Kamer van Katherine & Virginia'

Bonk bonk. Het gebonk in haar hoofd van haar hart hield maar niet op. Haar oogleden vielen haast dicht, maar ze moest ze open houden. Voordat ze straks weer in de problemen raakte. Maar haar vraag was, hoe lang was ze nu al aan het slenteren? Aan het hopen voor hulp? Ze voelde overal pijn, maar tegelijkertijd wist ze het door de alcohol uit te schakelen alsof ze verlamd was. Langzaam liet ze de lucht in en uit haar longen stromen, wist niet eens meer hoe ze hier beland was. Of eigenlijk wel, maar niet alles perfect in details meer. Ze wou er niet aan denken, maar die knellende pijn kon ze niet ontkennen, vergeten. Haar voeten deden zeer van het lopen, haar schoenen waren weg en liep nu eigenlijk haar voeten stuk te maken op het keiharde asfalt van de lange, oneindige wegen. Hoe lang was het nog lopen? Liep ze überhaupt de goede richting op, ze wist het niet. Ze wist helemaal niets meer, wou enkel nog in haar bed liggen, zelfs dat niet eens. Flitsen van hetgeen wat vannacht zich had afgespeeld raakten door haar hoofd heen, terwijl ze moeite deed om het tegelijkertijd weg te pushen. Tranen kwamen niet meer omhoog, ze leek wel volledig te zijn gedrogeerd. Misschien door de alcohol die gedeeltelijk haar pijn leek te stoppen. Virginia had geen idee van waar ze beland was, keek hulpeloos om zich heen, maar herkende nauwelijks iets, en dat terwijl ze zo dichtbij was. Mensen, fietsers, auto's passeerden haar simpeltjes, zonder ook maar een keer naar haar om te kijken. Al had zij ook geen aandacht voor hen, sterker nog; ze had geen benul van dat ze er waren. Wel was er angst voor het groepje jongens, of ze achter haar aan zaten. Maar ze dacht van niet, dat was onmogelijk. Ze was nu al hartstikke ver weg verwijderd van ze.
Een duw kwam tegen haar lichaam aan en hierdoor raakte ze ietwat wakker uit haar 'trance' vandaan en plots merkte ze op dat ze vlakbij het living building was, waar ze al die tijd naar verlangde. Het was haar gelukt, ze was zover gelopen, had geen idee meer van hoe laat het was. Wel dat het nog donker was, dus waarschijnlijk vroeg in de morgen. Wanneer ze eenmaal de klapdeuren van het gebouw met moeite had open weten te slaan, kneep ze voor kort haar ogen stijf dicht. Het felle licht van het gebouw afgestoken tegenover de duisternis van buiten deed zeer aan haar pupillen. Rustig slenterde ze naar voren, had geen idee van de werknemers die nachtdienst draaiden hoe raar die haar aanstaarden. Hadden niet eens de tijd om haar te helpen, tenminste, daar leek het op. Toch viel Virginia haar oog daar niet op, ze wou naar haar kamer. Waar haar kamergenote ook zat, Katherine. Gelukkig was het niet zo heel ver, pas twee verdiepingen hoog, in plaats van haar vorige kamer met Matt en Kate dat nog veel hoger had gezeten. De lift zou ze sowieso niet mogen nemen op het moment, omdat ze geen invalide was. Inmiddels voelde ze hoe de alcohol steeds meer delen van haar lichaam leek te verlammen, in ieder geval hoorde ze nauwelijks haar ademhaling meer en haar borstkas niet meer op en neer gaan. Zag ze daar nou licht? Zouden ze haar komen halen? Nee, het was enkel een leerling wat fel met zijn lichtje op zijn aansteker had lopen schijnen terwijl hij de trappen af aan het lopen was. Snel passeerde hij haar, alsof ze niet bestond, en hoorde hem vervolgens achter zich onderuit gaan. Pas een aantal seconden later merkte ze dat op en keek toen ijzig om, zag dat ze een spoor van dieprood bloed achter liet. Haar voeten bloedden.
Het duurde niet lang meer voordat ze bij de kamer was en de hal leek wel eindeloos door te gaan, maar dat was alleen omdat haar eigen lichaam zo stug tegenstribbelde en niet meer voort wou. Haar oogleden vielen steeds zwaarder, overal was make-up uitgelopen van het huilen en alles, haar haren zaten helemaal wild, haar kleuren waren van top tot teen gescheurd waarbij haar benen ontbloot waren en schoenen had ze niet meer. Eenmaal bij haar deur aangekomen bedacht ze zich vaagjes dat ze natuurlijk geen sleutel had, had ze de hele dag niet bij zich gehad en klopte flauwtjes op de deur, in de hoop dat haar kamergenoot zou opendoen. Gauw genoeg, voordat ze haar evenwicht verloor, hield ze zich vast aan de deurpost en begon te hoesten.

Schater lachend liep Katherine samen met Fabian in de richting van school. De jongen had haar gitaar om zijn schouder hangen en ondersteunde haar. Het meisje had zo veel binnen gekapt, ze kon zich amper overeind houden. Maar ze had nog wel het geluk dat ze Fabian had die haar veilig naar haar kamer zou brengen. Katherine praatte honderd uit over haar gitaar, en over hoe ze vroeger op school thuis zelf had opgetreden met een klein bandje. De jongen hoorde het allemaal aan terwijl hij haar verder leidde naar het gebouw waar haar bed op haar stond te wachten. Voor even richtte ze haar heldere ogen op de jongen zijn gelaat en plaatste haar hoofd uiteindelijk op zijn schouder. “Weetje Katherine, je bent best wel aardig, en ik heb je horen spelen op het skateplein eerder vandaag. Kind, je bent geboren om gitaar te spelen echt waar.” Klonk zijn zijde zachte stem uiteindelijk boven het zachte lawaai van de wind uit. Verbaasd keek ze op. Had hij haar gehoord? ‘Weetje, dat is best leuk om te horen van je. En jij bent ook aardig hoor, heel aardig zelfs.’ Fluisterde ze zachtjes. Katherine lette niet op de wazige schimmen die haar voorbij liepen, het enigste wat ze nu nog voor ogen had was haar bed waar ze zo meteen op zou neervallen, al keek ze sterk op tegen de ochtend. Een kater zou ze zowiezo hebben, en dan zou ze Virginia zo onder ogen moeten komen, heel gezellig. Na ongeveer een kwartier, wat veel te kort duurde naar haar mening kwamen ze aan bij de kamerdeur. Het meisje nam haar gitaar over van de jongen en keek hem licht verlegen aan. ‘Beloof me dat ik je weer zie Fabian.’ De jongen boog zich naar haar toe en drukte haar een zachte kus op de lippen, die zo teder aanvoelde dat het niet eens leek alsof het echt was. Dat nam ze maar als een ja.De bruinharige krullenbol liep uiteindelijk weg en zij zelf duwde de deur open en plaatste de gitaar in een hoekje van de kamer. Gelukzalig liet ze zich neervallen op het bed en staarde een tijd lang naar de plafond van de kamer. Er was geen andere ademhaling hier, dus dat betekende dat Virginia nog bij die jongens was. Aangezien ze niet gebeld had, was er dus ook vast niets ergs gebeurt. Het meisje kwam uiteindelijk overeind en wreef even haar haren uit haar gezicht. Een tijd lang staarde ze naar haar schoenen, afwachtend tot die zich van zelf zouden uit doen of wat dan ook, maar tot haar teleurstelling deden ze dat niet.
