Forever immortal isn't life-able

Daar. Daar in de verte was er een stip te zien van een gedaante dat steeds verder dichterbij kwam. Het leek wel uren te duren voordat het zichtbaar werd, maar in werkelijkheid waren het enkel seconden. Naarmate het dichter in de buurt kwam, werd het duidelijker dat het een meisje was. Een gebroken meisje, van binnen en van buiten. Niet alleen haar kleren waren van top tot teen uit elkaar gerost als een wilde, maar ook haar binnenste was zo verrot als hel. Maar het maakte niet uit, niemand zou het zien. Niet in deze situatie. De duisternis die zich versterkte in de straat waarin de meid langzaam steeds helderder werd. Hoewel de straatverlichting zijn best deed om de duisternis weg te jagen, had het weinig zin. Om het licht heen verspreidde het zich weer, alsof er niets aan de hand was en lachte de menselijke ideeën uit. Tijd had geen doel. Wetende dat het nacht was, zei al genoeg. Donders en bliksemschichten vulden de ster en maanloze hemel, voorschokken van dat het zou gaan regenen.

Quaestio nostra est aeterna. Ultima requies fons vitae. Sed eam ut novam ducemus. Koud, zo koud. Wat was er aan de hand met me? Ik snapte er niets van, beelden schoten door mijn hoofd. Maar een duidelijke conclusie kon ik er niet uit trekken. Regen sloeg tegen mijn kleren en ontblote huid, maar dat was niet hetgeen wat me deerde. Sterker nog; ik voelde er niets van. Als een krachtveld wat om me heen gebogen stond, zo was het eerder. Mijn hartslag ging zo snel. Wanhopig naar vrijheid rende ik maar vooruit, geen idee waarheen. Maar ik moest en ik zou weg uit dat gesticht waar ik opgesloten zat. Zeeën van gedachtes stroomden door mijn hoofd. Gedachten van angst, verraad en vooral vrijheid. Een lege blik stond in mijn ogen, maar daar achter schuilde een ton van emoties. Het geluid van mijn gehijg werd al gauw overstemd door regen die op de grond van de schuldige straat tikte. Schuldig was het wel te noemen, sporen van bloed op de muren en huizen. Overal waar ik keek was er gulzig gespoten met dieprode vloeistof. Rustig kwam ik tot stilstand en zette mijn handen automatisch op mijn knieën. De zoveelste fout van vandaag, wat ik beter niet had kunnen doen. Meteen werd het zwart voor mijn ogen, al was het maar een paar seconden, en merkte ik hoe ik haast mijn bewustzijn verloor. Energie was er nog maar weinig van over in mijn gehele lichaam. Damn, talloze stemmen vulden mijn hoofd. Ieder zei wat anders, de één was een fluister, de ander een schreeuw. Ze zeiden me wat te doen, maar voor het eerst in tijden luisterde ik er niet naar. Alsof iets in me tot leven was gebracht maar tegelijkertijd dood was gegaan, iets wat zei dat het gauw over was. Alles was gewoon nog zo hetzelfde gebleven in al die tijd, behalve dat ik mezelf verzette tegen die stemmen. Ik begon mijn eigen stem er tussen te mengen, nadenken wat nu het beste was te doen. Toch kon ik het niet aan, liet mezelf op mijn knieën vallen en bracht handen naar mijn hoofd. Hard kneep ik mijn ogen dicht, begon te gillen. Niemand die het zou horen, niemand die mij zo zag zitten als een hulpeloos verloren tiener die de weg kwijt was. Gillen herhaalden zich, maar niet uit mijn eigen mond. Nee, het werd herhaald in mijn eigen hoofd en ik wou het stoppen. Ik wou er alles aan tegen doen om het te laten stoppen. Iets wat die gekken in het gesticht allemaal niet gelukt was. Als zij dat niet konden doen, moest ik er zelf een oplossing voor zoeken. Plots voelde ik de aanwezigheid van de regen tegen mijn blote armen en hoe het water als het ware over mijn hoofd heen gutste. Met bakken kwam het uit de hemel. Ik wist mijn ogen te openen, te kijken naar de wereld die allesbehalve vredig te noemen was. Met trillende armen zette ik mezelf omhoog, stond wankel op mijn benen. Maar ik kon bewegen, dat was al een heel punt. Een ongewilde kracht vulde mijn lichaam, iets wat ik al zo vaak meegemaakt had. Het was geen emotie, maar eerder een energie. Iets krankzinnigs. Mijn ogen schoten heel even alle kanten op, waarop ik mijn nek kraakte en vervolgens naar de lucht staarde. De wereld mocht dan op dit tijdstip geen teken van leven tonen, maar ik deed dat wel. Een akelig, demonisch-achtige lach kwam uit mijn keel vandaan en dat was het laatste wat tot me doordrong.



