Halloween!

Door studenten van Monica High School is heel Zanzibar afgehuurd voor hét verkleedfeest van het jaar, Halloween. De volledige club is voor dit evenement opgemaakt met schedels, pompoenen en rookmachines. Enkele verklede studenten zijn al binnen, ben jij de volgende?

Regel: Je moet verkleed komen, anders kom je er niet in!

Met een haastig tempo liep Cloud over de staart. Vandaag was het Halloweenfeest en Cloud wilde al vrij vroeg komen zodat hij niet als vreemde een gebouw inloop met mensen die aan het praten waren. Daar zou hij niet zomaar tussen gaan staan. Natuurlijk was hij wel verkleed; dat moest. Hij had een Jigsaw pak aan, dat kwam goed van pas om mensen te laten schrikken. Hij kwam aan bij Zanzibar, een aantal bewakingsmensen lieten hem door toen ze zagen dat hij een kostuum aan had. Dat was het enige wat je moest, en je moest natuurlijk op Monica zitten. Binnen waren nog niet heel veel mensen, hier en daar liepen er al wel wat rond maar het moest natuurlijk nog veel drukker worden. Monica was een grote school dus het het zou aardig vol gaan worden hier binnen. Als eerste liep Cloud richting de bar en begon met een cola. Hij deed zijn masker omhoog en nam een paar slokken, hij zou afwachten of er mensen binnen kwamen die hij gisteren al had gezien, maar hij had niet zoveel kans. Door alle kostuums was het al erg moeilijk om mensen te herkennen, misschien dat zijn broer ook nog wel kwam, het leek hem wel. Damian hield wel van een feestje net als Cloud. Het zat gewoon in hun bloed.

Alain liep naar binnen met een ontbloot bovenlichaam en slechts een lendendoek tot zijn knieën en wat takken om zijn hoofd gebonden. De jongen moest Jesus voorstellen en naar zijn eigen bescheiden mening was dit hem goed gelukt. Zijn haar had hij voor de verandering uitgedund en er slap laten bijhangen en zijn gezicht ongeschoren gelaten.
Halloween was hét feest van het jaar, verkleden was briljant. Briljanter vond hij dat hij zich ook vaak het origineelst van de school kon verkleden, hij schatte zichzelf toch meestal wel in de top vijf van originele pakken. Het allermooist was dat hij zich iets debiels kon veroorloven zonder voor schut te staan. Alain hiel het erop dat zijn houding hierin een groot aandeel had. Wanneer het je niets uitmaakte wat mensen van je dachten werd er positief over je gedacht.
Zoals ieder vorig jaar vond hij opnieuw dat hij toch wel hét kostuum van het feest moest hebben. Relatief veel bloot, though. Maar dat kon hij hebben na bijna dagelijks basketbaltraining, vond hijzelf. Naast dat hij sowieso al redelijk arrogant was, was Halloween op één of andere manier een dag waarop die arrogantie tot een toppunt kwam. Een heerlijk gevoel.
Wanneer hij naar binnen stapte met gebalde vuisten strekte hij zijn wijsvingers en pinken om deze binnen in de lucht te gooien. De jongen viel graag op, wat met een kleine twee meter lengte aan Jesus ook zonder die symbolen kon. Maar er was niets mis met extra aandacht, dat kon hij wel gebruiken na weken droog te hebben gestaan.

Ondanks dat het zo vertrouwd voelde om door de grote, openslaande deuren de club Zanzibar in te stappen, had Sarah het gevoel dat er iets niet helemaal klopte. Misschien waren het de twee grote pompoen-mannen die aan weerszijden van de deuren stonden en haar met een kwaadaardige blik aankeken, of was het de rest van de zaal die in een griezelige sfeer was gehuld. Bijna herkende Sarah de club die bekend stond om zijn luxe niet terug; evenals de mensen die er rondliepen. Werkelijk iedereen was gekleed in een 'eng' kostuum, wat ging van grote boze wolf en heks, tot piraat en vampier; juist daardoor viel Sarah op in haar engelenkostuum. Ze droeg een kort, strapless wit jurkje, met op haar rug twee engelenvleugels. De handschoenen die ze bij deze outfit had uitgezocht reken tot over haar ellebogen, waar een lange reep stof aan was bevestigd. Tot slot had ze -om haar outfit af te maken- gekozen voor een witte haarband, ingezet met enkele diamantjes: ze had hem gewoon móeten hebben, omdat er niks beter bij haar nieuwe Louboutins paste dan dit.
Ietwat zenuwachtig omdat ze in deze verklede mensenmenigte niemand zou kunnen herkennen, stapte ze via het kleine trappetje de zaal in. De muziek probeerde haar naar de dansvloer te lokken, iets wat Sarah maar met moeite kon weerstaan. Ze was van plan eerst wat te drinken, om vanaf een barkruk de zaal vervolgens te inspecteren. Op die manier zou ze misschien nog bekenden kunnen ontdekken; het idee om tussen wildvreemde mensen te dansen sprak haar wat minder aan, vooral als ze hun gezichten niet kon zien. Sarah walgde bij het idee te dansen met de jongens van de wiskunde en schaakclub, en wilde daar voor geen goud mee gezien worden.
Ze manoeuvreerde zich een weg langs de rand van de zaal, om vervolgens bij de bar uit te komen. Sarah wimpelde met een fake-glimlach een of andere nerd verkleed als zichzelf van een barkruk, en nam daar vervolgens met een tevreden blik plaats: op dit soort momenten kwam je populariteit wel degelijk van pas.
Ze bestelde een cola, en zodra ze die in haar handen had draaide ze zich om op haar kruk en liet haar ogen door de zaal dwalen. De vleugels op haar rug zaten enigszins in de weg toen ze tegen de bar probeerde te leunen, en waarschijnlijk ook het zicht van menig mensen om haar heen ontnam. Sarah maakte zich daar echter geen zorgen om, nipte van haar cola en gluurde over de rand van haar glas de zaal in. Het verbaasde haar niet dat ze bijna geen bekende gezichten zag, aangezien de meesten enorm op waren gegaan in hun kostuum. Zo ook een slecht-verzorgd uitziende jongen die net de zaal binnenstapte. Sarah trok een afkeurde blik bij het zien van zijn dunne, futloze haar, en zijn ongeschoren gezicht; het leek wel alsof hij met teveel haast naar het feest was gekomen, aangezien er ook nog enkele takken uit zijn haar staken. Pas nadat Sarah enkele seconden naar zijn gestalte had gestaard, kwam ze erachter dat de jongen die Jezus moest voorstellen haar vrij bekend voorkwam. Het was Alain, een jongen die ze een keer eerder had ontmoet, maar waarvan ze niet had verwacht dat hij in zó'n staat -à la afkeurende kreten opwekkend- zo'n druk bezocht feest zou bezoeken.

