Kamer van Matt, Virginia en Kate.

Aarzelend legde Kate haar hand op de deur klink, het ijzer voelde koel aan tegen haar hand palm. Dit was het dan, het begin van een nieuw leven. Althans zo had Mason het genoemd, een zucht schoof over haar lippen. Ze stak de sleutel in het slot, met een zachte klik sprong het open. Langzaam duwde ze de klink omlaag, merkte dat het inderdaad voelde als een nieuw begin. Een glimlachje gleed over haar lippen, zonder nog langer te aarzelen opende ze de deur. Liet haar ogen door de kamer dwalen, er stonden twee beden zoals haar al was verteld. Ze zou een kamergenoot krijgen, of kamergenote. Ze hoopte op het laatste, na wat David haar had geflikt had ze het niet meer zo op jongens. Het idee om met een jongen op een kamer te slapen, stond haar daarom ook totaal niet aan. Kort schudde ze haar hoofd, liep de kamer binnen. Met haar voet sloot ze de deur, haar tas liet ze op het bed vallen haar gitaar tas zetten ze tegen de zijkant van de kast. Ze was de standaard vergeten, typisch voor haar om juist dat te vergeten. Ach ja, ze was er niet helemaal bij geweest met haar gedachten op het moment dat ze haar tas in pakte. Kate trok haar vestje uit, legde het op haar bed. Met haar hand streek ze over één van de blauwe plekken op haar arm. Ze begonnen al een beetje weg te trekken, gelukkig. Voor een kort moment ging ze op de rand van één van de twee bedden zitten, het bed waar ze haar tas op had gelegd. Ze ritste haar tas open, haalde het foto lijstje er uit dat boven op lag. Keek er zwijgend naar, de foto was nog geen twee maanden geleden gemaakt. Mason had zijn arm om haar schouders gelegd, een brede grijns stond op zijn gezicht. Op haar gezicht stond een glimlach. Haar moeder had het niks gevonden dat ze juist deze foto mee nam. Ze kon er gewoon niet bij dat haar dochter er geen problemen mee had dat haar broer in de gevangenis zat. Het liefst was Kate tegen har moeder te keer gegaan toen deze haar zei dat Mason geen deel meer uit maakte van hun familie. Maar ze had wijselijk haar mond gehouden, zij kon haar ouders niet ook nog teleurstellen. Dat zouden ze niet trekken. Met een klap zetten Kate het fotolijstje op het nachtkastje, waarna ze haar kleren uit de tas begon te halen. Het verbaasde haar dat ze er uiteindelijk in was geslaagd, alles in één tas te krijgen. Rustig maakte ze stapeltjes van haar kleren, legde ze in de kast. Ergens was ze wel nieuwsgierig naar haar kamergenoot. Hopelijk zou ze het met hem of haar kunnen vinden, ze had geen zin om telkens ruzie te hebben. Al had ze zelf nooit zo snel ruzie, meestal ontweek ze het. Het was niet zo dat ze haar mond niet open durfde te doen, nee ze was niet bang haar mening te geven. Maar ze hield gewoon niet van ruzie. Even keek ze naar de deur, maar de deurklink had nog niet bewogen sinds ze de kamer binnen was gelopen. Kate haalde haar Ipod uit haar tas, waarna ze de tas onder haar bed schoof. Op haar rug ging ze op het bed liggen, naar haar schoenen uit geschopt te hebben. Ze stopte de oortjes van haar Ipod in haar oren, legde het apparaatje op haar buik na dat ze een liedje op had gezocht. Met gesloten ogen luisterde ze naar de muziek, zong heel zachtjes mee. “'Cause what you don't understand is. I'd catch a grenade for ya. Throw my hand on a blade for ya. I'd jump in front of a train for ya. You know I'd do anything for ya. I would go through all this pain. Take a bullet straight through my brain.” Het liedje kende ze onderhand uit haar hoofd, zo vaak had ze het al geluisterd. Waarom wist ze niet, het paste gewoon bij hoe ze zich voelde. Hoe ze zich had gevoeld.

Matt sloeg zijn ene tas over zijn schouder en raapte de ander op van de grond, blij zijnd dat hij uit het eenzame -maar luxe- appartement mocht vertreken, welke zijn ouders tot nu toe voor hem gehuurd hadden. Het was niet zo dat hij een keuze had gehad om daar tijdelijk te wonen, hij kon niet anders. Met zijn vorige kamergenoot was het niet zo goed afgelopen, aangezien dat een metal-junkie was geweest die het blijkbaar leuk had gevonden om hem in zijn vrije tijd tot moes te slaan. Matt werd uit de kamer geplaatst toen de directie meldingen had gekregen van rare geluiden, en wat er voor de jongen verzwegen werd was dat hij nooit meer bij een andere jongen geplaatst zou worden.
Hij liep nonchalant door de gangen, met zijn lichtgrijze beanie muts waar 'geek' op stond geschreven met een zwarte viltstift. De jongen had de muts niet zelf onder handen genomen, hij vond hem leuker zonder die benaming, maar aangezien Taylor het leuk vond om dit te doen had hij geen keus gehad. Sindsdien droeg hij de muts gewoon alsof het woord er nooit opgeschreven was, en deed hij alsof dat hem niets scheelde. Nietsvermoedend opende hij de deur met zijn elleboog en duwde deze verder met zijn voet. Toen hij echter opmerkte wie er op het bed zat, en vooral welk geslacht er op het bed zat, zette hij van schrik een stap achteruit. Snel trok hij de deur weer dicht zodat hij het meisje niet langer zag, en staarde hij naar de muur in een wanhopige poging zichzelf wat te kalmeren. Een meisje, in de kamer waar zijn nieuwe kamergenoot op hem hoorde te wachten. Het duurde niet lang voordat hij besefde dat zijn kamergenoot geen kamergenoot, maar een kamergenote was. Hij hapte naar lucht, terwijl hij nog altijd onbewogen voor de gesloten deur stond; ze was niet zo maar een meisje, ze was het type meisje dat hem sprakeloos en versteld achterliet. Die hem in ongemakkelijke situaties plaatste, of was het zijn eigen schuld dat hij in die situaties belandde?
De jongen beet op zijn lip en besefte dat hij vroeg of laat naar binnen zou moeten, omdat zij waarschijnlijk zijn nieuwe -vaste- kamergenote was en hij niet voor eeuwig langs haar heen zou kunnen leven. Zijn hand -zijn rechterhand, aangezien de linker een tas droeg- sloot om de ijzeren deurklink, en nadat hij diep adem had genomen duwde hij deze naar beneden waardoor de deur met een zachte klik open sprong. Hij zette een glimlach op, eentje die hopelijk zijn actie van daarnet zou verdoezelen en sloot de deur achter zich, hoe graag hij ook een ontsnappingsroute open wilde houden voor als het wat te heet onder zijn voeten werd. "Hey," begon hij, "Ik was.. net wat.. vergeten." loog hij, het liegen ging hem eigenlijk nooit goed af waardoor ze het hoogstwaarschijnlijk wel door zou hebben. "Maar, ik ben Matt." mompelde hij er achteraan, waarna hij de tas van zijn schouder liet glijden. Zijn hand pakte het handvat van de desbetreffende tas vast, welke hij samen met de ander op zijn bed zette. De jongen ging niet op het bed zitten, zoals het meisje deed, en de simpele reden daarvoor was doordat hij zich ongemakkelijk voelde in haar bijzijn. Hij wist echter dat dit met enige tijd wel verdwijnen zou. Hij glimlachtte even naar haar, een glimlach die enkel de bedoeling had zodat ze hem mild zou behandelen en hem aardig zou vinden, en wachtte op haar antwoord terwijl hij zijn blik rond de kamer liet glijden.

Met een ruk schoot Kate overeind, het geluid van de deur die dicht werd geslagen had haar uit haar gedachten getrokken. Haar ogen dwaalde door de kamer, maar ze was nog altijd alleen. Toch was ze er zeker van dat het de deur van haar kamer was geweest. En eigenlijk had ze verwacht dat het haar kamergenote, of genoot zou zijn. Na een korte aarzeling haalde ze de oortjes van haar Ipod uit haar oren. Haar ogen hield ze op de deur gericht, terwijl ze het snoertje om het apparaatje wikkelde na het uit geschakeld te hebben. Het duurde niet heel lang voor de deur werd geopend, en er een jongen naar binnen stapte. Nee, alsjeblieft niet. Waarom konden ze haar niet gewoon bij een meisje op de kamer zetten? Nerveus streek ze een blonde lok uit haar ogen, nam de jongen in zich op. Hij zag er aardig uit, en het leek erop dat hij zich evenals haar niet op zijn gemak voelde. Maar dat kon natuurlijk ook een spel zijn, onmerkbaar schudde ze haar hoofd. "Hey," zei de jongen, nadat hij de deur had gesloten. “Hé.” zei ze, terwijl ze probeerde niets te laten merken. ZE wou niet dat hij het idee kreeg, dat ze hem niet als kamergenoot wou."Ik was.. net wat.. vergeten." vervolgde hij, dus ze had het goed gehad toen ze de deur dicht hoorde gaan. Toch had ze het idee dat er iets niet kloppen, zijn woorden kwamen niet erg geloof waardig over. Maar ze zei er niks over, misschien zag ze het wel verkeerd. De laatste tijd was ze behoorlijk achterdochtig als het om jongens ging, zocht achter elk afzonderlijk woord wat. Een onhoorbare zucht verliet haar keel, ze schoof iets naar achter op haar bed zodat ze met haar rug tegen de muur kon leunen. "Maar, ik ben Matt." mompelde de jongen, ze kreeg steeds meer het idee dat hij zich totaal niet op zijn gemak voelde. En ergens stelde dat haar gerust, al wist ze niet precies waarom. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. “Ik ben Kate.” zei ze, een glimlach was op het gezicht van de jongen verschenen. Zijn tassen had hij op het bed geplaatst. “Aangenaam kennis te maken.” vervolgde ze, waarna ze voor een moment stil viel. Vroeger had ze er nooit problemen mee gehad met jongens te praten, ze had zich altijd bij iedereen vrij snel op haar gemak gevoeld. Misschien was het daardoor juist fout gegaan. Mason had haar eens gezegd dat ze naïef was, geen aardig opmerking maar hij had wel gelijk gehad. Kate nam Matt in zich op, haar blik viel op zijn muts waar met stift ‘geek’ op was geschreven. Ze fronste even, maar zei er verder niks over. “Zit je hier al lang op school?” vroeg ze, om de stilte die er was gevallen te verbreken. Aangezien de stilte er voor zorgde dat ze zich nog ongemakkelijker voelde. Matt leek haar wel aardig, en hij zag er goed uit. Niet dat dat er wat toe deed. Iemands uiterlijk bepaalde niet hoe hij in elkaar zat, daar was David het levende bewijs van.

