I don't like girls! Ok... Maybe a little.. [Auburn]

Kalm gleed Alex’ blik naar zijn gel. Hij wist niet of hij het spul nu wel moest aanbrengen of niet. Hij had het spul eerder gebruikt, maar hij vond het spul echt irritant. Het plakte en er bleven grote klodders achter in zijn haar als hij ook maar ietsje teveel gebruikte. Hij wist niet echt wat hij moest doen. Als hij zijn haren zonder gel bewerkte, dan ging het in een golvende positie en dan werd hij weer schattig genoemd door de meeste mensen. Hij besloot het er maar op te wagen en schudde zijn hoofd wild heen en weer, waardoor het in een golvende positie lag. Hij haalde zijn schouders op en keek naar zijn kleding. Hij had een spijkerbroek, schoenen met een open neus en had een wit shirt met daarover een zwart vest aan. Hij keek nog even naar zijn blauwe, fonkelende ogen, zo blauw als kristal en ging toen maar naar buiten. Hij trok zijn schouders op en deed zijn handen in zijn zakken toen hij de koude wind tegen zich aan voelde slaan, maar weigerde om een jas te pakken. Hij had Kaysee alweer een paar dagen niet gezien, maar dat maakte hem niet zoveel uit. Hoe minder meisjes om hem heen, hoe minder hij kon stuntelen. Bovendien hield hij niet zo van meiden. Oké, dat loog hij. Hij vond ze wel aardig en ook leuk, maar het was meestal gewoon niet wederzijds. Of hij deed te klungelig en ze knapten op hem af, of zij waren te opdringerig voor hem waardoor hij rood werd en dan alsnog op hem afknapten. Hij zuchtte even en besloot om naar de pier te gaan, daar was hij immers lekker alleen en was er een kans dat hij bang zou worden voor stuntelen bij een meisje, heel erg klein.

Met grote ogen keek Alex naar de prachtige, oranjekleurige gloed die zich verspreidde over de zee. De zee was onmetelijk. De zee leek zich gewoon een weg te spreiden en je moest zelf maar uitzoeken tot hoever de zee zou spreiden. Zou het eigenlijk ooit wel stoppen? Of zou het gewoon eindeloos doorgaan? Hij wist het niet, maar hij had op dit moment echt zin om te blijven lopen tot hij erachter zou komen. Nee, de zee zou niet eindeloos doorgaan. Aan alles kwam een einde. Aan het leven, aan de zee, maar ook aan een liedje. Aan een liedje nog sneller dan de zee. Oké, waar dacht hij eigenlijk allemaal aan en waarom? Hij zou eigenlijk zijn aandacht op iets anders moeten richten, want dit was gewoon raar om over na te denken. Over de zee. Hij grijnsde even en liet zijn blik toen weer varen naar voren, waar hij het einde van de pier al in zicht zag komen. Daaronder was de zee, dus als hij van schrik of zo voorover zou tuimelen, zou hij in de zee vallen. Hè, bah, dan waren zijn kleren vies en stonken ze, nou, als Kaysee dan nog bij hem in de buurt wou komen, zou hij haar een button geven. Hij zuchtte even en keek naar voren. Zijn droom was om door te breken met zingen. Hij wist niet of hij kon zingen, maar hij wist wel dat als hij de kans zou krijgen om mee te doen aan een programma waarbij hij zijn eigen talent kon laten zien, hij zeker zou zingen. Hij sprak nu wel allemaal over zingen, maar hij moest eerst maar eens contact maken met de engste wezens op aarde: meisjes. Alex zette zich neer en liet zijn blik naar de eindeloze horizon glijden, nadenkend en in gedachten verzonken.

