Kamer van Camilla en Nick.

"All around me are familiar faces. Worn out places. Worn out faces. Bright and early for the daily races. Going nowhere. Going nowhere. Their tears are filling up their glasses. No expression. No expression." Zachte muziek kwam uit de oortjes van Nick's Ipod, die verscholen lagen onder zijn capuchon die hij zodra hij het schoolgebouw had verlaten over zijn hoofd had getrokken. Puur uit gewoonte. In Sicilië had hij na zijn terug komst ook telkens zijn capuchon over zijn hoofd getrokken, om te voorkomen dat de politie of de bende van Ricardo hem zou herkennen. Vooral voor die laatste vreeste hij. De politie was het incident van een half jaar geleden, onderhand vast wel vergeten. Er gebeurde zo veel in de achterbuurt, en bijna niks werd op gelost. Bijna niemand werd gepakt, zelfs de kleine bende's die niet op wogen tegen de mafia waren voor de politie een probleem. Maar bij de bende van Ricardo lag het anders, die zouden niet zo maar vergeten wat hij hen had geflikt. Nee, die zinde op wraak. Het was een geluk dat ze zich niet op Angel richtte. Want ze waren er van op de hoogte dat zij zijn zusje was, en dat zij ee grootte rol had gespeelt in de gebeurtenis van die dag.
Nick had halt gehouden voor de deur van zijn nieuwe slaapvertrek, zette zijn gedachten aan Sicilië van zich af. Hij was nu in Santa Monica, alweer. Met een zucht zetten hij zijn versterker op de grond, viste de sleutel van zijn kamer uit zijn broekzak en opende de deur. Waarna hij zijn versterker weer op tilde en de kamer in liep, de deur sloot hij met zijn voet. De zwarte sporttas die over zijn schouder had gehangen, gooide hij op het bed. Vervolgens legde hij zijn gitaartas er naast, viste uit de zwarte sporttas een gitaarstandaard. Deze zette hij op de grond achter één van de twee bedden in de kamer. Hij haalde de gitaar uit de gitaar tas, zette deze in de standaard. Waarna hij de gitaartas er naast op de grond leggen, vervolgens begon hij zijn tas uit te pakken. Zijn kleren legde hij zonder er echt bij na te denken in de kast, zijn ogen dwaalde voor een moment naar het andere bed. Hij had dus een kamergenoot, zijn vorige had hij slechts éénmaal gezien. Eerst was zij verdwenen, en vervolgens hij. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, deed de kast deuren weer dicht en liet zich op zijn bed zakken. Uit de bijna lege tas viste hij een envelop, deze stopte hij in zijn nachtkastje zonder aandacht te besteedde aan de inhoud. Tenslotte kon hij de foto's voor zich zien door enkel zijn ogen te sluiten. Vooral de eerste waarop zijn moeder stond, zoals hij haar had gekend. Bleke huid, haar bruine haren futloos langs haar smalle gezicht met de ingevallen wanden. Haar smalle armen vol wonden van de soms botte spuiten. Vroeger was ze mooi geweest, hij had het gezien op foto's. Maar destijds was ze een waar wrak, kappot aan de drugs en de drank. Kappot door het leven in de achterbuurt, het leven dat ze had gehad. Een zucht verliet zijn keel, hij schopte zijn sneakers uit. Liet zich achterover op het bed vallen. Sloot vermoeid zijn ogen, het was al behoorlijk laat. Een uur of elf, normaal sliep hij pas rond twee uur s'nachts. Maar hij had het idee dat hij elk moment in slaap kon vallen, misschien kwam het omdat hij de laatste paar nachten in Italië nauwelijks had geslapen. Uren lang had hij met zijn vrienden en zijn zusje door de straten van Palermo geslenterd, ze waren zelfs een paar clubs in gekomen. Met haar. Ze had er op gestaan, en hij had haar niet van gedachten kunnen veranderen. Er lang had het niet geduurd voor de bewakers het negen jarige meisje, in de gaten hadden gekregen. Angel zag er welles waar ouder uit, maar ze kon niet doorgaan voor iemand die ouder was dan zestien. Nick wekte onderhand de indruk dat hij sliep, de geluiden om hem heen drongen slechts deels tot hem door. Zou zijn kamergenoot, of genote nog komen of zou die pas morgen komen? Ach veel maakte het niet uit, hij werd wel wakker als diegene binnen kwam. Althans dat was te hopen.

