Best friends forever

Rusteloos zat ik op m'n bed, te tobben over het blauwe vriendschapsteentje wat ik vanmiddag in m'n koffer had gevonden. Ik herkende het van vroeger, had er mooie herinneringen aan. Maar toch zat het me niet lekker. Even wierp ik een blik naar m'n kamergenoten, Christian en Mac. Die beiden tevens lagen te slapen, blijkbaar hadden die wel hun nachtrust kunnen vinden. Met mijn nog steeds dagelijkse kleding aan, besloot ik op te staan, naar buiten. Ik kon mijn rust hier niet vinden, en ik wist dat als ik hier zou blijven ik meer alleen maar zou aan irriteren. Zachtjes opende ik deur van haar kamer, sloop naar buiten en draaide de deur achter me op slot.

Met de sleutel in haar broekzak opgeborgen en het steentje warm in haar hand vasthoudend, liep ze over het strand. Stilstaan of zitten kon ze niet, dat irriteerde haar mateloos. Aan de ene kant wou ze hier wel blijven, maar aan de andere kant vroeg ze zich af waarom ze nou precies hier was.
Op de een of andere manier had het geluid van de neerslaande golven haar toch wat kalmer gekregen en was ze uiteindelijk gaan zitten op een bankje, wat dicht bij de zee stond. Het klotsende water deed haar goed. Het blauwe, gloeiende steentje, ook wel Lapis Lazuli genoemd, deed haar sterk aan vroeger denken. Toen ze nog rond een jaar of zes of zeven was. Ze had een jongen ontmoet, een speciale toen die tijd. Hij had haar gered, gered van een stelleltje vieze mannen, viezerikken. Tenminste, zo kwamen ze voor haar over. Dat moment koesterde ze heel erg. Wat als hij er niet was geweest? Wat zou er dan gebeurd zijn? Zouden haar ouders dan hebben opgemerkt dat ze al een lange tijd verdwenen was, dat ze haar waren gaan zoeken en misschien nooit meer konden vinden? Zou de politie daar überhaupt tijd in hebben gestoken, laat staan dat ze uit zichzelf de roodharige meid waren gaan zoeken. Zou ze dan nog hebben geleefd, of ooit vrij zijn gelaten? Misschien was ze er dan nu helemaal niet, op deze plek. In Santa Monica, op het strand, tobbend over het steentje wat vele herinneringen met zich meebracht.
Wat als... Dat was de vraag, dat waren de ontbeantwoorde vragen.
Esther slaakte een zucht, zou ze de jongen ooit nog zien? Zou hij haar nog kennen, als ze misschien ooit op een dag terug naar Sicilië ging. Misschien was hij dan wel allang al verhuisd, of had hij een vriendin, een huis, een familie waar hij goed voor zorgde. Wist zij veel. Dacht hij ooit nog eens aan haar? Of was zij slechts een speeltje geweest voor die twee weken dat ze daar op vakantie was.
De roodharige meid zat met haar hoofd voorover gebogen, en het haar naar voren gehangen, met haar duimen over de blauwe druppelvorm te wrijven. Alsof ze daarmee de jongen terug kon halen. Ze had het mooie ding van hem gekregen.
Teleurgesteld, maar toch met een tevreden glimlach op haar gezicht, keek ze omhoog, richting de volle maan.

[&Nick]

Met zijn handen diep in zijn zakken gestoken, slenterde Nick langs de kustlijn. Zijn schoenen zakte weg in het losse zand, zijn ogen had hij gericht op de hemel. Waarin tientallen sterren vonkelde, er werd wel eens gezegd dat de gene die het leven hadden gelaten daar naar toe gingen. Dat ze vanaf boven neer keken op hun geliefde, en over hen waakte. Maar wat als je geen geliefde had, wat als je niemand had over wie je kon waken? Over wie je wou waken? Zou zijn moeder op Angel en hem neer kijken, of zou ze net als tijdens haar leven niks om hen geven. Kon het haar iets schelen, wat haar kinderen uit spookte en hoe het met ze ging? Zou ze überhaupt weten dat ze haar kinderen waren? Ja, ja ze wist wie hij was, ze wist wie Angel was. Anders had ze hen nooit uit kunnen schelden, had ze nooit tegen hem kunnen zeggen dat het zijn schuld was dat ze ze steeds minder klanten kreeg. Ze had hem dan nooit op kunnen dragen haar drugs te halen, ze had hen nooit kunnen slaan. Of wel? Een zucht schoof over Nick's lippen, hij dacht niet graag aan zijn moeder. Niet omdat ze zijn jeugd zo verschrikkelijk had gemaakt, want op zich viel dat wel mee. Al moest hij eerlijk zeggen dat ze eigenlijk bijna nooit voor kwam in zijn goede herinneringen, die meestal in verband stonden met zijn vrienden en zijn zusje. Met enige moeite wist hij de gedachten van zich af te schuiven, zijn ogen liet hij over het verlaten strand glijden. Al hoe wel, verlaten? Iets meer dan tien meter bij hem vandaan zat een meisje, wat aarzelend naderde hij haar. Ze zou hem niet horen aan komen, daarvoor maakte de zee te veel geluid en hij te weinig. Hoe dichter hij bij hij kwam, hoe scherpe hij haar kon zien. Haar vuur rode haren, haar wat donkere kleren. De lichte huid van haar handen waarin ze een blauw, gladgeslepen steentje hield. Zijn begroeting bleef in zijn keel hangen, zijn ogen werden naar de traan vormige Lapis Lazuli getrokken.
Dat is hem, in het hoekje van het houten bakje gevuld met de blauwe stenen ligt hij. Glad geschuurd in de vorm van een traan, glanzend in het vale licht van de gloeilamp die er voor zorgt dat de kleine winkel niet in complete duisternis gehuld is. Nonchalant leun ik wat naar voren, zijlings kijk ik naar de verkoper die zijn donkerbruine ogen gericht heeft op een jong koppel dat de beeldjes bekijkt die op zijn gesteld in één van de eikenhouten kasten. Mijn vingers vinden de koele steen, zonder enige aarzeling laat ik hem in de mouw van mijn vest glijden. Waarna ik me omdraai en rustig naar de uitgang van de winkel loop, de eerste keer dat ik iets stal klopte mijn hard als een bezetenen. Nu niet sneller dan normaal, er is niks eng's aan jatten. Gewoon pakken wat je wil hebben en dan maken dat je weg komt voor dat iemand in de gaten krijgt dat er iets mist. "Hey ragazzo, torna indietro!" De stem van de man schalt door de winkel, over het pleintje. Onmiddellijk zet ik het op een rennen, achter me hoor ik de verkoper schreeuwen. Maar ik sla er geen acht op, ren stug door wetend dat ik sneller ben. Wetend dat ik de stad beter ken dan hij, in elk geval het deel waar ik naar op weg ben. Ik voel de koele steen tegen de binnenkant van mijn arm, een zelfvoldane grijns verschijnt op mijn gezicht. Straks heeft Esther iets waardoor ze mij voor altijd zal herinneren, iets wat laat zien dat onze vriendschap voor altijd stand zal houden. Hoe ver we ook van elkaar verwijderd zijn.
Kon het zijn dat het meisje wat hij meer dan tien jaar geleden in Sicilië had ontmoet het zelfde meisje was, als degene die nu een meter bij hem vandaan in het zand zat? Waren de lieve, onschuldige Esther met wie hij als klein jochie beste vrienden was geweest en de harde, ietwat arrogante Esther die een paar weken geleden iemand zonder reden om had gelegd één? Hij kon het zich niet voor stellen, maar toch. De steen, haar vuurrode haren, haar donkere ogen. "Hé Es." zei hij, zijn stem klonk anders dan normaal zachter, verward. Hij deed een stap dichterbij, waarna hij naast haar in het zand ging zitten. "Hoe kom je aan die steen?" vroeg hij. Waarschijnlijk was het puur toeval, dat die steen zo erg leek op de steen die hij ooit aan zijn beste vriendin had geven. Die twee konden gewoon niet één en dezelfde persoon zijn, toch?

