Kamer van Nick & Carter

Met een doffe klap vielen de twee slordig ingepakte koffers naast haar neer. De koffers had Carter expres laten vallen, maar de sleutels die volgde niet. De twee zilveren sleutels vielen met een irritant gerinkel naast één van haar zwarte All Stars. ‘Verdomme…’ kwam er sissend uit haar mond, terwijl ze door haar knieën zakte en de sleutels vlug weer optilde. Zodra ze weer omhoog was gekomen trok ze haar beige rokje weer goed en gooide ze haar donkerbruine haren aan beide kanten over haar schouders. Een diepe zucht verliet haar keel terwijl ze zich haar blik over de twee sleutels liet gaan. De zilveren, iets beschadigde sleutel was van haar vorige kamer. De kamer die ze een tijdje met Primrose had mogen delen. Het andere sleuteltje, net zo zilver, maar nog redelijk onaangeraakt was voor haar nieuwe kamer. De kamer waar ze haar koffers voor had neergegooid. Het beschadigde sleuteltje stopte ze weg in een zijvakje van haar zwarte, leren tas, ze zou het later wel weg brengen. Het andere sleuteltje duwde ze in het sleutelgat van de deur. Met een soepele beweging draaide ze hem om en opende ze de deur, die licht begon te kraken. Er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht toen ze het eerste bed zag, hopend dat dat het enige bed was dat er stond. Helaas… Zodra ze de deur iets verder had geopend verscheen het tweede bed, aan de andere kant van de kamer. Het kleine glimlachje verdween meteen weer, en een diepe zucht verliet haar keel. Ze had er zo op gehoopt geen kamergenoot te hebben. Want de kans was groot dat het iemand was die ze totaal niet kende. En als dat ze was, had ze geen rust in haar eigen kamer. Buiten was ze altijd op haar hoede geweest voor haar polsen. Of ze had shirtjes en vesten aan met lange mouwen, of een hele rij armbandjes eromheen. Maar telkens als ze in haar kamer was, hoefde ze daar niet voor op te passen. Primrose had ze de laatste tijd nog nauwelijks gezien en daarbij vertrouwde ze haar wel, ook al had ze ooit het verhaal aan moeten horen. En nu, nu moest ze weer gaan oppassen, in haar eigen kamer nog wel.
Opnieuw verliet een diepe zucht haar keel. Ze trok het sleuteltje weer uit de deur en gooide deze op het bed aan de andere kant van de kamer. Nu pas draaide ze zich terug naar de gang, waar ze de twee koffers van de grond optilde en deze, net als het sleuteltje, op het bed gooide. Met haar voet gooide ze deur met een knal achter zich dicht. Wat haar wel was opgevallen was dan beide bedden nog leeg waren, wat betekende dat haar kamergenoot hier nog niet was. En misschien, met een heel klein beetje geluk, zou ze nog een paar dagen alleen zitten. Maar dat was vast niet het geval.