Langzaam opende Carter haar ogen weer. Ze stond vlak voor de deuren van Zanzibar. Ze begon licht te twijfelen. Ze herkende waarschijnlijk niemand, en de rest kende ze sowieso niet. Ze wist niet zeker over ze wel naar binnen wilde. Ze was neit ene meisje dat superveel van feesten hield, laatst staan feesten waarvoor jeje moest verkleden. Maar Damian had haar overhaald, hij zou er ook zijn, dat had hij gezegd. Licht nerveus keek ze rond. Ze hoopte dat ze Damian nog kon herkennen. Een lichte rilling ging door haar heen, het was hier veels te koud. Ze kon kiezen; Naar binnen gaan en Damian ooit zien, hier buiten ziek worden of terug naar haar kamer gaan en dit pak inwisselen voor een simpel shirtje en een deken. Ze bekeek zichzelf. Ze had een sooort 'superhelden' pak aan. Het was erg weining en eigenlijk super koud. Op haar hoofd had ze een gouden band, die over haar haren ging. Het jurkje zelf was rood, goud en blauw en was erg kort. Het enige warme dat ze aanhad waren de superlange witte laarzen die bedekt waren met blauwe sterretjes. Voor haar polsen had ze natuurlijk ook een oplossing gevonden. Gouden banden, dezelfde als op haar hoofd, alleen voor haar polsen. Ze bedekte elke litteken perfect. En ook al zou iemand de littekens zien kon ze gemakkelijk zeggen dat ze eerst een andere kostuum van plan was en de make-up eraf was vergeten te halen. Ze haalde diep adem en keek nog één keer rond. Daarna richtte ze zich op de deuren van Zanzibar. Tegelijk met een paar andere mensen liep ze de versierde zaal binnen. Ze ging aan de kant staan en keek rond. Een kleine glimlachje verscheen op haar gezicht. Ze zag vanalles lopen. Ze vond het gweldig om al die verschillende kostuums te zien. Sommige eng, maar andere supersexy. Ze keek weer naar haar eigen outfit, ze zou waarschijnlijk niet eens opvallen. Ze had al andere 'superhelden' gezien, zelfs een superman.

Damian stond klaar voor de ingang van Zanzibar. Verkleed als de Hulk moest hij hier een feest gaan vieren, hij was benieuwd of Carter er ook was. Ten slotte had Damian haar overgehaald om te gaan en zou het jammer zijn als ze nu toch niet kwam. Damian had een paar opblaasbare armen aan om meer te spieren te hebben, met zijn lichaam zou hij niet per direct op de Hulk lijken. Gelukkig hoefde hij aan zijn haren niet veel te veranderen en was het verder jezelf groen maken. Het hoefde nooit heel veel geld te kosten om een kostuum te hebben, als je er maar goed uit ziet. Damian opende de deuren van Zanzibar en een kleine glimlach speelde op zijn gezicht. Leuk om te zien al die mensen die je normaal in de gangen tegenkomt die nu een leuk kostuum hebben. De sfeer was goed en de avond kon nu al bijna niet beter. Als hij Carter zou kunnen vinden in deze drukte dan was de avond helemaal compleet. Hij had eigenlijk geen idee hoe ze verkleed was, ze hadden het wel gehad over superhelden. Misschien dat ze er zo uit zag? Eerst maar wat drinken halen. Damian haalde 7-up bij de bar en nam een paar slokken. Daarna ging hij de menigte in op zoek naar zijn vriendin. Hij dacht haar wel te herkennen maar het was toch moeilijker dan dat hij dacht. Een stukje verderop stond een meisje in een superheldenpak. Een korte jurk, een gouden band in de haren. En door de gouden banden om haar polsen kon het voor Damian bijna niet anders dan dat het Carter moest zijn. Hij besloop haar van achteren en sloegen twee armen om haar heen. Hij drukte een kus op haar wang. ''Hé, je bent gekomen.''

