Forever feels like home.

Abel keek in een spiegeltje die hij in zijn hand had. Hij had hem net gevonden op straat gevonden en het was een beetje troebel geworden. I'm looking at you through the glass. Zijn vinger tikte tegen het plastic dat het spiegeltje omhulde. Hij was er niet zeker van hoe lang hij al keek, oh God, het voelde als een eeuwigheid. Al zei niemand ooit dat die eeuwigheid als thuis voelde. Het voelde als thuis in iemands hoofd, helemaal alleen. 'Hoe voel je je?' dat was de vraag. Soms vergat hij dat mensen geen makkelijk antwoord van hem verwachtte. Hij ging zitten op een bankje en streelde met zijn wijsvinger over het oranje plastic. Als iets als een ziel wordt geïnitialiseerd zoals met papier gevouwen popjes en duizenden kleine notities dan kon je nog maar weinig verwachten van die persoon. Hij legde het spiegeltje neer en pakte zijn kladblok en ging door met zijn kleine verhaal. Zijn opstel. Dus als je van buiten kwam en naar binnen staarde en vertelt wat je ziet; onthoud dan dat je naar mij kijkt. Want ik kijk je aan door het glas, ik weet niet hoe veel tijd er inmiddels is gepasseerd. Niemand vertelt je dat die eeuwigheid als thuis voelt. In hoeverre is het echt? Zo veel om te vragen. Hij zuchtte een las het nog een keer in zichzelf.

"Ik weet dat jij het hebt gedaan!" riep Abel toen naar zijn broer. Die keek hem maar aan alsof hij gek was, terwijl tranen in Abel's blauwe ogen verschenen. Hoe durfde hij? Hoe durfde hij?! "Beken dan!" riep hij machteloos. Broeder Darryl haalde zijn schouders op met een kleine grijns, al beweerde Abel ergens nog pijn te zien. "Broertje, ik weet niet waar je het over hebt." zei hij toen nonchalant en Abel liet zich op zijn knieën vallen. "Het is jouw schuld." zei hij toen met een knik en Abel keek op en fronste. Hij snikte een keer en keek Darryl aan. "Kijk naar jezelf.. Een zestien jarige die huilt, jij bent geen man." Abel keek naar beneden en beet op zijn lip. Chloe was alles voor hem, echt alles. Ze was het enige wat hij had. "Ik ben niet perfect, maar ik blijf proberen.. Dat heb ik mezelf beloofd, en haar. Was het iets dat ik heb gezegd?" hij keek Darryl nog een keer aan, diezelfde machteloosheid in zijn ogen. Die schudde zijn hoofd en verlaagde zich tot het niveau waar Abel zat. "Nee, het was gewoon je persoonlijkheid." grinnikte hij even. Het was voor de jongere Abel moeilijk te geloven dat dit zijn broer was, diezelfde die hem ooit nog door de moeilijke tijd had heen geholpen. "Je hebt haar vermoord!" riep Abel in het pakhuis. Chloe's lichaam lag nog geen vijf meter verder op, maar hij durfde er niet goed naar te kijken. Darryl kon helemaal niet ontkennen, want hij was de enige die hier was geweest met het lichaam van zijn dode geliefde. "Je weet best dat niemand je gelooft.. Niemand gaat haar vinden."

Tot op heden dag wist Abel nog steeds niet wat er met Chloe's lichaam was gebeurd dat niemand het had gevonden, al vermoedde hij dat het aan de pitbulls van zijn broer had gelegen. Hij kon haar nauwelijks in zijn gedachten aankijken, hij had niets eens gezegd hoe rot hij zich voelde. Iedereen had een helpende hand nodig, maar ze zeiden dat hij het niet zou begrijpen. Hij zuchtte en gooide het spiegeltje in de prullenbak naast hem.

