So, this is my new home?

Mensen liepen af en aan, praten dan weer op gedempte toon dan weer luid met elkaar. Alsof ze niet in de gaten hadden dat er ook nog andere mensen op de pier rond liepen. Zo nu en dan klonk er een klaterende lach, die meestal al vrij snel weer verstomde. Nieuwsgierig bekeek Eloisa de mensen die over de pier liepen, ze was op de smalle ijzeren balustrade gaan zitten en had haar voeten op de onderste stang gezet. De wind speelde met haar bruine haren, die golvend over haar schouders vielen. Op de grond vlak voor haar voeten, lag een donker blauwe sporttas waarin ze vlak voor haar vertrek haar kleren en nog wat andere dingen in had gepropt. Ze had er niet echt bij nagedacht, maar had lukraak wat in haar tas geflikkerd. De ruzie met haar vader had haar behoorlijk dwars gezeten, normaal kon ze het goed met hem vinden. Al pushte hij haar soms wat te veel. Hij had dan ook gewild dat ze naar het trainingskamp in Rome was gegaan, maar zelf had ze uiteindelijk besloten om achter haar pleegbroer aan naar Monica te gaan. Simpelweg omdat ze het niet zag zitten nog meer te moeten trainen. Het afgelopen jaar had ze per week ongeveer vierentwintig uur getraind, haar schoolwerk en haar vrienden hadden hier drastisch onder geleden. Maar de training had wel zijn vruchten af geworpen, ze had de afgelopen wedstrijden steeds prijzen binnen weten te slepen. En ze was er in geslaagd de aandacht van een van de grootste turn verenigen van Italië op zich te vestigen. Twee weken geleden had ze een brief gekregen, met daarin de mededeling dat ze een plek voor haar hadden. Wel zou ze moeten verhuizen naar Rome, en daar in een pleeggezin terecht komen. Haar 24 trainingsuren zouden haast verdubbeld worden, en ze zou nog minder vrije tijd hebben dan ze al had. Haar vader was hier een grote voorstander van geweest, hij zag zijn dochter al turnen bij de Olympische spelen. Eloisa zelf had het daarentegen helemaal niet zien zitten. Ze wou wel eens een gewoon meisje zijn, ze wou tijd hebben voor jongens en voor vriendinnen. Dat was ook de reden geweest dat ze naar Monica was gegaan. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, viste haar mobieltje uit haar broekzak. Ze had Christian direct nadat ze was geland een sms’je gestuurd met de mededeling dat ze in Monica aan gekomen was.

[Only Christian&my]

Christian die nog aan het slapen was lag er vrij schattig bij met zijn haren die helemaal warrig lagen en het deken dat half van hem af lag. Plots voelde hij echter zijn hele matras trillen waardoor hij zijn ogen slaperig open deed, de jongen moest een paar seconden zoeken naar zijn mobiel maar uiteindelijk had hij deze toch. Met een halve slaapkop drukte hij de sms open en zag dat het van zijn pleegzusje was. Waarom stuurde zij nu naar hem? Niet dat hij het erg had maar hoorde ze nu niet te slapen of zo? Kort schudde hij zijn hoofd en legde zijn mobiel weer naast zich om vervolgens te gaan opstaan, wat echter bij hem betekende uit zijn bed donderen en o je bek gaan. Met enig gemompel duwde de jongen zich recht en keek kort naar Serena die blijkbaar al vertrokken was of zo. Hij wandelde naar zijn kleerkast en nam daar een mouwloze hoodie uit en een zwarte joggingbroek deze trok hij aan en wandelde nog even naar de badkamer om wat water in zijn gezicht te spetsen zodat hij er iets meer wakker uit zou zien. Vervolgens greep hij zijn iPod en deed zijn oortjes in. Vervolgens wandelde hij de kamer uit, om daarna het gebouw uit te wandelen. Het was nog vroeg er was nog amper iemand wakker, voor hem een perfecte tijd om te gaan lopen. Dat deed hij altijd bij het strand dus dat zou hij vandaag ook doen. Door zijn oortjes klonk Dj got us falling in love van Usher en Pitbull. Een perfecte beat. Met zijn kap die hij inmiddels had opgezet begon de jngen te lopen richting het strand wat hij binnen een tiental minuten had bereikt. Zijn gedachten zaten bij Eloisa, wat deed zij hier? Ze moest in Italië zijn, bij haar ouders. Kort keek hij naar enkele oudere mensen die op het strand liepen hand in hand waardoor hij even glimlachte. Eigenlijk miste hij het soms wel, een vriendin hebben, wat hij nu deed was gewoon van het ene meisje naar het andere gegaan. Met pijn in het hart had hij zijn voormalige vriendin moeten achterlaten, maar ja. Christian bereikte al heel snel de pier en keek voor zich uit terwijl hij aan het lopen was, uiteindelijk hield hij even halt bij een kraampje en keek de man vriendelijk aan. 'Een flesje water alsjeblieft.' Glimlachte hij even naar de man toe, deze gaf het hem dan ook. Hij draaide zich om en dronk het kleine flesje in een terug leeg. Vervolgens liet hij zijn blik even langs de mensen op de pier gaan en zag plots een heel bekend meisje zitten. Dat bruine haar, die lengte, zijn pleeg zusje! Droogjes wandelde hij achter het kraampje zo door naar haar dat ze hem niet zag af komen om daarna zijn armen om haar heen te slaan en haar van de bank af te tillen.'Eloisa!' Sprak hij opgewekt tegen haar terwijl hij haar gemakkelijk in de lucht hield.

