Back on the familiar place

Niels keek naar de heldere zee. Hij was naar huis gegaan, omwille van de begrafenis van zijn broer, en omdat zowel zijn moeder als zijn zussen het niet meer aan hadden gekund. Hij had een sms gestuurd naar Sophia voor hij vertrok, dat ze altijd mocht langskomen bij hen thuis als ze wou, had ook helemaal uitgelegd waarom hij even weg was. Maar hij had er geen reactie op terug gehad, iets wat hem bang maakte. Bang om haar te verliezen. De jongen stond in casual outfit aan die hij had gekocht nog net voor hij van huis weer vertrok naar school. Om zijn hals hingen de dogtags van zijn broer, nog zoals eerst. Hij wandelde wat meer een van de duinen op en daar zette hij zich neer. De wind was hier net iets harder als beneden, voor hem helemaal perfect. Niels mistte Sophia, meer dan ooit. Hoelang had hij haar wel niet gezien? Lang dat was al zeker. De jongen hoopte niet dat ze dacht dat hij haar verlaten had, want dat was niet waar. Sophia was voor hem de enige, en dat hadden zijn vriendinnen back home raar gevonden. Van een eerste klas player tot een jongen die alles wou opgeven voor zijn vriendin. Kort zuchtte hij en haalde hij zijn hand even door zijn haren, deze gingen daardoor wat warrig liggen en natuurlijk hielp de wind ook. Maar hoe dan ook, op een of andere manier bleef hij er toch nog goed uit zien. Zijn blik was op het water gericht. De zee, een plek waar hij vroeger toen hij kleiner was vaak kwam met zijn broer, ze speelde hier altijd beach rugby of voetbal, ze hadden de gekste dingen meegemaakt op het strand. Even glimlachtte hij en bracht hij zijn hand onbewust naar de ijzeren plaatjes, zijn broer zat nog altijd in zijn hart. Uit het oog maar niet uit het hart, zoals wel eens vaker gezegd werd. De wind deed zijn kleding wat flapper geluidjes maakte, iets wat hij best grappig vond, veel deed hij er niet aan omdat het toch elke keer weer zou gebeuren. Hij nam zijn mobiel vast en zocht naar Sophia’s nummer. Een tijdlang staarde hij naar haar nummer, hij twijfelde er sterk aan of ze nog wel hier was. Misschien was ze door zijn vertrek naar huis gegaan en zat ze nu nog in Spanje? Kort schudde hij zijn hoofd en gooide zijn mobiel weg. Deze belande enkele meters verder net in de branding van de zee. Een nieuwe lag toch al te wachten op hem als hij wou, maar nu wou hij gewoon even onzichtbaar wezen voor alles en iedereen. Zijn gedachten staken bij Sophia, hoe had hij haar ooit kunnen alleen laten hier? Kort wreef hij over zijn borst, op de linker kant daar had hij een kruis laten tatoeëren met de naam van zijn broer daar in. Een soort van eer aan hem, dat was het minste wat hij kon doen om zijn broer een laatste ding te bewijzen.
[Toestemming vragen]

Voor zijn vertrek had Niels haar een sms gestuurd met daarin de reden van zijn vertrek. Ze had een benauwd gevoel gekregen, vooral de indruk dat ze hem langer zou moeten gaan missen dan ze aankon. Ze had niet kunnen antwoorden met een simpele 'is goed', geraakte niet uit haar woorden in een berichtje en had besloten hem maar gewoon te laten gaan. Hij was enkele weken weggeweest, drie, om precies te zijn. Ze durfde niet meteen iets van zich laten horen omdat hij misschien liever alleen en met zijn familie het verwerkingsproces doorging. Daardoor waren deze drie weken eindeloos geweest, tot een gebeurtenis vanaf eergisterenochtend haar tijd had opgeëist: ze was ziek, misselijk, moest voortdurend rennen om op tijd bij de wc te komen. Enkel de voormiddag, daarna had ze geen last meer. Onbewust had ze meteen terug geteld. Hoelang was het geleden dat ze Niels had gezien? Hoelang dat ze.. Ze telde en telde en telde, tot ze altijd hetzelfde aantal dagen uit kwam. Ze was over tijd, maar gaf zichzelf het voordeel van de twijfel. In de tijd die volgde bleef ze hopen om ongesteld te worden, de ochtendmisselijkheid bleef terugkomen. Waarom ze hoopte dat wat ze vermoedde niet waar was? Ze zou het houden, het kind, nooit nog zou ze een moord plegen, maar was eerder bang om Niels reactie. Zou hij vragen of hij de vader was? Zou hij daaraan twijfelen? Zou hij haar om de armen vliegen of eerder beduusd voor zich uitstaren? Ze wist het zeker: voor ze de jongen iets zou zeggen, moest ze zekerheid hebben.
Positief. Allebei. Ze had er twee gekocht, voor de zekerheid. Hoe hem dit vertellen? Haar idee was om even uit te waaien aan het strand, om na te denken en Niels te proberen in te schatten. Onwillekeurig had ze na het nieuws dat ze kreeg van de tests, een gelukkig gevoel gekregen, zij droeg Niels' kind, wasn't that amazing? Maar ze waren beiden nog zo jong.. Ze had hem nodig, meer dan ooit, maar hij was er niet. Het gemis was erger geworden, haast ondragelijk. In haar luchtige outfit, wandelde ze over het strand, terwijl haar blote voeten zich in het warme zand nestelden. Haar blik was op het wateroppervlak gericht en de wind blies haar haren één kant op. Ze had niet echt om zich heen gekeken naar andere mensen of zo, tot ze een plonsje hoorde een eindje naast haar. Ze keek opzij en perste haar oogleden nauw samen om te zien wie die persoon was. Zag ze dat goed? Ze knipperde even met haar ogen en fluisterde op onhoorbare toon zijn naam. Haar voeten liepen zijn richting op en haar hart volgde hen op de voet. "Niels?" klonk het iets hoorbaarder toen ze een tiental meters van hem af was, en hij duidelijker werd. Ze begon te rennen en riep zijn naam nog een keer, om hem zonder enig antwoord af te wachten, te omarmen.

Niels keek naar het blauwe water dat zachtjes over het zand streek er weer terug verdween in de grote plas. Zijn mobiel was hij kwijt, dat zeker, en ergens was hij er wel blij om. Dan kon hij eindelijk even afstand doen van al die technologie waarmee deze generatie was opgegroeid, naar zijn iPod luisterde hij dezer tijd toch amper, en tv keek hij hier niet. Een kleine glimlach krulde om Niels zijn lippen heen. De jongen wou recht staan maar het lukte hem niet om de een of andere manier. Toen hij zijn naam hoorde keek hij even verbaasd in het rond. Niet veel later zag hij wie het was. Sophia! Ze legde haar armen om hem heen en meteen deed hij het zelfde bij haar en trok haar dicht tegen zijn gebruinde lichaam aan. 'Sophia,' Fluisterde hij zachtjes terwijl hij met een hand door haar haren ging. Het was Sophia, zijn Sophia. Een golf van blijdschap trok door hem heen, ze was nog hier. En dat was het belangrijkste. 'Ik heb je gemist, ik wou je nog mee nemen. Maar mijn moeder ging er onder door.' Mompelde hij zachtjes terwijl hij lichtjes uit ongeloof haar enkele kussen op haar wang drukte. Ze was het echt! 'Ik dacht dat je weg was, weer naar Spanje.' Mompelde hij zachtjes toen hij haar wat losser liet. Onbewust rolde er een traan over zijn wang heen, een goede traan welliswaar. Een traan van vreugde. Niet meer van verdriet of gemis, zoals ze die wel vaker had gezien voor hij was vertrokken. Nee, hij was er nog niet over dat zijn enigste broer gestorven was, maar hij zat ook niet meer in die dip en dat was het belangrijkste. Zowel voor hem als voor Sophia, want hij had het gehaat dat ze hem zo had moeten zien. Uiteindelijk liet hij haar wat losser en liet hij zijn blik over haar heen glijden, op het eerste zicht zou je zeggen dat ze niet veranderd was. En volgens hem was ze dat ook niet. Zelfs niet als hij beter keek. Maar echt oordelen kon hij daar niet over, plus als er iets was zou ze het hem wel gaan vertellen toch?