Jazlyn haastte zich over het openbare terrein door het play district van Monica. Ze was ruim optijd voor het halloween feest dit keer. Ze had samen met vriendinnen een kostuum uitgezocht. Ze had mogen kiezen tussen een zwervers-outfit of een sexy konijn-kostuum. Ze had natuurlijk het konijnen kostuum gekozen. Met de witte jurk aan en de hoge witte hakken eronder voelde ze zich best op haar gemak. Het kostuum had schattige accesoires. Ze had pluizge konijnen oren op en een strikje om haar hals. Het leek net alsof ze een medewerkster was van een casino .. of van de playboy zoals haar vriendinnen hadden geroepen. Ze luisterde naar het getik van haar hakken over de harde grond en zag in de verte de Zanzibar al gloeien met lampen. De buitenkant was ookal in de halloween sfeer. Tijdens het lopen vroeg ze zich af of Nick er ook weer zou zijn. De vorige keer was het gala uitgelopen op meer. Ze haalde diep adem en liep de bar binnen. Het was nog niet erg druk maar toch druk genoeg om iedereen kwijt te raken als je je verspreidde in de ruimte. Ze grijnsde breed en bekeek de mensen. De binnekant van de bar was ook mooi versierd. Overal zag je wel spinnenwebben of skeletten. Ze herkende iemand in een "Jezus-kostuum", toen ze beter keek zag ze dat het Alain was. Ze voelde dat ze een blos op haar wangen kreeg en schudde lachend haar hoofd. Mooie herinneringen. Ze liep meteen door naar de bar en leunde er tegenaan. Ze had bij haar kostuum de netkousen weggelaten, dat stond mooier. Lekker bloot, gewoon je benen laten zien als ze mooi waren. Ze glimlachte naar de barman en bestelde een glas water. Ze kon beter even rustig beginnen, later kwam het alchol wel, dan kon ze helemaal los gaan. Ze bleef naar de deur kijken in de hoop wat bekende te zien, maar dat was de komende minuten nog niet het geval.

Ze liep naar de zijkant en bekeek alle mensen. Er zaten echt geweldige kostuums bij, ook slechte, maar de meeste waren geweldig. Ze richtte uiteindelijk haar blik op een paar meiden in geweldige jurken met kleine kroontjes op. Ze rolde meteen haar ogen. Waarom moesten dat soort meiden nou altijd een kroon en zulke jurken aan hebben? Twee van de meiden zaten in haar klas, ze kende ze niet goed maar wist zeker dat ze nooit vrienden zouden worden. Ze waren te arrogant en ze hadden een veels te groot ego. Natuurlijk hingen er ook een paar jongens om hun heen, waarschijnlijk vriendjes. Ze hadden niet echt enge kostuums aan, alleen hier en daar een beetje nepbloed. Waarschijnlijk was dat uitgezocht door hun vriendinnetjes. Ze schrok op uit haar gedachte toen twee groene armen haar vast pakte. Ze hadeven de neiging om degene die haar liet schrikken een klap te geven maar ze hoorde opeens Damians stem en kalmerde meteen weer. Ze draaide zich om en keek haar vriendje, de hulk, aan. 'Natuurlijk ben ik gekomen' Antwoordde ze glimlachend. 'Ik had het beloofd' Vervolgde ze. Ze bekeek Damian en grijnsde licht. Hij had iets gezegd over de hulk, maar had nooit verwacht dat hij het echt zou doen. 'Dat groene spul geeft niet af hè?' Vroeg ze. Straks werd zij nog groen door Damian.

Shikara kwam langzaam binnen lopen, meteen had ze spijt dat ze niet de moed had gehad iemand mee te vragen, van de mensen hier kende ze helemaal niemand en ze betwijvelde of ze degene dieze kende wel kon hetkennen met al die costuums. Zelf was ze verkleed als Ryuk, alleen dan was ze veel kleiner als het orgineel uit de serie, als ze nog in japan was had iedereen haar lachend 'Chibi Ryuk' genoemd en hadden ze gezegt dat ze schattig was. Ze zuchtte diep bij de gedachte aan Japan, ergens miste ze haar thuis land. Niet dat ze niet blij was dat ze hier was, ze had al een paar vrienden gemaakt. Al had ze nog niet de moed gehad echt naar een les te gaan en had ze dus eigenlijk de 3 dagen die ze hier was allemaal van school gespijbeld. Langzaam liep ze de zaal verder binnen, gelukkig trok ze niet echt de aandacht en liep ze meteen door naar de bar waar je drinken kon halen. ,,Water graag." zei ze stilletjes, na een tijdje pakte ze het glas van de bar en liep ze richting een kruk in het hoekje, waar ze op ging zitten om de kat uit de boom te kijken.