De jongen richtte een vlugge blik op het blondharig meisje, en in die snelle aanschouwing merkte hij dat -buiten de schoonheid van het meisje om- ze een beetje nerveus werd. Waarom zou ze nerveus worden, het was toch niet zo dat hij een persoon was om angstig van te worden? Hij had nota bene 'geek' op zijn muts staan! Hij schoof deze gedachte in een lade van een denkbeeldig kastje, deed het kastje op slot, om er vervolgens op een later moment over na te denken. Het zou vreemd zijn wanneer hij een stilte liet vallen, in een gesprek dat al behoorlijk stil was.
Ze stelde zich voor als Kate, en om wat te doen te hebben ritste hij een kleiner vakje open van een van zijn tassen. Daar haalde hij een ketting uit, eentje waar een klein hockeystickje aan hing, en deed hij deze om zijn nek. Hij had deze van zijn moeder gekregen toen hij nog maar klein was, volgens haar omdat hij zo veel van zijn sport hield, en had voor hem een grote waarde. Het kettinkje was al vaak genoeg terug gegaan naar de juwelier, was het al niet omdat hij te klein voor hem geworden was, dan was het al doordat hij kapot was gemaakt door Taylor en zijn vrienden. Desondanks zag het er nog mooi uit, en was hij er blij mee.
Wat onbewust had hij zich mee laten slepen door de herinneringen die hij had bij de ketting en vooral bij het hangertje, en schrok hij wakker door haar stem. "Ja, aangenaam kennis te maken." stemde hij met haar in, een voorzichtige glimlach op zijn gezicht. De jongen begon langzamerhand te beseffen dat zij niet zo'n soort meisje waar hij haar voor aangezien had, en dat ze eigenlijk best wel oké was. Nog geen beledigende woorden hadden zijn oren bereikt, en wellicht was ze er wel helemaal niet op uit om hem te beledigen. "Zo'n twee, drie maanden, maar het zou best wel eens kunnen dat je me niet opgemerkt hebt. En jij?" antwoordde hij, de glimlach vervaagde, waarna hij wat shirts uit zijn tas pakte en deze in de kast die voor hem bestemd was legde. Ook had de jongen opgemerkt dat er een derde bed en nog een kast stond, betekende dat dat er nog een persoon bij hen op de kamer zou komen? "Zou je het trouwens erg vinden als ik mijn surfboard hier op de kamer neer zette? Ik kan hem niet voor eeuwig bij de receptie laten liggen.." vroeg hij vervolgens wat stilletjes, terwijl hij ondertussen zijn broeken in zijn kast neerlegde.

''I feel immortal,'' zong ze zachtjes. Ze was in een vrolijke bui, het was zonnig buiten en ze had zich prima vermaakt in het park. Een aantal uurtjes skeeleren per dag kon natuurlijk geen kwaad. Zachtjes duwde ze de klapdeuren van het gebouw open. De muziek van haar Ipod dreunde door haar oren heen. Het zoveelste liedje van Tarja Turunen verscheen op het kleine schermpje. ''Shadows all that remain. Wishes slowly crossing over in this parade of pain. Until my last breath. You never know. Until you feel the silence. When I am gone. Now it's vanishing.
Everything. What we might have been. Only now you prays. Call my name. But you won't see again,'' fluisterde ze mee. Bijna niemand zou het kunnen horen, behalve de mensen van de receptie dan. Het was best leeg hier, waarschijnlijk omdat het merendeel buiten zat vanwege het lekkere weer. De zon scheen fel en er was geen vleugje wind te bekennen. Virginia was al halverwege de trap tot ze werd teruggeroepen door een werknemer van de balie. Het was bijna onhoorbaar, vanwege haar luide muziek, maar op tijd hoorde ze nog een felle gil. Ze draaide zich om en zag een vrouw staan met een arrogante blik in haar ogen. Virginia zuchtte en deed weer moeite om met haar skeelers van de trap af te gaan. Bijna verloor ze haar evenwicht, maar die wist ze nog op tijd te redden. Eigenlijk mocht ze hier niet skeeleren, door de gang heen, maar ze deed het gewoon.

''Wat is er?'' Vroeg ze op een niet-geïrriteerde toon. Opnieuw zuchtte ze en rolde met haar ogen. Ze tikte met haar vingers op de balie. 'We hebben goed nieuws voor je. Je kan vertrekken uit de kamer waar je nu in zit, en verhuizen naar een andere. Je krijgt twee nieuwe kamergenoten.' Legde de vrouw zo neutraal mogelijk aan haar uit. ''Pardon?!'' Zei ze iets te hard, waardoor meerdere werknemers naar haar omkeken. ''Ik begon pas net te wennen aan m'n kamer, al is Chelsea er helaas niet vaak, maar dit moet een grote fout zijn.'' Deze keer zei ze het op een normale toon, zodat het niet wat opvallend was. ''Twee kamergenoten, zei u?'' Ze sloot teleurgesteld haar ogen voor even en opende ze daarna weer. 'Ja, we kunnen het niet voor je veranderen. Ik zou zeggen inpakken maar!' Hierop had Virginia niks te zeggen, teleurgesteld rolde ze al naar de trap toe. Die trappen waren vermoeiend. Haar benen leken wel loodzwaar geworden na die melding. Eenmaal bij de kamer aangekomen lukte het haar niet om de sleutel in het slot te krijgen. Na een aantal pogingen voelde ze dat hij er dieper in zat en draaide hem de goede richting op.

Ze griste kwaad de kleding uit haar kast en propte het mokkend in haar koffer. Het ging allemaal best snel voor haar gevoel. Eerst was ze hier alleen, toen kreeg ze haar eerste kamergenootje, de eerste nacht met Adina hier. En nu moest ze alweer verhuizen. Ze vroeg zich af hoeveel kamergenoten ze hierna nog kreeg, zouden deze voor echt bevestigd worden? Of zouden deze ook weer voor tijdelijk zijn? Ze wist het niet, daar had ze ook geen zegje op om dat te veranderen. De laatste paar hakken dauwde ze in een aparte tas, voor het geval die puntige hakken haar kleding open zouden scheuren, en propte die ook nog in haar grote koffer. Haar kast was leeg, haar deel dan. Die van Chelsea lagen er nog steeds, al zag ze haar bijna nooit. Zou er wat met haar aan de hand zijn? Ze wist het niet, en zou er ook niet achter willen komen. Dit hoofdstuk was nu gewoon afgesloten met haar. Een nieuw boek opende weer. Ze sloot de kastdeuren. Nu moest alleen haar nachtkastje nog leeg worden gehaald. Daar lagen alleen wat boeken in van de bibliotheek, dus zo erg was dat niet. Haar skeelers had ze nog steeds aan, daar had ze niet meer aan gedacht. De slopende gedachte dat ze twee nieuwe kamergenoten kreeg, bleef maar hangen in haar hoofd. Ze ging op haar eigen bed zitten en trok die skeelers op een grove manier uit. Een beetje te hard zodat haar enkel weer pijn begon te doen, haar verzwikte enkel van een tijd terug. Dat kwam door het skeeleren, maar dat kon haar niet schelen. Doordat ze struikelde over een tak, weerstond haar niet om slechts voor dat te stoppen met haar hobby.

Ze wierp nog een laatste blik op de kamer, ze stond in de deuropening. Nogmaals zuchtte ze. Haar tas zat helemaal volgepropt met al haar spullen. De gordijnen had ze gesloten, waarom wist ze niet. Het ging gewoon automatisch. De sleutels van de kamer ringelden in haar hand. Die moest ze waarschijnlijk weer terugbrengen naar de receptie, maar dat deed ze wel een andere keer. Ze vroeg zich af of haar nieuwe kamergenoten al in haar nieuwe kamer waren. Waarschijnlijk wel. Ze sloot de krakende deur en draaide hem op slot. Dit was het dan, op naar haar nieuwe kamer en kamergenoten. Hiervoor moest ze weer een trap omhoog, wat nu wat zwaarder was met haar koffer, maar dat kon haar niet schelen. Haar hakken, die ze eigenlijk aan zou trekken, had ze nog even uitgelaten en in haar tas gedaan. Anders was dat irritant bij het traplopen met een zware koffer erbij. Die zou ze in haar kamer wel aantrekken. Op blote voeten liep ze naar het einde van de donkere gang. De trap was vermoeiend, maar ze trok het wel ondanks dat haar enkel weer pijn deed.

