I don't know why, but this feels.. wrong.

Chester schudde zijn hand wat zodat zijn mauw omhoog kroop en bekeek zijn horloge. 11:32 pas, dat was nog niks. "Het is half twaalf!" riep hij naar een van zijn vrienden, die naast hem met een meisje stond te dansen. Hij danste maar wat met het meisje voor hem, maar hij was er niet helemaal bij met zijn gedachten. Hij moest ergens nog denken aan Isis, het was echt heel awkward geweest toen hij erachter was gekomen dat ze ooit wat hadden gehad. Hij had haar namelijk verlaten voor een ander en dus wou hij haar eigenlijk niet meer onder ogen komen. Hij had het haar niet eens recht in d'r gezicht verteld. Dat was toen hij nog emo was. Daarna werd hij nogal dik en het zwarte was uit zijn haar gewassen. Hij begon weer spelletjes te spelen en toen kwam Blake. Zijn kamergenote. Pas toen realiseerde hij zich dat hij wat moest gaan veranderen, wou hij weer meisjes gaan 'verleiden'. Toen werd hij opnieuw emo en was er totaal van overtuigd dat dat zijn stijl was. Zijn haar was weer zwart en hij had weer een pony waardoor een lok altijd voor zijn oog hing. Echt zo typisch. En ongeveer twee weken terug was zijn kleurtje er helemaal uit, had ie zijn haar laten knippen en was ie weer aan de energy drank. Nu was hij een beetje een mannelijke huppel, maar ja. Ergens kroop Isis weer zijn hoofd in. Hij sloop naar achteren en uiteindelijk kwam hij de dansvloer af. Het was eigenlijk wel weer genoeg, hij wou gewoon even naar Flat Roof of zo.

Eenmaal aangekomen besloot hij op een van de zitzakken te gaan zitten. Een blauwe om precies te zijn, maar veel deed dat er niet toe. Hij zuchtte een keer diep en ging even met een hand door zijn haar. Er was verder niemand, enkel hem, hijzelf en zichzelf. Eenzaamheid. Jup, het was fijn.. soort van. Niet echt. Waarom was hij dan ook weggegaan? Hij had nu nog aan het dansen kunnen zijn, aan het zoenen, nog meer! Sukkel. Waarom deden de gedachten aan het meisje hem weg gaan? Voelde hij zich dan toch echt een beetje schuldig? Vroeger was ze minder knap. Nog wel knap, moet je hem niet verkeerd begrijpen, maar minder.

[&Isis]

Haar donkere bruine ogen hielden een tijdje lang de wekker in de gaten. Ze bleef als een geobserdeerde naar dat éne kleine wijzertje kijken dat steeds, hokje per hokje voorbij schoof. En telkens als de wijzer weer over het grootste streepje was geraakt blies ze haar adem uit. Minuten aan een stuk zat Isis daar te kijken, niet wetend waar ze anders de tijd mee zou kunnen vullen. Isis's wenkbrauwen schoten naar omlaag, een teken van pure woede en machteloosheid. Ze sloeg met een bruuske beweging haar hand op de houten zijkant van haar bed waardoor haar knokkels rood kleurden. De helse pijn die erdoor schoot deerde haar niet, haar gedachten zaten momenteel ergens anders. Chester, Chester, Chester.. Arrrggg! Waarom altijd hém? Waarom pijnig ik mijn hersenen nog aan een jongen die me heeft gekl**t? Die me net heeft gedoemd door met een ander meisje aan te pappen. Isis sloeg haar ogen neer, probeerde die naam uit haar hoofd te krijgen door aan wat anders te denken. Ze hield haar hoofd een tikkeltje schuin, probeerde eraan te denken dat ze vandaag nog eens naar buiten ging gaan. Ze had het haar zelf beloofd, na dagen opgesloten te zitten in een stomme kamer. Isis had een lange tijd zelf de deur niet meer uitgegaan, had bijna niets meer gegeten en probeerde er soms-met grote tegenzin-toch nog een kleine slok water binnen te krijgen. Isis was daardoor ook weer wat vermagerd,niet super veel maar haar grootste vetlaag was er wel degelijk aan. Eigenlijk was ze best tevreden over haar slanke lijn, al was ze nu nóg slanker dan daarvoor. 'Isis, kut wijf hou er mee op!' Verweet ze zichzelf. Isis liet een blik glijden op haar handen die met kleine littekens besprenkeld waren. Dat kwam misschien door het vele dingen kapot slaan, kloppen en god weet wat nog meer. Het werd dat ze maar eens een stap buiten zou zetten, hoe moeilijk het ook was. Dat Chester voor haar zo'n verlies zou zijn was iets dat ze nooit had kunnen begrijpen. Hij had écht veel losgeschud in haar, vooral in haar hart.
Isis stelde zich recht, trok haar blauwe pull aan en gooide haar capuchon over haar hoofd. Nu, waar zou ze heen gaan? Isis dacht meteen aan de Flat Roof, the place to be! Meteen snelde ze naar de deur, trok hem zo zacht mogelijk achter zich toe en begon in een looppasje te rennen naar buiten. Meteen vlogen haar haren op door de voorbijkomende wind. Hoe had ze dit toch zolang kunnen missen? Isis bleef niet stil staan, sloot even haar ogen maar daar bleef het ook bij. Ze moest het dak maar eens gaan opzoeken. Eenmaal daar aangekomen nam ze de trap die naar een groot oppervlak leidde. Een plaats met zitzakken en een groot uitzicht over heel Monica. Het nam Isis haar adem even in, dit was prachtig, of.. toch bijna. Haar ogen vielen meteen op een jongen ergens verder. Zijn look was helemaal veranderd, de zwarte haren waren weg met de looks van een emo..Maar ook al was die verandering zo groot, zijn gezicht herkende ze uit de duizendste. "Chester."