Stifler liep over de straat, na een goede portie bier en een glas goede whiskey was hij klaar voor de party. Hij liep zoals gewoonlijk breed en opschepperig. Een grote bril, een overal aan en hij was een echte straaljagerpiloot. Met een brede grijns wist hij de bar binnen te gaan. "Stiflers hier, eindelijk kan het feest beginnen."Riep hij hard over de muziek. Waarschijnlijk was het ver weg onhoorbaar maar dichtbij was het toch redelijk duidelijk wat Stifler riep. Hij liep rond naar de bar. Kijkend naar elke vrouw die hem passeerde. Mooie borsten, lelijk gebit, mooie kont, kont gezicht en daar is metaalman. Ow wacht dat is een meisje met een beugel. Dacht Steve over de vijf vrouwen die hij passeerde. Hij zocht naar bekende, mooie vrouwen of gewoon iets om te gaan doen. Steve zijn ogen gingen van een Konijntje, de volgende playmate of the year? Daarna zag hij een engeltje, een duivel in bed dus. "Kiezen is nu al moeilijk."Zei Steve hard op, niet schaamend of iemand hem zou horen. "Eens even naar de rest. Ow daar is een homo metalhead. Damn, het is Jezus. Volgende keer toch minder drinken."Ging Steve verder pratend. Hij had misschien iets minder moeten drinken maar Steve vond het eigenlijk nog te weinig! Daarom had hij ook twee , hoe heten die dingen ookal weer, soort van flesje voor drank in een luxe uitvoering meegenomen. Met daarin één keer wodka en in de ander whiskey. Voor het geval dat. Niet alleen voor hem zelf maar als een dame deze heerlijke drank eens wilde proberen dan kon hij het natuurlijk wel aanbieden. Het was eigenlijk geen geheim dat hij dit meenam, een aantal leerlingen hadden het wel gemeld dat ze voor een paar dollars wel wat drank mochten van Steve. Met geluk. Uiteraard gingen dames voor. Nou weer eens verder kijken. "Hey dat is Carter in een super custuum achtig iets. En dat is een groene man? Die dude is zeker zo lelijk normaal dat hij misschien nu een beurt kan krijgen met die schmink op."Zei Steve nog steeds met dezelfde grijns als hij altijd wel had. Nou ja, vaak had. Het straalde iets arrogantst uit maar tegelijkertijd straalde het blijheid uit.

Steve pakte zijn Wodka flesje, nam een korte slok. En stopte het weer terug. Hij was benieuwd naar de mensen. Eerst kijken of hij iemand zag aankomen. En anders maar eens iemand gaan opzoeken. Hij danste verder een beetje op het ritme van de muziek. Beste goede muziek draaide ze hier."Hell yeah."Was zijn kreet nog voor de avond.

Kayin liep langzaam richting de Zanzibar, dit was zijn eerste dag hier en er was nu al een feest. Ach ja, goed voorproefje van wat hij kon verwachten als hij vrienden had gemaakt en daarmee zou gaan stappen. Omdat dit feest aardig onverwacht kwam voor Kay, had hij besloten gewoon als gestoorde geleerde te gaan; de oude dokters jas van zijn pa aangetrokken en zijn haar alle kanten opgezet met gel. Met zijn handen in de diepe zakken van de doktersjas liep hij naas binnen, onderzoekend keek hij om zich heen; er waren veel mooie en orginele costuums, al waren er ook een paar bij die minder mooi waren. Hij liep door naar de bar en bestelde daar een biertje, hij was wel toe aan wat te drinken na die lange auto rit naar hier. Dat hij nog geen kamer had om in te slapen kon hem niet zo veel schelen, wie weet zou hij hier iemand ontmoeten die hem een kamer aan kon wijzen en anders zou hij wel gewoon buiten gaan slapen. Hij ging op de barkruk zitten en keek even naar het hoekje van de bar ,,Yo, Chibi-tan." zei hij plagerig, waarna hij zijn hand uit zijn zak haalde en zijn hand in een vrinedelijk gebaar naar haar opstak, hij kende het meisje dat in dat costuum zat wel, het was Shikara als hij zich niet vergiste. Hij had verschillende keren tegen haar een oevengevecht ninjutsu gedaan; alle keren gewonnen, dat wel, maar hij moest toegeven dat ze best goed was. Zijn bier werd voor hem neer gezet en hij schoof wat geld naar de barman toe ,,Hou de rest maar." zei hij vriendelijk, waarna hij met zijn biertje op stond en richting één van de banken liep en er wat verveeld op neer plofte.

Het eerste wat Alain opmerkte was een konijntje, de jongen baalde ervan dat hij haar al kende. Het was Jazlyn met relatief weinig kleding aan. Alain had der met nog minder kleding aan gezien. De jongen deed een meisje normaal gesproken niet vaker dan één of twee keer en zeker niet langer dan twee dagen. Ze begon op één of andere manier zo te vervelen dat hij zichzelf die regel had opgelegd. Jazlyn viel vandaag dus af als nachtvoer.
In tegenstelling tot bij het gala was Alain vandaag wél van plan iemand mee naar bed te nemen. Hij heeft al weken niemand gehad, niemand! Het aparte was dat hij ook niet zijn best had gedaan om 's nachts niet alleen te zijn. De jongen, verkleed als Jezus, trok wat aan zijn haar. Dit voelde best apart. Hij had zijn haar los langs zich hangen, één of andere kapster in Monica Place had dit voor elkaar gekregen na met een schaar en één of andere tang aan de haal te zijn gegaan. Hij was blij dat hij niet rook zoals hij eruit zag en gewoon nog een fatsoenlijke douche had kunnen pakken.
Aan Halloween was er één groot nadeel, volgens Alain, meisjes gingen minder snel mee. Tot nu toe was het hem vaak wel gelukt, maar toch met meer moeite. Naast dat hij er zelf als een debiel bij liep was het ook nog zo dat meisjes zich nog al snel voor hun kostuum schaamden.
De jongen keek de zaal verder rond, de Hulk, Spiderman, Einstein, een malloot in een legergroen pakje die hem ergens bekend voor kwam, Superman, één of andere tovenaar, zo'n slipflot monster -of hoe heette die band- en een Sawclown, was dat vandaag de concurrentie? Eitje...
Wat was dan mogelijk nachtvoer? Een engel, een zuster en een blauw-rood-gouden superheld. Nee, die zuster viel af, dat werd hem gewoon niet. Die engel was mooi, maar die superheld leek verlegen wat altijd een makkelijker meisje was om mee te krijgen. Toch, was die engel aantrekkelijker. Tot Alain opmerkte dat hij haar kende, het was dat meisje wat hem uit een knock-out had gemept. Zij was lastig, erg lastig. Dat was zijn oordeel destijds, maar zo snel veranderde een meisje meestal niet van karakter. Hij kon het proberen? Het was het risico waarschijnlijk wel waard.
Alain stapte op Sarah af, pakte de barkruk naast haar en bestelde een cola. ''Krijg ik nu weer een klap van je omdat ik denk dat ik het waard ben om naast jou te gaan zitten in dit? Of wellicht door mijn slechte openingszin?''