Met enige moeite sleepte Camilla haar spullen de trap op. Het was zeker niet veel, maar het bleef een rotklus. Waarom hadden ze hier niet gewoon een lift? Die dingen hadden ze zelfs nog in het simpelste schooltje, maar het was schijnbaar te moeilijk om hier een in te bouwen. Of zij had hem nog niet gevonden, maar dat leek haar erg onlogisch. Wieltjes waren handig, maar niet als je een trap op moest. Die dingen bleven alleen maar haken.
Toen ze eindelijk op de goede etage was veegde ze met een vermoeide zucht haar blonde haar weg uit haar gezicht. Ze besloot haar haar maar gewoon vast te doen, voor het geval ze dadelijk nog de hele kamer moest gaan poetsen in verband met het stof. Snel deed ze een elastiekje rond haar haren heen, niet kijkend of het wel goed zat. Waar moest ze dat immers doen? Er stond echt geen spiegel op elke hoek. Ze trok het handvat van haar rolkoffer weer omhoog en begon door de gang te lopen. De vloerbedekking die er lag was ook vaak in gebruik zo te zien. Er zaten overal vlekken, waarvan sommige niet helemaal duidelijk waardoor ze veroorzaakt waren. Tenminste niet voor haar.
Toen ze uiteindelijk bij de deur was groef ze in haar jaszak naar haar sleutel. Deze was best makkelijk te vinden, dus de deur kon ze ook vrij snel open maken. Dit bleek echter niet nodig, want deze was al van het slot. Verbaasd trok ze haar wenkbrauw op. Ze vroeg zich nu echt af wie haar kamergenoot zou worden. Voorzichtig duwde ze de deur open en liep naar binnen. Eigenlijk wilde ze de deur met haar voet dicht schoppen, maar zag toen ineens iemand op een van de bedden liggen. Misschien lag hij wel te slapen. Vlug keek ze op haar horloge en zag dat het eigenlijk ook al best laat was, later dan ze had gedacht. Heel kort liet ze haar blik door de kamer glijden, terwijl ze de deur zacht achter zich sloot. Meteen viel haar blik op de gitaar, die opeen standaard stond. Het was dus waarschijnlijk iemand die van muziek hield en dit was misschien maar goed ook. Zo voorzichtig mogelijk liep ze naar haar bed en legde haar rolkoffer voor haar bed en haar andere spullen op het bed. Het eerste wat ze deed was naar de badkamer lopen om daar haar toiletspullen neer te zetten. Haar hakken had ze ook bij het bed maar even uitgetrokken, aangezien ze anders misschien veel geluid maakte op de tegels van de badkamer. Toen ze klaar was in badkamer liep ze terug. Eigenlijk wilde ze heel voorzichtig verder, maar dit was natuurlijk weer geen optie. Ze struikelde over de schoenen die ze een paar tellen terug nog zelf had neergezet. Kort gilde ze en probeerde haar evenwicht te houden. Dit lukte echter niet en ze viel achterover met haar rug op haar tas. Een pijnscheut trok door haar lichaam en ze kromp in elkaar. Natuurlijk moest dit haar weer gebeuren. Met al dit lawaai was de jongen zowizo wakker, geen twijfel mogelijk.

Uiteindelijk was hij daadwerkelijk in slaap gevallen, veel vroeger dan hij normaal sloeg. Maar de laatste paar dagen, of beter gezegd de laatste paar weken waren behoorlijk vermoeiend geweest. Hij was bijna de hele dag met Angel bezig geweest, tot vroeg in de ochtend had hij met haar en zijn vrienden in de stad rond gezworven net als vroeger. Maar s’ ochtends had hij er weer vroeg op gemoeten om haar naar school te krijgen, iets wat behoorlijk wat moeite vergde. Elke keer weer had hij haar moeten over tuigen, en elke keer werd het moeilijker. Het was net als voor zijn vertrek, misschien nog wel erger. Hij was Stefano dankbaar, dat hij zich nog altijd over Angel wou ontfermen. Andere zouden haar waarschijnlijk al lang op straat hebben gezet. Ze was behoorlijk lastig voor een negenjarige, was ook al veel volwassenner dan de meeste kinderen van haar leeftijd. Maar dat kwam door hoe ze was op gevoed, de meeste kinderen in de achterbuurt waren veel eerder volwassen. Het zelfde had voor hem gegolden, hij had al heel vroeg voor zichzelf en voor Angel moeten zorgen. De eerste veertien maanden na de geboorte van Angel was zijn moeder vaker dan normaal thuis geweest, ze had voor haar kinderen gezorgd. Maar was na die veertien maanden weer in haar oude patroon gevallen, en hij had de zorg van zijn zusje op zich genomen. Tien jaar was hij toen geweest. Een half jaar later stierf zijn moeder, waarschijnlijk een overdosis. Of te zuiveren cocaïne dat kon ook. Lang had hij er niet om getreurd, voor hem had ze nooit echt als een moeder gevoeld. Bovendien had ze het er na gemaakt, dat klonk misschien hard maar dat was hoe hij er over dacht. En daar kon hij weinig aan veranderen.
Een enorm lawaai deed Nick ontwaken, hij kwam overeind. Knipperde met zijn ogen, was voor een moment verblindt door het licht van de lamp aan het plafond. Hij duwde zichzelf overeind, keek de kamer rond. Zijn blik bleef rusten op een meisje dat half over een tas heen lag, kennelijk was ze gevallen. Hij slingerde zijn voeten over de rand van het bed, zette zich overeind. Liep op het meisje die waarschijnlijk zijn nieuwe roommate was af. Zijn slaap verdween meestal vrij snel, als hij wakker werd was hij ook meteen goed wakker. Iets wat ook nu het geval was. Hij stak zijn hand uit naar het meisje zodat ze zich er aan op zou kunnen trekken, keek haar voor een moment onderzoekend aan. “Gaat het?” vroeg hij, lichtelijk bezorgd. Waarna hij het meisje in zich op nam. Ze was knap, even als de meeste andere meisjes die hij had ontmoet in Monica. Hij vroeg zich af of hij zich wel aan de afspraak die hij met zich zelf had gesloten zou kunnen houden. Tot nu toe was het hem gelukt, al was hij hier pas drie dagen. En de vorige keer dat hij hier was geweest, was er Jazlyn. Hij had gedacht dat hij echt wat voor haar voelde, maar hij was haar vergeten zodra hij uit Monica was vertrokken. Dus zo echt zou dat gevoel wel niet zijn geweest. Misschien was liefde wel niks voor hem, zijn langste relatie had drie weken geduurd. En hij was dat meisje niet eens trouw gebleven. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, dat hij daar juist nu aan moest denken. Hij richtte zijn aandacht weer op het meisje dat op de grond lag, wachtte tot ze zijn hand zou pakken zodat hij haar overeind kon helpen. “Als het niet lukt om overeind te komen moet je het zeggen, dan til ik je wel op.” zei hij na een korte aarzeling, het kon natuurlijk ook zijn dat ze niet overeind kon komen.