Carter liet zich tussen de twee koffers in op het bed zakken. Haar blik gleed naar haar polsen, die bedekt waren met twee rijen plastic, zwarte armbanden. Even duwde ze enkel armbanden omhoog en liet ze haar vinger glijden over de lichte littekens. Een klein glimlach verscheen weer rond haar lippen. De littekens waren stukken lichter geworden in de tijd dat ze hier op Monica zat. Zo licht dat zelfs een laagje make-up het nog wel kon bedekken. Toch deed ze dit niet, het was te makkelijk weg te halen. Ze liet de armbanden weer zakken over de littekens en duwde zich gemakkelijk weer van het bed af. In uitpakken had ze nu totaal geen zin. Ze zou zich enkel doorschrikken hoe slordig haar koffers er van binnen uitzagen. Want… Het had toch geen zin om je koffers netjes in te pakken als je in hetzelfde gebouw bleef? Normaal gesproken was haar kamer superstrak, elk stuk kleding dat op de grond lag zou haar meteen irriteren, maar als het om een soort verhuizing ging maakte het haar niks uit. Ze zou alle later wel in hoorde maken.Ondertussen was ze door de kamer gelopen, had alles vluchtig bekeken. Maar niks gezien wat ze in haar vorige kamer niet had. Als laatste liep ze langs het raam. Waar ze even bleef staan toen ze het uitzicht zag. Het kleine glimlachje werd iets groter en zelfs haar tanden waren even zichtbaar. Als ze vanaf hier naar buiten keek, had ze een perfect uitzicht over het sportveld. Oftewel… Het veld waar Damian voetbalde. Bij het idee alleen al dat ze vanuit haar kamer kon toekijken hoe hij achter een bal aan kon rennen, begon ze al te glimlachen. Niet dat voetbal iets voor haar was, totaal niet. Al legde je haar alle regels een paar keer per dag uit, dan zou ze het na een maand nog niet weten. Maar Damian scheen het leuk te vinden. En voor zover zij iets van voetbal wist, wast hij het best goed in.
Langzaam zette ze haar handen zachtjes tegen de muur aan en liet ze haar blik verder over het veld glijden. Momenteel was er niemand op te zien. Maar dat zou waarschijnlijk niet lang duren, als je al die sporters op Monica zo bekeek. Ze leken haar allemaal zo fanatiek en atletisch, iets wat totaal niet bij haar hoorde. Sport was niks voor haar, ze was eerder onhandig en lomp dat een echte steratleet. Ze hield het wel gewoon bij sporten bekijken, sporten waar ze iets van begreep dan.

Dit was nu al de tweede keer dat hij van kamer moest wisselen, konden ze hem niet gewoon laten zitten waar hij zat? Hij had er geen problemen een kamer voor zich alleen te hebben, al was het soms wat stil. Hij moest eerlijk toegeven dat hij er ook geen problemen mee had een kamergenoot te hebben. Maar toch, nu moest hij weer zijn spullen in pakken. Moest hij weer zijn zooi verslepen naar een andere kamer, en wel een kamer die twee etages hoger lag dan degene die hij nu had. Het was te hopen dat hij een aardige kamergenoot zou krijgen, en niet op gescheept zou zitten met iemand met wie hij constant overhoop lag. Ach ja, hij zou het van zelf wel merken. Nu eerst zijn spullen bij elkaar zoeken, en er voor zorgen dat hij alles in één keer naar zijn nieuwe kamer zou kunnen verslepen. Gedachteloos begon hij kleren uit zijn kast te pakken en ze in zijn zwarte sporttas te proppen. Onlangs had hij enkele shirts en een broek gestolen, waardoor er nu meer in de tas moest dan eerst. Toch nam hij niet de moeite de tas netjes in te passen, waarschijnlijk zou hij daar niet eens in slagen. Lang duurde het niet voor de kast leeg was, en hij begon aan de kleren die verspreid door zijn kamer lagen. Ook in de badkamer vond hij nog een shirt, die als een propje op de grond lag. Ook die belande in zijn tas, hij zou later wel kijken wat in de was moest en wat hij gewoon in de kast zou kunnen leggen. Nu al zijn kleren in zijn tas zaten, werd het tijd zijn gitaarstandaards erbij te proppen. Maar voor hij dit deed, pakte hij de eens sneeuwwitte envelop uit de la van zijn nachtkastje. Er zaten enkele foto’s in, foto’s die voor hem bepaalde waarde hadden. De envelop legde hij bovenop zijn kleren, waarna hij zijn twee gitaarstandaards er bij in propte. Met enige moeite wist hij de tas dicht te ritsen, waarschijnlijk was het makkelijker gegaan als hij de tas gestructureerd in had gepakt. Maar zo ging het ook. Hij hing de tas over zijn schouder. Waarna hij zijn gitaartas pakte waarin hij zijn elektrische gitaar op had geborgen en deze over zijn vrije schouder hing. Vervolgens pakte hij zijn akoestische gitaar en zijn versterker. Met zijn handen vol liep hij de kamer uit, op de gang bleef hij voor een moment staan. Om de deur te kunnen sluiten, moest hij minstens één van zijn handen vrij hebben. Voor een moment zette hij zijn versterker op de grond, zodat hij de deur op slot kon draaien. Nadat hij zijn sleutel weer in zijn broekzak had gestopt, pakte hij zijn versterker weer op. Zijn voetstappen weerklonken door de verlaten gangen, waarschijnlijk hingen de meeste leerlingen ergens buiten het gebouw rond of hadden ze nog les. Zelf had hij vandaag maar een kort dagje gehad, iets waar hij blij mee was. Hij had het niet zo op school. De leraren, de lessen, de regels. Nee, dat was niks voor hem. De regels verbrak hij ook regelmatig. Maar ja, regels waren er om gebroken te worden.
