Sitting in silence

Kenneth wandelde heel rustig met zijn koptelefoon op door het park. Hij was gekleed in een zwarte zwarte vest en een wit hemd en een zwarte spijkerbroek, merendeels omdat hij het nogal koel vond buiten. Kenneth had het geluk weer gekregen, hoewel hij er nog steeds helemaal niet zeker over was. Ergens had hij zijn hart nog altijd verloren aan Sawyer, maar hij had haar in geen tijden meer gezien, dus daardoor maakte hij de conclusie dat ze niet meer echt op hem viel. Kort streek hij door zijn pikzwarte haren en had zijn blik op de grond gericht. In zijn oren klonk In the end van Linkin Park. De laatste tijd luisterde hij echt vaak naar hun, hij vond hun liedjes nu hebben, heel veel nut. Kenneth had zijn liedje gisteren helemaal afgeschreven en daar was hij wel blij mee. Morgen zou hij het wel aan Alain gaan geven aangezien hij zou beslissen of het echter zou gespeeld worden door de band, misschien werd het trouwens binnen kort maar eens tijd om een cd te gaan maken met de songs die ze nu al hadden. Tot nu toe hadden ze toch al zeker iets over de acht liedjes als hij het goed had waarvan er een door hem geschreven was. Alleen zou hij morgen ook eens gaan oefenen voor de muziek zien hoe alles klonk, eventueel een paar strofes inkorten. Ja dat zou hij al doen, mooi dan had hij al een vooruit zich voor morgen. Kenneth kwam aan bij een soort van gebouwde miniwaterval en wandelde naar het einde van de waterval waar de rotsen lagen, daar zette hij zich op neer en keek gewoon naar de baan waarin het water verder gleed door heen het park waarschijnlijk richting de bergen. Misschien kon hij binnenkort eens opzoek gaan naar Sawyer, kijken hoe het met haar was. Ja, dat zou hij wel gaan doen. Als hij de tijd en de zin had, maar wie weet was ze wel niet eens meer in Santa Monica, dat opzich zou hij best wel sneu vinden maar dat was dan ook haar keuze daar had hij geen in spraak over.
[Sawyer und mich]

Tevreden liep Sawyer door het park. Ze was gisteren wezen shoppen en had een paar nieuwe outfits ingeslagen. Ze droeg skinny jeans met een leuke riem, Los Angeles Ink T-shirtje en een simpel grijs vest die open stond. Ze ging met een hand door haar haar, terwijl haar gedachten wat afdwaalde. De zwarte Skullcandy headphones op haar hoofd speelde Anberlin, met True Faith. Haar gedachten gingen van Michiel tot Kenneth. Lang geleden was dat. Ze wist nog hoe ze zich gevoeld had toen ze hem zag met Emily. Dat had flink pijn gedaan en als ze eraan terug deed alsnog. Hoe zou het met hem gaan? Ze besloot haar hersenpan er verder niet over te kraken. Ook al betekende hij meer voor haar dan wat enkele anderen deden, het was nu voorbij. Hij had altijd iets gehad waardoor hij prima zijn weg kon vinden met de meisjes, dus ze verwachtte niet dat hij nog singel zou zijn. Laat staan dat ze hem ooit zou zien of dat hij nog wat met haar zou beginnen. Er waren zat meiden die mooier waren dan haar, vond ze zelf.
Langzaam werd het een potje zelf-afkraakerij. Het idee dat ze niet goed genoeg was voor anderen dreunde door haar hoofd. Een paar kilo's mogen er wel af.. En mijn neus zit best scheef. Misschien is je beha maat te klein? Vulling is ook geen slecht idee.. En poets je tanden beter, ze zijn zo geel als mais. En nog tien van die opmerkingen gingen door haar hoofd. Tot ze eenmaal aankwam bij het ingebouwde watervalletje, waar ze heen had gewild. Haar blik viel op de jongen die er zat. Zwarte haren, knap.. Als je het over hem had.. Ze voelde hoe rood haar hoofd werd en beet op haar lip. Ze versnelde haar pas maar en liep verder, in de hoop dat hij haar niet had opgemerkt.

Kenneth keek nog steeds naar het water met zijn hoofd nu duidelijk bij Sawyer. De jongen begon weer te twijfelen aan de keuze die hij gemaakt had. Zou hij tegen Savannah kunnen zeggen dat alles te snel was gegaan? Dat hij nog tijd nodig had zodat hij nog een keer goed kon praten met Sawyer om alles uit te klaren. Kenneth nam zijn mobiel even en staarde een tijd lang naar het scherm. Uiteindelijk tikte hij het scherm open en stuurde hij een sms naar zijn vriendin: Savannah, ik heb nog even tijd nodig. Ik moet nog wat dingen regelen en ik moet hier nog eens heel goed over nadenken. Ik wil je niet kwijt en het ligt niet aan jou, maar ik wil niet de foute keuze maken als je me begrijpt. Ik spreek je later wel over dit, maar voornu maak ik het even gedaan, ik moet nadenken, het spijt me. xx Kenneth
Aarzelend drukte hij op verzenden en stak zijn mobiel weer terug weg, misschien was het gewoon beter als hij de liefde liet varen, het deed hem niet goed en het bracht veel te veel ongewenste gevoelens bij hem op die hem uiteindelijk toch veel te veel moeite kosten om ze te verstoppen. Wel was hij zeker dat hij Sawyer moest spreken, gewoon om bij te praten, kijken hoe het zat tussen hun twee, en om te vragen of er nog steeds sprake was van dat hij iets voor haar betekende wat andere niet deden. Weer haalde hij zijn mobiel tevoorschijn en ditmaal stuurde hij naar Sawyer dat hij haar nog eens wou zien en dat hij momenteel in het park zat wachtend op haar. Vervolgens klikte hij op verzenden en stak het ding weer weg. De jongen richtte al gauw zijn blik op de blauwe hemel en wachtte af op een sms terug, of gewoon tot er iemand bij hem zou komen zitten. Kenneth was nu voor de moment weer single, omdat hij moest weten hoe alles nu zat. Gewoon nog een paar dingen opklaren met Sawyer, en dan kijken hoe het verder verloopt met alles. Als er een kus aan te pas zou komen zou hij ditmaal niets fout doen tegenover Savannah, aangezien ze niets meer hadden voor nu. Waarschijnlijk zou ze hem gaan haten omdat hij dit over sms had gedaan, maar hij had al eerder duidelijk gemaakt dat hij niet zeker was op het vlak van liefde.