De maan deed mij denken aan vroeger. Hoe we samen hadden afgesproken, toen we nog dom, onnozel en nog zo jong waren, dat we elke avond naar de maan zouden kijken. Ongeacht wat voor reden. Hoe de witte bol eruit zag, weg was voor een nacht, een halve maan of volledig vol, het maakte ons niet uit. Die tijd in Sicilië was prachtig geweest. Niet alleen door het land, al zaten we een beetje in een achterbuurt, maar door de mooie vriendschap die ik had gekregen met een jongen. Een speciale jongen, die mij had gered van twee vieze mannen. Ik kon het me nog als een dag van gisteren herinneren, perfect dus. Daar had ik geen problemen mee, mijn ouders hadden dan ook vaak gesuggereerd dat ik een fotografisch geheugen had. Prima, als zij het noemden. Ik noemde het gewoon een kwestie van onthouden.
Ik kon het me nog goed heugen, de eerste dag in Italië. Een mooi hotel, alleen was het eerste wat mij aantrok was het zwembad. Helder, blauw water wat naar mij riep. Vlak daarvoor werd ik alleen onderschept door een jongen, mijn leeftijd. Voordat ik ook maar tegen hem tekeer kon gaan omdat hij me had meegenomen naar een andere plek, had hij me uitgelegd dat de mannen die kwamen aanlopen me wouden meenemen. En dat het schijnbaar geen vrolijke mannen waren.

'Hé Es.' Een mannelijke stem onderbrak haar uit haar gedachten, waardoor ze wegkeek van de maan en naar rechts keek. Ah, het was Nick. Voor de zoveelste keer dat ze hem zag. Trokken ze elkaar aan, of wat was het? Gewoon toeval of het lot? Ach, boeiend.
''Hee, Nick,'' begroette ze hem zoals gewoonlijk hoorde. Meteen ging haar aandacht terug naar het traanvormige steentje, wat glansde in het maanlicht. Het was zogezegd doorschijnbaar, ze kon haar vingers van de hand waarmee ze hem vast hield er door heen zien. ''Jij nog zo laat hier?'' Vroeg ze, gewoon uit interesse. Iets wat ze normaal niet deed, maar deze keer écht wou weten. 'Hoe kom je aan die steen?' Blijkbaar wou hij het ergens anders over hebben, de steen dus, en veranderde van onderwerp. Of ze het hem wel moest vertellen, dat betwijfelde ze. Maar ach, hij zou het toch niet verder vertellen, toch? Deze keer liet ze haar verleden een stukje los, haar vroegere tijd toen ze nog dom, onnozel en klein was.
''Nou,'' begon ze een beetje aarzelend, maar besloot toch om verder te gaan. ''Ik heb hem gekregen van een jongen. Toen ik nog klein was, vroeger. Ik was op vakantie in Sicilië met m'n vader en moeder, daar heb ik hem leren kennen. Of nouja, het was denk ik.. geluk. Hij had me gered.'' Die informatie liet ze voor nu voorlopig even los. Nu ze eraan dacht, en Nick erbij zat. Het jongetje van vroeger heette per toeval ook Nick. Achja, zoveel jongens heetten Nick. Het was gewoon een populaire naam. Er bestonden er wel duizenden, waarschijnlijk wel miljoenen. Net zoals haar naam, Esther. Ze keek hem met een lieve glimlach aan, gewoon uit vriendschap. Het was laat, koud en donker. Waarom zou ze nu ook zo hard, gevoelloos doen? Er was toch niemand in de buurt die haar kon horen. En voor deze éne keer maakte het haar niet uit, ergens diep van binnen.

