zou hij zijn armen om haar heen hebben geslagen en haar hebben gezoend. Maar dat leek hem op dit moment, niet het meest geniale plan. Door de deur gevlogen? Hij fronste, godverdomme hij kon zich er echt niks meer van herinneren. Maar hij had haar dus niks gedaan? Het was alsof er een last van zijn schouders viel, alleen al het idee dat hij met zijn dronken kop iets gedaan zou hebben bij haar maakte hem gek. Met zijn hand ging hij door zijn nog vochtige haren. Het was maar goed dat hij had gedoucht voor ze was gekomen, die drank lucht zou gisteravond waarschijnlijk een bijdrage aan haar vertrek hebben geleverd. "Oké." Mompelde hij, hij zag er tegen op haar uit te leggen wat er was gebeurd. Hij haatte het over zichzelf te praatte, al helemaal als het dingen waren die hem moeilijk lagen. En Angel's verslaving behoorde daar zeker toe. Hij beet op de binnenkant van zijn wang, zocht naar de juiste woorden. "Ik heb mijn moeder kapot zien gaan aan de heroïne, en ik heb altijd mijn best gedaan er af te blijven en Angel er af te houden. Want als kinderen van een junk raken we sneller verslaafd dan de meeste mensen, tenslotte zijn we al 'verslaafd' geweest." Een intro die hij net zo goed had weg kunnen laten, maar hij wou het niet uitspreken. Hij kon het niet zeggen. Als hij dat deed, was het opeens zo veel echter. Het zorgde ervoor dat het plot veel dichterbij was. Dat het tastbaar was, voelbaar. Dat de pijn nog snijdender was, en dat hij nog sterker verlangde naar alcohol om alles weer te kunnen verdoven. Of xtc. Of wiet. Nee, hij zou van de soft drugs af blijven. Tot nu toe was het hem redelijk gelukt, maar gister had hij sterk de neiging gehad om naar de scene te gaan om daar wat te scoren. Als Iana dat eens zou weten. "Ze heeft het geprobeerd, ze zit nu al bijna een maand aan die troep. Angel." Hij voelde zijn woede op laaien, wou het liefst tegen de muur aan slaan maar wist dat Iana hem dit niet in dank zou af nemen. Bovendien zou hij laten zien hoe kwetsbaar hij op dit moment was, en hij haatte het om kwetsbaar te zijn, fragiel. "Hoe lang denk je dat het lichaam van een negenjarig meisje dat vol houdt? Dannazione! Presto è morta!" Hij was niet van plan zijn laatste woorden in het Nederlands te herhalen, als ze het niet verstond maakte het weinig verschil. De Italiaanse woorden, hadden als vanzelf op de rest vervolgd. Hadden meer woede en frustratie laten horen. "Daarom was ik dronken, omdat ik er niet aan wou denken. En die glasscherven. Ja, ik dacht niet helemaal helder. Stefano had me juist gebeld om het me te vertellen, en nou alle winkels waren al dicht dus heb ik een ruit in geslagen en twee flessen Whiskey gejat." Bekende hij eerlijk, hij keek haar voor een moment recht in haar ogen. Zich af vragend of hij het nu beter, of slechter voor zichzelf maakte. Ze wist dat hij stal, ze wist dat hij veel op zijn geweten was. Maar dat maakte niet dat hij het graag vertelde als hij iemand had gerold, of als hij een inbraak had gepleegd. Nee, dat hield hij altijd wijselijk voor zich. "Maar geloof me, ik ben je trouw gebleven echt. Ik ben niet vreemd gegaan, echt niet." zei hij zacht, wetend dat dat ook iets was wat ze zich had afgevraagd.
Hij trok zijn wenkbrauw op bij het horen van haar woorden, wat was ze van plan. Had ze hem vergeven? Het leek er op dat Iana nooit lang boos op hem kon blijven, en hij wist dat hij daar geluk mee had. Hij had geluk met haar. Zacht glimlachte hij haar, wou gaan zitten maar de geluiden uit de badkamer deden hem van gedachten veranderen. Voor een moment bleef hij in de deur opening staan, keek naar haar ze was op een stoel geklommen en pakte een kist van de kast. "Kijk je wel uit." Iet wat bezorgd volgde hij haar bewegingen, maar al snel stond ze weer veilig naast hem op de grond. "Je weet dat ik er een hekel aan heb bevelen op te volgen." Met een onschuldige grijns keek hij haar aan, hief zijn handen in de lucht alsof hij zich overgaf en liet haar door haar op het bed duwen. Hij had al zo'n vermoede wat ze van plan was, zijn wonden verzorgen. Hij had het eigenlijk willen doen, voor ze was gekomen. Het bloed wat door de douche nog niet weg gehaald was, verwijderde Iana met een doekje. "Je bent veel te lief voor me, dat weet je hé?" Met zijn hoofd een tikkeltje schuin keek hij naar haar. Liet haar haar gang gaan. Wat ze precies allemaal deed wist hij niet, hij vond het ook niet bijzonder interessant. Hij vond het leuker om naar haar te kijken, de zorg waarmee ze zijn wonden schoonmaakte. De blik in haar ogen, haar bruine haren die langs haar gezicht vielen. Een eigenwijze pluk die in haar bruine ogen viel. Haar perfect gevormde lippen, waarop een grijns was verschenen. "You're not gonna run, I hope." Met zijn hand streek hij de pluk die hem zojuist al opgevallen was, uit haar gezicht. "Ja, dat begrijp ik wel. Maar het is niet nodig, echt niet. Ik kan prima voor mezelf zorgen, ik ben soms gewoon wat impulsief. Het spijt me liefje, ik had niet dronken bij je aan moeten komen zetten. Ik was het ook niet van plan geweest, maar dat was ik vergeten." Mompelde hij. Iana ging naast hem zitten, hij wierp een korte blik op het verband dat om zijn arm zat. Had ze het glas er eigenlijk uit gehaald? Hij fronste, ach vast wel. "Wat wil je doen vandaag? Ik vind alles goed, als je überhaupt wat met me wil doen." Vragend keek hij haar aan, hij hoopte dat ze de dag met hem door zou willen brengen. Maar na wat hij vannacht had geflikt, zou hij het begrijpen als ze liever iets met een vriendin ging doen. Hij legde zijn hand in haar hals, streek met zijn duim zachtjes over haar kaaklijn. Voorzichtig, niet helemaal zeker of ze hem vergeven had, drukte hij zijn lippen op de hare.

Iana was net klaar met zich rustig te houden toen Nick met zijn verhaal begon. Ze kon het niet laten haar vuisten te ballen, het laken van haar bed vast te nemen en daar in te knijpen. Eigenlijk wilde ze zijn verhaal niet horen, het zou haar vast weeral pijn doen. Maar het leek wat anders te zijn, het ging over zijn zus, Angel. Iana nam Nick zijn hand vast, nu begreep ze het weer. Voor Angel zou hij door het vuur gaan, dat wist Iana goed genoeg. Nu overviel haar er een groot schuldgevoel, net een schaduw die over haar heen trok. "S-sorry." Bracht ze aarzelend uit, de manier waarop ze hem gisterenavond had behandeld was dus totaal niet terecht geweest. 'Eigen schuld, dikke bult.' Het stemmetje in haar hoofd maakte het eigenlijk nog erger. Ze zou Nick nog kwijt raken door haar vooroordelen. 'Verdomme!' Dacht ze in zichzelf, zich weer op Nick richtend die begon uit te leggen waarom zijn armen open lagen. Diefstal, dat kon ze zelf ook wel bedenken. Natuurlijk zou hij zo impulsief gereageerd hebben, dat wist Iana gewoon. Ze kende Nick goed genoeg om te weten dat hij nooit problemen zou hebben om een ruit door te slaan, dingen te jatten en er daarna als de vliegende vlucht vandoor te gaan. Bij de zachte woorden van Nick voelde ze een golf van medelijden door zich heen gaan. "Ik geloof je, ik geloof je lieverd." Iana liet haar hoofd tegen zijn schouder vallen, hoopte eigenlijk dat Nick niet boos zou zijn op haár. "Het spijt mij Nick, het spijt mij zo erg. Mijn reactie van gisterenavond was helemaal onterecht, ik was helemaal over mijn toeren." Iana schudde haar hoofd, hopelijk wou hij het haar vergeven. Dit was eigenlijk één groot misverstand geweest, een dom groot misverstand. Iana kon zichzelf wel vermoorden, zo dom dat ze was geweest. Ach ja, de tijden kon ze nu niet terugdraaien.