Maja wandelde kalm door de straten heen. Ze was gekleed in een simpele shirt en een jeansbroek. Met haar oortjes in haar oren wandelde ze verder tot ze de Youth Yard bereikt had, daar liet ze haar ogen even gaan over enkele mensen die daar aan het skaten waren of gewoon aan het chillen waren. Zij zelf was hier naar toe gekomen gewoon omdat ze had afgesproken met een vriend, maar voornu leek ze deze nog niet te zien. Dat terwijl ze zelf toch al te laat was, en die jongen meestal op tijd kwam. Raar. Mompelend wandelde ze naar een bankje toe en zette zich daarop neer, niet echt merkend dat er nog iemand daar op zat. Even streek ze een van haar bruine lokken achter haar oor en ging met haar rug tegen de leuning zitten en keek kalmpjes voorzich uit, lichtjes zoekend natuurlijk want ze wou weten waar die jongen was. Al werd ze algauw gebeld door iemand. Ze trok een oortje uit en nam vervolgens op. Het was de jongen die ze hier normaal zou ontmoeten, maar deze kwam echter met het nieuws af dat die niet kon komen. 'Komop, dat meen je toch niet. Ben ik voor niets gekomen naar hier.' Haar stem klonk lichtjes geirriteerd, niet veel later hing ze maar op en keek even om zich heen. Toen merkte ze naast haar een jongen op waardoor ze even leek te schrikken maar zich toch al vrij snel weer onder controle had. 'Ehm, hoi.' Glimlachte ze vriendelijk naar hem toe. Het meisje keek even naar de grond en dacht kort na. Had ze hem daar net nu echt niet gezien? Of zat hij hier nog maar net? Ach, misschien kon ze hier toch nog wel een gesprek mee aanknopen aangezien ze nu toch niets meer te doen had vandaag. 'Ik ben Maja.' Stelde ze zich maar voor. Nu lag het echter aan de jongen of hij zelf wou praten of niet.

Abel keek nog een keer naar de prullenbak voordat hij zijn handen in elkaar vouwde en deze rustig op zijn benen plaatste. Hij streek met een duim over zijn andere duim nagel en speelde wat met zijn wijsvingers uit verveling. Hij knipperde en keer en trok zijn grote zware nepbril weer recht op zijn neus. Ergens wou hij weer in de prullenbak gaan graaien om het spiegeltje weer te pakken, het was zonde van iets dat nog bruikbaar was. Al was ie dus kapot, maar je kon nog zien. Hij schudde zijn hoofd zachtjes terwijl hij nadacht over die vreselijke obsessie. Hij had de laatste tijd hard zijn best gedaan om alles weg te gooien wat kapot was, al was het soms moeilijk voor hem. Vreemd, maar het lukte hem toch. Hij wou Regina niet tot last zijn in de kamer, dus vandaar dat hij zijn best deed om alles netjes en schoon te houden. Hij was sowieso een neat-freak, dus alle kapotte spulletjes en dingetjes gingen in een doos in zijn kast. Die werd regelmatig schoon gemaakt, net als de rest van het huis. Stof was sowieso niet welkom.
"Hoi." zei een stem opeens. Het was duidelijk een stem van een meisje, daar kon hij niet omheen. Hij krabde bijna instinctief aan zijn wang en keek het meisje toen aan. Bruine ogen met donker bruin haar. Een pony die schuin langs haar voorhoofd liep en witte tanden. Het zou hem niks verbazen als ze elke dag poetste, minstens twee keer. Hij zelf ook, maar dat was pas sinds drie jaar. Hij had inmiddels al twee vullingen in zijn mond zitten. Ook viel de donkere make-up rond haar ogen hem duidelijk op. Hij had donkerder gezien, soms zo erg dat het ze gewoon niet meer stond. Maar hier viel het reuze mee. "Hee." reageerde hij toen maar rustig, terwijl hij zijn hand in zijn schoot liet vallen.