Het gevoel dat ze kreeg toen ze zich in hun omhelzing tegen zijn warme, lekker ruikende lichaam aannestelde, was onbeschrijflijk. Alsof het een eeuwigheid geleden was dat ze hem voelde, maar anderzijds leek het of hij nooit was weggeweest. Ze hoorde zijn stem, haar naam fluisterend en voelde tranen opkomen, ze had hem gemist en het gevoel van geluk dat nu door haar lichaam stroomde was zo overdonderend dat ze het alleen zo kon uiten. Hij mompelde dat hij haar mee had willen nemen, ze schudde haar hoofd even. "Ik miste je zo, maar begreep je beslissing om alleen te gaan wel." Zijn lippen raakten haar wang enkele keren aan en haar ogen werden een tikkeltje roder. Ze lachte, voelde zich geweldig en wilde hem niet meer loslaten. Zijn volgende woorden deden haar haar hoofd vastberaden schudden. "Ik kon niet. Ik ben gebleven, omdat ik wist dat je terug zou komen." Haar onderlip trilde even en ze zocht naar zijn handen, om die vast te houden en hem een kusje op zijn lippen te drukken. Ze keek hem aan en merkte dat hij zijn blik over haar heen liet gaan, waardoor ze meteen dacht aan hetgene ze hem zou moeten vertellen. Automatisch gleed haar eigen blik naar beneden, naar haar buik; maar gelukkig was er niets te zien. Te vroeg, natuurlijk. Ietwat opgelucht haalde ze adem, waarna ze hem aankeek en kort op haar lip beet, misschien was dit iets te vroeg om erover te beginnen, hij was net terug en ze hadden elkaar net pas gezien, om meteen te zeggen, 'Niels ik ben zwanger van je', dat achtte Sophia iets minder geslaagd. Maar hoelang moest ze dan wachten? Ze besloot kort haar tijd om na te denken iets langer te maken door zijn zicht te snoeren en haar lippen zachtjes op de zijne te drukken. Ze prevelde een 'ik heb je zo gemist' tegen zijn lippen aan en sloot haar ogen kort, terwijl het vertrouwde hoogteverschil tussen hen haar goed deed voelen. Ze hield van hem, ze miste hem en geloofde niet dat ze dit nog meerdere keren wilde meemaken. Zonder elkaar iets te laten weten..

Hij knikte zachtjes en wreef kort die ene enkele traan van zijn gezicht af. 'Ik ben zo blij dat ik terug bij je ben.' Het was waar, hij had zich niet compleet gevoeld toen hij thuis was geweest. Dat had iedereen wel gemerkt, de keren dat hij gewoon doelloos naar buiten staarden waren ontelbaar geworden in de drie weken dat hij daar was. Hij had elke dag liggen wachten op haar, dat ze gewoon opeens voor de deur van huize Marshall zou staan, maar het was niet gebeurd. Iets wat hij niet echt leuk had gevonden. Maar nu hij hier weer was bij zijn geliefde, bleef hij voor altijd. Als hij nu nog weg zou gaan dan zou het samen zijn met haar, gewoon om zijn eigen geluk en dat van haar intact te houden. Zijn zicht werd hem benomen door Sophia die haar lippen op de zijne drukte. Zachtjes duwde hij haar met haar rug het zand in, door middel van zijn bovenlichaam te gebruiken. Zachtjes streek hij over haar wang, en uiteindelijk verbrak hij de kus. Met een glimlach keek hij haar aan en ademde diep in. Weer begon de jongen met haar haren te spelen, iets wat hij altijd al graag gedaan had bij haar. Iets wat hij ook gemist had toen hij thuis was en niet bij haar. 'Ik heb wat voor je meegebracht, mijn ouders wouden dat ik het aan je gaf. En natuurlijk ik zelf ook.' Hij rolde van haar af, en zette zich op een knie voor haar neer. Uit zijn zak haalde hij een klein vierkante doosje met een zilveren kleur. Kort ademde hij in waarna hij haar hand vast nam. 'Ik weet dat dit snel is. Maar toch, Sophia ik geef je deze ring die overgins al jaren in mijn familie bezit is, omdat ik van je hou. En omdat jij de enigste bent die het verdient hem te dragen. Het is een teken van mijn liefde voor je, dat ik voor altijd bij je zal blijven. Ik mag misschien jong zijn, anderen mogen maren te naïef vinden, maar ik weet dat dit alles echt is. Met deze ring beloof ik je plechtig dat ik voor altijd bij je blijf, maakt niet uit wat er gebeurt.' Sprak Niels met een kleine glimlach tegen haar en deed het doosje open waar de ring in zat. Afwachtend keek hij haar aan, ergens wist hij wel zeker dat ze het zou aan nemen, maar een verrassing kon natuurlijk nog altijd gebeuren. De ring had zijn vader bij zijn vertrek in zijn broekzak gestoken, daarom stak hij er zo net nog in. Sophia was het eerste, maar ook het enigste meisje waarvoor die ring bestemd was. Voor zijn broer was gestorven, had hij normaal die ring gekregen om aan zijn vriendin te mogen geven. Maar gezien de omstandigheden was dat dus niet gebeurt, en hij als de oudste nu had hem gekregen.

Op zijn woorden knikte ze, zij ook. Het hemelse geluk dat nu door haar heen ging kon ze nu eenmaal niet beschrijven, net als het gevoel van zijn lippen op de hare. Het zand voelde warm aan op haar rug toen hij haar wat naar achteren duwde. Ze sloot haar ogen kort en genoot van zijn aanraking, waarna ze kort een mini-pruillipje trok toen hij de kus beëindigde. Hij bleef echter met haar haren spelen, waar ze ook van kon genieten, en zo verdween dat lipje dan weer. Nieuwsgierig als ze was, opende ze haar ogen toen hij begon over iets dat hij meegebracht had voor haar. Ze kroop wat recht en keek nieuwsgierig naar het voorwerp dat hij uit zijn broekzak haalde, een voorwerp dat wel regelmatig in de verbeelding van een vrouw voorkwam; een doosje, met daarin, hoogstwaarschijnlijk een ring of dergelijk juweel. Hij nam haar hand vast en ongelovig keek ze Niels aan toen hij de achtergrond van de ring verkondigde, glimlachte ze even, de betekenis echter die hij gaf aan de ring, deed haar mondhoeken wat trillen, tranen van geluk welden in haar op en maakten haar zicht wazig. Ze glimlachte om zijn belofte en richtte haar blik op het doosje toen hij dat opende. Dit was echt te mooi om waar te zijn, niet alleen was de ring prachtig, hetgene waar hij voor stond ook. Sophia lachte toen, een lach vol geluk, en sloeg haar armen om zijn nek, de ring even compleet vergetend. Door hem om de nek te vliegen echter, duwde ze Niels nu het zand in, en handig maakte ze ervan gebruik om hem tientallen kleine kusjes op zijn lippen te geven. Tot ze begon te denken aan dat kleine wezentje in haar buik en ze plots, na een regen van kusjes, met haar lippen op de zijn bleef hangen en toen stopte, om ietwat afstand van hem te nemen. Hij moest het weten, nu. "Niels..", begon ze aarzelend, een benauwd gevoel krijgend omdat ze zijn reactie niet kon inschatten. "Het is drie weken geleden dat we elkaar nog gezien hebben, drie weken geleden dat we de lakens met elkaar deelden..En nu.. Wel, normaal gezien zou ik al twee weken geleden.. " Ze keek hem aan en kon het gewoon niet aan om nog meer uitleg te geven. De spanning werd haar te groot. "Niels, ik ben zwanger." Haar stem klonk wat neutraal, uit voorzichtigheid, bang om hun droomballon even te doorprikken. "Van jou, natuurlijk", voegde ze er zachtjes, wat nerveus lachend aan toe, om hem dan met een peilende blik aan te kijken, afwachtend, deels bang om zijn reactie.

