Back on the familiar place

Haar ogen genoten van het uitzicht toen de jongen haar aankeek en fluisterde dat hij ook van haar hield. Vervolgens werd dit zicht verbroken door zijn hoofd dat wat naar beneden ging; zijn handen schoven haar jurkje wat omhoog, waardoor ze veel te veel tintelingen in één keer kreeg en ze op haar lip moest bijten om de spanning niet van zich af te gaan gillen. Onwillekeurig keek ze snel om zich heen, geen kat leek zich hier in de duinen te wagen. Veel tijd had ze echter niet om de buurt te checken, want op dat moment voelde ze hoe zijn lippen haar buik raakten, waardoor ze heel zachtjes, onwillekeurig kreunde. Gelukkig ging haar jurkje al snel weer naar beneden, de jongen ging naast haar liggen met zijn arm om haar heen, een leuk gevoel dat haar opnieuw geborgenheid garandeerde. Een grijnsje verscheen op haar lippen toen ze zijn woorden hoorde en snel knipperde ze met haar ogen om niet in tranen te gaan uitbarsten, want dat wilde ze niet, en Niels ook niet, dat wist z. Of ze namen in gedachten had? De vraag kwam redelijk onverwacht, maar het was niet zo dat ze er nog niet over na had gedacht.Ze legde zich zelf ook op haar zij, voelde zijn hand op haar buik en liet haar hand kort door zijn haren gaan. "Ik wil iets speciaals, niet iets alledaags. Maar ben er nog niet uit. Wat wil jij?" Ze glimlachte even naar de jongen, plukte wat zandkorreltjes van zijn ontblote borst en liet kort één vinger langs zijn ongeschoren kaaklijn gaan. Hij was echt waaay too sexy momenteel, ze vond het wel iets hebben. Haar blik gleed over zijn gespierde bovenlichaam en even sloot ze daarna haar ogen, om te proberen het beeld vast te houden, of ze het kon vormen in haar gedachten, zo mooi, zo perfect.. Maar wat ze kon zien, kon aanraken, kon ruiken, was véél mooier, sprookjesachtiger dan in haar gedachten, dat maakte de jongen uniek, dat maakte hem lief en hààr tegelijk ook weer kwetsbaar. Moest je Niels gevangennemen en Sophia's leven eisen in ruil voor zijn vrijheid, stond ze binnen twee seconden voor je neus om het aanbod te aanvaarden. Dat wist ze zeker, ze zou alles voor hem doen, hij was haar zwakke plek. En nu ook, de baby.

Niels keek haar met een glimlach aan en sloot zijn ogen voor een tijdje. Hoe het was om vader te zijn? Hij zou het niet weten, hij had alleen nog maar de zwangerschap zelf meegemaakt. Maar hij geloofde er wel in dat hij een goede vader zou worden, net als Sophia een goede moeder zou worden voor het kindje. Uiteindelijk opende hij zijn ogen weer en luisterde naar de woorden die ze sprak tegen hem. Ze wou iets niet alledaags. 'Wel, het is een alledaagse naam voor een jongen. Maar als je akkoord gaat zou ik hem Jonathan willen noemen moest het een jongen zijn. Al kunnen we er natuurlijk nog een variant opzoeken of een geheel andere naam.' Sprak hij zachtjes tegen haar. Kort dacht hij na over een naam voor een meisje. Maar er kwam niet meteen iets onalledaags in zijn hoofd, daar zou hij later wel over gaan nadenken met haar. Toen ze over zijn kaaklijn ging sloot hij genietend zijn ogen en liet een zachte kreun horen, een tinteling werd veroorzaakt in zijn wang zelf en deze liep over zijn ruggengraat verder naar zijn onderrug. De jongen drukte haar een kus in haar nek en ademde diep in. 'Moest er iets zijn, en ik ben niet bij je. Bel me dan, ik kom dan meteen naar je toe.' Sprak hij met een kleine glimlach tegen haar en plaatste zijn hoofd even in het zand. Tot hij uiteindelijk wat hoorde, nog geen vijf meter van hen vandaan zat een jongetje met zijn ouders en hij had een kleine emmer bij zich waardoor hij even grijnsde en haar los liet. Vervolgens stond hij op en wandelde hij naar de jongen toe waarna hij vroeg of hij de emmer even mocht gebruiken. Deze stemde in waarna hij er vandoor ging naar het water, de emmer vulde en weer terug liep naar Emilie. 'Aangezien ik je niet het water in mocht gooien.' Sprak hij met een speelse glimlach op zijn gezicht.