Niet alleen zijn blik, maar ook die van Esther leek steeds weer naar het traan vormige steentje in haar hand toe getrokken te worden. Iets wat hem het idee gaf, dat het voor haar meer dan alleen een steen was. Er zat een verhaal achter, een verhaal dat hij maar al te graag wou kennen. Hij moest weten of dit zijn Esther was, of dat het simpelweg puur toeval was dat ze een zelfde soort steentje had als hij ooit aan zijn roodharige vriendinnetje had gegeven. De vraag van Esther ging in eerste instantie compleet langs hem heen, zijn gedachten waren bij het meisje dat hij destijds in Sicilië tegen was gekomen. Het meisje met wie hij elke nacht op het strand had gezeten. Ook destijds was hij een avond mens geweest, hij kon moeiteloos tot drie uur s'nachts wakker te blijven. De volgende ochtend hadden zijn vrienden er dan meestal aardig wat werk aan gehad om hem wakker te krijgen, tot dat ze erachter kwamen dat een glas water in zijn gezicht wonderen deed. Die gedachten zorgde er voor dat Esther's vraag tot hem door drong, waarom was hij hier? "Omdat ik nooit voor in twee uur in slaap kom, ik ben er aan gewend s' nachts te leven en overdag te slapen." zei hij, schouderophalend. Een wedervraag liet hij voor de verandering achterwege, op dit moment wou hij enkel en alleen weten hoe ze aan dat steentje kwam. De aarzeling in haar stem ontging haar niet, zwijgend wachtte hij tot ze verder ging. Zijn ogen hield hij op haar gezicht gericht, zodat hij kon zien of ze hem de waarheid vertelde. Al twijfelde hij hier eigenlijk niet aan, het was niet zo dat hij verwachtte dat Esther nooit zo loog. Maar meestal was ze nogal recht door zee, was ze niet bang om mensen de confronteren met de waarheid. Bovendien waarom zou ze tegen hem liegen? Sicilië, vakantie, gered. Drie woorden die hem deden denken aan de omstandigheden waaronder hij zijn Esther had leren kennen. Drie woorden die als puzzelstukje's waren, het enige wat hij hoefde te doen was ze op de juiste plek leggen. Dan zou hij zien of dit meisje het zelfde meisje was als degene voor wie hij in Sicilië destijds een vriendschap steentje had gestolen. "Hoe heten die jongen?" vroeg Nick zacht, simpelweg omdat hij het zeker wou weten. Hij wou geen over haastte conclusies trekken, hij wou haar niet blij maken met een dode mus. Hij wou zichzelf niet blij maken met een dode mus. Een lieve glimlach was op Esther's gezicht verschenen, een glimlach die haar in een heel ander licht stelde. Voor een kort moment had ze weer iets weg van het meisje dat hij in Sicilië te hulp was geschoten.
Mijn ogen zijn gefixeerd op twee mannen van middelbare leeftijd, ze staan met hun rug naar me toe. Hebben geen idee dat ik ze nu al meer dan tien minuten sta te begluren, ik ken ze, iedereen uit mijn buurt kent ze. Iedereen weet wat die twee doen voor de kost, en dat is de reden dat niemand zich met hen bemoeid. Ze staan hoger dan ons, hebben meer macht. Hun connecties, hun status. Ze zijn een onmogelijke vijand, en gevecht met hen is net zo iets als een gevecht tegen een groep leeuwen. Al gestreden voor het begonnen is. Misschien is het ook beter als ik ze met rust laat, als ik ze gewoon hun gang laat gaan. Maar iets houdt me tegen, iets zegt me dat ik erbij moet zijn als ze doen wat ze altijd doen. Het lijkt erop dat het tweetal, hun prooi gevonden heeft. Een meisje met vuur rood haar, gehuld in een zwart shirt met daarover een licht grijs blousje, loopt in de richting van het zwembad. Ze heeft iets liefs, iets onschuldigs. Ze is perfect voor het tweetal. Onbewust bal ik mijn handen tot vuisten, het idee dat het meisje straks een gruwelijk lot te gemoed gaat staat mij totaal niet aan. Ik wil haar helpen, maar haar helpen is het onheil over me af roepen. Aan de andere kant, ik zit toch al in de problemen. Voor iemand als mij is het gewoon onmogelijk om niet in de problemen te raken, iets wat niet alleen komt door het feit dat ik uit de achterbuurt kom. Maar ook omdat ik probleem aan lijk te trekken, of problemen trekken mij aan. Dat kan natuurlijk ook. Langzaam beginnen ze op haar af te lopen, met rustige doel bewuste stappen. Als een tijgers sluipen ze op hun prooi af, klaar om haar op te tillen en mee te nemen. Dit is mijn kans, mijn laatste kans. Zonder er bij na te denken schiet in naar voren, grijp haar hand en trek haar mee. Ik ren zonder om te kijken, kriskras door de stad. Maar ik ben de niet de enige die de stad kent als mijn eigen broekzak, ook de twee mannen weten elke hoekje en gaatje van Palermo te vinden. Dit is hun stad, mijn stad, onze stad. Maar ik ben sneller, kleiner, kan op plekken komen die voor hun onbereikbaar zijn. Nog altijd om klem ik de hand van het meisje stevig, ik besluit niet te stoppen voor ik denk dat het veilig is.
"Weetje," begon Nick, die er onderhand zeker van was dat dit zijn Esther is. Ze was niet meer het zelfde meisje als hij tien jaar geleden had leren kennen, maar ze was het wel. Maar zou ze hem geloven als hij haar dit vertelde? Of zou ze denken dat hij haar voor de gek probeerde te houden? Hij was niet het type dat dergelijke grappen uit haalde, maar hoe goed kende ze hem nu? Waarschijnlijk beter dan ze dacht. Maar daarvoor moest ze eerst het verband tussen hem, en degene die haar destijds het steentje had gegeven leggen. "Ik kom uit Palermo." mompelde hij. Hij gebruikte expres de naam van de stad, en niet die van het land. Omdat zij Sicilië had gezegd, ze had hem niet gezegd dat de stad waar ze op vakantie was geweest Palermo was. Het was iets wat hij enkel kon weten, als hij de jongen was met wie ze bevriend was geraakt. "Ik heb ooit zo'n steentje gestolen voor een meisje, ze was op vakantie en ik wou er voor zorgen dat ze mij nooit zou vergeten. Ze heette Esther." De woorden waren niet meer dan een fluistering, maar voor haar toch duidelijk verstaanbaar. De situatie verwarde hem, hoe was het mogelijk dat deze Esther en zijn Esther één waren. Waar was het meisje gebleven wat hij tien jaar geleden had leren kennen? Wat was er gebeurd, wat had haar zo gehard? Zijn ogen die hij tijdens het uitspreken van zijn woorden op de zee had gericht, richtte hij op Esther. Geloofde ze hem?

'Hoe heette die jongen?' Vroeg Nick, waarbij Esther hem expres niet aankeek en zijn vraag ontweek. Als ze vertelde dat de jongen toevallig ook Nick heette, zou hij waarschijnlijk denken dat ze tegen hem loog. Dat het allemaal toeval was, dat bestond niet. Al betwijfelde ze het of dit dezelfde jongen van vroeger was, dat kon gewoon niet. Ze leken gewoon niet op elkaar. Een aardig, vriendelijk jongetje veranderd in een Die Hard lid? Nee, het was gewoon niet mogelijk. 'Ik kom uit Palermo.' Hij klonk zo zelfverzekerd, ookal mompelde hij het. Maar het kon niet, het was niet waar. Daar was zij precies op vakantie geweest. Zat hij haar nou voor de gek te houden? Voordat ze iets kon zeggen, vertelde hij verder. 'Ik heb ooit zo'n steentje gestolen voor een meisje, ze was op vakantie en ik wou er voor zorgen dat ze mij nooit zou vergeten. Ze heette Esther.' Gewoon toeval, puur toeval, niets meer. Maar toch wist ze van binnen dat hij het was, al kon ze het voor dit moment even niet uitstaan. Het was moeilijk om het te verwerken voor haar, zo'n plotselinge verandering.
Esther stond op, keek hem niet aan, en liep een paar stappen vooruit, richting het heldere, donkere water. ''Dat is bullshit!'' schreeuwde ze kwaad. ''Dat is gelogen, hou je mond! Hou je fucking mond!'' Toen stopte ze even, schrok van wat ze zei.
De roodharige meid voelde tranen opkomen, waardoor ze haar hoofd voor over boog om naar het traanvormige steentje te kijken. Het was gewoon niet waar, astjeblieft niet. Niet dat ze de jongen niet mocht, maar om het feit dat ze hem zó verschrikkelijk lang niet meer had gezien.
Ze was verliefd geweest, de hele tijd, de dagen dat ze bij hem was. En zelfs toen ze vertrokken, weg uit Sicilië, terug naar Venice, had ze nog tijden gedacht dat de jongen ooit op een dag voor de deur zou staan, op de stoep. Maar die dag was nooit te nimmer gekomen.
Ze kon het niet meer uithouden en barstte uit, liet de tranen over haar wangen glijden terwijl ze zo zachtjes mogelijk begon te huilen. Nu was ze niet meer zo stoer, niet meer zo hard. Als Nick dit zou gaan doorvertellen aan de andere Die Hard leden, wist ze dat haar reputatie niet meer te redden was.
Met haar handen, terwijl ze het steentje stevig in haar linkerhand vasthield, veegde ze haar tranen weg. Het was al te laat, haar donkere make-up was al uitgelopen. Wat een shitzooi. Ze had dan ook waterproof moeten kopen. Maar daar had ze nu totaal geen zin in, om kwaad te worden op een of andere oogpotlood en mascare dat uitliep, waar ze toch geen verandering in kon brengen.

