To much time has past.

Haar hoofd liet ze rusten op haar hand terwijl ze verveeld naar buiten staarde. Alle beelden zoefde haar voorbij. Uren zat ze al in die auto en er leek geen eind aan te komen. Wie had gedacht dat het 18 uur rijden was vanaf Seattle naar Santa Monica. Wiens idee was het eigenlijk? True was eigenlijk net terug van een reis naar Australie. Daar heeft ze gewoon samen met een andere studenten waar van één nu overigins haar beste vriendin is rondgereisd. Gewoon een half jaartje er tussen uit. Voor True was dit het perfecte moment om haar portfolio aan te sterken met meerdere foto's. Nog een verveelde zucht verliet haar keel. Ze had sinds ze gescheiden was van Iana best veel aan haar gedacht. Ze was overigins haar tweelingszusje. Waar ze zou zijn, hoe het met haar ging en eigenlijk wilde ze alles wel van haar weten. Iana had True waarschijnlijk minder gemist dan zij zelf. Het idee om niet echt meer te kunnen praten gaf haar een vreemd gevoel. Met haar vingers speelde ze met de kralen van haar armband. Die was al echt jaren oud, Iana scheen hem ooit voor haar gemaakt te hebben voor geluk of iets. Nutuurlijk was hij na de jaren wel steeds kleiner geworden dus had ze er een extra stukje touw aan vast gemaakt. Alle kraaltjes waren wit behalve twee. Twee hadden de kleur van een fel groene en een blauwe. True was erg diep in haar gedachtens verzonken zonder dat ze er erg in had dat ze er binnen een paar minuten kon arriveren. Iets wat haar ook nooit lekker had gezeten was dat Iana nog nooit echt had terug gesmst. Voor zover zij wist was dat ze belooft hadden elkaar een beetje op de hoogte te houden. Maar na al die tijd was nog geen smsje beantwoord. Zou ze een ander nummer hebben? Of zou zij zelf het verkeerde nummer hebben. ''Wat is er True je bent het laaste uur echt heel stil.'' Sprak een vriendelijke stem. Een andre vriendin van haar genaamt Destiney zat naast haar. Zij was ook de gene die True bracht naar Santa Monica. ''Niks'' sprak True wat afwezig toe. Destiney had ze via haar andere school leren kennen en Destiney was ook een student die mee was naar Australie. Ze waren goede vrienden maar, nu True toch besloten had naar deze school tegaan zou ze haar waarschijnlijk niet vaak zien. ''Niks?'' Sprak ze overdreven verbaasd. ''Jij en niks je hebt me een uur geleden nog de oren van me kop gepraat en nu is er niets? Kom op wees niet zo bescheiden! waar denk je aan? Is het een jonge? Ben je verlieft geworden?'' True haalde haar hoofd onder haar hand vandaan en keek haar aan. ''zoals ik zij er is niets. Anders zou ik het toch zeggen ik bedoel ik ben de gene die niet snel zijn mond kan houden.'' Sprak ze Destiney toe. ''Ja ja. Niet op reageeren hea zie je wel ik wist het! Je word eindelijk een echte dame die achter jongens aan gaat.'' Op Destiney's gezicht stond een grote grijns wetend dat True het moeilijk zou gaan vinden hier niet op te reageren. ''Wat?? Waar heb je het over?'' Zij True wat overdreven onschuldig en rolde met haar ogen. Ze speelde haar spelletje wel mee. Ondanks haar verleden en toestanden was ze zeker niet iemand die vaak stil en verdrietig was. Ze was over die tijd heen gekomen en goed ook. Het lag achter haar en niet meer voor. Overigens kon ze veel van de dood van haar ouders niet herinneren, ze wist dat ze het gezien had maar echt onthouden had ze niet. Vreemd vond ze het niet ze was ook pas 5 jaar toen het gebeurde. Niet echt een leeftijd waar je als presies wist wat dood en moord was. ''En heb je al wel eens wat van je zusje gehoord?'' Vroeg Des. ''Nee nog niet'. Ik weet niet of ze zich in het buitenland bevind of gewoon hier is?'' True richte haar blik op de weg. Druk was het niet maar, mooi weer zeker. ''Je komt haar nog wel eens tegen dat weet ik wel zeker. Of ze moet ineens niet zo veel meer op jou lijken als vroeger. Ik bedoel op die foto weet ik nog steeds niet wie jij bent.'' Een glimlach sierde op True's gezicht. ''Ik weet het ik weet het. Maar eerst deze opleiding afmaken en dan kom ik terug naar Seattle.'' Een kleine grinnik kwam van de bestuurder vandaan. ''Zorg nou maar eerst dat je het haalt. Je bent er nog niet eens en denkt nu al aan terug gaan.'' De auto stopte voor een stop licht en True nam gelijk de gelegenheid om de omgeving te zien. In de verte zag ze zee, iets waar ze waarschijnlijk vaak zou willen zijn. Veel zomerse mensen en veel winkels. Hier zou ze aan kunnen wennen. ''Oké als we hier af gaan moeten we er zijn.'' True voelde licht zenuwen op komen. Ze wilde graag naar een nieuwe school maar toch ook weer niet. De auto kwam weer in beweging en ging een bocht om. Een groot gebouw kwam in zicht en de auto stopte op een parkeer plek. ''Dus dit is het.'' sprak True wat droogjes. Met haar hand klikte ze de deur open wanaar ze uit stapte. De warme zon scheen gelijk op haar huid en wat tevreden keek ze over het plein. Ook Destiney kwam uit de auto. Langzaam liep ze naar de achterbak om haar spullen te pakken. Ze had niet zo veel mee want ze wist dat ze hier kleding en spullen zat zou gaan kopen. ''Good luck'' Sprak haar vriendin terwijl ze haar een knuffel gaf. ''Dankje jij ook met de terug reis.'' voordat Destiney de kans had om de auto in te stappen kwam de True die ze normaal kende weer naar boven. ''En niet te veel rampentampen met Dave hea!!'' Sprak ze ginnikend. Destiney stak haar tong uit en een grote glimlach verscheen op True's gezicht. Destiney wat waarover True het had aangezien het niet was waarnaar het klonk. Ze pakte haar tas om en plaatste de band om haar schouwder. De auto reed weg en True bleef net zolang staan totdat ze zeker wist dat ze uit het oog was.