Jonathan? Ze glimlachte. Moesten ze een zoontje krijgen, dan zou het een eer zijn die naar Niels' overleden broer te noemen. "That'd be an honor." Ze grijnsde even en drukte hem een kusje op zijn wang. "Jonathan zou perfect zijn. Een meisjesnaam zullen we nog wel vinden. We hebben nog een dikke acht maanden de tijd, liefje." Ze grijnsde even toen hij kreunde om haar streling aan zijn kaak, rilde even om de kus die ze in haar nek kreeg en knikte braafjes toen hij haar deed toestemmen met het feit dat moest er iets mis zijn, ze hem zou moeten bellen. Al zou dat pas zijn wanneer er iets grondig mis zou zijn. Vervolgens volgde ze zijn blik naar het kleine jongetje verder op. Niels stond op en Sophia fronste, ging automatisch wat rechter zitten; wat was Niels van plan? Pakte hij nu dat kind z'n emmer af, na het lief vragen? Wilde hij zandkastelen bouwen? Sophia bleef fronsend staren maar toen hij aan het water kwam en de emmer vulde, begreep ze de bedoeling en krabbelde ze recht. Ze hoorde zijn woorden eens hij enkele meters van haar afstond en zette enkele stappen achteruit, met haar hand een afhoudende beweging makend. "Don't you dare!", riep ze met grote ogen, terwijl ze haar blik op de emmer water, die dreigde zometeen over haar heen te gooien, wierp. De jongen en zijn ouders keken geamuseerd toe. Sophia wandelde wat achteruit, bukte en nam een handje zand in haar handen om dat zo richting Niels' voeten te gooien (zijn gezicht deed ze natuurlijk niet, stel je voor dat hij zand in zijn ogen moest krijgen!), waarna ze -alsof ze een rookgordijn had verspreid, gnagna- zich omdraaide en de duinen op begon te rennen. Iets wat tegenviel, aangezien haar voeten diep wegzakten in het zand en ze al na enkele meters een stuk trager begon te rennen. Ze stapte uiteindelijk moeizaam naar boven, haar kleedje wapperde wat in de wind en uiteindelijk, aan de top van de duin, draaide ze zich om en stak haar tong uit naar Niels. "Try to beat thís!" daagde ze hem uit, zwaaide plagend naar de jongen en draaide een rondje om haar eigen as terwijl ze haar armen wijd open hield. Haar overwinningsdansje..

Niels keek haar met een grijnsje aan. Toen ze wat zand naar hem gooide keek hij haar met een glimlach aan, hij deed een beetje water uit zijn emmer en ging in achetvolging toen ze uiteindelijk aan het rennen was. Niels had een voordeel dat hij kon lopen in het zand, het was iets wat hij vaker deed. De jongen rende de duin op en grijnsde plezierig naar haar. Toen hij bovenkwam kieperde hij de emmer water over haar heen waarna hij even dichter naar zich toestapte en haar een speelse kus op haar wang gaf. 'Told you I would get you'. Sprak hij met een grijnsje tegen haar. Niels zette zich naast haar waarna hij achter haar ging staan en zijn armen zachtjes op haar heupen legde waarna hij haar optilde en hij haar dicht tegen zijn borst aantrok zonder al te veel kracht te zetten op haar lichaam of wat dan ook. Uiteindelijk ging hij neerzitten en plaatste hij haar tussen zijn benen waarna hij zijn hoofd op haar schouder plaatste. 'Dankje dat je hem Jonathan noemen wil als het een jongen word.' De tweede Jonathan Marshall. Een laatste eer aan zijn broer die gesneuveld was. Het kind zou de naam van een ware Amerikaanse held dragen. De jongen streek met zijn hand langs haar rug waarna hij zich uiteindelijk toch neerlegde in het warme zand. Die emmer bracht hij zometeen wel terug, of ze moesten hem komen halen of wat dan ook. Even slooot hij zijn ogen en probeerde hij in zijn hoofd een beeld te vormen van het naderende kindje dat er over acht maanden zou zijn.
[Flutje T_T]