De jongen zag tranen opkomen in haar ogen, hierdoor keek hij met een lichte paniek in zijn ogen naar haar. Al gauw genoeg zag hij haar op zich afkomen en sloot hij het doosje maar snel genoeg weer, hij nam haar in zijn armen en ontving de kusjes van haar maar al te graag. Ditmaal was hij het die in het zand lag. Het was ergens een typische reactie als de reacties vanuit de films, maar hij was wel blij dat ze zo reageerde en niet anders. Tot ze haar lippen kort op de zijne hield en dan afstand hield van hem. Meteen kwam hij overeind en keek haar iets wat verward aan. Hoe ze zijn naam uitsprak zinde hem niet om eerlijk te zijn, de jongen plaatste het doosje in het zand en luisterde. Bij de laatste woorden voelde hij een bepaalde angst hem opsluiten. De jongen hield zijn adem diep in en beet kort op zijn tanden. Zodra de woorden eruit waren veerde hij overeind en keek even naar de zee. Sophia was zwanger, van hem. Dit had hij niet verwacht, tuurlijk spraken ze vaker over het hebben van kinderen maar niet op zo'n vroege leeftijd. Zowat heel Niels zijn klein plannetje huisje, boompje, beestje was wat in duigen gevallen. De jongen draaide zich zonder wat te zeggen weer naar haar toe en liep haar vervolgens voorbij om achter haar te gaan zitten en zijn beide armen over haar schouders te laten liggen. 'Ga je het houden? Ik bedoel, als je bevallen bent? Of ga het laten weg halen?' Die laatste woorden kwamen er slechts heel zachtjes uit. Zelf wist hij niet wat hij moest doen. Maar wat ze ook zou kiezen, hij zou zich er bij moeten neerleggen. Een kind zijn leven ontnemen zou ze niet nog een keer doen. Dat was zeker. Maar hoe zouden ze het dan moeten opvoeden? Beide waren nog school gaande. Tuurlijk was hij wel blij, maar je moest ook denken aan de financiële kosten, niet dat geld een probleem was. Maar ze konden moeilijk van school gaan om voor het kind te zorgen. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik bedoel met alles wat we hebben door gestaan, we hebben dit beide al meegemaakt. Het is voor ons alle twee minder afgelopen. Ik blijf bij je, dat weet je. Of je het nu houdt of niet.' Fluisterde hij zacht in haar oor waarna hij haar dichter tegen zich aan trok en kort zijn ogen sloot.

Haar woorden waren nog niet koud of Niels stond recht en richtte zijn blik weg van haar, naar de zee. Een actie die ze maar al te goed begreep, hij was verbaasd, verrast en vroeg zich af hoe het nu verder zou lopen, vermoedde ze, net als haar reactie eerst. Ze hoopte wel dat zijn houding snel zou veranderen, nog steeds raasde de spanning door haar lijf. Zwijgend richtte hij zijn aandacht nu op haar, waarna hij voorbij wandelde en een lichte paniek haar bekroop. Nee? Ging hij weg? Ging Niéls weg? Ze kreeg het benauwd maar voelde al gauw zijn aanwezigheid weer, zijn armen over haar schouders. Met dan wel, die priemende vraag. Hij zat achter haar, waardoor ze gewoon naar voren bleef kijken bij haar antwoord, dan hoefde ze de blik in zijn ogen niet te zien. "Het is niet mijn keuze alleen, Niels, ook die van jou. Ik wil je niet dwingen tot iets, ik wil dat je met mij de keuze maakt. Wij, samen." Ze keek hem nu wel aan uit haar ooghoeken, door haar gezicht wat naar hem toe te draaien. "Maar ik ben bang, Niels, bang voor alles. Elke kiesoptie is zwaar; als we het houden moeten we beiden een stuk van ons leven opgeven, maar ik weet niet of ik het aan kan om het te laten weghalen. Ik wil niet opnieuw een moord begaan." Ze richtte haar blik op de grond en sloot haar ogen kort, zijn woorden stelden haar wel gerust; hij bleef bij haar. Of ze het nu hield of niet. Ze liet zich in zijn armen wegzakken en liet haar hoofd tegen zijn borst leunen. "Geef me alleen niet de verantwoordelijkheid om over twee levens te beslissen, zeg me wat jij wilt, wat jij het beste vindt. Leg het lot niet in mijn handen alleen, alsjeblieft?" Ze nam zijn hand vast met de hare en streelde zijn vingers, nadenkend op haar lip bijtend. Het was eruit, ze had het gezegd, het nieuws met hem gedeeld. Anders dan in films, vlogen ze elkaar niet dolgelukkig in de armen of maakten ze niet enorme ruzie over voorbehoedsmiddelen die wel of niet gebruikt waren. Nee, ze bekeken het anders, omdat ze ondanks hun jonge leeftijd, wisten wat er hen te wachten stond.

Niels liet haar volledig uitpraten en toen ze dichter tegen hem aan kwam zitten legde hij zijn armen beter om haar heen en drukte haar een zachte kus in haar nek. Zachtjes liet hij haar doen. 'Ik weet niet wat ik wil. Maar, als we het houden moeten we er wel rekening mee houden dat we minder op school zullen zijn en heel die zooi. Ik wil het wel houden. Ik wil onze zoon of dochter in mijn armen kunnen houden, maar ik kan mijn school niet opgeven want dan gaat mijn vader helemaal gek worden. Dus tenzij er een oplossing is, dat we het kunnen houden en dat het tijdens onze nog lopende school periode naar iemand kan wil ik het houden. Ik wil niet dat jij iets doet wat je fout lijkt, maar ik wil zelf ook niet dat je pijn leidt gedurende de zwangerschap.' Dat was dan weer typisch de beschermeling die in hem zat. Even keek hij naar de lucht en bedacht even iets. 'Misschien kan ik vragen aan mijn ouders dat ze voor enkele maanden of jaren hier in de buurt willen komen wonen, zodat zij voor het kind kunnen zorgen. Maar dat wij het na school ook nog kunnen zien, maar dat onze punten er niet onder gaan leiden.' De jongen liet zijn beide handen afdwalen naar haar buik en streek daar zachtjes over terwijl hij mooi bij haar bleef zitten. Het was een oplossing, en ergens wist hij wel dat zijn ouders het zouden doen, van hier uit was ook een lucht haven dus zijn vader zou zijn werk niet moeten opgeven. 'We slaan ons hier samen door. Ik zeg je dat we het houden, maar alleen als jij dat ook wilt.' Fluisterde hij zachtjes. Nee, hij zou het niet kunnen aanzien dat ze pijn zou hebben, dat lag niet in zijn aard. Maar hij kon ook niet vragen van haar om het kind te laten weg nemen, dat kon hij zelf niet aan.