Ze hoorde stemmen, maar ze kon niet horen wat ze zeiden. Dit was het dan, haar nieuwe kamer. De deur was gesloten. Stilletjes was ze aan komen lopen, bang dat ze anders haar zouden horen. Ze had nog geen sleutels gekregen voor de nieuwe kamer, daarvoor moest ze haar oude sleutels nog inwisselen. De kamer zou heus wel open zijn, hoopte ze. Ze haalde haar schouders op, liet ze weer zakken en zuchtte. Kalm klemde ze haar hand om de deurklink, wat een klein piepend geluid maakte. Nu dat geluid was gemaakt moest ze wel, anders zouden ze het misschien merken. Nerveus duwde ze hem naar beneden en opende de deur. Het eerste wat ze zag was een jongen. Van schrik slaakte ze een gil, een harde gil.

[Wtf, in totaal 1062 woorden o.o]

Met haar ogen volgde Kate Matt’s handelingen, terwijl ze probeerde haar gedachten te ordenen. Ze had liever niet dat hij iets aan haar merkte, simpelweg omdat ze totaal geen behoefte had aan vragen. Het was al moeilijk genoeg om zelf te begrijpen waarom ze zich de laatste tijd zo slecht op haar gemak voelde bij jongens. Laat staan dat ze het iemand uit zou kunnen leggen. Bovendien schaamde ze zich er voor, niet zo zeer voor het feit dat ze jongens niet zo makkelijk meer vertrouwden. Maar voor het gene wat er was gebeurd, wat zij had laten gebeuren. Een zucht schoof over haar lippen, ze zette de gedachten van zich af. Aangezien de gedachten haar humeur enkel verpeste, en ze wou het Matt niet aan doen om opgescheept te zitten met een chagrijnige kamergenote. Hij leek zich al niet erg op zijn gemak te voelen. Matt had onderhand een kettinkje uit zijn tas gehaald, vanaf waar zij zat kon ze niet zien wat voor bedeltje er aan hing. Bijna automatisch ging ze met haar hand naar het kettinkje dat om haar hals hing, het was vrij simpel. En tot vandaag had het om de nek van Mason gehangen, maar toen ze afscheid van hem kwam nemen had hij het van zijn hals afgehaald en het aan haar gegeven. Aan een vrij grof kettinkje hing een zilveren plaatje met de letter M er in gegraveerd. Het was het soort kettinkje dat ze waarschijnlijk niet zou dragen als het geen belangrijke betekenis voor haar had. "Ja, aangenaam kennis te maken." zei Matt, trok haar met die woorden uit haar gedachten. Ze glimlachte even naar hem, nog altijd lichtelijk nerveus. "Zo'n twee, drie maanden, maar het zou best wel eens kunnen dat je me niet opgemerkt hebt. En jij?" beantwoorde hij haar vraag. “Ik ben hier sinds vandaag.” zei ze. “Dus het is best logisch dat we elkaar nog nooit hebben gezien.” zei ze. "Zou je het trouwens erg vinden als ik mijn surfboard hier op de kamer neer zette? Ik kan hem niet voor eeuwig bij de receptie laten liggen.." vroeg Matt, wat stilletjes. Alsof hij verwachtte dat ze zou zeggen dat zijn surfboard maar gewoon bij de receptie moest blijven liggen. “Ja hoor, dat is geen probleem.” zei ze, terwijl ze haar knieën iets op trok en haar armen er om heen sloeg. “Maar je surft dus?” vroeg ze, al was dat eigenlijk best logisch. Waarom zou hij anders een surfboard hebben? “Is het eigenlijk moeilijk om te leren surfen?” vroeg ze, met een lichte nieuwsgierigheid. Het leek haar wel wat om te kunnen surfen, al betwijfelde ze of ze het zou kunnen. Zouden er lessen worden gegeven, of moest ze het gewoon zichzelf leren? Kate’s blik viel op het derde bed dat in de hoek van de kamer stond. Zou dat betekenen dat ze nog een kamergenoot kreeg? Als het maar geen jongen was. Ze moest er niet aan denken om met twee jongens in één kamer te slapen. Ze huiverde onwillekeurig. Veel langer kreeg ze niet de tijd om er over na te denken de deur ging open en een gil weerklonk. Geschrokken keek Kate naar degene die de deur open had gemaakt, herkende Virginia. “Alles goed?” vroeg ze, zich af vragend waarom het meisje een kreet had geslaakt. Voor een moment schoten Kate’s ogen naar Matt, niet goed wetend wat ze moest doen of zeggen. Was Virginia de derde kamergenoot? Ze hoopte van wel, niet alleen omdat dat betekende dat ze de kamer maar met één jongen hoefde te delen. Maar ook omdat ze Virginia wel mocht.

'Alles goed?' klonk er een bekende, vrouwelijke stem. Haar ogen gleden naar het meisje wat op haar bed zat. Dat was gelijk een hele opluchting, ze zat dus niet alleen met een jongen in een kamer. Wat nog erger was geweest als ze met twee jongens op één kamer had gezeten. Dan had ze het nog geen nacht volgehouden, sterker nog dan durfde ze niet eens de kamer in te komen. Het leek wel alsof er een complete last van haar schouders afviel. Kate was er ook, gelukkig. ''Sorry,'' en ze sloot even haar ogen. ''Ik zag alleen hem staan,'' en haar ogen rolden weer naar hem. Ze besloot naar het derde, en laatste lege, bed te gaan. Achter haar deed ze de deur dicht. Nu ze was dichter bij de jongen was herkende ze hem. Het was de jongen die ze eerder had gezien in het park, wanneer het avond was. ''Jullie zijn overduidelijk mijn nieuwe kamergenoten, neem ik aan?'' Waarna ze even haar neus ophaalde en rond keek. Het was nog best kaal, ze had al wel verwacht dat er wat posters of wat anders opgehangen was. Het was best klein voor haar gevoel. Te klein voor hun drieën, het was exact hetzelfde als haar vorige kamer maar dan met een extra kast en bed. Daardoor leek het nog kleiner. Haar oortjes van haar Ipod galmden door de hele kamer haar harde rock-muziek. 'It is the end of all hope. To lose the child, the faith. To end all the innocence. To be someone like me. This is the birth of all hope. To have what I once had. This life unforgiven. It will end with a birth,' Daarna was het stil, het liedje was duidelijk af. Voor het volgende liedje begon haalde ze haar Ipod uit haar broekzak en zette hem uit. ''Ja, ik hou van Rock, het meest van Gothic-Rock,'' zei ze snel daarna op een arrogante toon voordat ze misschien raar naar haar gingen kijken. ''Hee, Kate.'' Merkte ze daarna op. ''Gheghe, sorry. Ik was een beetje in gedachten. Ik had je niet echt gezien.'' En ze zette met een luide plof haar koffer neer naast haar bed, zodat ze haar bed niet vies zou maken met eventuele vlekken die de koffer zou afgeven.

[ Hmm, ik had inmiddels al post getypt dus poste al eerder dan Matt. Eigenlijk zou Matt moeten posten, denk ik. ]

Hij grijnsde enkel, toen het meisje hem vertelde dat ze hier was sinds vandaag en dat het daardoor logisch was dat de twee elkaar nog nooit hadden gezien. Ja, dat leek hem behoorlijk logisch, maar het feit dat hij een nerd was die straal genegeerd werd door de meeste mensen zorgde er ook voor dat het best wel eens zo zou kunnen zijn dat hij neit bekend was bij de meesten. En als hij wél bekend was, dan zou hij bekend staan als de domme sukkel die nooit wat tegen Taylor had kunnen inbrengen. Het lag niet aan zijn fysieke mogelijkheden; zijn armen waren breed en gespierd door het dagelijkse surfen en ijshockeyen. Maar het lag meer aan zijn wil, hij wílde er niets tegen in brengen. Want weldra stond híj bekend als de bully die de almachtige Taylor in elkaar had geslagen, en het laatste wat hij wilde was dat mensen hem zouden vrezen. Dan werd hij nog liever uitgelachen.
"Jup, ik surf. Al een jaar of tien nu." antwoordde hij glimlachend toen Kate even ter bevestiging vroeg of hij dus surfde. Hij surfde niet alleen het klassieke surfen zoals de meesten het kenden, maar deed ook graag aan kitesurfen en al dat soort dingen. Maar of dat echt zo leuk voor haar was om aan te horen, hij wist het niet.. "Mwah, het valt mee. Het ligt er aan of je een goede leermeester hebt, of niet." beantwoordde hij haar volgende vraag, zijn blik nogmaals langs de bleke muren glijdend. Zou hij het kunnen pimpen met wat surfposters van zijn favoriete surfers, of zou hij dit moeten beperken tot de binnenkant van zijn kledingkast? En hoe zat het dan met de posters die hij had van verschillende ijshockeyspelers..? Hij pakte nu het laatste stapeltje en wilde deze in de kast leggen, maar voordat hij dat wilde doen bereikte een harde gil zijn oren. Van schrik liet hij zijn was vallen, en sprong hij een eindje in de lucht terwijl hij een klein kreetje slaakte. Verdomme! Waarom schrok hij ook elke keer als hem zoiets gebeurde! Hij keek richting de deuringang, waar hij nóg een blondharig meisje opmerkte. "Fijn.." mompelde hij uitermate zachtjes, er voor zorgend dat het voor de anderen ook echt als een mompeling werd gehoord, en bukte om zijn kleren weer op te rapen. Deze vouwde hij wat haastig op waarna de kleren in de kast werden gelegd. Hij fronsde eventjes toen ze een arrogante opmerking maakte over haar muziekkeuze, dus ze was zo'n type? Hij herkende haar van eerder, had haar toen in de cathegorie 'brutaal' geplaatst, en deze opmerking die ze daarnet maakte bevestigde de plaatsing des te meer. Matt zei niets, uit angst om een snauw tegen zich gericht te krijgen, en rommelde wat in zijn tas om het te doen lijken alsof hij wat aan het doen was.