In een mum van tijd stond de jongen boven, naast haar op de duin en voelde ze een emmer koud water over haar huid heenlopen. Ze slaakte een kort gilletje toen ze een rilling over zich heen voelde gaan en keek meteen naar haar eigen lichaam om het resultaat te zien. Het witte gedeelte van haar outfit, het 'korte rokje', begon al aardig door te schijnen door het natte water. Kort vloekte ze lachend en voelde een kus op haar wang. "Ja, ja, met je kusje moet je nu niet meer af komen.." Ze trok een jigglypuffgezichtje en wees kort naar de plaats waar haar zwarte slipje duidelijk doorscheen door het witte kleedje. "Kijk nu, wat moeten de mensen wel niet denken..", mopperde ze, zijn woorden deden haar even met half toegeknepen oogleden naar hem kijken. "Niet eerlijk.", ze stak haar tong uit en voelde hoe hij achter haar ging staan, haar optilde en tegen hem aan trok. Vervolgens ging hij zitten, en hij sloeg erin haar tussen zijn benen te zetten. Ze voelde hoe haar natte haren wat tegen haar aangezicht plakten, terwijl ze luisterde naar zijn woorden. "Het zou een eer zijn een zoon te hebben die naar jouw broer vernoemd is. Bovendien is Jonathan zéker geen lelijke naam." Ze glimlachte even, tot ze voelde dat zijn bovenlichaam achter het hare, was verdwenen. Na om te kijken, zag ze dat hij languit op het gras was gaan liggen. Aanlokkelijk, ze draaide zich om haar knieën om en hield haar hoofd schuin terwijl ze hem aankeek. Ze liet hem duidelijk merken dat haar blik wat uitbundig over zijn bovenlichaam gleed, ze vond het enorm sexy, zo'n sixpackje, maar niet overdreven. Gebruinde huid, zachte huid.. Na een tijdje rechtop gezeten te hebben en glimlachend te hebben gekeken, beet ze kort op haar lip en boog ze zich wat over hem heen. Ze zette haar handen aan zijn weerszijden in het zand en drukte haar lippen kort in het midden van zijn ontblote borst. "Heeft iemand je ooit al gezegd hoe sexy je bent? Zeker zo met je ontblote bovenlijf?"

De jongen grijnsde even om haar jiglypuff gezichtje, wat hij stiekem wel schattig vond bij haar maar dat ging hij niet zeggen. Voor kort gleed zijn blik naar haar zwarte slipje waarna hij even grijnsde naar haar. 'Dat je een babe bent, waarvan een bepaalde jongeman niet kan afblijven.' Sprak hij met een grimas tegen haar waarna hij kort met zijn wenkbrauwen wiebelde. Toen ze zich naar hem toe draaide keek hij haar met een cheeky blik aan. Hij merkte dat ze haar ogen heel opvallend over zijn borst liet gaan, iets wat hij alleen maar kon verdragen van haar eigenlijk. Toen ze dichter naar hem toe kwam gebogen en haar lipen op zijn borst plaatste balde hij zijn vuisten even en sloot genietend zijn ogen. 'Only you babe, only you.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar waarna hij zichzelf wat omhoog duwde en een kus in haar nek gaf, waarna hij er heel zachtjes zijn tanden in haar nek zette voor enkele seconden. Uiteindelijk plofte hij weer neer in het zand en legde hij zijn ene hand op haar been en glimlachte eventjes lief naar haar. 'So tell me one thing, why is it you're like a freaking drug to me?' Sprak hij met een glimlach tegen haar waarna hij even recht in haar ogen keek. Als hij bij Sophia was, voelde hij zich meestal heel vrij, heel geweldig, een persoonlijke drug, alleen gereserveerd voor hem. Een drug die hij voord e rest van zijn leven zou gaan nemen ongeacht wat er ook zou gebeuren. Niels ademde diep in, genietend van zijn tijd die hij met haar kon doorbrengen, tijd die over een acht tal maanden helemaal anders zou verlopen, dan zouden ze hun tijd steken in hun kindje.