Nee, ze geloofde hem niet. Iets wat hij haar eigenlijk niet kwalijk kon nemen, hij zou het ook niet geloofd hebben als hij het steentje niet had gezien dat ze in haar hand hield. Het herkenningsteken van hun vriendschap, de vriendschap die ze als kleine kinderen gesloten hadden. Esther was overeind gekomen, liep een paar stappen bij hem vandaan. In de richting van het donkere water, dat lichtjes glansde in het maanlicht. Witte schuimkoppen dansde op de golven, maar gingen verloren waarnee deze kapot sloeg op het strand. Haar geschreeuw verstoorde de serene stilte die er voor een moment had geheerst, aarzelend stelde hij zich recht. Niet goed wetend wat te doen, wat te zeggen. Iets wat bij hem niet vaak voor kwam, enkel als hij in een voor hem moeilijke situatie verzeild raakte. Dit was zo'n situatie. Met zijn hand ging hij door zijn blonde krullen, zijn ogen hield hij op Esther gericht. Zijn Esther. Nog altijd begreep hij niet hoe het lieve, onschuldige meisje had kunnen veranderen, in een koelbloedige mordernares. Nee, hij zou niet snel vergeten dat ze zonder enige aanleiding iemand van zijn leven had beroofd. Het was niet zo dat hij nog nooit een dergelijke zonde had begaan, ook hij had een moord op zijn geweten. Maar hij had een reden gehad, al was dat iets waar hij op dat moment niet bij stil had gestaan. Hij had gehandeld uit pure woede, had niet kunnen stoppen. Zijn vrienden hadden hem uiteindelijk van Ricardo af moeten trekken, maar het was al te laat geweest. De jongen had het leven gelaten. Had hij maar met zijn poten van Angel af moeten blijven, niemand kwam aan zijn meisje zonder haar toestemming. Esther was gestopt met schreeuwen, zou ze begrepen hebben dat hij de waarheid sprak? Dat hij dit niet verzon om haar van slag te maken? Want het was duidelijk dat zijn woorden dat hadden gedaan. Zonder er nog lager over na te denken liep hij naar haar toe, ging hij voor haar staan. Haar ogen waren rood van het huilen, haar mascara had lange sporen over haar wangen getrokken. Hij had haar nog nooit zo gezien, al hoe wel dat was niet waar. Hij had haar vroeger wel eens zien huilen, maar nog altijd vond hij het moeilijk om gelijkenissen te vinden tussen het meisje dat voor hem stond en het meisje dat hij destijds het blauwe steentje had gekomen. Het was niet zo dat hij de Esther die ze nu was niet mocht, maar ze was gewoon niet meer dezelfde. "Hé, over zo iets zou ik nooit liegen. Echt niet." zei hij, terwijl hij probeerde haar recht in haar ogen te kijken. Het was vreemd om te beseffen, dat ze nu al een paar weken met elkaar om gingen zonder weet te hebben van het feit dat ze elkaar al kende. Dat ze ooit beste vrienden waren geweest. In de tien jaar dat ze elkaar niet hadden gezien, was er veel veranderd. Heel veel. Zonder er echt over na te denken sloeg Nick zijn armen om Esther heen, trok haar zachtjes naar elkaar. Niet goed wetend waarom. Omdat hij niet tegen haar tranen kom? Omdat hij blij was dat hij haar weer terug gevonden had? Lang hield hij haar niet vast, simpelweg omdat hij niet wist of Esther hier van gediend was. De oude waarschijnlijk wel, maar de nieuwe? HIj wist het niet. Nadat hij zijn armen weer langs zijn lichaam had latten vallen, deed hij een stapje naar achter. De afstand tussen hen vergrotend. "Sorry." mompelde hij. Wat had haar zo doen veranderen? Wat had haar zo gehard? De vragen leken hem niet met rust te kunnen laten, ze bleven door zijn hoofd spoken. Maar hij wist dat dit niet het juiste moment was om het te vragen. Misschien straks, maar niet nu. Ze moest hem eerst geloven, ze moest eerst geaccepteerd hebben dat hij de jongen was van wie ze het steentje had gekregen.

Hij kon het gewoon niet zijn. Het kón gewoon niet. Die Nick van vroeger en van nu, waren totaal verschillend, anders. Anders dan ze hem gekend had. Normaal gesproken liet ze het niet toe dat iemand haar knuffelde, behalve haar ouders dan aangezien ze toch wel vrij belangrijk voor haar waren. Maar deze ene keer liet ze het toe, omdat het toch haar Nick was, wat langzaam tot haar doordrong.
Snel genoeg liet de jongen ook weer los, blijkbaar wist hij nou niet of ze het nou fijn vond of dat ze er een hekel aan begon te krijgen. Stiekem was het het eerste, dat ze het waardeerde van hem. Maar normaal zou ze er een hekel aan krijgen, al voordat iemand haar ook al mocht aanraken. Maar deze keer was het anders, anders dan 'normaal gesproken'. Het was een gewone vriendschapsknuffel. Een knuffel die ze jarenlang niet meer had gehad. Letterlijk jarenlang. Esther had het gemist, was zo puur veranderd. Niet alleen door het feit dat ze hem lang niet meer had gezien, maar door meerdere veranderingen in haar leven. De omgeving, de achtergrond, de situaties waar ze zich vaak genoeg in bevond. Het telde allemaal mee, jammer genoeg.
''Ik geloof je,'' bevestigde ze hem, met een klein glimlachje op haar gezicht. Hierbij pakte ze even lichtjes zijn rechterhand en trok hem mee richting het bankje. Haar benen wouden niet meer luisteren naar haar, begonnen te shaken. Vooral omdat ze moe begon te worden, maar ook door de shock die ze eventjes had.
'Sorry.' ''Waarom sorry? Wij konden er niks aan doen, ik was slechts op vakantie. Ik wou langer blijven, maar na gillen, krijsen en te schreeuwen zeiden Jason en Janine nog steeds nee, jammer genoeg. En alsnog zouden we niet langer kunnen blijven, dat hadden m'n ouders zo geboekt.'' Zei ze recht met haar donkere ogen in zíjn blauwe ogen, om zijn onschuld te bewijzen. ''Het spijt míj.'' Zei ze oprecht, waarbij ze haar handen in een kommetje vouwde en de traan in het midden liet rusten.

[Flutpost!]

Het verbaasde hem dat ze hem niet weg duwde, dat ze zich niet los worstelde uit zijn omhelzing. Was het omdat ze overdonderd was door zijn plotselinge actie, of omdat ze het niet erg vond? Het eerste leek hem waarschijnlijker, maar toch misschien dat als ze hem geloofde. Als ze zich realiseerde dat hij, dezelfde Nick was als ze destijds in Sicilië had ontmoet. Ze er geen problemen mee had? Hij betwijfelde het, ze was veranderd maar hij wist dat zij niet de enige was. Ook hij was veranderd, de jaren hadden hem gehard net als de jaren dat bij haar hadden gedaan. Maar van haar had hij het niet verwacht, haar leven was zo 'perfect' geweest. Haar ouders waren bij elkaar, hielden van haar en hadden geld. Ze had niet hoeven vechten om te overleven, ze had ouders gehad die voor haar zorgde. Wat was er mis gegaan? Waarom was ze zo geëindigd? Wat was er gebeurd? De vragen spookte door zijn hoofd, maar hij durfde ze niet uit te spreken. Nog niet in elk geval.
Haar woorden deden een kleine glimlach op zijn gezicht verschijnen, ietwat verbaasd keek hij haar aan nadat ze zijn hand beet pakte en hem naar een bankje toe trok. Nog altijd begreep hij niet hoe het mogelijk is dat ze zonder het te weten elkaar bijna elke dag tegen waren gekomen. Zonder te weten dat ze ooit beste vrienden waren geweest, voor een moment keek hij naar het traan vormige steentje in haar handpalm. Ja er was geen twijfel mogelijk, dit was zijn Esther. Hij merkte dat Esther niet in staat was verder te lopen, kennelijk was ze nog lichtelijk in shock van hun ontdekking. Voor een moment waren ze blijven staan, haar donkere ogen vonden de zijne. Hij schudde zachtjes zijn hoofd, dat was niet waarom hij sorry had gezegd. "Dat bedoelde ik niet Esther, ik had het over die knuffel." zei hij, voor een moment grijnsde hij zachtjes. "Maar jij kon er net als mij niks aan doen, wij hadden niet in de hand wat er destijds gebeurde. We waren te jong om zelf te bepalen waar we woonden en waar we bleven." zei hij, waarna hij Esther zachtjes mee trok naar het bankje dat zij op het oog had gehad. Hij liet zich erop zakken en trok haar naast zich neer, voor een moment staarde hij zwijgend naar de golven om haar uiteindelijk weer aan te kijken. "Je bent erg veranderd." constateerde hij zacht, waarna hij met zijn hand door zijn blonde krullen ging. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij na een korte aarzeling. Want dat er iets gebeurd was, dat stond vast.