Een zacht geklop op de deur deed haar opkijken. Zou het Fabian zijn, of was het Virginia die vrolijk zou thuis komen? Licht nieuwschierig naar wie van de twee het zou zijn slofte ze naar de deur en opende deze vrijwel meteen. Verbaasd keek ze de verschijning aan, haar hart leek even te stoppen met kloppen, in haar ogen welde tranen op. Dit moment leek uren te duren, hoewel het in werkelijkheid misschien maar een aantal seconden was. Katherine ging naast Virginia staan en legde haar arm om haar heen om haar zo naar binnen te leiden om de deur achter zich te sluiten, voorzichtig zette ze het meisje uiteindelijk neer op haar bed en staarde haar ongelovig aan. ‘W..Wat isser gebeurt?’ Stotterde het meisje. Voorzichtig zette ze zich naast haar neer en bekeek kort de gehavende kledij. Ergens hoopte ze dat het meisje gewoon gevallen was of wat dan ook, maar dat zou het niet zijn, daar was ze zeker van. Ze legde haar arm uiteindelijk om de schouders van het meisje heen en trok haar dicht tegen zich aan. ‘Rustig maar.’ Fluisterde ze zachtjes. Katherine had geen flauw idee wat ze moest doen, maar een ding was wel zeker, ze had haar nooit mogen laten vertrekken met die jongens. God, hoe lomp kon iemand zijn? ‘Ik blijf bij je.’ Mompelde ze zachtjes. Licht verloren keek ze naar voren, ze was kwaad op zichzelf, op de wereld, en vooral op die jongens.

Gelukkig duurde het niet lang, in realiteit maar niet in haar eigen waarneming, voor de deur open ging en ze gauw genoeg een vertrouwde arm om zich heen voelde. Katherine. Met het weinige evenwicht wat ze op het moment had, was ze blij dat zij haar de kamer in leidde richting de slaapkamer. Alles deed zeer, het was onbeschrijfbaar en ze wist haast wel zeker dat het niet alleen innerlijk maar ook uiterlijk was. Ze merkte al hoe ze steeds meer ging trillen, omdat ze angstig was voor alles op het moment. Hoewel de meid zo lief was, schaamde ze zich tegelijkertijd zo erg voor haar dat ze haar niet in haar ogen durfde aan te kijken.
Wanneer ze echter iets zachts, maar ook zo pijnlijks onder zich voelde had ze de neiging om op te staan. Niet alleen omdat het zeer deed, maar ook omdat ze niet wou dat ze dan zichzelf in bed zou begraven en zou wensen dat ze niet meer leefde.
Woorden over haar lippen kwamen niet wanneer de blondine haar stem klonk, de vraag van wat er was gebeurd, altijd de lastigste. Ze voelde zichzelf steeds meer shaken, kon er gewoon niets aan doen en werd dicht tegen haar aan gedrukt, ze was zo verschrikkelijk bang. Bang dat ze ieder moment binnen konden vallen en haar totaal zouden verpesten, zo erg dat ze zichzelf uit angst neer zou schieten. Maar bewakers zouden dat niet laten gebeuren, toch? Ze herkenden toch leerlingen van Monica High? Maar wat nou als ze juist op deze school zaten? Een rilling schoot over haar gehele lichaam heen en de troostende woorden van haar deden haar goed, maar ook weer ogen in haar ogen schieten. Op dat moment stond ze langzaam op, verloor bijna opnieuw haar evenwicht maar wist gauw genoeg haar linkerhand op het bed te plaatsen en zich rechtop te zetten. Ze durfde niet te praten, wou niet horen hoe haar stem op het moment klonk en besloot het maar te laten zien. Voor Katherine schaamde ze zich niet, alleen bang voor teleurstelling die ze ieder moment kon verwachten. Ze had zich niet zo mee moeten laten slepen, daar was ze nu ook wel achter. Een huivering stokte haar adem, maar durfde haar kleding vast te pakken en het langzaam van haar schouders af te laten zakken, haar handen erdoor heen te steken met wat vertrekkingen in haar gezicht van pijn en hetgeen wat er van haar kleding nog over was van haar lichaam te laten zakken. Totdat het uiteindelijk als een zielig verscheurd, vies besmeurd hoopje haar voeten omringd had. Haar slip was eerder die avond al verdwenen geraakt, waardoor ze nu kledingloos tegenover de blondine stond. Toen prikten de tranen in haar ogen nog heviger en voelden ze warm aan wanneer ze ongecontroleerd uit haar ogen schoten. Meteen sloeg ze haar handen voor haar gezicht. Ze wou niet dat Katherine haar zo zag, oogcontact was ze nu zo verschrikkelijk ernstig voor.
Maar het allerbelangrijkste was dat deze pijn zo overheersend was, dat ze zelfmoord niet eens meer zo erg zou vinden.

Katherine had haar vrije hand tot een vuist gebald. Ze voelde hoe haar vriendin begon te trillen. Ze had de neiging om te gaan schreeuwen om de een of andere reden, wat moest ze nu verdomme gaan doen? Ze kon er alleen voor haar zijn, het was zo duidelijk wat er gebeurd was dat ze het niet eens erg vond dat er geen antwoord kwam op haar vraag. Een traan die ze niet meer kon controleren liep over haar wang heen, in een vlugge beweging had ze deze al snel weg geveegd van haar wang. De blondine richtte haar blik uiteindelijk weer op Virginia en streek kalmerend over haar schouder heen met haar vingers. Dit was zo een van die momenten dat ze zich machteloos voelde, dat ze niets anders kon dan haar proberen te troosten. Als ze die jongens ooit nog zag, ze zou hen met alle plezier gaan vermoorden, zou hem de kop inslaan, niemand kwam ongestraft aan Virginia. Een woedende blik verscheen plotseling in haar ogen, dit had ze nooit verwacht. Of misschien wel, maar was ze gewoon te bezopen of wat dan ook. In iedergeval ze was niet bij zinnen geweest toen ze haar had laten vertrekken.