Een babe? Ze was een babe. Onbewust grijnsde ze breed. "En die bepaalde jongeman.. Ben jij dat toevallig?" Sophia knipoogde en wierp hem een kushandje toe. Nadat ze hem een kusje op de borst had gedrukt, en stiekem zijn gebalde vuisten wel opgemerkt had, keek ze hem liefjes aan. Only her.. Ze vond zijn woorden geweldig en wist dat hij haar alleen al met woorden rillingen kon doen krijgen. Regelmatig, bijna altijd. Ze voelde een kusje in haar nek en daarna meteen een zachte druk van zijn tanden die in haar nek beten, zachtjes, subtiel, samen met miljoenen rillingen tot in het puntje van haar kleinste teen. Ze huiverde, haar lip trilde even en haar ogen sloten zich enkele seconden. Ze voelde hoe hij afstand nam, maar zijn hand op haar been liet liggen. Zijn vraag deed haar glimlachen. "I could ask you the same question.." Ze keek hem ook recht in de ogen aan, net als hij deed. Ze kreeg er kippenvel van, hun blik bracht zoveel liefde met zich mee, zoveel gevoelens en zo'n warm gevoel, dat ze na enkele seconden al haar blik afwendde. Het was te veel, ze moest opletten dat ze geen overdosis kreeg, Niels was een geweldige drug voor haar maar maakte haar tegelijkertijd wel zwak. Lag het aan die blik, of was het iets anders, waardoor ze plots het bloed wat uit haar gezicht voelde wegtrekken? De anti-depressiva werkten, die had ze zelfs kunnen laten voor een tijdje: dit was iets anders. Nee, ze herkende dit gevoel. Haar maag keerde, ze sloeg haar hand voor haar mond en stond in een reflex op. Nee, niet hier, niet nu.. Ze vergat Niels even, draaide zich om en wankelde even op haar benen. De throw-upneigingen begonnen te minderden, maar lang zou het niet meer duren. Ze haalde even rustig adem en draaide zich naar Niels om. "Het spijt me, maar kunnen we even naar onze kamer? Ik voel me niet zo goed.." Ze kreeg het warm en koud tegelijk en sloot haar ogen kort tegen de misselijkheid.

[Kwestie om de dynamiek drin te houden ]

'Could be possible.' Sprak hij met een grimas tegen haar waarna hij even diep inademde en een korte buikpijn voelde opkomen, al was die maar van korte duur, heel korte duur. Niels glimlachte even, hij wist dat ze kon genieten van de bewegingen die hij maakte, zonder ook maar enige moeite te doen. Hij kende haar hiervoor goed, misschien zelfs al te goed, al zou dat hem niet verbazen. Toen ze plots haar hand voor haar mond sloeg nam de bezorgdheid in hem over. Even slikte hij. Toen ze opstond sprong hij even goed mee overeind en legde zijn hand bezorgd op haar schouder, dit wou hij niet zien gebeuren met haar. Op haar woorden knikte de jongen even, waarna hij de emmer van het jongetje vast nam en vervolgens zich bukte en haar op tilde, hij wist dat ze misschien draaierig kon zijn. 'Shhht, komt wel goed.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar aan waarna hij met haar de berg afdaalde en zo naar beneden liep om op het strand de emmer weer bij de familie neer te zetten, en zef zijn spullen op te halen, die legde hij om zijn andere schouder heen. 'Ik ben met de auto, je bent in een mum van tijd op je kamer lieverd.' Sprak hij zachtjes tegen haar waarna hij een zachte maar toch bezorgde glimlach liet zien. Rustig wandelde hij verder, waarna hij met haar het strand afliep en zo de parking op ging en naar de mini cooper ging die hem o zo dierbaar was. Hij opende de auto heel handig en zette haar neer op de passagiers zetel waarna hij zijn vest terug aandeed en zijn schoenen ook. De ring stak hij veilig in de zak van zijn vest weg en zo wandelde hij naar de andere kant van de wagen om in te stappen en de wagen meteen te starten. Meteen zette hij het volume wat zachter en zette hij ook een raampje open om zo uiteindelijk weg te rijden, richting het schoolgebouw.
[Sorry voor de shortness, maar gotta go.]