[overgenomen rot post, maar i.v.m. proefwerk week heb ik weinig tijd om voor ieder persoonlijk een mooie, lange post te maken T___T]

Maja glimlachte even toen de jongen reageerde op haar. Mooi, kon ze misschien met hem toch nog een gesprek aan knopen of wat dan ook. Met een vriendelijke blik in de ogen keek ze hem aan en streek even door haar haren. 'Ik ben Maja.' Sprak ze vriendelijk tegen de jongen en keek even voor zich uit. De jongen naast haar droeg een bril, en echt of niet het stond hem ergens wel. Kort keek ze naar haar handen en ademde even diep in. Ergens leek de jongen nietecht amerikaans, maar dat kon ook wel aan haar liggen. Ach, ze zou wel zien vanwaar de jongen was. Want daarom had ze een mond gekregen om dingens te vragen aan de jongen, hoewel ze het toch niet meteen zou gaan vragen want dan voelde ze zich meteen wel weer te nieuwschierig. 'In welke klas zit je?' Vroeg ze vriendelijk aan hem en keek vervolgens naar enkele jongens die hen voorbij skatete en hen gewoon even aankeken maar dan toch voor zich uit keken. Als volgt ging er één van de vijf jongens op zijn gezicht waardoor ze even grinnikte en haar hoofd schudde. Best wel sneu voor die jongen aangezien zijn gezicht nu wat geschaafd was. Maar ja, moest die maar niet zo stom zijn om te vallen.
[Sorry, kort maar mijn inspi is wat dood]

Een lichte glimlach verscheen rond het gezicht van het meisje. Abel glimlachte terug, om oke over te komen. Nu pas realiseerde hij zich dat ze had voorgesteld als Maja. "Sorry, Maja. Mijn naam is Abel," sprak hij, "ik ben nog niet helemaal terug op aarde." Er zat een licht Schots accent in zijn uitspraak, maar het klonk al een tijdje iets meer Amerikaans. Al was het voor de meeste wel duidelijk dat hij nou niet die typische Amerikaan was die je elke dag zag. "In welke klas zit je?" vroeg ze. Net toen hij wou gaan antwoorden hoorde hij opeens een klap. Hij keek om en zag daar een jongen half op de grond zitten. En lichte grijns kwam rond zijn mond, al was dat niet uitlacherig bedoelt. Het was meer van, hoe hij daar lag.. "Twaalf B." reageerde hij toen en draaide zich weer tot het meisje. Ze leek jonger dan hem. Haast iedereen was jonger dan hem, hij was immers blijven zitten. Maar bij sommige viel het meer op dan bij anderen. "En jij?" vroeg hij toen met diezelfde vriendelijke glimlach rond zijn mond. Hij was niet echt sociaal, maar hij deed vaak zijn best om toch zo over te komen. Meestal was hij de loner, iemand die alleen op een bankje zat te denken over wat er was gebeurd. Maar ja, dat deed hij nog geen vijf minuten geleden dan ook wel. Hij had bij zichzelf nogal een "duhuu" moment. Ach, hij leefde toch nauwelijks nog. Tenminste, zo voelde het niet.

[Ach, ik nog erger dan jij xD]

