Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexPortalLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

 

 This is the place where I live

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Quil

Quil


Posts : 9

Profiel
Naam: Quil
Partner: Me? Me? Me?
Vereniging: Noop ;:D

This is the place where I live Empty
BerichtOnderwerp: This is the place where I live   This is the place where I live Icon_minitimeza maa 19, 2011 8:37 pm

Met een rotvaart rende Quil een berg op. Hij merkte op dat deze keer zijn vrienden, zijn roedel, niet naar zijn voeten graaiden om hem onderuit te krijgen, wat ze regelmatig deden. Quil grijnsde. School, of wat het ook mocht zijn, was uit en hij was meteen weggerend. Hij ging dus echt niet over een paar blaadjes gebogen zitten om het in zijn kop te stampen. Trouwens, zijn roedel zou hem toch weghalen binnenkort, zodat hij weg kon uit dit gat. Ze waren trouwens met hun allen opgesplitst. Een goed ideetje van Sam, de leider van hun roedel. Hoe noemden ze dat hier? Een vriendengroep? Quil proestte het uit. Dat klonk hem iets te braaf. En stom. Met een simpele zwaai haalde Quil zijn strakke lap van zijn buik af. Zo... Dat was iets fijner. Zo liepen ze in Forks altijd rond. Van de mensen daar moesten ze niks hebben. Zijzelf waren ook mensen, maar Quil voelde zichzelf nu niet echt een mens. Tenminste... Niet eentje die dag in dag uit naar school moest, naar zijn werk of naar een of ander saai kantoor, wat trouwens ook kon omschreven worden als werk en zijn dag daar zou slijten. Nee, hij leefde liever in het bos. Trouwens, dat hij hier kwam, naar Monica of hoe dit plaatsje ook mocht heten, wilde nog niet zeggen dat hij zijn leven in het bos vergat voor een of ander stom huis, midden in een of andere stad waar hij zich niet aan kon toepassen. Nee, hij leefde nog steeds in de bossen. Hij had een afgelegen hutje gevonden, waar niemand woonde. Daar woonde hij nu. Hij keek om zich heen. Hij snoof. Hij rook een vage geur van bloed, niet ver van hem vandaan. Hij keek om. Daar lag een kraai, heel zijn buik open, waarvan bloed stroomde. Tjee... Die stank was hard! Quil grijnsde. Ja, dit was het bos. Quil zuchtte. Hoe zou het met zijn roedel gaan? Zouden zij het ook zo vervelend hebben? Quil zuchtte en keek om zich heen. Velen hadden hier een moeder en een vader. Quil niet. Quil was vroeger gedropt in de bossen en was daar opgegroeid. Mensen in de stad van Forks vonden hem raar. Quil trok zich er niks van aan. Hij had al is een woede aanval gehad. Nog maar een paar jaar geleden. Hij was in een café en een man keek hem vreemd aan. De hele tijd. Quil had zijn mond opengetrokken en de man had een schunnige opmerking over Quil's vrienden gemaakt. Quil had de man achtergelaten, terwijl het bloed van diens wangen droop. Quil moest dan altijd door Sam tegengehouden worden. Meestal hielden ze hem niet tegen, puur omdat de mensen in de stad van Forks hun gewoon uitdaagden en erom vroegen. Quil zuchtte en rende het laatste stukje. Zijn snelheid was groot. Bijna abnormaal. Misschien omdat de mensen hier op hun luie reet lagen? Quil wist het niet te zeggen en eigenlijk kon het hem ook zeer weinig schelen. Quil grijnsde en zag zijn hut. Hij ging naar binnen, at even iets en ging toen weer naar buiten, ver van zijn hut verwijderd. Nou ja... Hut? Meer een houten huisje. Hij had geluk. Quil grijnsde weer. Dat mensen soms zoiets achter lieten. Hoe gek kon je zijn? Quil stak zijn neus omhoog en snoof. Verse geuren van de natuur kwamen zijn neus binnen. Wat eigenlijk zeer normaal was. Hij had zijn lap shirt in zijn huis achtergelaten. Waarom zou hij die meenemen? Hij hoefde toch geen kledij aan, school was toch uit en morgen kwam hij toch vanaf zijn huis naar school. Quil grijnsde. Quil stopte even. Hoorde hij nu takken kraken, of niet? Quil keek om zich heen. Hij had zin om te grommen en de persoon, of wie het ook was, weg te jagen. Quil dacht aan Sam's woorden, hield zich gedeisd en keek weer om zich heen. Wie was daar?
Terug naar boven Ga naar beneden
Serena