De wereld begon wat om haar heen te draaien, verschillende stukken van het landschap voegden zich samen. Niels' hand op haar schouder liet haar weten dat ze nog steeds recht stond. Niet veel later, voelde ze hoe ze opgetild werd door ham; ze legde haar arm om zijn nek en liet haar hoofd op zijn schouder rusten. "Het lukt me wel hoor, ik kom d'r wel, je hoeft me niet heel die weg te dragen." Al wist ze dat het voor Niels geen probleem was, ze wilde hem zo weinig mogelijk last veroorzaken in de tijd dat ze hun kind droeg, en tegelijk wist ze dat dit het begin van vele moeilijkere momenten kon zijn. Niels echter, zorgdragend als hij was, stelde haar gerust. Hij was met de wagen, God, wat was ze blij dat hij een wagen had nu, dat ze hem had en dat hij geen zak was zoals die grote meerderheid. Integendeel, ze had het goed bij hem getroffen. Bij elke stap die ze deden, bonkte haar hoofd een beetje. Overgeven in Niels' bijzijn had ze nog nooit gedaan en ergens wilde ze ook niet dat hij haar zo zag; "liefde is.. haar haren opzij houden als ze moet overgeven", had ze zich nog nooit voorgesteld. Zo die.. minder leuke kantjes waren haar nog niet opgevallen. Maar ze wist dat ze eens haar lichaam het wilde, ze het zou moeten doen, zoiets kon ze niet controleren. Ze zou het erg vinden, zou zich schamen en hem even niet kunnen aankijken. "I'm sorry", fluisterde ze, kreunde even toen hij haar in de wagen zette. Erger.. In de wagen.. ! In zijn splinternieuwe mini cooper.. Niet nu. De wagen begon te rijden, de muziek werd zachter gezet en het raampje stond open. Ze herkende de weg naar het schoolgebouw, ging wat op haar zij in de stoel liggen en hield zich in een foetushouding. De weg leek lang en op een gegeven moment kon ze gewoon niet meer. "Niels, stop, alsjeblieft."

Niels blik was gefikseerd op de weg, hoewel hij toch uit zijn ooghoeken naar haar keek om te checken hoe het gaat. De jongen legde zijn hand even op de versnellingspook en schakelde in vierde vitesse. Hij ging iets sneller dan toegelaten was op de weg, maar dat was alleen uit opfokkerij en bezorgdheid. Kort slikte hij. 'Je kan er niets aan doen liefje.' Fluisterde hij net boven de muziek uitkomend. Even legde hij zijn hand op haar schouder en leef tegelijkertijd toch ook verder rijden. Meteen toen ze vroeg om te stoppen met rijden schakelde hij weer in derde vitesse en draaide heel vlot een open parkeerplaats op en legde de motor stil. Kort beet hij op zijn onderlip waarna hij uitstapte en zo naar haar deur toe liep en deze ook opende. De jongen besloot uit de weg te gaan zodat ze uit de wagen kon komen, haar zien overgeven zag hij niet echt zitten, maar hij zou er ook niet als een of andere sukkel bij blijven staan, dat paste niet bij hem. Kort streek hij zelf over zijn buik, nee hij zou het zich niet kunnen voorstellen dat er een wezen negen maand lang in zijn buik zat, hoe vrouwen het deden wist hij niet echt, maar hij had een diep respect voor hun door tja de pijnen die ze moesten doorstaan of wat dan ook. Kort schudde hij zijn hoofd waarna hij even naar de grond keek. Stiekem wou hij weten hoe het zou zijn, maar langs de andere kant ook weer niet, dat vrouwen dit wilde doorstaan, maar misschien dat het daarom ook was dat vrouwen daardoor wat meer hielden van hun kind, ze waren er al bij al ook meer bij betrokken dan de mannen. De jongen besloot tegen een boom aan te leunen en keek even naar de hemel. Kort keek hij op toen er enkele jongens langs hen heen kwamen en wat raar opkeken naar zowel hem als Sophia. Even fronste hij waarna hij hen met een geïrriteerde blik aan keek. Sukkels ook. Ze hadden het geluk dat de jongens al snel genoeg afdropen, zodat ze zeker niets zouden kunnen zeggen over Sophia. Want dan zouden ze het toch gaan bekostigen.

Haar woorden waren nog niet koud of de jongen schakelde al weer terug en in een mum van tijd stonden ze op een of andere parking. Ze voelde zich zo gegeneerd, schaamde zich dood omdat Niels dit allemaal moest zien. Ze voelde zich draaierig toen ze uit de wagen stapte en gebruikte de portier ter ondersteuning van zichzelf. Ze wankelde wat verder weg van hem, het liefst van al kon ze zichzelf voor kop slaan omdat het nu gebeurde. Tijdens een gezellig moment op het strand, die blik, dat geweldige moment, en dan werd zij misselijk? Typisch weer iets voor haar.. Enkele tientallen meters verder kon ze het niet meer houden; voelde pijn door de spastische samentrekkingen van haar maag. Ze bleef een tijdje daar, voelde zich wat beter, zoals altijd het geval was geweest, na het overgeven. Ze verliet de plek van waar ze stond, een eindje in de berm van het gras. De vieze smaak in haar mond speelde haar parten, zonder wat te zeggen, wandelde ze naar Niels' auto en ging ze zitten op de passagiersstoel. Kort bekwam ze van haar misselijkheid; die nu quasi helemaal wel verdwenen was. Ze sloeg haar ogen neer, haar wangen waren rood gekleurd van schaamte, ze had de jongens van daarnet niet eens opgemerkt; enkel Niels was altijd aanwezig geweest volgens haar besef; hij was er voor haar en zou er voor haar blijven, ookal stonden hen nog moeilijke momenten te wachten. Ze herinnerde zich wel dat ze bij haar vorige zwangerschap opvallend minder last had gehad van misselijkheid; haar vorige zwangerschap leek subtieler te zijn voorbijgegaan. Misschien was dit hetgene ze moesten betalen voor zo'n prachtkindje? In dat geval zat ze er helemaal niets mee in.
[Sorry, flutj ]

