Girls always cry, guys will never admit they did...

Alain zakte neer in een gigantische zitzak met één of ander alcoholisch goedje, gekregen van een omgekochte barman. Het was grappig om naar de mensen te kijken die er zaten. Een paar trutjes die hun status als bitches hoog wilden houden door een glas cola in het gezicht van een vent hadden gegooid omdat hij met hen flirtte. De middelste was aandachtsgeil, de anderen waren slechts meelopers die graag waardering van iemand kregen. The only thing that matters, is climbing up that social ladder... Aan de andere kant van de zaal liep een meisje bij een jongen vandaan, waarschijnlijk had ze het uitgemaakt en Alain schatte dat de vent was vreemdgegaan. Er liepen tranen over de wangen van het meisje, als de jongen niet constand met zijn handen door zijn ogen wreef kon je ook zien dat hij aan het huilen was. Girls always cry, guys will never admit they did... In een zitzak zat een jongen die altijd heeft geleefd alsof de wereld om hem heen niet draaide, een arrogante egoïst. Hij had geen vrienden, nog nooit een vriendin gehad en zelfs zijn familie had hem verstoten. Je vraagt je af wie deze jongen is, het antwoord is een stomme ik...
Je had een aantal soorten mensen in deze wereld. Mensen die de wereld begrepen en wisten hoe je een lekker leven op kon bouwen, Emilie viel hieronder. Je had mensen die geil werden van aandacht en er alles aan deden om zo bekend mogelijk te worden, de middelste van die trutjes vielen daaronder. Je had mensen die onzeker waren, maar wel waardering wilden, de buitenste trutjes vielen daaronder. En je had mensen die niets van de wereld en haar normen begrepen, om vervolgens maar een eigen levenswijze te kiezen. Alain viel onder het laatste, Ruby ook. Lyron hing waarschijnlijk tussen de eerste en de laatste in, apart.
De jongen sloeg het drankje in één keer achterover, liet zijn hoofd naar achter hangen en sloot zijn ogen. Wat wilde hij met zijn leven? Al heel lang had hij niet op meisjes gejaagd, wilde hij terugkeren naar die wereld of wilde hij blijven wachten op Emilie om te horen dat ze waarschijnlijk toch met Lyron samen was. Ja, voor haar was het beter, maar toch hoopte hij ergens dat ze niet naar hem terug ging.

[Ik kom je eeuwige rust voorgoed verstoren >3]

Met een sexy mini-dress aan stapte ze voor de tweede keer in haar 'Monica-carriëre' de Zanzibar binnen. Het was tot nu toe een van de plekken die haar het meeste aantrokken. De hakken die ze aan had waren nog hoger dan de laatste keer, ookal was dat bijna onmogelijk. De dreunende muziek deed haar lichaam weer bonzen toen ze de danszaal binnendrong en door de dansende mensen heen bewoog. De felle lichten die er in alle kleuren waren dansten om de mensen heen en bleef soms hangen op een meisje of jongen. Haar blik schoot weer naar de bar, haar doel en waar ze zo snel mogelijk toe ging. De mensen waren vandaag in een dauwbui, en af en toe kreeg ze een beuk in haar rug. Zo nu en dan keek ze ook geïrriteerd naar de mensen die duwde en gaf ze met haar schouder snel een beuk terug. Jahoor, eindelijk was ze bij het rustige gedeelte waar maar een paar mensen waren. Hier kon ze haar perfecte lichaam goed showen en met een heupwiegende beweging liep ze naar de bar. Er zat een zitzak naast waar een jongen op zat en in een andere hoek stond een meisje te janken omdat haar vriendje d’r blijkbaar in de steek liet. Ah wat zielig. Not. De jongen zag er niet verkeerd uit, in elk geval geen nerdo of iets in die richting. Als ze het goed had dan, want niet bij iedereen bepaalde het uiterlijk ook het innerlijk. Ze zag dat er nog een zitzak naast de jongen lag en ze ging er op zitten. Ze gooide haar mooie haar naar achter en sloeg haar been over de andere. Ze liet haar blik even over de jongen glijden en glimlachte zijn richting uit. Jeah, de tandpastasmile van d’r mocht zijn schulp weer uit. "Hi there, ik lust wel een bacardi cola." zei ze tegen de jongen naast haar. Ze keek hem nog steeds oogverblindend aan en haar perfecte gezicht en felgroene ogen wachte op een reactie.