Als een nieuwkomer keek het blondharige meisje rond, alsof ze zich niet bewust was van de situatie waar ze nu in beland was. Het feit dat het slecht weer was, waar zij in tegenstelling anders over dacht en eerder een hekel aan de zon had, drong niet tot haar door. Nee, ze leek iets te zien wat andere mensen niet eens konden raden. Alsof het bovennatuurlijke haar had gepasseerd. Zonder het door te hebben, liet ze haar benen vooruit gaan. Een richting op die haar wat meer rust zou geven dan deze drukke straat. In haar ogen was het allemaal zo wild. Ondertussen dat ze diep in gedachten naar het midden van een kruispunt liep, merkte ze iets irriterends in haar beha op. Dit zette haar aan om te voelen wat erin zat en kwam er achter dat een verfrommeld papiertje de oorzaak was van de schurende pijn tegen haar huid. Wanneer ze het open vouwde had ze niet lang om de tekst te lezen, voordat de inkt vervaagd werd door de snel neervallende regen. Snel maakte ze dan ook haar weg naar het midden op een rotonde, waar een beschut stukje stond om te schuilen. Een boom die haar ietwat tegen het water tegen zou houden. Dit gaf haar de kans om de inmiddels iets uitgelekte tekst te lezen. Alecia draaide haar hoofd een stukje schuin, keek fronsend naar de woorden. Niet veel later kwam er een grijns op haar gezicht te staan, verscheurde daarna het papiertje en gooide het weg. Degene die dit haar geschreven had in de kliniek zou ze later nog wel te pakken nemen. Ze kon gemakkelijk van gedaante verwisselen, het was niet moeilijk om uit dit lichaam te geraken en een nieuw slachtoffer te vinden. Een lach kwam uit haar mond vandaan, een schelle kakelende lach die ieder ander pijn zou doen in de oren. Om geen enkele reden af begon ze daar wel eens mee. En zoals het abrupt begonnen was, stopte het ook meteen weer. Meteen schoot haar blik naar haar handen. Ze rolde beide ogen wild heen en weer, in een paniekaanval. Er kleefde iets bordeauxrood vloeibaars aan haar handen en ze herkende het als bloed. ''Nee, nee, dit kan niet!'' Gilde ze en drukte zichzelf tegen de boom aan met haar rug. ''Dit zou niet meer gebeuren!'' Stamelde ze in paniek, al was het niet te horen boven het geluid van de regen uit. Een pijnlijke schreeuw stootte ze vanuit haar borst omhoog en kneep daarna haar ogen dicht. Als een gek greep ze naar haar blonde haren en begon eraan te trekken. Nog een gil verliet haar mond. Die bitch, ze zou haar vermoorden. Alecia ging eraan, die gescheurde ziel was toch al in duizend stukjes gebroken. Nog heel even en haar hart zou het niet langer meer trekken. Ze had haar van binnen en buitenaf gesloopt. Mensen hadden dat nooit achter haar gezocht, de waarheid geloven. Dat deden ze nooit, waardoor ze zonder pardon automatisch naar een psychiatrische kliniek was gesleept. Doblin lachte wanneer ze merkte hoe de hartslag steeg van haar erge frustratie en ontknoopte de eerste paar buttons van de blouse. Hierdoor merkte ze hoe de kou meteen in aanraking kwam met haar huid, maar haar maakte het niets uit. Dit was niet haar eigen lichaam, ze gaf er niets om. Haar aandacht ging niet alleen naar de knoopjes van de blouse, maar ook naar de kleine sneetjes die op de huid van haar borsten zaten. Een scheve grijns ontstond, niet dat iemand het überhaupt zou zien. De meid had zich uit frustratie overal zitten snijden, maakte niet uit waar. Zolang het maar bereikbaar was en pijnlijk. Een zucht verliet haar longen, waardoor haar borstkas tot rust kwam. Wat was nu eens leuk om te gaan doen? Vele ideeën kwamen in haar hoofd terecht, maar vooral genoot ze van de lust en traumatische herinneringen die zich hieraan vastbond. Alecia was altijd al een speeltje van haar geweest, van kleins af aan. Toch was ze pas in haar tienerjaren echt tot leven gekomen, kleintjes waren meestal niets aan. Die waren vreemd genoeg gewend aan verschijnselen die zomaar te pas kwamen, werden daar niet bang voor. Tieners wel, vooral ondeugende en feestgangers. Degene die het nooit zouden verwachten was het het leukste bij.
Een toeter vanuit de verte wekte haar uit haar demonische gedachten en ze keek op, naar de deken van regen die zich vormde buiten de as van de boom waaronder ze schuilde. De verbaasde blik in haar ogen was duidelijk te zien. Wat deed er iemand zo laat nog over straat in dit gevaarlijke, dreigende weer? Vast één of andere smerig modderbloedje die dacht grappig te zijn in het midden van de nacht. Ze grinnikte om dat smerige binnenpretje en zette haar handen in haar zij. Ze wist hoe scherp en lang Alecia haar nagels waren geworden in de afgelopen tijd. Meteen liet ze het niet enkel bij die pose zitten en doorboorde het kapot geschraapte T-shirt ermee, waarna ze verder ging tot diep in de huid. Doblin voelde geen pijn noch medelijden. Alecia daarentegen zat te smeken en te huilen van angst binnenin haar, ze kon haar duidelijk horen. Op dat moment, wanneer ze heel even haar blik afgeleid had naar de blote voeten waarmee ze in het sompige gras stond, merkte ze op hoe er vanuit haar ooghoeken een fel licht te voren kwam. Gauw genoeg keek de blondine omhoog en keek recht in twee felle koplampen van een auto. Ze werd verblind, maar heel veel tijd om te mokken of snel weg te rennen had ze er niet voor. Meteen crashte de auto tegen haar lichaam aan, kwam pas tot stilstand wanneer haar lichaam krakend tegen de boom aan werd geplet. Gekraak van botten was het laatste geluid wat ze hoorde, waarna ze dubbel geklapt tegen de voorkap van de auto met haar hoofd terecht kwam. Een spoor van rood bloed vulde haar ogen. Hierna volgde een beangstigende gil van Alecia, dat was alles wat ze hoorde. De energie trok uit het meisje haar lichaam vandaan en was hulpeloos, levenloos achtergelaten.

[&&' Maja]