Iana lachte zachtjes, Nick had eigenlijk haar de hele tijd aangestaard terwijl ze zijn wondes aan het verzorgen was. Nogal typisch voor hem, al die medische toestanden dat deerde hem niet. Moest hij nu nog een hele dag met zulke armen rondlopen, hij zou het niet erg vinden zolang hij maar naar haar kon kijken. Iana grijnsde terwijl ze haar hand op zijn wang legde. "Doe me dit gewoon niet meer aan. Je had wel ergens kunnen vallen door de drank, je zou door een auto omver gereden kunnen worden. Ik ben gewoon overbezorgd, dat weet je ook wel." Nadat ze die woorden had gezegd sprong ze overeind, wandelde richting de 'koekjes' kast en trok de lades open. "Ik had onze voorraad weer aangevuld toen je gisteren weg was. Ik heb ze zelf gebakken, in een hartjes vorm nog wel!" Iana nam een koekje en gooide dat rechtstreeks naar Nick. Waar ze niet aan had gedacht was dat hij zijn armen vast niet zou kunnen bewegen met al dat verband erond en het koekje recht tegen zijn hoofd zou vliegen. "Bukken!" Iana sloeg haar hand voor haar gezicht toen ze het koekje tegen zijn hoofd zag vliegen. "Sorry sorry sorry!" Iana liep op Nick af, gaf hem een zoen op zijn voorhoofd. Het koekje was allang uiteengesprongen en lag in kruimels over de grond. "Nou, dat was spijtig voor dat koekje." Iana keek bekommerd naar de kruimels, schoot daarna in de lach. Iana had altijd medelijden met koekjes als ze vielen, ze waren zo kwetsbaar. Oké nee, dat was bullshit. Iana grijnsde, keek naar Nick zijn lippen toen hij nog wat tegen haar zei. "Jij bent lief Nick. Ik had niet zo mogen uitvliegen, ik heb juist geluk dat je hier nog bij me zit." Op haar gezicht was er een tedere glimlach verschenen. Ze was zo blij dat deze ruzie weer zo goed als uitgepraat is. Chance dat Nick het had uitgelegd, anders wist ze van zichzelf al dat ze het Nick nooit zou vergeven, ook al zou ze zijn verklaring nog niet gehoord hebben. Haar donker bruine ogen volgden zijn duim die naar haar kaaklijn ging, er zachtjes overheen streelde en haar daarna zoende. Iana legde haar hand in zijn nek, duwde zichzelf zachtjes tegen hem aan en kuste hem overtuigend terug. "Ik hou van je." Fluisterde ze zachtjes, hem liefjes aankijkend. In haar gedachten was ze al allemaal plannen aan het maken bij wat ze vandaag zouden kunnen doen. Ze wou zelf gaan shoppen, misschien wou hij wel meegaan? Zulke dingen gaven grappige situaties bij zich mee. "Laten we vandaag eens wat leuke fashion kleren voor je gaan kopen." Iana's ogen fleurden op terwijl ze dit voorstelde. Ja, een dagje stad zou ze echt wel met hem zien zitten. Het klonk best leuk dus zou het ook wel leuk zijn zeker? Of ze konden natuurlijk weer naar de zee gaan, al was dit eigenlijk wel redelijk afgezaagd. Nee, de zee zag Iana niet zitten. "Weet je nog dat we vroeger altijd moddergebakjes maakten aan de kant van een riviertje? Ik kan het me nog zo voorstellen." Iana lachte, zag het alweer voor zich, Nick die een heleboel klei over haar gezicht had gesmeerd, Iana die hem een leuke scrub had gegeven. Die dagen waren ook zo leuk geweest. Hum, ze zouden dat echt nog eens moeten overdoen, het leek Iana heerlijk.

Hij merkte het aan haar houding, kon het zien aan de blik in haar ogen, de kleine beweging van haar handen die het dekbed samen moffelde. Ze had iets anders verwacht, ze had gedacht dat hij overspel had gepleegd. Dat hij haar had bedrogen, dat hij was vreemd gegaan. Ergens deed het hem pijn dat ze zo weinig vertrouwen in hem had, dat ze niet in hem geloofde. Dat ze niet geloofde dat hij haar trouw kon blijven, dat hij echt zijn best zou doen niet in zijn oude patroon te vervallen. Zijn hand werd vast gepakt, en hij wist dat ze hem had vergeven dat hij gister dronken binnen was komen vallen. Ze wist hoeveel Angel voor hem betekende, of beter gezegd ze wist dat hij alles voor zijn zusje zou doen. Al vanaf zijn negende had hij voor haar gezorgd, hij was haar grote broer, haar beste vriend en haar vader tegelijkertijd geweest. Terwijl hij zelf nog een kind waas. Het had hem weinig kunnen schelen als hij zelf dagenlang niet kon eten, als zij maar niet verhongerde. Met liefde ving hij de klappen op die voor haar bedoeld waren, niemand raakte haar aan. Niemand maakte haar kapot, dat liet hij niet toe. Maar nu kon hij er niks aan doen, nu maakte ze zichzelf kapot en hij kon het niet veranderen. Nooit eerder had hij zich zo machteloos gevoeld. Zo wanhopig. "Het geeft niet." Fluisterde hij, met zijn duim streek hij over de rug van haar hand. "Ik had niet dronken aan moeten komen zetten." Zij mocht het hem misschien vergeven hebben, hij nam het zichzelf nog altijd kwalijk dat hij in die staat naar hun kamer was gekomen. Voor het zelfde geld was hij naar haar uit gevallen, oké hij kon het zich niet voorstellen. Maar toch, als de alcohol je lichaam had over genomen kon je je daden niet voorspellen. Dan had je er geen controle meer over. Ze geloofde hem, ze geloofde dat hij haar trouw was gebleven. Ze was haar vertrouwen in hem, toch niet geheel verloren. Haar hoofd liet ze tegen zijn schouder vallen, hij legde zijn arm om haar heen drukte een zachte kus op haar haren. Waarna hij zijn hoofd voor een moment tegen het hare liet rustte, zijn ogen gesloten. "Het geeft niet liefje, echt niet. Ik begrijp het wel." Fluisterde hij, ja het had hem pijn gedaan dat ze gewoon was vertrokken. Of beter gezegd, het had pijn gedaan toen hij vanochtend wakker was geworden en ze er niet was geweest. Hoe hij zich gister had gevoeld op het moment dat ze vertrok, wist hij niet meer.