Met een zucht stopte Eloisa haar mobiel terug in haar broekzak, haar handen zetten ze naast zich op de balustrade. Zwijgend staarde ze voor zich uit, het was allemaal zo snel gegaan. Twee weken geleden zou ze nog gewoon haar school in Florence afmaken, en daarnaast hard blijven trainen. Daarna zou ze wel zien wat er ging gebeuren, haar vader had graag gezien dat ze dan naar Rome was gegaan. Maar die kans was al eerder gekomen, tot zijn grote vreugde. Ook haar moeder had graag gewild dat ze er heen was gegaan, al was die Eloisa pas duidelijk geworden bij de woorden die haar moeder op het vliegvel duit had gesproken. Ela, je vader draait wel bij. Hij vind het gewoon jammer dat je niks met je talent doet. Het liefst was ze op dat moment tegen haar moeder gaan schreeuwen, ze had willen zeggen dat het haar leven was. En dat ze zelf wel bepaalde wat ze deed en wat ze niet deed. Maar in plaats daarvan had ze stilletjes geknikt. Hoe zou Christian reageren op haar sms’je? Ze had tegen hem nooit gezegd dat ze ook naar Monica wou. Ze had nooit gezegd dat ze een aanbod van een van de grootste turnvereniging in Italië had gekregen. Waarom ze dit niet had gedaan wist ze niet, misschien omdat ze bang was dat hij net als haar ouders zou willen dat ze het zou doen? Voor een moment beet ze op haar lip, ging met haar hand door haar haren. Voelde de zon lichtjes branden op haar schouders, het was al behoorlijk warm. Ondanks het feit dat het nog vrij vroeg was. Achter zich hoorde ze het regelmatige geluid van de golven die kapot sloegen op het strand. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. Misschien dat ze een eindje het strand op moest lopen, om daar te gaan hardlopen. Ze had op dit moment energie te veel, waarschijnlijk zou ze daar de komende weken wel vaker last van hebben. Normaal stond ze rond acht uur al in de sportzaal, om daar tot een uur of tien te turnen en ook s’ middags was ze daar vaak te vinden. Op die manier kon ze haar energie wel kwijt, maar hier niet. Juist op het moment dat ze op wou springen sloten twee armen zich om haar lichaam, ze slaakte een kreet. Voelde hoe ze werd opgetild, richtte haar ogen op degene die haar vast zat. Haar hand al geheven, klaar om een klap uit te delen. Maar die hand liet ze zakken zodra ze het gezicht van haar pleegbroer herkende. 'Eloisa!' zei hij opgewekt. “Wil je me nooit meer zo laten schrikken.” Mopperde ze, terwijl ze een poging deed haar gezicht in een plooi te houden. Iets wat totaal mislukte een vrolijke glimlach verscheen op haar gezicht. “Chris!” Losjes sloeg ze haar armen op zijn nek, aangezien ze hem moeilijk een normale knuffel kon geven. Aangezien hij haar nog altijd in de lucht hield.

Christian zag de hand van haar al afkomen maar tot zijn grootste genoegen herkende het meisje hem nog net op tijd. 'Noem je dit al schrikken?' Grijnsde hij vrolijk naar haar en zette haar vervolgens neer op de grond en liet zijn armen om haar heen hangen en trok zijn oortjes uit zijn oren en zette vervolgens zijn kap af en keek haar met pretlichtjes in de ogen aan. 'Hoe gaat het met je?' Vroeg hij aan haar en wachtte even op een reactie van zijn zus. Hoewel de grootste vraag echter anders klonk. Waarom was ze hier nu? Waarom was ze niet thuis? Ze hoorde hier niet te zijn, dit klopte niet. 'Wat is er gebeurt dat je nu hier voor mijn neus staat?' Voorzichtig trok hij haar tegen zich aan en zuchtte eventjes. Ergens kon hij al wel raden wat er gebeurd was, haar vader had haar waarschijnlijk lopen pushen over haar turn gebeuren. Ach, hij zou het zo meteen wel te horen krijgen. Kort streek hij over haar rug heen en zuchtte eventjes. 'Wat er ook gezegd is thuis? Ik ga niet hetzelfde reageren als hun en dat weetje. Dus leg het maar eens uit aan je grote broer.' Grijnsde hij eventjes en liet zijn armen van haar afglijden en knipoogde naar haar. Voor even keek hij over het water heen, dat deed hem denken aan die ene keer dat hij en Eloisa gewoon aan het dollen waren op het strand toen hij echter het water in belandde en speciaal om zijn zusje te laten schrikken was hij een tijdje niet bovengekomen, om als volgt gewoon haar mee onder water te trekken. Het was gewoon een typisch broer zusjes ding, waar alleen zij twee de humor toen van leken in te zien.

'Noem je dit al schrikken?’ grijnsde Christian waarna hij haar weer op de grond zetten. Haar armen liet ze van zijn nek glijden, met een vrolijke twinkeling in haar ogen keek ze hem aan. “Ja, ik had niet verwacht dat jij hier plots op zou duiken.” lachte ze. Ergens had ze het moeten weten, hij woonde hier tenslotte. Maar toch, ze had niet verwacht dat hij toevallig evenals haar op de pier rond zou lopen. 'Hoe gaat het met je?' vroeg hij, kort dacht ze na alvorens ze antwoord gaf. “Goed.” zei ze uiteindelijk naar waarheid, buiten dat ze met ruzie was vertrokken ging het goed met haar. Ze zag het hier wel zitten, ze kon zich eindelijk eens ergens anders op concentreren. Zou zich meer met dingen bezig kunnen houden, waar meisjes van haar leeftijd zich mee bezig hielden. “Met jouw?” vroeg ze, met haar hoofd een tikkeltje schuin keek ze hem nieuwsgierig aan. 'Wat is er gebeurt dat je nu hier voor mijn neus staat?' vroeg Christian, waarna hij haar voorzichtig tegen zich aan drukte. Het voelde vertrouwd om zo dicht tegen hem aan te staan. Ze keek hem even aan, vroeg zich af hoe hij zou reageren. Met zijn hand streek hij over haar rug. 'Wat er ook gezegd is thuis? Ik ga niet hetzelfde reageren als hun en dat weetje. Dus leg het maar eens uit aan je grote broer.' zei hij grijnzend, waarna hij haar los liet. “Een turnvereniging in Rome had me aangeboden om daar te gaan turnen, wat betekende dat ik nog meer zou moeten trainen. Iets waar ik totaal geen zin in had, daarom hem ik besloten om hier ook heen te gaan. Maar daar was hij niet zo blij mee.” De laatste woorden voegde ze er zacht aan toe, kort keek ze naar de punten van haar schoenen waarna ze Christian weer aan keek. “Vind je het zo erg dat ik hier ben dan?” vroeg ze hem grijnzend.