[Flutje ]

'Je bent erg veranderd.' Even voelde ze de drang opnieuw omhoog komen om boos te worden, maar wist dat hij dit alleen deed om behulpzaam te zijn. 'Wat is er gebeurd?' De drang kwam steeds meer en sneller naar boven. ''Dat gaat je geen flikker aan!'' Schreeuwde ze grof naar hem, wanneer ze zich omdraaide en haar scherpe nagels in zijn nek plaatste. Al snel voelde ze haar hart sneller bonken en haar adem onregelmatig worden, maar wist zichzelf in bedwang te houden. Onmiddellijk haalde ze haar nagels van zijn nek af en keek opnieuw omlaag. ''Sorry,'' zei ze op zo'n toon dat een 'je had kunnen weten dat dat ging gebeuren' uitstraling toonde.
''Mijn ouders... zijn al een lange tijd uit elkaar. Janice en Jason bedoel ik. Ze zijn niet meer bij elkaar. We zijn geen 'happy family' meer. Dit is al enige tijd zo.'' Esther beet op haar onderlip, bang om de harde waarheid te vertellen. Wat als Nick het aan de Die Hard leden zou doorlullen? Dan kon ze haar leven vergeten, wegschrappen van de 'to do' lijst, die tevens niet bestond. Niet beschreven op papier in elk geval, wel in haar hoofd.
''Je vertelt het godverdomme aan niemand anders, anders kom ik je persoonlijk doden.'' Siste ze naar hem, toen ze hem bij z'n kraag had beetgepakt. Ze meende het niet persoonlijk, omdat ze wist dat de jongen het niet zou doorvertellen. Maar toch moest ze het zeker weten. Het zekere voor het onzekere. Na hem even vast te hebben gehouden, liet ze hem los.
''Dus, zoals ik al vertelde. Mijn vader en moeder zijn uit elkaar. Mijn vader heeft een nieuwe vriendin gevonden, die ik trouwens ontzettend haat. Ze haalt vele malen het bloed onder m'n nagels vandaan, maar ik weet me in te houden. Weet dat het niets uit zou halen, ookal zou ik al z'n lovers doden. Mam en pap komen terug nooit meer bij elkaar terug. De liefde is gone. Slechts op mijn verjaardag of kerst dan komen ze samen, alleen voor mij, niet voor elkaar. En mijn moeder...'' Weer stopte ze even, probeerde de droge brok in potdichte haar keel weg te slikken, wat tevergeefs niet lukte.
''Heeft ook een vriendin gevonden,'' dit mompelde ze zo zacht, dat het nauwelijks verstaanbaar was. ''Crystal heet ze.'' Door haar droge keel kwam er bijna ook geen stem meer uit, misschien vanwege het feit dat ze net gehuild had, nog steeds lichtjes in shock was en hetgeen dat het 's avonds was en ze al best moe was geworden.

Kennelijk vielen zijn woorden niet goed bij Esther, ze vloog op. Al schreeuwend plaatste ze haar scherpe nagels in zijn hals, verontwaardigd keek hij haar aan. Waar was ze mee bezig? Als ze het hem niet wou vertellen, prima. Maar ze hoefde hem niet aan te vallen. "Easy." bromde hij, nog voor hij haar hand had kunnen pakken om hem weg te trekken had ze haar nagels al uit zijn nek gehaald. Voor een moment keek hij haar recht aan, besloot dat hij er niet verder op in zou gaan. Al moest ze er geen gewoonte van maken hem op een dergelijke manier te behandelen. De manier waarop ze haar verontschuldiging aan bood, stond he niet echt aan. Maar hij besloot het maar door de vingers te zien aangezien het er op leek dat hij een gevoelige snaar had geraakt. Wat het ook was geweest dat haar zo had doen veranderen, het was geen prettige ervaring geweest. Al was dit ergens ook meer dan logisch, vrolijke gebeurtenissen deden mensen niet verharden.
Ergens verbaasde het hem dat ze hem als nog vertelde wat er was gebeurd, zwijgend luisterde hij naar haar verhaal. Dus haar ouders waren uit elkaar, de happy family bestond niet meer. Was gebroken. Met wat moeite wist hij zich haar ouders voor de geest te halen, destijds hadden ze gelukkig geleken. Maar hoe vaak had hij ze nu gezien? Niet vaak, en elke keer niet langer dan een paar minuten. Esther's ouders hadden het niet zo op he gehad, het was alsof ze van hem af hadden kunnen lezen dat hij uit de achterbuurt kwam. De verkeerde kant van de stad. Weer vloog Esther op, ze greep hem bij zijn kraag en dreigde dat als hij zijn bek niet hield tegen de andere Die Hard leden ze hem persoonlijk zou komen vermoorden. "Wat zijn we toch weer aardig." zei hij, zijn stem droop van het sarcasme. Hij pakte haar hand en bevreed zijn kraag uit haar greep. "Je kan me vertrouwen oké?" zei hij rustig. "Maar, kappen met me elke keer aan te vallen als je iets niet bevalt oké?" zei hij, zijn stem had iets dreigend's. Ze moest niet denken dat ze hem zo kon behandelen.
Esther vervolgde haar verhaal, en hij verviel weer in stil zwijgen. Een stiefmoeder dus? Zo te horen was die vrouw vreselijk, al was het niet erg moeilijk Esther te irriteren. Zelf had hij geen idee hoe het was een stiefmoeder te hebben, hij überhaupt geen idee hoe het was om een moeder te hebben. Ja, hij had een moeder gehad. Maar ze had zich nooit zo gedragen, ze had nooit echt naar hem om gekeken. Voor een moment viel Esther stil, hij keek haar onderzoekend aan. Zich afvragend waarom ze haar stem zo plotseling afgebroken had. Al vrij snel volgde het antwoord, haar moeder had geen vriend -zoals je zou verwachten- maar een vriendin. "Sorry." mompelde Nick, niet goed wetend wat hij anders moest zeggen. Dus dit had haar zo gehard, de scheiding van haar ouders. Hij had geen idee hoe het zou zijn als je ouders uit elkaar gingen, simpelweg omdat hij geen idee had hoe het was om echte ouders te hebben. Het was voor hem dan ook zo goed als onmogelijk om zich in te leven. Iets waardoor hij er ook niet in slaagde de juiste woorden te vinden. "Kun je het wel met haar vinden?" vroeg hij na een korte aarzeling, niet wetend of hij er goed aan deed dit te vragen.