Iana legde haar hand op zijn wang, voor een moment keek hij haar recht in haar bruine ogen. Ogen die hem elke keer weer konden betoveren. "Ik zal me best doen, ik ben er niet aan gewend dat iemand zich zorgen om me maakt. Maar je hoeft je echt niet druk te maken, ik kan wel op mezelf passen." Hij glimlachte even geruststellend naar haar, waarna hij zijn blik voor een moment op zijn arm richtte waar een dikke laag verband om heen zat gewikkeld. Overdreven als je het hem vroeg. Zelf zou hij enkel het glas er uit hebben gehaald, dat was geweest. Even met water schoonspoelen en klaar. Te laat had hij door dat ze een koekje naar hem gooide, normaal gesproken zou hij het nog makkelijk hebben kunnen vangen. Zijn reactie vermogen was goed, maar zijn kater zorgde ervoor dat hij niet zo snel was als normaal en zijn arm was zo stevig ingepakt dat het bewegen van zijn pols werd belemmerd. Het koekje sloeg tegen zijn voorhoofd, en Iana begon direct excuses te maken. Hij grinnikte. "Het geeft niet, het koekje heeft er zwaarder onder geleden." Met een grijns gebaarde hij naar de kruimels die verspreid op de grond lagen. Met zijn hand ging hij door zijn haar, hij moest zo eerst maar eens koffie halen anders zou hij de dag niet doorkomen zonder nog meer brokken te maken. Door de paracetamol's was zijn hoofdpijn redelijk weg gezakt, maar hij voelde zich nog altijd slaperig dus een beetje cafeïne kon geen kwaad. Hij pakte Iana's hand, trok haar waar naast zich op de rand van zijn bed. Een tedere glimlach was op haar gezicht verschenen. "Ik heb ook geluk, dat jij het vol houdt met iemand als ik." Ze wist meer van hem dan de meeste, veel meer. Ze wist wat hij op zijn geweten had, ze wist hoe hij in elkaar stak, ze wist dat hij stal, dat hij zakken rolde en ze vergaf het hem allemaal. Hij verdiende haar niet, en toch had hij haar. Haar hand had ze in zijn nek geplaatst, ze duwde zich lichtjes tegen hem aan, zijn vrije arm legde hij om haar heen. "Ik hou ook van jouw." Fluisterde hij, zijn voorhoofd liet hij voor een moment tegen het hare rustte. "Ik wil best met je mee de stad in, lijkt me leuk. Maar dan gaan we voor jouw en niet voor mij. Ik heb geen geld om kleren te kopen, op het moment. " Eigenlijk had hij nooit geld om kleren te kopen, het meeste van zijn salaris stuurde hij naar Italië en nu zijn zusje aan de heroïne zat was hij van plan dat bedrag nog eens te verhogen. Om te voorkomen dat ze het geld zelf zou gaan verdienen, want er was maar één manier waarop een meisje zo snel aan zo veel geld kon komen. Tippelen. Hoe lang zou hij haar zusje daar van af kunnen houden? Hoe lang voor het geld wat hij haar stuurde op was? Waarschijnlijk had ze op het moment drie keer per dag een shot an een kwart gram nodig. Dat was dus 45 euro per dag. Hoe moest hij dat geld bij elkaar gaan schrapen, hij betaalde ook haar schoolgeld en haar eten. En zelf had hij ook nog geld nodig. Voor eten. De rest van zijn spullen wist hij op een andere manier te bemachtigen. Zijn kleren stal hij meestal, maar hij wou niet dat Iana daar getuigen van was. Wat als hij gepakt werd? Dan zou zij ook gearresteerd worden. "Ja, dat weet ik nog het duurde lang voor ik alle modder uit mijn haar had." Zei hij lachend. "Wacht hier, ik ben zo terug." Hij veerde overeind, en liep hun kamer uit. Drie deuren verder stopte hij, waarna hij aanklopte. Lang duurde het niet voor de deur open ging. Amy stond voor zij neus, haar blonde haren zaten door de war en ze droeg een pyjama maar haar blauwe ogen stonden zoals altijd vrolijk. "Hey." Met een grijns keek hij haar aan. "Hé Nick, wat doe jij hier?" Nieuwsgierig keek ze hem aan. "Ik wou Wesley vragen of ik zijn brommer mocht lenen, maar hij slaapt zeker nog." "Die krijg je met geen mogelijkheid wakker, nee. Maar euhm... ik weet niet." "Ik zal hem veilig terug brengen, en als hij gestolen word steel ik hem gewoon terug." "Daar houdt ik je aan, waarvoor heb je het eigenlijk nodig?" "Iana en ik gaan naar de stad." Amy was onderhand de kamer in gelopen, en kwam niet veel later terug met de sleutel van de Vespa van haar vriend. "Dank je, je bent een schat." Hij gaf haar een knuffel, en zij drukte een kus op zijn wang.
"Oké, ben ik weer." Met een grijns stapte Nick hun kamer weer in. "Kom, ik heb vervoer voor ons geregeld." Hij liet de sleutel zien. "Geen fiets meer voor ons." Lachte hij.

Iana keek hem liefelijk aan, zwaaide zijn excuses weg, figuurlijk dan. "Het geeft niet. Zand erover!" Concludeerde ze vrolijk, duidelijk blij dat deze ongemakkelijke situatie achter de rug was. Iana had er nooit plezier in om ruzie met Nick ruzie te hebben, dan voelde ze zich veel te slecht. "Als je me de volgende keer gewoon waarschuwt waar je heen gaat, dat zou allemaal een héél stuk makkelijker zijn voor me. Dan moet ik niet zo achter je gat lopen, al vind je dat nu niet zo erg hé." Iana grijnsde, had een klein binnenpretje. Nick liet zijn voorhoofd tegen het hare rusten, Iana sloot haar ogen. Het voelde zo goed weer bij hem te zijn, samen met hem te praten zonder zo zuur te moeten kijken. Nee, in boze faces trekken was ze dus echt niet goed. Al zeker niet als ze voor Nick stond. Daarom dat ze ook wel verwonderd was van de manier waarop ze gisterenavond hier opgestapt was. Nu zou ze het nooit meer kunnen doen, of toch niet meer willen doen. Maar bij naderinzien was dat wel een goeie keuze geweest dat ze gisterenavond een nacht bij haar vriendin Jessica had gelogeerd. Ze hadden best wel veel plezier gehad samen, ze was ook één van haar beste vriendinnen. "Ik laat je nooit meer stikken, mijn erewoord." Fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Dat was een belofte die ze nu maakte en nooit zou verbreken. Natuurlijk kon zij de toekomst niet voorspellen en was er altijd kans dat er iets tussenkwam. Iana schudde haar hoofd, waar zij toch aan dacht! Nee Nick zou ze nooit laten gaan, dat mocht gewoon niet! Het zou haar wereld helemaal doen laten instorten, dat was een feit dat zeker was.