'Wacht maar af, nu je hier bent ga ik je zo goed in de gaten houden. Je gaat het niet merken, maar ik ga je eigen persoonlijke stalker worden.' Sprak hij speels tegen haar en porde haar even in haar zij. Even keek hij naar enkele voorbijgangers die hen droog aan keken. Amerika was wel leuk en alles, maar de mensen waren zo anders als bij hen thuis, ze keken iedereen gewoon vuil aan als het hen niet mee ziet. Daar kon hij niet al te goed tegen als hij eerlijk mocht zijn. 'Met mij gaat het wel goed, als mis ik Italië vreselijk hard, maar nu jij hier bent komt dat wel allemaal weer goed.' De jongen keek haar met een grimas aan. Toen ze echter aan haar verhaal begon zuchtte de jongen even en keek haar met een scheve glimlach aan. 'Je weet hoe hij is. Maar hij heeft je toch niet geslagen of wat dan ook, of wel? Anders zweer ik je dat ik vandaag nog op een vliegtuig naar Florence zit en dat ik hem klappen geef.' Christian keek haar vrij serieus aan en streek kort door haar haren. 'Ze willen alleen het beste voor je, maar ze mogen je niet zo pushen, een van de hoofd redenen waarom ik ben weg gegaan.' Sprak hij kort tegen haar en gaf haar nog een korte knuffel. 'Ik ben er altijd voor je, dat weet je.' Christian keek haar aan en liet haar vervolgens weer los. Haar vraag deed hem echter wel lachen. 'Ik vind het super erg dat je hier bent.' Sprak hij vrij serieus tegen haar. Even leunde hij tegen de balusstrade aan en schoot vervolgens even in de lach. 'Tuurlijk vind ik het niet erg, ik vind het leuk dat je hier bent. Maar hoe ging het trouwens met mam en pap? En met de rest? Maar merendeels hoe ging het met Elena? Ik heb haar pijn gedaan, zonder dat ik het echt wou. Maar de relatie zou toch niet langer stand houden, zij daar ik hier. Klopt gewoon niet.' Mompelde hij en streek even door zijn haren. Het had niet veel gescheeld dat hij van het vliegtuig was afgestapt. Maar ja.

'Wacht maar af, nu je hier bent ga ik je zo goed in de gaten houden. Je gaat het niet merken, maar ik ga je eigen persoonlijke stalker worden.' zei Christian op speelse toon tegen haar, waarna hij haar in haar zij porde. Ja, dit was haar pleegbroer zoals ze hem kende. Ze had het altijd goed met hem kunnen vinden, was dan ook blij dat hij hier was. “O god, ik word nu al bang.” zei ze, terwijl ze hem lachend aankeek. 'Met mij gaat het wel goed, als mis ik Italië vreselijk hard, maar nu jij hier bent komt dat wel allemaal weer goed.' Met een grimas op zijn gezicht keek hij haar aan, ze glimlachte onwillekeurig. “En hoe is Amerika?” Nieuwsgierig keek ze hem aan, zich afvragend in wat voor soort land ze terecht was gekomen. Ze kende het enkel van films en series, maar ze wist dat deze beelden vaak behoorlijk geïdealiseerd waren. 'Je weet hoe hij is. Maar hij heeft je toch niet geslagen of wat dan ook, of wel? Anders zweer ik je dat ik vandaag nog op een vliegtuig naar Florence zit en dat ik hem klappen geef.' De uitdrukking op Christian’s gezicht was veranderd, ze schudde haar hoofd. Met zijn hand ging hij door haar haren. “Zo is hij niet, hij slaat me niet.” zei ze, even glimlachte ze. Het enige wat haar vader had gedaan was haar vast pakken en door elkaar schudde, maar het leek haar overbodig dit aan Christian te vertellen. Het stelde weinig voor, bovendien had hij haar al vrij snel weer los gelaten. 'Ze willen alleen het beste voor je, maar ze mogen je niet zo pushen, een van de hoofd redenen waarom ik ben weg gegaan.' zei hij, ze knikte. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen hij haar omhelsde. 'Ik ben er altijd voor je, dat weet je.' zei hij. “En ik ben er voor jouw.” zei ze, ze liet haar armen die ze tijdens de knuffel kort om hem hen had geslagen weer zakken. 'Ik vind het super erg dat je hier bent.' zei hij op vrij serieuze toon. Ze hield haar hoofd een tikkeltje schuin, en keek hem onderzoekend aan een klein glimlachje speelde op haar lippen. Christian schoot in de lach, Eloisa grijnsde onwillekeurig waarna ze haar handen op de balustrade plaatste en zich er weer op drukte. Haar voeten plaatste ze weer op de onderste stang, zodat het makkelijker was haar evenwicht te bewaren. 'Tuurlijk vind ik het niet erg, ik vind het leuk dat je hier bent. Maar hoe ging het trouwens met mam en pap? En met de rest? Maar merendeels hoe ging het met Elena? Ik heb haar pijn gedaan, zonder dat ik het echt wou. Maar de relatie zou toch niet langer stand houden, zij daar ik hier. Klopt gewoon niet.' mompelde hij. Aarzelend keek ze langs hem heen. “Het gaat al wat beter met haar, ze mist je.” zei ze zacht, ze wist niet of ze moest zeggen dat Elena de laatste paar dagen regelmatig had zitten huilen. Ze wou hem geen pijn doen, en ze wist dat het hem moeite had gekost zijn vriendin achter te laten.

'Is je geraden hoor shorty.' Grijnsde hij even speels naar haar en wreef even over zijn voorhoofd. Haar vraag deed hem even nadenken. Hoe was Amerika? Niet zoals in de films, tenzij je een mega populair kind was. 'Wel, Amerika is best wel een chill land, er zitten hier wel wat rare mensen maar die heb je overal. Ik heb al gesproken met enkele hier, als je vriendelijk doet tegen hen doen zij dat tegen jou en tja de omgekeerde versie ken je ook wel. Maar op zich kun je hier wel de echte Americain dream gaan leven als je wilt.' Ja, zo was het hier. Amerika, het land van de dromen, het land van de vele kansen. Iedereen had een eigen droombeeld over dit land, dat was de waarheid en hij had ook zijn beeld gehad en dit kwam daar toch heel dicht bij. 'Ik weet dat hij zo niet is. Maar hij kan soms nogal vreemd doen vind ik persoonlijk. Als er ook maar iets gebeurd is wil ik dat je me het verteld. Er zal nooit iemand iets verkeerd bij je moeten doen, alleszins toch niet zonder dat ik het weet. Want diegene zal er niet goed van zijn.' Nu nam de jongen de taak van grote broer weer op zich zelf, iets wat hij altijd al had gehad. Hij was beschermend tegen over zijn zus, dat was iedereen wel. Pleeg familie of niet. Maar ergens wist hij ook wel dat ze het alleen aan kon, al zou er altijd iets in hem zijn dat zijn zusje zou beschermen voor alles. Zo was zijn karakter als je hem echt nauw aan het hart lag. Kort knikte hij op haar woorden van dat zij er voor hem ook was. Maar hij was eigenlijk nieuwschierig naar Elena, hij wou haar zo graag weer gewoon tegen zich aan trekken al zou dat waarschijnlijk niet meer gaan gebeuren en dat was jammer. Want Elena was alles wat hij echter zocht in een meisje, ze was knap, had verstand, gevoel voor humor en al die andere zaken. Christian keek haar aan en zag haar aarzelende blik nog net langs hem heen gaan en hoorde haar woorden. Wetend dat er toch nog een vervolg op moest passen. 'Eloisa, zeg me nu de rest ook maar. Er zal toch niets meer veranderen dus je kan het beter zeggen.' Kort streek hij over zijn ontblootte arm en wachtte af.