Hem bij zich voelen deed enorm veel, vooral op dit moment. Eigenlijk reageerde hij zoals ze stiekem ook wel verwacht had. Met zijn aanrakingen stelde hij haar gerust, ze werd er helemaal ZEN van. Zijn stem klonk serieus, maar niet koud of bitter. Hij wilde het kindje in zijn armen kunnen houden. Zij ook, haar gedachten dwaalden op een fout moment af naar de toekomst, ze zag zichzelf met hun zoon of dochter in haar armen, het kindje aan Niels gevend; een teken van hun liefde voor elkaar. Ze glimlachte kort en sloot haar ogen even, pas toen er een korte stilte viel, besefte ze dat ze een stukje gemist had. Ze wilde vragen wat, maar voelde hoe hij ademhaalde en opnieuw begon te spreken, dus besloot ze maar te zwijgen. Een voorstel, om te vragen aan zijn ouders of ze een tijdje hier wouden komen wonen, om hen met een baby op te zadelen? Eentje waar zij hun verantwoordelijkheid voor moesten dragen? Gelukkig verduidelijkte zijn volgende zin zijn idee. School, right, was ze niet opgekomen. Ze zou haar studies niet kunnen opgeven, maar ook niet kunnen volhouden voor en met de baby. Ze knikte even. "Zouden ze dat willen doen, denk je? We kunnen het ook alleen proberen, maar denk je dat zij helemaal hier zouden komen wonen om voor ons kindje te zorgen? Ze keek hem even zijdelings aan terwijl ze zijn handen naar haar buik voelde glijden. Ze legde de hare op de zijne en voelde hoe haar buik kleine tintelingen door zich heen kreeg, waardoor ze meteen dacht aan het kindje, maar dat was onlogisch. Zo klein, zo mini, zo kwetsbaar, nog niet in staat zo'n gevoel te veroorzaken. Het was Niels aanraking op die plaats die haar nu wat van slag maakte, in de positieve zin. Ze glimlachte even toen hij haar vertelde dat ze samen hier wel door zouden geraken, want dat was waar. Dat hij het kind wilde houden, kwam niet onverwacht, maar ze was er wél blij mee. De pijn die ze zou kunnen hebben bij de zwangerschap en de bevalling, nam ze er maar bij. "Ik wil het houden, Niels." Ze keek hem met een vastberaden blik in de ogen en drukte zachtjes een kusje in zijn nek. Ze streelde zijn handen voelde hoe de zon op hen neer scheen terwijl ze met gesloten ogen zijn lippen zocht en vond, om hem een zacht kusje op de lippen te drukken. "Ik hou zoveel van je, Niels, te veel, vrees ik soms. Ik heb je megahard gemist.."

Niels keek een tijdlang voor zich uit. Dit kind zou hij zien opgroeien, en ze zouden bij elkaar blijven wat er ook mocht gebeuren, door dik en dun zouden ze elkaar gaan steunen zoals het hoorde. 'Mijn ouders hebben het eens meegemaakt. Ze zullen het nog een keer mogen mee maken, alleen zullen ze het dit maal zelf mee opvoeden. Ik weet zeker dat ze het gaan doen, en mijn zussen zullen ons met alle plezier helpen. Maak je maar geen zorgen.' Glimlachte hij zachtjes naar haar. Toen ze haar handen op de zijne legde sloot de jongen even zijn ogen. Kort zuchtte hij. Zijn broer had het niet kunnen meemaken, het was sneu. Ergens wou hij dat hij hem gewoon weer bij zich had, maar hij wist dat het niet kon. Ongeacht wat hij ook zou doen. Plots draaide ze haar hoofd naar hem en zag hij de vastberadenheid in haar ogen. De woorden die hij hoorde deden hem glimlachen. Hij voelde de zachte kus in zijn nek en sloot even genietend zijn ogen. Met zijn vingers tokkelde hij heel zachtjes op haar buik, wist niet bepaald wat voor gevoel het zou veroorzaken. Wat Sophia nu veroorzaakte deed zijn lippen tintelen, zachtjes, zonder de kus te verbreken ging hij voor haar zitten en sloot zijn ogen. 'You can't love the one you really love too much. Know that baby girl. I'm glad I can hold you in my arms again. Cause when I was back home. My family even worried about me cause I didn't act normal anymore with out you.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar lippen waarna hij haar voor de tweede keer vandaag tegen zijn borst aan trok, ditmaal iets meer beschermend dan voor heen. Hij plaatste zijn hoofd tegen het hare en hij ademde even diep in. 'Ik wou dat Jonathan dit nog had mogen meemaken. Weten je ouders of je broer het trouwens al?' Mompelde hij zacht. Hoeveel je van een persoon kon houden wist hij niet, maar van dit wist hij dat het eindeloos zou zijn. Hun zoon of dochter zou die liefde later ook krijgen, ze zou opgroeien zoals elk kind het normaal zou moeten. Een perfect leven zou hij of zij gaan krijgen, en ze zou hun leven alleen maar gaan verrijken met de aanwezigheid die het hen schonk. 'Without you, my whole life is empty. And that's the truth.'

Zonder beweging luisterde ze naar zijn antwoord over zijn ouders. Ze zouden helpen. Waren lieve mensen trouwens, verrassend genoeg ook wel zijn vader, ze wist niet meteen hoe ze het kon plaatsen naast al dat vrij negatieve dat ze gehoord had: eigenlijk vond ze hem best een sympathieke man. Of was dat allemaal maar schijn? "Het is leuk om te weten dat we er niet helemaal alleen voor staan.", fluisterde ze zachtjes terwijl ze op haar lip beet. Hij tokkelde op haar buik, waardoor de tintelingen alleen maar heviger werden. Ze kuste de jongen, sloot haar ogen, voelde hem wat bewegen en merkte op de tast dat hij voor haar was gaan zitten. Zijn warme adem kietelde haar lippen terwijl zijn woorden haar gek maakten van liefde voor hem. "Het spijt me dat ik je niets heb laten weten van me, ik wilde je ruimte geven." Ze gaf hem nog een klein kusje voor hij haar tegen zich aantrok, waardoor ze zich lekker beschermd en geborgen voelde. Opnieuw nestelde ze zich tegen hem aan. Ze keek de jongen aan terwijl zijn gezicht vlak bij was, en sloeg haar blik even neer bij zijn woorden. Zij ook, ze wilde ook dat Jonathan het had mogen meemaken, al kende ze hem niet persoonlijk. Haar blik richtte ze daarna weer op, toen hij over haar ouders of broer begon. Of ze het al wisten? "No, I thought you had the right to know it first. I wanna go and tell them.." Ze glimlachte even en streelde zijn nek. "Wil je meekomen? Na de examens? Na het werk voor school? Eerstvolgende periode dat we vrij zijn? Frederico zou zéker de vader van mijn kind eens willen zien." Een glimlachje speelde op haar lippen terwijl ze knikte op zijn andere woorden. "Same for me, God, I missed you." Sophia kriebelde zachtjes met twee vingers in zijn nek en snoerde hem dan de mond met opnieuw enkele snelle, tientallen kusjes, om dan zijn lippen zachtjes vast te blijven houden. Enkele tellen later, liet ze zijn lippen los. "Je wordt de beste papa ooit.."

