Just sitting

Met zijn koptelefoon op liep Wyatt over de pier. Zijn blik gericht op het oneindige. Zijn gedachten op verschillende plekken. In Denemarken bij de familie van zijn net overleden vriend, bij Serena, bij Iana en zelfs nog bij Jazlyn waarvan hij zeker was dat hij haar nooit meer zou zien. Dat werd dus al niets. ‘Let’s dance in style, Let's dance for a while, Heaven can wait we're only watching the skies, Hoping for the best but expecting the worst, Are you gonna drop the bomb or not?’ Klonk er door zijn koptelefoon heen. Waarom hij dit liedje er had opstaan wist hij niet eens. Maar het paste op dit moment wel bij hem, dus kwaad was hij er helemaal niet op. Aan het einde van de pier zette Wyatt zich neer op de ballustrade en keek een tijd lang naar het water. Door de golven die kapot sloegen tegen de pier leek deze op de een of andere manier wel te bewegen, maar dat was natuurlijk niets meer dan gezichtsbedrog. ‘Let us die young or let us live forever, We don't have the power but we never say never, Sitting in a sandpit, Life is a short trip, The music's for the sad man.’ Bij de laatste zin die gezongen werd grijnsde hij even. Ja op dit moment was het de muziek voor de trieste man. Kort streek hij enkele zwarte plukken uit zijn ogen en keek even naar enkele mensen die op de bankjes gingen zitten. Maar door het feit dat hij in een hoek zat en er naast hem een kraampje stond zag je hem niet, en daar was hij blij om. Zin in een bekende had hij voor de moment niet meer. ’Forever young, I wanna be, Forever young, Do you really want to live forever? Forever, Forever young.’ Voor eeuwig jong zijn. Eigenlijk wou hij dat wel om de een of andere manier. Alleszins daar dacht hij nu zo over. Want hij wist zeker dat over een paar dagen of weken het niet meer zo zou zijn. Maar voor eeuwig jong zijn. Waarom niet eigenlijk? Je kon leven zonder rimpels, al had je een nadeel je zag alles om je heen verouderen. Iets waar hij niet mee zou kunnen leven, daar was hij zeker van. ’Some are like water, some are like the heat, Some are like the melody of some other beat, But sooner or later they all will be gone, Why don't they stay young?’ Ja, waarom bleven ze niet gewoon jong, samen met hem. Dat was iets wat hij eigenlijk wel wou. Dat gewoon iedereen jong kon blijven, zonder bang te zijn om oud te worden. Hij snoof even en keek weer naar het water. Vervolgens begon hij heel zacht mee te zingen met de volgende woorden: ’ It's hard to get old without a cause, I don't want to perish like a fading horse. It's like diamonds in the sun, And diamonds are forever.’