Het was vreemd. Hadden ze dus al die tijd elkaar totaal niet herkend? Verbazingwekkend, maar raar wat tijd met je kon doen.

Ik voel me teneergeslagen, weet dat mijn moeders vriendin elk moment kon komen. Dat zou haar eerste keer in ons huis zijn. Ik wil het niet, maar ik weet dat ik haar niet tegen kan houden. Daar ben ik te klein voor, te dom wat de liefde betreft. Ik, Esther, zit op de trap. Met mijn gezicht in mijn handen begraven, bang voor wat er komen zal
De bel ging, waar ik lichtjes van schrok en gelijk opgewekt opsta, maar haastig en slordig van de trap afstrompel met veel geluid. Voor de deur gooi ik nog even speels mijn lange, vuurrode haar naar achteren. Waarna ik de deur open en een vrouw zie staan. Een vrouw, die ik ongeveer even oud als Janine, mijn eigen mama, schat. 'Hee, jij bent vast Esther!' Begroet ze me, waarbij ze bukt om op ooghoogte te komen. "Ehm, ja. Hai." Antwoord ik terug, onzeker. Verward bijt ik op mijn onderlip, niet goed wetend wat ik nou precies moet doen. In tweestrijd met mezelf.
'Hee Crystal!' Hoor ik achter me, de stem van Janine. 'Kom binnen!' Waarbij ze mij bij mij zachtjes mijn schouders vastpakt en rustig aan de kant schuift, weg uit de deuropening. Daarna laat ze me los en knuffelt de vrouw, die inmiddels binnen stond en de deur achter zich had dichtgedaan. De blik waar papa Jason het over had gehad was te zien in hun beide ogen, verliefdheid. Ik glimlachte slechts, weet niet wat te doen.

'Kun je het wel met haar vinden?' Esther wekte op uit haar gedachten en keek naar Nick, in zijn heldere blauwe ogen. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. ''Ja, dat wel,'' zei ze haast fluisterend. ''Ze is wel aardig enzo hoor, maar het is anders. Anders dan ik was gewend, vooral toen ze net bij ons in kwam trekken.'' Vertelde ze verder, wist niets anders te zeggen. ''En jij? Hoe kan het dat jij zo veranderd bent?'' Kaatste ze de vraag terug, nieuwsgierig naar zijn antwoord. Het traanvormige, blauwe steentje schoof ze maar wat heen en weer in haar handen. Het begon vervelend te worden en onder andere had Nick nu wel door dat zij het van vroeger was. Met een zucht borg ze hem veilig op in een binnenzakje van haar zwarte jack.

De stilte die er tussen hen was gevallen, werd opgevuld door het ritmische geluid van de golven en het zachte geruis van de wind. Nick staarde zwijgend voor zich uit, wachtend op Esther's antwoord. Nog altijd begreep hij hoe het mogelijk was, dat ze zijn Esther was. Hoe was het mogelijk dat hij haar hier, duizenden kilometers verwijderd van Palermo. De stad waar ze elkaar hadden leren kennen, de stad waar hij bijna zijn helle leven had gewoond. Het vreemdst was dat ze niet de eerste bekende was die hij hier tegen was gekomen, ook Iana was hij na twee lange jaren hier in Monica weer tegen het lijf gelopen. Misschien was het beter geweest, als dit niet was gebeurd. Als hun afscheid in Sicilië, echt de laatste keer was geweest dat ze elkaar hadden gezien. Aan de andere kant, hij was blij dat hij haar weer tegen was had gekomen. Alvorens hij verder kon verzinken in zijn gedachten, begon Esther te spreken. Hij richtte zijn ogen weer op de hare, zag dat er een klein glimlachje op haar gezicht was verschenen. Hij knikte als reactie op haar woorden, wou zeggen dat hij het begreep maar slikte de woorden in alvorens hij ze uit kon spreken. Want hij begreep het niet, hij had geen idee hoe het was als je ouders uit elkaar gingen en je moeder van de andere kant bleek te zijn. Hij had überhaupt geen idee hoe het was, om een echte moeder te hebben. Hij had kunnen verwachten dat ze hem zou vragen, waarom hij veranderd was. Al was hij minder veranderd dan haar, althans zo ver hij wist. Hij was altijd al iets 'slechter' geweest. Slechter was dat wel het goede woord? Hij betwijfelde het, maar veel maakte het hem niet uit. Bovendien moest hij nog antwoord geven op Esther vraag, iets wat hem moeilijk viel. Hij praatte weinig over zijn verleden, gewoonweg omdat het niemand wat aanging. Alleen sommige van zijn vrienden uit Italië wisten hoe het zat, en Iana maar zij was er destijds in Sicilië al achter gekomen. Nick staarde voor een moment zwijgend naar zijn handen, wat wist Esther eigenlijk over zijn ouders? Wat had hij haar verteld? Een zucht schoof over zijn lippen, hij wou dat hij haar niet had gevraagd wat er was gebeurd dan had ze deze vraag misschien niet verteld. "Ik weet niet meer zo goed wat ik je destijds heb verteld." begon hij iet wat aarzelend. Godverdomme. Waarom was dit zo moeilijk? "Mijn moeder was een junk, een hoer." vervolgde hij, in de laatste woorden was duidelijk verwijt te horen. "Mijn moeder beviel toen ik negen was van mijn zusje, Angel. De eerste paar maanden zorgde ze voor haar, althans beter dan normaal. Maar na een halfjaar kon het haar niet meer zo veel schelen wat er met Angel gebeurde, wat betekende dat ik voor haar moest zorgen." zei Nick, nog altijd staarde hij naar zijn handen. Hij besloot maar Niks te zeggen, over de keren dat zijn moeder hem of Angel aan was gevlogen als ze drugs nodig had. "Ik was elf toen ik me moeder dood in haar kamer vond, een overdosis of te zuiveren heroïne. Het kan allebei." zei hij schouderophalend, waarna hij zijn blik weer op Esther richtte.