Sawyer liep snel verder terwijl haar handen op haar wangen vastgeplakt zaten. Het vreemde was dat ze hem graag weer wou zien; heel graag zelfs. Maar toch was ze met een rooie kop weggelopen. Opeens ging haar mobiel keihard af en ze verstijfde. Ze pakte haar mobiel en klikte op berichten. Kenneth, dat hij in het park op haar wachten. Kut kut kut! Wat moest ze nu? Ze draaide zich om. Nog geen vijf meter verderop zat Kenneth. Het zou haar niks verbazen als hij haar nu wel op had gemerkt. Na haar luidruchtige mobiele toestand zou niemand haar niet gezien hebben. Ze liep naar hem toe. Ze moest alle zelfbeheersing die ze had gebruiken om niet met knikkende knieën op de grond te zakken. Ze begreep niet eens waar ze zo bang voor was. Afwijzing? Dat hij iemand had? Dat hij haar eens goed zou vertellen wat hij vond?
Toen ze eenmaal iets minder dan een meter van hem afstond - wat niet lang had geduurd - besloot ze dat ze zich zo nonchalant mogelijk moest houden. "Hee," zei ze. Erg relaxed klonk het niet; waarschijnlijk had ze hem er niet eens mee kunnen overtuigen dat ze niet nerveus was. "Je smste me?" Kwam er toen uit. Ze bekeek hem even een keer en ging met een hand door haar haar, terwijl haar witte tanden op haar lip beten. Ze voelde letterlijk hoe de lipgloss aan haar tanden plakte. Waar zou dit heen gaan?

Kenneth keek plots op toen hij wat boven zijn muziek uit hoorde komen. Een meisje met donker haar was aan het weglopen. Zou het? Nee, vast niet. De jongen richtte zijn blik weer op de grond en hoorde plots het liedje Facebook Genaration van Not So Much hoorde klinken, zijn mondhoeken krulde duidelijk omhoog en hij zette meteen het volume helemaal open en zong de woorden mee, al kwam er nu wel geen geluid uit zijn mond maar ja. Uiteindelijk zag hij vanuit zijn ooghoeken iemand naast hem staan. Hierdoor zette hij zijn koptelefoon af en glimlachte naar het meisje. Toen hij haar stem hoorde wist hij zeker dat het Sawyer was, ze was wel iets veranderd om eerlijk te zijn. 'Heeej.' Glimlachte hij zachtjes naar haar, haar stem klonk nerveus iets wat hem verbaasde. Maar hij besloot er niet op in te gaan gewoon omdat het waarschijnlijk toch geen zin had. 'Inderdaad, ik vond dat we moesten praten, en het is al een tijd geleden dat ik je gezien heb dus.' Kenneth keek haar aan en stak zijn hand uit naar haar, merendeels als teken dat ze mocht gaan zitten. Bij het zien van dit meisje leek alles omzich heen weer te verdwijnen, gewoon hij en Sawyer niets om hen heen, alleen zij twee net zoals dat in het begin geweest was. 'Dus vertel eens, hoe gaat het nu eigenlijk met je?' Oke, nu was hij gewoon om de pot aan het draaien. Maar wat kon hij dan zeggen, zonder dat het echter fout of raar overkwam. Al kwam zijn hele verschijning raar over bij iedereen maar ja.

"Heeej." glimlachte Kenneth. Kwam de zon net op of glimlachte hij naar mij? Hij gebaarde dat Sawyer kom gaan zitten, en wat ongemakkelijk deed ze dat ook. Ze vouwde een been over de ander en keek hem aan. Ze vouwde een lok haar achter haar oor waardoor haar oorbel zichtbaar werd. Ze draaide wat met de zwarte ring aan haar vinger terwijl ze naar beneden keek. "Dus, vertel eens, hoe gaat het nu eigenlijk met je?" vroeg hij. Ergens begreep ze ook wel dat het niet alleen ging om bij de praten, vooral door de woorden die hij nog geen tien seconden geleden had gesproken: Inderdaad, ik vond dat we moesten praten, en het is al een tijd geleden dat ik je gezien heb dus.
"Ja, wel goed op zich," zei ze. Aan de ene kant was het de waarheid en aan de andere kant een leugen. Alles ging goed tot ze naast hem zat. Haar hart ging als een gek te keer. Ze zou wel zeggen dat ze het liefst weg zou lopen, maar dat was niet helemaal waar. Want ergens bleef die hoop hangen, al wist ze dat het niet bepaald goed voor haar was. "En met jou dan? Nog wat gebeurd in de tussentijd?" vroeg ze om het gesprek op gang te houden. Beiden draaide ze nu om het punt heen, maar ze vond het wel goed zo. De nieuwsgierigheid naar wat hij wou melden zat er nog wel, duidelijk genoeg. Maar stiekem wou ze het ook niet horen. Niet dat ze dat kon weten tot het gezegd was, maar.. maar.. Laat het nou maar, je ziet het dadelijk wel..