'Is je geraden hoor shorty.' grijnsde Christian, nog altijd met dezelfde speelse toon in zijn stem als eerder. “Ik ben niet klein.” zei ze quasi beledigd, terwijl ze hem met nog altijd twinkelde ogen aan keek. Ze was blij hem weer te zien, al had ze hem niet meer dan twee weken hoeven missen. 'Wel, Amerika is best wel een chill land, er zitten hier wel wat rare mensen maar die heb je overal. Ik heb al gesproken met enkele hier, als je vriendelijk doet tegen hen doen zij dat tegen jou en tja de omgekeerde versie ken je ook wel. Maar op zich kun je hier wel de echte Americain dream gaan leven als je wilt.’ zei hij, ze knikte langzaam. Het leek haar wel wat, Amerika. Ze hoopte maar dat de mensen hier, haar een beetje zouden mogen. Want ze moest er niet aan denken om de komende jaren alleen door te moeten brengen. 'Ik weet dat hij zo niet is. Maar hij kan soms nogal vreemd doen vind ik persoonlijk. Als er ook maar iets gebeurd is wil ik dat je me het verteld. Er zal nooit iemand iets verkeerd bij je moeten doen, alleszins toch niet zonder dat ik het weet. Want diegene zal er niet goed van zijn.' zei Christian, de beschermende grote broer spelende. Hij was altijd zo geweest, al was Eloisa zelf van mening dat ze zich prima kon redden. Toch gaf het haar soms wel een goed gevoel, dat iemand haar zou willen beschermen, no matter what. “Hij heeft me enkel door elkaar geschud, meer niet.” zei ze, terwijl ze haar schouders op haalde. Nu was het te hopen dat Christian het niet zwaar op zou vatten, want dan zag ze hem nog echt op het vliegtuig stappen om haar vader enkele klappen te verkopen. En dat was niet de bedoeling. 'Eloisa, zeg me nu de rest ook maar. Er zal toch niets meer veranderen dus je kan het beter zeggen.' Kort zuchtte ze, waarna ze haar ogen weer op haar pleegbroer richtte. “Ze begrijpt nog steeds niet waarom je haar hebt achter gelaten, waarom je niet bij haar bent gebleven. Ze zat regelmatig te huilen, maar het werd al minder. Ze kon er alleen niet tegen als ze verliefde stelletjes rond zag lopen.” zei Eloisa voorzichtig.

'Voor mij wel.' Grijnsde hij naar haar. Eigenlijk was ze niet echt klein, maar ze was jonger en dat was voor hem hetzelfde als klein. Even keek hij langs haar heen en keek zo mooi uit op het water, iets waar hij zich altijd uren in kon verdiepen. Hij hoorde haar woorden nog over vader maar reageerde er maar niet op, want hij wist dat zijn reactie te overdreven zou zijn. Plus hij wou nu ook niet meteen dat Eloisa kwaad zou worden omwille van zijn reactie, want die kon nog wel slechte dingen uitlokken bij sommige mensen en ook bij haar. Daarom besloot hij niet te reageren daar op en staarde naar het blauwe water waar de zon mooi opviel. Uiteindelijk keek hij haar weer aan en hoorde haar woorden over Elena. Kort keek hij naar de grond. 'Ik had niet moeten vertrekken. Ik had nog van het vliegtuig kunnen stappen, maar ik wou weg uit Italië, maar niet ten koste van haar. Ik hoop dat ze geen domme dingen doet, dat verdiend ze niet.' Sprak hij zachtjes tegen haar en liet zijn hoofd voor enkele momenten hangen en ademde even diep in. Christian had haar niet mogen achterlaten, hij had er met haar over moeten spreken maar dat had de jongen niet gedaan, omdat hij het niet kon. Hij kon niet verwoorden aan haar waarom hij weg moest uit Italië. De jongen voelde emotie's op komen die hij niet echt kon in houden. Even draaide hij zich om en balde kort zijn vuisten en sloeg op de ijzeren stang, kwaad keek hij naar het water dat kapot sloeg tegen de pier en snoof. 'Ze verdiende beter, ze verdient beter. Haar achterlaten was misschien wel het stomste dat ik ooit gedaan heb.' Mompelde hij en zuchtte even hoofdschuddend.

'Voor mij wel.' grijnsde Christian, ze keek hem een kort moment aan. Er zat wel degelijk een lengte verschil tussen hen, al was dit vrij logisch. Aangezien zij A jonger was en B een meisje. Het zou vreemd zijn geweest als ze langer dan haar pleegbroer was geweest. Ze lachte zachtjes, toen ze voor zich zag hoe zij op hem neer keek. Dan zou hij haar niet meer zo makkelijk op kunnen tillen, als hij nu. Eigenlijk wel jammer. Tot haar opluchting reageerde Christian niet op haar woorden, kennelijk had hij zelf ook in de gaten dat iemand door elkaar schudden geen ernstig misdrijf was. Het was maar goed ook want ze had geen zin dat dit alles uit de hand zou lopen. 'Ik had niet moeten vertrekken. Ik had nog van het vliegtuig kunnen stappen, maar ik wou weg uit Italië, maar niet ten koste van haar. Ik hoop dat ze geen domme dingen doet, dat verdiend ze niet.' zei Christian, onderzoekend keek ze Eloisa hem aan. Hij liet zijn hoofd hangen, waardoor hij een wat sombere indruk op haar maakte. De buis waar zij op zat trilde lichtelijk toen hij er tegen aan sloeg. Misschien had ze het hem beter niet kunnen zeggen. Ze wou niet dat hij zich zo schuldig voelde, ze wou hem niet somber zien. Kort beet ze op haar lip, waarna ze van de balustrade af sprong. 'Ze verdiende beter, ze verdient beter. Haar achterlaten was misschien wel het stomste dat ik ooit gedaan heb.' mompelde hij, Eloisa had geen idee hoe ze hier op moest reageren. Ze kon hem niet tegen spreken, ze snapte nog altijd niet waarom hij zijn vriendin achter had gelaten. Na een korte aarzeling sloeg ze haar armen om hem heen. “Ze komt er wel over heen. Jij had je redenen om weg te gaan, en ik denk niet dat je de foute keuze hebt gemaakt. Want je hebt er vast lang over na gedacht, voor je besloot om te vertrekken.” zei ze zacht, waarna ze hem voor een moment recht aan keek.