Rustig liet Auburn haar hand door haar bruine haren glijden, die zacht aanvoelden. Het krullerige was weer te zien in haar haren, die ze de afgelopen dagen gestijld had. Momenteel zat ze in haar badjas, op zoek naar iets leuks om aan te trekken, wat soms moeilijker was, en soms makkelijker, terwijl er toch vaak dezelfde kleding in haar kast zat. Na eventjes zoeken in haar kast had ze een leuke, maar toch simpele outfit gevonden, die zou ze zo aan gaan trekken, en dan zou ze even naar het strand gaan. Ze liep richting de badkamer, om wat make-up op te doen. Nog steeds zat ze in haar badjas, maar ze had soms wel eens dat ze, heel slim natuurlijk, make-up op haar kleding knoeide, en dus was het slimmer om haar badjas aan te houden als ze haar make-up op deed. Ze deed wat foundation op, en vervolgens wat poeder, maar ze hield het altijd wel zo natuurlijk mogelijk, op zo’n manier dat haar huid mooi egaal was, maar je eigenlijk niet kon zien dat ze make-up op had. Daarna bracht ze wat oogschaduw aan, het was ene natuurlijke huidskleurachtige kleur. En vervolgens liet ze het borsteltje van aar mascara over haar, al van zichzelf best lange, wimpers gaan. Ze glimlachte eens terwijl ze naar haar spiegelbeeld keek, en liep weer terug naar haar bed, waar haar kleding al klaar lag. Ze deed haar badjas uit, en greep naar haar broek, die ze snel aandeed, om vervolgens haar bloesje aan te doen. Even keek ze in haar kast, om er al snel een paar zwarte pumps uit te halen, en die aan te doen. Haar hand gleed nog een keer door haar bruine haren, die voor haar gezicht waren gevallen, en ze stond op van haar bed. Ze liep richting de deur, en deed het licht uit, om vervolgens de deur uit te gaan, en die achter zich te sluiten.

Ze liep het gebouw uit, terwijl haar hakken gelijkmatig op de grond tikten, en een tiktak geluid achter lieten. Er stond een windje, waardoor haar haren in de war raakten, maar daar was nu niet veel aan te doen. Ze streek met haar hand door haar haren, waardoor ze weer natuurlijk neervielen, maar al snel werden ze alweer opnieuw door de war gewaaid. Ach ja, het zou dan maar zo moeten gaan, zin om met de auto te gaan had ze niet, soms deed wandelen haar beter. Na een tijdje wandelen deed ze haar hakken uit, om zo richting het strand te lopen, zo ging het sneller, en anders ging het pijn doen aan haar voeten, aangezien het best een stukje wandelen was. na een tijdje wandelen was ze er gelukkig al, en ze dacht even na, zou ze even rustig wat uitwaaien, en een strandwandeling maken. Maar, het zou niet echt rustig zijn, het was echt druk op het moment, uitgaan daar was het ook nog veel te vroeg voor, misschien moest ze maar even gaan genieten van het uitzicht op de pier. Ja, dat zou ze doen, ze wist dat ze eigenlijk wat meer onder de mensen moest komen, vrienden maken, maar ze was meer een verlegen type, en het zou niks voor haar zijn om meteen op onbekende mensen af te stappen. Ze deed haar hakken snel weer aan, en liep richting de pier, om daar even te genieten van de rust, haar hand streek nog eens door haar haren heen, want hier was de wind nog sterker. Ze snoof de frisse lucht op, en keek even rond, op een bankje zat een jongen, maar, ze herkende hem ergens van. Ze liep richting het bankje, om de jongen wat beter te kunnen zien, zodat ze het zeker wist. Maar, wie was het toch? Damn, ze was het even vergeten. Ach ja, natuurlijk, dat was het. Ze glimlachte, en herkende de jongen weer, het was die jongen, uhmm, Alex, hij had cola over haar jurkje geknoeid, per ongeluk natuurlijk. Gelukkig had ze snel een servetje gekregen, en viel het allemaal wel mee, er was vrij weinig van te zien achteraf, en ging er ook helemaal uit. ‘Uhmm, hoi, Alex, toch?’ vroeg ze, terwijl ze zich afvroeg of de jongen haar nog zou herkennen. De jongen was ene beetje verlegen geweest toen, maar ze had het schattig gevonden, oké, jongens werden dan wel niet graag schattig genoemd, maar het was schattig op een goede manier geweest, niet slecht of zo. Voor de zoveelste keer streek haar hand door haar haren, waardoor ze weer op een natuurlijke wijze vielen, en gelukkig was de wind al wat rustiger geworden, waardoor het zo bleef liggen.