Kamer van Nick en Joshua

Terwijl de taxichaffeur ongestoord doorreed, bleef het ongemakkelijk stil in de auto. Niemand zei wat, niet mijn oom, niet mijn broer, en ikzelf was nog wel het minst spraakzaam. Ik zag in de ogen van mijn tweelingbroertje hoe opgetogen hij was. De manier waarop hij naar buiten keek, naar alle mensen en alle gebouwen die in een flits voorbij vaagden. Het leek alsof hij er wel zin in had, om de uitdaging aan te gaan. Ergens was ik blij dat deze veranderingen voor Axel minder moeilijk waren dan voor mij, hoewel hij Londen natuurlijk ook wel zou gaan missen, uiteindelijk. Ik had er enorm veel moeite mee dat ik alles achter moest laten. Mijn omgeving, mijn vrienden, mijn band, alles werd zomaar van me afgenomen. Ik kende niets anders dan Londen, ik was zelfs nog nooit Engeland uit geweest. Laat staan dat ik ooit met het vliegtuig was geweest, wat me overigens bijzonder slecht is bevallen. En nu zat ik hier, in een taxi op weg naar Monica High. Ik kreeg er de rillingen van, dat ik straks weer braaf met een zooi boeken voor mijn neus in de les moest zitten. Het voelde alsof ik weggebracht werd naar de slachtbank, in plaats van naar een school. Mijn ''dood'' tegemoet. Fysiek ging ik natuurlijk niet dood, maar vanbinnen stierf er elke meter dat we dichter bij de school kwamen een stukje van me af. En dan had je nog mijn oom, Jonathan. Die was vreselijk enthousiast dat Axel en ik deze kans kregen. 'Zorg dat jullie dat papiertje in jullie zak krijgen, maak me trots.' Had hij gezegd. Om eerlijk te zijn, had ik er weinig vertrouwen in.


De bestemming was bereikt. De taxi kwam piepend tot stilstand, waarna Joshua meteen het portier open gooide om uit te stappen. Hij had het verschrikkelijk benauwd gekregen in die vreselijk auto, en was dan ook opgelucht toen hij buiten in de frisse lucht stond. Terwijl Jonathan en de chaffeur uitstapten om vervolgens de koffers uit de achterbak te halen, was Axel ongezien naast hem komen staan. Joshua staarde onafgebroken naar het gebouw, hopend dat het in zou storten, of er misschien een bom op gegooid zou worden, zodat hij weer terug in de taxi kon stappen en naar huis kon gaan. Maar dat zou niet gebeuren, hoe graag hij het ook wilde. 'Daar gaan we dan, broertje,' zei hij met een diepe zucht, en draaide zich naar hem toe. 'Doe niet zo dramatisch, je leven eindigd hier heus niet hoor,' zei Axel met een aanstekelijk gegrinnik, waarna ook Joshua even moest grijnzen. 'Jongens, dit is het dan. Ik moet weer gaan,' zei zijn oom terwijl hij de koffers voor hen neer zette. Zijn stem klonk triest. Joshua was ervan overtuigd dat ook Jonathan er moeite mee had om hen hier zomaar achter te laten, al was hij nog zo blij vanwege die hele opleiding. 'Zorg dat jullie niet in de problemen komen. Vooral jij, Joshua Scott.' De woorden van zijn oom waren haast beschuldigend, al was het natuurlijk goed bedoeld. Joshua glimlachte kort, en knikte toen. 'Het ga je goed, John,' antwoorde hij en gaf zijn oom een laatste handdruk, waarna zijn broertje hetzelfde deed. 'We gaan je missen,' sprak Axel nog, voordat Jonathan de taxi weer in stapte en de straat uit reed, op weg naar huis. Het drong nu pas door dat niets meer hetzelfde werd.