(Niks)

Twee jaar geleden had hij haar gedaan, echt waar. Sinds een jaar of misschien iets langer vond Alain het minder, iemand doen die zich voor je aanbood. Alsof een jager een konijn met een gebroken poot dood ging schieten, ook al was het misschien een heel mooi konijn, het voelde anders. Het was anders dan een onschuldig meisje in zijn leugens te laten trappen om na één nacht al het contact te verbreken, dat laatste gaf meer voldoening. Een ziek soort voldoening, wist Alain. Het was niet normaal dat zoiets hem tevreden stelde, maar hij was dan ook niet normaal. Nu was echter een andere situatie, na maanden gestopt te zijn met jagen, kon hij niet één keer een konijn met een gebroken poot schieten? Het was een mooi meisje, iets te perfect, dat wel. Voor Alain was het een minpunt als je aan alle eisen van perfectie voldeed, het was niet echt origineel en je kon hetzelfde exemplaar ook in zes andere werelddelen vinden.
De jongen streek door zijn haren en leunde achterover, ze vroeg hem een bacardi cola te halen. Nee, hij had hier geen zin in. Alain wist dat de kans klein was, maar hij was aanwezig. Misschien besloot Emilie hem toch boven Lyron te verkiezen, heel misschien. Alain keek naar het meisje en beet op de binnenkant van zijn wang. Het was niet eenvoudig om het te zeggen, maar hij deed het toch. Althans, dat was hij van plan, een ander meisje kwam ook naast hem zitten, links van hem. Ze was een stuk onschuldiger, minder mooi en gaf minder om haar uiterlijk dan dat het meisje rechts van Alain dat deed. Normaal gesproken zou Alain ook haar niet schieten, konijnen die zichzelf niet goed konden verzorgen moest je niet schieten. Daar zat hij dan, tussen een gebroken poot en een niet-perfect meisje. Nee, het ging hem vandaag niet worden, dat leek wel duidelijk.
Alain draaide zich naar de barbie, rechts van hem. ''Ik haal de Bacardi Cola en nodig je uit om morgen mij te zien basketballen, na het basketballen gaan we naar mijn slaapvertrek, doe ik je en zie ik je nooit meer. Kunnen we best overslaan...'' zei hij met een glimlach en draaide zich naar het andere meisje, ''Ik palm je in, zeg dat ik zielsveel om je geef en van je hou. Binnen 48 uur heb ik jou zo ver gekregen om te overnachten, omdat je denkt dat jij de ware voor mij bent, ook al heb ik geen idee wat de ware überhaupt inhoud. Het telefoonnummer wat je van mij hebt gekregen blijkt die van een loodgieter uit Sacramento. Kunnen we best overslaan...'' vervolgde hij en stond op, hij moest nog even wachten met jagen en weer terug gaan om nog wat op zijn gitaar te spelen. Alain stak met twee meter een stukje boven de rest van de bezoekers uit en kon zo veel van de zaal zien. Één ding viel hem op, was dat Ruby? Ja! Nee, toch niet. Hij verbeelde het zich.
Vermoeid ging hij aan de bar zitten, er kon nog wel iets alcohol bij voor hij terug ging naar de Living Building. ''Doe maar twee biertjes...'' zei de jongen tegen de barman die hij eerder had omgekocht en legde twee muntjes op de bar.