Serena


Posts : 562
Naam : Jeanine

Profiel
Naam: Serena Wilson
Partner: x.
Vereniging: Famous

This is the place where I live Empty
BerichtOnderwerp: Re: This is the place where I live   This is the place where I live Icon_minitimema maa 21, 2011 11:12 am

Waarom was ze hier eigenlijk heen gegaan? Ohja, juist.. Elena had haar gezegd dat ze het nog geen dag zou overleven in het bos zonder mobiel of iets, en koppig als Serena was had ze gezegd dat ze dat best kon. Zo hier stond ze dan, in the middle of nowhere, zonder mobiel en zonder anderen om haar heen. Ze zag zichzelf over een paar uur echt met dieren praten, haar behoeftes naar sociaal contact zouden haar namelijk zo ver drijven. Een paar uur in het grote bos en nu al werd ze gestoord dat ze alleen met zichzelf was, dat ze niemand had om tegen te praten. Ook zou ze, als ze zou verongelukken, nooit gevonden kunnen worden. Misschien door iemand die zijn hond aan het uitlaten was en toevallig op haar lichaam stuitte maar buiten dat zou ze vast niet snel gevonden worden. Alsnog wist ze zeker dat Elena haar zou gaan zoeken als ze langer dan twee dagen wegbleef, zo'n vriendin was ze wel.
Serena had zich gekleed op dit kleine uitje. Ze droeg geen rok en ook geen hoge naaldhakken, in plaats daarvan had ze gewoon sneakers aangedaan en een korte, lichte spijkerbroek die tot halverwege haar bovenbenen kwam. Op deze spijkerbroek had ze een wit bloesje, wat misschien wat minder natuur-proof was. En alles was tot nu toe goed gegaan. Het weer was heerlijk en eigenlijk was het bos zo erg nog niet, tot een omgevallen boomstronk haar onverwachts deed struikelen. Haar blote benen schraapten over de harde en scherpe boomschors en begonnen hevig te bloeden, en ook haar handen waarmee ze de klap op had gevangen waren geschaafd. Het witte shirtje was niet wit meer en haar sneakers zaten ook behoorlijk onder het zand. Serena bleef een tijd liggen maar dwong zich vervolgens om op te staan, ze kon op zijn minst haar sneën en schaafwonden wassen in een dichtbijzijnd beekje. Ze stond op, strompelde een klein moment verder omdat de pijn op haar benen haar eigenlijk dwong niet verder te lopen, en vond uiteindelijk een klein hutje. Een klein, schattig hutje waar vast wel iemand was die haar zou helpen.
Serena liep verder, veegde wat zand van haar bloesje af en klopte aan. Ze gluurde door het raam maar zag geen enkele beweging binnen, waardoor ze zuchtte, zich omkeerde en even verderop op een kleine boomstronk ging zitten. Fijn.. waarom overkwam haar onhandigheid haar altijd op de meest ongelukkige momenten?
Terug naar boven Ga naar beneden
Quil

Quil


Posts : 9

Profiel
Naam: Quil
Partner: Me? Me? Me?
Vereniging: Noop ;:D

This is the place where I live Empty
BerichtOnderwerp: Re: This is the place where I live   This is the place where I live Icon_minitimedi maa 22, 2011 6:15 am