Met lange, snelle passen liep Serena richting de Zanzibar, waar het Halloweenfeest zou moeten zijn. Het was vanzelfsprekend dat iedereen in een kostuum of iets dergelijks kwam, aangezien dat normaal was bij Halloweenfeesten, waardoor ook Serena een normale jurk had verruild voor iets geks. Ze droeg een zilveren masker waaraan een hoop witte veren aan vast waren gemaakt. Ze droeg een strak, kort jurkje en om de outfit af te maken had ze een gigantische staart van veren aan haar jurkje vast gemaakt, die vrolijk heen en weer bewoog wanneer ze op haar hoge, zilveren hakken door de straten liep. Het zag er ordinair uit, maar Halloween was het enige feest waarbij ordinairiteit een vereiste of iets normaals was.
De uitsmijters lieten haar zonder problemen binnen, en hoewel ze ontzettende zin had om te dansen -de dansvloer was ontzettend aanlokkelijk-, nam ze plaats achter de bar. Ze bestelde Bacardi Razz en kreeg dat enkele minuten later, waar ze tevreden een slokje van was. Ze deed niet aan geen-alcohol avonden, zeker niet hier waar er niemand was die over haar zou schrijven of een foto van haar zou maken, en dronk al snel drie glaasjes achter elkaar. Toen ze de vierde bestelde stond ze op om vervolgens op een bank neer te ploffen, en te kijken of ze iemand tegen kwam die ze kende, wat waarschijnlijk niet het geval was. "Hey.." glimlachtte ze tegen iemand met een Aziatisch uiterlijk die net als haar op de bank was gaan zitten.

Net toen Kay zijn biertje op had, hem op de tafel voor zich had gezet en weer achterover was gaan zitten, kwam er een meisje aan. Ze plofte naast hem neer 'Hey..' ze glimlachend, Kay glimlachte breed terug. ,,Yo." zei hij vrolijk terug, hij keek even onderzoekend naar haar costuum, het was mooi, misschien kwam het op andere wel ordinair over, maar toch was het erg mooi. ,,Kayin, maar noem me maar Kay." stelde hij zich voor terwijl hij zijn hand naar het meisje uitstak. Iedereen om hem heen leek het druk te hebben met de mensen die ze al kenden, dus Kay was blij dat dit meisje toch naar hém was komen zitten. Zo kon hij toch tenminste één iemand leren kennen. Er waren best veel jongens die hier achter meisjes aan gingen, maar Kay was niet iemand die met meisjes hun emoties speelde.

[Sorry voor de korte post, ben nogal inspiloos.]

Damian staarde rond. Het werd al best wel druk hier en de sfeer was daardoor alleen maar beter. Het was een leuk gezicht, al die mensen met hun kostuums. Jammer dat het maar één keer per jaar mocht gebeuren, het was gewoon erg leuk. ''Geen idee of het afgeeft.'' Damian keek even naar de armen van Carter die niet groen waren. ''Zo te zien niet, want anders was je nu wel groen geweest'' zei Damian en sloeg zijn armen weer om Carter heen. Damian zag al een paar bekende mensen rondlopen, ook al hadden ze kostuums aan; hij herkende ze wel. Het was hem opgevallen dat er ook een Jezus rondliep, best grappig gevonden. Hij ging zelf vaak gewoon als een superheld of een monster ofzo. Gewoon simpel maar wel bijpassend voor Halloween. ''Wil je iets drinken?'' vroeg Damian aan Carter, inmiddels had hij zijn drinken alweer op dus moest hij toch richting de bar, het was een kleine moeite om dan ook iets voor haar mee te nemen. ''Je hebt wel een leuk kostuum'' zei hij en grijnsde even. Zijn opblaasbare arme zagen er best vaag uit en hij had ze ingesmeerd met hetzelfde spul voor zijn lichaam, zodat hij wel gewoon groene armen had.