Toen ze zich naar de school draaide merkte ze pas hoe weinig zin ze had om naar binnen te gaan. Zeker met het lekere weer. Met een rustige stap liep ze door niet echt richting de ingang maar langzaam en zeker wel. Veel verschillende type's waren er gevonden van mega bitch tot één nerd die niet uit zijn boeken kwam. Het tikkende gluid van True haar pumps was te horen. Ze had een wit blousje aan met een dood normale blauwe skinney sjeans. Met haar grote zwarte sprotas bugelend aan haar schouder liep ze toch naar het fontijn dat er stond. Een paar mensen zaten op de rand, rustig van de zon te genieten. True kon het niet laten en plofte haarzelf ook neer op de rand. Ze kon atijd nog wel haar kluis en kamer sleutel halen. En natuurlijk kijken met wat voor een persoon ze opgescheepd zat voor de rest van de jaren. True ritste haar tas open waarnaa ze haar portfolio eruit haalde. Het was een grote dikke zwarte map met gekleurde verf spatters erop. Ze sloeg hem open en gelijk zag ze de foto's die ze had gemaakt uit Australie. Veel dieren had ze daar gefotografeerd, ze was zeker van plan om met fotograferen verder tegaan. Veel mensen zijden ook dat ze er aanleg voor had, Oog voor detail. Ze sloeg de map weer dicht en stopte het terug in haar tas. Een zucht verliet haar keel terwijl haar ogen rond de omgeving gingen. Ze had op haar oude school geen moete gehad met vrienden maken. Of dat hier het zelfde zou zijn? ze had geen idee. Haar blik viel weer op haar armbandje waarnaar ze haar ogen neer sloeg voor een moment. Haar ogen schoten op bij het horen van een ruzie van twee meiden een paar meter verderop. Zacht grinikte True inzich zelf, die ruzie ging waarschijnlijk over niets, een gejat shirt of een jongen. Typisch dingen waar meisjes over zouden kibbelen. Toen een persoon haar zon blokeerde viel er een schaduw op haar. Hoe dan ook kon ze niet echt zien wie het was. True dacht makkelijk tezijn en zetten een vriendelijke blik op. Ze kon maar, beter eerst wat vrienden maken dan gelijk vijhanden.