"Jij op je zelf passen? Daar zou ik nog niet zo zeker van zijn." Iana lachte, stak plagerig haar tong uit. Waar Iana wel nog niet aan had gedacht was dat ze zich nog moest omkleden om in de stad te gaan. Ergens hoopte ze de dag nog met Nick door te brengen aangezien alleen maar alleen was. Natuurlijk kon ze altijd wat vrienden bijeen halen maar dat was dan ook zo'n heel gedoe. Nick was prima, Nick was perfect. Met Nick zou ze eigenlijk de leukste dagen beleven, daar was ze zeker van. Altijd kon ze met hem lachen, altijd kon hij haar weer vrolijk maken en haar oppeppen als ze een lastige dag had gehad. Iana zuchtte, ze bofte met iemand zoals hem. Iana stelde zich recht, keek Nick met een tedere glimlach aan. "Ik ben zo terug schattie, even wat andere kleren aantrekken. Wat kies je? Ik heb blauw, rood & zwart met wit." Ze legde haar hand in haar heup, leunde op haar linkerbeen. "Oké, ik ga voor rood. Mijn lievelingskleurtje, je zag dat toch ook zo graag? Dat kleedje?" Iana draaide zich om en gooide de kast open. In kleren uitkiezen was ze altijd al een expert geweest. Iana was natuurlijk ook altijd lang bezig met haar uiterlijk. Alles moest op alles passen en anders kwam ze haar huis niet uit. Iana greep haar rode kleedje waar er een kleine halsuitsnijding was die natuurlijk niet al te diep lag. In het bijzijn van Nick zou ze nooit van die laag uitgesneden kleedjes dragen, laat staan dat ze het nu zou doen. Volgens Iana zou het Nick zelfs ergeren, gewoon omdat er ook wel vaak jongensogen in haar rug prikten als ze met Nick opstap was. Nee, dat wou ze hem niet aan doen. Deze dag moest perfect worden, foutloos! Iana toonde het kleedje aan Nick, wachtte niet echt op een keuring van Nick aangezien ze het toch zou aandoen. "Of je het nu mooi of niet mooi vind, ik draag het toch." Iana lachte binnensmonds, altijd was ze al een lastig geval geweest. Na een kleine pirouette was ze de badkamer ingedoken. Natuurlijk deed ze de deur niet op slot aangezien ze zich toch niet moest schamen voor Nick. Het zou nogal erg zijn, ze waren immers een stel. Iana stelde zichzelf voor de spiegel en keek met een afkeur naar weerspiegeling van haar gelaat. Haar mascara was ook zo slordig aangebracht! Iana schudde haar hoofd, wat een miserie! Snel nam ze haar borsteltje om het rap wat bij te werken en gaf haar lippen een schijnend, roze kleurtje. Ze zou vandaag stralen, dat was de bedoeling. Vlug ontdeed ze zich van haar kleren en stapte in haar fel rode kleedje die als genoten zat. Het was een mooi zomerweertje buiten dus moest ze zich eigenlijk helemaal niet inhouden. Met nog een laatste potloodlijntje onder haar ooglid vond ze dat ze de deur wel uitmocht nu. "Tadaaaam!" Iana draaide een paar rondjes, nam het onderste van haar kleedje vast zodat dat fleurig meezwierde met haar bewegingen. "Net van gisterenmorgen gekocht, toen ik nog in een vrolijke bui was." Iana grijnsde, hoopte eigenlijk dat Nick er de humor in kon zien. Ze wilde het niet verpesten vandaag. Bij het zien van Nick die de deur uitliep trok ze haar wenkbrauwen op, wat was die van plan? Na een goeie tien minuten zag ze Nick triomfantelijk met een sleuteltje zwaaien. "Oh, meneer heeft een voertuig voor mij geregeld? Oh, dat is vriendelijk." Iana lachte, snokte de sleutel uit zijn hand en liep er lachend mee weg. Bij net uiteinde van de deur bleef ze even staan. "Kom je nog? Of ben je van plan de dag door te brengen met de deur? Die zal blij zijn met zo'n hotterd." Iana grijnsde, steunde met haar hand tegen de klink en drukte die naar beneden. Het weertje was heerlijk. De zon scheen hoog aan de hemel en er zat een fris briesje in. Een perfect weder voor een uitstaptje als deze. "Waar staat die stoere brommer?" Iana keek de omgeving rond, zag niet meteen iets staan wat nog maar op een moto leek. Ach, hij zou hier wel ergens staan. Of Nick had natuurlijk voor een auto gezorgd, maar dat leek haar sterk. Bij de opmerking van Nick schoot ze in de lach. "Ach comon, de fiets was toch o zo gezellig?" Iana grijnsde, gaf Nick een kus op zijn wang en wachtte geduldig af tot wanneer Nick met een brommer zou afkomen.

___________________________________________________________

"Ik denk dat je het nog wel een keer zou kunnen doen ja, als je het éénmaal eens gedaan hebt schijnt het moeilijk te zijn het niet nog eens te doen. En probeer alsjeblieft geen zelfmoord te plegen, de volgende keer zal ik er niet zijn om je te reden..." De laatste woorden waren niet veel meer dan een haast onverstaanbaar gemompel. Voor een moment gingen zijn gedachten terug naar het strand, hun eerste ontmoeting hier in Santa Monica. De angst, die hij had gevoeld op het moment dat hij dacht haar kwijt te zijn. Voorgoed. Hij beet op zijn lip, verdreef de beelden uit zijn gedachten. Ze hadden zo veel mee gemaakt, zo veel doorstaan en nu was het plots over. Allemaal in één klap, door één eikel die dacht dat hij zomaar alles overhoop kon halen en er gewoon mee weg kon komen. Nou dan zat hij goed fout, Nick zou hem niet zomaar ongestraft laten gaan. Dat kon hij gewoon niet. "Je weet dat ik dat niet zou doen! Ik heb mezelf toch wel iets beter in me hand dan dat! En ik wil niet dat je je voelt, zoals ik me nu voelt. Want weetje Iana, het voelt zwaar kut." Voor enkele seconden stond er een gepijnigde blik in zijn ogen, het feit dat ze dacht dat hij haar daadwerkelijk zou kunnen slaan deed hem pijn. Hij kon bijna iedereen slaan, maar haar niet. Hij kon zelfs nooit lang boos op haar blijven, ook nu niet. Zijn stemming ging van woedend, naar bezorgd, naar gepijnigd, naar kil en weer terug naar woedend. Het verwarde hem, maar hij wist dat hetzelfde gold voor Iana. Hij maakte het voor haar ook niet makkelijker door zijn emoties niet onder controle te hebben. Maar wat verwachtte ze van hem? Ze plaatste hem in een situatie waarmee hij zich geen raad wist, ze deed dingen, zij dingen waar hij zich geen raad mee wist. Niet nu, niet nu ze niet langer zijn vriendin was. Hij kon haar niet gewoon in zijn armen nemen, haar troosten, haar alles laten vergeten. Zo werkte het niet meer. Was het maar zo.
Iana legde haar hoofd tegen zijn schouder, hij keek naar haar. Het voelde zo vertrouwd, haar zo dicht bij zich te hebben. De warmte van haar lichaam te voelen. Dat hij dit straks zou moeten missen, dat hij haar zou moeten missen. Hij slikte, wist dat hij het zou moeten accepteren. Ze had haar keuze gemaakt, ze was liever met die Darren dan met hem. Wat kon hij daar tegen beginnen? Niks. Die gast was perfect, hij had geen problemen zoals Nick die was. Hij was geen crimineel, geen moordenaar, had geen heroïne verslaafd zusje, had niet de neiging zich te bezatten als het tegen zat. Een zucht schoof over Nick's lippen, ja hij stond kansloos tegenover die gast. Iana's armen sloten zich om haar nek, hij keek haar voor een moment recht aan. Om zijn blik vervolgens weer voor zich uit te richtte. "Weest niet bang, ik zal niet blijven. Ik zoek wel een andere slaapplaats voor vannacht." Mompelde hij, terwijl hij rustig door liep. Hij hield de straten scherp in de gaten, tenslotte loerde hier altijd gevaar en dat was momenteel het laatste waar hij op zat te wachten. Hij was dan ook blij toen ze de straten van South Central achter zich lieten, het was nu niet ver meer naar de Living Building.

Met een zachte klik sprong de deur open, Iana lag nog altijd in zijn armen. Hij duwde de deur open met zijn voet, stapte de kamer in. Hun kamer. Hun bedden, waarvan er één meestal onbeslapen bleef. Een zucht schoof over zijn lippen, hij liep naar haar bed, legde haar er op. Hij streek een pluk van haar bruine haren uit haar gezicht. "Gaat het een beetje met je?" Moest hij haar wel zomaar laten gaan? Moest hij niet nog één laatste poging doen, om haar bij zich te houden? Om te voorkomen dat ze naar die Darren ging, hij liep naar zijn bed liet zich er op zakken. Zijn blik dwaalde af naar zijn gitaren, ze stonden naast elkaar in hun standaards. Hij stond op, pakte zijn elektrische gitaar en plugde hem in. Hij draaide het geluid zacht, zodat hij geen gezeik zou krijgen van de buren. "Iana, ik weet dat ik niet perfect ben en in dat opzicht ben je misschien wel beter af met die Darren. Tenslotte hoeft hij niet te stellen om rond te komen, heeft hij geen zusje dat verslaafd is aan de heroïne, geen last van woedeaanvallen, is hij geen hoerenzoon en weet ik veel wat er nog meer mis met me is. Maar Iana, ik houdt van je en ik weet dat ik er spijt van krijgen als ik je zomaar laat gaan. Want ik houdt van je, en ik had niet verwacht dat ik ooit zo veel van een meisje zou kunnen houden." Na dit gezegd te hebben richtte hij zijn ogen op zijn gitaar, een moment aarzelde hij. Waarna hij begon te spelen, hij was zekerder over zijn gitaar spel dan zijn stem. Maar momenteel kon het hem weinig schelen, en het duurde niet lang voor hij begon te zingen. Het lied paste misschien niet perfect bij de hele situatie, maar de woorden klopte wel. Nick zou alles doen, om Iana bij zich te houden. Maar hij wist dat het waarschijnlijk niet genoeg was, ze had gekozen voor die eikel en niet voor hem.