Camilla kon zich echt wel voor haar kop slaan toen ze hem overeind zag komen. Het was eigenlijk ook wel logisch dat hij wakker werd, het was ook echt een lawaai. Hun buren hadden het waarschijnlijk ook wel gehoord en zaten zich nu af te vragen wat er gebeurde. Ze bedachten vast niet dat er een debiel over haar eigen schoenen viel. Ondanks dat ze pijn een beetje zwart voor haar ogen bracht zag ze dat de jongen naar haar toe kwam lopen. Geweldig... Hij zou haar nu ook vast al raar vinden. Deze dag echt een ramp. Ze keek iets omhoog, naar de jongen die zijn hand naar haar uit stak. Hij vroeg haar of het ging en ze knikte kort. 'Tuurlijk, nergens last van' mompelde ze. Haar stem was niet bepaald overtuigend en er was duidelijk iets wat op pijn duiden doorheen te horen. Vertwijfeld keek ze naar zijn hand, niet zeker of ze deze wel moest aanpakken. Het kwam voor haar gevoel zwak over en ze wilde zeker niet overkomen als iemand die niet voor zichzelf kon zorgen. Dat kon ze immers best, hoewel veel dat voorheen niet leken te geloven. Als populair persoon was ze zo vaak beschermd door andere en dan met name jongens. Dit wilde ze gewoon niet meer, ze wilde niet meer afhankelijk zijn van wie dan ook. “Als het niet lukt om overeind te komen moet je het zeggen, dan til ik je wel op. hoorde ze de jongen opeens zeggen. Toen bedacht ze zich pas dat hij nog steeds met zijn hand uitgestoken stond, wat nogal leek op een enorme afwijzing van haar kant. 'Nee, dat hoeft niet. ' zei ze vlug en pakte toch maar zijn hand aan. Meteen waren er steken in haar rug, die ze gewoon negeerde. Haar pijngrens lag aardig hoog. Dit deed pijn, maar functioneren ging nog. 'Zie je, niks aan de hand' zei ze met een moeilijk gevormde glimlach. Het moest haast wel opvallen,maar ze hoopte dat dit niet zo was. Ze wist niet waar ze op dit moment op moest hopen. Een jongen die toch niet naar je gezicht keek of op eentje die wat meer verzorgend was, zoals op het moment leek. Nu wilde ze het eerste eigenlijk, maar ze wist dat ze daar de komende tijd ook heel veel botsingen mee zou gaan krijgen. Ze had het echter toch niet voor het zeggen, dus ze zou wel zien. Een pijnscheut ging door haar heen en ze beet op haar lip. Eigenlijk wilde ze gewoon gaan liggen, maar ze zou even moeten wachten tot hij geloofde dat het goed was.

[Kan vandaag echt niet op tegen jou lange posts]

Zwijgend keek Nick op het meisje neer, wachtte tot ze zijn hand zou pakken of in elk geval aanstalten zou maken om op te staan. Het kon zijn dat ze liever had dat hij zich er niet mee bemoeide, maar dit lag niet in zijn aard. Meestal schoot hij een meisje wel te hulp, als hij dacht dat dit nodig was. Bij jongens was dit niet altijd het geval, schoot hij meestal enkel vrienden of onschuldige te hulp. En in zijn buurt hadden weinig onschuldige jongens rond gelopen, al gold dit ook voor de meisjes. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, sloot de gedachten buiten voor deze hem zouden op slokken. 'Tuurlijk, nergens last van' zei het meisje, maar in haar stem was duidelijk pijn te horen. Nick overwoog om te doen alsof hij haar geloofde en weer terug naar zijn bed te lopen. Maar bleef uiteindelijk toch staan, zijn hand nog altijd naar haar uit gestoken zodat ze zich er aan op zou kunnen trekken. Waardoor was ze eigenlijk gevallen? Even keek hij om zich heen, maar naast haar tassen en een paar schoenen zag hij niks staan. Hij besloot er maar niet naar te vragen, het leek er niet op dat het meisje op dat soort vragen zat te wachten. 'Nee, dat hoeft niet. ' zei het meisje, Nick grijnsde even naar haar. Trok haar voorzichtig overeind nadat ze zijn hand beet had gepakt. 'Zie je, niks aan de hand' zei ze, maar de moeilijk gevormde glimlach op haar gezicht verraadde haar. “Ga maar even zitten of liggen, volgens mij heb je wel degelijk pijn.” zei hij rustig, waarna hij haar hand los liet. Met zijn hand ging hij door zijn haar, dat behoorlijk door de war zat. Iets wat meestal het geval kwam als hij net uit bed kwam. “Ik ben trouwens Nick.” stelde hij zichzelf voor, waarna hij even naar het meisje glimlachte. “Ik neem aan dat jij mijn kamergenote bent.” vervolgde hij rustig. Waarna hij zich omdraaide en naar zijn kast liep, hieruit haalde hij een fles cola. Die hij op het station had gehaald, hij had eigenlijk liever iets sterketers mee genomen maar helaas had hij dit niet kunnen vinden. En aangezien de vrouw achter de kassa steeds weer naar hem toe had gekeken, had hij er uiteindelijk maar voor gekozen een fles cola te kopen. Zo zou ze hem er waarschijnlijk niet van verdenken dat hij al een reep chocolade en een blikje energie in zijn tas had gepropt. Onmerkbaar schudde Nick zijn hoofd, waarna hij terug liep naar zijn bed en zich er op liet zakken. Zijn slaap was verdwenen, als sneeuw voor de zon. Hij draaide de dop van de cola fles en nam er een paar slokken uit. “Wil je ook wat, of drink je liever niet uit een fles?” vroeg hij grijnzend aan het meisje, waarna hij haar vragend aan keek. “Zelf heb ik op dit uur liever wat sterkers, maar daar kon ik helaas niet aan komen op het station.” zei hij, waarna hij de dop weer op de fles draaide. Voor een moment hield hij deze in zijn hand, zodat hij hem aan zijn kamergenote kon geven mocht ze er iets van willen.