Het gewicht van de zwarte sporttas leek op Nick’s schouder te drukken, terwijl de inhoud van zijn tas plus de inhoud niet meer dan vijf kilo woog. Het was dan ook niet het gewicht dat het drukkende gevoel op zijn schouder veroorzaakte. Nee, het was het besef van het geen wat er in de tas zat. Hij had moeten weten dat Lucas niet genoegen zou nemen met de eerdere klusjes die hij voor hem had gedaan. Nee, hij was een pion in het spel van Lucas geworden en had geen andere keus dan doen wat hem opgedragen werd. Een zucht schoof over Nick’s lippen, met rustige passen liep hij over de pier. Net als een paar maanden geleden, ook toen had hij een bijna identieke sporttas naar de haven moeten brengen. Enkel de inhoud was anders, Nick wist eigenlijk niet zo goed wat hij liever vervoerde maar besloot hier niet al te lang bij stil te staan. Richtte zijn aandacht op de muziek die uit de oortjes van zijn mp3 kwamen. “What hurts the most, was being so close. And having so much to say, and watching you walk away. And never knowing, what could have been.” Het was het liedje waarvan hij de woorden zacht had gefluisterd, nadat Iana was vertrokken. Althans hij ha gedacht dat ze was vertrokken, maar ze was al vrij snel weer terug gekomen. Tegen zijn verwachtingen in. Hij had haar verteld wat hij had gedaan, en zij had hem begrepen. Zij had het hem niet kwalijk genomen. Ze verweet hem niet dat hij iemands leven had genomen, ze snapte zijn redenen. Iana, haar naam spookte sinds twee dagen voordurend door zijn hoofd. Net als destijds in Italië, net als vlak naar haar vertrek. “If I can do it over. I would trade, give away all the words that I saved in my heart. That I left unspoken.” zachtjes zong hij mee met de tekst, die op dit moment perfect bij hem paste. Al hoe wel, perfect? Nee, eigenlijk niet. Destijds in Italië toen was het perfect. Toen had hij het over willen doen, nu niet meer. Iana en hij, het zou niet werken. Hij zou haar enkel pijnigen, als ze ooit bij elkaar zouden komen. Als het niet was doordat hij haar zou bedriegen, dan was het doordat hij terug zou gaan naar Italië of doordat hij opgepakt werd. Al leek het eerste hem het meest logisch. Hij achtte zichzelf niet in staat een meisje trouw te blijven. Misschien dat dat hem vroeger was gelukt, maar nu niet meer. Maar het besef dat hij Iana enkel pijn zou doen mochten ze ooit bij elkaar komen, maakte het niet makkelijker zijn gevoelens voor haar te onderdrukken. Nee, het voelde nog altijd als een gevecht waarvan hij wist dat hij het zou verliezen. Alleen al haar kus, hoe kort die ook was geweest had hem voor een moment van de wereld geslagen. Had hem een gevoel gegeven, dat hij nooit eerder had gehad bij een kus. Abrupt hield Nick halt, dwong zichzelf niet langer aan Iana te denken. Hij viste zijn mobiel uit zijn broekzak, keek naar de tijd die het apparaatje aan gaf. Hij moest pas over een uur in de haven zijn, en om daar te gaan wachten zou enkel argwaan wekken. Het was beter als hij hier bleef, niemand die hier oog had voor de tas die over zijn schouder hing. Rustig liep hij op een bankje af, dat half verborgen lag achter een kraampje. Zwijgend ging hij op het bankje zitten, wierp een terloopse blik op de jongen naast hem. “Hé.” zei hij na een korte aarzeling. Misschien dat hij een gesprek zou kunnen aanknopen, dat zou er hopelijk voor zorgen dat zijn gedachtes niet weer naar Iana af zouden dwalen.

Wyatt keek nog steeds naar het water zijn gedachten weer proberen op maar een plek te houden. Het hier en nu. Inmiddels tikte hij met de maat mee op het liedje en ademde hij even diep in. Toch leek het hem niet te lukken om zijn gedachten op maar een ding te focussen. De voorbije dagen waren raar verlopen voor hem. Zeker die ene avond met Iana, de kus, het geknuffel en dan de vriendschap die hij daaraan had overgehouden. Het was verwarrend, merendeels omdat zijn hart deels lag bij Jazlyn, al wist hij voor honderd percent zeker dat hij haar nooit meer zou zien. Ze was al veel te lang weg, maar hij kon haar maar niet vergeten en dat was voor hem heel raar want hij had zich nog nooit zo gevoeld als nu. Voor hem was dit een stap in het onbekende, een ondoordringbare mist die niet leek weg te gaan. Kort schudde hij zijn hoofd en keek even naar een jongen die met een tas op zijn schouder naar hem toe kwam om vervolgens naast hem te gaan zitten en hem te begroete. 'Hey.' Sprak hij kalm terug tegen hem en glimlachte voor een kort moment naar hem. Kort keek hij hem aan en richtte zijn blik dan maar weer op de grond omdat hij niet onbeleefd wou zijn tegenover de jongen die naast hem zat. Kort streek hij door zijn haren en zuchtte even. Eigenlijk vroeg hij wel af wat de jongen naast hem kwam doen buiten gewoon zitten natuurlijk, en ook wat er in zijn tas zat maar ja dat was natuurlijk niet zijn zaak. Plus het zou raar overkomen als hij het gewoon zou vragen toch? Ze waren complete vreemde voor elkaar dus.
[Ugh, Sorry mijn inspi is dood]