Dit was het, kamer 426. Hier zou hij de komende maanden verblijven, als hij niet weer van kamer zou moeten wisselen. Met zijn elleboog duwde Nick de deurklink omlaag, wetend dat dit enkel effect zou hebben als de deur al van het slot was gehaald. Iets wat het geval bleek te zijn, met zijn voet duwde hij de deur verder open. Het eerste wat hij zag waren twee beden, de één was leeg op de andere lagen twee koffers. Iets wat hem deed vermoede dat zijn nieuwe kamergenote een meisje was. Hij stapte de kamer in, sloot de deur met zijn voet. Waarna hij zijn ogen door de kamer liet dwalen. Voor het raam stond een meisje met bruin golvend haar. Ze kwam hem bekend, maar doordat ze met haar rug naar hem toe stond gekeerd kon hij niet zien of ze inderdaad een bekende van hem was. “Hé.” zei Nick, terwijl hij zijn versterker achter het vrije bed neer zette. Zijn akoestische gitaar legde hij voor een moment samen met zijn gitaartas op de grond. De versleten sporttas die over zijn schouder hing liet hij op de grond vallen. Voor een moment liet hij zich door zijn knieën zakte, om zijn gitaarstandaards uit de tas te vissen. De twee zwarte ijzeren dingen zette hij achter het bed, waarna hij zijn akoestische gitaar in één van de twee zette. Nadat hij zijn elektrische gitaar uit de zwarte tas had gehaald zette hij ook die in een standaard. Waarna zijn ogen weer naar het meisje gingen dat voor het raam stond, zich afvragend of hij haar nu daadwerkelijk kende of dat hij zich vergiste.

Het duurde net iets te lang voordat ze doorhad dat ze aan het staren was. Iets wat haar de laatste tijd vaak overkwam. Ze verdween in haar gedachtes, verbeelding en fantasie, en van buiten bleef ze gewoon doelloos voor zich uit staren. Ze schudde dan ook meteen haar hoofd op haar aandacht weer op de realiteit te richten. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en liet haar blik langzaam over het gebied glijden. Op haar gemak nam ze alles en zich op, Ookal wist ze alles in en rondom Monica met gesloten ogen aan te wijzen. Haar aandacht werd van het raam af getrokken toen ze een stem hoorde. Ze had niet veel gehoord, slecht een enkele begroeting. Tenminste, zo leek het haar. Terwijl ze zich langzaam omdraaide, liet haar armen over elkaar heen glijden, tot haar polsen verdwenen waren achter haar armen. Natuurlijk had ze de armbanden nog, maar ze kon het maar zeker weten. Eerlijk gezegd had ze de jongen, zo klonk zijn stem tenminste, niet eens binnen horen komen.