[Het lukt mij ook niet meer om zo'n lange post te schrijven --']

Het viel haar op dat hij rondkeek en ze wist bijna meteen dat hij aan het kijken was waar ze over was gevallen. 'Het waren mijn eigen schoenen' mompelde ze, terwijl ze kort weg keek. Het kwam echt dom over. Zeker nu ze de woorden uit haar eigen mond hoorde. Het was te verwachten dat hij in de lach zou schieten en dat vond ze persoonlijk ook niet zo raar. Toen ze zijn hand had vast gepakt trok hij haar voorzichtig overeind, iets wat weer opnieuw voor pijn zorgde. Hij leek te zien dat ze toch echt pijn had ondanks haar ontkenningen. Als ze zichzelf zo hoorde had ze haar woorden ook niet geloofd. Ze klonken onvast en deels gevuld met pijn. De vaardigheid om te goed te kunnen liegen was duidelijk afgenomen, wat op deze momenten nu niet bepaald een voordeel was. Toch was ze blij toen hij zei dat ze maar even moest gaan zitten of liggen. Ze liep een paar stappen in de richting van haar bed, en liet zich langzaam op het matras zakken. Een opgeluchte zucht kon ze niet onderdrukken toen haar rug het bed raakte. Ze draaide haar hoofd in zijn richting en volgde hem terwijl hij door de kamer liep. Haar grijze ogen volgde pressies wat hij deed. Ondertussen stelde de jongen zich voor als Nick, wat gevolgd werd door een glimlach. ´Ik ben Camilla´ zei ze, terwijl ze terug glimlachte. Hij leek haar een aardige jongen, iemand die niet meteen op kledingstijl of uiterlijk zou beoordelen. Iemand waarmee ze wel eens vrienden zou kunnen worden. Dit was maar beter ook, ze zat immers nog een hele tijd met hem opgescheept. “Ik neem aan dat jij mijn kamergenote bent.” zei hij vervolgens. Ze knikte kort. 'Maar ik moet je waarschuwen, ik ben af en toe een beetje uhm... onhandig zoals je hebt gemerkt.'. Kort draaide ze haar hoofd en keek even uit het raam. Het was donker, maar een licht van een lantaarn verlichte de boom schuin voor hun raam een beetje spookachtig. Ze vond het wel mooi. Haar hoofd draaide ze weer naar Nick toe toen hij haar vroeg of ze ook iets wilde. Kort gleed haar blik naar de cola in zijn hand. Daar had ze eigenlijk best wel trek in. 'Of drink je liever niet uit een fles?' was de vraag die hierop volgde. Ze zag ze grijns op zijn gezicht en kwam een beetje omhoog. Daarna stak ze haar hand uit en de zijn richting. 'Ik ben geen tutje, het maakt mij echt niet uit' zei ze, terwijl ze terug grijnsde. Hij zei dat hij zelf liever iets sterkers had, maar dat dit op het station niet verkocht werd. 'Ik vind dit ook goed hoor, maar iets met alcohol zou ook niet verkeerd zijn' mompelde ze, terwijl ze weer even naar de fles keek. Opeens schoot haar een vraag te binnen, iets wat ze eigenlijk had willen vragen sinds hij was begonnen met praten. Dit was echter niet gelukt door de afleiding van de pijn en andere dingen. 'Waar kom je eigenlijk vandaan?' vroeg ze voorzichtig. Misschien vond hij het wel vervelend om over te praten en had ze nu een gevoelige snaar geraakt.