Met een gloednieuwe armband die prachtig glitterde zodra één simpele lichtstraal hem raakte kwam Ruby de club binnen, maar ze was er niet op uit om vanavond een jongen te veroveren of om te dansen op de leukste liedjes die in de Zanzibar gedraaid werden. Sterker nog, ze was hier om de armband te verkopen. Het meisje dat had aangegeven dat ze de armband van haar wilde kopen was het er namelijk mee eens geweest dat ze vanavond naar Zanzibar zouden gaan. Een veilige beslissing voor de dief, omdat de agenten vooral rond Bar Copa gelokeerd waren en deze bar niet echt in de gate gehouden werd.
Het duurde niet lang voordat ze het meisje opgemerkt had bij de bar, en nonchalant als ze was ging Ruby gewoon naast haar staan. Na een kort gesprek handelde Ruby de armband zijdelings langs de bar aan haar over en gaf het meisje haar het desbetreffende geld, zo'n driehonderd dollar, welke ze zelfvoldaan in haar zak stak. Met een glimlach -een gemaakte glimlach, maar goed- bestelde Ruby een drankje naar keuze voor het meisje, en bestelde ze zelf een glas water. Ze had het niet zo op alcohol, en had daar haar eigen redenen voor. Toen ze haar plekje aan de bar aan iemand anders af wilde staan en ergens op een sofa neer wilde ploffen merkte ze iemand op, eentje die die haar maar al te bekend voor kwam. Alain. Ze volgde hem met haar ogen en merkte op dat hij tussen twee meisjes in zat, zoals ze eigenlijk wel van hem verwachtte. Zijn volgende zet, echter, was wat onbegrepen voor het meisje. Hij .. liep weg van ze? Was hij dan echt zo messed-up zoals ze hem wel eens eerder had gezien? Toen hij haar kant op liep draaide ze rustig weer om, en nam ze een paar slokken van haar water. Het maakte haar eigenlijk niets uit als hij haar had gezien terwijl ze haar blik op hem gericht had, hij moest zelf weten hoe hij dat zou opvatten. Toen hij eenmaal naast haar stond en een tweetal bier bestelde, kon ze een kleine grijns niet tegenhouden en bereikte deze haar gezicht. "Je bent nog steeds niet je oude zelf, of wel soms?" grijnsde ze naar hem, waarna ze een slok van haar water nam, hem ondertussen via haar ooghoeken aankijkend.

Alain werd opgeschrikt door een stem die hij maar al te goed herkende. Of was het gewoon weer een stem wat erop leek? De jongen keek op, het was Ruby. ''Ruby...'' mompelde de jongen wat geschrokken. Hij dacht aan hun eerste ontmoeting en pulkte daarbij zonder er echt bij na te denken wat aan zijn ketting, vandaag hing er een pikzwarte plectrum aan wat opviel van bij zijn shirt. Famous, zijn favoriete merk sinds kort, al weken liep hij met een F op zijn borst rond en iedere dag had hij een gloednieuw shirt aan. Ja, het geld had ook voordelen.
''En dat amuseert je...'' antwoordde Alain wat vaag, hij wist niet zeker of het een opmerking of dat het een vraag wat. Hij kon het haar niet kwalijk nemen, de jongen had er zelfs een theorie bij. Alain's hobby was om meiden in een leugen te laten trappen, Ruby's hobby leek het aanschouwen van haat, pijn, verwarring en andere negatieve emoties. Nou ja, het was niet zozeer een theorie als gewoon ooit eens zijn hoofd in komen rollen.
De jongen kreeg twee bier voorgeschoteld, hij was van plan om ze weg te atten in zijn uppie maar wist dat het onbeleefd was. Aan de andere kant, wilde hij wel het gezelschap van Ruby hebben? Voor het eerst leek het gesprek niet dodelijk, wat de vorige keren wel zo was. Wat was er verandert? Emilie, hij dacht niet meer aan Emilie. ''Bier? Of iets anders?'' bood hij aan met een glimlach. Het was best prettig, niet denken aan Emilie. ''En, hoe is jouw leven?'' vervolgde Alain. Hij verwachtte dat het wel ging, hoewel ze altijd een uiterlijk zonder emotie droeg leek ze nu toch iets meer kleur te hebben dan eerder. Of kwam dat door het vage shotje wat hij eerder vandaag achterover had geslagen?