Sawyer kwam naast hem zitten, hij legde zijn hand weer op zijn schoot en begon wat te spelen met het zwarte touwtje van zijn koptelefoon. Kenneth voelde zijn hart sneller slaan dan eerst, veel sneller, als hij niet beter wist dacht hij dat het eruit zou komen. Zijn ogen vielen kort op haar oorbel die zichtbaar was geworden waardoor hij even glimlachte en over zijn elleboog wreef. Het ging goed met haar, iets wat hij meteen geloofde einlijk. Aangezien hij niets kon merken van enige pijn in haar ogen, maar dat ging nogal moeilijk eigenlijk omdat ze hem niet eens aankeek. Hoe zou ze reageren als hij vertelde over Savannah? Oke, officieel hadden ze niets meer met elkaar, maar het zou misschien wel kunnen aankomen voor haar. 'Het gaat best, en zoals altijd weer vrij veel eigenlijk.' Glimlachte hij kort. Oke, hij moest echt gaan kappen met rond te pot te draaien dat was voor beiden misschien niet het allerbeste wat ze konden doen, of wel? Even schraapte hij zijn keel en ademde heel diep in. Oke, hij zou er maar voor gaan zeker. 'Sawyer, ik wil je wat zeggen ik heb een hele korte relatie gehad met iemand, maximaal drie dagen ofzo. Maar de laatste twee dagen begin ik weer na te denken over jou en mij. Ik miste je, ik was bang dat er iets gebeurt was. Ik heb het zonet uitgemaakt met haar omdat ik wil weten hoe het juist zit tussen ons. Dus alsjeblieft zeg me hoe je je voelt voor echt.' Sprak hij zacht tegen haar terwijl hij haar met een iet wat hulpeloze blik aankeek. Ergens zag hij het nog altijd zitten, het idee van Sawyer en hem als een koppel, maar ditmaal wou hij weten wat zij dacht over hen twee, of zij nog steeds over hem dacht zoals vroeger.

"Het gaat best, en zoals altijd weer vrij veel eigenlijk." zei Kenneth met een glimlach. Ze knikte even. De nieuwsgierigheid naar wat er precies gebeurd was borrelde op. "Het spannende leven van Kenneth," grijnsde ze even breed, in de hoop zichzelf wat gerust te stellen. Ze faalde er heel hard in. "Sawyer, ik wil je wat zeggen," begon hij. Ze voelde haar hart weer iets sneller kloppen. Ergens hoopte ze op een enorme liefdesverklaring, na al die tijd. Maar ze wist dat die kans klein was, dat die kans er helemaal niet meer was. Ze had het de vorige keer ook niet zo goed aangepakt, dus waarom zou hij nu nog aan haar denken. Op die manier, dan. "Ik heb een hele korte relatie gehad met iemand, maximaal drie dagen of zo." Haar vingers speelde wat in haar palmen en ze beet op haar lip. Een relatie, als ze het niet had gedacht. Ook al was ze voorbereid dat hij niet zou zeggen wat ze wou, toch kwam het hard aan. Harder dan ze eerst had verwacht.
"Maar de laatste twee dagen begin ik weer na te denken over jou en mij." De hoop steeg weer wat. "Ik miste je, ik was bang dat er iets gebeurt was. Ik heb het zonet uitgemaakt met haar omdat ik wil weten hoe het juist zit tussen ons. Dus alsjeblieft zeg me hoe je je voelt voor echt." klonk er zachtjes. De hulpeloze blik van Kenneth deed haar smelten en ze had het gevoel dat ze niet meer uit haar woorden kon komen. Ze slikte een keer en beet voor de zoveelste keer op haar lip. "Wist je dat je echt heel goed bent in mijn meest verschrikkelijke dagen weer goed te maken?" glimlachte ze kort. Net was ze nog zo nerveus geweest met het gevoel dat ze ging kotsen en binnen drie seconden was dat gezakt. "Jij en ik.." fluisterde ze even, meer voor zichzelf dan voor hem. "Ik weet niet wat ik moet zeggen.. Ik weet niet precies hoe ik het kan verwoorden." Ze keek hem even aan. Ze wist niet goed hoe ze moest reageren. Blij natuurlijk, maar hoe kon ze zeggen wat ze wou zeggen.. "Ik voel me anders bij jou. Me hart gaat als een gek te keer ook al heb ik je al een hele tijd niet gezien. Langzaam maar zeker ben ik van het verlegen meisje dat ik was toen ik net nieuw was op Monica High, in.. mij verandert. En jij bent er altijd voor me geweest. Ik weet niet hoe ik het anders kan zeggen," zei ze zachtjes terwijl ze hem aankeek. "En dat je mij kiest over alle veel mooiere en knappere meisjes hier, ik had het niet verwacht.." een kleine glimlach sierde haar gezicht. "En je weet hoe ik me toen voelde.. En het voelt nog steeds zo."