'Het waren mijn eigen schoenen' zei het meisje, kennelijk was het haar niet ontgaan dat zijn ogen door de kamer waren gegleden. Op zoek naar het gene, wat haar had doen vallen. Hij haalde zijn schouders op, zo raar was het niet om ergens over te vallen. Als je met je gedachten ergens anders was, vergat je al snel alles om je heen. Bovendien was hij behoorlijk wat gewend van Levi, een van de jongens die bij hem in het kraakpand had gewoond. Die viel altijd overal over, zelfs als hij nuchter was. Onmerkbaar schudde Nick zijn hoofd, zette de gedachten van zich af. Het werd er gek van dat zijn gedachten constant weer afdwaalde naar Sicilië, het liefst zou hij het eerste vliegtuig terug nemen. Maar ten eerste had hij geen geld voor een ticket, al zou dat niet heel moeilijk te regelen zijn. Zat dure winkels in de buurt. Ten tweede, kon hij helemaal niet terug. De politie mocht het incident dan misschien wel vergeten zijn, de bende van Ricardo zeker niet. En hij was niet van plan zich zelf, zijn zusje en zijn vrienden voor de leeuwen te werpen door terug te gaan. Misschien alleen zichzelf, maar zijn vrienden en vooral zijn zusje wou hij hier buiten houden. Nee, het was beter dat hij hier bleef. Tot het vergeten was. Maar hoelang dat zou duren was zeer de vraag. ´Ik ben Camilla´ stelde het meisje zichzelf voor, trok met die woorden Nick uit zijn gedachten. Hij richtte zijn ogen op haar, zag dat ze op het bed was gaan liggen. “Een mooie naam voor een mooi meisje.” zei hij, hij glimlachte even naar Camilla. Ach ja, hij kon niet zo één, twee, drie zijn slechte gewoontes kwijt raken. En wat was er nou mis met een complimentje geven? Niks toch? Hij was niet van plan zich hier precies zo te gedragen als in Sicilië, hij had tenslotte met zichzelf af gesproken dat hij hier niet direct de player uit zou gaan hangen. 'Maar ik moet je waarschuwen, ik ben af en toe een beetje uhm... onhandig zoals je hebt gemerkt.' zei Camilla, nadat ze kort had geknikt. “No problem.” zei hij grijnzend. “Ik ben wel wat gewend.” vervolgde hij.
Camilla had zich iets opgericht en stak haar hand naar de cola fles uit, kennelijk had ze er dus geen probleem mee uit een fles te drinken. Iets wat hem op zich wel beviel, al had hij het zonder moeite geaccepteerd als ze het had geweigerd. Dan moest ze het zelf weten, maar toch. Hij zat niet te wachten op één of ander tutje. Want dat zou hoe dan ook op ruzie uit lopen. 'Ik ben geen tutje, het maakt mij echt niet uit' zei Camilla, alsof ze zijn gedachten had gelezen. Hij grijnzde en gaf haar de fles, waarna hij wat verder op zijn bed ging zitten zodat hij met zijn rug tegen de muur aan kon leunen. 'Ik vind dit ook goed hoor, maar iets met alcohol zou ook niet verkeerd zijn' mompelde Camilla. “Ik zal de volgende keer kijken of ik wat sterkers kan vinden.” zei hij. 'Waar kom je eigenlijk vandaan?' vroeg ze. “Palermo, de hoofdstad van Sicilië.” zei hij, zou ze weten dat dat een eiland bij Italië was? “Sicilië is een eiland bij Italië.” voegde hij er voor de zekerheid maar aan toe. Het kon hem niet zo veel schelen dat ze vroeg naar zijn afkomst, zolang ze niet zou vragen waarom hij weg was gegaan vond hij alles best. En ook kon ze vragen over zijn familie beter voor zich houden. “Waar kom jij vandaan?” vroeg hij. Hopelijk was ook voor haar afkomst geen gevoelig onderwerp .

Ze was blij dat hij simpelweg zijn schouders op haalde toen ze zei dat ze over haar eigen schoenen was gestruikeld. Eigenlijk had ze op z'n minst een grijns verwacht of zoiets en dit had ze dan ook niet heel erg gevonden. Dit was echter naar haar idee heel aardig, een teken van iemand waarmee zij wel bevriend kon raken. Dit was ook wel fijn, aangezien het nu niet bepaald een pretje was als je heel vaak ruzie had met je kamergenoot. Iets waar ze op haar vorige school veel last van had gehad. Nick leek duidelijk een beetje afgeleid, met zijn gedachte ergens anders. Iets wat niet bepaald prettig was, dacht ze op een of andere manier te zien. Toen ze besefte dat het best wel raar was dat ze zo dacht, keek ze maar even de andere kant op. Weg van Nick. Toen ze zich voorstelde leek ze hem uit zijn gedachte te halen. Iets wat haar op een of andere manier wel een beetje speet. Wie was zij om zijn gedachte te onderbreken. “Een mooie naam voor een mooi meisje.” antwoorde hij haar met een glimlach. Ze glimlachte automatisch terug, zijn glimlach was lichtelijk aanstekelijk. Hoewel ze totaal niet gevoelig was voor lieve, flirterige woorden vond ze een complimentje altijd wel leuk. Zeker nu iedereen haar alleen nog maar uitschold voor panda. Over haar onhandigheid reageerde hij ook heel neutraal en zei dat hij erger had gezien. 'Dit is ook nog niks' zei ze met een lichte glimlach, alhoewel ze nu zeker zou gaan proberen de chaos een beetje beperkt te houdend.
Ze zag hem grijnzen terwijl hij haar de fles toereikte en ze grijnsde lichtjes terug. Dit ging nog best soepeltjes. Nog geen vervelende reacties over haar uiterlijk of gescheld. Het ging dus zowizo beter dan met de vorige kamergenoot. Daarbij kwam ook wel dat ze de laatste tijd gewoon beter kon opschieten met jongens. Ze nam een slok en hoorde hem zeggen dat hij de volgende keer wel iets sterkers zou regelen. Kort knikte ze, aangezien haar mond nog met cola gevuld was. Het antwoord op de vraag waar hij vandaan kwam was ook niet iets wat je elke dag hoorde. Palermo, de prachtige hoofdstad van Sicilië. Hij voegde er nog achter aan dat het een eiland bij Italië was. Info die voor haar overbodig was, maar altijd fijn voor het geval je mensen had die het niet wisten. 'Ik ken het, een prachtige stad. Mijn oom en tante wonen in Sardinië, daar gaan we minstens 1 keer in de 2 jaar op bezoek. Vanaf daar ben ik ook een aantal keer naar Palermo geweest.' zei ze, nadat ze nog een slok cola had genomen. De vraag die erop volgde was natuurlijk die waar zij vandaan kwam. Dat was simpel en naar haar gevoel saai vergeleken bij Italië of zo. 'Ik kom uit Houston, in Texas. Heel saai dus' zei ze oprecht. Het was niet vervelend geweest om er op te groeien. In tegendeel zelfs. Maar spectaculair was het nu niet bepaald en daar was`ze dan ook zeker bewust van.

