Going back to the place where I belong?

De zon was al achter de horizon verdwenen, enkele sterren verschenen aan de steeds donker wordende hemel. Een koude wind had er voor gezorgd, dat de meeste mensen het strand al hadden verlaten. Dit lag er dan ook verlaten bij, enkele verliefde stelletjes liepen langs de kust lijn. Hun armen om elkaar heen geslagen, innig verstrengeld. Met een zucht liet Mike zich in het zand vallen, hij had de capuchon van zijn vest over zijn hoofd getrokken. Enkele bruine plukken vielen in zijn ogen, maar hij nam niet de moeite ze weg te vegen. Naast hem in het zand had hij zijn gitaar koffer gezet, zwijgend staarde hij naar de horizon. Ergens aan de andere kant van de oceaan lag Italië. Zijn land. Als het aan hem lag zou hij er snel weer zijn, hij had nu een keus. In Engeland had hij die niet gehad, in het begin althans. Na zijn achttiende verjaardag was dat veranderd, hij kon gaan en staan waar hij wilde. Zijn vader kon hem niks meer maken. Maar destijds had hem iets anders, in dat vreselijke land gehouden. Iris. Haar naam bracht nog altijd gevoelens in hem naar boven, waarvan hij wist dat hij ze moest laten gaan. Hij moest haar laten gaan. Het was een pijnlijke gedachten. Mike diepte in zijn zak, viste er een sigaret en zijn aansteker uit. Hij stak de sigaret tussen zijn lippen, stak deze aan. Gulzig inhaleerde hij de rook, een steek trok door zijn borst. Zwijgend staarde hij naar de golven, die kapot sloegen op het strand. Terug naar Italië, het spookte steeds vaker door zijn hoofd. Nu hij Iris niet meer had, was er eigenlijk niks wat hem hier hield. Niet echt tenminste. Zijn verlangen om terug te gaan naar Italië was groter, twijfelend haalde hij zijn mobiel uit zijn zak. Staarde naar het schermpje, een grote barst maakte het onmogelijk om goed te kunnen lezen wat er stond. Hij zou Sergei kunnen bellen of Mattheo, die wisten vast wel hoe hij naar Italië kon komen. Een vliegticket kon hij niet betalen, maar er was vast wel één van zijn vrienden die wat wist. Mike nam nog een trek van zijn sigaret. Rhiannon wou ook terug, maar ze ging niet zonder hem. Hij was de reden dat zij hier was, ze wou hem niet nog een keer moeten missen. En hij haar niet. Eén keer was genoeg geweest, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Een zucht verliet zijn keel. Hij aarzelde, wist niet zeker of hij terug moest gaan. Misschien was er nog een kans, een kleine kans dat hij en Iris weer bij elkaar kwamen. Hij hoopte het, maar het leek er op dat hij het verpest had. Hij kon haar niet kwalijk nemen dat ze boos was. Ze had het volste recht. Wat hij had gedaan viel niet zomaar goed te praten, maar toch. Het had niks te beteken, die ene kus. Het was Blake die hem had gezoend, hij had haar kus beantwoord. En daar had hij fout gezeten, hij had haar direct weg moeten duwen. Niet enkele seconden later nadat hij besefte waar hij me bezig was. Mike sloot een moment zijn ogen, keek nog altijd naar het schermpje van zijn mobiel. Stopte hem uiteindelijk weer terug in de zak van zijn spijkerbroek. Hij miste Iris, wou haar terug. Maar wist niet hoe hij dat voor elkaar moest krijgen. Weer nam hij een trek van zijn sigaret, richtte zijn blik op de hemel. Waarin steeds meer sterren zich verzamelde. Zijn moeder zij altijd, dat daar de mensen waren die het leven hadden gelaten. Dat ze neer keken op hun dierbaren, ze beschermde. Als dat klopte was zij daar nu, keek op hem neer.