'Spannend, nee, hectish ja.' Grijnsde hij even scheef naar haar waarna zijn glimlach toch weer verdween. Kenneth keek haar aan en luisterde voorzichtig naar haar woorden, terwijl zijn tanden zich inmiddels in zijn onderlip hadden gezet. Wat hij voor had gevoeld, voelde hij nu weer nog veel sterker dan eerst. Veel sterker dan misschien wat hij voelde voor Savannah, met haar zou hij ook nog moeten praten over dit. Kenneth had weer wat te doen voor morgen of de dagen er na, morgen was het al naar Alain gaan voor zijn afgewerkte lied af te geven en er kort wat over spreken. Plots drongen haar woorden echter door en verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Guess I learned something new again.' Grijnsde de jongen even. Dat hij dat soort werking had op haar wist hij eigenlijk wel niet. Kenneth luisterde naar elk woord wat ze sprak tegen hem. 'Gooi het er maar gewoon uit.' Hoe ze het verwoorde maakte hem niet uit, zolang hij het maar kon begrijpen. Om haar volgende woorden moest hij even lachen, hij was er geweest voor haar in het begin, nu en waarschijnlijk nog veel langer. 'Ik zal er altijd voor je zijn. Dat weet je toch.' Sprak hij vriendelijk tegen haar en streek even enkele plukken haar uit zijn ogen. 'Wow, even wachten. Ik jou gekozen boven al het andere volk? Sawyer, ik denk dat jij eerder degene bent die voor mij hebt gekozen, je hebt het raarste figuur op heel Monica High uitgekozen dat is al wel heel wat.' Sprak hij met een kleine glimlach tegen haar. Een gelukzalig gevoel overspoelde hem bij haar volgende woorden, nog altijd hetzelfde gevoel. Dus wat zou ze er van zeggen als hij zeg maar met haar verder wou gaan. Daar besloot hij nog maar even over te zwijgen, de jongen legde zijn hand op de hare en streek met zijn duim over haar hand. 'Je kan niet geloven hoe goed die woorden me doen, eerlijk waar.'

"Ja dat weet ik wel, maar ik heb wel eens flink tegen je geschreeuwd.." zuchtte ze. Al snel zette ze een glimlach rond haar mond en keek hem aan. "Al die drama is stiekem gewoon om verstrikt te raken in je leven." Ergens was haar blik nog wat ongelovig. Te bedenken dat ze zich nog geen vijftien minuten geleden zich dik en lelijk had gevonden en dat de jongen die ze leuk vond nu net zijn liefde verklaarde. Toegegeven, het was zonder serenades en rozen, maar ze kon ermee leven.
"Geloof me, er zijn vele figuren die nog tien keer zo gek zijn als jij." grijnsde ze. Ze vertelde hem maar niet wat ze van zichzelf zag als ze in de spiegel keek. Beter dat ze dat voor zich hield. "Je kan niet geloven hoe goed die woorden me doen, eerlijk waar." sprak hij. Ze beet met een kleine glimlach op haar onderlip. "Volgens mij wel. Zo'n vijf minuten geleden heb je me uitgeroepen tot het gelukkigste meisje uit Santa Monica." zei ze lacherig. Enkele haren vielen weer voor haar gezicht. Even dacht ze na over hem en Emilie. Daarna ging het andere meisje door haar hoofd, al wist ze niet hoe die eruit zag. Of haar naam. Niks eigenlijk..
"En hoe zit het met haar?" vroeg ze even. Al snel realiseerde ze zich dat hij haar gedachten niet kon lezen en dus niet wist over wie ze het precies had. "Dat meisje waar je kort mee had, bedoel ik."

'Ach, schreeuwen kan ik wel aan hoor. Plus het maakt mij niet echt uit wat je allemaal gedaan hebt, zolang je maar weet dat ik er voor je zal zijn altijd. Zelfs als je nodig iemand moet slaan ofzo.' Grijnsde hij even. Dat zou hij misschien net te ver gaan maar als het echt nodig was misschien zou hij dat dan wel gaan doen. Tja, liefde deed je domme dingen doen zeker? 'Verstrikt in je leven hé? Ja, best wel.' Sprak hij droogjes tegen haar. Ja, hij raakte er verstrikt door, maar ook opgesloten in zijn eigen gedachte. Ach, dat was verleden tijd, na het gesprek met Savannah toch.Maar zou die het wel begrjpen? Kenneth haalde zijn schouders even op en richtte zijn aandacht weer op Sawyer. 'Tien keer ze gek? Misschien, maar vast niet zo raar.' Sprak hij droogjes tegen haar. Kenneth was eerder het boeventype van hier, een type dat je zo kon opeten als hij kwaad werd, al was hij dat niet. Nee, hij was wel opvliegend naar andere toe, alleszins volgens Lyron, maar ja die had hem dan ook goed kwaad gekregen dus. Eigen schuld dan maar. 'Laat me je dan het gelukkigste meisje van heel de wereld maken Sawyer.' Sprak hij zachtjes tegen haar en drukte een zachte kus op haar wang. Vervolgens keek hij even naar het water toen ze over het andere meisje begon waardoor hij even fronste. Wie Emilie, of eerder Savannah? Een beetje verward streek hij door haar haren en fronste kort. Maar al snel maakte ze het zelf duidelijk. 'Met haar ga ik praten, gewoon even alles uitleggen aan haar zodat ze kan volgen. Maar ik wil wel eerst zeker zijn, zeker dat jij en ik een koppel vormen na alles. Gewoon jij en ik, maar dan op de manier die we allebei in gedachten hebben.' De jongen plaatste zijn hand op haar wang en glimlachte even.