Nick had zijn ogen op Camilla gericht, nam haar nogmaals rustig in zich op. Zag dat er een glimlach op haar gezicht verscheen, als reactie op zijn woorden. Toch leek ze niet echt gevoelig voor zijn wat flinterige opmerkingen, iets wat hem weinig uit maakte. Hij was op dit moment niet op meer uit dan vriendschap. Maar dat betekende niet dat hij zich direct heel anders gedroeg dan normaal, waarom zou hij? Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, ging met zijn hand door zijn haar. 'Dit is ook nog niks' zei Camilla, Nick haalde zijn schouders op. “Ach het zal vast wel mee vallen. En anders is het als nog geen probleem.” zei hij, een kleine grijns was op zijn gezicht verschenen.
'Ik ken het, een prachtige stad. Mijn oom en tante wonen in Sardinië, daar gaan we minstens 1 keer in de 2 jaar op bezoek. Vanaf daar ben ik ook een aantal keer naar Palermo geweest.' De woorden verbaasde Nick lichtelijk, hij had niet verwacht dat hij hier iemand tegen zou komen die in Palermo was geweest. En die de stad kende van zijn goede kanten. “Het is inderdaad een mooie stad.” zei hij, een glimlach gleed over zijn lippen. De meeste mensen die niet in Sicilië woonden zagen de stad als het hart van de maffia. Althans dat was wat Nick had begrepen, zo scheen de stad bekend te staan. Eigenlijk was dat wel jammer, aangezien het –zoals Camilla al zei- een prachtige stad was. Ondanks de criminaliteit. Wel was de stad erg vervallen, vooral de buurt waar hij uit kwam. Maar dit gold voor veel steden in Italië. Toch vond Nick de huizen daar mooier dan die hier, waarom wist hij niet precies. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd schoof de gedachten van zich af. Leunde iets naar voren en stak zijn hand uit in de richting van de cola fles. “Mag ik?” vroeg hij. 'Ik kom uit Houston, in Texas. Heel saai dus' zei ze, Nick haalde zijn schouders op. “Ik moet eerlijk bekennen dat ik heb geen idee heb wat voor een stad het is. Zelf ben ik nooit buiten Italië geweest, buiten nu dan.” grijnsde hij. “Maar zo saai zou het toch wel niet zijn?” vervolgde hij, vragend keek hij haar aan. Hij kon niet zeggen dat het in Palermo ook saai was, want dat was het zeker niet geweest. En soms had hij best gewild dat zijn jeugd is rustiger was geweest, iets saaier. Maar ach, het was niet enkel slecht geweest. Nee, hij kon best leven met zijn jeugd. Zijn vrienden, zijn zusje het was het hem allemaal waard. Een zucht schoof over zijn lippen, waar sloeg die gedachten nou weer op?

[Inspiloze post, I'm sorry.]

Even kort dacht ze zijn blik op haar te voelen, iets wat ze zoals zo vaak gewoon negeerde. "You can look, but you can't toutch". Toen ze zei dat deze slordigheid nog niks was leek hij er totaal geen probleem mee te hebben. Ze wilde het nog wel eens zien als ze hier eenmaal een maandje zat, maar dat kwam nog wel. Voor nu was het best een relaxt gevoel. Toen ze vertelde dat ze Palermo prachtig vond zag ze enige vorm van verbazing op zijn gezicht. Ze vroeg zich eigenlijk af waarom, aangezien ze het toch echt meende. Tuurlijk had ze de grote criminaliteit ook mee gekregen, maar ze keek meestal langs dat soort dingen heen. Natuurlijk was dit waarschijnlijk een stuk moeilijker als je er zelf woonde. “Het is inderdaad een mooie stad.” zei hij uiteindelijk, met een duidelijke glimlach zijn gezicht. Ze glimlachte terug, aangezien ze zijn glimlach nogal aanstekelijk was.
De minuut ofzo die daar op volgde was het stil, iets wat ze voorheen altijd uiterst storend had gevonden. Nu had ze echter geleerd stilte te waarderen, zolang deze maar niet onprettig aan voelde. Even later leunde Nick iets naar voren en reikte naar de fles, met de vraag of hij hem mocht hebben. Zijn hand uit steken was waarschijnlijk al genoeg geweest om haar het te laten snappen, maar een nette vraag was altijd wel fijn. Toch hoopte ze dat ze na een tijdje toch wel wat losser konden worden. Ze duwde de fles in zijn hand, en wachten tot hij deze goed vast had. Toen ze vertelde dat ze uit Housten kwam zei hij dat ze niet wist waar dat lag. Nu was zij degene die nogal verbaasd keek, maar dit vrij snel weer herstelde. Het voelde nogal onbeleefd. 'Als je het midden van Amerika neemt en dan naar onder gaat kom je er denk ik wel langs' zei ze, hardop nadenkend. 'Jammer dat we geen wereldkaart hebben'. Opeens rommelde haar buik, een teken dat ze honger had. Even dacht ze erover maar gewoon de pizzakoerier te bellen, maar besefte toen dat ze nog een zak chips in haar tas had. Snel boog ze naar haar tassen toe en ritste de kleinste open. Na wat graven toverde ze er grijnzend een zak tortillachips uit. 'Jammer van de dipsaus, maar zo smaken ze ook wel' zei ze half in zichzelf, terwijl ze de zak opentrok. Zelf nam ze er een chipje uit en hield de zak toen in de richting van Nick. Het enige wat nu eigenlijk nog nodig was was een TV en een goede film.