Quil's scherpe gehoor merkte al meteen op dat, wie het ook was, de persoon niet in zijn buurt was, van waar hij nu stond, maar meer richting zijn huisje ging. Met soepele sprongen over dwars liggende stronken, rende Quil richting zijn hutje. Hij sprong tegen een boom op en greep de tak die het meest naar onderen hing. Hiermee hees hij zich soepel op de tak, waarna hij van de ene tak naar andere tak sprong. Dit had hij met Sam vroeger al zo vaak gedaan. Quil kwam met een soepele sprong aan bij een boom, die vlak voor zijn hut stond. Hij liet zijn zwarte pupillen naar beneden dringen, naar iets geels. Quil grijnsde toen hij de vage omtrekken van een vrouw herkende. Zo zo... Hij sprong soepel uit de boom en landde met volle gemak op de grond, waarna hij naar de vrouw, pas nu herkende hij er een jong meisje in, keek. Zijn geamuseerde blik dreef langzaam naar haar benen. Die zaten onder het bloed. Hierdoor werd zijn grijns iets breder. Vrouwen... Quil keek het meisje aan. Hij zuchtte. Hij moest eens wat aardiger doen, mocht hij hier in de smaak vallen bij andere mensen. Alhoewel... Vroeger had hij ook niks van andere mensen gemoeten, dus waarom nu eigenlijk wel? Nou ja... Hij snoof even. Soms was een geur, fel bloed, echt zo overstemmend, dat het gewoon over alle andere bosgeuren ging. Maar deze keer niet. Quil pakte de hand van het meisje en trok haar richting zijn hut. Hij deed de deur open. Die deed hij nooit op slot. Mocht er iemand binnenkomen, dan verdreef hij die toch weer. En als ze moeilijk gingen doen, had hij zo zijn maatregelen. Hij duwde het meisje zacht in een stoel. Ondanks dat Quil zonder lapje stof rond zijn borstkas rondliep, had hij nog geen enkele schram, ook al was hij nogal wild geweest in het bos. Quil wist gewoon goed hoe je dingen moest ontwijken en hoe je sommige dingen het beste kon vermijden. Daar was dit jonge, blonde meisje overduidelijk nog niet zo ervaren mee. Zonder iets te zeggen pakte Quil een nat vodje. Hij depte zacht tegen haar benen, zodat de blauwe vod langzaam een rode tint kreeg. Quil keek omhoog, richting het meisje. Hij moest toch ergens... Aha! Hij pakte uit een kast een plakker. Onhandig bekeek hij het ding even. Hij pakte aan beide kanten iets eraf, waarvan hij de naam niet wist en plakte de plakker toen recht op de wonde van het meisje. Quil waarschuwde haar niet vooraf dat het zou gaan pikken of zo. Zo was Quil niet. Eigenlijk wou hij haar hier zo snel mogelijk weghebben. Quil wist niet of ze aardig was, maar als hij te snel een oordeel moest vellen vanuit zijn hart, leek ze erg verwaand. Echt zo'n modepoppetje, die Quil wel kan verscheuren. Quil herinnerde zich Sam's wijze woorden: 'Vel nooit een oordeel over iemand, hoe erg die er ook uitziet.' Wat zou Sam zeggen als hij Quil hier zag met dit meisje? Zou hij dan nog steeds hetzelfde denken. Kleine kans dat Sam's oordeel zou veranderen. Sam was de leider en dan ook de wijste van hun allen. Quil had niet zo'n zin om het meisje vragen te stellen. Ze zou waarschijnlijk gevallen zijn en als ze iets van hem wou weten, begon zij maar met vragen stellen. Quil wist niet of dat een goede of een slechte kant van hem was, dat hij bijna nooit vragen stelde. Alleen als hij echt heel erg geïnteresseerd was, stelde hij pas vragen, maar zelfs dan waren dat er maar hoogstens drie of vier. Zo kenden ze hem ook in de roedel. De jongen, die trouwens erg volwassen leek voor zijn leeftijd, hij was zeventien, die nooit vragen stelde. Quil keek, een tikkeltje overdreven misschien, ongeïnteresseerd naar het meisje, wachtend of ze iets zou zeggen, iets zou doen, iets zou vragen... Quil keek haar even schuin aan en ging toen ergens zitten, een beetje zijdelings van haar. Hij legde beide ellebogen op het eiken tafeltje en keek haar weer aan, met een opgetrokken wenkbrauw.
Terug naar boven Ga naar beneden
Serena

Serena


Posts : 562
Naam : Jeanine

Profiel
Naam: Serena Wilson
Partner: x.
Vereniging: Famous

This is the place where I live Empty
BerichtOnderwerp: Re: This is the place where I live   This is the place where I live Icon_minitimedi maa 22, 2011 6:47 am