"Jup, ik surf. Al een jaar of tien nu." glimlachend beantwoorde Matt haar vraag. Lichtelijk verbaasd keek ze hem aan, dat was lang. Dat zou betekenen dat hij rond zijn achtste was begonnen. “Als je het al zo lang doet, zal je er wel goed in zijn.” zei ze een glimlach sierde haar gezicht. "Mwah, het valt mee. Het ligt er aan of je een goede leermeester hebt, of niet." zei hij, Kate knikte. Overwoog even of ze hem zou vragen het haar te leren, maar verwierp dat idee vrijwel direct. Ten eerste durfde ze dat zelf niet aan, hij leek te vertrouwen maar wat als hij nou net als David was? Wat als zijn onzekere houding enkel een goed gespeeld toneel was? Bovendien betwijfelde of hij ja zou zeggen, hij leek zich al net zo min op zijn gemak te voelen als zij. Het zou hen beide enkel in een lastige situatie brengen, dus het leek haar beter als ze iemand anders zou zoeken om het haar te leren.
''Sorry,'' zei Virginia, vanuit haar ooghoeken zag Kate dat Matt zich bukte om zijn kleren die hij kennelijk had laten vallen op te rapen. Kennelijk was zij niet de enige die was geschrokken van de harde gil die Virginia had geslaakt. Met haar hand ging Kate door haar blonde haren die los over schouders vielen, haar ogen liet ze door de kamer dwalen. De muren waren kaal, hopelijk zou daar snel verandering in komen. Zelf had ze geen posters of iets dergelijks bij zich, ook allee foto’s die bij haar thuis aan de muur hadden gehangen had ze daar laten hangen. Op de meeste had zij met haar vrienden of familie gestaan. Maar haar vrienden hadden haar bijna allemaal laten vallen nadat gebleken was dat Mason in de gevangenis zat, en haar familie leek gebroken. Een zucht verliet haar keel, ze zette de gedachten van zich af. Richtte haar aandacht weer op haar twee kamergenoten, nog altijd opgelucht dat ze niet met twee jongens zat op gescheept. ''Ik zag alleen hem staan,'' zei Virginia, Kate fronste. Erg aardig klonk het niet als ze het zo zij, maar ze zei er verder niks over. Hoopte dat Virginia en Matt het met elkaar konden vinden, want ze had geen zin om straks tussen twee ruziënde mensen te moeten zitten. Want dan zou van haar verwacht worden dat ze een kant zou kiezen, en dat was iets wat ze niet van plan was te doen. Ze mocht Virginia, maar ook Matt. Ondanks het feit dat ze zich nog niet helemaal bij hem op haar gemak voelde. ''Jullie zijn overduidelijk mijn nieuwe kamergenoten, neem ik aan?'' zei Virginia, nadat ze naar het laatste nog lege bed was gelopen. “Ja.” zei Kate, een glimlach speelde op haar lippen. De muziek die door de gehele kamer weer klonk, was niet het soort muziek dat zij graag luisterde. ''Ja, ik hou van Rock, het meest van Gothic-Rock,'' zei Virginia, op een wat arrogante toon. “Ach ja, iedereen heeft zijn eigen muziek stijl.” zei Kate, ze haalde haar schouders op. “Ik moet eerlijk zeggen dat het niet mijn soort muziek is.” voegde er met een klein grijnsje aan toe, haar ogen gleden voor een moment naar Matt sinds Virginia de kamer binnen was gestapt had hij geen woord meer gezegd. ''Hee, Kate.'' zei Virginia. “Hé.” zei Kate, een glimlach gleed over haar gezicht. ''Gheghe, sorry. Ik was een beetje in gedachten. Ik had je niet echt gezien.'' vervolgde Virginia. “Maakt niet uit, dat overkomt iedereen wel eens.” zei Kate, ze merkte dat ze zich een stuk beter op haar gemak voelde nu er een tweede meisje in de kamer was. “Heeft één van jullie iets wat we op de muur kunnen hangen, het is hier zo kaal.” zei Kate, mede om Matt weer in het gesprek te betrekken.

'Heeft één van jullie iets wat we op de muur kunnen hangen, het is hier zo kaal.' Vroeg Kate duidelijk om het over een ander onderwerp te hebben. ''Ehhm, ja ik heb nog wel wat posters van bepaalde zangers en zangeressen. En dat zijn niet alleen Rock-posters hoor, ik bedoel ik ben nog wel van normale mensen fan. Niet dat Gothic's geen normale mensen, ach laat maar.'' Het was vermoeiend om het uit te leggen, terwijl ze nog niet eens wist hóe ze het uit ging leggen. ''In elk geval, ik luister ook andere muziek,'' zei ze nog kort er achterna terwijl ze haar koffer openristste, op zoek naar haar posters. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Matt zijn kleren aan het opruimen was, die hij blijkbaar uit z'n handen had laten vallen. Kwam dat door haar? Doordat ze per ongeluk een gil slaakte? Hmm, ze kon beter haar excuses aanbieden. Ze stond weer rechtop. Even twijfelde ze even of ze hem aan zou raken. Ze gaf toch het voordeel van de twijfel. Kalm raakte ze hem niet te hard aan op zijn schouder. ''Hee, ehhm. Het spijt me dat ik gilde. Ik schrok even van het feit dat ik met een jongen op een kamer moest. Maar je lijkt me best aardig. Ik zou je beter willen leren kennen. En het spijt me van die rot opmerking, ik moet nog even wennen aan het idee dat ik een nieuwe kamer heb mét twee nieuwe kamergenoten.'' Vervolgens liet ze hem weer los en ging verder op zoek naar de kamerversiering. Hier en daar voelde ze wat kraken onder in haar tas. Ah! Daar lagen ze. En ze pakte het eruit. ''Hier, ik heb ze gevonden. Het is slechts een idee, er kan ook wat anders opgehangen worden. Kijk maar even!'' En ze gooide ze op haar nachtkastje zodat ze even een kijkje konden nemen op de posters. Misschien vonden ze het wat, of misschien ook niet. Dat was nog maar de vraag. Ze ging verder met haar koffer uit te pakken. De boeken, die ze uit haar vorige kamer als laatste in haar koffer had gedaan, legde ze veilig in een lade van haar nachtkastje. Haar kleren legde ze op orde, opgevouwen en al, in de kast zodat het er netjes uit zag. Opgelucht slaakte ze onhoorbaar een zucht. Dat was ook weer gebeurd. Met een grijns op haar gezicht ging ze op bed zitten, zodat ze Kate en Matt goed kon zien. Nu ze de jongen bekeek viel haar iets op, iets wat ze eerder had gezien. Het was de jongen die ze had gezien in het park samen met een ander meisje! Op dat moment had hij een blauw oog. Zou hij haar ook al herkend hebben? Ze had niet door dat ze Matt een beetje te lang aanstaarde met haar blauwe ogen.

De jongen keek fronzend naar Kate toen ze leek te worstelen met haarzelf, of beter gezegd haar gedachtes, maar wendde zijn blik al snel af toen hij merkte dat hij aan het staren was. Fijn, hij vond haar leuk. Hoewel.. leuk was een groot woord. Hij vond Kate in ieder geval knap genoeg om als een kwijlende hersenloze aap te gaan staren, en dat was voor de jongen geen goed iets. Want hoe kon je vrienden worden met een meisje waar je je aangetrokken tot voelde? Het nieuwe meisje had niet hetzelfde wat Kate had, dat stralende, en bovendien had ze hem behoorlijk aan het schrikken gemaakt, of moest hij gewoon nog een keer kijken? Nee, dacht mocht niet, niet van hemzelf. Hij zuchtte even kort en deed alsof hij alsnog in zijn tas aan het frummelen was en dit heel interessant vond, terwijl hij hun gesprek afluisterde. Ze leken elkaar te kennen.
"Ach, geeft niet.. Doe wat je wilt met me, je zal niet de eerste zijn." glimlachtte hij wat waterig naar haar, in de hoop haar ongemakkelijke gevoel -als die er al was, wat hij betwijfelde omdat ze zo recht voor z'n raap was- een beetje weg te nemen. Hij rimpelde zijn neus wat toen hij merkte wat hij gezegd had en dat dit waarschijnlijk wat vragen op zou roepen bij beide meisjes, en dacht razendsnel na over wat hij moest zeggen om dat te voorkomen. De jongen kon echter niet iets geweldigs bedenken om wat te zeggen en was blij dat Kate vroeg om iets om de lege muren wat op te fleuren. "Ik heb posters van mijn favoriete surfers en icehockeyspelers, maar ik denk niet dat jullie dat leuk vinden.. Dus misschien kan ik wel eens naar een meubelwinkel gaan en een mooi schilderij kopen, ofzo." stelde hij wat onzeker voor nadat er een stilte was gevallen in hun gesprek. Hij wilde eigenlijk dat een van hen mee ging om er zeker van te zijn dat hij niet de enige was die het schilderij mooi zou vinden, maar vond het wat awkward om zoiets voor te stellen, dus deed hij het maar niet.