Niels volgde haar met zijn blik, hij wou haar langs de ene kant wel achterna gaan, maar toh bleef hij staan. Ze zou zometeen toch wel weer terug komen. In de tussen tijd wandelde hij zelf naar de koffer van zijn wagen en opende die, in de koelbox die er vrijwel altijd in stond, nam hij twee flesjes cola eruit waarna hij zijn koffer weer sloot. Nog net zag hij dat Sophia weer opweg was naar de wagen. Ze liep hem voorbij en ging neer zitten op de passagiers stoel, daar knielde hij bij haar neer en streek kort over haar roodgekleurde wang. 'Gaat het weer goed?' Fluisterde hij zachtjes waarna hij zijn ogen kort op haar buik richtte en vervolgens weer opkeek naar haar. Dit zou hij wel vaker gaan meemaken, dat was zeker. 'Hier, misschien helpt het tegen die smaak in je mond.' Niels overhandigde haar het flesje waarna hij de deur van haar kant sloot en zo met zijn blik op de grond weer naar zijn kant wandelde, kort nam hij een slok van zijn drinken waarna hij uiteindelijk zelf ook weer instapte maar de motor toch nog even stilhield. Hij wist niet of ze naar de kamer wou gaan, misschien konden ze de stad ofzo wel in, of gewoon wat rondhangen op het dak van de Living. 'Trouwens, je hoeft je niet te schamen voor dit. Het is volkomen normaal, we zullen er gewoon beide wat rekening mee moeten houden.' Sprak hij voorzichtig tegen haar waarna hij even haar hand vast nam en kort met zijn duim over haar handpalm streek. Even beet hij op zijn onderlip, hij had zin om haar even kort in zijn armen te sluiten maar zowel de versnellingspook als de ambriage belemmerde hem om dat te doen. Om eerlijk te zijn hij wist niet wat hij moest doen op dit moment, gewoon zwijgen of haar vertelen dat alles wel in orde kwam. Of gewoon gaan rijden naar ergens? Nee, hij wist het niet. Wel hoopte hij dat ze zich al beter voelde dan zo net, maar dat zou waarschijnlijk wel zo zijn volgens hem.

Niels' hand voelde koud aan toen hij over haar wang streek, ze glimlachte even en knikte. Ze volgde zijn blik kort naar haar buik en trok haar wenkbrauwen even op, alsof ze het kindje in haar buik aankeek alsof die net iets ondeugend had gedaan. Ze was Niels dankbaar om zijn slimheid, hij gaf haar een flesje cola en leek te weten wat er in haar hoofd omging. Hij sloot de deur, Sophia opende het flesje en nam een paar slokken van haar cola; meteen leek de slechte smaak uit haar mond verdwenen te zijn. Hij stapte in, maar zette de motor niet aan. Ze voelde zich al wat beter, maar zat nog steeds met dat wrange gevoel in haar maag dat eerder door ultieme schaamte werd veroorzaakt dan misselijkheid. Ook hier had Niels een remedie voor. Ze hoefde zich volgens hem niet te schamen, het was volkomen normaal. "Ik heb wel het gezellige moment op strand verpest", mopperde ze even, haar stem wat hees. Ze sloot haar hand om die van Niels en kneep er even zachtjes in. "I'm all better now.." Kort glimlachte ze, draaide de dop op haar flesje cola en stak het in het bakje van de deur, naast haar. "Dit is een moeilijk moment, maar can we please pretend like nothing happened? I wanna have some fun today, sweety." Ze grijnsde even en streek met twee vingers een lok haar uit haar gezicht. Niels mocht weten dat ze deze dingen best wilde vergeten en enkel de positieve dingen van 'hun' zwangerschap wilde onthouden. En had ze daar niet ergens een beetje gelijk in? Het was veel makkelijker dit alles te vergeten, en bovendien hoefden ze hun tijd niet te verspillen met denken aan alle slechte dingen die konden gebeuren. Dat had ze zich voorgenomen. Haar vorige zwangerschap was helaas misgelopen, deze zou gaan lukken.
[Out of Inspi, srry! ]