Chester schoot overeind toen hij achterom keek en daar Isis uit de deur zag komen. Hij ging met een hand door zijn haar en stond daar wat nerveus. Het meisje zag er heel anders uit. Weer net als vroeger... minder knap. Wat had hij voor een vieze fetish op emo meisjes?! Hoe dan ook, dat was wel het laatste op zijn gedachten. Het meisje stond er wat onverzorgd bij en hij begreep al meteen niet meer waarom hij zich zo schuldig had gevoeld. Als ze zich zo kleedde kon ze toch geen andere jongen krijgen. Dan lag het dus niet aan hem.. Ze droeg een blauwe pull en had de capuchon omhoog getrokken. Dat was toch geen eyecandy te noemen? Als ze indruk wou wekken moest ze een strak wit t-shirtje dragen en een korte broek of strakke spijkerbroek. Of een roze t-shirt met een check print en dan een.. stoppen. Chester, je moet toch echt uit gaan zoeken waar die obsessie voor scene-chicks op slaat.

"Chester." zei ze uiteindelijk. Hij wist niet of dat positief of negatief was geweest. De laatste keer dat hij haar had gezien vroeg ze of hij weer samen wou zijn. Hij was zo goed als weggerend. Ze hadden samen gezwommen en toen was hij erachter gekomen dat hij haar eigenlijk al kende. Dat hij haar al een keer eerder had bedrogen. Een raar gevoel was dat, vond hij zelf. Hij had nooit verwacht haar nog te zien. Niet na toen in Californië.
"Isis," begon hij zijn verhaal en beet op zijn onderlip. Vervolgens grijnsde hij breeduit en deed zijn handen in zijn zakken terwijl hij haar aankeek. Hij had het beter voor mekaar dan zij, al voelde hij ergens wel medelijden met het meisje voor hem. Ze had toch een plekje in zijn hart verdiend, alleen was hij 'a gift that just keeps on giving'. Hij zou niet zo snel zo'n leven opgeven. Al zou hij voor Isis toch behoorlijk ver willen gaan in proberen. "Wat doe jij hier, in die kleren?"