Lilly liep met kleine passen richting de Zanzibar. Zelf had ze er veel moeite gedaan om er eng uit te zien. Ze had een paar fel rode lenzen in gedaan en haar nog wilder gemaakt dan normaal. Haar gezicht was witter dan normaal. Ze had grote namaak wimpers ingedaan of nouja opgeplakt. Ze zag er uit als een kunst poppetje. Een vampier met eigen style. Daarbij had ze ook vampieren tanden ingedaan. Haar schmink zag er geweldig uit. Als een echte vampier. Haar kostuum daarin tegen maakte het totale plaatje. Lilly zou heel erg gaan opvallen maar dat boeide haar echter niet. Normaal gesproken viel ze toch al op. Maar bizaarde dan haar kostuum kon niet. Ze streek even over het plakkertje op haar hoofd. Zanibar kwam eindelijk in zicht. De muziek was al van buiten te horen. Ze zou zich wel vermaken vanavond dat was duidelijk. Ze vond het jammer dat haar tweelingbroer hier nog niet was. Hij vond zulke feestjes geweldig. Net als Lilly zij was net als haar twin een echte feest beest.
De uitsmijters lieten haar binnen met een goedkeurende blik. Met een grote glimlach opende ze de deuren. Het was druk maar dat maakte haar niets uit. Het viel haar op dat zij niet de enige was die zijn best had gedaan op een mooi kostuum. Een totaal plaatje. ''Laat het feest maar beginnen'' zei ze zachtjes. Haar blik ging richting de bar. Haar kamergenootje zat wat alleen te wezen. Ze rechten haar rug en liep richting de bar waar ze een Cola bestelde. Ze wou nuchter blijven.
Daarna keek ze naar Shikara en glimlachtte, ''Hello'' zei ze met een brits accent. Je kon Lilly alleen herkennen als je goed keek. ''Leuk feest'' zei ze met een glimlachje waarbij ze haar spierwitte tanden ontbloten -daarbij ook haar vampieren hoektanden-. Ze bedankte de barman voor haar drankje en legde wat geld neer voor hem. Daarna richtten ze zich op Shikara, ''Ken je al veel mensen?'' vroeg ze rustig en nam een slokje -met beleid om haar bloed rode lippenstift er niet af te halen- van haar Cola. Terwijl ze wachtten op antwoord keek ze rustig rond. Hier en daar zag ze echte kunstwerkjes. Geweldig zo'n feest. Een grote glimlach sierde haar gezicht. Ze hoopte dat haar broer ook nog kwam. Want die zou inmiddels wel aangekomen moeten zijn.

'Yo, Chibi-tan!' zei een bekende stem, Shikara keek meteen om en keek recht in de ogen van haar oudere rivaal ,,Ik ben niet klein!" zei ze nep-boos, maar daarna grinnikte ze, Kay haalde zijn hand uit zijn zak en stak met een vriendelijk gebaar zijn hand naar haar op. Shikara deed hetzelfde en keek daarna toe hoe Kay weer wegliep en iets later een gesprek begon met een meisje. Ze zuchtte diep en begon met wat ketentjes die aan haar pak zaten te frunniken. Ze had het pak toen ze nog in japan woonde nog zelf gemaakt en vond het een wonder dat ze er nog in paste. Natuurlijk minder leuk om te weten dat je in twee jaar bijna niet gegroeit bent. 'Hello.' zei iemand met een brits accent, Shikara keek meteen op en keek recht in de ogen van een goed gecostumeerd meisje. 'Leuk feest.' zei het meisje met een glimlachje, waarbij twee hoektanden zichtbaar werden ,,Lilly." herkende Shikara de stem nu meteen ,,Wauw, mooi costuum!" zei Shikara vrolijk, ze voelde zich een stuk beter nu er tenminste één iemand was die ze kende, Kay was er natuurlijk ook maar die telde niet echt mee, sinds ze niet echt vrienden waren. 'Ken je al veel mensen?' vroeg Lilly rustig ,,Niet echt, ik ken Jouw, Sammy, Matt en Kay." antwoorde Shikara rustig, ze duwde haar masker nog een stukje opzij zodat ze de laatste slokken van haar water kon drinken en duwde toen haar masker weer helemaal terug, zodat ze bijna niet meer herkenbaar was. Niet veel later besloot ze maar Ryuks hysterische lachje na te doen om Lilly te laten schrikken.

[Geeft niet hoor ..]

"Kay.." herhaalde ze zijn naam zodat hij makkelijker in haar hoofd zou blijven steken, hoewel ze nooit een probleem had gehad met het onthouden van namen. Vele mensen waren verrast wanneer iemand met een sociale status als Serena hun naam nog wisten, hadden niet verwacht dat iemand zoals zij hun belangrijk genoeg zouden vinden, maar zo was Serena niet. Hoewel ze veel vrienden was vond ze het heerlijk om met nieuwe mensen te praten, waarom ze nu ook met de jongen met de Aziatische afkomst praatte. Haar zelfverzekerdheid was handig wanneer ze graag sociaal wilde zijn, hoewel ze niet zo'n persoon was die graag over zichzelf opschepte of praatte.
"Leuke naam! Ik ben Serena Wilson." glimlachtte ze, waarna ze haar blik even rond liet glijden. Iemand die als een vampier was gekleed kwam haar bekend voor, en toen ze een beter beeld van haar kreeg wist ze dat het Lilly was. Ze had haar nog maar éen keer ontmoet maar het meisje was aardig tegen haar geweest, misschien zou ze zometeen een praatje met haar maken..? "Waar kom je eigenlijk vandaan..? Ik weet het nooit zo goed met Aziatisch-uitziende mensen." glimlachtte ze verontschuldigend, nadat ze de jongen weer had aangekeken. Echt duidelijke verschillen qua uiterlijk tussen Chinezen en Japanezen wist ze niet aan te wijzen, waardoor ze het maar vroeg.