Haar blik was eerst naar zijn spullen gegaan, waar onder andere twee gitaren onder vielen. Langzaam ging haar blik iets omhoog, tot ze naar het gezicht van de jongen keek. Een verbaasde en licht verwarde blik verscheen in haar lichtbruine ogen. De jongen kwam haar zo bekend voor, maar het duurde even voordat ze een naam bij hem kon plaatsen. Opnieuw bekeek ze de jongen, maar dit keer enkel zijn gezicht. ‘Hee…’ Kwam er zachtjes uit haar mond. Uiteindelijk drong het tot haar door wie er nou precies voor haar stond. Het was die valsspeler, de jongen die als eerste haar verhaal aan had moeten horen en haar het advies had gegeven armbandjes te kopen voor haar polsen. Het was Nick, en nu ze die jongen in haar hoofd had wist ze het zeker. Hij leek er precies op, voor de ene keer dat ze met hem gesproken had dan. ‘Nick…’ Kwam er op een iets enthousiaster uit dan haar begroeting.
Ze draaide haar hele lichaam richting Nick en leunde voorzichtig ietsjes tegen de muur aan. Rond haar lippen verscheen weer een klein, maar gemeend glimlachjes. Aan al zijn spullen te zien, en sowieso het feit dat hij hier binnen kwam, moest hij wel haar nieuwe kamergenoot zijn. Hij had ondertussen al twee gitaarstandaards tevoorschijn gehaald, en deze netjes naast elkaar geplaatst. Zodra ook de twee gitaren erop verschenen, ontstond er een nieuwsgierige blik in haar ogen. Ze kon zich even niet herinneren of Nick haar ooit verteld had dat hij gitaar kon spelen. Maar hij was er zeker wel een typ voor.
Na de gitaren goed te hebben bekeken, drukte Carter zich langzaam weer van de muur af. Ze zichzelf al weer helemaal laten ontspannen, en zelfs haar armen hingen nu ontspannen langs haar lichaam. Nick wist alles, tenminste, hij wist van de littekens af. Het hele verhaal en alle redenen had ze tegen niemand ooit kunnen vertellen. Damian wist bijvoorbeeld ook veel, maar lang niet alles. Er waren gewoon dingen, kleine dingen, die er eigenlijk niet meer toe deden. Carter was ondertussen naar haar bed gelopen en had zich tussen de twee koffers in laten vallen. Haar blik was gericht op de het bed aan de andere kant van de kamer, het bed wat nu Nick toebehoorde. Langzaam gingen haar ogen door naar zijn spullen, die in haar ogen net zo slordig ingepakt waren als die van haar. Uiteindelijk, naar de spullen te hebben bekeken, richtte ze haar blik weer op de jongen. Haast automatisch verscheen er weer een klein glimlachje op haar gezicht. ‘Dus ik zie dat ze jouw ook in een andere kamer gepropt hebben?’ Vroeg ze op een zachte, maar duidelijke toon. Ondertussen streek ze met haar handen eenmaal door haar haren, zodra deze weer goed naar achteren vielen en haar niet irriteerde.