Nick sloeg de laatste akkoorden aan, legde de gitaar naast zich op het bed. Zijn ogen dwaalde af naar Iana, haar reactie pijlend. Zacht beet hij op zijn lip. "Sorry, ik had dit niet moeten doen." Mompelde hij, wetend dat hij het enkel moeilijker aan het maken was. Hij trok zijn sporttas onder het bed vandaan, liep naar zijn kast en haalde er drie shirts, een spijkerbroek en wat boxers uit. Uit het laatje van zijn nachtkastje, haalde hij een envelop met daarin foto's van zijn moeder en zusje en stopte die bovenop zijn kleren in de tas. Hij liep naar de badkamer, griste een paar van zijn toilet spullen uit het kastje en gooide die los in zijn tas. Hij wierp een blik op zijn gitaren, wist dat hij ze niet mee kon nemen. Niet totdat hij een nieuwe kamer geregeld had, in elk geval. "De rest van me spullen kom ik later wel halen." zei hij zacht, waarna hij de tas over zijn schouder hing. Hij liep naar het bed waar Iana op lag, boog zich over haar heen. Een korte aarzeling. Zacht drukte hij zijn lippen op de hare, slechts een paar seconden. Vervolgens trok hij zijn hoofd weer terug. "Ik kon het niet laten." Met die woorden draaide hij zich om, en liep in de richting van de deur. Hij legde zijn hand op de deur klink, merkte dat het hem moeite koste zichzelf er toe te zetten de klink omlaag te drukken.

Iana merkte dat ze richting de slaapvertrekken gingen en Nick best snel aan het stappen was. "Gaat het wel? Moet ik niet lopen? Straks zak je nog in door dat voortdurende gewandel." Met een bezorgde uitdrukking op haar gezicht keek ze Nick aan die geen acht sloeg op haar woorden en gewoon doorstapte. Iana had eigenlijk ook niets anders verwacht. Moest Nick nog pijn hebben, hij zou haar nog niet laten stappen, daar was hij te koppig voor. Het deed Iana pijn om te weten dat Nick haar straks zou afzetten en vertrekken, voorgoed. Al kon ze dat laatste zelf nog niet geloven, ze kón het niet. Bij het zien van het grote gebouw kneep ze haar ogen dicht, dit was het dan. Nick leek nog een versnelling hoger te zetten waardoor ze stiekem wat misselijk begon te worden en eigenlijk wel blij was dat ze aan hun kamer waren gekomen. "Net op tijd", brabbelde ze, met een heel wit gezicht. Toen hij haar neerlegde op het bed kon ze niet anders dan terug overeind springen en naar de badkamer te rennen. Het o zo bekende geluid van, ja, je weet wel, klonk vanachter de grote deur. Iana hoopte maar dat Nick niet dacht dat ze op dit moment zelfmoord ging plegen want dat was ze dus helemaal niet van plan, nog niet. Oké, misschien niet maar de gedachte, het stemmetje, bleef wel in haar hoofd zitten. Pas toen ze zo goed als uitgeraasd was wandelde ze weer richting de woonkamer en liet zich in haar bed vallen. Ze realiseerde zich pas dat ze gewond was toen ze de stekende pijn in haar ribben weer voelde. "Shít." Mompelend keek ze naar haar buik die er nog even blauw en geel uitzag, al zou die morgen waarschijnlijk paar worden. Leuk hoor, had ze een hele regenboog op haar buik, beat that. Haar gezicht draaide zich naar Nick die zich op zijn eigen bed zette, zijn gezicht sprak boekdelen. Zijn stem deed haar knikken. "Het gaat, denk ik .. Nu ik even gebraakt heb draait mijn buik niet meer, het lukt me wel te blijven leven." Bij dat laatste zette ze een kleine glimlach op haar gezicht. Het viel haar op dat ze wat rustiger was geworden, misschien kwam het wel omdat ze de laatste momenten met Nick niet wilde doorbrengen met scheldwoorden en dergelijke. Pas toen ze zijn blik naar zijn gitaar zag gaan beet ze op haar onderlip, drie keer raden wat hij nu ging doen. Iana slikte toen Nick zijn eerste akkoorden begon te slaan en Iana zich opeens wel heel erg schuldig begon te voelen. De manier waarop hij zong, zo fragiel en breekbaar. De hele tijd dat hij zong had ze aandachtig naar hem geluisterd, elk woordje in haar geheugen geplaatst. Dit moment zou ze nooit meer vergeten. "Je kan prachtig zingen", zei ze toen hij het laatste woordje had uitgesproken en de mooie klanken wegstierven. De woorden die erop volgden deden haar met haar hoofd schudden. "Ik ben blij dat je het hebt gedaan, kon ik je stem nog eens horen. Het doet me aan ons denken.. Ons." Bij dat laatste kneep ze haar ogen pijnlijk dicht, keek hem met een even gepijnigde blik aan. Zijn woorden die erop volgden deden haar rechtstaan. "Je mag nooit vergeten dat ik van je hou, nog altijd. Het was een domme leugen die ik mezelf wijs heb gemaakt dat alles hierna beter zou zijn. Ik weet sowieso dat als ik nu naar Darren zou gaan ik het niet zou aankunnen. Het ergste van allemaal is dat ik helemaal geen reden heb om het uit te maken. Ik heb er gewoon geen fucking reden voor!" Haar stem werd steeds luider op het einde tot wanneer ze zich maar liet vallen tegen haar bed en met haar handen over haar hoofd streek. Wat ze wel niet had verwacht was dat hij zich opeens recht stelde en opeens alles begon samen te pakken. "Nick.." Haar stem was niet meer dan een fluistering en ze merkte dat Nick haar niet had gehoord. Pas toen hij naar de badkamer ging op zijn toiletspullen te nemen ging ze tegen het bed liggen, richtte haar blik naar het plafond. Nooit gedacht dat het allemaal zo hard ging aankomen. Iana had zichzelf wijs gemaakt dat alles na de break-up met Nick beter ging gaan, dat was natuurlijk niet meer dan een leugen. Nick liep opeens op haar af, boog zich over haar heen en kuste haar. Iana beantwoorde zijn zoen, al was dat verschrikkelijk verkeerd en zag hem al gaan naar de deur. Eerst had ze gedacht het zo te laten, hem los te laten. Maar naarmate hij de klink verder naar beneden drukte vloog ze overeind en kwam met een stekende pijn op Nick af. "Blijf, alsjeblieft.." Ze legde haar hand op zijn wang, drukte een kus op zijn lippen en kneep haar ogen pijnlijk dicht. Dit zou de laatste avond kunnen zijn dat ze met Nick kon doorbrengen en ze wilde hem nu niet laten gaan. "Ik kan je niet dwingen, nooit niet, maar .. Blijf", haar stem was zo zacht, fluisterend terwijl ze hem met haar blauwe ogen aankeek en voorzichtig achteruit begon te stappen. Toen ze weer aan haar bed was nam ze haar gitaar in haar handen. Was het nu haar beurt om te zingen, hem te overtuigen? Iana slikte, zette zich in kleermakerszit en negeerde de pijn die daarop volgde. Het was een best emotioneel liedje maar Iana liet zich er helemaal in meeslepen en vond het zelfvertrouwen om haar mond open te doen en te zingen. Bij het refrein opende ze haar ogen en keek hem met haar grote blauwe ogen aan. Ze hoopte hem met dit liedje hier te houden, al was het maar voor vanavond. Als hij nu alsnog weg wou moest ze hem laten gaan, daar had Nick trouwens alle redenen voor. De laatste toon, laatste woord, laatste akkoord .. De klanken stierven weg en Iana legde haar gitaar naast haar, keek Nick met een beschaamd hoofd aan. "Dit keer had ik dit niét moeten doen.."