Abel, een naam die niet van deze streken was. De manier waarop hij sprak was ook iets anders. Schots misschien? Eigenlijk was het best wel schattig. Dus hij zat in twaalf B, een jaar hoger als zichzelf dat maakte hem dus ook ouder als zij. Dûh. Maja grijnsde kort. Ze bekeek hem even en kwam tot de conclusie dat de jongen nog niet zo lelijk was ook. Op haar lijstje scoorde de jongen dus meteen al vrij hoog, hij was buitenlands, zijn accent was schattig, en hij was vrij knap. Eigenlijk bestond er geen lijstje, want dat vond ze vrij stom, maar als ze er een had dan zou hij wel meteen aan de top staan. 'Je bent niet van hier hé?' Glimlachte ze even en draaide zich vervolgens naar hem toe en ging in kleermakerszit op de bang zitten zodat ze hem nu recht kon aan kijken en ze niet echt kon worden afgeleid door een of andere gozer die weer eens op zijn bek ging. Maja tikte met haar nagels op de bank, merendeels omdat ze niet echt wist wat ze nu exact moest zeggen tegen de jongen. Dus misschien kon ze maar beter gewoon afwachten tot hij misschien een vraag zou stellen. 'Oh, ik zit in elf A.' Oke, ging ze bijna vergeten te antwoorden op hem. Wat was dat toch weer heel slim van haar. Kort keek ze naar haar nagels. Ergens wou ze gewoon een hele vragenlijst op hem afvuren, maar dat leek haar nog al raar, merendeels omdat ze elkaar niet eens kende, dan leek het net zo'n solicitatie gesprek en dat vond ze maar stom want dan ging ze waarschijnlijk van het ene uiterste op het andere springen en dan zou ze zich dom voelen en ging ze weer opeens verlegen worden of zo. Dat gebeurde praktisch altijd als ze iets stoms zei tegen een persoon.

"Je bent niet van hier, he?" werd er al gauw gevraagd, nadat ze hem even grondig had bekeken en onderzocht. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht, een beetje schuin. Ze draaide zich wat om en begon te tikken met haar nagels, op het houten bankje. "Inderdaad," begon hij toen en keek haar even aan, "ik kom uit Schotland." Hij was een vreemdeling, al kon hij niet zeggen dat zij dat niet was. Zij kwam wel duidelijk uit Amerika, hij was er bijna zeker van. Al kon hij zich vergissen.
"Oh.. Ik zit in elf A." reageerde ze toen op zijn teruggekaatste vraag. Hij knikte even en krabde opnieuw aan zijn wang. Hij zette zijn bril weer recht en ging vervolgens met een hand door zijn haar. "Aha.. Dan moet je zeventien zijn? Denk ik." grijnsde hij, terwijl hij nadacht over de andere mogelijkheden. Ze had een keer kunnen blijven zitten, een klas overgeslagen of misschien viel haar verjaardag anders. Hij kon het niet weten, er waren genoeg redenen voor hem om het verkeerd te hebben, maar hij besloot er verder geen aandacht aan te besteden. Hij keek opnieuw naar haar bruine haren, eyeliner en bruine ogen. Toch besloot hij er verder niet over na te denken. Ze leek ergens op Chloe, en het was daarom gewoon voor het betere dat hij er geen seconde meer over nadacht. Al gebeurde dat natuurlijk toch, er was voor hem geen manier om eronder uit te komen. Ergens wou hij nu gewoon in een hoekje gaan liggen, maar dat leek hem nou ook niet verstandig.

Haar vermoeden was juist geweest. De jongen kwam van Schotland, zo wat deed hij dan hier? Misschien gewoon omdat dit een van de bekendste sporstcholen over de gehele wereld was. 'Schotland. Hm, hoe is het daar?' Vroeg ze met een grimas op haar gezicht, eigenlijk wou ze best eens naar daar gaan. Al wist ze zeker dat ze daar toch niet heen zou mogen van haar ouders. Ach, binnen kort was ze achttien dus dan kon ze doen en laten wat ze wilde. Hoewel haar ouders haar toch niet zouden gaan, ze waren heel beschermend geworden tegenover haar sinds haar zus was overleden en dat vond zij natuurlijk niet leuk maar daar kon ze niets aan veranderen buiten dan door ze te overtuigen dat er niets met haar zou gebeuren maar dat zou nog heel lang gaan duren. Even knikte ze op zijn stelling dat ze zeventien was. 'Goed gedacht.' Sprak ze met haar gedachten even wat verder weg. Al gauw schudde ze haar hoofd, niet denken aan het verleden dat zou haar toch alleen maar depressief gaan maken. Maja keek hem weer aan en kreeg zo het gevoel dat er iets was met de jongen, zou ze er naar vragen? Kort beet ze op haar onderlip en dacht na. 'Is er soms iets?' Sprak ze vrij zacht tegen de jongen en wreef even over haar bovenarm. Misschien had ze het beter niet kunnen vragen want nu voelde ze zich eigenlijk wel stom. Aarzelend legde ze haar hand op zijn schouder en wachte af op een reactie van de jongen voor haar.