Het meisje draaide zich langzaam om, liet haar armen over elkaar glijden alsof ze iets te verbergen had. Nog altijd vroeg hij zich af of hij haar nu kende, of dat hij zich dit slechts verbeelde. Het kon zijn dat hij haar al eens had gezien, hij was nu tenslotte al bijna twee maanden in Santa Monica. Bovendien had hij al eerder een maand op Monica High School gezeten, maar de problemen van zijn zusje hadden er voor gezorgd dat hij terug was gekeerd naar zijn geboorteland. Het liefst was hij daar gebleven, maar hij had geen keus gehad. Hij was gedwongen geweest weer te vertrek, iets wat hem vreselijk irriteerde. Hij vond het maar niks om verplicht te zijn iets te doen, maar soms had je gewoon geen keus. Soms was er geen andere mogelijkheid, of die was er wel maar die zou enkel voor pijn en verdriet zorgen. Nick schoof de gedachtes van zich af, wetend dat hij zich zelf enkel gek zou maken door aan Sicilië te denken. Hij moest zich er gewoon bij neerleggen dat hij niet terug kon. Het duurde even voor zijn blauwe ogen de lichtbruine ogen van het meisje troffen. Dat was het moment dat hij haar herkende, Carter. Het meisje dat hij toen hij voor het eerst in Monica was in de Game Hall had ontmoet. Het meisje met de littekens op haar polsen. Het meisje dat hij had geadviseerd armbanden om te doen, zodat ze niet verplicht was altijd shirts lange mouwen te dragen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, Carter begroette hem zachtjes. Zou ze hem al herkend hebben, of was ze hem vergeten? Ze had in elk geval naar zijn advies geluisterd, om haar pols droeg ze verschillende zwarte armbanden. Het zag er goed uit, niemand die er wat achter zou zoeken. De vorige keer had ze telkens weer de mouwen van haar shirt om leggen, iets wat zijn aandacht had getrokken. Vooral omdat een vriendin van hem het zelfde had gedaan, ook haar polsen hadden onder de littekens gezeten sommige duidelijker dan de andere. Carter’s stem klonk al iets enthousiaster toen ze zijn naam uit sprak, kennelijk had ze hem wel degelijk herkend. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht, hij had niet verwacht dat hij een bekende als kamergenote zou krijgen. Laat staan dat hij had verwacht dat het Carter zou zijn. Maar eigenlijk was hij er wel blij mee, hij mocht haar.
Nick liet zich op zijn bed zakken, opende zijn tas en viste de onderhand gelige envelop eruit. Hij was niet van plan de inhoud hier te gaan bekijken, nee dat deed hij enkel als hij alleen was. Het was niet dat hij zich schaamde voor zijn familie, maar hij vond het niet zo nodig te koop te lopen met het feit dat zijn moeder een junk was. Iets wat je op de foto vrij duidelijk kon zien, haar armen zaten onder de ontstoken wonden die waren ontstaan door dat ze oude spuiten had gebruikt. Ook in haar hals zag je sporen van naalden. Een zucht schoof over zijn lippen, op latere foto’s stond zijn moeder niet meer. Ze was gestorven aan een overdosis, iets wat hij aan had zien komen. Er bezweken zo vaak mensen in hun buurt aan een overdosis, of te zuiveren heroïne. Het was logisch dat op een dag zijn moeder hen zou volgen. Nick opende het laatje van zijn nachtkastje en legde de envelop erin, waarna hij laatje weer sloot. Waarna hij zijn ogen op Carter richtte. Ze was op haar bed gaan zitten, tussen haar koffers in. Ze had haar armen niet lange over elkaar geslagen, maar hield ze ontspannen langs haar lichaam. Hij glimlachte automatisch, was blij dat ze hem vertrouwde. “Ja, alweer, dit is mijn derde kamer sins ik weer terug ben. Mijn vijfde als je de twee voor mijn vertrek ook mee telt.” beantwoorde hij haar vraag, een kleine grijns was op zijn gezicht verschenen. “Hoe gaat het met je? Nog leuke mensen ontmoet?” vroeg hij, terwijl hij haar voor een moment nieuwsgierig aan keek.