Christian voelde hoe zijn zus haar armen weer om hem heen sloeg. De jongen legde zijn handen op haar onderrug en rustte kort met zijn voorhoofd op haar schouder en ademde diep in. Kort sloot hij zijn ogen, maar toen hij haar hoorde vertellen keek hij haar aan met een vrij troebele blik in zijn ogen. 'Zij misschien wel, maar ik, wie weet wel niet. Ik heb er lang over nagedacht, maar toch het voelt fout aan. Stel nu dat ze er niet over raakt, stel dat ze zo diep in de put raakt door dit gedoe. Wat dan? Wie weet is ze als ik terug ga naar Italië niet meer? Bevind ze zich niet meer onder de levende.' Dit was nu een zeer extreem voorbeeld, maar hij kende Elena hij had haar al één keer moeten tegenhouden en daar wist Eloisa niets van. Christian zuchtte even en keek kort naar zijn hand waarmee hij tegen de buis had geslagen, die zag alleen maar rood, alleszins dat leek toch nu. Hij keek haar vervolgens een beetje hulpeloos aan en beet even op zijn onderlip. Even haalde hij zijn mobiel boven en begon een berichtje te typen, dat zou hij versturen naar Elena. 'Ik weet dat ik niet had mogen vertrekken, maar ik kon niet meer blijven mijn pa ergerde me te veel. Ik heb je pijn gedaan, en ik zou het willen terug nemen maar dat kan ik niet. Elena, weet dat ik van je hou en dat zal altijd zo blijven. Doe niets fout, ik wil je niet verliezen hoewel ik dat misschien al wel ben. Maar toch, ik zal zo snel mogelijk even terug komen dan kunnen we dit uit praten.' Vervolgens zocht hij haar naam, en toen hij deze gevonden had drukte hij op verzenden. Even streek hij door zijn haren en ademde even in, gewoon wachtend op iets dat gebeuren zou.

Het kwam niet vaak voor dat zij Christian moest troosten, meestal was het andersom. Al kwam ook dit niet vaak voor, onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Ze voelde hoe hij met zijn voorhoofd op haar schouder rustte, en zijn handen op haar onderrug legde. 'Zij misschien wel, maar ik, wie weet wel niet. Ik heb er lang over nagedacht, maar toch het voelt fout aan. Stel nu dat ze er niet over raakt, stel dat ze zo diep in de put raakt door dit gedoe. Wat dan? Wie weet is ze als ik terug ga naar Italië niet meer? Bevind ze zich niet meer onder de levende.' zei hij, in zijn ogen stond een vrij troebelen blik. Iets waar Eloisa niet goed tegen kon, ze kon het niet aan zijn hem pijn te lijden. Het was al moeilijk genoeg geweest om Elana te zien leiden onder Christian’s vertrek. Zijn woorden klonken misschien wat overdreven, maar sommige dingen die Elena hadden gezegd hadden haar wel zorgen gebaard. Al helemaal nu ze hem dit hoorde zeggen, bijna alsof hij werkelijk verwachtte dat ze en einde aan haar leven zou maken. “Ze zou toch geen eind aan haar leven maken?” vroeg Eloisa voorzichtig, ze wist dat dit hem niet op zou vrolijken. Maar ze kon moeilijk tegen hem liegen, ze kon niet zeggen dat alles wel goed zou komen terwijl ze daar helemaal niet zeker van was. Dat kan ze gewoon niet. Ze liet Christian los, waarna ze zijn hand pakte die lichtjes rood was gekleurd. “Jij gaat toch niks stoms doen?” vroeg ze, terwijl ze hem met haar ogen onderzoekend aan keek. Ze werd overvallen door een lichtte angst, ze moest er niet aan denken dat hij een einde aan zijn leven zou maken. Ze deed een stap naar achter toen Christian zijn mobiel pakte en een berichtje begon te typen, ze draaide zich om zodat ze over de zee uit kon kijken. Het blauwe water glinsterde in het zonlicht, Eloisa plaatste haar onderarmen op de balustrade staarde zwijgend naar de horizon.

Christian keek haar aan en luisterde naar haar vraag. Even zuchtte hij. 'Elo, ik moet je wat vertellen. Een drietal maanden terug, stond Elena op het punt om een einde aan haar leven te maken. Ze had gewoon genoeg van alles, ik kon haar nog net tegen houden maar dat kan ik nu dus niet doen. Ik weet niet wat ze van plan is, maar de kans dat het gebeurd zit er wel in.' Legde hij kort aan haar uit en streek even over zijn knokels die nu wel even licht pijn begonnen te doen. Waarom was hij ook zo zeer vertrokken? Dan had hij haar even goed gewoon kunnen meenemen dan zouden ze hier weer gelukkig zijn. Maar de kans dat ze mee zou zijn gegaan was klein. Even zuchtte hij en voelde hoe zijn hand vervolgens even werd vast genomen door zijn zus. Christian keek haar aan en fronste even. Toen ze zich echter weer afwende van hem zette hij zich naast haar en legde zijn arm om haar heen. 'Ik doe niets dom, dat weet je. Ik los mijn problemen anders op.' Sprak hij bemoedigend tegen haar en porde haar vervolgens even in haar zij en keek vervolgens naar het water. Hoe laat was het nu eigenlijk? Kort keek hij naar de stand van de zon, als hij het goed had was het iets van een tien uur. Nog best vroeg dus, al zag je nu wel al meer mensen op het strand en de pier rond wandelen. Straks zou hij wel weer gaan, zodra zijn zusje hem beu was geworden. 'Trouwens lig je al op een kamer met iemand hier?' Met een kleine glimlach keek hij haar aan, hij kon maar beter over wat anders gaan praten met haar. Anders zouden ze hier zo meteen beiden depressed zitten en dat kon hij haar nu moeilijk aan doen vond hij.