'Leuke naam! Ik ben Serena Wilson.' stelde het meisje zich glimlachend voor, Kay grijnsde, Serena, hé? Dat kon hij wel onthouden. 'Waar kom je eigenlijk vandaan..? Ik weet het nooit zo goed met Aziatisch-uitziende mensen.' vroeg Serena, ze glimlachte verontschudKay grinnikte gewoon eventjes ,,Mijn moeder is japans." antwoorde hij met een grijnsje ,,Ik ben gewoon hier in America geboren." zijn blik ging weer even naar Shikara, maar al snel weer naar Serena. Nu kende hij al 2 mensen hier, makkelijk zat. Hij ging wat rechter op zitten ,,En waar kom jij vandaan?" vroeg hij geïnterreseerd. Nu zij wistwaar hij vandaan kwam, vond hij dat hij het andersom ook wel mocht weten. Misschien kwam zij ook wel gewoon hier uit de buurt, zo zag ze er wel uit tenminste. Hij kon het ook mis hebben, want zoals Serena Japanners en Chinesen niet uit elkaar kon houden kon hij mensen uit andere continenten niet uit elkaar houden. Hij haalde zijn handen even uit zijn zakken en legde ze op zijn schoot neer.

,,Lilly." Lilly hield haar hoofd schuin met een grijns. ''Ik ben lilly niet, ik ben je ergste nachtmerrie'' zei ze met een eng ondertoontje terwijl ze breed grijnsde. ,,Wauw, mooi kostuum!" volgde Shikara vrolijk. Lilly maakte een buiginkje ''Dankje wel'' ''Je ziet er zelf ook niet verkeerd uit, net een anime figuurtje, uhm hoe heten hij nou ookal weer'' zei ze bedenkelijk. ze planten een paar vingers op haar slapen. ''niet zeggen, niet zeggen...uhmm'' ze knipte in haar vinger. ''Ryuk van Death Note... toch?'' Ze beet eventjes op haar onderlip maar glimlachtte vervolgens. Ze sloeg haar cola achter over en zetten het glas neer op de bar. Het feest was zeker gezellig, de lichten, de muziek. De kostuum's alles zag er geweldig uit. Meer dan geweldig.
Bij dit feest konden de andere scholen nog wel iets leren. De meeste feesten waren niet zo geweldig, de versiering was dan wel super maar de muziek vergalde het dan weer. Het internaat waar ze op had gezetten was vergelijken met dit feest een begrafenis.
,,Niet echt, ik ken Jouw, Sammy, Matt en Kay." hoorde ze Shikara zeggen als antwoord op haar vraag. ''Uhm ook niet veel, nouja je kent er meer dan mij in ieder geval. ''Ik ken alleen jouw en Elliot maar dat was het dan ook wel'' Ze hoorde een bekend liedje en keek Shikara aan. ''Zullen we gaan dansen, dat is denk veel gezelliger dan hier een beetje zitten'' zei ze met een brede glimlach. Ze pakte Shikara's pols beet en trok haar voorzichtig van het krukje af. ''Kom'' zei ze met een grijnsje.

[Inspriloos]

'Dankje wel.' zei Lilly na Shikara's compliment 'Je ziet er zelf ook niet verkeerd uit, net een anime figuurtje, uhm hoe heten hij nou ookal weer..' Shikara keek toe hoe Lilly haar vingers op haar slapen plaatsten en haar hoofd begon te breken over als wie ze ookalweer verkleed was. 'Niet zeggen, niet zeggen... Uhmm.' Lilly knipte even met haar vingers 'Ryuk van Death Note... Toch?' Shikara glimlachte, al was dit niet te zien aan de andere kant van het masker ,,Ja, helemaal goed!" zei Shikara terwijl ze haar duim maar opstak, zelfs haar vingers had ze verlengt met puntige stukken net als Ryuk had. 'Zullen we gaan dansen, dat is denk veel gezelliger dan hier een beetje zitten.' zei Lilly met een brede glimlach, Shikara twijvelde even, maar Lilly pakte haar pols al en trok haar vna haar kruk. Shikara zuchtte even 'Kom.' zei Lilly met een grijnsje en Shikara liet zich gewoon mee naar de dansvloer trekken.