Het was waar, tuurlijk was het mooi om te weten. Zijn vader was misschien een wreed man voor hem, maar voor familie zou hij alles over hebben. Net zoals zijn moeder, zijn zussen en als hij nog leefde zijn broer. Niels streek over haar haren terwijl hij hoorde wat ze zei over ruimte geven. Waarom had hij ruimte nodig gehad? Misschien om het verlies? Maar toch, hij vond het niet leuk in onwetendheid te zitten. 'Laat me volgende keer iets weten, al zal het niet meer gebeuren, ik wil weten wanneer er iets mis met je is.' Sprak hij zacht terwijl hij iets beter bij haar ging zitten om de wind wat van haar af te houden. De wind was niet koud, maar eveneens ook niet warm. Voor even richtte hij zijn blik op de hemel en sloot zijn ogen. In zichzelf sprak hij tot zijn broer, dat het hem speet dat hij er niet meer bij kon zijn, dat Niels zelf voor de voormalige vriendin van hem zou zorgen omdat ze het nog steeds moeilijk had. Ze woonde voor een tijdje nu bij hen thuis gewoon omdat zijn moeder wou dat ze haar konden troosten, als er wat mis was. Uiteindelijk opende hij weer zijn ogen en het nieuws drong nu eigenlijk wat meer door. Hij werd vader, voor een tweede keer. Meteen verscheen er een glimlach op zijn gezicht en keek hij haar aan terwijl ze wat zei over Frederico, haar broer. De streling in zijn nek deed hem genieten, kort knikte hij op haar woorden. Het was normaal dat ze wou wachten, maar hij sprak uit ervaring dat de meeste meisjes meestal meteen belden naar hun moeder of zus. 'Ik wil de broer van mijn vriendin natuurlijk ontmoeten. Tuurlijk ga ik met je mee, na school welliswaar.' Sprak hij tegen haar. Het plan beviel hem, hij had nog haar ouders nog haar broer al ontmoet. Het baard hem ergens wel zorgen ook, hij kwam voor het eerst bij haar familie en meteen kwamen ze met het nieuws dat ze een klein kind kregen of een neefje of nichtje. 'Je broer gaat me opeten. Ik kom voor het eerst bij familie van je, en wij komen met het nieuws dat er nieuw leven is in de familie. En je vader, ik denk dat die me nog afknalt voor je broer me op eet.' Sprak hij zacht. Ergens wist hij wel niet dat het zo extreem zou zijn, maar blij zouden ze ook niet zijn. Al snel genoeg wou hij weer reageren op haar maar zijn mond werd gesnoerd door een korte streling, en vervolgens enkele kusjes op zijn lippen. Hij reageerde alleen echt op het laatste kusje die iets langer duurde dan de rest. Iets wat hem toch een rilling liet krijgen over zijn rug. 'En jij de beste mama.' Fluisterde hij vervolgens. 'Mijn zussen gaan gek worden als ze het horen, ze gaan je nu veel meer willen zien weetje wel, en mijn moeder die gaat je heel waarschijnlijk als je een of twee maand bent elke dag bellen om te vragen hoe het gaat.' Het was om haar bang te maken dat hij het zei, maar toch zat er ook wel wat waarheid in. Zijn zussen zouden inderdaad gek worden, en zijn moeder zou bezorgd gaan wezen.

"Het spijt me, ik had iets beter moeten nadenken. Natuurlijk laat ik dat die volgende keer weten. Laat die volgende keer maar wel lang wegblijven." Ze voelde zich beschermd als ze bij Niels was, elke vijand, zelfs de onzichtbare - de stevige wind hier - hield hij van haar weg. Ze plantte één van haar handen in het witte zand, nam een hoopje en liet het tussen haar vingers vandaan glijden. Frederico had het moeilijk gehad met haar depressie na de abortus, haar broer zou zich beschermend opstellen en liever niet hebben dat ze zwanger was. Hij zou eerst kwaad worden op haar én Niels, maar na enkele minuten relativeren en bedaren. Dan zou hij zich verontschuldigen en hen feliciteren, om toch even in haar oren te fluisteren of ze wel wist wat ze deed. Ze kende haar broer goed, de jongen en Sophia hadden een speciale band, die in het teken van vooral bescherming stond. Haar moeder dan, zou eerst geshockeerd zijn, maar na twee tellen haar in de armen springen. Haar kersverse vriend zou Sophia eens goed bekijken, evenals Niels, aangezien ze hem nog niet had gezien. Ja, haar moeder had opnieuw een nieuwe vriend, terwijl haar vader nog alleen zat. Haar vader zou in alle stilte nadenken, Niels vervolgens even onder handen nemen omdat het zogezegd zijn schuld was, maar mits wat woorden van Sophia zou hij bedaren. Ze hadden allen Niels nog nooit gezien, gewoon omdat Sophia zich deels schaamde voor haar familie. Frederico was lief als je op het juiste moment van de dag kwam (lees, wanneer hij geen drugs gebruikte); haar vader was een man die niet snel iedereen sympathiek vond en waarvoor Niels wel moeite zou moeten doen om in de gratie te vallen - al twijfelde ze daar niet aan. Haar moeder zou Niels' blik zien, en de hare, wanneer ze naar hem keek; en zij zou zien wat elke moeder bij haar dochter kon onderscheiden: echte liefde in Sophia's ogen. Ze glimlachte even bij Niels' woorden en knikte. "Ja, dat kunnen ze doen. Maar zodra ze zien dat ik het met je meen, doen ze je niets. Nu nog hopen dat ik ze kan overtuigen..", daagde ze hem uit, haar tong uitstekend. De beste mama.. Goh, ze werd moeder. Voor de tweede keer.. Het zou moeilijk worden maar Niels zou haar steunen, net als zij hem. En zijn zussen, zijn familie.. En hopelijk ook haar familie.. Zijn woorden horend, grinnikte ze even. "Neeh hé? Niet elke dag? Maar goed, best lief van haar." Ze grijnsde en gaf hem een duwtje zodat hij haar wat losser liet, waarna ze grijnzend wat zand over zijn schoenen deed, zodat het in de kleinste hoekjes van zijn schoenen verdween. Plagerig keek ze hem aan met een uitdagende blik en trok haar wenkbrauwen op. "En, papa, wat ga je nu doen?"

Niels drukte een zachte kus op haar wang toen ze zei dat het haar speet. Ach, veel maakte het niet uit voor hem, zolang ze nu maar samen waren, dat was het belangrijkste toch. Eigenlijk was hij bang om naar zijn huis te gaan, de enigste reactie van wie hij bang was was die van zijn moeder. Voor een tweede keer werd hij vader, zijn moeder had hem de eerste keer kunnen vermoorden maar moederinstinct nam het over van haar juist op tijd. Maar nu, een tweede keer. Ze zou hem apart nemen en een goed gesprek met hem gaan houden over of hij wel zou gaan zorgen voor het kind, of hij zijn recht als vader op zich zou nemen. Daarna zou ze hetzelfde praatje maken met Sophia alleen dan op een minder geflipte manier, en uiteindelijk zou ze hem beiden om de nek vliegen, zo zou het ongeveer moeten lopen. Al wist hij zelf wel hoe wispelturig zijn moeder op dat vlak was. 'Overtuigen? Wat kunnen ze nu doen?' Mompelde hij zachtjes tegen haar. Niet echt meteen door hebbend wat hij zei tegen haar. 'Sorry, je hoeft niet te antwoorden.' Sprak hij vervolgens tegen haar, en toen ze over zijn moeder begon en het feit dat het lief was keek hij haar even aan. 'Die woorden gaan je nog zwaar berouwen als ze je elke dag belt hoor, dan zie je pas in hoe irritant ze soms kan zijn.' Sprak hij tegen haar, waarna er een korte grijns verscheen op zijn gezicht. Het was wel zo, als zijn moeder zou bellen zouden ze het irritant gaan vinden, en dan zag Sophia wat hij al zo veel had gezien. Een plotse duw deed hem iets meer afstand van haar nemen, toen hij zag dat ze zijn schoenen besmeurde met zand en dat ook in de kleinste gaatjes viel fronste hij even. Dit was gewoon uitdagerij. Op haar vraag antwoordde hij niet. Wel deed hij zijn vest uit, en haalde de ring en zijn portefeuille uit zijn zak en legde die in zijn jas. Dan stond hij op, en met gemak tilde hij haar op. Ja, dat kwam merendeels doordat hij terug intensief was gaan trainen. 'Eigen schuld.' Sprak hij plagend in haar oor waarna hij met haar op het water afging. Algauw genoeg raakte zijn voeten het wateroppervlak was nog goed aanvoelde qua temperatuur, voor hem dan toch. Tot aan de rand van zijn broek liep hij het water in met haar en even keek hij mysterieus naar haar. Nu op elk moment kon hij haar laten vallen, maar de jongen hield haar nog even in spanning. Gewoon voor de lol, en te kijken wat ze zou gaan doen. Haar rug, raakte net het wateroppervlak en haar voeten ook, maar al snel duwde hij haar wat meer omhoog zodat ze gewoon in zijn armen lag.