"Hoe het in Schotland is.." herhaalde Abel toen bedenkelijk. Hij wist niet zo goed hoe hij het kon uitleggen. Het was voor hem geen prettige ervaring geweest, om het zacht uit te drukken. Heel zacht. Het was voor de jongere Abel moeilijk te geloven dat dit zijn broer was, diezelfde die hem ooit nog door de moeilijke tijd had heen geholpen. "Je hebt haar vermoord!" riep Abel in het pakhuis. Hij zuchtte met een kleine glimlach rond zijn mond, enkel om te verbergen hoe het echt zat. "Is er soms iets?" voelde het meisje aan en legde een aarzelende hand op zijn schouder. Hij keek haar even aan en leunde toen achteruit. Een kleine glimlach verscheen rond zijn mond. "Ja hoor.. Waarom zou het niet zo zijn?" zei hij nonchalant, al was die nerveuze lach van hem nou niet zo overtuigend. Hij besloot dat het beter was om van onderwerp te veranderen. Heel snel en het liefst zo ver mogelijk van Chloe vandaan.
Chloe was alles voor hem, echt alles. Ze was het enige wat hij had. "Ik ben niet perfect, maar ik blijf proberen.. Dat heb ik mezelf beloofd, en haar. Was het iets dat ik heb gezegd?" hij keek Darryl nog een keer aan, diezelfde machteloosheid in zijn ogen. "Ja hoor, het is best leuk in Schotland.. Al is het wel heel anders dan Amerika." stelde hij toen vast, al bleef het hele verhaal een beetje in zijn hoofd hangen. Hij keek haar even kort aan, op zo'n manier waarop je gewoon zag dat hij het er verder niet over wou hebben. Helemaal niet. Het was voor hem nog erger om daarover te praten dan over het vroegere mishandelen, al lag dat allemaal in verband met elkaar. Anders was zijn broer er niet bij betrokken. Ergens was het voor hem erger, omdat als hij niet met haar om was gegaan, dan leefde ze nog. Het voelde als zijn schuld, al wist hij dat het niet direct aan hem lag. Waarom moesten ze hem perse ook hebben?

Maja keek hem aan en wachtte af. Eigenlijk kwam het helemaal nog niet in haar op dat de jongen er misschien liever niet over wilde praten. Op de woorden die er nogal nonchalant uit kwamen haalde ze even haar schouders op en liet vervolgens haar hand van zijn schouder afglijden en weer terugvallen op haar schoot. Toen hij antwoord gaf op haar vraag keek ze hem met een glimlachje aan en keek hem even recht aan waardoor ze meteen door zijn blik doorhad dat hij niet wou praten over wat er ook was. Maar er was dus wel degelijk iets. 'Hm, anders zal het altijd zijn neem ik aan. Misschien dat ik er ooit eens naar toe ga, als ik iemand kan overtuigen om mee te komen.' Dat laatste kwam eruit als een grapje, hoewel ze het ergens wel meende. Alleen zou ze nooit echt op reis mogen, laat staan al gaan van haar ouders. Er moest van hun wel altijd iemand bij haar zijn die ouder was als ze op reis gingen. Niet echt het allerleukste dus. Het meisje begon zich eigenlijk wel ergens te gaan vervelen, maar ze vond het nogal stom om nu meteen weer weg te gaan, aangezien Abel best wel een toffe knul leek. Maar toch wou ze iets gaan doen, desnoods met Abel als hij zin had. 'Heb je misschien zin om te gaan wandelen of zo?' Sprak ze zachtjes tegen hem en keek vervolgens weer naar de grond en zuchtte. Haar ouders, twee grote pains in the ass, maar toch kon ze niet zonder hun. Tuurlijk begreep ze waarom die twee zo beschermend waren maar dan nog, verdrijven kon ook hoor. En dat was wat ze nu aan het doen waren, zwaar overdrijven. Nou, na een tijd zou het vast wel beteren. En zo niet, dan zou ze het wel gaan zeggen tegen hen.