Haar haren lagen als sluiers voor haar ogen. Blonde mooie haren die glinsterden door de zon die erop scheen. Het was zo'n beetje 12u 's middags, nog niet echt laat. Het verbaasde haar ook niet echt, de minuten gingen ook zo traag voorbij op haar klokradio. Met haar fel blauwe ogen bleef ze Chester even aankijken, zijn gezicht was niets veranderd. Daarom dat ze hem ook direct had herkend. Isis deed voorzichtig een paar stappen naar voren, voelde haar hart zodanig hard in haar borstkas kloppen dat het net leek of die er elk moment uit kon springen. Isis slikte, het leek alsof die ene brok in haar keel haar wou beletten om een woord te vertellen. Isis bleef als aan de grond genageld staan, haar gezicht nog steeds op Chester gericht om geen elk woordje te missen van wat ie zei. Het eerste was haar naam, nou ja.. Een beetje logisch, niet? Isis haalde diep adem, knikte daarna eens kort bevestigend op zijn woordje dat niet veel voorstelde. Isis zag hem in een blauwe zitzak zitten, deed het hem na en ging een meter van hem vandaag zitten, op een rode zitzak. Alsof dat wat boeide eigenlijk.. Isis schudde haar hoofd, die onzinnige gedachten bleven haar hoofd maar opeisen. Met haar nog heldere geheugen probeerde ze op zijn laatste zin in te gaan. Het klonk niet echt vriendelijk moest ze toegeven. Net alsof ze zo'n straatkind was dat net ingebroken had in een gebouw en op het dak had gekropen. Isis liet die afgunst ook even merken door haar ogen wat samen te knijpen en een andere kant uit te kijken. Ontspan je Isis, ontspan..Niets verpesten. Isis keek hem weer aan. "Ik kom hier voor de rust, net zoals jij neem ik aan." Had ze er nog uit weten te krijgen. Isis had geen zin om het hele verhaal te vertellen, waarin zijn naam wel duizend keer voorkwam. Nee, daar zou ze zich alleen maar slechter door voelen.
De zon die hoog aan de hemel stond deed haar even duizelen, het was ook zo'n raar moment. Eerst altijd in de donker, nu in een veel te belichtte ruimte waarin ze zich, raar maar waar benauwd voelde. Nu zeker, nu Chester naast haar zat. Haar crush.. Isis kon wel gillen van al die verwarrende spookgedachten. Daardoor schoot er ook een rilling over haar ruggengraat. Laten we eerst maar eens wat zeggen, dat zou misschien het beste zijn. "Het feit dat ik er zo uitzie, is dat ik zolang alleen in mijn kamer heb gezeten."

(Chester is omhoog gesprongen, hij zat dus niet meer op de zitzak. XD Ook bedoelde ik met "(...) bekeek zijn horloge. 11:32 pas" dat het half twaalf 's avonds was :O Maar oke, kon je niet weten xD)

"Ik kom hier voor de rust, net zoals jij neem ik aan." antwoordde ze uiteindelijk. Na zijn opmerking keek ze met samen gespleten ogen de andere kant op te kijken. Wat had hij nou weer gezegd? De zon ging onder en hij kon de halve maan al ontdekken. Vandaar dat hij haar antwoord een beetje vaag vond. Ze kwam zo maar om twaalf uur 's nachts even op een zitzak ploffen voor de rust? Nou ja, hij kon zelf ook niet zoveel zeggen. Hij was immers ook maar een beetje aan het relaxen.. "Oke?" kwam er wat verward uit. Hij ging weer zitten en legde zijn handen op zijn gezicht. Hij streek ze naar boven door zijn haren heen. Hij wist niet wat hij tegen het meisje moest zeggen of wat hij van haar moest denken. Hij verlangde in ieder geval een stuk minder naar haar als hij haar zo zag. Maar dat was waarschijnlijk omdat ze zich in zulke kleren bevond. Dat deed ze normaal nooit, toch? Het was gewoon omdat ze bijna ging slapen, toch?

'Het feit dat ik er zo uitzie, is dat ik zolang alleen in mijn kamer heb gezeten.' sprak Isis toen toch en hij keek haar weer even aan. Zo lang in haar kamer? En normaal was ze altijd zo sociaal. Hij keek haar wat ongelovig aan. "Jij? De hele dag op je kamer?" even wist hij niet wat hij moest zeggen. "Dat past echt niet bij je.. Waarom zat je dan de hele dag op je kamer?" hij aarzelde voor een moment om die vraag te stellen, maar deed het toch. Het was hoogst ongebruikelijk voor hem om stil te zijn of onzeker, maar toch voelde hij het lichtelijk opkomen. Alleen was hij niet stil, hij was niet goed in zijn mond houden. Ook niet op momenten waarbij het wel zou moeten.

[Sawry, niet opgelet ..]