De geruststellende kus die ze op haar wang kreeg van hem, verloor zijn effect niet; ze kreeg een dosis kalmeermiddel à la Niels naar binnen zodat ze zich er geen zorgen meer over hoefde te maken. Ze had Niels wat zien denken, maar had er niet op gereageerd, als er iets zou mis zijn, dan zou hij het haar laten weten. Wat ze nu konden doen? Haar broer en haar vader? Moesten ze hen niet kunnen overtuigen? Haar dwingen tot abortus? Ze was nog geen achttien jaar, had zij het recht niet om erover te beslissen? Ze fronste nadenkend en voelde zich wat minder sterk in haar schoenen staan. Maar het zou best lukken, niet? Goh, ze mocht er niet aan denken.. Ze hoefde niet te antwoorden, wierp Niels een dankbare blik toe en grijnsde even toen hij over zijn moeders waarschijnlijk irritante trekje. "Ze is gewoon bezorgd, dan..", glimlachte ze en sloeg haar ogen kort neer.
Het uitdagen bleef niet ongestraft. Ze had wel iets verwacht, maar toen hij niet antwoordde op haar vraag en in plaats daarvan zijn vest uitdeed, ring en portefeuille weglegde, vermoedde ze al wat er zou komen, maar voor ze weg kon krabbelen, had hij haar al opgetild. Kort slaakte ze een klein gilletje, maar raakte wat tot rust door zijn gespierde borst, waardoor ze en idee kreeg. Zijn woorden weerklonken plagend in haar oor en ze probeerde tevergeefs wat tegen te spartelen. Toen hij stopte, keek ze hem met een licht paniekerige blik aan, het water was koud, vermoedde ze, maar toen haar rug zachtjes het water raakte, leek het mee te vallen. Al zou ze zich niet zo gemakkelijk laten doen. De jongen duwde haar weer wat omhoog en bleef haar mysterieus aankijken. Ze grijnsde even, streelde over zijn borstkas en keek hem lief aan. "Aan het trainen geweest? Je ziet er goed uit.." Slijmen kon helpen om niet met kleedje en al het water in te vallen, al waren haar woorden geen leugen, hij zag er goed uit. "Laat me in het water vallen en je krijgt geen kusjes meer vandaag.." Dreigde ze lachend, waarna ze haar tong naar hem uitstak. Een dreigement dat ze zélf eigenlijk niet kon volhouden, maar dat hield ze best even achterwege, niet?

Niels keek haar met een cheeky grimas aan. Even voelde hij haar hand over zijn borst gaan waardoor hij leek te rillen. 'Heb niet stilgezeten, maar niet denken dat omplimentjes je van de waterdoop gaan afkrijgen.' Grijnsde hij liefjes naar haar waarna hij haar wat beter vast nam. Toen hij haar volgende woorden hoorde fronste hij, dat zou ze niet vol kunnen houden, toch? De jongen nam het zekere voor het onzekere en draaide haar zo dat ze nu met hun gezichten tegen over elkaar waren. Zijn handen had hij op haar heupen gelegd om haar omhoog te houden weg van het water. 'We weten beide dat je dat niet volhoud liefje.' Glimlachte hij zachtjes waarna hij iets verder het water in liep, zijn broek was al helemaal onder, alleen tja zijn borst was nog zichtbaar en natuurlijk zijn hoofd. Voor even keek hij naar een uitvarend zeilschip dat iets weg had van een piratenboot. Wa eigenlijk best wel grappig was, want enkele dagen geleden had hij nog de nieuwe Pirates gezien met zijn beste vriend thuis. Heel droogjes begon hij plots ook het deuntje te neuriën, de jongen verplaatste zijn hand tot op haar wang. 'Let me be your pirate.' Grijnsde hij even en drukte haar een zachte kus op haar wang. De jongen had een kleine stoppelbaard, dat was dan ook omdat hij zich was vergeten te scheren deze morgend, maar het paste wel bij hem op de een of andere manier, hij zag er niet onverzorgd uit, iets wat de meeste jongens wel hadden als ze zich niet scheerde. En voor het eerst in een tijdje, kwamen ook zijn bakkebaarden door. Dat was zowat het enigste probleem dat hij met zichzelf had, zijn bakkebaarden, in zijn ogen stond het helemaal niet bij hem. Die zou hij vanavond maar weer afdoen, als hij het niet vergat natuurlijk. Afwachtend hoe ze zou gaan reageren keek hij haar weer aan met een glimlach die hij zo schattig liet worden door zijn grote ogen op te zetten.

Ze lachte haar tanden even bloot toen hij reageerde dat hij niet stilgezeten had, maar toen ze zijn vervolg van zijn zin hoorde, krulden haar mondhoeken ondertussen wat naar beneden. Ze maakte een brommend geluidje en trippelde met haar vingers over zijn borst. Bij haar dreigement leek hij te fronsen. Ze voelde het natte water niet toen hij haar draaide en haar gezicht vlakbij het zijne kwam. Ze beet op haar lip, hoorde zijn woorden en beet harder op haar lip. Nee, zou ze niet kunnen volhouden. Toch schudde ze koppig haar hoofd. "Welles hoor, kan ik zéker volhouden!" Ze voelde hoe hij dieper het water inging en ze klemde zich steviger tegen hem aan, alsof hij zo zou terugrennen. Ze hoorde hem neuriën, het overbekende deuntje van de Pirates films. Hij legde zijn hand op haar wang en kort beet ze op haar lip om zijn lieve woorden. Of hij haar piraat mocht zijn. Natuurlijk! Ze wilde hem kussen, bewoog haar hoofd naar hem toe en kwam dichter met haar lippen, maar net voordat ze elkaar raakten, haalde ze adem en trok zichzelf weer weg. "Nice try, maar zolang je dreigt me in het water te gooien, krijg je geen kusje. En als je het doet, helemaal niet!" Ze glimlachte en keek hem liefjes aan, waarna ze haar hand over zijn wang liet gaan. Voelde ze nu zachte stoppeltjes? Best sexy, vond ze, terwijl ze haar vingers over de haartjes liet gaan. "Ik vind je sexy zo." Glimlachte ze, bracht haar lippen naar zijn wang, en ademde zonder zijn wang aan te raken, zachtjes uit zodat haar warme adem hem kon verleiden terug naar het strand te gaan. "Zo sexy dat ik je wel kan kussen, moest je me niet in het water willen gooien", fluisterde ze zachtjes, waarna ze hem met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. "Maar ik vind je wel een schatje hoor."