-Ik hou van dat liedje xD Het past eigenlijk perfect bij de sfeer xD

Haar bezorgde woorden negeerde Nick, hij zou het wel vol houden. Ja, hij voelde elke stap die hij zette door dreunen in zijn rug die toch een behoorlijke klap had gekregen. Met zijn enkel ging het al niet veel beter, pijnlijke steken volgde elkaar razendsnel op. Het zou hem niks verbazen als de wond die daar zat weer open was gegaan door de trap die hij er tegen aan had gekregen. Rustig liep hij door, alsof er niks aan de hand was. Zijn kaken had hij op elkaar geklemd, om niet te kreunen van de pijn.
Bezorgd keek hij naar Iana, haar gezicht was wit weg getrokken ze snelde naar de badkamer. Hij wist dat ze liever niet had dat hij haar volgde, bleef dan ook in de kamer. Zijn blik liet hij door de kamer dwalen, die hij een paar maanden met haar had gedeeld. Hij slikte moeizaam, het besef dat dit het einde was was pijnlijk. Pijnlijker dan hij had verwacht, een zucht schoof over zijn lippen. Hij stroopte zijn broekspijp op, zoals hij al had verwacht was de snee weer open gesprongen. Donkerrood bloed, gleed langs zijn enkel omlaag. Geweldig. Het werd stil in de badkamer, snel schoof Nick zijn broekspijp weer omlaag. Als Iana in de gaten zou krijgen dat hij gewond was, zou ze zich enkel schuldig gaan voelen en dat was nergens voor nodig. Oké, misschien wel. Tenslotte was ze tegen beter weten in South Central binnen gewandeld, alsof het een speeltuin was. Maar toch, hij wou niet dat ze zich nog rotter zou gaan voelen dan ze al deed. Iana liet zich op haar bed voelen, bezorgd keek hij naar haar. "Dat is je geraden." Reageerde hij met een zachte glimlach, op haar laatste woorden. Hij was blij te horen, dat het in elk geval iets beter met haar ging. Ergens irriteerde het hem, dat hij zich zo veel zorgen om haar maakte. Waarom kon hij haar niet gewoon uit zijn hoofd zetten? Waarom kon hij niet gewoon abrupt stoppen met van haar houden? Dat zou zou veel makkelijker zijn, zowel voor hem als voor haar.
Het werd stil in de kamer, de gitaar klanken stierven weg. Hij sloeg zijn blik voor een seconden neer, maar vond al vrij snel weer de kracht Iana aan te kijken. Recht in haar blauwe ogen. Prachtige ogen. "Dankje." Mompelde hij. Ons, van dat hele ons was nog maar weinig over. Iana's stem werd steeds luider, hij keek naar haar. "Waarom maak je het dan uit Iana? Je moet er toch een reden voor hebben? Waarom zou je het anders doen?" Hij probeerde haar te begrijpen, hij probeerde te snappen waarom ze voor Darren koos en niet voor hem. Na alles wat ze hadden mee gemaakt, na alles wat ze hadden doorstaan. Hij had niet gedacht dat hun relatie zo zou eindigen.
Ze beantwoorde zijn zoen, hij sloot voor een moment zijn ogen. Genoot van de zoen die waarschijnlijk hun laatste zou zijn. Uiteindelijk was hij degene die hem af brak, wetend dat het anders nog pijnlijker voor hem zou worden om te vertrekken. De deurklink voelde koud aan tegen zijn handpalm, kom op Nick verman je sprak hij zichzelf streng toe. Hij duwde de klink omlaag maar Iana's woorden hielden hem tegen de deur te openen, ze legde haar hand tegen zijn wang drukte haar lippen op de zijne. Onmiddellijk beantwoorde hij haar kus, zonder enige aarzeling. Hoe verkeerd het ook mocht zijn, hij kon haar niet weg duwen. Haar negeren. "Je weet niet half hoe moeilijk je het voor me maakt." Mompelde hij, terwijl hij met zijn vingers zacht langs haar wang streek. Moest hij gewoon weg gaan? Zoals hij van plan was? Of blijven, zoals zij vroeg? Nog een laatste nacht met haar door brengen? Natuurlijk wou hij graag nog langer bij haar zijn, maar maakte hij het dan niet alleen maar pijnlijker voor zichzelf? Voor haar? Het zou enkel uitstel van executie zijn? Of zou hij er voor kunnen zorgen dat ze uiteindelijk toch voor hem koos in plaats voor die Darren? Wou hij haar nog een tweede kans geven? Ja, als ze voor hem zou kiezen zou hij bij haar blijven. Zelfs na vandaag, hij hield te veel van haar om haar zomaar op te geven. Iana pakte haar gitaar, Nick draaide zich om ging met zijn rug tegen de deur aan staan. Keek zwijgend naar haar, wetend wat ze van plan was. Hij had haar al vaker horen zingen, maar elke keer verbaasde hij zich er weer over hoe mooi haar stem was. Hij beet op zijn lip, het nummer leek de situatie perfect te beschrijven. Maakte het voor hem onmogelijk te vertrekken. "Je hebt echt een prachtige stem." Mompelde hij, terwijl hij langzaam naar haar bed liep. Nog steeds niet zeker of hij er goed aan deed te blijven, hij gooide zijn tas op zijn bed. Ging naast Iana zitten, legde zijn hand zacht in haar hals. "Misschien niet, maar ik ben blij dat je het hebt gedaan." Fluisterde hij, waarna hij zijn lippen op de hare drukte. Met zijn vingers streek hij zachtjes langs haar hals. Uiteindelijk trok hij zijn hoofd iets terug, keek haar recht in haar ogen. "Wat wil je van me Iana? Ik snap je niet meer? Je maakt het uit, maar wilt niet dat ik weg ga? Natuurlijk wil ik bij je blijven, maar is het wel slim om dit te doen? Maken we het niet enkel moeilijker voor ons zelf?"Zijn hand dwaalde af naar haar wang.