Isis liet een korte zucht horen, liet haar rechterbeen over haar linker leunen. Volgens haar moeder was dat een mooie 'dame' houding. Isis rolde met haar, dat was toch zo'n moederpraat? Isis had er haar nooit wat van aangetrokken, ze zat en lag hoe ze wou en niet omgekeerd. Haar blonde haren lagen in rechte stukken over haar gezicht. Met een korte zwaai met haar hoofd vlogen ze weer de andere kant op, waar ze thuishoorden. Even dacht ze weer aan vroeger, de goeie mooie tijd. Nu ze haarzelf eens bekeek zag ze er echt als een wrak uit, niet gezeverd. Het was verschrikkelijk! Met haar blauwe ogen die normaal gezien straalden en fonkelden, bleef er nu alleen maar een doffe blik over. Haar jeansbroek- die ze normaal nooit aandeed omdat ze hem verschrikkelijk vond- was rijkelijk versierd met gaten en soms kleine vlekjes bloed. Het enige waar ze nog een beetje voor zorgde was haar haar, dat bleef haar trots. Even overwoog Isis om zich in haar kamer terug te trekken, ze kon zich zó toch niet vertonen? Isis wilde zich net recht stellen toen Chester opeens wat tegen haar zei. Ze liet haar kont weer in de zitzak vallen, keek Chester met haar doffe blauwe ogen aan. Hij was duidelijk verbaasd en verontwaardigd over het feit dat ze zo lang in haar kamer had gezeten, iets wat nogal logisch was. Normaal was Isis altijd de eerste geweest die naar fuiven en party's ging als het haar uitkwam. Maar nu leek ze het gewoon niet te willen. Of was het gewoon omdat ze dácht dat ze het niet wilde? Misschien wilden haar gedachten het zo hebben? Isis besefte dat de manier waarop ze nu leefde helemaal niet goed was. Ze maakte zichzelf gewoon depressief!
"Ik weet niet wat me bezield.." Zei ze half mompelend, toch nog verstaanbaar voor Chester. Bij deze woorden stelde ze zich recht, keek Chester aan en glimlachte sufjes. "Ik kom zo terug, ik denk dat ik me maar eens ga kleden voor deze tijd van het jaar." Zei ze, ook al was het zo middernacht. Isis voelde zich gewoon te suf in deze stomme kleren.
Met een sprintje liep ze van de trap, gelukkig was het niet ver; van het dak naar haar kamer. Met een smak gooide ze haar deur achter zich dicht, liep naar de douche en kwam ze weer drijfnat uit. Haar uitblazen, wat make-up op doen en haar blauwe kleedje aantrekken. Nu was het al stukken beter dan daarvoor. En ergens voelde ze zich veel beter in haar vel, nu ze zo gekleed was. Net alsof ze, weer haarzelf was geworden. Isis slikte, nu maar hopen dat Chester daar hetzelfde van vond. Niet dat ze haar alleen had omgekleed voor hem, misschien wilde ze vandaag wel eens uit gaan. Om toch maar weer eens te proeven van het uitgaansleven. Isis kreeg opeens vreselijk veel zin in het leven, opeens uit het niets! Isis grinnikte, ze moest maar eens naar Chester terug keren.
Met een laatste huppelpas steeg ze de trap op en liet haar blauwe ogen op Chester vallen, ze stapte met kleine pasjes op hem af en liet haar tegen de ballustrade van de dak vallen. Vallen nu ook weer niet, ze leunde er gewoon tegen. "Ik hou van de nacht.." Wist ze er lichtelijk uit te krijgen.

[Maakt niet uit bby <3]