Met zijn gitaartas op zijn rug en de handgrepen van zijn koffers stevig tussen zijn vuisten geklemd, liep Joshua de school binnen. Axel week niet van zijn zijde. Een beetje verward zette hij zijn koffers naast zich neer op de grond, en keek toen om zich heen. Hij had echt geen flauw idee waar ze heen moesten, en de brief met informatie over de school zat natuurlijk ergens onder in zijn koffer - als hij het überhaupt wel had meegebracht, dus daar had hij op het moment ook niets aan. 'Jij weet zeker ook niet waar we heen moeten, of wel?' Joshua keek hoopvol naar zijn broer, die vervolgens met een verontschuldige blik zijn hoofd schudde. 'Fijn,' zuchtte hij, 'daar heb ik ook niets aan.' Opnieuw keek hij om zich heen, waarna hij een soort informatiebalie spotte. 'Wacht hier maar even, ik ga het wel vragen,' sprak hij op bevelende toon, en liep vervolgens naar de receptie, verderop in de hal. Meteen keek er een vrouwtje op toen hij voor de balie ging staan. 'Kan ik je ergens mee helpen?' Ze klonk echt overdreven vriendelijk. 'Ja, ik en mijn broer zijn hier nieuw, maar we hebben eigenlijk geen idee waar we heen moeten. Joshua en Axel Scott,' zei hij en gebaarde even met zijn hand naar Axel, die vol verwachting stond toe te kijken. Het vrouwtje leunde even naar voren om hem te kunnen zien, en schoof toen haar bril wat verderop haar neus om in de computer te kijken. 'Ik zie het hier staan,' zei ze. Dat was verrassend snel. 'Jullie werden al verwacht. Voor jou is het hier rechts de trap op, dan links, en dan rechtdoor lopen tot je bij kamer 134 uitkomt. Voor je broer is het hier links de trap op tot hij bij de tweede verdieping is, dan naar rechts, en dan doorlopen tot hij bij kamer 278 uitkomt. Wacht, ik print het wel even voor jullie uit.' Na een paar klikken met de muis, begon de printer die op het kleine bureautje stond te ratelen. 'En als het goed is, hebben jullie de sleutels al ontvangen, toch?' Joshua knikte bevestigend, waarna ze weer verder ging met haar verhaal. 'Op jullie kamers liggen papieren voor jullie klaar, met alle informatie over de school. Succes.' Ze schoof de twee plattegrondjes onder Joshua's neus. 'Bedankt,' zei hij nog, en liep terug naar Axel. 'Hier, je plattegrond. Ik zit aan de andere kant van het gebouw, blijkbaar,' zei hij met duidelijke teleurstelling in zijn stem. 'Gadverdamme,' reageerde Axel terwijl hij het papiertje van hem aanpakte. 'Nouja, ik zie je nog wel. Ik ga nu gauw die koffers dumpen, ik breek mijn armen nog.' Met een scheve grijns op zijn gezicht draaide zijn broertje zich om en liep bij hem weg. Met moeite pakte Joshua zijn koffers van de grond, en begon in de tegenovergestelde richting te lopen.
Eenmaal bij zijn kamer aangekomen, staarde hij een tijdje naar de getallen op de deur. Dit moest het zijn, kamer 134. Het was in ieder geval beter dan Axel's kamer, die zou steeds naar de tweede verdieping moeten. Joshua zette een van zijn koffers op de grond, en tastte met zijn vrije hand naar zijn sleutel die in zijn broekzak zat. Toen hij hem eenmaal te pakken had, duwde hij de sleutel in het sleutelgat en draaide hij deze van slot af. Voorzichtig drukte hij hem open. Niemand te zien. Opnieuw raapte hij zin koffer van de grond en liep de kamer binnen, die groter was dan hij had verwacht, en zette ze midden in de kamer op de grond. Het eerste wat hem op viel waren de twee bedden, die er overigens niet héél oncomfortabel uitzagen. Kreeg hij een kamergenoot? Dat zou nog wat worden..

Verveeld staarde Nick uit het raam, zijn haren bedekte de oordopjes van zijn MP3. Het snoertje liep onder zijn shirt door, dus ook die waren niet zichtbaar voor de leraar die met zijn monotone stem een verhaal op stond te hangen. Een verhaal waarvan Nick nog geen woord had gehoord, het kon hem ook weinig schelen. Geschiedenis was misschien wel een van de onzinnigste vakken, al was hij van mening dat dit voor bijna elk vak gold. Waarom zou je überhaupt naar school gaan? Wat had je aan een diploma, het was niets meer dan een stom papiertje. Ergens vroeg hij zich ook af waarom hij op het aanbod van Lucas in was gegaan. Het was misschien slimmer geweest als hij samen met Angel uit Italië was vertrokken, ze hadden liftend naar Duitsland kunnen gaan. Of naar Nederland. Het maakte niet zo veel uit welk land het was, als geen mensen rond liepen die tot de bende van Ricardo behoorde. Ja, dat had hij beter kunnen doen. Dat had hij nu niet constant klusjes voor Lucas op moeten knappen. Dan zou hij zich niet de hele tijd zorgen maken om zijn zusje, want dan was ze bij hem geweest. Maar nu zat zij nog in Italië, bij zijn vrienden. Die hij ondanks het feit dat het niet allemaal goud eerlijk waren, oké geen van hen was eerlijk. Ze waren allemaal net als hem, maar juist dat maakte dat hij hen blindelings vertrouwde. Hij was op gegroeid met die jongens, had lange tijd samen