'Elo, ik moet je wat vertellen. Een drietal maanden terug, stond Elena op het punt om een einde aan haar leven te maken. Ze had gewoon genoeg van alles, ik kon haar nog net tegen houden maar dat kan ik nu dus niet doen. Ik weet niet wat ze van plan is, maar de kans dat het gebeurd zit er wel in.' zei Christian, een moment keek ze hem verbijsterd aan. Waarna ze haar blik af wende, ze probeerde zich te herinneren wat Elena had gezegd. Enkele malen had ze toe spellingen gemaakt, die Eloisa lichtjes verontrust hadden. Maar ze had gedacht dat het meisje het niet meende, dat ze het zij omdat ze het op dat moment even niet zag zitten. Ze zou het toch niet werkelijk doen? Nee, toch? Zacht beet ze op haar lip, staarde naar de golven waarop witte schuimkoppen danste. Ze voelde Christian’s arm rond haar schouders, keek hem voor een moment zwijgend aan. 'Ik doe niets dom, dat weet je. Ik los mijn problemen anders op.' zei hij, waarna hij haar in haar zij porde. Ze kon het niet laten even te grijzen. “Ja, ik weet het.” mompelde ze, waarna ze haar hoofd voor een kort moment tegen zijn schouder liet rustte. 'Trouwens lig je al op een kamer met iemand hier?' vroeg hij, overgaande op een ander onderwerp. Dat was misschien maar beter ook, aangezien ze zich beide niet beter zouden gaan voelen door over Elena door te praten. “Ja, ik geloof het wel. Maar ik heb hem nog niet ontmoet.” zei ze, ze had een dag voor ze vertrok een mailtje gekregen. Waarin haar kamer nummer, en de naam van haar kamergenoot stond. Jimmy, een jongen dus. Althans ze verwachte niet dat er een meisje was die Jimmy heette. “Jij?” vroeg ze, waarna ze haar hoofd van zijn schouder haalde en hem vragend aan keek.

Christian streek kort over haar wang toen haar hoofd tegen zijn schouder aan lag en drukte een zachte kus op haar voorhoofd. De jongen was blij dat ze hier was, dan kon hij zo nu en dan eens tegen zijn zusje zeggen wat hem dwars zat, want ja hij had dat soms wel eens nodig gewoon bij iemand je hart luchten als het moest. Toen ze antwoordde keek hij haar nieuwschierig aan en zijn mondhoeken trokken omhoog. Dus het was een hem? Nou, als die hem haar ook maar met een vinger durfde aanraken zonder dat zij het wilde ging hij zich maar eens moeien. En ja, hij kon heel overtuigend zijn bij andere mensen, dat hadden er vele al mogen merken. Toen ze haar hoofd van zijn schouder ophaalde en hem ook wat vroeg keek hij haar aan. Zijn kamergenote heette Serena, als hij het goed had. Best wel een chille meid. 'Wel, ik lig met ene Serena op de kamer. Ze is best wel tof eigenlijk.' Grijnsde hij droogjes naar haar en keek vervolgens even over het water uit en kort gingen zijn gedachten naar Italië, de warme zomer, de meiden -al had je die hier ook-, hij mocht kijken naar anderen aankomen niet, alleszins dat was toen hij met Elena samen was. Italië was in vele opzichten beter als hier, maar dat was omdat hij het daar gewoon was en hier nog niet. Even keek hij zijn zus aan, er echter over nadenkend of hij haar ooit had verteld over dat hij al een zoon had. Want dat was iets wat hij nu altijd vergat bij haar. Ach, hij zou er maar van uitgaan dat ze het zou weten. 'Ik heb je gemist.' Glimlachte hij nog een keer naar haar en luisterde vervolgens naar het geluid van het water dat kapot sloeg tegen de pier.

Met zijn hand streek Christian over haar wang, Eloisa glimlachte zachtjes. Iets wat voor hem niet zichtbaar was, door het feit dat ze haar hoofd tegen zijn schouder had gelegd. Het voelde vertrouwd zo dicht tegen hem aan te staan, het gaf haar het idee dat er altijd iemand was om haar op te vangen mocht er iets mis lopen. Waarschijnlijk was dit ook het geval, tot nu toe was Christian er altijd voor haar geweest. En ze had niet het idee dat hier snel verandering in zou komen. Een kus werd op haar voorhoofd gedrukt, een glimlach speelde op haar lippen. Nadat ze haar hoofd van zijn schouder had gehaald keek ze hem aan, zag dat er een nieuwsgierige blik in zijn ogen rustte. Zelf was ze ook wel benieuwd naar haar kamergenoot, hoopte maar dat de jongen een beetje aardig was. 'Wel, ik lig met ene Serena op de kamer. Ze is best wel tof eigenlijk.' grijnsde hij, ze keek hem aan haar hoofd een tikkeltje schuin. Ze verwachtte niet van hem dat hij hier direct een nieuwe vriendin zou krijgen, al zouden er genoeg meisjes zijn die voor hem vielen. Dat was in Italië ook vaak genoeg het geval geweest, ze grinnikte zachtjes. Richtte haar ogen op de zee, op de golven danste witte schuimkoppen. “Heb je je zoon nog gezien voor je vertrok?” vroeg Eloisa zacht, vanuit haar ooghoeken keek ze naar Christian. Ze wist niet meer precies wie het haar had verteld, hij zelf of Elena. Veel wist ze niet, enkel de naam van de jongen en dat Elena niet zijn moeder was. Maar een ander meisje dat Eloisa niet kende, niet bij naam in elk geval. 'Ik heb je gemist.' zei Christian. “Ik jouw ook.” zei ze, waarna ze kort naar hem glimlachte.

[Sorry voor het afgerafelde einde, moet eten (aa)]

Christian keek haar nog steeds aan, Eloisa zou het wel redden daar was hij bijna zeker van. En zodra er problemen waren zou hij het wel horen van de medeleerlingen aangezien alles hier toch rong ging als een lopend vuurtje. Dus, als zij het niet zei dan was het de rest wel. Al gauw keek hij weer naar het waren en door haar plotse vraag verwijdde zijn pupillen even. Ze wist het dus toch. Christian keek even naar de grond, ze wiste niet het hele verhaal anders zou ze die vraag toch niet stellen, of was ze gewoon verkeerd ingelicht door iemand? Kort slikte hij. 'Ik mag hem niet zien, dus nee. Trouwens, de jongen kent me niet, weet niet eens dat ik zijn vader ben.' Sprak hij zacht tegen haar en keek even naar zijn schoenen. Fabio Mendez, zo noemde zijn zoon. Hij droeg zijn achternaam niet eens. Ze was niet volledig ingelicht dat was dus wel duidelijk voor hem. Toen ze zei dat ze hem ook had gemist glimlachte hij even en ging vervolgens tegen de buis aanleunen met zijn rug en hield zijn blik op haar gevestigd, een koele zeewind streek door zijn haren heen waardoor hij meteen weer terug dacht aan Italië, die wind, het was het enigste wat echter hetzelfde aanvoelde als daar. En dan het feit dat zijn pleegzusje bij hem was. Twee jongens die rond de tien jaar draaide kwamen hen voorbij gelopen en schoten dan vervolgens meteen in een loopstand en sprongen met een hoge snelheid van de pier af. Hierdoor schoot hij meteen recht en boog zich over de buis. Die knullen waren niet goed wijs! Het was vrij hoog van het water af, als ze fout terecht komen was er een kans dat ze verdronken, of wat dan ook. Sukkels ook.
[Sorry dinner calls]