"Ach, geeft niet.. Doe wat je wilt met me, je zal niet de eerste zijn." zei Matt tegen Virginia, lichtelijk verbaasd keek Kate hem aan. Waar had hij het over? Haar ogen dwaalde onwillekeurig aan naar zijn muts, waar met vilstift ‘geek’ opgeschreven stond. Zou hij gepest worden? Ze kon het zich niet goed voorstellen. Meestal werden jongens die er zoals hem uit zagen niet gepest, maar ze kon het natuurlijk fout hebben. Het zou zijn onzekere houding wel verklaren. Ze besloot maar niet op zijn woorden in te gaan. Ze had niet het idee dat hij zat te wachten op vragen. Iets wat ze wel kon begrijpen. Even keek ze naar Virginia, ze kon zich niet voorstellen dat die een poging zou doen om Matt te kweten. En zelf zou ze dat ook niet doen, dus de jongen hoefde zich hier nergens druk om te maken. Maar ook dit hield ze voor zich, niet het idee hebbend dat dat iets was wat hij zou willen horen.
''Ehhm, ja ik heb nog wel wat posters van bepaalde zangers en zangeressen. En dat zijn niet alleen Rock-posters hoor, ik bedoel ik ben nog wel van normale mensen fan. Niet dat Gothic's geen normale mensen, ach laat maar.'' reageerde Virginia op haar vraag. ''In elk geval, ik luister ook andere muziek,'' vervolgde ze. Kate keek haar voor een moment zwijgend aan, leunde nog altijd met haar rug tegen de muur. “Je hoeft je muziek niet te verdedigen hoor, iedereen heeft zijn eigen smaak. Als je die posters op wil hangen kun je dat wat mij betreft doen. Als er maar iets op de muur hangt, waardoor het hier wat minder kaal word. Zelf heb ik niks bij me.” zei ze glimlachend, terwijl ze haar kettinkje om haar vinger draaide. Mason had haar ooit gevraagd of ze er nooit ziek van werd. Ze had hem verbaasd aan gekeken en gevraagd, waarvan ze volgens hem ziek zou moeten worden. ‘Van het altijd iedereen naar zijn zin proberen te maken.’ Had hij hoofdschuddend geantwoord, ze had haar schouders op gehaald. Kate fronste, waarom moest ze daar juist nu aan denken? "Ik heb posters van mijn favoriete surfers en icehockeyspelers, maar ik denk niet dat jullie dat leuk vinden.. Dus misschien kan ik wel eens naar een meubelwinkel gaan en een mooi schilderij kopen, ofzo." stelde Matt voor,. “Die kun je best ophangen hoor, tenminste ik heb er geen problemen voor. Maar een schilderij is geen slecht idee. Als je wilt ga ik wel met je mee.” zei Kate, een glimlach was op haar gezicht verschenen. Het ongemakkelijke gevoel was grotendeels verdwenen, en ze wist niet of dit kwam door Virginia of door het feit dat ze Matt langzamerhand begon te vertrouwen. Eigenlijk was ze nog steeds wat te goed van vertrouwen, ze kende de jongen nog niet eens. Hoe kon ze dan zeker weten dat hij niet zo was als David? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, liet haar blik af dwalen. Matt zou niet zo zijn toch? Ze zou toch niet weer in het zelfde spel trappen?

Ze scheurde haar blik los van Matt. Met een zucht plofte ze neer op haar bed. Daar draaide ze op haar buik, deed vervolgens haar benen omhoog en zwaaide sexy rustig haar benen heen en weer. Ze voelde haar Ipod irritant zitten in haar broekzak, dus haalde ze hem eruit en bekeek hem aandachtig terwijl ze met haar ellebogen op het matras leunde. Haar bed had ze nog niet opgemaakt, nog geen zin in gehad. Het matras was tot haar opluchting wel lekker zacht, in tegenstelling tot haar vorige matras in haar vorige kamer. Op haar Ipod zaten al wat krasjes en beschadigingen, ze had hem dan ook al een paar jaar. De radio, waar je ook je Ipod op kan plaatsen om daar muziek van af te halen en te luisteren, die zij vanuit huis had meegenomen had ze in een aparte tas boven op haar koffer vastgebonden. Dat was misschien ook wel leuk om hier neer te zetten. Ze draaide zich weer om, legde haar Ipod neer op haar nachtkastje en stond op. Tijd om de kamer een beetje bewoonlijker te maken. Als eerste pakte ze de radio uit, maar plugde haar Ipod niet in. Ze zette hem op een houten, ronde bijzettafeltje neer die naast de kledingkast stond. Daarna speurde ze haar tas door en haalde al het bed stuff eruit, wat ze nogal warrig door haar tas had door elkaar had gegooid. Het duurde niet lang voordat haar bed was opgemaakt. Nog voor de afmaak schudde ze haar kussen op en gooide hem toen neer op de plek waar hij hoorde te liggen op het bed. Daarna pakte ze grijnzend haar Ipod van het nachtkastje en plugde hem in op de radio. Het was tijd voor wat gezelligheid. Ze schoof met het draaiknopje op het apparaat naar een bijpassend liedje. Het was niet echt swingend of rockend, maar het was in elk geval wat. Als haar twee kamergenoten dit niks zouden vinden, dan wist ze het ook niet meer. 'Paul Carrack - Eyes of blue' speelde het muziekspelertje af. De muziek denderde uit de boxen van de radio. Snel draaide ze aan het volumeknopje en bloosde. ''Sorry, vergeten dat hij nog op voluit stond,'' zei ze terwijl ze hun aankeek en onschuldig op haar onderlip beet. Eigenlijk had ze wel zin om te dansen. Charmant liep ze naar Kate toe en sleurde haar zogezegd van het bed af. ''Kom, let's dance,'' waarbij ze op het ritme rustig met haar heupen begon te wiegen. Dit was dan niet echt zo'n dansnummer, eerder een slow nummer. Maar dat kon haar niks schelen. Haar handen begon ze sierlijk om elkaar heen te draaien.

[Niet zo'n lange post, maarja o.o Ik had btw maar geen clipje neergezet bij dat liedje. Tenminste, ik luister niet de officiële clip van dat liedje maar naar een andere, die komt van een lesbische serie af Ik kan hier wel zetten, om te bekijken als jullie dat willen xD]

"I-ik zou dat heel leuk vinden. Misschien is het een idee om ook wat verf te kopen..?" zei hij met een klein glimlachje als reactie op de woorden van Kate, nog wat onzeker om zijn gevoelens te uiten terwijl hij in de gezelschap van twee meisjes verkeerde. Natuurlijk wist de jongen niet of het toegestaan was om de kamer persoonlijk te pimpen, maar aangezien de schooldirectie haast nooit de kamers controleerde vond hij dat ze wel goed zaten. Je kon net zo goed een halve wietplantage in je kamer uitstallen en ze zouden nog niets merken.
Hij luisterde zwijgend naar de muziek van Virginia die zeker tot de slowdance-nummers verrekend kon worden en plofde zuchtend weer op zijn bed neer. Misschien was het wat voor hem om naar een cursus wat zijn zelfvertrouwen een boost zou geven te gaan, en misschien kon hij met dat gewonnen zelfvertrouwen een einde maken aan het pesten. Misschien was dat nog zo'n slecht idee nog niet, maar tegelijkertijd zag hij er tegen op om zich voor zo'n cursus in te schrijven. Natuurlijk zou zijn moeder dat alleen maar aanmoedigen, maar dat betekende niet dat het minder eng zou zijn om op mensen af te stappen en deze aan te spreken.
Hij veerde op van zijn bed toen Virginia Kate van haar bed af leidde en met haar ging dansen, het hele moment wat te ongemakkelijk vindend. Natuurlijk zouden de twee meisjes beter met elkaar om kunnen gaan dan dat hij een band met één van hen had, dus waarom zou hij ze nog in de weg staan? Zonder wat te zeggen liep hij de deur uit en liep hij naar de receptie beneden waar zijn surfboard nog stond, nam deze onder de arm maar bleef wat besluiteloos staan. Zou hij terug moeten gaan of zou hij gewoon een bezoekje aan het strand moeten brengen, omdat hij ze dan niet meer lastig viel..? Hoe dan ook; zelfs als hij naar het strand ging zou hij nog langs de kamer moeten gaan omdat hij zijn zwembroek daar had laten liggen.