De hand van Maja gleed al gauw van Abel's rug af. Ergens was het een opluchting, al had hij er nou geen enorme horror aan overgehouden. Zo erg vond hij het niet, maar het was ook weer vreemd dat iemand die je niet kende je aanraakte. Of was dat gewoon hem die iets te kieskeurig was? "Hm, anders zal het altijd zijn neem ik aan. Misschien dat ik er ooit eens naar toe ga, als ik iemand kan overtuigen om mee te komen." zei Maja toen. Ergens had hij het idee dat ze het meende van die vriend of vriendin om mee te komen, maar toch klonk het alsof ze een grapje maken. Hij ging er niet op in, hij had immers vaker van die vreemde ideeën. "Moet je doen. Het landschap is niet te omschrijven mooi.." zei hij toen rustig met een kleine glimlach rond zijn mond gezet. Al gauw realiseerde hij zich dat er een stilte was gevallen. Daar hield hij persoonlijk niet zo van, dat gaf hem veel denk tijd. Misschien was dat meer wat hij niet zo leuk vond dan die stilte zelf.
Al gauw verbrak Maja de stilte: "Heb je misschien zin om te gaan wandelen of zo?" Hij keek even van haar weg, naar de halfpipe. Het was best rustig, buiten een paar skaters die soms up hun bek gingen. Wat hem dan ook weer kort deed grinniken, vaak. Hij stond op met een kleine glimlach rond zijn mond. "Is goed. Ik verveel me toch, misschien dat we nog iets boeiends tegen komen. Wie weet, misschien wel iemand." zei hij, terwijl zijn glimlach al gauw in een scheve grijns veranderde.

Maja keek hem met een grijns aan toen hij vertelde dat het landschap niet denderend mooi was, veel kon haar dat niet schelen eigenlijk. Zij ging er gewoon naar toe om thuis weg te zijn, en om wat meer 'wereldkennis' op te doen. Onder die kennis verstond zij dan wel buiten dat er daar knappe jongens waren, natuurlijk de cultuur van de Schotse mensen, en maybe ook wel wat historie. Ook of ze daar goeie voetballers hadden, dat was iets waar ze overal wel oog voor had als ze in het buitenland was, maar natuurlijk ook in eigen land. Plots stond de jongen naast haar op, mooi dus hij stemde toe, de glimlach die na zijn woorden was veranderd in een iets wat jongensachtigere scheve grijns deed haar op haar beurt weer recht komen. Even streek ze langs haar haren en keek kort naar enkele jongens die wat stoer deden op de halfpipe, kort schudde ze haar hoofd. Als die nu eens op hun bek zouden gaan, wreed pijnlijk voor hun, maar lachen voor haar en Abel. Maar ja, dat zou zo te zien niet zo heel snel gaan gebeuren jammergenoeg. Maja keek uiteindelijk weer naar de jongen naast zich, en nog steeds maakte ze zich lichtelijk bezorgd over wat er nu echt met hem was, maar zolang hij niets zei zou zij er ook over gaan zwijgen, want anders werd ze weer veel te nieuwschierig naar andere toe en dat wou ze voor een keer eigenlijk niet zijn. Al snel kwam ze weer eens tot de conclusie dat haar gedachten weer veel te ver aan het afdwalen waren. Daarom begon het meisje maar al wat voor zich uit te wandelen. Abel zou wel volgen, toch?