Vanuit haar ooghoeken zag Eloisa dat Christian zijn blik op de grond had gericht, het was duidelijk dat het hem zwaar viel. 'Ik mag hem niet zien, dus nee. Trouwens, de jongen kent me niet, weet niet eens dat ik zijn vader ben.' zei hij, even keek ze hem verbaasd aan. Hij mocht zijn bloed eigen zoon niet zien, wat was dat voor een onzin? Ze legde haar hand voor een moment op zijn schouder, probeerde hem in zijn ogen te kijken. Maar dit was onmogelijk aangezien hij naar zijn schoenen staarde. “Dat wist ik niet, sorry.” zei ze zacht, waarna ze haar hand van zijn schouder liet glijden. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, nadat ze had gezegd dat ze hem ook had gemist. Dat was beter, ze zag hem liever vrolijk dan somber. Al wou ze niet dat hij zich vrolijk voordeed, terwijl hij dit niet was. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, legde haar beide handen op de buis, die koel aan voelde. Met haar rug stond ze naar de pier en de mensen die hierover liepen toe gekeerd, zwijgend staarde ze naar de zee. De golven die van ver aan kwamen rollen, en kapot sloegen tegen het strand of tegen de stenen van de pier. Twee jongetjes sprongen van de pier af, verbijsterd keek ze hoe ze in het water terecht kwamen. Spetters vlogen door de lucht, gespannen bleef ze naar het water kijken. De afstand die de jongens gesprongen hadden was groot, als je verkeerd terecht kwam kon dat je einde betekenen. Tot haar ontzet kwam maar één van de twee jongetjes boven, stelletje idioten. Lang dacht ze niet na, ze rende naar de trap nog geen vijf meter bij hen vandaan. Nam die met meerdere treden tegelijk zodat ze vrij snel op het strand stond, haar mobiel haalde ze uit haar broekzak gooide ze neer in het mulle zand. Waarna ze de zee in rende, ze was sneller geweest als ze van de pier af was gedoken. Maar ze was niet van plan de idiote actie van de jongens te accepteren, ze voelde de stroming aan haar lichaam trekken toen ze eenmaal onder was gedoken. Opzoek naar het jongetje dat niet boven was gekomen, die andere zou zich zelf wel redden althans dat hoopte ze. Happend naar lucht kwam ze weer boven, waar was dat joch? Na een tuig lucht te hebben genomen dook ze weer onder water, eindelijk vonden haar handen het bewegingloze lichaam van het jongetje. Ze trok hem naar het wateroppervlak, het was een geluk dat hij niet erg groot was. Met moeite wist ze met het jongetje tegen zich aan gedrukt naar de kust te zwemmen, toen ze eenmaal kon staan kwam ze overeind. Tilde het jongetje op, en droeg hem naar het strand. Hij was zwaarder dan ze had verwacht, en ze was dan ook blij dat ze hem neer kon leggen. Het jongetje rolde zich hoestend op zijn zij, opgelucht haalde ze adem. Waarna ze om zich heen keek, waar was dat andere joch?

'Je kon het niet weten.' Sprak hij zachtjes tegen haar waarna hij haar weer aan keek. Even streek hij door zijn ogen en glimlachte. Ze moest zich geen zorgen maken om hem, hij sloeg zich er wel door, voor haar welliswaar maar hij zou er wel door komen. Eloisa had het ook gemerkt van die twee jongens. Meteen rende hij naar het einde van de pier toen zij naar beneden was gegaan. Ze dook het water in op zoek naar de jongen die niet boven was gekomen, hij zelf zocht echter naar de andere jongen. Deze was boven water maar veel bewegen deed hij niet. Het kind ging af op de kliffen waardoor hij bijna zonder na te denken zelf het water in dook. Met een harde klap dook hij onder, het water sloeg hard tegen zijn schouders aan en meteen voelde hij de stroming aan zijn lichaam trekken waardoor hij even naar achteren werd getrokken maar daarna begon hij toch te zwemmen. Helemaal vergeten dat zijn mobiel in zijn zak zat. Christian begon te zwemmen richting het levenloze lichaam van de jongen dat steeds dichter naar de kliffen werd getrokken. De snelheid waarmee Christian nu zwom had hij nog nooit echter meegemaakt maar daar dacht hij op dit moment niet over na. Al snel kreeg hij door dat zijn kledij hem afremde dus trok hij de mouwloze hoodie over zijn hoofd en liet die maar weg drijven. Hij trapte zijn schoenen uit die hem duidelijk omlaag aan het trekken waren door dat ze gevuld waren met water. Meteen voelde hij zich wat meer vrijer in het water. Nog een paar meter tot hij bij de jongen was, maar hij kon hem al vast grijpen. Zo greep Christian de jongen bij zijn kraag vast, net op tijd want nog enkele meters en de jongen was te pletter geslagen op de kliffen. Hij trok de jongen op zijn rug en hield hem aan zijn pols vast zodat hij weer richting het strand kon zwemmen. Hij was ver verwijderd van het strand, maar binnen een tiental minuten had hij de kust al weer bereikt. Met de jongen op zijn rug rende hij het strand op en knielde hij vervolgens helemaal uitgeput neer. Hij legde de jongen neer in het zand en keek hem even aan. Dan kwam hij tot de conclusie dat hij niet ademde. Meteen keek hij zoekend om zich heen, maar hij zag niemand die hem kon helpen. Christian legde zijn handen op de borst van de jongen en begon hem zowat te reanimeren. Na een vijftal keer gewoon op zijn borst gedrukt te hebben kuchte de jongen en rolde deze op zijn zij. Hij zelf zakte neer in het zand en ademde even diep in. Mooi, nu was hij zijn trui kwijt in het water en was zijn mobiel helemaal verzopen.