Iana merkte dat hij haar compliment niet meteen ter harte nam, dat was nogal normaal ook. De situatie waarin ze zich momenteel bevonden was ongelofelijk moeilijk om eens normaal 'heey' te zeggen. Vooral nu Nick leek te vertrekken en Iana alleen zou achterblijven. Alleen.. Zonder.. Fack. Iana draaide haar hoofd naar Nick die een hele hoop vragen op haar afstuurde waar Iana gewoon geen antwoord op had. "Kun je geloven dat ik er geen antwoord op heb? Volgens mij kon ik Darren gewoon niet laten gaan en toen kwam jij en was het nogal .. Moeilijk." Haar ogen keken hem hulpeloos aan waarna ze haar schouders onwetend optrok. Eigenlijk klonken haar argumenten nogal zwakjes, puur omdat ze er geen duidelijk antwoord op had en ze niets kon bedenken waarin Darren beter was dan Nick. Net toen ze dacht dat hij de klink ging doorduwen en weg ging gaan merkte ze dat hij zich herpakte en gewoon tegen de deur bleef staan. Wat haar nog meer verbaasde was dat hij haar niet had weggeduwd, haar zoen had beantwoord. Zijn woorden deden haar zachtjes glimlachen, ze duwde hem een klein beetje achteruit. "Jij bent diegene die niets is weggegaan lieverd." Iana keek hem met haar tedere blik aan, merkte dat ze opeens weer in haar oude vorm viel als toen ze samen waren. Iana deed een pas achteruit, ging weer op haar bed zitten en sloeg haar handen achter haar hoofd. Tjeez, waarom moest alles zo stroef gebeuren? Waarom kon ze zichzelf niet in twee snijden om dan Darren en Nick elk een stuk te geven. Misschien zou ze dat nog gaan doen, al was ze dan wel dood. Dat ging pas de poppen laten dansen. Iana wist dan niet wat Nick zou doen, zich afreageren op Darren? Dat wou ze Darren ook nooit aan doen! Iana beet op haar lip, ook al wist ze dat zij de oorzaak van al deze problemen was. Om dan te zeggen dat ze helemaal niet blij was om Darren ooit te zijn tegengekomen zijn aan de kant van een rivier, dat zou gelogen zijn. Maar het had alles er wel moeilijker op gemaakt. Ook al omdat Iana en Nick al in zo'n moeilijke situatie zaten met al dat bedriegerij. Shít. Terwijl ze Nick met haar één oog aankeek zag ze dat hij op haar afkwam, zich naast haar zette en een compliment gaf. Iana glimlachte dankbaar, kon er de glimlach toch op laten staan. Misschien was het wel beter om te genieten van de laatste momenten die ze samen hadden. Ook al zouden ze het daarop nog moeilijker maken, als het al moeilijker kon. "We zouden samen moeten zingen, de wereld rondtrekken.." Iana wist welke signalen ze doorstuurde aan Nick. Samen met hem weglopen, weg van Monica en weg van alle problemen. Alleen kon ze Darren dat niet aan doen, daarvoor hield ze ook teveel van hem. Voor Iana was het altijd al een droom geweest om ooit een wereldtournee te maken, puur omdat muziek een passie was en ze nooit wilde opgeven. Nog liever heel haar leven alleen zijn samen met haar gitaar en stem dan haar leven te slijten aan ongelukkig zijn. Plots voelde ze een hand in haar hals, keek ze hem met een scheef hoofd aan. 'Wat ga je doen?' Leken haar blauwe kijkers te vragen. Alleen werd het al snel duidelijk toen ze zijn lippen op de hare voelde. Lichtjes geschrokken bleef ze als een standbeeld zitten, duwde haar lippen pas zelfzeker op de zijne na een goeie tien seconden. Ze mocht deze kans met Nick niet uit haar handen laten glippen, daarvoor mocht ze hem te graag. Misschien deed ze dit ook om hun band niet te verbreken, er een mooi punt achter te zetten dan een slecht. Zijn vingers streelden haar wang maar Iana verroerde geen vin. "Momenteel weet ik niet wat ik wil, alleen dat ik niet wil dat je weggaat." Ze ging wat meer naar achteren zitten om daarna met haar rug tegen de muur te zitten. Aan de pijn van haar ribben dacht ze niet meer, daarvoor was Nick een goeie afleiding. Toen ze op haar klok keek merkte ze dat het al later dan 10u 's avond was. Dat zag je ook aan de hemel die helemaal zwart gekleurd was. "Kun je me eens heel eerlijk zeggen hoe jij je voeld? Ik heb nood aan dat antwoord, al weet ik al wat ik ga horen." Haar ogen draaiden zich weer naar die van Nick waarna ze zachtjes zuchtte.

-FLUTJE T___T

Een echt antwoord kreeg hij niet, enkele onsamenhangende woorden. Ze wist het niet, ze wist niet waarom ze het uit maakte. Waarom ze Darren boven hem verkoos, en toch moeite had het uit te maken. Waarom ze hem niet kwijt wou, en toch weer wel. Nick staarde zwijgend voor zich uit, niet wetend wat te doen. Hij wou haar zou graag terug, hij wou haar gewoon niet kwijt. Hij had zich nog nooit eerder zo leeg gevoeld, zo alleen. Hij haatte het. Hij haatte het feit, dat één meisje zo veel macht over hem had. Dat had hij nog nooit eerder mee gemaakt, het was vreselijk.
Iana duwde hem iets achteruit, waardoor hij nu daadwerkelijk met zijn rug tegen de deur aan stond. Een tedere blik in haar blauwe ogen, hij had de neiging zijn ogen neer te slaan maar deed het niet. Hij wou niet toe geven aan die zwakte, zo was hij niet. "Dat weet ik, maar jij bent degene die het me haast onmogelijk maakte." Een lichte, speelse grijns verscheen op zijn gezicht. Deels een masker, deels oprecht. Het was moeilijk om één stemming te houden in haar buurt, al helemaal nu. Nu ze steeds van gedachten leek te veranderen, hem bij zich wou houden, maar hem niet meer als vriend wou hebben. Het was verwarrend, verwarrend en frustrerend. Weer van die tegenstrijdig woorden, samen zingen, samen de wereld rondtrekken. Ver weg van die Darren. Snapte ze niet, wat ze deed? Ze gaf hem hoop, om het vervolgens weer stuk te slaan. En het enige wat hij er aan over hield waren de sneeën van de scherven.
Ze leek overdonderd door zijn lippen die zo plots de hare beroerde, zou ze hem weg duwen? Nee, ze beantwoorde zijn kus. Drukte haar lippen zelfverzekerder op de zijne, geen afwijzing. Was dit goed of juist niet? Werd het nu niet enkel moeilijker? Of betekende dit dat hij toch nog een kans had? Dat ze hem alsnog zou kiezen, in plaats van Darren? Het enige wat ze wist was dat ze niet wou dat hij weg ging? Hij zuchtte onhoorbaar, liet zijn hand van haar wang glijden toen ze naar achter ging zitten. Hij volgde haar voorbeeld ging naast haar zitten, zijn rug leunend tegen de muur. Hoe hij zich voelde? Ja, dat was een goeie vraag. En al wist hij het antwoord, hij was er niet zeker van of hij wel wou dat Iana het wist. "Verscheurd en gebroken." Mompelde hij, terwijl hij zijn achterhoofd tegen de muur liet zakken. "Verscheurd, omdat ik niet weet wat je nu wilt. Wat ik wil. Aan de ene kant wil ik weg lopen, omdat ik weet dat dit het einde is. Dat je straks met Darren bent, dat je in zijn armen licht en dat maat me woedend. Aan de andere kant wil ik bij je zijn, omdat ik ergens hoop dat je alsnog voor mij kiest en omdat ik gewoon bij je wil zijn. Gebroken, omdat..." hij viel stil, staarde naar zijn handen. "Omdat ik van je hou, misschien nog wel meer dan ik had verwacht. Ik had nooit gedacht dat één meisje me zo veel pijn kon doen, alleen door het uit te maken. En ik haat het." Hij richtte zijn blik op Iana, wist niet goed wat hij moest verwachten. Hij was nooit eerder zo eerlijk geweest over dergelijke gevoelens, niet dat hij ooit eerder in een situatie als deze had gezetten. Hij was altijd degene die en punt achter een 'relatie' zetten.