"Ik weet niet wat me bezield.." mompelde Isis even half maar het was gelukkig nog wel verstaanbaar. Chester ging met een hand door zijn haren en onderdrukte zijn woorden. Hij wou zeggen 'ja, dat weet ik dus ook niet' maar deed het maar niet. Daar zou ze niet zo blij van worden. Ze zag er echt niet uit, ze was gewoon een wrak geworden. Vreselijk. Best wel gemeen van hem om zo te denken, maar het was gewoon niet anders. Normaal was ze mooi, maar zelfs Isis kon er niet leuk uit zien in dat soort kleding. "Ik kom zo terug, ik denk dat ik me maar eens ga kleden voor deze tijd van het jaar," zei het meisje en hij keek even op zijn horloge. Middernacht. Perfect moment om je om te kleden natuurlijk. Maar hij zag haar liever in een jurkje dan dat ze daar in een vieze, oude pull stond. "Ja, doe jij dat maar," zei hij droogjes en keek haar na toen ze wegliep. Ondanks alles, had ze nog wel een zeer leuke kont. Even dacht hij terug aan die keer dat ze elkaar opnieuw ontmoette.
Na elkaar voor enkele seconden hebben aangestaard, zoende ze elkaar weer. Zijn handen lagen op haar onderrug, net boven haar kont. Zijn voorhoofd drukte zich tegen dat van haar en zijn lippen waren tegen die van haar geduwd. Ze lieten om de drie seconden los, om elkaar vervolgens weer vast te pakken. Hun lippen produceerde samen een smakkend geluid terwijl zijn handen soort van hele kleine cirkeltjes maakte, in een masserende beweging. Hij liet het niet toe dat ze haar lippen van de zijne haalde, totdat ze op een gegeven moment allebei ophielden.
Zijn blauwe ogen keken haar voor een moment strak aan. Hij zwiepte met zijn hoofd zodat zijn haren weer opzij gingen. Hij knipperde een keer. Hun lichamen zaten nog steeds dicht tegen elkaar aan en zijn handen waren op haar kont gerust. Al gauw liet hij los en keek hij haar opnieuw aan. Wat kon hij zeggen? Wat moest hij doen? Hij sloot zijn ogen voor een seconde voordat hij ze weer opende.
“Isis, ik heb dat kettinkje al sinds ik tien ben,” sprak hij. Dat was een soort van manier om te zeggen dat hij die Chester was van al die jaren terug. Van op de bassisschool en de brugklas. “En ik weet hoe je aan die oorbellen bent gekomen.”

"Ik hou van de nacht.." klonk opeens een stem naast hem en hij keek haar even aan. Nou nou, dat was alweer stukke beter. "Ik ook."

[ik moest hem afraffelen omdat ik nu naar buiten ga, sorry! :s]

Isis keek Chester voor een moment aan, die leek het ook een mooie nacht te vinden. Met een zucht keek ze hem weer aan. Wat kon ze nou zeggen? Isis gaf een blik op het kettinkje dat ze weeral aanhad. Eentje dat Isis nooit van haar leven zou weggooien. Het was een speciaal teken voor haar, misschien ook voor Chester maar dat kon ze niet met zekerheid zeggen. Chester had waarschijnlijk al weer een lief en kon zij weer ophoepelen. Zo zou het wel gaan, besloot Isis al op voorhand. Maar voordat ze daar aan dacht liep Isis naar de zitzak naast Chess, liet zich daarop neervallen en slaakte een kleine zucht. "En hoe is het met jou Chess?" Zei ze een beetje twijfelend. Wat kon ze anders zeggen? Het frisse briesje dat af en toe eens passeerde liet Isis haar ogen sluiten. Haar blonde haren vlogen af en toe eens mee, iets wat Isis kalmeerde. De laatste tijd had ze weinig rust gekend. Steeds had ze zich staan afvragen waarom ze nog leefde. Dwaze gedachten weliswaar, daar kwam ze nu pas achter. En even benam het haar adem, wat zou er gebeurd zijn moest ze echt geen nut meer in haar leven zou gezien hebben? Isis voelde een pijnscheut door haar heen gaan. Onbewust kneep ze haar handen fijn, iets waar ze een minuut later spijt van had. Meteen richtte ze haar aandacht weer op Chester, dat zou vast wel helpen dan al dat nadenken. Ze voelde weer dat gevoel diep in haar onderbuik, iets wat ze bij hun laatste ontmoeting ook had gevoeld. Net alsof het vuurtje weer werd aangewakkerd. Isis liet haar blik vlug op de omgeving gaan. Allemaal lichtjes in de verte, misschien wel duizenden. Isis glimlachte, ze had altijd al van zo'n uitzicht genoten. Isis had eigenlijk best wel zin om uit te gaan, zich weer eens te laten gaan. Gewoon maar om dat gevoel weer aan te voelen, het 'fun' hebben. Maar nu had ze andere dingen aan haar hoofd; Chester. Dagen, nee, maanden had ze van hem wakker gelegen. Hoe hij haar de vorige meeting had vastgenomen, had gezoend, iets wat ze nooit meer zou vergeten. Isis voelde nog steeds dat verlangen, maar de gedachte om het initiatief te nemen maakte haar alleen maar onzeker. En ze haatte dat gevoel. Het gaf haar zo'n zwakte. "Ik heb je gemist." Kon ze er nog uitpersen, al was het de waarheid.

-Flutje --