met ze in één huis gewoond. In verschillende huizen welles waar, aangezien ze om de zoveel tijd moesten vertrokken. Dan weer omdat de politie een pand krakers vrij kwam maken, dan weer omdat de grens van hun door een andere bende verlegd was. Al kosten het hen meestal niet heel veel moeite hun gebied weer terug te krijgen. Toch zat het hem niet lekker dat zijn vrienden op dit moment voor haar zorgde, ze was niet hun verantwoordelijkheid. Ze was zijn verantwoordelijkheid, hij hoorde voor haar te zorgen. Hij was haar broer, hij had altijd voor haar gezorgd. Misschien was dat wel de rede dat ze niet kon accepteren dat hij vertrokken was. Elke keer als ze hem belde moest hij haar weer kalmeren, de ene keer was ze woedend en schreeuwde zo hard dat hij zijn mobiel enkele centimeters bij zijn oor vandaan moest houden. De andere keer was ze in tranen, en was het onmogelijk haar te verstaan. Hij had het idee dat het deels een spel was, ze wou kijken hoe ver zij moest gaan voor hij terug kwam. Hij was al eerder terug gekomen voor haar, iets waar hij geen spijt van had. Nee, hij miste haar en hij miste Italië. Hij zou het liefst ook direct terug keren, al was niet alles hier slecht. Hij had Iana, hij glimlachte onwillekeurig. Hij had niet verwacht dat hij haar na haar vertrek uit Italië nog eens zou zien, maar twee weken geleden had hij haar plots zien staan in La Palapa. “Nick di Destino!” Een boze stem trok hem uit zijn gedachten, verbaasd keek hij op. Voor zijn tafel stond de leraar, wiens ogen twee keer groter leken door de bril die hij droeg. In combinatie met zijn bijna kale schedel, waarop slechts enkele haren zaten, het gestreepte overhemd en de roze stropdas zag de man eruit alsof hij regelrecht uit een tekenfilm was gestapt. “Kennelijk vind jij jouw muziek interessanter dan de honderdjarige oorlog.” zei de leraar. Oh, dus daar ging het over de honderdjarige oorlog. Dat had niets te maken met Grieken, of wel? “Ja, dat vind ik zeker.” zei Nick, aangezien hij zijn muziek niet heel hard had staan ontging de stilte die er in het klas lokaal heerste hem niet. “Heb jij geen manieren geleerd?” sneerde de man. Ging hij het nu over die boeg gooien? “Nee, dat heb ik inderdaad niet.” zei Nick schouder op halend. “Ook nog een grote mond.” riep de leraar woedend, een adertje werd zichtbaar bij zijn slaap. Wat waren die mensen hier toch snel op hun teentjes getrapt, het was echt grappig om te zien hoe snel die leraren zich opwonden. “Verlaat alsjeblieft het klaslokaal, ik heb geen zin mijn tijd te verspillen aan ongemotiveerde leerlingen als jij.” zei de man, waarna hij zich om draaide en terug liep naar zijn bureau. “Dat komt dan goed uit, ik heb geen zin mijn tijd te verspillen aan onzinnige lezen.” zei Nick, waarna hij zijn tas pakte die op de grond legde en hem over zijn schouder hing. “Ik zal hier een melding van maken bij de rector.” zei de leraar. Wat was die man toch ongelofelijk sneu. Zonder nog een woord te zeggen verliet hij het klas lokaal. Nu had hij mooi tijd zijn spullen naar zijn nieuwe kamer te brengen, voor de basketbal training begon.
Lang koste het niet zijn spullen in te pakken, zijn kleren propte hij gedachteloos in zijn sporttas. De witte envelop met daarin enkele foto’s legde hij boven op. Ook de twee gitaar standaards propte hij in zijn tas, die hij daarna met moeite dicht wist te krijgen. Waarschijnlijk was het een stuk makkelijker gegaan als hij de tas beter had in gepakt, maar ach zo ging het ook. Vervolgens pakte hij zijn gitaartas waarin hij zijn elektrische gitaar had opgeborgen en hing die op zijn rug. De band van de sporttas hing hij over zijn andere schouder, waarna hij zijn versterker en zijn akoestische gitaar pakte. Hij de kamer uit, waarin hij anderhalve maand door had gebracht. Eerst samen met Camilla en later alleen. Hij begreep niet waarom het bestuur hem zo nodig in een andere kamer moest plaatsen, met een nieuwe kamergenoot. Nadat hij zijn vesterker op de grond had gezet draaide hij de deur op slot, liet de sleutel in zijn broekzak vallen. Die zou hij later wel terug brengen, nu eerst zijn spullen naar zijn nieuwe kamer brengen. Het was een geluk dat die op dezelfde etage zat als zijn oude kamer, op die manier hoefde hij niet met zijn spullen door het gehele gebouw te sjouwen. 132, 133, 134 dat was hem. De deur van de kamer stond wagenwijd open, klaarblijkelijk was zijn nieuwe kamergenoot er al. Nick stapte de kamer in zette zijn versterker achter één van de twee bedden, waarna hij zijn akoestische gitaar samen met de gitaartas en zijn sporttas op het bed legde. Vervolgens richtte hij zijn ogen op de jongen met wie hij de komende tijd een kamer zou delen. Deze was van zijn leeftijd, had weerskante van zijn hoofd zijn hoofd kaalgeschoren en had een groot aantal tatoeages. “Hé.” zei Nick, zich afvragend met wat voor soort jongen hij te maken had.