Voor een moment liet Nick zijn ogen afdwalen naar de zee, die je van af hier goed kon zien. Het had iets vertrouwd, die golven die kapot sloegen op het strand met dezelfde regelmaat als in Italië. Vroeger was hij bijna dagelijks op het strand te vinden, niet alleen omdat de zee hem altijd tot rust bracht maar ook omdat het grootste deel van de kust in het bezit was van hun bende. Evenals de achterbuurt die het dichts bij het strand lag en een klein deel van het centrum. Palermo was in het bezit van drie bendes, exclusief de maffia aangezien deze zich weinig met de stad bemoeide. 'Hey.' hoorde Nick de jongen naast hem zetten, rustig haalde hij de oortjes van zijn mp3 uit zijn oren. Viste het wat aftandse apparaatje uit zijn broekzak, zijn Ipod die hij een jaar geleden gestolen had had hij voor zijn vertrek aan Angel vergeven. Hij had het ding vol gegooid met muziek waarvan hij wist dat ze het leuk vond, zodat ze dat zelf niet zou hoeven doen. Hij had haar gezegd dat als ze nieuwe muziek wou ze maar aan Stefano wou vragen of hij het er voor haar op wou zetten. Ergens voelde Nick zich wel schuldig dat hij één van zijn vrienden met zijn zusje op gezadeld had. Het was een lief meisje, althans tegen hem. Maar ze kon behoorlijk lastig zijn, als ze iets wou dan zou ze niet opgeven voor ze het had. Bovendien was ze na zijn vertrek behoorlijk in gestort, iets wat hem vreselijk dwars zat. Wat hem ook terug had doen keren naar Sicilië terwijl hij had geweten dat het verkeerd of zou kunnen lopen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, schakelde zijn mp3 uit en wikkelde het snoertje van zijn oortjes er omheen waarna hij het in apparaatje in zijn broekzak stopte. “Ik ben Nick.” stelde hij zichzelf na een korte aarzeling voor aan de jongen, die na zijn begroeting weer stil was gevallen. In zijn stem was nog altijd een licht Italiaans accent te horen, één van de weinige dingen die zijn afkomst verraadde. Aangezien hij niet het typische uiterlijk van een Italiaan had. Met zijn blauwe ogen en blonde haar. Iets wat hij te danken had, aan zijn voor hem onbekende vader. Zijn moeder had hem gezegd dat het een Noord-Europeaan was, maar ze had geen idee of het een Noor, een Zweed of een Britt was. Het kon allemaal. Net als de vader van Angel net zo goed een Spanjaard kon zijn in plaats van een Italiaan. Snel zette Nick de gedachten van zich af, de laatste tijd zat het hem steeds vaker dwars dat hij niet wist wie zijn vader was. Terwijl dit hem vroeger niks had kunnen boeien. De man die zijn vader was, was al net zo sneu als zijn moeder. Nick snoof, schudde zijn hoofd en richtte zijn ogen weer op de jongen naast zich.

[Geeft niet ]

Wyatt keek nog een lange tijd naar voren, zijn blik echter op neutraal gezet. Merendeels omdat hij ditmaal zijn emotie's niet echt een naam kon geven, dus al zeker helemaal geen blik. Kort legde hij zijn beide handen op de koptelefoon die hij nog steeds op had en haalde deze van zijn oren af en hing die om zijn nek heen zodat moest de jongen wat zeggen hij het echter wel zou verstaan. Hij schakelde zijn Ipod maar uit zodat hij kon besparen op de baterij. En ja hoor voor hij het echter door had klonk de stem van de jongen weer. Hij heette dus Nick. Kort keek hij hem aan, had hij net een Italiaans accent opgepikt? Wacht een Italiaan, Iana was verliefd op een Italiaan. Zou dit hem zijn? Kon hij het vragen of hij haar kende, of zou dat maar heel raar overkomen? Wyatt zou het maar niet vragen anders zat hij hier zo meteen voor aap en daar had hij geen zin in. 'Ik ben Wyatt.' Sprak hij vriendelijk tegen Nick en begon met zijn vingers te draaien, uit verveling. Kort keek hij hem aan. Hoeveel Italianen waren er hier in Monica? Niet zo heel veel toch? 'Zit je op school hier? Of woon je hier gewoon ergens?' Zijn Deense accent kwam heel lichtjes nog door. Raar, want normaal sprak hij gewoon zonder enig accent. Misschien kon hij toch maar een gesprek te beginnen met hem. Misschien kon hij er dan achter komen of dit de jongen was waar Iana het over had. Even keek hij naar zijn tas, maar besloot al gauw maar weer gewoon naar de jongen zelf te kijken. 'Trouwens kom je van de fitness ofzo?' Vroeg hij, duidend op de tas die hij met zich mee had gesleurd. Hij zag er nu niet echt uit alsof hij net van het fitness centrum kwam, maar ja, hij kon daar ook gedouched hebben dus. Met een vriendelijke grijns keek hij hem aan en wachtte kalmpjes af wat hij zou zeggen. Kort schoten zijn gedachten aan Zeno, zijn broer die nu op een of andere hoge school zat in Denemarken. Iets wat hij normaal ook zou doen als hij niet was weg gelopen.