'Voor dat ene moment neem ik je niets kwalijk, er komen er nog veel meer hoor. Dat weet je toch liefje.' Fluisterde hij zachtjes en glimlachte even naar haar. Eindelijk was hij weer terug, maar de terug keer ditmaal naar huis zou veel heugelijker zijn dan de vorige. Ditmaal zouden hij en Sophia met groot nieuws komen. Alsof het automatisch ging trokken zijn mondhoeken naar boven. Toen ze hem vroeg om dit moment te vergeten knikte hij zachtjes en boog zich even naar haar toe en drukte een kus op haar wang. 'Dus naar waar wil je dat ik je voer, terug richting strand? Of richting stad of park?' Met een glimlach keek hij haar aan en zette uiteindelijk zijn motor aan en zette ook het volume van de muziek weer wat luider. Kalm tikte zijn vinger mee op de maat van een cover van Lady Gaga's Edge of Glory Het liedje kende hij ongeveer van buiten, maar dat kwam dan weer door zijn zussen die toen hij daar was het liedje meteen vollenbak afspeelde. Ach ja, kalm keek hij naar Sophia en streek even langs haar haren. Stiekem had hij wel zin om naar het park te gaan met haar, daar was genoeg te doen, en konden ze ook gewoon zitten zoals ze op het strand deden. Plus het was ook wat dichter tegen het schoolgebouw moest er wat gebeuren zouden ze op vijf minuten in hun kamer kunnen zijn, maar hij vond wel dat zij mocht gaan kiezen. Kort trilde zijn mobiel, zijn zus die had gestuurd of de reis goed was verlopen. Ach, hij kon straks nog altijd reageren o haar als hij het niet vergat. Over het feit dat Sophia zwanger was zou hij nog wel gaan zwijgen, dat zouden ze samen gaan vertellen in levende lijven, merendeels omdat hij hun reactie's wou zien, ergens hoopte hij dan ook wel dat zijn vader thuis was maar die kans zat er waarschijnlijk niet in. Dus misschien kon hij daar beter niet op gaan hopen?

Ze kreunde even toen ze uit zijn mond hoorde dat er nog veel meer zo'n momenten kwamen en zuchtte even zachtjes. "Ja.. Jammer genoeg wel ja, schatje." Ze keek kort uit het raam en vroeg zich af waarom ze hier nog steeds op de parking stonden. Tijdens het naar buiten kijken, kreeg ze plots een kusje op haar wang, waardoor ze glimlachte, kort haar ogen neersloeg en hem dan weer aankeek. Naar waar ze heen wilde? Naar een plek waar het gezellig was.. Maar met Niels was het overal zeker zo gezellig.. Dus beet ze kort op haar lip en legde haar hand op de zijne. "Kies jij maar liefje, alles is goed voor me.. Zolang ik bij jou ben.." Kort liet ze haar vinger over zijn handpalm gaan en trok haar hand daarna weer weg, om even een pluk haar naar achteren te strijken. De muziek drong tot haar door en meteen herkende ze het nummer en ook de zangeres erachter. Met haar extravagante stijl haalde ze regelmatig de kranten en boekskes hier in Monica en over de hele wereld. "Surprise me.." mompelde ze liefjes, waarna ze hem een kusje op zijn wang drukte en zich wat naar hem toe draaide. Ze hield haar blik even op het stuur van de wagen gericht en droomde kort weg. Een meisjesnaam, speciaal, maar niet té.. Schattig, mocht het zijn naar haar mening, en hierdoor dacht ze even aan vroeger. Haar beste vriendinnetje op haar negen jaar; Toke. Toke was een speciaal meisje geweest, had haar nooit laten vallen. Ze waren nog altijd erg goed bevriend, maar door de afstand spraken ze elkaar nog maar amper. tijd om contact op te nemen terug, vond ze; hoe zou zij reageren? "Toke.", mompelde ze even binnensmonds, en keek toen op. Toke als meisjesnaam? Speciaal, maar wel Niels' smaak? Ze wist het niet meteen, ze keek Niels kort aan en slikte even. "Toke, als meisjesnaam?" Ze aarzelde, keek hem kort even aan en sloeg haar ogen toen twijfelend neer. "Is maar een overdenking, hoor."