"Nou ik sla toch als een sperzieboon," grinnikte ze droogjes. Ook al schreeuwde ze veel, slaan deed ze niet. Niet snel. En als ze het wel deed was het heel zwak. Naar haar idee. Om hard te slaan moest ze echt goed boos zijn. Blaffende honden bijten niet, zoals ze zeiden. Ze vouwde haar haar achter haar oor. Ergens irriteerde het haar dat het steeds naar voren viel, maar het zag er wel leuk uit. Dacht ze. Ze grinnikte even over zijn opmerking. "Ik hou wel van rare mensen hoor." Al gauw begon hij over dat hij haar het gelukkigste meisje van de hele wereld zou maken.
"Gelukkigste van de hele wereld?" ze glimlachte even kort waarnaar hij een kus op haar wang plaatste. Is dat alles? Ze had wel iets meer van hem verwacht.. Tja, je kon niet alles hebben. Ze grijnsde om haar eigen gedachten. Al gauw legde Kenneth uit hoe het tussen hem en dat andere meisje zat. Maar ook dat hij eerst zeker wou zijn.
Ze voelde een hand op haar wang en schoof wat dichterbij. Haar lippen raakte de zijne voor iets langer dan vijf seconden. Haar handen zakte uit zijn nek en zo weer in haar schoot. Ergens vond ze dat wel antwoord genoeg. Toch even navragen.. "Is dat goed genoeg?" een lichte grijns speelde opnieuw rond haar lippen.

[Zo.. inspiloos TwT]

'Mooi, dan moet ik niet zeggen tegen de jongens van het team dat ik in elkaar gerost ben door mijn vriendin.' Grijnsde hij naar haar. Dat zou nogal lachwekkend overkomen, alleszins als hij het zo zou uitleggen tegen hen toch. Kon hij er toch beter een erg verhaal rond maken zodat hij er toch nog goed uit kwam. Sawyer's haar viel weer naar beneden maar met een snelle beweging lag het weer achter haar oor, het was best wel schattig eigenlijk nu hij er op ging letten. 'Wel, ja tenzij je dat niet wil natuurlijk.' Sprak hij droogjes tegen haar. Toen ze dichter naar hem toe kwam en hun lippen elkaar raakte voelde hij een sterk gevoel in zijn onderbuik waardoor hij even zijn ogen sloot, genietend van dit moment. Haar warme zachte handen gleden uit zijn nek maar toch bleef hij nog even zitten met zijn ogen gesloten. 'I couldn't ask for anything better.' Fluisterde hij toen hij zijn ogen uiteindelijk weer opende. Kenneth legde zijn arm om haar heen en glimlachte even zachtjes terwijl hij kort naar de grond keek. 'Hoe komt het eigenlijk dat ik je al zo lang niet meer gezien had?' Vroeg hij uiteindelijk aan haar, eigenlijk was hij daar best wel nieuwschierig naar. Even dacht hij aan hoe hij dit alles ging uitleggen aan Savannah, maar dat zou iets voor later zijn, nu moest hij gewoon denken aan Sawyer en hem, eindelijk.
[Yoink, hier ook hoor]

Sawyer voelde hoe Kenneth's arm om haar heen werd geslagen en leunde half tegen hem aan. Het voelde goed, zoals het al eerder had moeten zijn. Naar haar idee. Om de een of andere manier voelde het vertrouwd ook al had ze nooit zo met hem gezeten. Ze draaide haar hand in de zijne en glimlachte even kort naar zichzelf. Met haar vingers streelde ze wat langs zijn hand terwijl die glimlach rond haar mond zich verbreedde. Een warm gevoel overviel haar al snel.
"Hoe komt het eigenlijk dat ik je al zo lang niet meer gezien had?" vroeg hij toen aan haar. Nadenkend beet ze op een velletje aan de binnenkant van haar mond, in de buurt van haar onderlip. Hoe zou ze zichzelf hieruit redden? Eerlijk zeggen dat ze hem liever uit de weg was gebleven of zeggen dat het toeval was? Want dat was natuurlijk heel geloofwaardig nadat ze op vijf meter afstand haar mobiel had bekeken. Nu kon ze niet meer terug krabbelen. "Tjaa.."
Ze keek hem even aan en tuitte nu haar lippen bedenkelijk. Ach, een nieuwe relatie begon je niet met leugens. "Ik ontweek je," gaf ze toe, "maar alleen omdat ik bang was voor.. nou ja, ik denk wat je ging zeggen.."

Zijn mondhoeken krulde omhoog, hij was blij met haar. Kenneth en Sawyer, uiteindelijk toch. Emilie zou hem waarschijnlijk opeten als ze wist dat hij nu met niemand minder was dan Sawyer, het meisje waar hij met had bedrogen. Dit voelde goed aan, gezonder, beter. Kort dacht hij aan een soort van mini fotoshoot die hij een of twee jaar terug had gedaan, best wel een grappig iets van toen hij nog in Nashville was, het was echt wel iets geweest wat op niets trok, zijn haar was nog iets langer en hij had het zo gekregen dat vanachter het wat naar omhoog stak, en hij had een soort van zwarte engelen vleugels gekocht en die aan gedaan, lachend schudde hij zijn hoofd en keek afwachtend naar Sawyer. Toen hij haar woorden hoorde trok hij echter zijn wenkbrauw op en keek haar even nadenkend aan terwijl ze het verder uit legde. Dus ze was bang voor wat hij zou zeggen, en daarom ontweek ze hem? 'Wel, viel het mee wat ik gezegd heb? Of ben je nog steeds van plan om me te ontwijken?' Vroeg hij droogjes aan haar terwijl hij kort zijn haren uit zijn hoofd schudde. Kort streek hij over haar schouder en luisterde naar het water onder hen dat op het andere water neer viel. Een vrij rustgevend geluid eigenlijk nu hij het moest toegeven. Eigenlijk begon de jongen er over na te denken dat Sawyer nog niet zo heel veel wist van hem eigenlijk, best wel raar maar ja, als ze er toch niet achter vroeg zou hij er ook niet over beginnen. 'Ik heb je gemist.' Fluisterde hij nog.