Ondertussen had ze toch de moeite genomen één van haar koffers open te ritsen en naar de spullen erin te kijken. Maar door de slordig opgestapelde kleren kon je nauwelijks de andere spullen zien. Haar boeken, schoolspullen, schoenen, armbanden. Alles lag onder die stapel kleren, die er echt al eerste uit moest. Meteen verliet een diepe zucht haar keel. Ze had niet eens zin gehad in inpakken, en nu moest ze alles netjes uitpakken, neerleggen of in de kasten hangen. Precies toen ze het eerste shirtje wilde pakken, werd haar aandacht getrokken door Nick’s stem. Ergens opgelucht liet ze het shirtje weer in haar koffer vallen en draaide ze zich naar Nick toe. Ze had totaal geen zin om al die spullen weer op te bergen, al moest het er ooit echt van komen. Nieuwsgierig luisterde ze naar Nick. Die vertelde dat hij al drie keer een andere kamer had gekregen, als hij de twee voor zijn vertrek niet meetelde. Voor een paar tellen verscheen er een vragende blik in haar ogen. Ze had nooit geweten dat hij weg was geweest. Maar misschien kwam dat ook wel omdat ze hem, na hun eerste ontmoeting, nooit meer gezien had. ‘En dan zit ik al te klagen als ik één keer mijn spullen moet pakken en een verdieping hoger moet verhuizen’ Reageerde ze met een klein glimlachje. Ze kreeg eindelijk door dat ze eigenlijk niet zo moest zeuren over deze verhuizing. Ze moest blij zijn dat ze hier zat, dat ze gewoon lessen kon volgen, een slaapplaats had en natuurlijk dat de mensen hier niks van haar verleden af wisten, waardoor ze minder snel bevooroordeeld werd. Ze had het hier eigenlijk best goed, beter dan haar vorige situaties.
Pas toen Nick weer tegen haar sprak kreeg ze door dat haar blik op de grond gericht was, en dat ze maar wat doelloos naar haar schoenen zat te staren. Meteen knipperde Carter enkele keren en keek ze weer omhoog, naar Nick. Bij het horen van zijn tweede vraag ontstond er meteen een glimlach om haar lippen. Haar gedachtes zaten meteen bij Damian, wie anders? Even streek ze met haar hand haar donkerbruine haren naar achteren en opende pas nadat ze geknikt had, haar mond. ‘Met mij gaat het prima, zowel met school als met de rest van mijn leven’ Beantwoordde ze zijn eerste vraag. Okay, misschien ging het met school, qua cijfers, niet echt geweldig. Maar ze zou over kunnen gaan als ze nog net iets harder ging werken. Iets wat ze ook niet echt deed. Ze had het altijd te druk met andere dingen, waaronder voornamelijk winkelen stond. Muziek was ook een afleiding. Dan begon ze met leren, luisterde ze tegelijkertijd muziek en had ze uiteindelijk geen oog meer voor de leerstof. ‘Ik heb een geweldige jongen ontmoet’ Begon ze haar antwoord op zijn tweede vraag. Bij die woorden alleen al verscheen er een tandontblotende glimlach op haar gezicht. ‘Damian, voetballer, super leuk’ Sprak ze zacht grinnikend. Ze liet meteen weer een serieus gezicht verschijnen, waarop toch weer een klein glimlachje rond haar lippen tevoorschijn kwam. Carter sloeg haar één been over de andere en legde haar armen er gekruid overheen. ‘En jij?’ Vroeg ze nieuwsgierig. ‘Hoe is het met jouw en wie heb je allemaal ontmoet?’ Vervolgde ze haar vraag. In haar hoofd ging ze even weer terug naar zijn antwoord op haar vraag over de kamers. Voor zijn vertrek… Ze beet zachtjes op haar onderlip en richtte haar bruine ogen weer op Nick. ‘En waar ben je nou precies heen geweest?’ Vroeg ze er iets serieuzer achteraan.