De jongen leek haar te herkennen, mooi, ze had dus een indruk op hem gemaakt die zo blijvend was dat het zelfs de liters alcohol die de jongen achterover leek te drukken kon doorstaan. Zijn stem leek echter wat geschrokken te zijn, en zoals ze normaal was hoopte ze dat dat kwam doordat hij een afgrijzelijke hekel aan haar had. Of angst voor haar had, aangezien beiden een positief iets waren in een relatie tussen haar en een jongen. Angst betekende dat ze macht over de ander kon hebben, en het afgrijzen duidde aan dat er niet zo'n heel goed contact tussen de twee zou verlopen en de één de ander het liefst zou vermijden. Dit betekende in beide gevallen dat ze Alain niet zo vaak meer zou zien. Ze wilde nooit -maar dan ook nóóit- meer gevoelens voor de jongen krijgen, want wanneer je gevoelens voor iemand kreeg, in wat voor vorm dan ook, dan eindigde je alleen maar gekwetst. En zijzelf was het levende bewijs ervan, net als vele anderen deden, dus waarom zou ze nog geloven in de liefde? Waarom zou ze het niet willen haten, zeker wanneer er haar werd verteld dat ze dat soort dingen moest verachten? Ze vroeg zich af hoe het zien van Alain haar in welke mogelijke manier dan ook kon laten denken aan de liefde, maar schoof deze gedachte maar snel opzij.
"Natuurlijk amuseert dat mij." antwoordde Ruby met een kleine glimlach, eentje die zoals gewoonlijk niet doorbrak op haar gehele gezicht. Hij had het behoorlijk bij het goede eind met zijn gok, maar natuurlijk werd dat ook niet anders van hem verwacht sinds hij meer tijd met haar had doorgebracht dan iedere andere jongen deed. Anderen waren voor eventjes, ze kregen een praatje en als ze goedgekeurd werden kregen ze meer, maar wat had Alain gekregen? Diepzinnige gesprekken waar ze van walgde, gesprekken die hij waarschijnlijk ook graag inruilde voor iets anders. Toen hij haar bier aanbood, keek ze hem even fronsend aan. Hoe had hij de barman om kunnen kopen zodat hij alcohol kreeg? Hij was nog lang geen 21 jaar.. Ze besloot dat ze het eigenlijk niet wilde weten, en schudde langzaam haar hoofd. "Nee, ik hou het vanavond op drankjes die ikzelf kan verkrijgen." antwoordde ze met een grijns, het feit dat ze nooit dronk verzwijgend. "En ja, met mij gaat het prima. De zaken lopen goed en ook op school gaat het wel. En ook ben ik naar de kerk geweest, voor het eerst sinds tijden." grijnsde ze, in het laatste een wat mysterieuze toon verwikkeld. Dat ze naar de kerk kwam om godslasterende dingen te uiten en deze te besmeuren met bloed verzweeg ze even, straks werd ze nog gezien als een duivelaanbiddende psychopaat. "En hoe gaat het met jou, dan?" vroeg ze, niet omdat ze er benieuwd naar was maar eerder omdat ze dan volgens sommigen aardiger over kwam.

Alain vroeg zich af waarom zijn hoofd nu geen grote chaos werd of misschien juist rust creëerde doordat hij werd afgeleid van Emilie. Was het omdat Emilie al een chaos aan het maken was? Wat hadden Emilie en Ruby nou gemeen? Vrij weinig. Ruby was duivels, emotieloos en niet echt iemand voor een relatie. Emilie was goddelijk, spontaan, ze was wel iemand voor een relatie, maar zou die nooit met hem aangaan. Alain liet zijn wenkbrauwen zakken, het waren tegenpolen maar hadden één ding gemeen. Ze waren onbereikbaar. Was het misschien het ultieme ''jagen'', hen toch in een relatie praten? Wat hij in zijn onderbewustzijn wilde? Nee, want Ruby was nu net zo onbereikbaar. Dat kon het dan toch niet zijn.