"I-ik zou dat heel leuk vinden. Misschien is het een idee om ook wat verf te kopen..?" zei Matt, als reactie op haar voorstel. Een glimlachje verscheen op Kate’s gezicht, ze was zich er van bewust dat het waarschijnlijk voor hen beide nog wel eens een ongemakkelijke situatie zou kunnen worden. Maar dat zou ze dan wel zien. Met een beetje geluk voelde ze zich snel bij Matt op haar gemak voelen, en zou hij zich ook wat minder ongemakkelijk voelen. “Mag dat dan, je kamer zo maar verven?” vroeg ze, terwijl ze hem voor een moment vragend aan keek. Aangezien ze hier pas net was had ze geen idee wat voor regels er precies golden. Haar moeder had haar wel een lijst toe gestopt, maar ze had zich er niet toe kunnen zetten die te lezen. Waarom zou ze ook? “Zeg maar wanneer je wilt gaan, dan ga ik wel met je mee.” voegde ze met een vrolijke glimlach aan haar eerdere woorden toe. Plots schalde er harde muziek door de kamer, zo onverwachts dat Kate er van schrok. Ze schoot recht, maar liet zich al vrij snel weer met haar rug tegen de muur aan zakken. 'Sorry, vergeten dat hij nog op voluit stond,' verontschuldigde Virginia zich nadat ze de volume knop omlaag had geduwd. Het liedje dat uit de boxen kwam herkende ze niet, het was hele andere muziek dan zonet uit Virginia’s Ipod had geklonken. Voor ze in de gaten had wat er gebeurde werd ze van het bed af gesleurd. Een moment keek ze Virginia niet begrijpend aan, maar diens woorden maakte het al snel duidelijk. Kate grinnikte onwillekeurig, dat was dan weer typisch iets voor Virginia. Althans zover Kate haar nu kende, leek dit haar een actie die perfect bij het meisje paste. Zonder er lang over na te denken volgde Kate Virginia’s voorbeeld en begon rustig op het ritme van de muziek te bewegen. Het was niet het muziek waar zijn normaal op danste, al was dansen sowieso niet echt iets voor haar. Ze had met turnen wel mat oefeningen op muziek gedaan, maar dit was niet tot dansen te rekenen. Toch wist ze er voor te zorgen dat ze sierlijk bewoog op het rustige ritme van de muziek, haar ogen dwaalde even af naar Matt. Eigenlijk had ze wel een beetje met hem te doen, hij zat op gescheept met twee meiden en leek zich daar geen raad mee te nemen. Zonder wat te zeggen verliet de jongen de kamer en Kate bleef voor een moment stil staan. Zou ze er op de één of andere manier voor kunnen zorgen hem zich wat meer op zijn gemak te laten voelen? Een zucht schoof over haar lippen, ze richtte haar blik weer op Virginia. Begon weer op de muziek te bewegen, terwijl ze vanuit haar ooghoeken naar de deur bleef kijken. Uiteindelijk kwam er een eind aan het nummer, en Kate aarzelde even. Haar blik ging weer naar de deur, misschien moest ze achter Matt aan gaan? Al hoe wel ze betwijfelde of hij daar op zat te wachten.

Wanneer Matt de kamer uit was gegaan was zij gewoon door blijven dansen net zoals Kate. Maar nadat het nummer was afgelopen vroeg ze zich toch wel af waar hij heen zou zijn gegaan. ''Weet jij waar Matt heen is gegaan?'' Voordat het volgende nummer kwam, wat verbazingwekkend ook een rustig nummer was dat kon ze namelijk zien op haar iPod, had ze hem wat zachter gezet. 'P!nk - One foot wrong,' was er op het beeldschermpje te zien. Hmm, dat nummer was ook niet verkeerd. Blijkbaar had ze die muziek van P!nk er een keer opgezet wanneer ze nog jong was. Toen was ze helemaal wild van gewone rock, nu echter meer van gothicrock. Ze bestudeerde de kamer. Opzich was het wel gemakkelijk te verven, maar of het mocht was de vraag. De kamer zelf was al puur wit, maar van die kleur werd ze niet bepaald wild. ''Wat voor kleur zou jij de kamer willen hebben? Mij lijkt puur lichtroze me wel wat. Maar of Matt er gek op is, dat betwijfel ik.'' Vroeg ze aan Kate. Eigenlijk had ze nog wel wat willen zeggen dat Matt dan best zou kunnen gillen als een meisje als de kamer die kleur werd. Maar dat vond ze lullig overkomen. Ze was geen meid die vaak andere afkraakte. Zachtjes zong ze mee met de muziek en liep ondertussen naar de badkamer. Die zag er ook gewoontjes uit, precies dezelfde die ze in haar vorige kamer ook had. Blijkbaar gunden de werknemers hier hun geen grotere kamer en moesten ze het hiermee maar doen. Ze knipte het licht aan in de badkamer en bekeek zichzelf in de spiegel. Haar haar zat nog precies hetzelfde zoals ze het vanochtend had gekamd. Gewoon stijl, zonder enig haarspul erin. Vervolgens controleerde ze het afvoerputje in de douche. Die was gelukkig schoon en de wc was ook niet verstopt. Dat hadden ze dan wel weer mee. Nadat ze zich nog even op controle van haar oogpotlood en mascara had gecheckt knipte ze het licht weer uit en sloot de badkamerdeur achter haar kont dicht. Met een zucht plofte ze op haar bed neer, pakte haar kussen en zette die tegen de muur aan zodat ze daarop kon leunen. Verveeld graaide ze haar afgeraakte mobiel uit haar broekzak en bekeek haar berichten. Nog geen enkele nieuwe. Wat was dat toch voor zooitje hier. Ze had al best veel nummers verzameld, maar niemand scheen wat beltegoed voor haar te verbruiken. Met haar nagels tikte ze op wat knopjes, blokkeerde de toetsen van haar mobiel en legde hem naast haar neer op haar bed. Boven haar hoofd zat een vierkant raam. Geïnteresseerd draaide ze zich om, zat op haar knieën en keek aandachtig uit het raam. Vanaf hun kamer was het plein goed in de gaten te houden. Vooral voor leuke jongens, of natuurlijk meisjes. ''Hee, moet je kijken!'' Giechelde ze. ''Een nurdje op het schoolplein krijgt drinken over zich heen gegoten door een aantal bitchies.''

Een tijdlang stond de jongen te twijfelen bij de receptie, tot irritatie van de receptioniste. Als hij wilde surfen betekende dat dat hij terug moest naar de kamer om zijn zwembroek of wetsuit te halen, en als hij dat niet wilde doen moest hij zowiezo terug naar zijn kamer omdat daar al zijn bezittingen lagen en hij momenteel nergens anders had om naar terug te gaan. Zelfs zijn fietsleutels zaten nog in zijn tas, dus een bezoekje brengen aan zijn ouders zat er ook niet in..
De jongen besefte zich plotseling dat hij gewoon weg kon lopen, hij kon gewoon een bezoekje brengen aan het park of iets dergelijks. Het was niet ver, en de oude bomen en de heerlijke geuren leken hem altijd op een of andere manier te kalmeren. De jongen verliet de plek waar hij de afgelopen paar minuten zenuwachtig had lopen wezen en liep door de deuren naar buiten. Frisse lucht kwam hem tegemoet, frisse lucht die hem kalmeerde en relativeerde. Die twee meisjes waren zo erg nog niet, hoewel het hem stoorde dat Virginia een voorkeur leek te hebben voor Kate en niet bang was deze voorkeur te laten zien. Wat in zijn gedachtes verwikkeld en met zijn handen diep in zijn broekzakken begraven liep hij verder, niet oplettend op hetgeen wat er voor zijn voeten gebeurde. Per ongeluk liep hij tegen een meisje aan die hierdoor wat van haar drinken over zich heen kreeg, en terwijl hij zich vlug verontschuldigde en haar met smekende ogen aankeek om het niet te doen merkte hij al dat het te laat was. Ze werd boos, en al snel leek hij omringd te zijn. De woorden die hem werden toegebeten werden zwijgzaam door de jongen geïncasseerd, en terwijl een zijn aandacht vasthield door tekeer tegen hem te gaan gooide de ander haar cola over hem leeg. Het plakkerige goedje was al onaangenaam, maar het uitlachen maakte dit des te erger. Hij draaide zich om zonder hun nog aan te kijken en liet zich wat moedeloos in de schaduw van een boom tegen de stam zakken, waarna hij het shirt uit trok. Oké, hij moest echt wat doen aan zijn zelfvertrouwen. De lichamelijke kracht was er zeker wel, wat werd bewezen door zijn goddelijke lichaam, gespierde arm en borstspieren en sixpack, maar die mentale kracht leek bij hem te ontbreken. Die was er nooit geweest trouwens, nu hij het zo bekeek. Hij veegde de tranen uit zijn ooghoeken en staarde wat mismoedig naar beneden, wetende dat hij vroeg of laat terug moest gaan naar de kamer met de dansende meisjes, die elkaar leuker vonden dan hem.

