Why is the past always beauty fuller ?

Duke slaakte een diepe zucht, hij zat nu al 3 uur achtereen stil. Dat was hij niet gewend vroeger was hij altijd aan het filmen of trainen voor dansen, hij kon zo een paar uur achtereen dansen. Samen met zijn groep nieuwe dans bedenken ect. Maar dat was nu verleden tijd, daar moest hij niet meer aan denken hoewel hij er toch heimwee naar had. Nu was hij naar monica high sinds tijden weer dat hij naar school ging en het stil zitten beviel hem niet, hij was chagrijniger had een korter lontje en was niet meer zo vrolijk als eerst. Maar met een goede opleiding kon hij werk krijgen, okal had hij dat niet nodig want zijn ouders hadden hem veel geld achter gelaten. Maar daar deed hij niet veel mee, hij was een hiphoper in hart en nieren dus gedroeg hij zich ook zo. Het geld werd alleen aan de hoog nodige dingen besteed en aan sneakers na dansen zijn grootste verslaving. Hij had er zoveel dat hij ze in een paar maanden nooit allemaal aan had kunnen doen, maar voor elke gelegenheid iets. Verveeld luisterde hij naar het gepraat van de biologie leraar, maar veel vatte hij er niet van op. Zijn boek stond recht op tafel en zijn ipad die hij net op tafel had gelegd was dus niet zichtbaar voor de leraar, voor niemand eigenlijk alleen de gene die naast hem zat. Hij keek zonder enige emotie te tonen, hoewel hij van binnen wel kon janken. Naar een filmpje die vrienden stiekem van hem en zijn ex hadden gemaakt, het was z'n goede kwaliteit omdat de camera van Duke was gebruikt en dat was nog al een professionele. Duke had sterk het gevoel dat de gene naast hem met hem mee keek, hij kon het ook mis hebben, maar hij zou het wel begrijpen dat had hij ook gedaan alles is beter als deze saaie les.

Abigail zat naast een jongen die nog niet zo lang op Monica High zat. Ze vroeg zich af waar hij met zijn gedachten zat en keek naar de IPad die hij voor de leraar achter de boeken verstopt hield. Ze grijnsde. Braaf kon ze hem dus niet noemen. Ze verveelde zich dood en keek mee met de IPad. "Een IPad, hé? In de les? Oké, jij wint," zei ze hem en frulde aan haar glittertopje. De leraar bleef maar doorpraten. "Jij bent vast Duke?" Fluisterde ze. "Ik ben Abigail," zei ze de jongen en knipoogde naar hem. De leraar bleef maar doorpraten. "Ben je nieuw?" Fluisterde ze tegen hem. "Miss. Knight? Of moet ik zeggen Abigail? De rest van de klas zal ook wel geïnteresseerd zijn in wat je te vertellen hebt, misschien vinden ze dat een beetje interessanter?" Vroeg hij. Iedereen lachte en riepen: "Een beetje?" Riep Simon. Ze grijnsde naar hem. Hij was zo knap. Waarom zou ze de kans niet nemen om met hem te praten als ze dat wel kon? Ze keek naar de leraar en lachte naar hem. "Tuurlijk vertel ik jullie wat ik zei," richtte ze zich naar de klas. "Ik vroeg gewoon maar hoe hij noemde, en wat hij op de I..." Zou ze hem verlinken en zeggen dat hij op de IPad bezig was. Beter van niet. "Wat hij op de bank aan het doen was,"[/i] zei ze snel ook al wist ze dat die zin totaal niet klopte. "Ah ha... Tuurlijk," zei de meester en richtte zich weer tot het bord. "Wacht in 't vervolg maar af tot het Pauze is," zei hij. Sommihge leerlingen grinnikten, sommige waren jaloers dat ze het zo proffesioneel oppakte. Maar de reactie van wie dan oook kon haar echt niets schelen. Ze ging terug zitten en zei: "Wees maar blij dat ik je niet verlinkt heb," zei ze voor de grap.

[Soorry voor korte post, volgende word veeeeel langer!]

Duke had nog helemaal geen aandacht besteed aan de les stof waar hij nu me bezig was, laat staan aan de mensen die in zijn klas. Hij wist alleen dat er iemand met blond lang haar, dus waarschijnlijk een meisje, naast hem zag. Hij wist het pas zeker toen ze sprak met de woorden "Een IPad, hé? In de les? Oké, jij wint," Hij grijnsde even en zei “Ik win altijd” meestal was hij niet een opschepper maar dit was voor de lol. Het verbaasde hem dat ze hem kon. “Jep” zei hij terwijl hij zijn ogen dicht kneep want de felle zon schitterde op haar glitter shirtje, het leek net een disco bol dacht hij in zich zelf. Het meisje stelde zich voor als Abigail, een aparte naam vond hij. “Waar ken je me van?” vroeg hij verbaasd , hij was hier pas net en kon eigenlijk nog niet echt iemand. Hij wou nog wat zeggen maar zijn mond werd gesnoerd door meneer Brown, die Abigail de wind van voren gaf omdat ze aan het praten was. De hele klas werd rumoerig, zelf hield hij zijn mond hij deed niet mee aan dat kinderachtige gedoe. Onwilligkeurig moest hij toch grijnzen omdat ze het zo luchtig en professioneel opvatte. Het viel hem nog mee dat ze geen straf kreeg van Brown, hij zag er namelijk streng uit, maar uiterlijk zegt ook niet alles. Duke ziet er uit als een danser en hij danst al tijden niet meer. En Abigail ziet er uit als een populiar meisje, maar dat is ze waarschijnlijk toch wel. “Volgens mij doe je dit vaker” fluisterde hij met een grijns naar haar. Op dat ze hem niet verklikt had reageerde hij amper en zei alleen “Sta ik nu dan bij je in het krijt” met een sarcastische ondertoon. Hij zuchtte even toen Meneer Brown weer met zijn endelange saaie verhaal verder ging.

[op word lijkt ie veel langer ]