Serena knikte langzaam toen Kay antwoordde dat zijn moeder Japans was maar dat hij verder gewoon in Amerika geboren was. Betekende dat dat zijn vader Amerikaans was, of was hij van andere afkomst? Ze liet de vragen in haar hoofd voor wat het waren en bekeek de jongen zijn outfit voor het eerst sinds ze naast hem was gaan zitten, terwijl ze een slokje nam van haar Bacardi Razz. Hij droeg een lange, witte doktersjas wat haar een beetje deed denken aan de jassen die ze altijd moesten dragen wanneer ze een Scheikunde Practicum deden en had zijn haar met gel alle kanten op gedaan, wat er grappig uit zag. Waarom konden jongens er altijd zo goed uit zien, no matter what? Ze moesten een cute uiterlijk hebben natuurlijk, maar het maakte niet uit wát ze droegen, ze zagen er op Halloween altijd wel goed uit. Dit was ook zo het geval bij Kay, die een gestoorde dokter moest voorstellen maar het toch nog lukte om op een bepaalde manier sexy te zijn.
"Ik ben geboren en getogen in New York." glimlachtte Serena, "Het is echt geweldig daar, ik mis het wel.. Maar het weer hier is beter dan dat het daar is, bovendien heb je hier wat meer rust en natuur." vertelde ze rustig, hem aankijkend. "Ben je wel eens in Japan geweest, om familie op te zoeken of zoiets?" vroeg ze, een vriendelijke glimlach sierde haar gezicht. Ze streek even een blonde lok weg uit haar gezicht en nam nog een slokje van haar drinken, wachtend op het antwoord van Kay.

Lilly grinnikte even. ''Kom op, zo moeilijk is het niet'' zei ze met een glimlachje. ''Ons lichaam is er voor gemaakt om te bewegen, toch'' zei ze met een brede grijns op haar gezicht. Ze draaide een rondje en keek Shikara aan. Lilly begon zachtjes heen en weer te bewegen op de muziek. Ze klapte een paar keer in haar handen op de maat van de muziek en begon te dansen. Ze ging best los op de muziek. Haar haren gingen wild heen en weer terwijl Lilly aan het dansen was. Ze was een echte feestbeest. Ze keek Shikara aan en lachtte even. ''Sta niet zo als een hout poppetje en leef mee met de muziek'' Ze draaide Shikara in een rondje en lachtte even. ''Zelfs de echte Ryuk staat niet zo stil'' zei ze plagend.
Ze was benieuwd of haar broer kwam. Haar twin zou smsen of hij kwam of niet. Maar ze had nog geen sms gehad. Tenminste niet dat ze wist. Mischien had ze hem niet voelen trillen. Met moeite pakte ze haar mobiel en keek of ze al een smsje had. En ja hoor. Ze glimlachtte breed. Dracula in the house, zet de muziek maar een tandje hoger las ze op het smsje. Ze grinnikte even en stopte haar mobiel weer weg. ''Mijn broer komt zo'' zei ze met een grijnsje. Ze had beloofd Shikara aan hem voor te stellen als ze niet zo kwijlen. Ze grinnikte even om de gedachten dat meisjes gingen kwijlen om hem. Maar het was vaak genoeg gebeurd. Vooral als hij zijn shirt aan had dan was hij voor sommige een prooidier. Dan dan moest zij de meiden van hem afslaan. Want Levi was niet echt een type die dat wou. Hij wou liever 1 vaste vriendin dan 10 scharrels om hem heen.

'Ik ben geboren en getogen in New York.' antwoorde Serena glimlachend 'Het is echt geweldig daar, ik mis het wel.. Maar het weer hier is beter dan dat het daar is, bovendien heb je hier wat meer rust en natuur.' vertelde ze verder, ze keek Kay aan en die keek met een glimlach terug 'Ben je wel eens in Japan geweest, om familie op te zoeken of zoiets?' vroeg Serena ,,Ik ga één keer in het half jaar naar Japan." antworde hij grijnzend ,,Of vaker, als ik uitgedaagd word tot een re-match." hij keek haar nogsteeds aan en begon weer even aan zijn haar te plukken zodat het alle kanten op zou blijven staan, anders zou zijn haar weer naar beneden vallen nog voor het midden van de avond. Misschien zou hij zo de dans vloer op gaan, maar alleen was zo saai. Hij zou natuurlijk Serena kunnen vragen, maar zou ze dat wel willen?

[Ik moet gaan. ]

Dan nam een trekje van zijn sigaret en blies de rook weer uit. Hij stond voor de ingang van Zanzibar.Vannacht was het Halloween feest hier en hij zou, als nieuwe leerling, ook eens een kijkje nemen. Hij hoopte alleen maar dat er geen problemen kwamen met 't plastice geweer aan zijn riem, maar aangezien het geen echte was zou het wel goed zitten. Hopelijk. Hij gooide de sigaret op de grond en deed de knopen van zijn vest open. Dit jaar was hij verkleed als Matt, een personage uit een serie die hij ooit eens gezien had. De persoonlijkheden waren wat verschillend, maar hij zou zich goed kunnen inleven hier. Hij deed de pilotenbril goed en deed de deur open. Meteen kwam een explozie van geluid en warmte op hem af en werd even zijn adem afgesneden. Hij haalde een paar keer diep adem en liep verder. Hij kon hier niemand, iets wat ook best te begrijpen was aangezien hij er nog geen week was. Hij liep verder naar de bar en bestelde een cola light. Later zou hij wel aan de alcohol gaan, nu nog niet. Eerst kijken of hij een leuk praatje met iemand kon maken, aangezien het anders ook maar zo saai zou zijn. Toen de cola naast hem neer werd gezet pakte hij 't glas en nam een flinke slok. Zijn licht grijze ogen keken de zaal rond. Het was druk, en vies benauwd, maar goed. Hij zou het hier wel een paar uur vol gaan houden. Anders was het zo.. zo.. afgezaagd, of zo iets. Hij zuchten en leunde naar achter toe. Moest hij nou altijd de eerste stap zetten? Laat ze maar eens naar hem toe komen.

-Blah. Inspiratieloos T_T-