Heel plots zakte Katherine iets wat, Virginia was opgestaan. Zijzelf bleef zitten, nog steeds wat verlamd door woede en verdriet. Hoe kon zo’n mooie avond in mineur eindigen? Juist, door haar eigen schuld. Als zij er voor had gezorgd dat Virginia was gebleven dan was dit niet gebeurd, dan hadden de twee een goeie avond beleefd samen met elkaar. Met een gezicht vervrongen door angst, bezorgdheid en vooral woede keek ze het meisje aan toen ze zich begon uit te kleden. Katherine duwde zich overeind en stond nu recht tegenover haar, alsof ze haar wou afschermen voor iets. Iets wat er niet was, want nu was het alleen maar hun twee. Nu was Virginia tenminste veilig. Eens te meer sprongen de tranen in haar ogen wanneer het meisje zich helemaal ontdaan had van haar kleding. De tranen begonnen te rollen over haar wangen, en het deed verdomme zo veel pijn om haar zo te zien. Het meisje deed enkele passen naar haar toe en sloeg beschermend haar armen om haar heen. Troostend streek ze over de haren van Virginia. ‘Het spijt me zo.’ Piepte ze uit. Al gauw voelde Katherine een pijnlijke steek in haar hoofd, iets wat door de drank kwam wellicht die nog aanwezig was in haar lichaam. ‘Ik had je nooit mogen laten gaan, kan ik iets voor je doen?’ Fluisterde ze zachtjes in haar oor. Katherine versterkte haar greep voor kort. Ze sloot haar ogen voor een lange tijd, wachtend op iets van reactie op haar woorden. Momenteel leek het wel alsof haar hart een verzakking had, ze kon zich niet voorstellen hoe ze zich momenteel voelde. Zachtjes streek ze over haar rug, ergens had ze een flauw voorgevoel dat ze iemand moest bellen. Iemand die haar beter kende dan zij, misschien Fabian, misschien wel de ambulance of wat dan ook. ‘Ik zorg ervoor dat ze je nooit nog aanraken, en zelfs niet aanstaren, ze komen niet meer in je buurt. Niet zolang ik je kamergenoot ben, en geloof me dat blijf ik voor altijd of je nu wilt of niet.’ Haar woorden klonken zo vastberaden, zo sterk, dat ze van zich zelf verbaasd was dat ze op dit moment zo kon klinken. De moed was gezonken tot in haar voeten toen ze het meisje net nog had zien staan voor de deur, maar ze zou er werkelijk alles aan doen om haar veilig te houden voor alles wat haar kon pijn doen.

Tussen haar snikken door had ze niet gehoord dat haar kamergenote was opgestaan en ging gewoonweg verder met het laten vallen van kinderachtige tranen. Zo beschouwde ze zich op het moment, zwak en nutteloos. Niet goed voor de wereld, wat moest ze hier? Tot op het moment dat ze armen om zich heen voelde en een hand op haar haar snikte ze door, maar wist zich te bedaren zodra haar lichaamswarmte tegen haar koude lichaam aankwam. Hoewel het zeer deed overal, vond ze het lullig om haar weg te duwen. ''Het...'' Antwoordde ze op haar excuses, maar er kwam enkel een licht geruis uit, wat nauwelijks te verstaan was. Niet dat ze expres fluisterde, nee, er kwam niet meer uit dan dat. ''Het spijt mij, ik had niet met ze mee moeten gaan.'' Dit klonk echter al iets beter, waarschijnlijk wel verstaanbaar genoeg voor Katherine. Haar handen had ze inmiddels voor haar gezicht weggehaald en onbewust gleed haar blik naar de wekker waar felle groene letters op brandden. Kwart voor vier 's morgens, het was nog hartstikke donker buiten zag ze door de lamellen heen die nauwelijks open stonden. Meer woorden klonken vanuit haar mond en ze voelde haar eigen adem stokken. Hulp halen wou ze op dit moment sowieso niet. Zachtjes duwde ze haar los, wou haar niet extra hard pushen, maar gewoon als teken dat haar kleding schuurde tegen haar gevoelige huid aan.
Virginia herinnerde zich iets, wanneer er echter een aantal steken door haar rug schoten, van haar huid. De jongens hadden iets op haar rug geschreven, hoewel dat misschien lastig te lezen was doordat haar huid vooral bont en blauw en vol krassen en schrammen zat. Haar onderlip begon te trillen, waardoor ze daar meteen al op begon te bijten. Ze wou haar zwakheid niet tonen, maar ook weer wel. Een irriterende tweestrijd speelde zich af in haar hoofd. ''Kan.. Kan je naar mijn rug kijken?'' Piepte ze, een tweede uitbarsting zou ieder moment weer kunnen komen. Langzaam draaide ze zich om, voordat ze straks weer haar evenwicht zou verliezen. Haar armen wreef ze over elkaar, gezien ze het koud kreeg en geen andere pose wist aan te nemen. Automatisch richtte ze haar blik op de grond, sloeg haar ogen kort neer. "Wat staat er?" Er was overduidelijk paniek in haar stem te horen, vooral omdat dit zeker wel voor een tijdje blijvend zou zijn, de littekens. Nu ze toch zo stond kon ze het beter vertellen, had ze iets minder schaamte en had ze een reden om haar niet in de ogen hoeven te kijken. "Ze maakten er een potje van, Kath. Namen me mee naar een plek ver buiten Santa Monica. In de auto was het gezellig, maar na een tijdje werd het verdacht stil en stopten we in een verlaten straat en ging ik mee het gebouw binnen wat ze aanwezen. Het zag er vies uit, het stonk er naar verrotte lijken en ik zweer dat er zelfs oud en vers bloed door elkaar gemengd op de muren zat. Ze... ze hebben me verkracht." Bij dat laatste woordje opende ze haar ogen kon het niet laten om opnieuw zachtjes te gaan snikken. "Ik ben bang, Kath." Fluisterde ze angstig. "Wat als ik niet ontsnapt was, ik... straks zitten ze me achterna of weten ze zelfs dat ik hier woon en op school zit." Virginia raakte alsmaar meer in paniek, wist niet wat te doen.