Nick grijnsde onwillekeurig bij het horen van Carters woorden, kennelijk was het de eerste keer dat zij van kamer moest verhuizen. “De eerste keer is altijd moeilijk.” zei hij, een plagende ondertoon weerklonk in zijn stem. Ondertussen had hij zijn blik weer op zijn sporttas gericht, zijn kleren lagen er slordig in. Het idee dat hij ze allemaal op zou moeten vouwen, stond hem niet aan. Vooral omdat hij wist, dat zijn kast binnen de kortste keren toch weer overhoop zou liggen. Maar ze in de tas laten zitten was ook geen optie, dan zou hun kamer binnen de kortste keren een puinzooi zijn. Iets wat hij Carter niet aan wou doen. Zelf was hij gewend om in een kamer te slapen die vergelijkbaar was met een vuilnisbelt. Dat kreeg je nu eenmaal als je met zeven jongeren in één huis sliep, al helemaal als vijf van hen van het manlijke geslacht waren. Jamie had één maal geprobeerd orde te scheppen, maar had al vrij snel opgegeven. In het begin had ze nog wel eens geklaagd over hun slordigheid, maar na een tijdje was ze er aan gewend geraakt. Zelf wist Nick niet beter, hij had tot hij naar Monica kwam nooit in een schone kamer geslapen. Zelfs toen zijn moeder nog leefde, was het huis waar ze woonde altijd een puinzooi geweest. Gewoonweg omdat zijn moeder al net zo slordig was als hem, regelmatig had hij een gebruikte spuit op de grond gevonden. Of een leeg zakje waarin eens heroïne had gezeten. Nick had zich wel eens afgevraagd hoelang ze al verslaafd was, maar had de vraag nooit aan haar gesteld. Lang dat was iets waar hij zeker van was, ze was sowieso al voor zijn geboorte aan de drugs geweest. De stem van Carter trok hem uit zijn gedachte, hij richtte zijn ogen weer op haar. Zag dat er een glimlach op haar gezicht was verschenen. Hij was blij te horen dat het goed met haar ging, ze kon natuurlijk liegen maar ze wekte niet de indruk dat dit het geval was. Haar volgende woorden deden grote glimlach op haar gezicht verschijnen, iets waaraan hij kon zien dat ze veel voor de jongen voelde waarover ze het had. Damian, hij kende de jongen niet. Maar zoals ze over hem sprak moest hij wel aardig zijn. “Zijn jullie al lang samen?” vroeg Nick nieuwsgierig. Het was goed dat Carter een leuke vriend had gevonden, ze verdiende de liefde van een jongen. Het was te hopen dat Damian niet was zoals hij, en dat de jongen zijn vriendin wel trouw zou blijven. Zoals al verwacht volgde er een wedervraag. “Met mij gaat het goed.” zei hij, het was niet gelogen. Het ging goed, gewoon zijn gangetje. Er was niks bijzonders, ja hij had iets met Iana maar hij was van plan er binnen kort een punt achter te zeggen. Hoe veel hij ook van haar hield, hij kon het niet. Hij kon geen relatie hebben. “Ik heb een vriendin van vroeger ontmoet, Iana. Twee jaar geleden kwam ze naar Italië, ik kreeg gevoelens voor haar. Iets wat ik niet gewend was.” begon Nick, hij had geen idee waarom hij dit vertelde. Hij was niet iemand die vertelde wat er in hem om ging, over het algemeen was hij vrij gesloten. Alleen zijn vrienden uit Sicilië en zijn zusje wisten meer van hem. “Maar ze vertrok, later bleek omdat ze bank was voor de gevoelens die ik haar gaf. Ik kwam haar hier weer tegen, in eerste instantie wou ik niks met haar. Niet omdat mijn gevoelens verdwenen waren. Maar omdat ik niet in staat ben tot een relatie, uiteindelijk hebben we wel wat gekregen.” zei hij. “Maar het was beter geweest als ik bij mijn standpunt was gebleven, ik ben vreemd gegaan en ik kan gewoon niet zonder mijn vrijheid. Nu moet ik het haar alleen nog vertellen.” Het laatste voegde hij er zachtjes aan toe. Hij wist dat het de goede beslissing was het uit te maken, maar het zou moeilijk worden om het tegen haar te zeggen. Hij hield van Iana, en haar pijn doen was het laatste wat hij wilde. Maar het werkte gewoon niet. Kort keek hij naar Carter, zich af vragend of hij dit beter niet had kunnen vertellen. Wat had zij er nu aan? “Sorry.” mompelde hij. Nick besefte dat hij haar andere vraag nog niet had beantwoord, kort dacht hij na. “Terug naar Palermo, me zusje had problemen.” zei hij, hopend dat dit genoeg was en dat ze niet verder zou vragen.