De jongen nam een slok van zijn bier en beet op de binnenkant van zijn wang toen Ruby het aanbod afsloeg. Geen alcohol voor haar? Ze leek iemand te zijn die alles deed wat god verboden had, waarom dan geen alcohol? Oh shit, het volgende werd beter. Alain kon een lach niet inhouden. Ze was naar de kerk geweest en Alain was de paus. Vast om mensen naar het satanisme te bekeren. Hoewel, misschien was dat het wel. Ze was een kerkganger geworden en nu niet meer totaal onbereikbaar? Nee, dat was te gek. ''Niet om het één of ander, maar stel dat ik een relatie met jou zou willen... Dan heb ik totaal, nul, geen kans?'' vroeg hij, alsof het een normale chitchat vraag was en vervolgde om nog even op haar eerdere vraag te antwoorden, ''Je zag me net bij twee meiden weglopen, hoe denk je dat het gaat?''
Hij vernam uit Ruby's opening een minuut terug dat ze hem de meiden had zien dumpen, ze was immers niet helderziend.

Ruby beet ietwat kwaad op haar onderlip, alleen maar om een snauw gericht aan de jongen te voorkomen. Hij had gelachen om haar bezoekje aan de kerk, maar waarom? Misschien omdat hij haar anders zag als een godliefhebbend meisje dat niets kwaad deed..? Waarschijnlijk wel, en de gedachte aan dat ze zelf wist hoe het écht zat stelde haar een klein beetje gerust.
De vraag die de jongen stelde bracht haar van haar voetstuk, en voordat ze haar ijzeren masker in een haastige bui op kon zetten bereikte een gechoqueerde uitdrukking haar gezicht. Wat in earth was hij aan het denken? Was hij niet helemaal goed in zijn hoofd, ofzo? Wat zette hem er tot aan om zoiets aan haar te vragen, wilde hij soms vermoord worden? De gechoqueerde uitdrukking maakte al snel plaats voor een kwade, en voordat ze haarzelf kon tegenhouden sloeg ze met haar hand tegen zijn achterhoofd aan, in de hoop hem een beetje bij zinnen te brengen. "Doe eens normaal, Alain." mompelde ze wat geïrriteerd, de vraag die hij had gesteld niet leuk vindend. Alsof hij er serieus over nadacht, zelfs na al die tijd dat ze elkaar niet gezien hadden. Hij had haar laten weten dat hij het moeilijk gehad had met zijn gevoelens rond haar buurt, wat volgens haar allemaal onzin was. Het was onmogelijk, ze behandelde hem als vuil en alsnog had hij haar leuk gevonden, als ze hem moest geloven. Ze wist dat hij in de tussentijd genoeg meisjes mee had gekregen naar zijn kamer, dus daar lag het probleem niet, of wel..?
"Ik denk niet dat ik het wil weten.." grijnsde ze, waarna ze opnieuw een slok van haar water nam, waarheidsgetrouw. Ze wílde het ook niet weten, en dat lag volledig aan haar gebrek aan interesse. Hij moest zelf weten wat hij deed..

Ruby antwoordde met een veel betekenende klap op zijn achterhoofd, zo één die hij meestal op zijn wang moest vangen. Alain kon slechts glimlachen, ze werd niet aantrekkelijker door dit antwoord. Ze was dus nog altijd onbereikbaar en de jongen wilde dus niet een relatie met een onbereikbaar iemand. Of was het helemaal niet zulk goed nieuws? Nu wist hij niet waar het wel aan lag. Alain geloofde niet dat er dingen zonder een reden gebeurde, niet iets wat je lichaam doet. Of was liefde - Alain vond het een lastig woord, zelfs om het, het stemmetje in zijn hoofd te laten zeggen - werkelijk zo onvoorspelbaar? Nee, er moest een reden achter zitten.