Iana zag dat Nick haar met een hulpeloos gezicht aankeek, zich ook niet meteen een houding wist te geven. Haar blauwe ogen bleven zijn blik vasthouden terwijl ze nadacht over wat ze nu écht wou. Haar handen begonnen spontaan te trillen en ze kon haar benen niet in bedwang houden. Verontwaardigd sprong ze overeind, keek naar haar handen die gebald waren en waar je de aderen op zag komen door de druk die ze erop uit oefende. "Shít." Mompelend wandelde ze rond haar bed, keek Nick met geen enkele blik aan. Pas toen ze merkte dat ze haar handen weer kon ontspannen kwam ze terug naar het bed, liet zich erop zakken en voelde pijnlijk aan haar ribben. "Hoe jij daar kan overleven .." Iana wist het antwoord daar al op. Zij was een nietig meisje, die zich niet kon verdedigen enkel door te schreeuwen. Nick was een gespierde jongen, had de juiste zelfvertrouwen en de techniek voor zich te verdedigen. Iana zuchtte, legde onbewust haar hand op zijn hand en kneep er zachtjes in. Net alsof ze 'het komt wel goed' wilde zeggen, maar het liet blijken door deze handeling. Nu ze zo naast elkaar zaten, tegen de muur, besefte ze pas hoe erg ze Nick had gekwetst door hem te doen vallen als een baksteen. "Haat je mij?" Haar stem was zo breekbaar dat haar adem begon te stokken en ze naar adem snakte. Iana was bang een vriend kwijt te raken, hem zo boos te krijgen dat hij straks in razernij zou vertrekken en ze hem nooit meer terug zou zien. Het gedacht alleen al.. Iana hoopte dat dat nooit zou gebeuren, zou ze nog liever zelfmoord plegen dan dat ze dat zou moeten meemaken. De lichte, speelse grijns was haar niet ontgaan op zijn gezicht. Iana liet een korte zucht horen en gaf hem een klein tikje in zij zij. "Jij en jouw grijnzen." Iana lachte en merkte dat daarmee de situatie wat verzachtte en de sfeer wat aangenamer werd. Iana wist dat ze weer naar Nick aan het toegroeien was, dat ze Darren weer vergat en hij net niet meer bestond. Iana haalde de glimlach van haar gezicht, keek weer voor zich uit en haalde een hand door haar haren. Vaak vroeg ze zich af hoe ze zich ooit in zo'n situatie had gebracht, hoe het toch mogelijk was dat net zij twee vriendjes had. Alhoewel .. Nick was nu haar ex maar toch besefte Iana het niet, het mocht zo niet .. Pas toen hij begon te vertellen hoe hij zich voelde greep Iana het dekbed vast en kneep er -zo hard ze kon- in. Verscheurd en gebroken .. De woorden bleven zeker een goeie tien minuten in haar hoofd spoken vooraleer ze haar blik weer op Nick richtte. "Ik wou je nooit pijn doen, nu ook niet. Soms vraag ik me af waarom ik voor Darren heb gekozen. Misschien was het omdat ik jou veel minder had gezien en hij opeens voor me verscheen. Maar vaak weet ik van mezelf dat het nooit zou lukken tussen Darren en mij. Het .. Klikt niet zoals het met jou klikt.." Iana deed een hand voor haar mond, voelde hoe haar hart veel sneller tekeer ging naarmate ze de woorden herhaalde in haar hoofd. Had ze nu net gezegd dat het nooit zou lukken tussen Darren en zijzelf? Dat ze Nick eigenlijk leuker vond ..? Iana keek strak voor zich uit om zich dan weer snel te ontspannen. Ja, Iana, je hebt het weer mooi verprutst. "Ik wil je niet kwijt. Dat je dat maar weet." Misschien waren dat wel de bevestigende woorden van; ja, ik hou nog van je. Of ze fout waren, ja of nee, het was de waarheid. Ergens luchtte dat ook wel op ..

Zijn blik dwaalde af naar haar trillende handen, haar aders waren opgezet door de kracht die ze op haar vuist uit oefende. Hij had de neiging haar handen vast te pakken en er over heen te wrijven tot ze zich ontspande. Maar hij hield zich in, het was een handeling die te intiem was. Juist omdat het zo'n klein gebaar was. Iana stond op, begon heen en weer te lopen. Hij volgde haar met zijn ogen, vroeg zich af wat er in haar hoofd om ging. Maar wist dat wat het ook was, het hem niet op zou vrolijken. Voor een moment sloot hij zijn ogen, met zijn hoofd nog altijd steunend tegen de muur. Soms leek het alsof alles in zijn leven gedoemd was te mislukken, stuk te gaan. Iedereen om wie hij gaf raakte hij kwijt, iedereen om wie hij gaf ging kapot. Met Iana, leek het niet veel beter te verlopen. Zijn blik ging naar haar polsen, was dat zijn schuld? Zacht beet hij op zijn lip, schuldgevoel overviel hem. Nick voelde dat Iana weer naast hem ging zitten, richtte zijn ogen op de hare. Kon aan haar gezicht zien dat ze last had van haar ribben. "Ik ben geboren in zo'n buurt, dan leer je van zelf hoe je er moet overleven." Antwoordde hij, natuurlijk hielp het feit dat hij een jongen was, en ook niet wat je noemde tenger gebouwd was ook. Maar een rijke leus jochie, hoe afgetraind die ook was zou het ook niet lang uit houden in South Central. Iana legde haar hand op de zijne, kneep er zachtjes in. Hij draaide de zijne, sloot hem om de hare heen. haar kleine smalle hand, in zijn in vergelijking grote hand.
Haar adem leek te stokken, haar stem had breekbaar geklonken bijna alsof de woorden van flinterdun glas waren. Met zijn vinger streek hij zacht over de rug van haar hand. "Blijven ademen, liefje." Godverdomme, ze was zijn liefje niet meer! Wanner drong het nu eindelijk tot zijn domme kop door dat hij haar kwijt was. Voorgoed. "Nee, ik haat je niet. Dat kan ik niet, daarvoor houdt ik nog te veel van je. Ik wou dat ik je kon haten, dan was dit alles makkelijker geweest. Maar ik kan het niet." Mompelde hij, terwijl hij haar voor een moment zwijgend aan keek. Zou hij haar kwetsen door te zeggen dat hij haar liever zou haatte? Of zou ze het begrijpen? Waarom maakte hij zich eigenlijk druk om het effect wat zijn woorden op haar zouden hebben? Nadat ze hem zo makkelijk had gebroken?
Een tikje in haar vrij, luchtige woorden en een lach. De sfeer leek iets minder drukkend te worden, iets vrolijker. "Sorry, ik zal het niet meer doen." Hij probeerde zijn gezicht voor een moment in een plooi te krijgen, maar al snel verscheen er weer een scheve grijns op zijn gezicht. Die verdween, toen de glimlach haar gezicht verliet. Hij keek naar hun handen, wist niet wat hij er van moest denken. Waarom was ze nog zo close met hem als ze voor Darren had gekozen? Het duurde lang voor ze reageerde, hij vroeg zich af of hij er wel goed aan had gedaan zo eerlijk te zijn, normaal gesproken hield hij zijn gevoelens voor zich zelf. En misschien was het ook nu beter geweest dat te doen. Haar woorden, deden hem weg kijken. Nu deed ze het weer, hem hoop geven. Hoop die zo breekbaar was, zo fragiel dat het bijna zeker was dat die kapot zou vallen. "Iana, stop alsjeblieft." Mompelde hij, haar woorden deden hem aarzelen. Hij slikte moeizaam, om haar vervolgens recht aan te kijken. "Geef me geen hoop, als die er niet is. Ik kan... ik kan dit niet nog een keer mee maken, dat trek ik niet. Op een gegeven moment word het te veel, zelfs ik heb een grens van wat ik aan kan en de laatste tijd lijkt iedereen om wie ik geef kapot te gaan." Met de vingers van zijn vrije hand, streelde hij langs de littekens op haar arm. "Misschien kan ik beter echt gaan nu, dan kun jij na denken en besluiten wie je kiest. Mij of Darren. Je kunt ons niet beide hebben, dat werkt niet." Hij liet haar hand los, kwam overeind. Met zijn hand ging hij door zijn blonde krullen, voor een moment keek hij op haar neer. "Beter beweeg je niet te veel, anders krijg je enkel meer last van je ribben." Na dit gezegd te hebben boog hij naar voren, drukte een zachte kus op haar voorhoofd. Hij aarzelde, wachtte op haar reactie. Hij wou niet dat ze stomme dingen ging doen, omdat ze zijn woorden verkeerd had opgepakt. Hij wou zeker weten dat ze morgen nog heel was, als hij nu de kamer uit liep.