(ook niet bepaald mijn beste post ever )

Een korte stilte vulde de kamer, maar Nick stoorde zich er niet aan. Het was niet zo dat hij gewend was aan stilte, in tegen stelling. In hun huis was het nooit stil geweest, ja misschien als iedereen sliep maar dit kwam slechts zelden voor. Iets wat in zijn ogen vrij logisch was als je met acht man in één huis woonden, waarvan de meeste tegen de achttien waren. Angel was met haar negen jaar de jongste van het gezelschap geweest, en Roberto met zijn 24 de oudste. De andere zaten er allemaal tussen in, naast Angel woonde er slechts één ander meisje in het pand. Jamie. Hij vroeg zich af of ze daar nog steeds was nu hij daar weg was. Waarschijnlijk niet, het zou hem niks verbazen als ze bij Stefano in was getrokken. Eén van de weinige uit de bende die wel een eigen huis had, klein en vervallen welles waar. Maar het was en bleef een huis. Angel woonde daar nu ook, Nick had haar niet in het kraakpand achter willen laten bij zijn vrienden. Het was niet dat hij hen niet vertrouwde, maar toch. Stefano was een stuk verantwoordelijker, en die zou er wel voor zorgen dat Angel niks over kwam. Een zucht schoof over zijn lippen, daar gingen zijn gedachten weer. Het was alsof ze telkens weer terug gingen naar Italië, telkens weer moest hij aan zijn zusje denken. Iets wat hem lichtelijk irriteerde. De cola fles werd in zijn hand geduwd, hij grijnsde even naar Camilla en trok zijn hand terug. De dop schroefde hij van de fles af, legde hem op zijn nachtkastje waarna hij een slok va het zoete spul. Waarna hij zijn ogen door de kamer liet dwalen, die was niet groot maar ook niet wat je noemde klein. Het was een prima leef ruimte voor twee mensen. En zoals het er nu uit zag zou het wel goed komen. Hij mocht Camilla wel. Iets wat vrij belangrijk was als je met iemand op één kamer leefde, het was vreselijk om constant ruzie met elkaar te maken. Dat was ook de reden dat zij John ooit uit het kraakpand hadden gezet, niemand had het goed met die gast kunnen vinden. Het was zelfs een keer zover gekomen dat Levi zijn mes had getrokken. Hierna hadden ze John op straat gezet, die was toen bij de bende van Ricardo gegaan. Helaas, Nick had zo’n vermoede dat die had verteld dat hun bende van plan was hem als opvolger van Stefano te kiezen en ook dat Angel zijn zusje was. Want dat zou Ricardo’s laatste woorden verklaren, Nick schudde zijn hoofd verdrong de gedachten en nam een grote slok van de cola. 'Als je het midden van Amerika neemt en dan naar onder gaat kom je er denk ik wel langs' legde Camilla uit, Nick luisterde aandachtig. Probeerde het voor zich te zien, maar hij had tijdens aardrijkskunde nooit echt opgelet. Zoals bij de meeste vakken het geval was geweest. Toch dacht hij redelijk te weten waar het ongeveer moest liggen. 'Jammer dat we geen wereldkaart hebben' zei Camilla. Nick grinnikte even. “Ik denk dat ik wel ongeveer begrijp waar het licht.” Zei hij met een grijnsje. 'Jammer van de dipsaus, maar zo smaken ze ook wel' zei Camilla, nadat ze een zak tortila chips te voorschijn had getoverd. Toen ze hem de chipzak toe reikte haalde hij er een drietal chipjes uit. “Hier kan ik wel aan wennen.” zei hij met een vrolijke grijns. Waarna hij een van de chipjes in zijn mond stopte.