''Weet jij waar Matt heen is gegaan?'' vroeg Virginia, die zich kennelijk het zelfde af vroeg als Kate. Die schudde langzaam haar hoofd, en keek even naar de deur die nog op een kier stond. Ze zouden de jongen toch niet af geschrokken hebben? Hij zou toch niet denken dat ze niet van hem moesten hebben? Een zucht schoof over haar lippen, ze liep naar haar bed ging op de rand zitten en pakte haar Iphone die ze op het nachtkastje neer had gelegd. Voor een moment staarde ze naar het schermpje, Mason had haar nog niet gebeld. Ergens was het wel logisch, aangezien hij maar twee keer per week de telefoon mocht gebruiken. En altijd belde hij haar, nooit iemand anders. Al wouden de meeste van zijn vrienden niks meer met hem te maken hebben, evenals hun ouders. Iets wat Kate nog altijd niet kon begrijpen, hoe kon je je bloed eigen zoon zo makkelijk verstoten? ''Wat voor kleur zou jij de kamer willen hebben? Mij lijkt puur lichtroze me wel wat. Maar of Matt er gek op is, dat betwijfel ik.'' Met die woorden trok Virginia haar uit haar gedachten, Kate legde het apparaatje weer op het nachtkasje waarna ze haar ogen op het meisje richtte. “Nee, ik denk niet.” grinnikte Kate, waarna ze voor een moment na dacht. Zelf was ze ook niet zo’n fan van roze, niet op de muur in elk geval. “Licht blauw of gebroken wit?” suggereerde Kate, terwijl ze voor een moment haar bericht over de kale muren liet dwalen. “We moeten zo ook maar even aan Matt vragen wat hij er van vind.” zei ze, waarna ze haar tas onder het bed vandaan trok en uit een zijvak een tweetal tijdschriften te voorschijn haalde. Een van de twee legde ze in het laatje van haar nacht kastje, de andere begon ze door te bladeren. Zonder te zien wat er stond. Moest ze niet even gaan kijken waar Matt was? Ze voelde ze lichtelijk schuldig, omdat hun gedrag er waarschijnlijk voor had gezorgd dat hij de kamer had verlaten. Hij had zich evenals zij zelf niet op zijn gemak gevoeld, en waarschijnlijk had het dansen van Virginia en haar het er niet beter op gemaakt. ''Hee, moet je kijken!'' giechelde Virginia plots, die voor een moment naar de badkamer was verdwenen. ''Een nurdje op het schoolplein krijgt drinken over zich heen gegoten door een aantal bitchies.'' Kate kwam overeind, liep naar haar toe en ging naast haar op haar knieën op het bed zitten. Zodat ze evenals Virginia naar buiten kon kijken. Ze was niet iemand die zich suf lachte om dergelijke situaties, maar toch was ze wel nieuwsgierig naar wat zich op het plein afspeelde. Ze richtte haar ogen op de jongen die het drinken over zich heen had gekregen. “Dat is geen nurd, dat is Matt.” zei ze, waarna ze weer van het bed af ging. “Ik ga even naar hem toe.” zei ze, zonder er echt bij na te denken. Ze liep de trap af, en vond al vrij snel de uitgang die naar het plein liep. Waar ze vanuit hun kamer mooi op uit keken. Ze duwde de klink omlaag en stapte naar buiten, ze zag de meisjes die hun drinken over Matt heen hadden gegooid nog net weg lopen. Wat zou hij hun misdaan hebben? Haar ogen dwaalde over het plein, bleven uiteindelijk rustte op de jongen die met zijn rug tegen de stam van een boom zat geleund. Het eerste wat haar op viel was het feit dat hij geen shirt droeg, langzaam liep ze op hem af. Kon het niet laten haar ogen over zijn boven lichaam te laten glijden, hij zag er niet verkeer zeker niet. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, hield vlak bij Matt halt. “Gaat het?” vroeg ze aarzelend, waarna ze naast hem in het gras ging zitten.

'Dat is geen nurd, dat is Matt.' Meteen stopte ze met lachen. Nu ze goed keek zag ze het ook, het was inderdaad Matt. Oh, die arme jongen. Waarom deed hij niks tegen die trutten? Durfde hij dat niet of wou hij ze gewoon geen kwaad doen? Wanneer Kate van haar bed af ging, ging zij dat ook. Haar kamergenote ging blijkbaar naar hem toe. Ze wou hier niet alleen blijven. Ook zij ging achter de blondina aan de trappen af, wanneer ze de deur van hun kamer op slot had gedraaid. Op het plein liepen de bitchies een andere richting op, weg van hem. Matt zelf stond bij een boom, zonder zijn shirt. Hij had een six-pack. Best sexy, maar niet haar smaak. Al bleven haar ogen wel op hem staan. Blijkbaar was zijn shirt nat. Net toen ze de bitchies bekeek viel het haar op dat een van hen wel een lege beker droeg. Ookal was het niet haar pakkie an, ze ging er achter aan. Dit pikte ze niet. Mensen moesten van haar partner, al kon Adina het eigenlijk zelf wel aan, vrienden en familie afblijven en nu in dit geval kamergenoten afblijven! Met een snelle pas liep ze achter ze aan, haar hakken klonken luid maar de tutjes draaiden zich niet om, lachend om een flauwe grap die ze maakten over de jongen waarvan de een hem onder gegooid had met een of ander plakkerig sapje. Ze bolde haar vuisten automatisch, maar wanneer ze het merkte liet ze ze weer rusten. Nonchalant keek ze even een andere kant en er kwam een brede grijns op haar gezicht. Zo te zien was Kate inmiddels bij Matt gaan staan, nouja gaan zitten en hem hopelijk gerust aan het stellen was. Haar ogen gleden weer terug naar de meiden, waar ze ondertussen achter liep en pakte de meid die de lege beker in haar handen had bij haar bruine haren vast. Die zaten vastgebonden in een paardenstaart, dus ze kon ze gemakkelijk pakken. Ze gaf er een ruk aan zodat die het uitgilde van de pijn. Eigenlijk gaf ze er niet zo'n hele harde ruk aan, dus waarschijnlijk was het alleen van de schrik of ze stelde zich gewoon aan. Met een verbaasde blik op haar gezicht draaide ze zich om. 'Waar de hel ben jij mee bezig,' klonk haar geschokte stem. ''Dat kan ik eerder tegen jou zeggen, sloerie.'' Virginia gaf haar een puur arrogante blik, waarna ze haar bruine, vieze haar los liet. ''Gatverdamme, heb je ook wel eens je haar gewassen?'' Haar lange nagels gleden even over de wang van het meisje. De andere meid kon niets uitbrengen, die was kleiner dan haar vriendin. En door Virginia's hakken leek ze nog langer dan normaal, dus was ze nu groter dan beide meiden. Anders was ze waarschijnlijk even lang als dat anorexia kind geweest. De dunne, zachte huid voelde goed aan onder haar vingertoppen. Vanochtend had ze haar nagels eens goed geslepen, dus scherp waren ze zeker wel. 'Ben je gek in je hoofd? Doe normaal, slet.' Bracht die andere trut uit met geblondeerd haar. Die kleur die ze in haar haar had geverfd, was echt niet normaal. Veels te blond, duidelijk te wit, de kleur haar die oude mensen hadden. ''Jij moet al helemaal je bek houden, oma,'' snauwde ze naar het meisje. Uit boosheid sneed ze met haar nagels, die nog steeds op de wang het andere meisje lagen te rusten om hun werk te doen, een diepe snee in de huid van het bruinharige meisje. ''Oeps,'' zei ze sarcastisch terwijl de meid van pijn naar haar wang greep. Er gleden een paar bloed druppels uit. 'Je gaat eraan, gore hoer! Mijn vrien..d..d.. beukt je helemaal in el..k..kaar,' was de enige zin die ze op dat moment met wat gestotter uit kon brengen. ''Dat moet je vriend weten, maar jou wil ik voorlopig hier niet meer zien. En pas maar op wanneer je iemand onder gooit met die smerige troep van je, anders kom ik je weer opzoeken en kan je fijn een paar daagjes naar het ziekenhuis,'' zei ze op een speelse toon in haar stem en gaf haar een sarcastische knipoog, waarna ze charmant, heupwiegend wegliep richting Matt en Kate. ''Gaat het? Wat is er precies gebeurd?'' Vroeg ze verbaasd, alsof er niks gebeurd was. Niet dat ze nog van plan was om opnieuw terug te gaan naar die sloeries als ze wist wat er volledig was gebeurd, ze wou het gewoon weten. Het was tenslotte nu wel haar kamergenoot. Geruststellend legde ze een arm over zijn schouder terwijl ze naast hem gehurkt zat.