Niels keek even naar buiten en ademde diep in, op een of andere manier had de jongen zojuist een felle steek in zijn hart gekregen. Niet om iets wat zij gedaan had of wat dan ook, gewoon uit het niets. Kort streek hij met zijn vrije hand over zijn borstkast en haalde even diep adem. De pijn werd verdreven door haar warme hand die zich op de zijne legde en even voelde ze haar vinger over zijn handpalm gaan, waardoor er een grimas verscheen op zijn gezicht. Hm, een plek waar ze gewoon even rustig konden doen en laten wat ze maar wilden, bij zijn thuis wist hij zo'n plek. Maar hier? Hij wou geen te drukke plaats, gewoon om eventuele zaken te mislopen. Misschien konden ze naar het park gaan? Hij had nog wel een deken liggen in zijn wagen, dus iets om op te zitten hadden ze ook al. Zijn gedachten vervlogen even naar zijn eigenste huis in San Francisco, daar was het gewoon maar een zaak van in de tuin gaan zitten aangezien die groot genoeg was. Daar was het ook altijd rustig, een plek waar hij en Jonathan vroeger altijd zaten met hun vrienden, en ook vriendinnen. Gewoon om te praten, soms om lol te trappen, en heel soms ook voor een feestje als zijn ouders niet thuis waren. Hm, dat waren tijden waarvan hij nu kon dromen, tijden die hij weer opnieuw wou beleven met Sophia erbij. Ergens ver weg hoorde hij plots de naam Toke. Meteen ontsnapte hij aan zijn gedachten en keek haar met een frons aan. Toke, het was een speciale naam, een naam die hij nog nooit van zijn leven had gehoord, maar een naam die hem toch wel beviel. Toen ze weg keek van hem legde hij kort zijn hand op haar wang en streek er even over met zijn duim. 'Het is een mooie naam voor maar een overdenking. Toke als meisjesnaam is goed voor mij.' Glimlachte hij even waarna hij haar kort een kus gaf op haar voorhoofd. Vervolgens startte hij de motor weer en reed van de parking af, richting de stad om zo door te rijden naar het park. Ach, hij had stiekem besloten in zijn hoofd dat ze maar zouden picknicken daar, alleszins vanavond toch. Maar dan hadden ze al het eten, en zijn koelbox was nu heel snel meegenomen naar de plek waar ze zouden gaan zitten.

Toke, ze beet kort op haar lip, stelde zich voor hoe ze, moesten ze een dochtertje krijgen, hun kindje zo zou noemen. Toke. Ja, ze vond het mooi. Nu Niels nog. Goed voor hem? Wel, dat hadden ze snel beslist.. Hoewel er nog altijd voorstellen mochten zijn. "Toke dan voorlopig nog. Je mag altijd andere voorstellen maken." Ze glimlachte even, voelde hoe zijn warme, zachte hand haar wang aanraakte. Zijn duim streelde haar wang en ze glimlachte even. Een kusje op haar voorhoofd deed haar opkijken naar de jongen. Hij begon te rijden, reed de parking af en een tikkeltje benieuwd naar hun bestemming, hield ze de weg nauwlettend in het oog. Ines' inspiratie in dit deeltje laat helaas niet veel los. Sophia zuchtte even, trok haar benen wat op en deed haar schoenen uit, zodat ze met opgetrokken benen , armen rond haar benen, in de wagen kon zitten. Ze keek uit het raam naar buiten, langs haar kant. Deze zwangerschap, een tweede kans. Ze was bang dat het mis zou lopen, zoals de vorige keer. Ze herinnerde zich het gevoel dat ze had gekregen de dagen na het verlies van haar kindje, en sloot haar ogen even, haar blik van Niels afgewend. Een minuscule traan rolde van haar wangen, maar haar verdriet zou ze niet aan de jongen laten zien. Hij zou al genoeg dingen te zien krijgen waarvan ze wist dat hij die liever niet zag, en een traan extra zou ze hem niet willen laten zien. Het was gewoon moeilijk om niet het ergste te hopen, de komende maanden. Drie maanden en pas dan, pas dan zou ze gerust zijn. In de eerste drie maanden kon het meeste mislopen; pas daarna zou ze volop kunnen genieten van haar zwangerschap. Ze zuchtte even, veegde subtiel de traan weg en slikte de overige natte spulletjes weg.