Serena sloot haar ogen en begroef haar hoofd in haar handen, zachtjes tobbend. Ok Elena, je hebt gewonnen.. dacht ze, terwijl er een kleine grijns op haar gezicht verscheen. Elena had gelijk vanaf het begin geweest en Serena was te koppig genoeg om alsnog naar het bos te gaan, het had haar uiteindelijk alleen een gedeukt ego en een paar sneden opgeleverd. Maar eigenlijk vond ze het best leuk hier, het deed haar denken aan de keer dat ze ging kamperen met Wyatt. Het was eens wat anders dan een wit huis vol designer-stuff, en Serena hield van verandering.
Haar hand werd plotseling beetgenomen waardoor ze verbaasd omhoog keek, recht in de ogen van een gebruinde jongen met een ontbloot bovenlijf. Waar kwam hij plotseling vandaan? Ze had hem niet gehoord, en toen ze aanklopte bij het huisje wist ze zeker dat deze verlaten was. Misschien was hij niet zo ver van haar gedaan geweest, en was hij de eigenaar van het hutje.
Met een frons op haar gezicht liet ze zich meenemen door de jongen, die tot nu toe geen woord tegen haar gezegd had. Hij zette haar neer in een stoel en begon haar wonden schoon te deppen, de manier waarop hij in de kastjes precies wist waar hij moest wezen vertelde haar dat hij hier woonde. Nadat hij haar had behandeld ging hij zitten en plaatste hij beide ellebogen op het eikenhouten tafeltje. De ene opgetrokken wenkbrauw van de jongen deed haar verbazen: Welke reden gaf ze hem haar op die manier aan te kijken? Ze heeft hem toch niets verkeerds gedaan? Of was hij zo'n persoon die in de bossen leefde omdat diegene eigenlijk niet wist hoe hij met sociale contacten om moest gaan en alles verachtte wat in de stad leefde? In dat geval was hij niet echt de eerste de beste stedeling op het lijf gelopen: Serena was niet iemand die in de stad woonde, maar in de stad lééfde. Ze kon niet zonder anderen, en het feit dat ze op deze manier weer iemand tegen was gekomen bewees dit feit des te meer. Niet dat er een erg groot verschil was tussen alleen zijn en zijn met iemand die niets zei, maargoed.
"Hey." zei ze glimlachend, "Bedankt voor de.. ehm.. hulp. Ik ben Serena." zei ze vervolgens, terwijl ze haar mondhoeken ietsjes optrok om die opgetrokken wenkbrauw van de jongen van zijn gezicht af te vagen door te laten zien dat ze helemaal zo slecht nog niet was.
Terug naar boven Ga naar beneden
Quil

Quil


Posts : 9

Profiel
Naam: Quil
Partner: Me? Me? Me?
Vereniging: Noop ;:D

This is the place where I live Empty
BerichtOnderwerp: Re: This is the place where I live   This is the place where I live Icon_minitimedi maa 22, 2011 7:02 am