[First Iana thank you =3]

Een klein lente briesje liet de haren van Iana naar achteren wapperen. Haar jas, die ze half har laten openstaan, hield ze tegen haar buik geklemd aangezien het toch wel wat frisser werd. Haar zwarte broek met haar rode topje leek haar helemaal in de lente stemming te brengen. Met de zon die er dan nog bij was, hoog tegen de hemel geplakt. De laatste dagen had Iana toch wel wat moeite om weer in het school ritme te komen. Altijd weer die zelfde lesuren, het naar huis fietsen en dan de volgende morgen weer terug keren. Soms dacht Iana er wel eens bij na om te stoppen met school, wat had het voor zin? Ze wou niets met wiskunde of die stomme aardrijkskunde doen! Iana rolde met haar ogen, stoppen met school was iets wat ze maar beter niet zou verwezenlijken. Nog even door de zure appel heen bijten en alles kwam goed. Iana haalde diep adem, zorgde ervoor dat ze even rustig werd. Ze miste iemand.. Iana haalde haar hand door haar bruine haren. True, haar tweelingzus waar ze altijd alles had tegen kunnen zeggen. Nu was die persoon er niet meer, ze was zo ver weg dat het voor Iana onmogelijk was geweest om haar achterna te gaan. Iana wist hun afscheid nog, hoe Iana had zitten wenen. Maar hun moeder had altijd gezegd dat ze het beste vroeg van elkaar zouden scheiden zodat ze later niet zoveel problemen ermee zouden hebben. Maar hun moeder had het fout gehad, Iana miste True nog steeds. Net een drug, waar ze nooit meer aankon omdat ie te duur is. Iana zuchtte, besloot er niet meer over na te denken. Het werd tijd dat ze zich er eens definitief over zette, ze moest wel. Iana schudde haar hoofd, probeerde haar gedachten even helemaal op nul te zetten. Toen er plots een nerd op haar af kwam stappen keek ze niet echt wetend wat te zeggen in het vieze gezicht van de nerd. "Wat moet je?" Iana keek hem met een boze blik aan, had hem geen verder woord gegund. "Ik ben verliefd op je, wil je met me?" De stem van de nerd leek haar gezicht helemaal te doen verduisteren. "Natuurlijk wil ik met je, heb je dat nog niet door?" Iana keek hem met een zeemzoete glimlach aan, maar niets was minder waar. De nerd had haar willen zoen, kwam steeds dichterbij.. Iana haalde uit met haar hand en liet die klets in het gezicht van de nerd plakken. Die slaakte een luide kreet, keek haar verwijtend aan. "Jij gore teef!" Iana rolde met haar ogen, kon hij niets anders verzinnen? Hoe vaak had ze die woorden 'goor' en 'teef' niet gehoord? Iana zuchtte, zag dat de nerd weg strompelde en over een steen viel. Sukkel.. Iana keek achter zich, wilde die vent geen één blik meer gunnen. Toen die echter nog eens omkeek voelde ze hoe die zijn blik over haar rug bleef hangen. Hij mocht lekker naar haar über coole gat kijken, daar mocht hij nog naar kijken. Iana zette een kleine grijns op haar gezicht, ja die nerd wou ze dus echt nooit meer zien. Ze had trouwens al een vriendje, en ergens was ze wel diep betreurd dat ze dat niet aan haar zus had kunnen vertellen. Die had veel meer ervaring met de jongens, Iana was soms wat meer verlegen.. Maar zelf wist ze wel dat als ze de mensen wat beter leerde kennen ze wel uit haar veilige schulp kwam.

Iana liet haar blik over het grasplein gaan waar er een grote fontein stond. Verder waren er vele bomen met de school waar er vele jongeren aan het fietsenrek stonden. Iana had er vroeger ook gestaan met haar vriendinnen, nu ontweek ze ze liever. Van tegenwoordig werd ze alleen maar gepest met haar verleden. Doordat ze haar verleden eens had verteld aan haar ex-beste vriendin had die het aan de hele school verteld. Die meisjes waren allemaal even grote bitches, allemaal uit op populariteit. Iana fronste haar wenkbrauwen, wat wouden die dan eigenlijk bereiken na die populariteit? Behalve dat ze vreselijk arrogant en brutaal waren had Iana ze nooit echt aangesproken. Ina besloot om er nu verder geen aandacht meer aan te vestigen dus liep ze kalm -met haar rugzak over haar schouder gegooid- naar de fontein waar ze haar handen even instak. Het was helder water dus het zou waarschijnlijk niet vuil of smerig water zijn die je niet op je handen wou hebben. Iana streek met het water over haar voorhoofd, voelde dat de hoofdpijn sinds vanmorgen nog steeds niet helemaal gedaan was. Doordat ze haar handen in het water had gestoken was het bandje dat aan haar rechterarm hing helemaal nat geworden. Kort vloekte ze, probeerde het bandje wat droog te wrijven. Ze had het van haar zus gekregen, elk hadden ze er eentje. Dat was het enige waardoor ze nog met haar tweelingzus in contact kwam. Iana voelde hoe ze zo snakte naar die warme hand op haar schouder die haar steeds leek gerust te stellen. Naar de leuke momenten de ze samen hadden beleefd. Iana had haar zoveel te vertellen, ze had in de tijd dat True weg was veel meegemaakt. Iana hoorde opeens het gepiep van een auto voor het schoolplein waar een bruinharig meisje uit de auto stapte en haar bagage uit de kofferbak had genomen. Toen die over het schoolplein keek zag Iana opeens die ogen die haar zoveel vertelden. True? Iana had haar ogen wijd open gesperd, wist totaal niet zeker of het haar wel was. Misschien was het haar zelfs niet? Iana bleef het meisje aankijken, voelde hoe haar ademhaling een paar tellen oversloeg en haar hart bijna uit haar borstkas lag. Was het haar écht? Iana besloot om nog te wachten, te zien of het echt haar was. Maar toen de armband zichtbaar werd met de blauwe en groene steen leek haar wereld opeens stil te staan.. True..