De jongen zuchtte en sloeg de rest van zijn bier achterover. Hij keek weer naar Ruby, ze bleef mooi, maar niet op de manier zoals ze dat eerder was. ''Waarom niet als ik vragen mag? Ik bedoel, buiten het feit dat ik een eikel ben en geen ervaring met relaties heb na mijn tiende levensjaar.'' begon hij en begreep dat hij wat vaag moest klinken. Hij vervolgde iets duidelijker, ''Over wat voor eigenschappen moet een persoon beschikken om eventueel wel een relatie met je aan te gaan?''
Alain keek in haar ogen, hopend dat hij haar reactie kon peilen. Echter werd hij opgeschrikt door zijn mobiel die trilde. Ongeveer een tiental mensen hadden zijn nummer, waaronder Emilie. Was het haar? Had ze uitkomst over haar gesprek met Lyron? Alain las op zijn mobiel echter de naam van zijn broertje, Tristan. Wat moest hij nu? Zijn broertje zat op Pacific High en had in tegenstelling tot hem wel een fatsoenlijke relatie met zijn ouders. Alain had zijn broertje al een tijd niet meer gesproken en was daarom verbaasd dat hij een SMS van hem kreeg.
De jongen opende het en zag de tekst, ''Kijk het nieuws, vliegtuig neergestort in Lake Michigan, ma erbij. Flci, je bent 'r kwijt.'' Alain stopte zijn mobiel weer weg en keek vaagjes voor zich uit. Ma was dood, hoe moest hij zich voelen? Hij had nooit van haar gehouden, ze stond in zijn mobiel zelfs onder sneltoets 666. Het bleef zijn moeder en het idee dat ze weg was maakte hem misselijk. Rechts van hem zat Ruby, links van hem niemand. De jongen draaide zich naar links en leegde zijn maag via zijn mond. Alain pakte een biertje om daarmee zijn mond te spoelen en het nonchalant op de bar te spugen. Het gevoel wat hij had wat klote, misschien wel even kut als iets voelen voor een ander.
Alain stond op, zonder verder ook nog maar op Ruby te letten. Toen hij bij de uitgang stond wist hij het even niet, waar moest hij naartoe? Overal ging hij zich misselijk voelen, het werd heus niet beter. Een stootje in zijn rug liet alle frustratie omzetten in woede, zonder verder nog na te denken haalde hij vol uit op de kaak van degene achter hem. Een man die toch bijna net zo groot als Alain zelf was, de man viel op de grond maar Alain werd vastgepakt door twee bewakers. ''Laat me los, ik smeer hem zelf wel...'' snauwde Alain en gaf één van de mannen een elleboog in het gezicht waardoor hij zich makkelijk los kon trekken om zelfstandig naar buiten te lopen en op het eerste bankje ging zitten wat hij tegenkwam. Hij trok zijn knieën op en liet zijn hoofd op zijn benen rusten. In zijn kop speelde zich het nummer af wat hij laatst voor de band had gemaakt. Hij vond het enkel te persoonlijk en had het nog nooit iemand laten zien. Heel zachtjes fluisterde hij een stukje mee...
''Now, get your money,
And take it to your grave,
The boy you've left,
Is a man you didn't raise,''
De jongen liet zijn hoofd op zijn knieën rusten en legde zijn handen op zijn achterhoofd waarna een tranen uit zijn ogen liepen. Girls always cry, guys will never admit they did...