Quil keek op naar het meisje, die opeens begon te spreken. Haar glimlach kwam als een soort uitnodiging bij hem om ook even te glimlachen, wat hij dan ook deed. Dit echter een fractie van een seconde, waarna hij alleen maar knikte. Hij wou haar geen directe aanleiding naar vertrouwen van zijn kant voor haar geven. Dat was voor zijn gevoel iets te snel. Hij wist niet eens of ze te vertrouwen viel. 'Graag gedaan, Quil is de naam,' zei hij, terwijl hij het meisje, wat dus blijkbaar Serena heette, aankeek. Ook al zou hij het tegenover zijn roedel nooit toegeven, Serena had mooi, blond haar. Quil vond het in elk geval mooi bij haar uitzien, maar liet dit niet merken. Hij gaf geen kik toen hij zijn blik snel over Serena liet glijden. Zo snel, dat zij het misschien niet eens in de gaten had, misschien wel, een paar seconden gezien dan. Ze was overduidelijk eentje van de stad, dat kon hij wel merken aan haar blik. De verontwaardiging die daarin leek te liggen, alsof hij het recht niet had om zijn wenkbrauw bij haar op te trekken. Ze was mooi, bloedmooi zelfs, maar Quil liet zich niet vangen door schoonheid. En dàt was bij de anderen van zijn roedel wel anders. Hoppa, een goed ogend meisje gezien, meteen zoenen. Nee, dat was niks voor Quil en dat wisten de anderen ook. Alleen iemand die Quil onderschatte wist het niet. En dat waren ers heel veel, bijna de hele stad. Quil ving bij de blik van het meisje op dat ook zij hem onderschatte. Quil beet om zijn wang om niet te gaan grommen. Hij bromde nogal vaak als hij nors was. Grommen deed hij als hij nergens vertrouwen in had. Volgens Sam klonk hij dan redelijk angstaanjagend, voor de gewone buitenwereld. Voor zijn roedel was het niet meer dan normaal om je zo te laten zien wat voor een gevoelens er in je schuilde. Trouwens, dat zijn roedel inclusief hijzelf de stad was gaan haten, lag niet alleen aan hun. Quil had al eens zo'n oud papiertje in zijn hand gehad, een soort bundeltje, wat ze in de stad de krant noemden en daar stond een of ander onzinnig verhaal in dat zijn roedel in wolven zouden veranderen en niet alleen bij volle maan. Alsof daar het aantal doden in Forks van was! Quil had het tussen zijn tanden verscheurd, omdat hij ziedend was. Kom op, welke aardbewoner geloofde nu in wolven? Quil vond het belachelijk. Sam had het krantje gevonden en in de vuilnisbak gesmeten. Niemand had hun mond nog open gedaan. Waarom zouden ze? Ze wisten dat Quil snel uit zijn vel kon springen als er over iets gediscussieerd werd waar hij allang klaar mee was. Waarschijnlijk had een mens die in de stad van Forks leefde opgevangen dat Sam zijn vrienden, sorry, de benaming 'vriendengroep', de roedel noemde en dat behoorlijk verkeerd in de mensen hun keel was gevallen. Quil had ze het graag willen laten geloven, door gewoon eentje z'n strot door te bijten. Makkelijk zat. Ze waren met hun allen tegen hun. Quil moest moeite doen om zijn aandacht op Serena te houden en keek haar aan. Als ze zo graag vrienden met hem wou worden, dan moest zij maar beginnen. Niet dat Quil verlegen was, wat veel mensen dachten, maar hij hield gewoon niet van te veel vertrouwen steken in iemand vanaf de eerste keer al. Dat vond hij veel te snel. Evenals verliefd worden. Hij had al tegen Sam gezegd dat verliefd worden niks voor hem was, maar die had dat weggewaaid. Quil keek Serena aan, probeerde zijn blik vriendelijk te houden, wat hem met moeite afging, maar waar hij uiteindelijk wel in slaagde.
Terug naar boven Ga naar beneden
Serena

Serena


Posts : 562
Naam : Jeanine

Profiel
Naam: Serena Wilson
Partner: x.
Vereniging: Famous

This is the place where I live Empty
BerichtOnderwerp: Re: This is the place where I live   This is the place where I live Icon_minitimewo maa 23, 2011 8:45 am

Quil. De onbekende jongen die uit het niets verschenen was en een mysterieus en onverklaarbaar huis had midden in de bossen, heette Quil.
De jongen leek haar niet echt het type die iemand op de koffie uitnodigde om gezellig met die persoon te kletsen, integendeel, en het feit dat hij nog maar zes woorden tegen haar had gezegd speelde hier zeker aan mee. Niet dat daar wat mis mee was, maar Serena voelde zich heel snel niet op haar gemak bij dat soort personen. De ongemakkelijke stiltes die zij het liefst wilde opvullen door veel te praten waren erg veel aanwezig in die gesprekken. En juist die stiltes zorgden ervoor dat ze het gevoel had dat ze eigenlijk helemaal niet gewild was, alsof die persoon liever in zijn eentje was en Serena daarom wegwensde.
Quil was ook zo'n persoon. Ze wist niet wat er in zijn gedachtes gebeurde, maar àls het over haar ging was het vast niet al te positief. Ongemakkelijk onder zijn blik ging ze voorzichtig met haar vingers over de kleine krasjes op haar handpalm. Ze wendde haar blik van hem af en staarde afwezig voor zich uit. Voor het eerst sinds tijden had ze geen flauw idee hoe ze op iemand moest reageren en dat haatte ze. Wilde hij dat ze wegging of wilde hij een gesprek met haar aangaan? Het was duidelijk dat hij in ieder geval niet als eerste wilde beginnen, dus liet hij dat maar aan haar over. Maar wat moest ze zeggen? 'Mooi weer hè? Vandaag?', dan kon ze net zo goed meteen vertrekken.
"Dus.." zei ze, het ongemak was duidelijk in haar stem te horen, terwijl ze zocht naar woorden. "Jij woont hier, midden in het bos? Waarom doe je dat? Natuurliefhebber?" vroeg ze glimlachend aan hem, terwijl ze haar rug wat rechtte. Ze was niet zonder ruggegraat geboren en hoewel hij haar in een zeer beschamende toestand had gevonden moest ze zich niet zomaar uit het veld laten slaan. Ze zou hem laten zien hoe aardig ze was en daardoor zou hij binnen no-time die ik-praat-niet-met-jou-attitude laten vallen en eens wat leuks tegen haar zeggen. Ook had ze behoefte aan gezelschap, en gezelschap met een goddelijk bovenlijf en een knap koppie leek haar niet bepaald een slechte keus.
Terug naar boven Ga naar beneden
Quil