Katherine streek onophoudelijk over haar rug heen, gewoon zachtjes zonder haar nog meer pijn te doen of wat dan ook. Voorzichtig draaide ze haar hoofd naar het meisje toe en drukte een zachte kus op haar wang. Ze kon niets anders doen. Daar ging haar slaap dan maar, al vond ze het geen eens zo erg. Niet in dit soort omstandigheden. Wanneer ze wat wou gaan zeggen keek ze haar afwachtend aan, alleen kwam er alleen maar een soort ruis uit die haar niet wijzer leek te maken op deze moment. Voorzichtig als ze kon streek ze enkele haren uit het meisje haar gezicht weg. Ze wou echt wel dat ze iets voor haar kon doen, want op dit moment voelde ze zich echt een sukkel. Wanneer uiteindelijk de zachte woorden wel goed in haar oren klonken bracht Kath haar hoofd tot voor dat van Virginia en schudde vervolgens zacht haar hoofd. ‘Ik had voor je moeten uitkijken Virginia, het is niet jouw schuld je was dronken, ik had je gewoon op een of andere manier moeten tegenhouden.’ Mompelde ze zachtjes. Natuurlijk was dat het gene wat ze had moeten doen, maar ze was eigenlijk toen op die moment veel te druk bezig geweest met Fabian, als hij er niet geweest zou zijn, dan was dit niet gebeurd, hadden ze de avond samen dansend doorgebracht. Plotseling werd ze weg geduwd van haar, een zucht schoof over haar lippen. Wist ze maar wat er door Virginia’s hoofd heen ging, dan zou ze zowiezo al van meer nut zijn als nu, stond ze er niet bij als een kip zonder kop.
Katherine staarde naar haar handen, handen die zich momenteel het liefste ergens in wouden neer planten. Eenmalig gleden haar ogen van kop tot teen over Virginia’s lichaam. Haar adem stokte. Een woede vlamde op, maar deze werd nog onderdrukt door de angst om het meisje misschien te verliezen aan iets. Haar oog viel al heel snel op de trillende onderlip van Virginia. Voor ze daar echter iets aan kon veranderen vroeg ze wat en wat verbaasd keek Katherine op, maar knikte vervolgens zachtjes. De blondine wou om haar vriendin heen lopen zodat ze zich niet al te veel zou hoeven te bewegen, maar ook dat gebeurde uiteindelijk niet want ze draaide zich toch om. Ze vond niet meteen hetgene wat ze moest vinden, trof enkel een blauwe rug aan, pijnlijk sloot ze haar ogen. Tranen rolde over haar wangen heen, maar ze wreef ze even snel weer weg als ze waren gekomen. Snel opende ze haar ogen weer toen de paniekerige stem van haar vriendin tot haar doordrong. Katherine vormde haar ogen tot kleine streepjes, en kon uiteindelijk een paar letters onderscheiden van haar gehavende rug. Een shock leek door haar heen te gaan wanneer ze uiteindelijk had opgemaakt wat er stond, woedend balde ze haar handen. Het meisje haalde enkele malen diep adem om hyperventilatie te voorkomen. ‘Faith.’ Piepte ze zachtjes. Ze had de neiging om zich om te draaien, om weg te lopen en voor vannacht niet meer terug te komen, gewoon op zoek gaan naar die gozers. Maar zoiets was zelf in een opwelming van pure woede niet slim, ze moest bij Virginia blijven, ze moest haar door de nacht heen zien te krijgen ook al duurde deze nog maar enkele uren. Plots begon ze aan haar verhaal, het deed haar maag omkeren. Gedurende haar verhaal had Katherine zich omgedraaid naar haar kast en greep daar vervolgens een zijde kamerjas uit. Het was alleen maar om zich met iets bezig te houden, met alle plezier wou ze het meisje om de nek vliegen maar wat zou ze dan misschien wel niet aanrichten? Zachtjes schuifelde Katherine naar haar toe, en legde vervolgens de kamerjas over haar schouders heen.
Nog geen vijf seconden later stond ze weer voor haar en plaatste haar hand troostend op haar wang, streek zachtjes enkele tranen weg. ‘Als je niet ontsnapt was, dan kwam ik je zoeken. En als ze je achterna komen, dan zweer ik het je op het graf van mijn broer dat ik alles zal doen om je veilig te houden Virginia. Ik zal er voor zorgen dat ze boeten voor wat ze gedaan hebben, je zult weer veilig zijn, snel.’ Prevelde Katherine zachtjes, waarna ze uiteindelijk heel zachtjes haar lippen op de hare drukte. Slechts enkele seconden voelde ze zich beter, maar ze trok zich weer weg, op dit moment zou Virginia het niet kunnen appreciëren dat ze dit deed. ‘Het klinkt misschien stom ofzo, maar wil je in bad of zo?’ Hoe stom ze zich wel niet voelde toen ze die woorden uitsprak kon niemand zich voorstellen.

Bijna werd ze overheerst door angst, maar wist zich toch op één of andere manier sterk te houden. Het woord wat op haar rug stond, waar stond het voor? Ze wist wel wat de vertaling was, maar waarom dat woord? Was het iets wat ze op alle meiden wat ze iets aandeden schreven, als teken van herkenning later, of waren ze gewoon zó gestoord geweest om haar op deze manier nog veel meer littekens te bezorgen? Heel even hoorde ze hoe Katherine weg liep van haar, maar terugkwam met een zachte zijden kamerjas die ze om haar schouders heen sloeg. Hierdoor pakte ze de zijkanten vast en sloeg het wat steviger om zich heen, maar niet extra pijnlijk tegen haar zeer doende huid aan. Het feit dat de meid voor haar kwam staan, deed haar hart een sprongetje maken. Niet alleen van blijdschap ergens, maar ook van bangheid, bang voor wat er komen zou. Expres durfde ze haar blik niet op haar te richten, maar zette ze die ergens op de grond. De hand die ze op haar wang kreeg haalde ze niet weg, ze vond het prettig, ondanks alle pijn die in haar lichaam heerste. ''Wie weet was ik dan allang dood geweest..'' Zei ze, waarna ze haar blik oprichtte en haar met een lichte glimlach aankeek. Het was fijn hoe ze om haar gaf, maar het was de waarheid. Ze had ze heus wel horen praten over de dood, over hoe hun plan goed op schema liep, totdat het moment aanbrak dat ze afgeleid werden en ze zo snel mogelijk kon ontsnappen.