Sophia kwam dichter naar hem toe na haar hoofd koppig geschud te hebben, en net voor hun lippen elkaar raakte, er zat misschien een milimeter tussen trok ze weg. Met een frons keek hij haar aan. Dat was niet fair, helemaal niet. Toen ze over zijn wang ging schuurde het een beetje, maar ergens kon hij het ook wel perfect hebben van haar. De jongen liet een van zijn handen tot op haar benen glijden en daar bleef zijn hand dan ook liggen. 'Argh.' Sprak hij op haar woorden. Als hij dan toch haar piraat mocht zijn moest hij zich wel in die rol gaan inleven natuurlijk. Haar warme adem die over zijn wang gleed deed hem even huiverend adem halen. Damn. Niels beet kort op zijn onderlip, moest zich inhouden om niet meteen terug te gaan naar het strand. Nee, hij ging niet naar het strand voor zij het water in zou liggen. Tenzij ze hem een kus gaf, dan zou het misschien wel kunnen werken. Als zij het zo ging spelen, kon hij dat ook hoor. Dus ze zouden in hetwater blijven tot hij een kus kreeg. Eerlijk is eerlijk. 'Will go back when I get a kiss. That's my price, don't need no more treasure. Just a kiss from my princess.' Grijnsde hij waarna hij haar met een afwachtende blik aan keek. Als ze nu zou toehappen zou ze zichzelf redden van het water, hoewel hij ergens het idee had dat ze het helemaal niet erg zou vinden als hij haar het water in zou gooien. Maar goed, dat werd afwachten voor hen beide. Als ze zou toehappen, zou hij wel terug gaan naar het strand, zolang ze dan maar niets probeerde bij hem om hem het water in te krijgen was hij blij. Maar dat werd dus puur gokken op wat zij zou zeggen. Voor even gingen zijn gedachten naar hun naderende kind, weldra zou ze een maand zijn, hoorden ze dan niet naar een gynaecoloog te gaan ofzo? Bij tja, zijn eerste kans op vaderschap was het toch zo gegaan, dus dan zou het nu ook wel zijn.

Ze grijnsde even toen hij een piraatgeluidje maakte en grinnikte kort; hij was gewoon érg droog. Hij voelde één van zijn handen naar haar benen gaan en sloeg haar ogen kort glimlachend neer. Hij was nat van het zeewater, zij lekker hoog en droog, maar hoelang kon hij dit volhouden, en zij? Hij om haar te dragen, zij om hem te kussen. Kort fronste ze even toen hij zijn 'deal' stelde: een kus betalen voor terug te gaan? Enkel een kusje? Zat daar iets achter? Ze trok één wenkbrauw op, keek hem enkele seconden achterdochtig aan en haalde toen kort haar schouders op. "Well.. I think I'm enjoying being right above the water.." mompelde ze opeens koppig en stak haar tong plagend naar hem uit. Een grijnsje verscheen op haar gezicht. Dus moest ze hem kussen, zouden ze teruggaan? Dit was echt te mooi om waar te zijn. Hij leek even in verdachten verzonken te zijn, waardoor ze glimlachte en daarna met haar vinger zijn kin omhoog duwde. Ze had hem veel te lang moeten missen om nu niet aan zijn lichaam te zitten, zijn lippen te kussen en hem te plagen. Maar kusjes geven stond zéker nog boven plagen. Wel besloot ze hem niet zomaar een klein kusje te geven, eerder eentje die hij nooit vergeten zou. "We love you..", fluisterde ze zachtjes tegen hem en kwam met haar lippen naar hem toe, één milimeter van de zijne af. Speels gaf ze de jongen eerst een likje op zijn lippen, om daarna haar lippen zachtjes op de zijne te drukken. Ze kuste zijn onderlip, opende zijn mond met haar lippen zachtjes en liet haar tong tussen zijn lippen door glijden. Ze sloeg haar armen om zijn nek en sloot haar ogen, streelde zachtjes met haar éné hand door zijn haren, met de andere over zijn stoppelbaard. Speels beet ze even zachtjes op zijn onderlip, duwde nog een kusje op zijn lippen om hem na enkele minuten weer aan te kijken. She felt the love; dat kon je wel zeggen. Ze had geprobeerd hem te laten voelen wat zij voor hem voelde, elke tinteling, elke rilling die haar gewaar werd als ze hem kuste; elke aanraking die haar gek kon maken. Nu maar hopen dat ze van het huiveren zelf niet in het water zou vallen. "Is that enough, sweet little pirate?"

Zachtjes werd zijn kin omhoog geduwd nadat hij haar woorden had gehoord. Dat meende ze toch niet waarschijnlijk. Een tinteling werd verooraakt door het kleine duwtje waardoor hij even leek te rillen, een glimach verscheen om de woorden die ze sprak. Hij wist dat ze een goede moeder zou worden, ze zouden goede ouders worden dat was wel zeker in zijn ogen. Plots kreeg hij zijn beloning. His jar of love. Door het likje dat ze hem had gegeven werd hij even van zijn stuk gebracht, hij voelde hoe zijn onderlip begon te tintelen toen ze hem een kus daarop gaf. Haar armen werden om zijn nek heen gelegd, iets waardoor hij haar wat meer omhoog duwde met zijn handen niet veel slechts een paar centimeters, zodat hij een hoogteverschil kon creëren. Niels had zijn ogen al van in het begin gesloten, toen ze zijn mond gewillig opende met haar lippen die zo zacht waren als een veer, de jongen voelde zijn armhaartjes omhoog komen. Nee, niet van schrik eerder van plezier. Toen de kus tot zijn einde liep verdwenen ook stilletjes aan de tintelingen tot ze een beet gaf, een beet die veel te veel met zich meebracht. Hierdoor beet de jongen even op zijn tanden, en heel zachtjes ongewild liet hij toch een zachte kreun horen, een teken dat hij hier toch nog altijd bleef van genieten. Nog even liet hij zijn ogen toe, het moment was nog niet voorbij. Maar hij was nog even aan gedaan door haar actie van net. Hij hoorde haar woorden en bracht zijn lippen naar de hare en drukte daar nog een zachte kus op. 'That would be all princess.' Fluisterde hij zachtjes. Waarna hij met haar weer wat meer richting strand liep. Het zand voelde zacht aan onder zijn voeten toen hij het water uit was. Voorizhctig knielde hij neer en legde haar met haar rug neer in het zand waarna hij even begon te spelen met haar haren. Niels hoopte dat de zwangerschap haar niet te veel pijn zou doen, want het was misschien hun kind dat het veroorzaakte bij haar, maar toch Sophia mocht hier onder geen pijn lijden. Dat wou hij niet.

[Sorry, internet lag eruit (draadloos xD) ]

Hij kreunde zachtjes, een teken dat het goed was, erg goed, zelfs, een teken dat ze zijn zwakke plekjes precies wist te bespelen. Ze grijnsde kort als teken van een kleine overwinning en tuitte haar lippen even toen hij haar nog een kusje gaf. Sophia streelde met haar vingers zijn nekhaartjes en beet speels op haar lip wanneer hij zei dat dat genoeg was. Haar ogen twinkelden geamuseerd toen hij richting het strand liep en ze de nattigheid letterlijk onder haar voeten zag verdwijnen. Als vervolg, voelde ze het warme zand van het strand op haar rug en zorgde Niels' gestalte voor schaduw op haar lichaam en haar gezicht, zodat ze hem zonder enige hinder van de zon, kon bekijken. Hij zag er geweldig uit; zijn haren, zijn ogen, lippen, neus, zijn gelaat, zijn getrainde torso, ze beet kort op haar lip en liet, na haar blik uitbundig over zijn lichaam te hebben laten gaan, zich verdrinken in de duistere waters van zijn ogen. Met twee vingers raakte ze rakelings zijn borst aan terwijl ze speels glimlachte. "Waaraan denk je, ooglapje?" Ze duwde zich wat overeind, gaf Niels een kusje en liet zich weer in het zand neerkomen. Onbewust gleed één van haar handen naar haar onderbuik, een handeling waarvan ze zelf het besef niet echt had. Een kindje groeide er in haar buik, een huwelijk tussen de liefde van Niels en die van haar, een samensmelting van de ene perfectie in de andere. Ze kreeg er kippenvel van. Met een lieflijke blik keek ze hem aan, waarna ze hem wat onderzoekend aankeek. "Well, share your thoughts with me, baby?" Ze kriebelde hem even op zijn borst, trippelde met haar vingers naar zijn schouderblad en duwde hem zo ietsje meer naar beneden, dichter bij haar. Ze sloot haar ogen kort door het leuke, warme gevoel dat ze hierdoor kreeg, waardoor ze bijna meteen zin kreeg om.. Maar tegelijk zou ze zich schuldig voelen.. Ze fronste even om haar eigen gedachten een vraag borrelde naar boven en voor ze die kon tegenhouden, was ze al uit haar mond ontsnapt. "Hebben koppels wel nog seks tijdens een zwangerschap?" Meteen toen ze besefte wat ze gezegd had, sloeg ze haar handen geschrokken voor haar mond. "Oh my God, please tell me you haven't heard that one.." Ze beet op haar lip en liet haar handen zakken. Kon zij eraan doen dat ze onbewust, terwijl ze elkaar gewoon aanraakten, zin kreeg in seks? Was dat trouwens niet erg voor dat knulletje of meidje daar beneden? Kon dat geen kwaad? Of was het vreselijk raar om dat te doen? Waarom had ze trouwens zin???