Quil


Posts : 9

Profiel
Naam: Quil
Partner: Me? Me? Me?
Vereniging: Noop ;:D

This is the place where I live Empty
BerichtOnderwerp: Re: This is the place where I live   This is the place where I live Icon_minitimewo maa 23, 2011 9:22 am

Een grijns kwam over Quil's gezicht toen hij opmerkte hoe stil Serena was en hoe ongemakkelijk zij zich voelde. Eigenlijk was dit niet echt een goed ding van Quil. Maar dat was Quil gewoon. Als hij je nog niet goed kende, dan was hij nu eenmaal niet zo gezellig. Als hij je wat verder leerde kennen en een gesprek met je begon, kon hij zich wat meer aanpassen. Volgens Sam was hij best een vrolijke knul, die veel van lol maken hield. Quil keek Serena nu met een iets lossere blik aan. Hij moest ook geen muren om zich bouwen. Eigenlijk had hij geluk dat Serena nog niet weggelopen was. Hij stelde alleen geen vragen, hield hij zichzelf voor. Hij was nu niet bepaald nieuwsgierig en als hij nieuwsgierig was, liet hij dit niet eens merken. Quil keek nu iets losser naar Serena, losser als daarnet. Een vrolijke trek die ze vast niet gewend was, kwam over zijn gezicht hangen. Je kon de overgang van acceptatie duidelijk merken aan Quil. Dat kwam, omdat Serena een vraag stelde wat hij eigenlijk best wel nuttig vond en ook een goede start voor een gesprek. Toch was er één bepaald deel in hem die hem nog steeds niet tè los maakte, maar wel los genoeg om een vriendelijke indruk achter te laten. Sam had gelijk. Hij moest nieuwe vrienden maken. Hij zou over een paar maanden pas weer terugkeren naar Forks en vrienden hier hebben was niet eens zo slecht. Maar of hij aan de andere woorden van Sam voldeed, zou hij niet weten. Sam vond het ook wel is tijd worden voor Quil dat die is op zoek ging naar een meisje. Quil liet duidelijk merken dat hij deze woorden maar niks vond, puur omdat hij niet bezig was met meisjes en de ware voor hem nog niet echt verschenen was. Quil's wensen, die hij eigenlijk bijna niet eens had, waren dan ook niet nuttig. Hij hoefde geen super knop hoofdje, zoals Sam. Een leuk innerlijk was goed genoeg voor hem, een mooi uiterlijk was een leuk extraatje, zo dacht Quil erover, maar alsnog hield hij zich dan niet bezig met meisjes, aangezien dit altijd zijn standvaste houding was als iemand vroeg hoe het nu met de vrouwen zat. Quil keek Serena aan. Hoogstens tijd op om haar vraag te antwoorden, in plaats van over onnuttige dingen denken! 'Ik vind het bos wonen gewoon fijner dan in de stad wonen,' beantwoordde hij simpel haar vraag. Hij wou niks los laten over de roedel. Dat zou hem vragen opleveren die hij helemaal niet in zijn mond wou hebben en hij zou ze nauwelijks willen beantwoorden. Trouwens, hoe minder ze wisten over zijn geschiedenis, hoe minder snel ze een oordeel over hem konden vellen, qua huizen dan. Quil had wel genoeg van de mensen die steeds opnieuw oordelen over hun hadden. Hun hadden toch ook leefgewoonten waar zij niks over oordeelden!? Quil keek Serena aan. 'En wakker worden in de natuur is ook gewoon fijn,' gaf hij toen toe, terwijl een schuin glimlachje over zijn gezicht kwam. 'Zou je ook eens moeten proberen,' voegde hij aan zijn woorden toe, terwijl hij Serena aankeek met een vriendelijke glimlach. Hij begon al meer zichzelf te worden. Het eerste contact met Quil was altijd het moeilijkst, maar als je doorzette, kwam je erachter dat Quil eigenlijk best een aardige kerel was. Quil keek richting Serena. Hij kon bijna niks bedenken zonder er een vraag van te maken, dus liet hij het weer stil worden. Dat zou altijd een vervelend punt aan Quil blijven, niet wat hij zelf vond, maar de mensen rond hem heen: hij zou bijna nooit een vraag stellen. Zo werd een conversatie met hem starten ook moeilijk. Als je iets van jezelf vertelde, probeerde Quil daarin mee te doen en Quil beantwoordde al je vragen, maar zelf zou hij nooit een vraag stellen, maar wel een opmerking maken. 'Hopelijk is je pijn wat verminderd,' zei Quil, terwijl hij lichtelijk glimlachte richting Serena en zich toen uitrekte.
Terug naar boven Ga naar beneden
Serena