Was het toeval geweest, of gewoon iemand die toch de redding op haar had gevestigd, maar later zelf vermoord was of de moeite niet had genomen om haar op te pikken en zichzelf te verraden? Ze wist het niet, hield zich er ook niet langer meer mee bezig wanneer de blonde godin haar stem weer klonk. ''Ik.. kan het proberen.'' Virginia wist hoe haar huid behoorlijk zou protesteren, maar tegelijkertijd had ze het steenkoud doordat ze net maar in weinig kleding rond had geslenterd op straat en de kou van de nacht had ook niet bepaald goed mee geholpen.
Rustig stapte ze uit haar cirkeltje van kleding en zette zich voort naar de badkamer, langzaam maar zeker kwam ze in de buurt van de deur. Waar ze zich er vervolgens tegenaan zette om niet stompzinnig om te vallen. Ze drukte de klink naar beneden en sloeg zachtjes op het knopje wat zich net om de hoek bevond. Gelijk knipte het felle licht aan en moest ze er gelijk aan wennen. Met haar hand nog steeds op de knop begon ze eraan te draaien, zodat het wat zachter werd en niet verblindend in haar ogen scheen. Dit gaf het meteen een wat rustigere sfeer en liep verder, terwijl ze zag hoe er een spoor van bloed druppels vermengd met modder van Santa Monica op de witte tegels terecht kwam. Een aantal stappen zette ze naar de spiegel, schrok haast van zichzelf wanneer ze haar zag. Haar haar was volledig ontploft, een flinke kras stond op haar wang, moddervegen stonden erop en ze vond zelfs sporen van een wit goedje in sommige haarpunten. Hoewel ze het liever niet zag, moest ze het ooit eens onder ogen komen en liet haar ogen rustig naar beneden glijden. Er waren al een aantal pure blauwe plekken op haar bovenlichaam ontstaan, waar ze heel voorzichtig overheen streelde met haar vingertoppen, die er ook beschadigd uit zagen. Ze had meestal door de wildernis gelopen, om niet gelijk op te vallen als ze op de weg en dat had ook schaafwonden, krassen en scheuren in haar kleding en op haar lichaam veroorzaakt. Maar vooral haar handen en voeten waren er door beschadigd, wat overduidelijk wel te zien was. Vaak genoeg was ze ook door scherp glas gelopen, zonder dat het echt zichtbaar was op de wegen doordat er geen lantaarnpalen gestaan hadden, en waren haar voeten er hevig van gaan bloeden. Zelfs nu waren ze nog bezig, voelde het flink kloppen daar. Haar mond opende ze, al wist ze niet wat ze moest zeggen. Behalve dat ze opgelucht was dat ze niet meer zo gauw moest huilen, terwijl ze net nog had gedacht dat ze uitgedroogd was. Dat bleek dus niet zo te zijn. Nog steeds waren de rode strepen op haar gezicht te zien, vlekken op haar gezicht waar net de tranen hadden gerold. Virginia wist het zeker, ze was nu helemaal verpest, ontzettend lelijk. Niemand zou haar nu willen zien. Nooit meer. Dat wist ze wel zeker. ''Ik ben lelijk. Kijk naar me, niemand wilt me nog. Ik ben helemaal verrot.'' Bracht ze met een kalme, maar tegelijkertijd gefrustreerde stem uit die nog steeds wat kraakte maar inmiddels al wat terugkreeg van haar eigen stem. Ze draaide zich naar Katherine om en keek toen naar de grond wat tussen hen in zat, waardoor haar hoofd bijna helemaal omlaag hing.

Een zucht schoof over haar lippen. Het meisje durfde haar niet eens meer aankijken, en dat deed pijn. Katherine hield van haar, ook al had ze het misschien nog niet echt duidelijk gemaakt aan haar, maar het was misschien wel duidelijk. Zachtjes bewoog ze met haar vinger over haar wang, om haar gerust te stellen dat ze echt wel veilig was in haar buurt. Ze zou het allicht zelf eerst moeten geloven, want haar dwingen op deze moment zou een heel stom plan zijn. ‘Zo mag je niet praten Virginia. Je zou niet dood zijn, ik zou op tijd bij je zijn geweest. Really.’ Fluisterde ze zachtjes. Toen ze haar ogen uiteindelijk weer zag glimlachte ze zachtjes. Of ze op tijd zou geweest zijn wist ze niet, maar ze zou er alles aan gedaan hebben om haar te redden. Het klonk misschien dom uit de mond van een meisje, maar wat moest ze dan? Niemand wist hier hoe ze echt kon zijn, ze zagen haar allemaal maar gewoon als een simpel meisje dat zich niet kon verzetten. Maar ze was wel meer dan dat, en dat zou ze gaan bewijzen ook. Voor een moment sloeg ze haar ogen neer, was in haar hoofd al een paar wraak acties aan het plannen, maar het enigste wat nu in haar hoofd zat was Virginia en hoe ze haar mogelijk kon helpen. Al waren er amper zaken waar ze echt aan dacht om haar te helpen, het enigste wat ze werkelijk wilde was haar in de armen houden om haar niet meer los te laten, maar door de overgevoeligheid van het meisje haar lichaam momenteel kon ze dat niet doen.
Een kleine glimlach sprong op haar gezicht toen ze instemde met haar idee van het bad. Blijkbaar was ze dus toch echt wel slimmer dan ze van zichzelf verwachte. Katherine wou Virginia volgen toen ze naar de badkamer wankelde, maar ze bleef even staan, niet bepaald wetend waarom eigenlijk. Ze beslot even snel haar mobiel te nemen en een bericht te sturen naar Fabian, dat Virginia veilig in de kamer was aangekomen. Natuurlijk loog ze, maar ze wou niet dat de jongen hier heen kwam nu haar kamergenote in deze staat verkeerde. Eigenlijk zou ze misschien niet eens mogen sturen naar de jongen, maar ze moest hem toch op een of andere manier gerust stellen. Uiteindelijk dropte ze het apparaat neer op haar bed en staarde kort naar voren. Ergens wou ze wel dat ze de tijd kon terugdraaien. Maar die macht had ze niet, en daarvoor haatte ze zich op dit moment nog veel meer.