"Ik vind je niet aantrekkelijk genoeg." zuchtte ze, een leugen. Waarom zou ze hier de waarheid vertellen wanneer dat nog meer vragen op zou leveren? Het was handiger wanneer ze loog, hem teleurstelde of op een of andere manier zorgde dat hij haar niet meer zulke rare vragen zou stellen. Dan zou het gevoel dat ze bij hem had gekregen niet opnieuw aan kunnen wakkeren, anders zouden alle weken of maanden die ze zonder hem had doorgebracht om haar emoties weer onder controle te kunnen houden voor niets zijn geweest. "Een persoon hoeft daar geen moeite voor te doen. Het gaat niet nog een keer gebeuren, ik slaap hoogstens een nacht met ze." antwoordde ze wat resoluut, toen de jongen vervolgens naar de eigenschappen vroeg waar zij op zou vallen. Het was niet mogelijk, haar en een relatie tussen een jongen, omdat de relatie die ze met Sam had gehad haar zo had gekwetst dat ze dit liever nooit meer wilde. En of ze dat vol zou kunnen houden wist ze niet, maar ze zou in ieder geval al haar moeite er in stoppen om dat te voorkomen. Ze gebruikte jongens meer dan ieder ander meisje deed, en wanneer ze met ze sliep -voornamelijk gebeurde dit in de kamer van de jongen- nam ze meestal iets mee als een beloning. Iets van hoge waarde.
Een walgelijk geluid, eentje die ze alleen maar kon toeschrijven aan iemand die aan het overgeven was, maakte haar wakker uit haar gedachte. De walging trok duidelijk door tot op haar gezicht toen ze merkte dat het Alain was geweest, had hij werkelijk zo veel gedronken? Ze had hem nog best nuchter gevonden.. De stank was verschrikkelijk, waardoor ze van de kruk afstapte en er van weg liep, net zoals de jongen deed. Maar alsnog was het op een of andere manier fijn dat hij over had gegeven en hiermee volgens haar dus te veel had gedronken, dit verklaarde ook de vreemde vraag die hij haar gesteld had, toch? Ze volgde de jongen naar buiten en spotte hem na kort kijken op een bankje, zijn hoofd was voorover gebogen, en omdat ze verwachtte dat de jongen gewoon dronken was en daarom zo zat was ze niet zo mild voor hem als ze normaal zo doen. "Nou, hou die dronken kop van je rechtop, kijk me aan en vertel me dat het je sp-.." haar zin werd halverwege afgebroken, omdat ze hem ruw aan zijn haren overheind had getrokken en had gemerkt dat er tranen over zijn wangen liepen. "Ben je aan het huilen?"

Ruw werd Alain zijn haar naar achteren getrokken en als reactie daarop draaide hij zich om en was van plan om opnieuw uit te halen. Die kutjochies konden nooit eens normaal doen met wat alcohol op! Het was echter geen kutjochie, het was Ruby. Wat deed zij hier? O ja, hij zat net nog naast haar. Alain liet zijn gebalde vuist, die klaar was om uit te halen, langzaam zakken en nu pas drongen haar woorden door. Welke reden ze gaf om geen relatie met hem aan te gaan, de onafgemaakte zin die insinueerde dat hij het alcoholpercentage in zijn lichaam gelogen had en de vraag of hij huilde. Shit, hij was aan het janken! Alain wreef één wang schoon. ''En ook dat amuseert je...'' snauwde Alain die op het bankje drie meter tegenover de huidige ging zitten en liet zijn hoofd hangen, terwijl hij met zijn armen op zijn knieën steunde. Zijn ma was dood, weg en hij kon haar niet meer zien, zelfs niet meer als lijk. Was ze een natuurlijke dood gestorven, dan was ze waarschijnlijk niet veel verandert als lijk, maar toch. Ze was een slechte moeder, haar kinderen konden enkel iets betekenen voor haar als er visite was maar verder konden ze rotten. Ze was een walgelijke moeder, maar het was wel zijn moeder die dood was gegaan. Ze was rijk geworden met het uit de cel halen van moordenaars, dat maakte haar een goede advocate, maar geen goede moeder. Alain snapte niet dat het hem zo veel deed dat ze weg was, hij had altijd wel gefantaseerd over haar dood, maar nu was het echt. Nu was het echt en het was klote.