Serena


Posts : 562
Naam : Jeanine

Profiel
Naam: Serena Wilson
Partner: x.
Vereniging: Famous

This is the place where I live Empty
BerichtOnderwerp: Re: This is the place where I live   This is the place where I live Icon_minitimevr maa 25, 2011 10:51 am

De ietwat vijandige blik die ze momenten geleden in de ogen van Quil had herkend leek langzamerhand weg te trekken, ze merkte er nu zelfs een klein beetje vriendelijkheid in op. Blijkbaar had ze de goede vraag aan hem gesteld en de juiste keus gemaakt, en ook uit zijn antwoord maakte Serena op dat hij het leuk vond om het over het bos te praten. In ieder geval niet over de stad beginnen nu, het gesprek gaat de goede kant op..
Ze stond op, trok haar broek wat meer naar beneden die wat omhooggekropen was en begon te lopen. Quil had haar het idee gegeven dat ze best wel vrij rond mocht lopen zonder dat haar hoofd erafgebeten zou worden, dus besloot ze dit ook te doen. Haar knieën knikten en haar benen waren nog wat zwakjes, maar het lopen ging beter dan ze verwacht had. Langzaam liep ze langs de kastjes die hij in zijn huis had staan en bekeek ze de spullen die erop stonden en erin neergezet waren met een zekere interesse. Toen ze enkele passen had neergezet besloten haar benen dat ze genoeg gelopen hadden en begonnen ze zeer te doen, waardoor Serena met kleine pasjes weer terug naar de stoel liep en daarop ging zitten. Het leek alsof ze ook op haar linkerknie was gevallen, die deed in ieder geval behoorlijk zeer en als ze er goed naar keek leek er ook een beetje een blauwe plek te zitten. Ze vouwde haar handen in elkaar, legde deze op haar schoot en keek Quil met een zekere kalmte aan: alsof ze daarnet niet als een oma had rondgelopen.
"Het is ook fijn hier, inderdaad. Zo.. rustig. En het ruikt lekker, naar dennenaalden." glimlachtte Serena vrolijk, blij dat ze een ietwat normale conversatie met de jongen kon voeren. Ze keek toe hoe de jongen zich uitrekte nadat hij had gezegd dat haar pijn hopelijk wat verminderd was, en kon het niet laten haar blik wat uitgebreider over zijn lichaam te laten glijden. Hij kon het nu toch niet zien, en het zag er niet verkeerd uit. Ze verplaatste haar blik snel alsof ze naar de muur achter hem staarde en glimlachtte, waarna ze haar blik weer op zijn ogen plaatste. "Het gaat wel als ik stil zit, lopen doet nog heel erg pijn." zei ze met een scheef glimlachje, waarna ze zich afvroeg hoe ze nu in godsnaam thuis moest komen. Ze kon hier toch niet eeuwig bij de jongen blijven..?
Terug naar boven Ga naar beneden
Quil