Kath had uiteindelijk de moed weer terug gepakt en wandelde naar de badkamer deur waar Virginia nu al in verdwenen was. Pijnlijk richtte ze haar ogen op het meisje en slikt even ongemakkelijk. De bloedsporen op de witte tegels, het aanzicht van haar lichaam, het deed haar zo veel pijn, mentaal dan toch. Ergens wou ze zelf dat zij het was geweest die meegenomen was, misschien zou er het zelfde gebeurd zijn, misschien ook niet, maar dan was zij het geweest en niet Virginia. Inmiddels stond Katherine al naast het bad, en draaide nu de warm waterkraan open, eveneens als de koud waterkraan. Het water moest warm zijn, maar niet superheet, gewoon zodat ze heel rustig zonder iets van pijn in het bad kon gaan zitten. Een zucht schoof over haar lippen wanneer hij haar hoorde spreken over hoe lelijk ze nu wel niet was. Hoofdschuddend wandelde ze naar haar toe en bleef vlak bij haar staan. ‘Het enigste wat ik zie, is een meisje dat op korte tijd zoveel moest doorstaan en zo veel pijn heeft. Je hebt veel moed om te ontsnappen Virginia verheet dat niet, alsjeblieft.’ Fluisterde ze zachtjes. Zachtjes streek ze met haar hand langs haar hals en glimlachte bemoedigend naar haar. ‘En ik weet iemand die je nog wel wilt, omdat ze van je houd, en er altijd voor je zal zijn ongeacht wat er ook zou gebeuren.’ Voor even duwde ze zich wat hoger door op haar tippen te gaan staan en drukte een zachte kus op haar neus. Uiteindelijk nam ze weer afstand van haar, en zette ze zich neer op de rand van het bad, starend naar de grond onder haar voeten. Voor even wreef ze door haar lange blonde haren en draaide vervolgens uiteindelijk de water toevoer aan het bad uit en keek met een glimlach op. ‘Kom, je bad is klaar.’ Meteen stak ze haar hand uit, zodat ze die kon pakken, en haar evenwicht niet zou kunnen verliezen op de gladde ondergrond hier. Uiteindelijk stond ze ook maar op, zodat ze dichter bij haar stond. Virginia zag er zo breekbaar uit, zo fragiel, en ze kon er niets aan veranderen om haar beter gezind te maken. ‘Ik beloof je dat alles goed komt, hoe rot je, je ook mag voelen, alles word weer beter echt waar.’

De tijd dat ze naar beneden gestaard had was vrij kort, gezien het feit dat Katherine naar haar toegelopen was deed dat haar automatisch opkijken. Nieuwsgierig naar hetgeen wat komen zou, maar tegelijkertijd vrij angstig. Ze slikte, wat haast niet lukte omdat er vaagjes een brok in haar keel was ontstaan. 'Maar.. wat als die ontsnapping het nu alleen maar erger heeft gemaakt? Ze komen me vast en zeker zoeken.. en, en, en..'' Verder kwam ze niet, bang om het uit te spreken. Bang voor het ergste. Op dat moment voelde ze een hand langs haar hals gaan en keek naar de glimlach die op de blondine haar gezicht was ontstaan. Opnieuw woorden die haar een geruststellend gevoel moesten geven. En dat was ook zo, het deed haar die angst lichtelijk weghalen. Vooral op het moment dat ze zichzelf omhoog zette door op haar tenen te gaan staan en een kusje op haar neus drukte. Dit deed haar ogen voor heel eventjes sluiten en daarna weer openen, waarna ze toch een ietwat smekende blik had wat zei dat ze door moest gaan, verlangde naar meer. Toch vond ze dat ze niet moest zeuren, wist Katherine überhaupt wel haar gevoelens, haar voorkeur van seksualiteit? Nee, had ze haar nooit eerder verteld en roddels op school waren er nauwelijks over haar. Mochten die er wel zijn, zag ze de blondine er niet bepaald voor aan om zich door jan en alleman vals te laten informeren en het zelfs te geloven. Wanneer ze melde dat haar bad klaar was, glimlachte ze en liep naar de rand toe. Daar liet ze voorzichtig het zijde jasje van haar schouders afglijden zodat die achter haar voeten op de grond viel. Kort beet ze op haar onderlip, was ergens angstig voor de pijn die het water op haar lichaam zou veroorzaken. Maar tegenstribbelen was fout, ze was tenslotte vies en ze moest gereinigd worden. Het liefste van binnen én buiten. Helaas kon dat niet, dat wist ze zelf ook wel. Het was te hopen voor haar dat ze niet zwanger zou raken, desnoods zou ze het weg laten halen. Ze wou niet nu op deze leeftijd al kinderen en het feit dat mensen haar op school raar aan zouden kijken, ze wist uit ervaring van tv programma's en mensen die ze kende dat vriendinnen zich de meeste keren zich tegen hun zouden keren. Ze slikte opnieuw, dit keer wel met succes, aangezien de brok merendeels weg was.
Virginia merkte dat ze wat begon te trillen, zette voor de zekerheid haar rechterhand op de rand en zette daarna met grote twijfel haar linkervoet in het water, duwde die voorzichtig maar net zo lang naar beneden tot die de bodem had bereikt. Dit moment volgde gauw en ze voelde meteen enkele steken door haar been schieten, wat haar ogen deed dichtknijpen en haar gezicht vertrekken van de pijn. Dan te bedenken dat dit slechts nog haar been was, nu de rest van haar lichaam nog. Het was in ieder geval mooi dat het niet super heet was en ze het gevoel zou hebben dat haar hele huid daardoor zou verschroeien vanwege de al te hoge gevoeligheid op het moment. Toch zette ze door en probeerde haar volgende been ook in de badkuip te plaatsen. Hetzelfde branderige gevoel volgde, maar ze probeerde het volop te negeren. Ze mocht de pijn niet laten winnen. Langzaam maar zeker deed ze dat met de rest van haar lichaam, totdat ze er uiteindelijk wat relaxter in lag en ze probeerde te ontspannen. De blondine zuchtte diep, waarna ze ook weer normaal inhaleerde. Hoewel er overal steken in haar lichaam rond gingen kon ze het niet ontkennen dat dit vele malen beter aanvoelde dan dat.. wanneer.. dat stelletje haar.. het viel wel te begrijpen. Wanneer ze met wat schuim speelde merkte ze op dat al die tijd haar kamergenoot er bij was geweest, natuurlijk! ''Dankjewel.'' Zei ze al wat meer op haar gemak en glimlachte met haar ogen dicht, als teken van dank. Gewoon voor alles, voor de opvang, de geruststelling, de verzorging, de liefdadigheid, wat nog meer eigenlijk? Stiekem gewoon voor alles wat ze voor haar verrichte nu ze in veel ongeluk verkeerde.