[Whaha, Virginia moet gewoon altijd even de ruzie opzoeken/oplossen xD]

De tranen stopten even plotseling als ze gekomen waren, waardoor de jongen zijn aandacht kon verplaatsen naar andere dingen dan zijn eigen ongeluk. Zo was er de boom, wiens loszittende, harde bast in zijn rug prikte en hem oncomfortabel deed zitten. En het goedje wat hij over zich heen had gekregen, waardoor zijn huid nu plakte en zijn shirt verpest was. En.. Kate? Kate die hij al zoekend door de deuren zag komen en nu op hem af liep? Hij bleef haar aankijken terwijl ze hem vroeg hoe het ging en hield zijn adem voor een moment in toen ze naast hem in het gras ging zitten. Het was ongebruikelijk voor de jongen dat een meisje van hier geïnteresseerd in hem was, geïnteresseerd in hoe hij zich voelde, maar hij besloot het ongemakkelijke gevoel aan de kant te zetten. Voor zover dat kon. Een glimlach gleed over zijn lippen terwijl hij zijn blik van haar afwendde en naar de juiste woorden zocht. Hij wilde haar namelijk niet ongerust maken, dus hij kon haar de waarheid niet grotendeels vertellen. Liegen, voor zover hij liegen moest.
"Ik kom er wel overheen." zei de jongen, hij was zelf verbaasd over de optimistische toon die zijn stem bevatte. Misschien was hij dan toch echt aan het veranderen? "Dat is van mijn shirt anders te zeggen." voegde hij er lachend aan toe, nadat hij zijn witte shirt omhoog gehouden had en terwijl hij de grote vlek erop aan Kate liet zien. "Want ik krijg die vlek er nooit meer uit. Jammer, want het was mijn favoriete shirt." zei hij, waarna hij even kort fronsde. Het shirt van Burton was een geschenk geweest voor zijn zeventiende verjaardag, van zijn vrienden.
Een tafereel dat zich afspeelde op het plein viel hem op, en terwijl hij zijn gezicht draaide merkte hij op dat het zijn andere kamergenote was die het veroorzaakte. Hij glimlachtte onwillekeurig toen hij de blondine flink tekeer zag gaan tegen de meisjes en keek vervolgens toe hoe ook zij naar hem toe liep. "Het gaat prima." zei hij glimlachend, op dezelfde optimistische toon als eerder. "Het is alleen vervelend, omdat het zeker niet de eerste keer is dat ze zoiets doen." mompelde hij wat afwezig, geen idee hebbend of hij nog moest reageren op haar andere vraag. Hij besloot dit maar niet te doen en nam zich voor dat hij de vraag zou beantwoorden als ze hem voor de tweede keer zou stellen. "Kan je me dat leren? Of jullie allebei? Wat je net deed..?" vroeg hij nieuwsgierig, terwijl zijn ogen groot werden van belangstelling. Misschien was dit wel een kans voor hem, een kans die hij moest grijpen wilde hij niet voor eeuwig de gepestte jongen blijven.

"Ik kom er wel overheen." zei Matt, de optimistische toon in zijn stem verbaasde haar lichtelijk. Misschien was het de eerste keer dat hem iets als dit over kwam, en vatte hij het daarom zo rustig op. Maar zijn eerdere woorden, zijn onzekere houding en het woord ‘geek’ dat met viltstift op zijn muts was geschreven. Gaven haar het idee, dat dit niet de eerste keer. Al kon ze zich niet voorstellen, dat een jongen als Matt gepest werd. Hij hield zijn witte shirt op, waarop nu een grote cola vlek zat. "Dat is van mijn shirt anders te zeggen." zei hij lachend, ze keek hem bedenkelijk aan. Wist niet precies hoe ze moest reageren, ze had het idee dat hij een toneelstukje voor haar aan het opvoeren was. Niet dat ze ooit goed was geweest in het zien of iemand de waarheid sprak of loog. Nee, in tegen deel. "Want ik krijg die vlek er nooit meer uit. Jammer, want het was mijn favoriete shirt." zei hij, ze glimlachte even naar hem. “Je kunt vast wel een zelfde shirt vinden.” zei ze na een korte aarzeling. Het kon natuurlijk dat het shirt voor hem bepaalde waarden had, zoals haar kettinkje voor haar. Dan was het moeilijk te vervangen, maar anders zou dit een goede oplossing zijn voor zijn verpeste shirt. Matt had zijn ogen op het plein gericht, en zij volgde zijn blik. Virginia stond tegenover de meisjes waarvan één er zonet de inhoud van haar beker over Matt heen had gegooid. Kate fronste even, zag toe hoe Virginia te keer ging tegen de meisjes. Grijnsde onwillekeurig, kennelijk liet Virginia dit niet zomaar gebeuren. Uiteindelijk kwam ze heupwiegend naar hen toe gelopen. Die meisjes zouden zich voortaan wel stil houden, althans dat dacht Kate dan toch. Ze zou zelf niet graag in hun schoenen staan, zachtjes lachend schudde ze haar hoofd. 'Gaat het? Wat is er precies gebeurd?' vroeg Virginia. "Het gaat prima." zei Matt, op dezelfde optimistische toon als hij zonet tegen haar had gesproken. "Het is alleen vervelend, omdat het zeker niet de eerste keer is dat ze zoiets doen." voegde hij er wat afwezig aan toe. Dus hij werd wel degelijk gepest, maar waarom in hemelsnaam? Hij zag er goed uit, er zou niemand zijn die haar tegen zou spreken als ze dit zou zeggen. Misschien was het zijn wat onzekere houding. "Kan je me dat leren? Of jullie allebei? Wat je net deed..?" vroeg Matt plots, zijn ogen waren plots groot van belangstelling. Ze glimlachte onwillekeurig, wierp een kort blik op Virginia. “Ik denk dat Virginia je daar beter bij kan helpen dan ik.” zei ze met een glimlachje. Het was niet zo dat ze zich altijd onzeker op stelde, maar ze was niet degene die ergens direct tegen in ging als ze het ergens niet mee eens was. Ze had er simpelweg niet altijd het lef voor, ook David had ze bijna nooit tegen gesproken. En de keren dat ze dit had gedaan, was ze er niet al te best vanaf gekomen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, wachtte op het geen wat Virginia zou zeggen.

Verbaasd trok ze haar arm terug van Matt. 'Kan je me dat leren? Of jullie allebei? Wat je net deed..?' Vroeg hij aan de twee meiden. Voordat zij kon antwoorden begon Kate al. 'Ik denk dat Virginia je daar beter bij kan helpen dan ik.' Hierdoor kreeg ze rode wangen. Oh god, waarom zij nou weer. ''Hihi,'' giechelde ze nerveus. Niet om ze uit te lachen, maar ze werd er zenuwachtig van als ze er op zo'n manier ervoor beloond werd. ''Ik, ehhm. Het gaat gewoon automatisch.'' Stamelde ze een beetje. ''Maar als je er echt op aandringt, ik kan het je leren. Of nouja leren.. Ik bedoel helpen, zodat je wat meer zelfverzekerder word.'' Ze ging er wat gemakkelijk voor zitten, op haar kont en trok haar knieën omhoog zodat ze haar armen er omheen kon slaan. ''Jij kan ook wel helpen, Kate. Tenminste als je wilt?'' Vroeg ze richting de meid die naast haar zat. Zo te zien was zijn kamergenoot z'n shirt helemaal nat. En dat was er niet meer uit te krijgen. Balen zeg. Dat zou zij niet pikken, als iemand haar helemaal natgooide met een bepaald drankje. Dan zou ze degene helemaal in elkaar slaan, tenzij het een jongen was die veel en veel sterker was dan haar. Want zoveel kracht had zij nou ook weer niet. Ze tikte zachtjes met haar nagels op haar benen. Diep dacht ze na. Iets schoot haar te binnen. ''Ik heb een idee. Als we nou even terug naar onze kamer gaan, dan kan ik het je uitleggen. Het is niet nodig dat iedereen het hier in het openbaar mijn plannetje hoort.'' Legde ze uit. Ze leunde op haar benen en stond toen op. ''Kom,'' zei ze en stak haar armen uit richting haar vriendin, Kate, om haar te helpen met opstaan. ''Hmm, ik weet het niet zeker. Maar ik had iets opgepikt dat jij op surfen zat, Matt?'' Vroeg ze aan de jongen.

"Ik hoop het." glimlachtte hij naar Kate toen deze, in een poging hem op te vrolijken, na een korte aarzeling zei dat hij vast wel ergens hetzelfde shirt kon vinden. Erg zou hij het niet vinden: hij hield van het shirt maar hij was veel meer gehecht aan de herinnering dan dat hij aan het shirt was. Toch, zeker met deze wetenschap, kon hij het in Kate waarderen dat ze hem op die manier wilde opvrolijken.
Echter voelde hij zich al vrolijk. Hij had geleerd zulke gebeurtenissen volledig uit zijn gedachtes te bannen. Alsof ze wel gebeurt maar niet vervelend waren, en ergens was Matt hier heel blij mee. Ook merkte hij dat het omgaan met mensen, ondanks de pesterijen, hem steeds makkelijker afging. En zodra Virginia en Kate hem wilden en gingen helpen kon hij uit deze vicieuze cirkel stappen waar hij jaren terug in verzeild was geraakt. Het veranderen van school was namelijk alleen uitstel van executie: iedere amerikaanse school was hetzelfde en had dezelfde soort mensen erop zitten.
Het was al een tijd stil geweest voordat Kate reageerde, zeggende dat Virginia hem beter zou kunnen helpen. Hij vond het jammer, eerlijk waar, wat kwam door Kate haar rustige karakter die hem op zijn gemak deed voelen bij haar. Hij wilde hier niet mee zeggen dat hij Virginia totaal niet aardig vond, maar haar aanwezige karakter was soms nogal.. overweldigend. "Ehmm.. Oke.." zei de jongen wat twijfelachtig toen Virginia zei dat ze een plan had. Hij keek toe hoe ze Kate hielp met opstaan, waarna hij eigenhandig en wat sullig overheind krabbelde. Blijkbaar deed hij iets verkeerd, want de twee meisjes leken elkaar nu al aardiger te vinden dan ze hem vonden. Misschien was dat zijn probleem wel, misschien was hij gewoon niet aardig genoeg.
"Ja, ik surf zo ongeveer ieder weekend, hoezo?" vroeg hij wat sceptisch toen Virginia naar zijn surfen informeerde. Hij had geen enkel idee wat het plannetje zou kunnen zijn en terwijl hij peinsde over manieren waardoor Kate en Virginia hem aardiger zouden vinden liep hij alvast verder.