"Jow, euhm ik ben Kenneth." zei een jongen. Een nieuwe stem. Ze keek om en zag een jongen met zwarte haren en versleten All Stars tegenover haar staan. Kiara stelde zich als eerste voor. Sawyer's ogen keken even naar de jongen, Kenneth. Ze was te verlegen om nog wat te zeggen tegen hem. Ze praatte sowieso weinig tegen jongens, dat vond ze doodeng. Op haar oude school sprak iedereen haar aan en maakte ze op die manier vrienden. Maar eigenlijk was ze alleen voor haar cheer-squad een beetje spontaan en nam ze de leiding.
"En dit is Sawyer." stelde Kiara haar toen voor. "H-h-hallo." bracht ze er wat onnozel uit. Al meteen had ze spijt dat ze überhaupt wat had gezegd.
"Hé, ik ga je huis niet opeten hoor. Maar goed aangenaam kennis maken." sprak Kenneth. Hij leek haar erg vriendelijk, maar toch kon ze het niet over haar lippen brengen nog wat te zeggen. Bovendien leek hij nu door te hebben dat ze wat verlegen was. Kiara was eigenlijk best wel anders dan haar, maar ook wel aardig. Toch was ze wel erg spraakzaam, iets wat Sawyer niet was. Ze knikte even wat afwezig tegen Kenneth.

Kenneth schudde haar uit gedachten. "Ja, ik ontwijk je voor de rest van mijn leven, net nu ik toegeef dat ik je leuk vind." grijnsde ze even droogjes. Vervolgens schudde ze haar hoofd. Er klonk zacht gefluister. Ze kon nog maar net verstaan wat hij zei.
"Ik jou nog veel meer.."

[Jeez.. Ik zou me moeten schamen. xD]

Eigenlijk hun eerste ontmoeting kon hij zichzelf nog vrij perfect herinneren, het was dat hij uit zijn kamer was gekomen anders had hij haar heel waarschijnlijk niet ontmoet en dan zou zowat zijn hele leven anders zijn verlopen. Maar toch was hij blij dat hij haar nu had, eindelijk na al die tijd was ze weer bij hem en nu kon hij haar weldra de zijne noemen. 'Dat doe je heus niet hoor. Anders ga ik heel down worden hoor.' Grijnsde hij poeslief naar haar. Even keek hij haar aan waardoor hij ook meteen haar woorden hoorde, een duidelijk reactie op de zijne. Kenneth trok haar iets dichter tegen zich aan en drukte haar een kus op haar voorhoofd. Waardoor hij uiteindelijk door zijn koptelefoon waar nog de hele tijd muziek had doorgeklonken One in a million hoorde. Een liedje dat in zijn ogen over Sawyer ging. Zachtjes zong hij de woorden mee, terwijl hij haar aankeek welliswaar om haar toch duidelijk te maken dat dit liedje gewoon op haar sloeg naar zijn mening. 'Girl your so one in a million, you are. Baby you're the best I ever had. Best I ever had. And I’m certain that.
There ain’t nothing better. No there ain’t nothing better than this.' Terwijl hij deze woorden zong, verscheen er een volledige glimlach op zijn gezicht. 'Het maakt me niet uit wat je van jezelf vind. Voor mij ben je het perfecte meisje, weet dat. Voor mij heb je alles wat ik zoek in een meisje. Weet dat.' Sprak hij toen het refrein uitgezongen was. Ze was perfect hoe ze was, en het maakte helemaal niet uit voor hem wat anderen vonden. Aangezien hij zelf ook niet het uiterlijk had van elke jngen hier bijna, dat was hem vaak genoeg op de neus gedrukt, en het zou nog vaak gezegd worden. Maar hem maakte het helemaal niets meer uit.

Sawyer had al ontdekt dat hij zijn muziek aan had staan en had er niks tegen gehad. Het klonk zachtjes en hij had zijn oortjes niet in, dus hij lette wel degelijk op. Ze voelde een kus op haar voorhoofd. "Girl your so one in a million, you are. Baby you're the best I ever had. Best I ever had. And I’m certain that.
There ain’t nothing better. No there ain’t nothing better than this.." een kleine glimlach verscheen rond haar mond terwijl opnieuw een warm gevoel haar overviel. Na al die tijd was het dan toch weer zo ver. Ze had er wel heel lang op moeten wachten, maar het was het waard. Daar was ze nu wel achter. "Je bent veel te goed voor mij," glimlachte ze en ging met een hand door haar haar. Ze realiseerde het geluk dat ze had.
"Het maakt me niet uit wat je van jezelf vind. Voor mij ben je het perfecte meisje, weet dat. Voor mij heb je alles wat ik zoek in een meisje. Weet dat." sprak hij. Pas toen begreep ze wat 'vlinders in je buik' waren, waar al die domme liedjes over gingen. Ze was misschien niet perfect over het algemeen, maar dat ze perfect was voor een persoon was al goed genoeg. Het was alsof hij toch haar gedachten had kunnen lezen en had kunnen zien hoe niet perfect ze zich voelde. Ze had het maar goed. "You sure are something," glimlachte ze naar hem terwijl ze haar hoofd op zijn schouder plaatste. Hij had haar van dag een al in zijn handje gewerkt.