'Ik ben Wyatt.' stelde de jongen zich voor, in zijn stem weer klonk een Europees accent. Deens, althans dat was wat hij dacht te horen. Zijn vader kon ook een Deen zijn. Nick vervloekte zichzelf voor die gedachten, als hij ergens niet aan wou denken dan was het aan zijn vader. De gedachten aan die man, waren nog bijna moeilijker dan de gedachten aan het geen wat hij had gedaan. Dat was tenminste te verklaren, hij snapte de gevoelens die hij door bij voelde. Maar de gedachtes aan zijn vader waren verwarend, net als die aan Iana. Al verwarde Iana, hem op een geheel andere manier. Een manier die misschien nog wel vervelender was. Een zucht schoof over zijn lippen, kon hij nou niet één seconden niet aan haar denken? Aan de ene kant was hij blij dat hij haar tegen was gekomen, aan de andere kant had hij liever gehad dat hij haar nooit meer had gezien. Het was nu zo moeilijk, zo gecompliceerd. Niet alleen voor hem, maar ook voor haar. Misschien juist voor haar. 'Zit je op school hier? Of woon je hier gewoon ergens?' vroeg Wyatt, nu was Nick er zeker van dat het accent dat hij had Deens was. “Ja ik zit hier op school, jij?” vroeg hij, keek de jongen voor een moment vragend aan waarna hij zijn blik weer voor zich keek. Voor een moment staarde hij zwijgend naar de zee, dacht aan het moment waarop hij Iana in de zee had zien verdwijnen. Huiverde onwillekeurig, waarom had ze dat in hemelsnaam gedanst? Kwam het door hem? Had ze geprobeerd zelfmoord te plegen, door hem? Nick beet op zijn lip, wist de gedachten met moeite weg te duwen. 'Trouwens kom je van de fitness ofzo?' vroeg de jongen, Nick fronste even keek hem voor een moment niet begrijpend aan. Maar besefte direct daarna dat hij op de tas doelde die Nick bij zich droeg. Nick knikte, als antwoord op de vraag. Niet wetend wat hij anders zou moeten bedenken. Hij vervloekte zichzelf voor het feit dat hij niet direct had gereageerd, een aarzeling een niet begrijpende blik maakte meestal duidelijk dat je loog. En dat kon hij op dit moment niet hebben. Niemand hoefde te weten wat er in die tas zat, hij had geen behoefte om straks opgepakt te worden. Als dit gebeurde was hij er waarschijnlijk bij. Althans als ze wisten wat hij in Italië had gedaan, waarschijnlijk niet. De politie hield zich daar nooit zo lang bezig met de dingen die in de achterbuurt gebeurden. Er werden daar behoorlijk vaak mensen vermoord, benden oorlogen, drugs, schulden. Het was in zijn oude buurt altijd de orde van de dag geweest. “Jij komt uit Denemarken, of niet?” vroeg hij aan de jongen, keek hem voor een moment vragend aan. Hopend dat die zou geloven dat hij van fitness kwam en niet verder zou vragen.