''Mijn moeder is dood en ik jank, ik spoor niet...'' mompelde hij zacht, stond op en trapte hard tegen het houten bankje wat de rugleuning deed breken. ''Mijn moeder is dood, dochter van de duivel, ik haat haar, ze heeft me afgekocht om mijn achternaam nooit meer te gebruiken voor familiegelegenheden en ik jank om haar dood. Nee, ik spoor niet, maar doe me een lol en ga genieten van de zooi in het leven van anderen.'' schreeuwde hij luid, zijn ogen nog altijd gericht op de rugleuning en vervolgde even hard zonder er verder bij na te denken, ''Oh en je kan veel negatiefs over me zeggen, maar ik ben níet lelijk!''
Alain keek zelf nog op van zijn laatste uitspraak en toen hij om zich heen keek zag hij dat ook de rij bezoekers van mensen die Zanzibar in wilde hem vaag aanstaarden.

"Ik vind het zwak van je. En het feit dat jij je nog nooit zwak bij me hebt opgesteld en dat nu toch wel doet amuseert me, dus uiteindelijk amuseert het me, ja. " reageerde ze vaagjes, onsamenhangend, toen de jongen zei dat zijn plotselinge huilbui haar ook amuseerde. Dat hij een smsje had gehad waarin had gestaan dat zijn moeder gestorven was wist ze niet, hoewel ze niet dacht dat ze wat milder zou reageren als ze dit wel had geweten. Amuseerde ze zich met haar tranen? Ja, misschien wel. Ze vond het fijn om te zien dat de jongen die haar hoofd zo in de war had weten te brengen nu ook pijn leed, zoals zij pijn geleden had. Misschien wel wat anders, bij haar waren ze namelijk gedood op een manier waardoor ze er zonder leed maar wel met een gebroken ziel uit kwam. Gebroken ziel, of gespleten ziel. Volgens een oude vriend van haar scheurde een ziel -of een al gespleten deel ervan- in tweeën, elke keer wanneer er een moord gepleegd werd. In haar geval had ze nu acht stukjes ziel, als ze hem moest geloven.
Er leek iets te knappen bij Ruby toen de jongen alweer bij haar weg liep, serieus, wat bezielde hem? En wat bezielde haar, telkens achter hem aan lopend? Ze zei tegen haarzelf dat ze zich voedde met het leed van de jongen, maar een onderbewust deel van haar wist best dat het om een andere reden was. Dat ze om een andere reden als een gehoorzame puppy achter hem aan huppelde, nouja.. huppelen was het niet echt te noemen. Ze kneep haar handen samen tot vuisten waar het bloed door haar kracht uit weg trok, haar vuisten bleek achterlatend, om de woede in haar lichaam op een of andere manier weg te laten vloeien. Het hielp niet echt. "Wat jij wilt." kreeg ze er met moeite uit, omdat ze terwijl ze sprak een schreeuw moest onderdrukken. Ze was gefrustreerd, en niet zo'n beetje ook, maar aangezien haar vertrek hetgeen was wat meneer van haar wilde, wie was zij om het hem dat niet te geven? Het was niet zo dat ze hem beter zou kunnen laten voelen of wat dan ook, want hoe hard ze ook zou proberen, een aardig woord zou er op dit moment niet uit komen. "Ik hoop dat je je moeder snel achterna gaat, Alain." siste ze nog, voordat ze zich omdraaide en van hem weg liep. Of hij haar gehoord had wist ze niet, maar als ze eerlijk moest zijn maakte het haar ook niets uit. Ze leunde tegen een muur even verderop, waardoor enkel haar gezicht werd beschenen door het licht van een lantaarnpaal en de rest versmolten was met de schaduwen die bij de muur aanwezig waren.