Katherine slikte even. Virginia had een punt, maar ze zou haar niet alleen laten nooit meer, een keer was genoeg en daardoor was dit dan geleid. Nee, ze zou het niet nog eens tot zoiets laten leiden zo stom was ze niet nog is. Het was mede door Fabian dat ze haar niet gevolgd was, die jongen had haar meteen bekoord vanaf het moment dat ze hem die gitaar had gegeven. ‘En dan ben ik diegene die hun op hun harses zal staan. Ik laat ze niet nog is achter je aankomen, over mijn lijk.’ Sprak ze kalm. Nu had ze misschien wel een grote bek, maar ze wist hoe groot de groep was geweest, alleen zou ze het niet afkunnen, maar dan ging ze liever in een strijd ten onder dan zonder ook maar enige spier te verreken. Katherine keek haar met een liefelijke glimlach aan op het gezicht. Het kwam weer in orde, dat zeker. Uiteindelijk maakte ze haar blik weer los van haar gezicht en staarde ze naar de grond. Wat er gebeurd was met haar vriendin, was te pijnlijk. Hoe hard ze momenteel ook wou schreeuwen tegen iemand, moest ze zich inhouden. Het had er voor gezorgd dat ze nu momenteel in haar hoofd verscheidene plannen aan het smeden was voor die jongens te pakken te krijgen, Virginia was onbewust al lang geen gewone beste vriendin meer, ze was gegroeid tot een soort crush die nog van niets leek te weten. Wat ze op school had gehoord over het meisje, was amper iets, maar een paar dingen staken wel de kop. Ze claimde dat het meisje voor vrouwen viel, iets wat Katherine niet geloofde.
Uiteindelijk schoten haar ogen weer naar het meisje dat zich naar het bad had bewogen. Vrijwel meteen stond Katherine vlak naast haar, als ondersteuning. Op haar gezicht viel de pijn af te lezen wanneer ze de stap waagde om in het bad te gaan. Een huivering rolde over haar rug heen, haar adem leek te stokken, klaar voor enige schreeuw van de blondine naast haar, maar niets gebeurde er. Ergens was ze er wel blij om, al wist ze even goed dat het het meisje meer pijn deed dan wat dan ook op de moment. Ergens onbewust wou het meisje er misschien wel bij inkruipen, maar dat zou raar overkomen, toch? Ze zette zich uiteindelijk even neer op haar hurken wanneer Virginia in bad zat, haar beide armen plaatste ze op de rand, en daar plaatste ze haar hoofd dan ook weer op. Het dankwoord, de glimlach, en gewoon de rust waarin het meisje leek te verkeren, deed haar zelf ook glimlachen. ‘Ik heb alles voor je over.’ Fluisterde Katherine zachtjes en sloot zelf even kort haar ogen. In haar hoofd was het nog steeds een wirwar van gedachten, maar er stak er eentje boven aan. Zou ze het doen? Ergens had ze geen idee of het meisje het aangenaam zou vinden, maar dit was misschien wat ze moest doen.
Geruisloos drukte ze zich overeind en wreef even door haar haren. Heel simpel trok ze haar shirt, schoenen, en ook ondergoed uit en keek even naar het bad. Aarzelend stapte ze er uiteindelijk naar toe. Angstig voor wat Virginia’s reactie zou zijn, plaatste ze haar voet op het water oppervlak. Meteen voelde ze wat warmte door haar heen schieten, na enkele seconden nog wat naar het water te hebben staan staren zat ze uiteindelijk aan de andere kant van het bad, tegenover haar in het water. En nu, was het gewoon even afwachten hoe ze zou reageren. Moest het slecht zijn, dan zou het ten eerste zo’n grote fail zijn en dan zou ze zich waarschijnlijk de eerst komende uren niet eens meer vertonen aan haar.

Virginia zuchtte onhoorbaar. Ze voelde hoe er opnieuw een huilbui aan zat te komen. Eerder was het Katherine geweest die zichzelf als een panda had geshowd tijdens schoolkamp, maar nu was zij het die dit moment zo nodig moest verpesten. Wanneer ze even ging verzitten voelde ze hoe de uiteindes van haar haren nat tegen haar huid aan kleefden, maar na enkele seconden merkte ze daar niks meer van gezien ze wat naar beneden was gegaan. Voor kort keek ze naar Katherine, die er charmant bij zat naast haar, buiten het water maar wel vlakbij. Ze voelde hoe er tranen in haar ogen ontstonden, maar wist ze terug in te slikken door aan iets anders te denken dan aan die helse pijn van haar haast volledige lichaam. Virginia sloot dan ook haar ogen wanneer de blondine opstond, voor wist zij veel wat en wreef met haar vingertoppen er doorheen. Zodat ze weg zouden gaan en niet eruit zouden komen. Hoewel ze ze net merendeels weggeslikt had, bleven ze toch wel zitten. De neiging om onder water te gaan was groot, gewoon even weg van de gruwelijke wereld en in zichzelf. Zelfmoord. Was dat een oplossing? Wat vele gebruikten als excuus om verlost te zijn. Maar zou het hiernamaals wel zo zijn zoals beloofd? Hoe zou de dood zijn? Angst. Bang voor de harde werkelijkheid, dat als het leven hierna niet zo mooi zou zijn, alles verloren was. En het ergste; dat ze Katherine kwijt was, die zou natuurlijk nooit willen dat ze zichzelf omlegde.