Kenneth schudde zijn hoofd op wat ze zei. Te goed voor haar? Hij? Helemaal niet. Dat was de jongen zeker niet. Nee, zij was degene die te goed was voor hem. Kenneth had haar genoeg aangedaan, eerst alles voor Emilie, dan alles toen hij met Emilie samen was, en nog steeds wou ze bij hem zijn. Iets wat hij maar niet leek te begrijpen als hij heel eerlijk mocht zijn. Ja, hij had geluk met haar, dat was zeker waar. De jongen voelde een gewicht op zijn schouder en wist hierdoor dathet Sawyer was die haar hoofd op zijn schouder plaatste. Zachtjes streek hij over haar wang, en toen hij haar woorden hoorde moest hij even lachen. 'Maybe, but i'm your something.' Glimlachte hij. Hij haalde diep adem en eindelijk wist hij weer dat alles goed zou komen, eindelijk kon hij zijn leven weer gaan leiden zoals vroeger. Gezocht en eindelijk gevonden, eindelijk had hij degene weer gevonden waar hij zijn verdere leven mee wou delen. Kenneth richtte zijn blik vervolgens even op de lucht en ademde diep in, na alles wat hij hier al had meegemaakt de break up met Emilie, de ruzie met Lyron en Alain, was het eindelijk voor hem weer afgelopen. Even dacht hij aan vroeger, zijn bende, meteen voelde hij een steek in zijn hart om het verlies dat hij toen geleden had met dat ene meisje. Uiteindelijk was gebleken dat zij een kogel voor hem had op had gevangen. Een diepe zucht weerklonk, het was niet zijn schuld maar toch als hij die bende oorlog niet was begonnen of als hij het gelaten had dan zou ze nu waarschijnlijk nog leven.

Sawyer voelde hoe hij over haar wang streelde en zei dat hij haar 'something' was. Een kleine glimlach hing rond haar mond, terwijl enkele haren voor haar gezicht vielen. Rot haar.. "Ik zou het ook niet anders willen hoor." reageerde ze op zijn opmerking. Ergens maakte ze zich toch zorgen, omdat hij zei dat hij maar drie dagen met dat meisje had gehad. Wat als het straks hetzelfde verhaal met haar was? De relaties die ze in Engeland had gehad waren nou ook niet echt.. geslaagd. Dat was ook altijd van korte duur. Het langst dat ze met iemand had gehad was twee weken en toen waren ze het allebei alweer zat. Waarom zou dit anders zijn? Al liep ze toch al een paar maanden rond met dat zelfde gevoel voor Kenneth..
Bijna alles wat ze had doorgemaakt met Kenneth kon ze zich nog herinneren. Wat ik me afvraag, Kenneth, is of je wel een nieuwe relatie met me aan zou kunnen gaan op het moment. Niet dat je dat wilt, maar als je dat van plan was. Want ik weet wel zeker dat je nog aan háár denkt. Dat had ze gezegd. En ergens stond dat idee nog in haar hoofd, maar enkel van toen. Toen was nog niet het goeie moment geweest. 'Maar voor nu, laten we het houden op de beste vrienden oke?'

Kenneth werd weer uit zijn gedachten getrokken door Sawyer's woorden. Ze zou het niet anders willen. Dan waren ze dus met twee. Kenneth dacht even na. Hoelang zou hun relatie gaan door, een week, een maand? Hij kon er geen duur op plakken, wel wou hij dat ze voor heel lang zou duren. Merendeels omdat hij haar voor altijd bij zich wou houden, zijn relatie met Savannah had van korte duur geweest omdat hij moest nadenken over alles, over Sawyer en heel die zooi. 'Ik beloof je dat ik in deze relatie mijn best zal doen om ze te behouden om ze heel lang te laten duren. Maar ik denk niet dat het zo moeilijk zal zijn.' Even glimlachte hij en legde zijn hoofd tegen het hare aan terwijl zijn gedachten vervlogen naar het gesprek na die break up met Emilie. Toen had ze willen wachten omdat ze wist dat hij nog dagdagelijks aan haar zou denken, iets wat hij nu wel begreep uiteindelijk. 'Ik heb je nog niet bedankt trouwens. Dank je dat je nog wou wachten toen. Je had gelijk over dat denken aan Emilie. Ik dacht nog dagelijks aan haar als ik eerlijk mag zijn, maar nu. Nu zijn zij en ik nog gewone vrienden niets meer, we hebben alletwee een ander leven zij met Alain en ik hoop stiekem op een eigen leventje met jou.' Sprak hij deels ontkennend tegen haar. Ja, de periode na hun twee had hij gewoon al geleefd tot op iets van een drie dagen geleden, en dan was hij weer een paar uur alleen en nu zat hij hier met Sawyer, zijn beste vriendin/en nu ook uiteindelijk échte vriendin.