'Ik weet niet meer zo goed wat ik je destijds heb verteld.' Haar destijdse beste vriend liet een aarzeling in zijn stem horen, wat ze ook goed opving. Nog steeds staarde ze naar het donkere, zachte zand. Het was ook niet makkelijk om zo in één keer over je verleden en familie te praten, vooral niet als het aan de gevoelige kant lag. ''Ik weet het ook niet meer precies,'' stamelde ze zachtjes, niet bedoelend om de jongen uit zijn verhaal te trekken.
'Mijn moeder was een junk, een hoer.' Dit verbaasde Esther niet toen de woorden klonken. Omdat ze wist dat Nick ook in drugs handelde. Misschien was het daarom. Voor zijn moeder? Nee, dat kon niet. 'Mijn moeder beviel toen ik negen was van mijn zusje, Angel. De eerste paar maanden zorgde ze voor haar, althans beter dan normaal. Maar na een halfjaar kon het haar niet meer zo veel schelen wat er met Angel gebeurde, wat betekende dat ik voor haar moest zorgen. Ik was elf toen ik me moeder dood in haar kamer vond, een overdosis of te zuiveren heroïne. Het kan allebei.' Hierdoor schrok Esther eventjes, maar liet het niet merken. Al maakte haar hart wel een soort van sprongetje, omdat ze een tikje medelijden met Nick had. Wat was er allemaal wel niet gebeurd in de tijd dat ze van elkaar gescheiden waren?
Ze was nog nieuwsgieriger geworden, maar wist dat ze niet zomaar in één keer kon losbarsten, dat zou teveel zijn in één keer.
''Hoe het is nu met Angel?'' Ging ze verder, twijfelend bijtend op haar onderlip. Haar blik ging naar Nick toe, die tevens haar ook aankeek. Even leek het zo te zijn dat ze zichzelf zag in zijn donkere pupillen, waardoor ze snel weer wegkeek. Dit was de eerste keer dat ze zo kalm was in het bijzijn van Nick. Altijd was er wel wat gebeurd waardoor hij misschien een slechte gedachte over haar had. Maar deze avond was ze anders, anders dan ze zich normaal gesproken, werkelijk voordeed.
Ze was ook deels slecht geworden, totaal veranderd. Maar de oude Esther was nog wel ergens diep in haar verborgen, bewaard. Bewaard voor dit soort momenten.
Opnieuw voelde ze haar hart als een tierelier bonken, door het feit dat ze weer aan vroeger dacht. Aan de mooie momenten dat ze samen met Nick langs het strand liepen, samen speelden en samen deelden. Ze was verliefd op hem geweest, vanaf het moment dat ze hem had leren kennen. Het was zo prachtig geweest, hun tweetjes. Al wist hij waarschijnlijk nog steeds niet dat Esther, de oude Esther, op hem was geweest.
''Ik.. Ik moet je wat vertellen,'' begon ze rustig, niet al teveel aandacht wekkend of eventuele nieuwsgierigheid.
''Die vakantie... We hadden het zo leuk samen. En weetje.'' Ging ze verder, ondertussen lettend op haar ademhaling. ''Het klinkt zo belachelijk, maar...'' Esther wist het er niet uit te brengen, kon het er niet uitgooien. Maar toch moest het van haar, ze dwong zichzelf.
''Ik was verliefd op je!'' Zei ze ietsje harder, met een onschuldige toon. Hierbij liet ze haar hoofd hangen, waardoor haar rode haar naar voren hing. Ze kneep haar ogen samen, bang dat er tranen uitvielen. Godsamme, waarom moest dit nou bij haar gebeuren? Wat een rotleven.

"Nick! Nico eikel waar zit je!" Haar stem klinkt woedend, maar onvast. Het is alsof ik haar lichaam kan horen trillen, instinctief duik ik verder weg achter de kast. Met mijn hand omklem ik de fles, waaruit ik nu al zeker vier slokken heb genomen. Het spul is ongelooflijk zoet, en elke keer als ik er een slokje van neem voel ik het branden in mijn keel. Maar toch smaakt het heerlijk, wel weet ik -ik heb het tenslotte vaak genoeg bij mijn moeder zien gebeuren- dat als je te veel van het spul op drinkt je raar gaat doen. "Nick!" Haar stem is plots eng dichtbij, mijn ogen glijden over haar lichaam dat slechts bedekt is door een flinterdun, veel te kort jurkje naar haar gezicht. Haar wangen zijn ingevallen, haar huid spierwit, donkere wallen zitten onderhaar ogen en haar bruine haar is vettig en zit in de knoop. Het spul dat ze altijd in haar aderen spuit verpest haar, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik haar niet ken. Zolang ik me kan herinneren gebruikt ze dat spul al, heroïne heet het. Maar het woord ook wel eens horse of brown sugar gemoed. Als ik het voor haar moet halen, vraag ik meestal om horse en soms om heroïne. Eerst werd ik altijd raar aan gekeken, ik kon de mensen gewoon horen denken wat moet een jongetje van 7 nu met heroïne? Maar onderhand kennen ze me, ik ben een vaste klant. Altijd als ze haar shot niet op tijd heeft kunnen regelen stuurt ze mij er op uit, omdat ze liever niet ziek wil gaan scoren. Soms geeft ze me geld, soms moet ik iemand rollen. Dat is niet zo moeilijk, wie verdenkt en nu een jongetje van acht? Niemand. Aan mijn haar trekt ze me overeind, ruw trekt ze de fels uit mijn handen. "Daar moet je met je poten van af blijven!" schreeuwt ze, waarna ze de fles kapot gooit tegen de muur. Haar hand heeft ze van mijn haar naar mijn pols verplaats, haar vlijmscherpe nagels boren zich in mijn huid. "Je moet wat voor me halen." zegt ze, haar stem klinkt dwingend. Ze hoeft niet te zeggen wat dat iets is, dat weet ik maar al te goed. Daar hoeven we geen woorden over vuil te maken. "Heb je geld?" vraag ik, ik ga er onderhand al niet meer tegen in wetend dat er dan klappen volgen. "Nee, en je moet niet zo zeuren. Haar het nu maar gewoon!" sist ze, waarna ze me een harde duw in de richting van de deur geef. Ik struikel, weet me zelf op te vangen door me handen voor me op de grond te plaatsen. Een schop in mijn buik ik het gevolg, razendsnel krabbel ik overeind en ren ik het huis uit. Achter me hoor ik me moeder nog schelden, haar armen tegen haar buik gedrukt.
Esther's stem trok hem uit zijn gedachten, voor een moment staarde hij ietwat verdwaasd voor zich uit. Waarna hij zijn blik op haar richtte, zag hij daar nu medelijden in haar ogen? Waarom? Omdat zijn moeder dood was? Dat kon hem niks schelen, die hoer had het er zelf naar gemaakt. Oké, het was niet helemaal waar. Het kon hem wel iets schelen, hij miste haar iets wat hij niet begreep. Hoe kon hij haar nu missen, ze was nooit een echte moeder voor hem geweest. Esther's vraag verbaasde hem, voor een moment keek hij haar zwijgend aan. Zacht beet hij op zijn lip, dit lag gevoelig. Dit hele gesprek begon hem steeds meer te irriteren, hij wou het niet vertellen. Niemand hoefde te weten hoe zijn verleden in elkaar stak, godverdomme. "Slecht." zei hij, zijn stem had iets scherp's gekregen. Iets waar hij zich sterk van bewust was, voor een moment keek hij naar zijn handpalmen. Terwijl hij probeerde gewoon rustig te blijven, hij wou Esther niet afsnauwen. Ergens had ze toch recht op de waarheid, zelfs al ging zijn verleden niemand wat aan. "Ze heeft het moeilijk zonder mij, ze heeft altijd alleen mij gehad. Mijn vrienden doen hun best haar op school te houden, maar ze is koppig bovendien deden wij geen van alle aan school dus begrijpt ze niet waarom zij wel moet." vertelde hij, nadat hij zijn kalmte had hervonden. Dat hij bang was dat zijn zusje binnenkort drugs zou gaan proberen hield hij maar even achterwege. Ten eerste omdat het niet iets wat je zomaar vertelde, wat moest iemand wel niet denken als die hoorde dat een negen jarig meisje drugs wou proberen? Dat was gewoon ziek. Ten tweede, omdat als hij het uit zou spreken het ineens een stuk dichterbij zou zijn. Alsof het niet waar was, als hij het voor zich hield.
Weer waren het har woorden die hem uit zijn gedachten trokken, hij richtte zijn blauwe ogen op haar bruine. Keek haar voor een moment vragend aan, zich afvragend wat het kon zijn dat ze hem wou vertellen. Hij knikte zachtjes als reactie op haar woorden, ja ze hadden het die vakantie leuk gehad samen. Elke keer als hij bij haar was, had hij zich een moment verlost gevoeld van zijn problemen. Hij had het geweldig gevonden met haar langs het strand te lopen, te spelen en te dollen. Wat klonk er belachelijk? Wat was er dat ze hem moest vertellen? 'Ik was verliefd op je!' De woorden verbaasde hem, Esther verlieft op hem? Zelfs destijds had hij zich dat niet kunnen voorstellen, zelf hield hij zich daar toen nog niet zo veel mee bezig. Hij had haar een leuk meisje gevonden, maar verliefdheid kende hij niet. Dat was pas laten gekomen, veel later. Maar de destijds was hij ook nog helemaal niet bezig geweest met meisjes op een dergelijke manier. "Echt?" zei hij, nog altijd verbaasd. Terwijl hij met zijn hand door zijn haar ging, ze zou toch niet nog steeds gevoelens voor hem hebben? Nee, alsjeblieft niet. Normaal had hij er geen problemen mee een meisje te kwetsen, maar er waren een paar uitzonderingen en over het algemeen waren dit de meisjes met wie hij vriendschap sloot. Iana, Jamie en Esther. "Nu niet meer toch?" vroeg hij aarzelend, terwijl hij probeerde haar aan te kijken. Iets wat ze hem onmogelijk maakte doordat ze haar hoofd had late hangen.