Wyatt keek kalmpjes voor zich uit en dacht kort na. Als dit die Italiaanse jongen was waar Iana op viel moest hij maar niets vernoemen over haar. Toch? Kort streek hij over zijn haren waar na hij zijn blik voor een moment op Nick richtte. Nick, de Italiaanse jongen waar Iana een boon voor had. Even glimlachte hij in zichzelf en luisterde kort naar wat hij zei. 'Ik zit hier ook dus je zult me waarschijnlijk wel meer zien op school of zo.' Wyatt richtte zijn blik even op het water en besloot even op te staan en gewoon even voorover gebogen naar het water te staren. Water had iets dodelijks, iets kwaadaardigs. Voor even dacht hij aan het moment waarop Iana had verteld over dat ze zelfmoord wou plegen, door daardoor aan terug te denken sloeg hij zijn blik even neer en sloot hij zijn ogen even. Een leven zonder dat hij haar had leren kennen, dat hield hij niet voor mogelijk. Ze was misschien slechts een vriendin, maar hij had haar graag en wou haar niet kwijt als vriendin. Uiteindelijk draaide hij zich weer om naar Nick en besloot zich weer neer te zetten. Het korte knikje was hem niet ontgaan en de aarzeling al helemaal niet. Maar hij zou er niet over door gaan vragen, dat was niet echt iets voor hem en zo nieuwschierig was hij er nu ook weer niet naar om eerlijk te zijn. Toen hij hem echter de vraag stelde of hij van Denemarken kwam grijnsde hij even. 'Jep, een Deen. Valt het accent dan zo hard op? Maar jij dan, een Italiaan toch?' Vroeg hij met een grijnsje aan hem en wachtte af. Natuurlijk kon hij het fout hebben en was hij een Spanjaard of zo. Zijn kennis over andere landen was nu niet de grootste van al, misschien dat hij net de landen nog kon onthouden die er waren maar dat was dan ook maar alles.
[Flut]

Voor een moment in stilte gehuld staarde Nick naar de zee, altijd al had hij geweten hoe krachtig de zee was. Als je maar diep genoeg het water in ging voelde je de sterke stroming aan je benen trekken, je kon als slechte zwemmer ook maar beter in het ondiepe gedeelte blijven. Al waren daar soms ook verraderlijke stromingen, die je zonder pardon onder water trokken. Maar nooit had hij de zee als iets gezien dat een dierbare van hem zou af nemen. Tot Iana, tot zij in het water was gegaan om een einde aan haar leven te maken. Het besef dat hij haar bijna kwijt was geweest deed Nick huiveren. Het irriteerde hem dat hij nu weer aan Iana dacht. Waarom kon ze zijn gedachten nou niet voor een moment met rust laten? Het liefst wou hij dat het weer was als vroeger, gewoon ongecompliceerd. Al was het dat waarschijnlijk wel geworden als ze bij hem in Italië was gebleven. Maar dat kon niet, het was niet zoals vroeger en dat zou hij moeten accepteren. 'Ik zit hier ook dus je zult me waarschijnlijk wel meer zien op school of zo.' zei Wyatt, Nick grijnsde even en knikte kort. Waarna hij zijn blik voor een moment op zijn handen richtte. Hoe zou Angel reageren als hij haar zij dat hij Iana tegen was gekomen? Niet goed waarschijnlijk, ze had het niet op Iana. Eerst wel, eerst had ze haar op zich wel gemogen. Tot ze in de gaten kreeg dat de band tussen haar broer en Iana begon te veranderen. Nick had wel een idee hoe dit kwam, al was hij daar niet helemaal zeker van. Ach ja, veel deed het er niet toe. Althans nu niet meer. 'Jep, een Deen. Valt het accent dan zo hard op? Maar jij dan, een Italiaan toch?' antwoordde Wyatt op zijn vraag nadat hij weer op het bankje was komen zitten. Nick richtte zijn blik weer op de jongen. “Een beetje, niet heel erg. Ja ik kom uit Italië, Sicilië om precies te zijn.” zei hij met een grijnsje. Het viel hem mee dat de jongen niet verder vroeg naar de inhoud van de tas. Voor een moment viste hij zijn mobiel uit zijn broekzak, wierp een korte blik op het schermpje van het wat aftandse apparaatje. Over drie kwartier moest hij naar de haven toe, het zou hem geen moeite kosten de juiste havenplaats te vinden. Hij was er al eerder geweest, en Lucas had hem er van verzekerd dat het schip op exact dezelfde plek zou liggen. Dus dat zou geen probleem worden.