Tevergeefs probeerde ze het andere jongetje te vinden, maar hij was nergens te bekennen. Niet op het strand, en ook niet in het water. Hij zou toch niet verdronken zijn? “Waar is mijn broertje?” bracht het jongetje naast haar met moeite uit. Zijn stem klonk hees, alsof hij snip verkouden was. Voor een moment keek ze hem aan, streek een doorweekte pluk van haar bruine haar uit haar ogen. Het waren dus broertjes, een tweeling hoogstwaarschijnlijk. Al durfde ze dit niet met zekerheid te zeggen aangezien ze de andere slechts in een flits had gezien. Weer keek ze naar de zee, de golven beukte genadeloos op de kliffen in. Ze besefte dat ze het geluk had gehad dat het jongetje niet al te dicht bij de kliffen terecht was gekomen, anders hadden ze beide nog wel eens in de probleem geraakt kunnen zijn. “Waar is hij?” De stem van het jongetje klonk nu vol van angst, hij was overeind gekrabbeld en rende in de richting van het water. Het leek erop dat hij van plan was zelf op zoek te gaan naar zijn broertje, snel rende ze achter hem aan greep zijn hand vast en trok hem naar achter nog voor hij de zee in kon rennen. “Ik ga wel zoeken, oké? Jij blijft hier op het strand.” zei ze, haar stem had iets dwingends. “Ik vind hem wel, ik beloof het je!” vervolgde ze. Het jongetje leek haar te vertrouwen en liet zich vlak bij de kustlijn in het strand zakken, duidelijk uitgeput door zijn strijd tegen de krachtige golven. Eloisa rende het water in, maar net voor ze weer onder wou duiken zag ze Christian. Die met het jongetje op zijn rug naar de kust rende, opgelucht haalde ze adem. Liep terug naar het strand. “Waar is hij, je zou hem halen! Je had hem beloofd!” schreeuwde het jongetje die een stukje het water in was gelopen, tranen sprongen in zijn ogen. “Rustig maar, hij is daar.” zei ze, terwijl ze zijn hand beet pakte en naar Christian wees die naast het jongetje in het zand zat. “Mijn broer heeft hem uit het water gehaald.” zei ze, waarna ze zich door het jongetje mee liet trekken naar het tweetal. Hij viel naast zijn broertje op zijn knieën in het zand. Eloisa liet zijn hand los waarna ze naast Christian in het zand ging zitten. “Je bent van de pier af gedoken, of niet?” zei ze, vragend keek ze hem aan. Haar natte shirt kleefde aan haar lichaam, haar schoenen had ze onder water uit getrapt nadat ze tot de conclusie was gekomen dat die haar naar beneden trokken. Met haar hand ging ze door haar haren, waarna ze een korte blik op de twee jongetjes richtte die al weer volledig hersteld leken. Aangezien ze beide overeind sprongen, nu kon ze duidelijk zien dat het een tweeling was. Ze leken sprekend op elkaar, het enige waaraan ze het jongetje dat zij uit het water had gehaald kon herkennen was het feit dat hij een blauwe zwembroek droeg, en zijn broertje een zwarte. “Dank je.” zeiden ze, waarna ze er vandoor gingen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, kwam overeind en liep terug naar de plek waar zij haar mobiel neer had gegooid. Was opgelucht toen ze het apparaatje zag liggen, half bedekt onder het zand. Nadat ze het apparaatje op had gepakt liep ze terug naar Christian en ging weer naast hem in het zand zitten.

Christian haalde even diep adem en voelde zijn lichaam weer tot rust komen. Zijn ademhaling ging weer helemaal normaal zoals het hoorde. Zijn blik was nog steeds gericht op de jongen die uiteindelijk was lopen stoppen met hoesten. Even glimlachte hij naar hem. 'Ik hoop dat je weet dat je actie dom was?' Sprak Christian kort tegen hem. Eloisa kwam aangelopen samen met het andere jongetje die zich liet neervallen bij zijn broer waarschijnlijk. Even bekeek hij de twee waardoor hij wat ongelovig door zijn ogen ging. Een tweeling? Jep, een tweeling. Eloisa kwam naast hem zitten en hij keek haar met een korte glimlach aan. Toen ze echter de vraag stelde of hij van de pier was afgedoken keek hij weer naar de twee jongens die weer overeind waren gekomen en weer met elkaar aan het dollen waren. Ergens hoopte hij gewoon dat ze niet nog eens van de pier gingen afduiken. De jongens bedankte hun en liepen daarna weg. Christian richtte zijn blik weer op Eloisa en glimlachte even kort. 'Ik ben er af gedoken ja. Omdat ik anders niet op tijd bij dat joch was.' Sprak hij kort tegen haar. Even keek hij naar een paar mensen die met een kleine jongen aan het spelen waren, een glimlach verscheen even op zijn gezicht. Dat wou hij ook doen, maar het was niet weg gelegd voor hem. 'Ik hoop maar dat ze niet nog eens van de pier af gaan springen.' Sprak hij kort tegen haar. Vervolgens stak hij even zijn hand in zijn broekzak en haalde zijn mobiel er maar uit, uit zijn mobiel die dood was verklaard haalde hij zijn simkaart maar, die stak hij weer in zijn zak. Vervolgens keek hij even naar zijn mobiel en zuchtte eventjes. 'Nou kan ik er ook nog een nieuwe gaan kopen.' Sprak hij op een licht geïrriteerde toon.

'Ik ben er af gedoken ja. Omdat ik anders niet op tijd bij dat joch was.' zei Christian, nadat hij kort naar haar had geglimlacht. Ze kon hem moeilijk verwijten gaan maken, als ze er niet zeker van was geweest dat ze het wel zou reden als ze eerst de trappen af zou rennen. Was ze waarschijnlijk ook van de pier af gedoken. Haar ogen zochten naar de tweeling die verderop in het zand aan het spelen was, ze hoopte maar dat ze hun lesje hadden geleerd. En dat ze niet nogmaals van de pier af zouden springen. Het was ook gewoon een idiote actie, die klap op het water moest behoorlijk hard zijn. Al helemaal voor zo’n klein lichaam. 'Ik hoop maar dat ze niet nog eens van de pier af gaan springen.' zei Christian, ze knikte. “Ik hoop het ook.” stemde ze met hem in, haar mobiel legde ze naast zich in het zand. Als ze die nu haar broekzak zou stoppen zou die alsnog nat worden, iets waar ze niet op zat te wachten. Zwijgend staarde ze naar de zee, het was hier eigenlijk best mooi. Tot nu toe verwachtte ze dat ze zich hier wel thuis zou gaan voelen, dat ze het hier wel leuk zou gaan vinden. Ze kon het natuurlijk bij het verkeerde eind hebben, misschien veranderde ze wel in het mikpunt van treiteren. Mocht niemand haar. 'Nou kan ik er ook nog een nieuwe gaan kopen.' zei Christian, aan zijn stem kon ze horen dat het hem irriteerde. Na een blik op zijn mobieltje te hebben geworpen begreep ze wat hij bedoelde. “De mobiels zijn hier goedkoper, althans dat dacht ik.” zei ze, proberend de positieve kant er van in te zien. “Denk je dat je simkaart het nog doet?” vroeg ze, terwijl ze hem voor een moment vragend aan keek.

[Flut]