-Hehe, inspiratieloos.. ('aa)

True hief haar hand op om het overige zonlicht te weerkaatsen. Één of andere raare gast stond naar haar te kijken alsof hij een spook zag. Aan zijn gezicht kon ze merken dat hij waarschijnlijk niet zo lang geleden nog geslagen was. De vriendelijke blik van True vertrok een beetje naarmaten hij haar bleef aan staren. Lichtelijk kwamen haar wenkbrauwen omhoog waardoor de jonge toch iets merkte dat ze niet gediend was van zijn aanwezigheid. Ze moest zich lichtelijk tegen houden niet uitevallen. Ze moest echt niet beginnen zoals op die andere school. Daar had ze op de eerste dag al gelijk ruzie. Dat was ook een reden waarom ze aan kickboxen deed. Ze kon klappen uitdelen en het was nog leuk ook! Toen de gozer verward weg strompelde keek True hem na. Het viel haar op dat sinds ze hier die paar minuten was echt veel mensen haar aan staarde. Was ze zo spectaculair? Of was er gewoon iets anders gaan de. True liet een kleine zucht horen waarnaar ze met haar hand door wat lokken van haar haar streek. Haar gedachtens dwarrelde wat rond. Vooral het idee dat ze al haar vrienden in Seattle lekker had laten vallen. Voor hun was het niet zo maar, voor haar voelde het zo. En Iana natuurlijk. Lichtelijk schudden ze haar hoofd. Ze wilde niet meer aan dat soort tijden denken. Ze wist dat dat haar humeur zeker zou verpesten. Voor een moment sloot ze haar bruine ogen. Een diepe zucht verliet haar keel. Haar aandacht werd wel iets getrokken door wat gescheld achter zich. Om niet gelijk nieuwschier over tekomen wachten ze even met omkijken. Natuurlijk duurde dit maar 10 seconde waarnaar ze haar hoofd omdraaide naar achteren. De blik van True werd wat verbaasd. Lichtelijk had ze toch het idee het meisje te kennen. Ze hief haar schouders even en liet ze daarna gelijk weer zakken. Haar hoofd rusten op haar hand. Haar neutrale blik veranderde bedenkelijk. Had ze dat nou goed gezien? Had haar oog toch nog iets opgevangen? Een beetje twijfelend draaide ze haar hoofd weer om richting het meisje. Haar ogen werden groot en een glimlach kon ze echt niet tegenhouden. Niemand had zo'n armbandje als hun twee. En nu ze wat beter zicht had zag ze ook dat ze nog verdomd op elkaar leken. In een reactie snelheid sprong True op greep haar tas en liep naar het meisje toe. Ze kon het gewoon niet missen. ''Iana?'' Sprak True vol zelfvertrouwen. Ze wist dat ze het goed had. Nog voor Iana kon reageeren vloog True haar al in de armen. Dit was echt een wens die uit kwam. Het zou erg voor schut zijn als het haar uit eindelijk niet was maar, die kans bestond gewoon niet. True liet al gou weer los. Haar tas stond naast haar op de grond. Nog steeds glimlachte ze met geluk. ''Wat doe je hier? Zit je ook op Monica High? Waar was je al die tijd en waarom heb je nooit gereageerd op me smsjes?'' True snakte even naar andem. De meeste mensen zouden huilen van geluk op dit soort momenten, maar True had al genoeg gehuild in haar leven. Dit moest gewoon uit komen met een lach en niet meer. ''Ik ben zo blij je weer te zien ik kan het gewoon niet met woorden uitdrukken'' True gaf haar even een moment om alles even te laten bezinken. Ze kon haar mond ook voor geen seconde dicht houden als ze zo blij was.