Wanneer ze bewegend water voelde, opende ze ze weer en zag Katherine. Niet zoals net, nee, dit keer zonder kleding. Automatisch sperde ze haar ogen wijd open, wist niet hoe ze moest reageren. Aan de ene kant wou ze glimlachen, maar kwam niet verkeerd over? Evenals de blik die nu op haar gezicht stond, het verbaasde. Gauw genoeg zat haar kamergenote tegenover haar en was Virginia al minder verbijsterd. Ze had nog steeds niets gezegd, was volledig sprakeloos. Met een lichte glimlach op haar gezicht en met inmiddels ontspannen ogen, wist ze zichzelf ietsje omhoog te werken en haar kant op te komen. Katherine had de eerste stap gezet, wat in haar ogen wel duidelijk bleek dat ze hier niet voor de lol kwam. Dus was het voor haar nu tijd om de tweede stap te zetten. Hoewel het verzitten wel pijn deed aan haar huid, gezien het strak trekken en weer ontspannen, gaf ze er niet veel om nu. Zachtjes leunde ze dan ook op haar lichaam, steunde niet verschrikkelijk niet veel op haar door het water wat het wel makkelijker maakte. 'You know that I’m a crazy bitch! I do what I want, when I feel like it. All I wanna do is lose control!' Zong ze half fluisterend en ook wat langzamer, akoestischer dan dat het ze de meid vanmiddag had horen zingen. Op dat moment keek ze haar in de ogen aan en drukte haar lippen op de hare, waarbij ze haar oogleden dicht liet glijden. Hard genoeg drukte ze, streelde met haar rechterhand over haar wang heen zodat die nat zou worden, maar ook glad. Met haar andere hand ging ze door de blondine haar haren, terwijl ze passioneel doorging met zoenen. Pas na een halve minuut liet ze voorzichtig los, beet toen op haar onderlip terwijl er een brede grijns op haar gezicht verscheen.

Haar lichaam was zo gespannen, het meisje durfde amper bewegen. Nooit van haar leven zo angstig geweest voor een reactie van iemand. Het was het meisje waar ze tegenover zat dat haar zo zenuwachtig maakte. Bijna leek het meisje te vergeten dat ze ook werkelijk adem moest halen, zo zacht als ze kon ademde ze diep in. Keek Virginia nog altijd met diezelfde gespannen blik aan. Wat had ze toch weer? Virginia was gewoon een meisje, of nee, dat was een leugen. Ze was meer voor haar dan enig ander meisje ooit voor haar had betekend. Zij was een van de weinige personen die ze kende, die haar ook al werkelijk had zijn huilen, buiten haar ouders en haar beste vriendin thuis dan. Zou het daar misschien aan liggen, dat ze haar ene zwakte kende? Toen het meisje haar wat verbaasd aan keek, plaatste Katherine haar hand op de rand van het bad, klaar om weer op te staan en te verdwijnen. Toch bleef ze nog even zitten, haar hand nog steeds op de rand, maar wanneer ze de uiteindelijke glimlach op haar gezicht tevoorschijn zag komen haalde Kath opgelucht adem en ontspande zich gelijk. Toen ze haar kant leek uit te komen wou ze haar tegenhouden, ze wilde niet dat ze zich zou bezeren op welke manier dan ook. Al leek het meisje geen pijn te hebben op de moment, rustig liet ze haar weer zakken tot haar rug de rand raakte. Wanneer ze over haar kwam hangen plaatste ze voorzichtig haar hand op haar rug en glimlachte zachtjes naar haar.
Bekende woorden klonken zachtjes door, abrupt verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze had het dus gehoord dat zij daarboven lekker had staan jammen. Zachte lippen raakte de hare en vrijwel meteen sloot ze haar ogen, genoot van de beweging over haar wang en door haar haren. Zelf deed ze niet bepaald iets, buiten met die ene hand zachtjes over haar rug heen strijken, de reden daar toe was, dat ze anders heel waarschijnlijk kopje onder zou gaan en dan was dit toch wel speciale moment naar de haaien. Het zoenen bleef aanhouden, en ze vond het niet eens erg. Maar toch uiteindelijk verdwenen haar lippen weer en opende Kath haar ogen meteen, een speelse flikkering had inmiddels wel plaats gemaakt voor die bezorgde bik van eerder. Uiteindelijk verplaatste ze de hand die op het meisje haar rug lag, naar haar wang en streek daar zachtjes over. ‘It took one look and now where not the same. You said ‘hey’ and since that day you stole my heart and you’re the one to blame.’ Zong ze zachtjes. Vrolijk drukte ze een kus op haar wang en keek haar vervolgens voor een lange tijd aan.

De hand die over haar rug heen streek zei al genoeg, ze accepteerde het dat ze dit deed en gelukkig maar. Straks had ze zichzelf voor schut gezet door haar onverwachts te zoenen. Aan de andere kant, ze was tenslotte zelf tegenover haar gaan zitten zonder enige kleding of waarschuwing. Misschien dat dat normaal was voor sommige meiden, maar zij had het zeker nog nooit eerder gezien in haar tienerjaren. Vroeger wel, maar dat was gewoon nog normaal met haar familieleden. Dat deed ieder kind toch? Het leek haar in ieder geval vrij normaal in haar vroegere tijden. Toen had ze nog niet vol schaamte tegenover iemand in bad gezeten. Niet dat ze dat nu wel had, maar gewoon het idee om met iemand in bad te zitten waar ze niet van hield dat was vreemd om over na te denken.
Ze voelde hoe de hand van Katherine van haar rug naar haar wang verplaatst werd en er daar zachtjes overheen gestreeld werd. Virginia kon het niet ontkennen, ze vond het heerlijk en luisterde aandachtig met een glimlach naar de tekst die het blonde meisje tegen haar zong, zachtjes, om de sfeer niet te bederven. Ze grinnikte zacht daarop terug en ontving een kus op haar wang, waarbij ze haar ogen in die paar seconden ook gesloten hield. Haar lippen, ze voelden zo zacht aan, echt meisjesachtig en niet ruw zoals die van de jongens.
Al in tijden had ze geen meisje meer gezoent, niet meer sinds haar eerste relatie met een meisje. Sinds Adina. Die naam... voor het eerst sinds tijden deed het haar niet meer afschrikken, haar bang maken over waar ze gebleven was. Hoewel ze een lange tijd bang was geweest waarom ze in godsnaam verdwenen was, voelde ze dat ze veilig was. Misschien niet in haar buurt, maar ergens ver weg waar ze voor zichzelf kon zorgen zonder dat ze in gevaar liep. En ze wist dat het over tussen hen was, het was veel te gevaarlijk voor haar geweest om nog een relatie samen te hebben.
Binnen enkele seconden merkte ze de ogen van Katherine weer op en vormde haar lippen weer een glimlach, die voor kort een neutrale streep was geweest. Gauw genoeg drukte ze haar lippen weer op de hare en sloot haar oogleden. Wat rook ze heerlijk en haar aanraking deed haar goed, het leek haar zo intens verliefd van binnen te maken dat ze haar pijn van haar lichaam haast niet meer voelde. Zo ongelofelijk goed was dit gevoel van binnen, als het écht waar was dat mensen konden vliegen van verliefdheid, dan had zij nu zeker weten al een driedubbele salto in de lucht gemaakt van blijdschap.