De jongen keek haar met een zachte glimlach aan en streek even langs haar wang. Hun blikken kruisten elkaar en hielden elkaar ook vast. Iets wat wel vaker gebeurde tussen hen. Op de plekken waar haar vingers over streek zag je kleine bolletjes verschijnen, kippenvel. Even dacht hij er aan om het niet te zeggen tegen haar, misschien leek hij net iets te bezorgd dan. Al gauw kwam ze wat omhoog en streelden hun lippen elkaar voor een kort moment waarna zowel haar hand, als zijn blik naar haar buik gingen. Zijn mondhoeken krulde omhoog. Een perfecte verbintenis van hun liefde, een perfecte creatie van hun twee, een ongeschreven huwelijk. Maar iets wat hun band met elkaar toch wel sterker maakte dan hij al was. Al gauw werd hij uit zijn gedachten gehaald door haar vingers die zich een weg doorzochten naar zijn schouderblad en hem zo iets dichter tegen haar aanduwde. Niels bleef voorzichtig, alleszins toch bij haar buik zijn volledige gewicht legde hij daar ditmaal niet, daardoor zat er net een milimeter tussen hun twee lichamen. 'Wel, ik dacht aan jou en de baby merendeels. Gewoon hoe het zal zijn, en hoe ik ook zal moeten gaan zorgen voor jou tijdens je zwangerschap om je toch de meesten lasten aftenemen.' Sprak hij zachtjes tegen haar en streelde zachtjes langs haar hoofd waarna hij zijn vingers liet rusten in haar haren en haar met een zachte glimlach aankeek. Een glimlach, zoals alleen hij er een naar haar kon toeschenken, nonchalant maar toch liefdevol. Bij haar volgende vraag hield hij zijn hoofd wat schuin en was er een mini grijnsje te zien. Zeker door haar reactie daarna. 'Ik heb het gehoord, en ik denk van wel. Van wat ik gehoord heb, tja bij mijn eerste bezoek met mijn ex aan de gynaecoloog mocht het wel. Je zou het persoontje dat in je zat er niet mee pijnigen en jezelf natuurlijk ook niet. Alleen verschilt dat natuurlijk van vrouw tot vrouw, maar het gebeurt dus wel.' Sprak hij nadenkend tegen haar, het was nog iets van de lange preek dat hij had onthouden toen hij bij die dokter zat. Zachtjes drukte hij een kus op haar wang. 'Trouwens, het is niet erg dat je die vraag stelt hoor.' Prevelde hij zachtjes tegen haar wang aan.

Haar hoofd hield ze schuin terwijl Niels sprak over haar en de baby, die blik in zijn ogen getuigde van een grote hoeveelheid liefde, waardoor ze lichtjes begon te blozen. Ongewild en zonder dat ze het kon controleren. Ze zuchtte zachtjes en streelde zijn rug terwijl ze wat mijmerend langs hem heenkeek, zich een beeld in de toekomst vormend van hen gedrieën samen. Het kindje zou op Niels lijken en hierdoor het mooiste van de hele wereld zijn. Zijn ogen, hoopte ze, zijn lach.. Die waar ze zo verliefd op was geworden. Ze zag mooie dingen zoals enkel optimistische mensen konden zien, want de lasten waar Niels over begon, deerden haar niet. Zijn vingers gleden liefkozend over haar hoofd waardoor ze weer in zijn ogen keek en glimlachte. Zijn lach, opnieuw, de lach die enkel hij zo perfect kon uitvoeren dat ze er elke keer méér rillingen van kreeg. Haar seksvraagje had haar harder doen blozen, al wist ze dat Niels zeker niet zou gaan lachen en zoals verwacht, deed hij dat ook niet. Het mocht wel, leek geen probleem te zijn. Was het niet ergens wat egoïstisch om voor genot te kiezen terwijl iets daar vanbinnen probeerde te groeien..? Zou dit schuldgevoel haar parten spelen moesten ze..? Kort beet ze op haar lip, Niels verzekerde haar dat het niet erg was om die vraag te stellen. Zijn warme adem streelde haar wang en zijn lippen bewogen rakelings tegen haar huid aan. Ze glimlachte even en sloot haar ogen kort. "Liefje, wat moet ik toch zonder jou?" Ze grijnsde, draaide haar aangezicht naar hem toe en gaf hem een vluchtig kusje op zijn lippen. "Ik hou van je." De manier waarop hij voorzichtig omsprong met haar buik, had ze al opgemerkt. Ze zou zich geen betere vader voor haar kind kunnen wensen, hij was gewoon perfect.

Niels glimlachte eventjes. Het kind zou een perfecte mix worden van hen twee, als het een meisje was zou ze de looks van Sophia hebben, daar was hij al zeker van. Al wou hij stiekem wel dat ze dan ook iets van hem had, al was het maar de haar of oogkleur, moest het een jongen zijn zou hij lijken op hem, met de ogen van Sophia of de haarkleur, zolang er maar iets in zat van allebei dan was het voor hem helemaal geslaagd. Even grijnsde hij om haar woorden. Even dacht hij na, maar wist zo gauw geen antwoord te verzinnen dus hij haalde met een grijnsje zijn schouders op en ontving de kleine zoen op haar lippen met een glimlach zoals het hoorde. 'Ik hou ook van jou.' Glimlachte hij zachtjes waarna hij zijn gezicht van haar afboog en uiteindelijk wat naar beneden schoof. Voorzichtig schoof hij haar jurkje wat omhoog, niet verder dan haar buik wellicht. Zachtjes drukte hij zijn lippen er even op waarna hij haar kleedje weer naar beneden deed en zich naast haar neerlegde met zijn arm om haar heen. Zachtjes streek hij over haar schouder. 'Jij en de baby zijn het mooiste in mijn leven, sterker nog jullie zijn mijn leven.' De jongen draaide zich op zijn zij naar haar en legde zijn hand op haar buik. Even richtte hij zijn blik op de hemel, in zijn hoofd dankte hij zijn broer, op de een of andere manier wist hij dat hij hier achter zat op een of andere manier. 'Heb je trouwens al namen in gedachten?' Vroeg hij met een glimlach aan haar, het was misschien te vroeg omdat te vragen, maar hij wist al wel zeker een naam voor een jongen. Afwachtend keek hij haar aan. Een koele wind streelde langs zijn rug, liet zijn nekhaartjes even overeind staan maar ging uiteindelijk ook weer liggen.