"Ik beloof je dat ik in deze relatie mijn best zal doen om ze te behouden om ze heel lang te laten duren. Maar ik denk niet dat het zo moeilijk zal zijn." een kleine glimlach sierde haar mond. Het was fijn om dat te weten. Iets dat je al zo lang wou, maar niet kon hebben, was des de beter voor het feit dat je het uiteindelijk wel had. "Als jij je best doet, doe ik dat ook.. Goed?" haar glimlach werd wat groter. "Ik heb je nog niet bedankt trouwens. Dank je dat je nog wou wachten toen. Je had gelijk over dat denken aan Emilie. Ik dacht nog dagelijks aan haar als ik eerlijk mag zijn, maar nu. Nu zijn zij en ik nog gewone vrienden niets meer, we hebben alletwee een ander leven zij met Alain en ik hoop stiekem op een eigen leventje met jou." sprak Kenneth toen. Sawyer voelde hoe zijn hoofd tegen de haren zat. Fladder, fladder. Vreemd genoeg waren die vlinders best een fijn gevoel.
"Dan ben ik blij dat dat van twee kanten komt.." zei ze zachtjes en sloot haar ogen voor een moment. Kon dat moment maar eeuwig duren. Kon ze maar voor altijd zo zitten. Met het kleine watervalletje achter hun, lieve woordjes die in haar hoofd hingen en haar hoofd op zijn schouder. Zou het maar nooit anders zijn. Zouden ze maar voor altijd zo blijven, bij elkaar.. Al wist ze dat die kans onwaarschijnlijk klein was.

'Daar ga ik je aan houden hoor.' Grijnsde hij eventjes en streek even langs haar schouder. Ergens wist hij dat een relatie niet voor eeuwig was, aangezien het echte verliefd zijn op een persoon maar vier tot vijf maanden duurde, misschien zelfs minder. Al had hij toch het gevoel dat hij al langer echter iets voelde voor haar, en na die maximum van vijf maanden was er alleen nog maar het houden van een persoon. Maar misschien was dat genoeg voor hem, voor hen. Maar hoe lang een echte relatie tussen de twee stand kon houden wist hij niet. Misschien voor een maand of twee, misschien langer misschien zelfs korter. Kenneth wist alleen dat hij weer gelukkig was, volledig gelukkig dan toch. 'Sawyer, hoe lang zie je ons duren? Ik bedoel als een koppel.' Vroeg hij vrij zachtjes aan haar terwijl hij zijn hoofd uiteindelijk optilde en haar weer aan keek. Ergens wou hij wel weten wat zij er zelf van vond. Als hij zelf even na ging hoelang zijn op een na langste relatie had geduurd wou hij daar best wel over gaan. Die relatie had toch iets van een drie maanden geduurd, dus wie weet als je het juiste doorzettingsvermogen had en ze zouden de relatie levendig kunnen houden dan zouden ze misschien wel daar over kunnen gaan. Even legde hij zijn hand op haar wang en keek hij haar met een kleine schittering in zijn ogen. Zo wou hij wel even blijven zitten, misschien wel een hele lange tijd. Gewoon de tijd aan hun voorbij laten gaan, gewoon samen. Maar was het weg gelegd voor hen twee?

"Sawyer, hoe lang zie je ons duren? Ik bedoel.. als een koppel." vroeg Kenneth toen zachtjes. Sawyer keek hem even aan. Ja, dat was een interessante vraag. Wat kon ze geloven, wanneer kon ze weten als het niet meer ging? Ze keek hem aan. De manier waarop hij keek stond haar niet aan, alsof hij onzeker was over de relatie tussen hun twee. Ze had tijd genoeg om erachter te komen hoe lang het zou duren tussen hun. Maar ze voelde zich relatief klaar voor de relatie en het boeide haar niet echt hoe lang het stand zou houden. Nou dat was niet waar, ze hoopte dat het niet van korte duur zou zijn, al wist ze van zichzelf dat ze snel interesse verloor. Wat deed Kenneth nou met haar? Ze begon hem veel te leuk te vinden. En het moeilijkste was dat ze wist dat ze het niet lang vol zou houden, al wou ze dat het niet waar was. Want ze voelde zich zo goed nu, alsof ze eeuwen had moeten wachten op iets maar nu klaar was om het weer weg te gooien. Maar dat ging ze niet doen, voorlopig.
"Ik weet het niet," zuchtte ze uiteindelijk en keek hem even aan. "Zo lang tot een van ons het zat is, daar zit geen tijd op.. En hopelijk duurt het nog heel lang." Aan her blik was af te lezen dat ze twijfelde, maar op dat moment zette ze een belofte voor zichzelf.

Kenneth keek haar even aan, maar toch trok de lucht zijn blik weer aan. De blauwe hemel waar de zon aan het schijnen was. Ergens had hij zijn hoop gevestigd op een hele lange tijd samen zijn met haar, en hij wist van zichzelf dat hij dat zou kunnen waarmaken. Maar of zij de interesse in hem niet verloor, daar kon hij niet over oordelen. Dat was iets wat ze compleet voor zich zelf moest uit maken. Als het over zou raken tussen hun dan was het zo, dan had hij op zijn minst wel een relatie met haar gehad. Dan hadden ze het geprobeerd. De jongen kon niet zeggen dat zijn gevoelens voor haar ooit verzwakt waren sinds die ene keer dat hij met haar gesproken had na zijn break up met Emilie. Ergens waren ze nog sterker geworden, sterker als zijn gevoelens voor Emilie, misschien, dat kon hij niet met zekerheid zeggen. Haar woorden haalde hem uiteindelijk uit zijn gedachten en meteen keek hij haar weer aan. 'Ik hoop het ook Sawyer, eerlijk waar. Met jou wil ik lang verder gaan.' Sprak hij zacht. Kenneth drukte haar een zachte kus in haar nek en glimlachte even. Een vogel die wat verder van hun neerstreek trok zijn aandacht, het was een klein dier maar zeer opvallend, en dat niet door de kleur maar door het geluid dat het dier maakte. Een vogel, hoe zou het zijn om een vogel te zijn? Alles te bekijken vanuit een hoger punt, gewoon gaan en staan waar je maar wilde. De echte vrijheid tegemoet. Een vogel, het zou leuk zijn om dat ze zijn dat wel.