''Mama, wie is die vrouw en waarom heeft ze koffers mee genomen?'' Vroeg ik stilletjes aan mama, die ik die tijd nog niet bij haar gewone roepnaam noemde. Dat was allemaal later gekomen, wanneer Crystal al enkele maanden in huis woonde. 'He, schat.' Zei Janice, waarbij ze op haar hurken naast me kwam zitten. Dat deed ze meestal als ze iets ging uitleggen, en bovendien hadden we op deze manier oogcontact en hoefde ik niet akelig steeds zo omhoog te kijken, al maakte me dat eigenlijk vrij weinig uit. 'Deze vrouw heet Crystal, en ze komt voor een lange tijd bij ons wonen. Maak je maar geen zorgen, ze is heel aardig en...' Daar stopte ze even, waardoor mijn blik automatisch naar de vrouw gleed, die dus blijkbaar Crystal heette, en haar aandachtig bekeek. Ze kwam naar ons tweetjes toegelopen, en kwam ook op haar hurken zitten, voor mij en mijn moeder zat naast mij. Ik wist niet echt naar wie ik moest kijken, dus keek ik maar naar beneden, naar de laminaat vloer van de hal. Al die tijd, sinds mijn moeder de deur voor Crystal had opengedaan en haar had geknuffeld, en zodoende met haar al een tijdje had lopen praten, stond ik hier nog steeds in de hal, nietwetend wat ik nou echt er van moest vinden. Het feit dat mijn vader nu weg was, was vreemd. Voor hoelang zou hij wegblijven? Zou hij überhaupt nog terugkomen? Wat kwam Crystal hier eigenlijk zoeken? Was het een dienstmeisje? Of de babysitter? Allemaal onbeantwoorde vragen, die door mijn hoofd spookten.
'Hé, Esther.' Begroette Crystal mij, terwijl ze mij over mijn bol aaide en zo dus ook door mijn rode haren streelde. 'Ik kom hier een tijd wonen.' Daar stopte zij ook, waardoor ik omhoog keek, deze keer in Crystal haar ogen. En daar zag ik die blik weer, die mijn oorspronkelijke ouders ook vaak naar elkaar deden. Die blik, waarvan ze niet goed wisten hoe ze mij iets uit moesten leggen. Dit was waarschijnlijk moeilijk voor ze, maar op een of andere manier begreep ik het. Crystal kwam hier een tijdje wonen. ''Komt papa nog terug?'' Een toontje onzekerheid was duidelijk te vinden in mijn stem, in staat om in huilen uit te barsten. Al wist ik niet waarom, helemaal niet. Jason was al een tijdje weg, zelfs al een week. Dus een reden om een potje te gaan zitten janken, had ik niet.
Nietwetende wat ik echt kon doen, besloot ik vanuit mezelf de vrouw, die nog steeds voor me zat, een knuffel te geven. Voor enkele minuten kon ik niet meer loslaten. Op deze manier liet ik blijken dat ik haar accepteerde. Voor zolang het duurde. Eerst moest ze mijn vertrouwen zien te winnen. Ik liet los en glimlachte naar haar. Enkele tranen waren op mijn wangen gerold, waarbij ik haar met glinsterende ogen aankeek en met een klein glimlachje op mijn gezicht...

God, waarom dacht ze nu perse daar aan? Aan de dag dat Crystal voor het eerst écht in haar leven was gekomen. Waar sloeg dat op? Het boeide haar totaal niet meer. Eigenlijk konden ze allebei stikken, Janice én Crystal. Stiekem niet, maar op dit moment betekende haar vader meer voor haar. Ookal had ze hem niet vaak meer gezien, soms op enkele feestdagen en altijd op haar verjaardag. Sinds de dag dat Crystal de deur was binnengestapt, en sinds nu er niet meer uit was gestapt met haar koffers, was Jason altijd nog open komen dagen op de belangrijkste dag van het jaar, van 'zijn' jaar. Haar verjaardag.
'Echt?' De verbaasde toon in Nick zijn stem, was niet te missen. Het klonk eigenlijk best wel grappig. Dat hij niet kon geloven dat zij vroeger écht op hem verliefd was geweest. Ja, het was echt waar. Niet te geloven zeg, stiekem kon zij het ook niet geloven. Dat zij voor hem gevoelens had gehad. Achja, ze waren toen ook nog speels en jong. Allebei hartstikke anders, het tegenovergestelde van wat ze nu allebei geworden waren. Ze waren gegroeid, 'volwassen' geworden. 'Nu niet meer toch?' Esther keek op, zag dat Nick ook naar haar was gaan kijken. Hierdoor keek ze naar zijn ogen, opnieuw zoals ze deze avond wel vaker had gedaan. ''Nee, ben je mal joh!'' Zei ze plagerig, terwijl ze een klein tikje op zijn schouder gaf. Een glimlach sierde haar gezicht. Ze vond het grappig dat hij dacht dat ze nu nog op hem verliefd was. Nee, dat was al jaren over. Het had slechts een jaar geduurd, de gedachte dat ze hem miste en hem waarschijnlijk nooit meer zou zien.
''Heb je nog steeds met Iana?'' Vroeg ze aan hem, eigenlijk het liefste op een ander onderwerp over gaand. Niet dat dit onderwerp er ver van afweek, maar het was anders. ''Sorry van een tijdje terug, op het strand. Dat ik er zo lullig over deed. Je weet dat ik het slechts deed om met je te sollen.'' Bood ze haar excuses aan, vanuit diep uit haar hart sprekend. Dit deed ze normaal gesproken nooit, maar aangezien dit toch een 'sad' avondje was waarbij ze stiekem allerlei dingen aan elkaar opbiechten, kon dit er ook wel bij. Bovendien was ze nieuwsgierig of hij nog steeds met de meid had. Iets waar ze aan twijfelde.