-Shame on me T_T-

Iana keek naar het meisje die ze geen één seconde uit het oog verliet. Iana wist dat ze het meisje ergens van herkende, maar van waar? Dat bandje, dat kon toch niet anders zijn dan dat van haar? Iana vergeleek haar bandje met dat van haar toen plots hun blikken elkaar kruisten. Die ogen, die bruine ogen.. Iana hield haar handen voor haar ogen, zag dat het meisje op haar af kwam lopen en haar in de armen vloog. "True, godverdomme.. Jij..Ik...Och, je bent er .." Wist ze er uiteindelijk uit te brengen waarna ze naar lucht hapte en haar armen om de nek van haar zusje gooide. Haar zus, haar soulmate haar allerbeste vriendin, ze was hier! Iana glimlachte en zag dat haar zus even verbaasd en opgelucht was als haar. Iana had eerst gedacht dat True ergens dood was gegaan of zo, ze hadden ook gewoon geen contact meer! Iana zuchtte. "Ik heb je zo gemist." Iana hoorde de vragen van True, was er alweer aan gewend. Iana had altijd al gewoon geweest dat True haar vele vragen stelde, maar nu vond ze dat helemaal niet erg. De vragen waren terecht en ze had het recht om te weten hoe het komt dat ze niet had geantwoord op haar smsen. "Ik heb een aantal keren gestalkt geweest door Arnoud, een jongen hier op school. Hij wilde me altijd naar zijn appartement lokken om de verkeerde redenen. Hij belde me, dreigde er zelfs mee om mijn vrienden te vermoorden. Ik heb mijn mobieltje weggegooid, hem vertrappeld, dan moest ik tenminste zijn smsen niet meer lezen." Iana haalde diep adem en keek haar zus recht in haar ogen aan. Een aantal mensen keken steeds van Iana naar True met een groot ongeloof. Ja, er was werkelijk maar één verschil. Iana's haarkleur was ietsje lichter dan dat van True. Voor de rest waren ze identiek hetzelfde. Iana slikte waarna ze naar het bandje van True keek en het hare er naast toonde. "Ik heb hem nooit afgedaan, al die tijd." Iana sprak deze woorden wat serieuze uit waarna ze haar zus een nog grotere knuffel gaf. Iana had haar echt zo gemist, haar steun en haar vertrouwde stem. Alles leek zo, leeg bij haar. "En, vertel eens. Hoe is het nu met je?" Iana lachte waarna ze haar zus mee leidde naar een bankje aan het schoolgebouw waar ze zich op neerzette en True wenkte om naast haar te komen zitten. Terwijl Iana eens door haar haren ging keek ze haar zus vrolijk aan. Ze was zo.. Gegroeid, en zo veel knapper geworden. Ergens voelde ze weer een steek van jaloezie door zich heen gaan, True was altijd al knapper dan haar geweest. Tot ergernis van Iana. Maar nu leek ze er zich niet geïrriteerd door te voelen, de jaloezie was allang weggegaan. Haar zus was in Monica, sterker zelfs, ze zaten op de zelfde school! "En hoe zit het, al een liefje?" Iana keek haar met enige wenkbrauwwiebel aan. Ja, Iana wist dat True en zei elkaar nog veel hadden te vertellen. Over Iana's zelfmoordneigingen, over Wyatt, Chase en Nick. Ja, Iana wist dat ze al hun problemen en leuke nieuwtjes met elkaar zouden delen. True en Iana hadden immers gewoon geen geheimen voor elkaar. Als True dan niet veranderd was, maar nu leek het wel dat True even blij was om Iana te zien als omgekeerd. Iana zag dat er nog steeds een paar mensenogen op hen waren gericht waardoor Iana geërgerd naar haar zus keek. "Kom, we gaan ergens anders heen. Hier kijken ze ons maar dom aan. Net alsof ze denken dat ik nog een dubbelganger heb rond lopen. " Iana lachte waarna ze haar zus weeral recht trok en haar meenam naar een rustiger plekje op het gras waar er niemand anders was. Die nog steeds grote glimlach stond op Iana's gezicht. "Tell me everything you know, ik ben zo nieuwsgierig naar wat je allemaal gedaan hebt.. Sinds de dood van onze ouders weet ik echt niets meer over je.." Iana keek haar zus even moeilijk aan, de dood van hun ouders lag nog steeds gevoelig. "Maar goed, voor we hier depressief gaan worden, vertel." Iana kon er niet aan doen dat ze zo nieuwsgierig was.

-R.I.P. inspiratie.