Ze plukte een beetje aan het dekbed, terwijl ze voelde hoe de pijn in haar rug minder werd. Het voelde goed om Nick als kamergenoot te hebben, heel natuurlijk. Iemand die ze kon vertrouwen en totaal geen populair typje dat dacht dat hij alles was. Als ze terug dacht aan het moment dat haar boeken in het water werden gegooid door een paar van die gasten werd ze opnieuw boos. Haar greep om het dekbed verstrakte iets en ook haar mondhoeken vertrokken een beetje. Die jongens hadden echt gedacht dat ze heel wat waren. Het enige voordeel was misschien geweest dat ze Matt opnieuw had gezien, alhoewel hij niet echt in een betere staat was dan toen hij voor haar op gekomen toen ze voorheen hier op school had gezeten.
Een vrijwel onhoorbare zucht kwam over haar lippen en ze keek weer op naar Nick. Hij zei net dat hij wel ongeveer begreep waar Houston lag. Ze knikte alleen maar, nog altijd een beetje afwezig. Toen ze hem de zak chips aanreikte pakte hij er 'n stuk of 3 uit. 'Je zegt maar als je meer wil' mompelde ze, terwijl ze de zak weer terug pakte. Opnieuw haalde ze er een chipje uit waarop ze op begon te knabbelen. Ze hoorde Nick zeggen dat hij hier wel aan kon wennen en toen ze even naar hem keek zag ze dat hij grijnsde. Ze glimlachte en knikte. 'Je bent niet de enige' zei ze vrolijk. 'Maar moet ik rekening houden met vriendinnen? Niet dat ik dadelijk binnen kom wandelen terwijl jij hier met iemand in bed ligt'. Bij de laatste zin grijnsde ze breed, aangezien ze zoiets helemaal voor zich kon zien. Zijzelf die vrolijk zingend binnen kwam en dan ineens 2 mensen samen in bed zag liggen. Ze had het 1 keer eerder gehad, met haar broer. Die had haar toen wel zo'n beetje kunnen vermoorden, maar later konden ze er gewoon om lachen. Met Nick zou dit waarschijnlijk ook zo zijn, maar gênant was het zeker. Zacht grinnikend pakte ze het volgende chipje, dat ze nu in een keer in haar mond stopte. Honger had ze eigenlijk best wel en ze vroeg zich af of ze geen pizza konden regelen. Kort keek ze naar buiten, waar donkere wolken voorbij trokken. Het zou zo wel gaan regenen. Ze dacht even terug aan haar moment met Duncan op het dak, wat ook zeer gezellig was geweest. Misschien kreeg ze Nick ook wel zo ver om dadelijk even het dak op te gaan als het begon te regenen.

[Inspiloos ]

Met zijn rug leunde Nick tegen de muur, zijn ogen had hij voor een moment gesloten. Weer was er een stilte gevallen, maar hij deed geen moeite die op te vullen. In zijn ogen was dit nergens voor nodig. Als één van hen wat te zeggen had dan zou het gesprek wel weer op gang komen, maar voor nu nam hij genoegen met de serene stilte. Waarin hij de vermoeidheid weer lichtelijk voelde toe slaan, iets dat hem verbaasde. Aangezien hij daar normaal nooit zo heel veel last van had, het zou wel komen door zijn weinige slaap op Palermo en de lange reis hierheen. Ach ja, hij zou over een uurtje of drie wel gaan slapen. Nu zou hij er toch niet in slagen in slaap te vallen, bovendien wou hij eigenlijk nog wel even met Camilla kunnen praten. Hij mocht haar wel, ze was niet zoals sommige andere meisjes die hij hier had zien lopen een huppelkut die dacht dat ze alles was. Als er iets was waar hij een hekel aan had dan waren het wel dat soort mensen. Al moest hij eerlijk bekennen dat hij ook wel eens met zulke meisjes naar bed was geweest. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, opende zijn ogen en viste zijn mobiel uit zijn broekzak. Wierp een korte blik op het schermpje, het liep onderhand tegen twaalven. Hoe laat zou het in Italië nu zijn? Zou Angel al slapen of zou ze nog met zijn vrienden door de stad slenteren? Zou ze hen er toe aanzetten haar mee te smokkelen in een club, zoals ze hem er wel toe had weten aan te zetten. Waarschijnlijk wel, zijn zusje kreeg bijna alles voor elkaar. Als zij iets wou, dan zorgde ze er wel voor dat ze het kreeg. Ze wist iedereen om haar vinger te winden. Eigenlijk was Nick wel trots op haar, er waren weinig meisjes van negen met zo’n sterke persoonlijkheid en wil als zijn zusje. Wel vond hij dat ze zich iets te volwassen gedroeg voor haar leeftijd, alsof ze haar kindertijd oversloeg. Maar dit gold voor veel kinderen in de achterbuurt, het had ook voor hem gegolden. Al had hij hier niet erg veel problemen mee. 'Je zegt maar als je meer wil' zei Camilla, Nick knikte terwijl hij zijn mobiel weer in zijn broekzak stopte en een tweede chipje in zijn mond stopte. 'Je bent niet de enige' zei Camilla vrolijk, Nick grijnsde even naar haar. Nam een slok van de cola waarna hij de fles op zijn nachtkastje zetten. 'Maar moet ik rekening houden met vriendinnen? Niet dat ik dadelijk binnen kom wandelen terwijl jij hier met iemand in bed ligt' vroeg Camilla, Nick grinnikte. “Ik weet het niet, denk het wel.” zei hij, hij kende zichzelf goed genoeg om te weten dat hij de afspraak die hij met zichzelf had gesloten binnen nu en enkele dagen zou verbreken. “En moet ik rekening houden met vriendjes?” vroeg hij grijnzend. Waarna hij met zijn hand door zijn haar ging, om vervolgens het laatste chipje in zijn mond te stoppen.

[Same here]