Quil


Posts : 9

Profiel
Naam: Quil
Partner: Me? Me? Me?
Vereniging: Noop ;:D

This is the place where I live Empty
BerichtOnderwerp: Re: This is the place where I live   This is the place where I live Icon_minitimevr maa 25, 2011 9:05 pm

Een grijns kwam over Quil's gezicht toen hij Serena's blik weg zag schieten. Hij was niet achterlijk. Hij had het wel doorgehad. Quil deed net alsof hij niet gezien had en luisterde geïnteresseerd naar haar. Hij had haar daarnet gewoon haar gang laten gaan. Als zij wou lopen, dan zou hij haar niet tegenhouden. Hij keek ietwat bezorgd naar haar en trok een wenkbrauw op. Hij kon haar terug naar de stad brengen natuurlijk. 'Geen zorgen, ik breng je wel naar huis als je wilt,' zei Quil, terwijl hij vriendelijk knikte. Hij kon Serena gewoon in zijn armen nemen. Zo vervoerde hij iedereen die niet meer zelf kon lopen. Quil keek richting Serena. Het was leuk om te converseren met haar. Ze kon goed over de bossen praten en ze had het tenminste niet over de stad. Misschien als Quil wat langer bevriend met haar was, dat ze hem wel wat over de stad mocht vertellen, maar nu wou Quil daar totaal niks van weten. Tja... Dat was ook niet zo gek, als je bedacht dat Quil vroeger alleen maar beoordeeld en uitgekafferd geweest was in de stad. Quil keek zwijgend richting Serena. 'Lijk dat je wat?' vroeg hij. Hij doelde op het thuisbrengen. Hij zou niet weten hoe ze anders thuis moest komen. Mensen waren er maar zeer weinig en vooral op deze plek was er geen een mens, behalve Quil. Quil grijnsde even kort, terwijl hij op stond en een glas water voor Serena pakte. Hij zette het neer voor Serena's neus op de tafel. 'Drink maar wat, misschien krijg je dan wat meer energie,' zei Quil, terwijl hij Serena bezorgd glimlachend toeknikte. Quil voelde zich langzaam meer op haar gemak voelen bij haar. Quil keek haar aan. Hij stond ook op om voor zichzelf een glas water te pakken. Die sloeg hij, zoals je zou doen met een alcoholisch drankje, in een keer achteruit. Het water was binnen een paar seconden in Quil's keel. Quil zette het glas weer neer, veegde zijn mond af en ging tegenover Serena zitten. 'Heb je soms een verbandje nodig, rond je knie?' vroeg hij, terwijl hij naar Serena's knie keek en een wenkbrauw optrok. Quil grijnsde even kort en liep zonder antwoord van Serena naar zijn doos met medicatie. Hij pakte een klein, rood wit verbandje en begon Serena's knie zo goed mogelijk te verbinden. Hij trok Serena's been een beetje meer uitgerekt, zodat hij makkelijker bij de plek kon komen om te verbinden en wikkelde het verband toen strak rond Serena's knie, maar ook weer niet tè strak. Toen hij klaar was, maakte hij het vast met een plakband, die daarvoor gemaakt was, voor verbanden vast te maken. 'Zo,' mompelde hij en hij stond op en gaf Serena een knipoog. 'Als je een lange broek aan doet, kun je zo weer met je vriendinnen shoppen zonder dat ze er iets van merken. Tenzij je je natuurlijk niet schaamt voor mijn kunsten qua verbinden,' zei hij, terwijl hij grijnsde en terug ging zitten. Hij liet Serena weten dat ze het maar moest zeggen als ze naar huis wou. Hij wou haar sowieso brengen. Zoals ze daarnet liep, ging hij haar echt niet laten lopen. No way! Quil keek naar Serena en krabde even aan zijn kin, afwachtend of Serena nog iets zou zeggen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





This is the place where I live Empty
BerichtOnderwerp: Re: This is the place where I live   This is the place where I live Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 
This is the place where I live
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» No place better than Home..
» a quiet place.
» Going back to the place where I belong?
» Back on the familiar place
» Loneliness in a crowded place

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
 :: Buiten Santa Monica :: Topanga State Park-
Ga naar: