Kamer van Amanda

Met snelle passen liep ze door de lange gang, terwijl ze een koffer meesleepte, haar kamer was hier ergens. Ze bekeek het briefje in haar hand, waar het nummer van haar kamer opstond. Ze bekeek de nummers en bleef staan voor een deur aan het einde van de gang, ze haalde de sleutel uit haar zak en opende de deur. Ze stapte een kleine comfortabele ruimte in, het bevatte een bed die links stond onder een raam. Een bureau, klerenkast, een nu nog lege kast. Aan het enige bed te zien had ze dus een kamer alleen, best. Ze zuchtte en sloot de deur achter zich, ze zakte neer op het bed en keek rond. De muren in haar kamer waren van zwarte bakstenen, en ze had een witte vloerbedekking. Ergens vond ze het écht wat voor haar, de zijde gordijnen die langs de ramen hingen, futloos en dood, waren dicht. Ze opende ze en liet licht naar binnen schijnen, Amanda’s donkere blauwe ogen zochten de kamer rond, ze zuchtte en stond op. Ze begon met uitpakken, ze legde alle kleding netjes in de kast. Fleurde haar bureau wat op, plakte posters van Breaking Benjamin, Skillet, Within Temptation en Three Day’s Grace op, en tot slot haalde ze haar laptop uit haar tas. Aangezien ze geen computer op haar kamer had besloot ze de laptop op het bureau te zetten en aan te sluiten, ze geeuwde breed toen ze klaar was en stond op. Ze was tevreden met haar kamer, goedkeurend ging ze weer op haar bed zitten en staarde uit het raam. Ze was altijd al anders, ze zuchtte, hopend dat ze hier een betere start kon maken.

Wyatt wandelde door de gang, met zijn koptelefoon op welliswaar. In zijn oren galmde de luide sounds van Kick In The Teeth van Papa Roach. Zijn hoofd ging bijna onopmerkzaam mee met het nummer. Zijn blik stond doods voorzich uitgericht. De jongen was opzoek naar zijn kamer, maar hij had maar even vluchtig op het blad gekeken. Daarom stond hij hier nu een beetje onwetend te wandelen. Ach, hij besloot maar gewoon verder te gaan en een deur open te doen, als hij fout zat merkte hij het wel. Dus zo ging de zwartharige jongen verder door de gang en kwam tot stilstand bij een kamer en deed daar de deur van open. Al snel zag hij een meisje zitten. Oke, dit was hem dus niet. Kort bekeek hij haar. Ze was niet mis, een duidelijke eigen stijl. Ze zag er best wel stoer uit eigenlijk. 'Sorry, verkeerde kamer.' Al snel sloot hij de deur weer en staarde een beetje onwetend naar de andere kant van de gang aangezien hij hier al op het eind was. Goed plan idioot dacht hij inzichzelf. Kort ging hij met zijn hand in zijn zak en zette het volume op zijn luidste, inmiddels kwam het liedje op zijn einde en begon er eentje van Asking Alexandria. Nu was zijn muziek ook hoorbaar voor de mensen die op de gang waren, maar het kon hem geen knijt schelen. Kalm begon hij weer terug te wandelen en nam even diep adem.

Ze had een boek willen pakken toen haar deur openging, een jongen stond in de deuropening. Ze schrok zichtbaar, Amanda’s natuurlijke reactie. Ze slikte en luisterde naar zijn woorden, de jongen draaide om en verdween. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze hem na, ze duwde zichzelf overeind en sloop naar de deur. Ze opende hem en keek naar de jongen, hij zag er ruig uit, een beetje haar stijl alleen dan mannelijk. Ze keek hem aan, schuw als ze was sloot ze de deur weer. Ze griste haar Mp3 van de plank, en stak hem in. Ze zette Breaking Benjamin – Diary of jane keihard op en opende de deur, ze wilde toch eigenlijk liever Monica verkennen. Ze pakte haar handtas die aan een haakje naast de deur hing en wandelde naar buiten, ze had de deur nog niet gesloten toen ze zich half omdraaide en struikelde. Haar handtasje knalde voor de voeten van de jongen die net naar buiten was, ze sprong overeind met een kop als een boei en ademde zwaar. Ze keek hem een beetje schaapachtig aan,. ’Oeps … het spijt me.’ Haar schuwe en zachte stem kwam naar boven en ze keek weg, haar gezicht achter haar haar begravend. Ze zuchtte en merkte dat haar Mp3 ook voor de voeten van Wyatt lag, en nu triomfantelijk het nummer van Breaking Benjamin toonde. Ze slikte, en wilde hem oppakken.

- Papa Roach <3

Wyatt staarde wat naar voren en fronste even. Oke, hij kon maar beter weer eens gaan zoeken naar dat papier van die kamers. Moest hij wel eerst uit dit doolhof gaan raken. Weer bleef hij staan, nog niet eens 50 meter verwijderd van de kamer waar hij net stond. Uiteindelijk besloot hij zich om te draaien en fronste even toen hij opeens een tas voor zijn voeten belande. Ook lag er een mp3 bij. Alweer zag hij het meisje en fronste hij even. 'Euhm..Maakt niet uit.' Hij nam zowel haar tas als haar mp3 van de grond op en hield die naar haar toegericht. Meer dan de eerste woorden die hij had gesproken zei hij niet. Simpel weg omdat hij geeneens goed durfe. Kort viel zijn blik op het scherm van haar mp3 en een hele kleine grjns verscheen op zijn gezicht. Wyatt liet zijn koptelefoon om zijn nek heen hangen en nog steeds hoorde hij de muziek loeihard door de gang. 'B..Breaking Benjamin, goeie stijl.' Kort schoot zijn blik naar een opengaande deur, al snel kwamen enkele nieuwschierige ogen kijken waardoor hij nog nerveuzer werd dan hij al was. Soms was hij echt veel te nerveus, maar dat lag aan zijn karakter. Allesins, zo was het sinds zijn moeder was overleden.

[Hij is thâ bomb =)]

De mp3 die werd door de jongen opgepakt, ze kromp in één en kwam overeind. Ze keek hem schuw aan, maar ook vriendelijk. Je kon beter maar eerst vriendelijk zijn, dat gaf een goede indruk. ’Ja … ik vind ze goed.’ Zei ze afwezig, ze keek hem met een vreemde blik aan en pakte haar handtasje op en pakte de mp3. Ze grinnikte zenuwachtig, ze hoorde de muziek van de jongen nu duidelijk. ’Papa Roach … leuk.’ Ja hoor Amanda, leuk zeg je dan … afgezaagd. Schoot er door haar hooft, ze keek hem normaal aan. Er verschenen een heleboel hoofden om de deuren heen, ze werd er nerveus van. ’Je mag ook mijn kamer even in, als je wilt. Dat geeft meer privacy.’ Lichtte ze hem toe, ze ging iets achteruit, stapte zorgvuldig over de deurmat en duwde de deur open zodat hij naar binnen mocht als hij wilde. Ergens zei een stemmetje tegen Amanda nee, dat ze het niet moest doen, dat was het enige plekje waar ze alleen was. Háár plekje. Ze slikte en liet niets merken, terwijl ze wachtte op zijn reactie. Ze wilde al die blikken die naar hen keken wegduwen, ze niet hoeven te zien. Ze hielt er niet van als mensen naar haar keken.

Wyatt wist echt helemaal niets te zeggen. Het leek wel of hij zijn tong had ingeslikt of zijn mond opeens vast zat ofzo. Toen ze over Papa Roach begon knikte hij maar naar haar en staarde wat naar de grond. Dat hij hier nog stond, meestal was hij nu al in rook opgegaan. De blikken kon hij niet verdragen, maar toch bleven de mensen hen aanstaren. Met de seconde voelde hij zich kleiner worden en het leek wel of alles en iedereen groter werd. 'A..Als je het goed vind. Anders ben ik wel weg.' Wel besloot hij haar al even te volgen naar de kamer maar bleef toch nog even staan voor de deur. Tot hij echter zeker wist of hij wel naar binnen mocht gaan van haar. Enkele mensen keerden weer naar binnen terwijl andere hen een afkeurende blik wierpen. Zoveel zin had hij om gewoon weg te lopen van alles. Maar dat kon hij nu niet maken. Het meisje had aangeboden om op haar kamer te gaan, het zou eigenlijk gewoon onbeleefd zijn om dat af te wijzen door gewoon weg te rennen. Wyatt moest zijn zenuwen echt onder controle krijgen, anders zou het op de een of andere manier toch slecht gaan aflopen voor hem.

Amanda ging hem voor naar binnen en keek naar hem, ze wilde eigenlijk wegrennen, zoals de zo vaak deed. Maar dat zou zo stom lijken, dan zou ze voor alles uitgemaakt worden. Mensen keerde terug hun kamers in, Amanda zuchtte verlicht. Ze ging op haar bed zitten en wachtte tot hij naar binnen zou komen, ze deed haar mp3 uit en legde hem in het kastje van haar bureau. Haar handtasje legde ze naast haar laptop, ze glimlachte naar Wyatt, al was ze er eigenlijk te verlegen voor. Ze dwong zichzelf haar zenuwen te bedwingen, en hem vriendelijk aan te spreken. Ze was op een high, met allemaal mensen, die haar ongetwijfeld wel eens aan zullen spreken. Een gesprekje met een jongen, zelfde leeftijd schatte ze, was toch niet zo’n probleem toch? ’Kom maar binnen hoor, ik ben Amanda, Amanda Young.’ Ze kreeg kippenvel toen ze haar naam uitsprak, ze wreef over haar armen en kuchte zenuwachtig. Ze wierp één blik naar buiten en zag dat er herfst bladeren langs gleden, die door de wind van hun takken werden afgetrokken. Ze keek naar de jongen, en zei niets. Beide zwegen ze als het graf, groot gelijk had hij, wie wilde er nou omgaan met een freak zoals zij. Anders. Een buitenstaander. Ze wilde eigenlijk terug keren naar huis, naar haar ouders, nou ja … pleeg ouders in Canada. Ze zuchtte in haar gedachten, en wachtte.

Toen ze naar binnen ging stapte hij na een tijd toch met een korte aarzeling binnen. Dus ze noemde Amanda. Zo stelde ze zich immers voor. En een nep naam zou ze waarschijnlijk niet gaan opgeven, daar was ze niet echt een persoon voor volgens hem. Nog steeds wilde hij gewoon vertrekken, maar misschien konden ze gewoon wat praten al leek dit niet echt het geval nu. Want buiten de woorden van op de gang en het horen van haar naam, was er niet echt wat te zeggen. Wel schakelde hij zijn mp3 uit zodat de muziek van Evanescence niet meer klonk. Ook kwam hij degelijk tot de conclusie dat hij zichzelf nog niet had voorgesteld. 'Euhm, aangenaam kennismaken. Ik ben Wyatt, Wyatt Middleton.' Een scheve grijns was inmiddels op zijn mond geplakt. Hij was echt veel te teruggetrokken. Wie weet was er daarom geen sprake van communicatie? Ach, hij kon het haar ook niet kwalijk nemen. Wyatt was immers niet een van de normaalste jongens. Eerder het 'rare, misterieuze' type dan het opvallende. Maar daar kon hij niets aan veranderen. Dat was een feit.

Haar ogen gleden naar hem, ze grijnsde zenuwachtig. ’Mooie naam’ Zei ze zacht, maar toch hoorbaar. Ze vond het gesprek stroef gaan, dat kwam mede omdat Amanda van nature teruggetrokken was en schuw en stil rond vreemden. Ze voelde de aandrang om weg te lopen, die was minder sterk dan enkele seconden geleden. Het nam af, heel langzaam af. Ze wilde hem stiekem wel beter leren kennen, zij was de eerste waar ze een echt gesprek mee had in de school. ’In welke klas zit je?’ Vroeg ze verlegen, ze ging verzitten en probeerde zoveel mogelijk tijd te verdoen zodat hij misschien weg zou gaan. Haar ogen werden iets groter toen hij scheef glimlachte, ergens vond ze het er lief uitzien. Ja, Amanda, zeg het maar gewoon, ‘Hi Wyatt, ik vind je scheve glimlach leuk’ Dacht ze gedecideerd, ze zuchtte hoorbaar maar keek hem wel vriendelijk aan. Haar ogen waren niet langer verborgen achter haar haar, maar staarde hem nu aan. Haar donkere blauwe ogen stonden op een aparte manier, quasi vriendelijk maar ook met pret lichtjes. Ze wilde eigenlijk nog iets vragen maar niet overkomen als een over nieuwsgierig mensje dat snakte naar antwoorden, nee totaal niet. Ze besloot geduldig te wachten tot hij iets zou vragen, zou antwoorden, en vragen … ja dat zou ze doen. Maar langzaamaan vond ze dat haar gedachtegang niet helemaal klopte meer, ze wilde dat hij wegging maar ook wilde ze dingen over hem weten. Ze wilde wegkruipen in een hoekje met haar mp3 in, maar hem ook leren kennen. Normaliteit zou ze niemand willen leren kennen, ze was altijd opvallend teruggetrokken geweest. Één ding was zeker, ze hadden dezelfde muzieksmaak. Ergens vond ze dat apart, niet veel mensen die ze kende luisterde daarnaar. Ze verlangde plots naar de zon in Venetië, vakantie. Je bent er net! Riep een stemmetje in haar hoofd, en nu wilde ze al weg. Het was waar, helaas. Maak er het beste van! Commandeerde het stemmetje. Best. Antwoordde ze kortaf in gedachte.

Wyatt haalde zijn schouders op. 'Dankje.' Zijn naam was gewoon zijn naam, die hoorde je toch soms wel in Denemarken, hier daar aan tegen wist hij niet maar het kon wel. Ach ja. Even staarde hij naar zijn zwarte sneakers en zuchtte even. Op dit moment wou hij toch dat hij wat opener was naar mensen toe. Maar hij wou ook dat zijn moeder nog in leven was, en dat ze nu ook hier ergens met zijn vader was. Maar soms wou je nu eenmaal veel te veel in het leven. En dit was daar zo'n voorbeeld van. 'Als ik goed op het formulier heb gelezen dan was het volgens mij 11 A, jij?' Toch richtte hij zijn blik weer op haar. Haar stijl sprak hem aan, zowel muziekstijl als kledingstijl. Maar ze was waarschijnlijk anders als hem. Opener, levendiger, ze had waarschijnlijk zoveel vrienden dat hij ze niet kon tellen op een hand. Bakken vol jongens die haar achterna zaten. Even viel zijn blik op haar donkerblauwe ogen, een rare, maar toch mooie kleur. Zijne waren gewoon donkerbruin, alhoewel de meeste het meer zwart vonden. Nog steeds keek hij haar aan, die ogen. Ze leken zo op die van zijn moeder. Bijna dacht hij dat hij recht in haar ogen keek, maar dan bedacht hij weer dat dat niet meer kon. 'Vanwaar kom je eigenlijk?' Tja, vanwaar zou ze komen. Niet van de koude streken zoals hij zelf, daar was hij zeker van.

Ze grijnsde en keek hem met een verlegen blik aan, haar standaard uitdrukking als hij niet dood, afwezig of vreemd was. ’Geen dank’ Mompelde ze terug, ze keek even uit het raam en toen naar haar eigen All Stars. Zwart met grijze doodskoppen, ze keek weer naar Wyatt. 11 A, er ging een belletje rinkelen bij haar. Daar zit ik ook in. Kwam de geheel voorspelbare gedachten in haar op, ze keek even weg en voelde de aandrang om met haar ogen te rollen. Dan zit je bij hem, één gezicht die je al kent dan. Ze trok een bedenkelijk gezicht en keek Wyatt weer aan, met een frons antwoordde ze ’Daar zit ik ook in’ haar stem klonk zacht en verlegen, zoals altijd. Ze moest even nadenken toen Wyatt vroeg vanwaar zij kwam, haar adem stokte en ze zag het beeld kersvers voor zich.

Een klein meisje met blonde haren zat met haar benen opgetrokken en weid opengesperde ogen te kijken naar het tafereel voor zich, ze zat onder de keukentafel die tegen het aanrecht aanstond, een versleten knuffel konijn die slap in haar hand hing hing er mistroostig bij. ‘Jij hoer’ riep de man tegen de vrouw, hij sloeg haar, harder dan hij eerder gedaan had. Harder dan hij bij haar gedaan had … de vrouw wilde overeind krabbelen maar het ging niet want de man greep haar beet en drukte haar tegen de grond, hij begon vervloekingen te schreeuwen en begon haar te schoppen. Hij stonk erg naar drugs en drank, haar moeder iets minder dan normaal. Plots haalde hij een glimmende revolver uit zijn jaszak, hij richtte hem op de vrouw en schoot. Het kleine meisje kromp in één en begon te trillen, er verscheen bloed maar de vrouw bewoog nog. ‘Moeder!’ Gilde ze, ze kroop onder de tafel vandaan en rende naar haar moeder, die in een hoopje bloed op de grond lag. Nu richtte de man zijn geweer op haar, langzaam gleed hij naar haar voorhooft.

Ze schudde die gedachten weg, en voelde tranen branden, ze besefte niet dat er ook daadwerkelijk een traan over haar wang gleed. Ze keek verschrikt op en veegde hem weg, ’Het spijt me, ik …’ Haar adem stokte en ze slikte, ze ademde zwaar nu en keek hem aan. ’Ik kom uit Venetië, in Italië, ik heb ook ooit eens in Canada gewoond …’ Perste ze eruit, ze wist niet of Wyatt er iets achter zocht of niet dus besloot ze hem iets te vragen. ’Vanwaar kom jij?’ vroeg ze schuw om van onderwerp te veranderen, hij vond haar vast een klein kind, huilen om niets … Maar hij weet niet wat jij dacht Dacht ze mistroostig.

Wyatt keek even naar de grond. Misschien kon hij maar beter gaan. Hij zou haar vast later nog wel een keer zien. En toen ze zei dat ze bij hem in de klas zat was hij daar wel zeker van. Even dacht hij weer terug aan Denemarken. De dingen die hij daar had meegemaakt waren echt wel grappig. Pijnlijk, maar grappig. Zo had je die ene keer dat hij met wat vrienden aan het rondhangen was in de stad, en toen er al gauw wat andere naar hen toe kwamen. Het groepje deed aan free running en zo begonnen ze vanaf dat punt naar verscheidene gebouwen te lopen en deden daar enkele stunts. Tot hij op zijn bek ging. De domste val ooit volgens hem. Wyatt stond op een ijzeren buis en zonder enig teken van evenwichtsstoornissen viel hij daar vanaf recht op zijn kaak. Even keek hij op en zag een traan over haar wang rollen. Meteen voelde hij een drang om zich naast haar te zetten en te vragen wat er was, maar daar zou hij toch mee wachten. 'Ik kom zelf uit Kopenenhagen in Denemarken. Mijn ouders zijn wel Amerikaans maar ze zijn verhuisd naar daar.' Uiteindelijk stond hij toch op en zette zich naast haar neer. 'Amanda, gaat het wel met je?' Zijn stem klonk iets harder dan normaal, maar ook was hij bezorgd om haar. Grotendeels ook omdat hij dacht dat het door hem kwam. Maar dat zou hij wel te weten komen, en zo niet had hij dikke pech.

Er woelde veel gedachtes door haar hoofd, allemaal anders, maar toch ook even pijnlijk. Ze keek Wyatt kalm aan en veegde de traan weg, haar mascara was uitgelopen want er kliefde mascara aan haar vinger. ’Verdorie’ Prevelde ze, ze veegde het naar gevoel goed en keek Wyatt aan. ’Denemarken, dat verschilt veel van mij.’ Dúh! Ze sprak het natuurlijk niet uit, maar het leek alsof hij haar gedachten las. Debiele gedachten. Ze keek Wyatt geschokt aan toen hij naast haar plaats nam, ze slikte en herstelde zich weer. Dit hadden weinig mensen gedaan bij haar, ze keek hem aan met betraande ogen en fluisterde nu alsof er mensen mee luisterde aan de deur. ’Ik stel me aan …’ Prevelde ze, haar gedachten dwaalde alweer af naar haar tijd in de psychiatrische inrichting, even fijn als de herinnering hiervoor. Amanda’s leven was volmaakt slecht, niets leek goed te gaan. Ze besloot even te wachten met het vertellen, het lag aan de hand van Wyatt’s antwoorden. ’Ik dacht even een tel aan mijn jeugd, dat is alles.’ Legde ze uit, zonder verdere details. Ze wilde haar hart wel luchtte, maar het was nog niet de tijd daarvoor. Of misschien wel? Zelfvertrouwen Dat zal het vast doen, hoe dan ook, ze voelde zich erg op haar gemak merkte ze. Typisch. Ergens waaide die altijd zo sterkte angst nog, voor nu was het prima zo. Ze was allang blij dat iemand naast haar kwam zitten, een gesprek aanging.

'Het verschilt inderdaad veel maar ja.' Toen ze zei dat ze haar aanstelde schudde hij kalm zijn hoofd. Ze stelde zich helemaal niet aan, in zijn ogen niet dan toch. 'Je stelt je niet aan Amanda. Soms kan je het eens een keer nodig hebben om gewoon te huilen of wat dan ook.' Heel voorzichtig plaatste hij zijn arm om haar heen. Het voelde anders bij haar, iets meer vertrouwd. Toch nog wel vreemd maar dat kon ook gewoon aan hem liggen. 'Als je wilt kan je het me vertellen, en anders ik blijf wel nog even bij je.' Sprak hij zachtjes tegen haar en staarde een tijd voor zich uit. Amanda was zoals hem, allesins in sommige opzichten. Tuurlijk verschilde ze, maar ze hadden beide een eigen stijl en een eigen wil. Daar konden niet veel mensen over meespreken, dat was wel de waarheid. Want de mensen die hij op de gang had gezien leken allemaal zo van die achternalopertjes.


[moet naar tandarts TwT]

Ze keek hem aan, met haar donkere blauwe ogen. Het leek een soort afwachtende blik, even overwoog ze zich tegen hem aan te drukken maar ze kende elkaar nog bijna niet. Ze onderdrukte die aandrang door even kort haar hooft te schudden en te zuchten, haar ogen vulde zich bijna weer met tranen maar ze onderdrukte die ook. Ze onderdrukte zelfs het gevoel van kalmte, en maakte plaats voor nerveuziteit. Ze haalde diep adem en keek Wyatt weer aan, zijn arm voelde vertrouwd op een speciale manier. - 'Je stelt je niet aan Amanda. Soms kan je het eens een keer nodig hebben om gewoon te huilen of wat dan ook.- Zei Wyatt, Amanda keek hem met grote ogen aan maar herstelde zich vrij snel weer. Ze dacht even na, ze wilde het vertellen maar ook weer niet. ’Dankje’ Snifte ze, ze kroop iets tegen hem aan en ze was er van overtuigd dat hij dat voelen kon. Ze wilde haar hoofd op zijn schouder leggen, maar ze weerhield zich daarvan. Ze wilde eerst verder peilen hoe Wyatt zich voelde, of hij haar accepteerde zoals ze nu deed.

( Aah D: Veel sterkte? xD Geen idee wat je daar gaat doen, controle gewoon? )

Wyatt keek haar een lange tijd met diezelfde bezorgde blik aan. Hoewel hij nog steeds vrij teruggetrokken was, want eender ander persoon zou haar al lang een knuffel gegeven hebben of wat dan ook. 'Maakt niet uit Amanda, je kan dingen niet blijven op kroppen, dat is niet goed voor jezelf.' Toen hij haar dichter tegen zich aan voelde kruipen trok er een koude rilling over zijn gehele rug maar toch bleef hij zitten zoals hij zat. Amanda hield zich sterk, hij zou zich sterker moeten houden dan ooit te voren. Op de een of andere manier voelde het toch weer goed, het feit dat hij eindelijk zelf iemand probeerde te troosten. Nooit had hij zoiets gedaan, bij niemand, zelfs bij zijn beste vrienden in Denemarken niet. Maar Amanda moest zich op de een of andere manier veilig gaan voelen, en hij zou er alles aan doen om haar hier mee te helpen. Ja, dat zou hij doen. Ze was immers de eerste persoon die hij hier ook echt begon te kennen. Dat was ook meteen al iets vrij abnormaals voor hem aangezien hij meestal pas mensen begon te kennen eer hij weg ging van school.

[Nu controle gehad volgende keer waarschijnlijk tandjes trekken en blokjes]

Ze voelde tranen weer opkomen nu heftiger, ze wilde meer tegen hem aan kruipen en hem voelen, vast houden. Alles zou er een keer uitkomen, was het niet nu, dan was het later. Ze voelde hoe Wyatt even leek te verstijven, het leek … ze slikte en keek hem aan. Haar hoofd was gebogen en haar tranen stroomde weer, ze wilde hem zeggen hoe veel ze had meegemaakt maar ergens ook weer niet. Haar haar hing voor haar gezicht, en ze trilde zacht. Ze wilde nu meer dan ooit dat ze thuis was, ze voelde zich niet thuis hier. Alleen Wyatt leek haar aardig, de rest … die vooroordeelde zoals altijd, zij was anders, een buitenstaander, gedoemd tot het alleen zijn. Ze slikte en snikte, ze voelde zich plots zo alleen. De wereld onder haar leek te verdwijnen, maar die arm van Wyatt hield haar omhoog en zorgde dat ze niet viel. Dat kalmeerde haar ergens wel, diep van binnen. ’Ik krop al mijn hele leven alles op.’ Lichtte ze hem toe, ze keek niet meer naar hem, ze staarde naar haar schoenen tot dat ze haar ogen sloot en de tranen liet stromen.

(Sorry dat hij zo .... emotioneel is. Ik voel me ook zo als daar nu D:
Tanden laten trekken? Dat deed bij mij geen zeer, nou de 1e keer wel >_> Maar toen zat ik bij een of andere zak ... Nu niet meer : D)

Wyatt keek haar aan en zuchte even. Hier kon hij niet tegen. Uiteindelijk plaatste hij ook zijn tweede arm om haar heen zodat hij haar nu een knuffel was. 'Rustig maar. Je kan het me vertellen, ik ga je niet uitlachen of je ermee pesten of wat dan ook.' Nee, zo was hij niet. Als je hem iets vertelde dan mocht je zeker zijn dat dat geheim veilig was bij hem. 'Je moet alles er een keer uit laten komen. Ik ken het gevoel maar al te goed.' Fluisterde hij zacht in haar oor en haalde even diep adem. Kort sloot hij zijn ogen. De laatste herinneringen aan zijn moeder kwamen weer terug, en zonder dat hij er vat op had begon hij alles weer te zien zoals toen op die ene dag.

Een jongen van tien jaar oud zag zijn moeder weer onder de auto belanden. Die kleine jongen van toen had zo hard gerend en was huilend bij zijn moeder neer geknield. Had in haar levenloze ogen gekeken, had haar nog in zijn armen gesloten, wou haar niet meer lossen. Zijn vader was naar buiten gerend en meteen stond iedereen van de buurt om de jongen die zijn moeder in zijn armen had.

Meteen deed hij zijn ogen weer open en staarde naar de muur, met haar nog altijd in zijn armen. Tranen kwamen niet, een huivering of wat dan ook bleef ook achterwege. Emotie's waren er niet te lezen op zijn gezicht, buiten dan misschien de bezorgdheid voor haar. Maar dat was dan ook het enigste wat er was. 'Het komt wel goed.'

Ze slikte, en voelde hoe Wyatt ook zijn andere arm om haar heen sloeg als een knuffel. De tranen stroomde nu nog harder, toen alle beelden voorbij kwamen, haar vader die haar sloeg, zijn revolver, haar moeder toen ze thuiskwam met een 8 voor Wiskunde en hoe ze schreeuwden dat ze niets kon en een 8 te laag was. De hond die overleden was door de revolver van haar vader, en de politie die haar vader en moeder meenam en de kleine Amanda vond. Trillend onder haar bed, nog meer herinneringen schoten eruit in haar hoofd veel te veel. Ze kroop tegen hem aan en snikte tegen zijn schouder, ze wilde het hem zeggen, nu. ’Toen ik drie was begon mijn moeder met drugs, en mijn vader net het handelen in wapens, en hij ging aan de alcohol, hij kwam vaak elke dag dronken thuis. Dat was de leukste tijd voor mij en me moeder, hij deed me toen nog niet zoveel …’ Ze wist niet waarom ze dit vertelde, maar iets zei het haar. ’Ik was vijf jaar, de dag ervoor net geworden, mijn moeder was gestopt met drugs en mijn vader was al maanden weg. En toen daar verscheen hij, hij ging tekeer zoals nooit tevoren, en hij sloeg mijn moeder, en toen mij. Zo ging het jaren door, en toen werd ik 9 en ik werd elke dag geslagen, gepest op school door die lelijke vlekken op mijn lichaam. De blauwe plekken,’ Ze zweeg en merkte dat ze nu harder snikte, en nu ook echt huilde. Ze voelde zich op haar gemak bij Wyatt, hij verlichtte haar. ’Zondag, 14 Juli, op mijn verjaardag, ik was toen 7, ik zie het nog voor me. Hij kwam binnen, ik zat op me kamer. Er kwamen wel vaker vreemde kerels in huis, en deze keer … ik hoorde schoten en rende naar de kamer van me moeder. Daar lag een dode man, onbekend bloedend op de grond. Mijn vader had hem neer geschoten, hij was dronken, ik rook het en zag het. Hij rende naar me moeder en gooide haar van de trap, ze kwam niet al te hard neer maar bleef liggen door de klap. Eerst wilde ik helpen maar ik was te bang, ik rende naar de keukentafel en keek toe. Hij noemde haar hoer, en schreeuwden tegen haar zoals hij nog nooit gedaan had. Hij schoot meerdere malen, maar raakte geen vitale organen. Ik rende naar me moeder, die in een plas van bloed lag. Ze leefde nog en hij richtte zijn revolver op mijn voorhoofd, hij wilde schieten, maar op hetzelfde moment ging de deur open en greep iemand me vast. Hij schoot wel en …’ Ze zweeg en schoof weg van Wyatt, ze veegde haar haar weg en onthulde op haar linker slaap een litteken. Het leek alsof er iets met grote snelheid langs was geschoten, en doel had getroffen maar er ook voorbij schoot. ’Ik ging naar een pleeggezin, het ging een tijdje goed met me, tot dat ik 14 werd en zelfmoordneiging kreeg toen ik hoorde dat mijn vader vroegtijdig eruit mocht … uit de gevangenis. Ik kreeg brieven telkens, met zinnen als: ‘Je moeder was een hoer’ of ‘Als hij er niet was geweest, had ik raak geschoten.’’ Ze zweeg en voelde de tranen ophouden, ze had het gedaan. ’Ik kwam in een psychiatrische inrichting na mijn onthulling van mijn zelfmoordpoging die mislukte, ik kreeg waan ideeën en … ik kwam er op mijn 16e uit, puur toeval. Ik ontsnapte een soort van, ik mocht wel weg maar nog niet zo snel. Ik vertrok naar Finland, maar kwam via Finland weer hier met geld die mijn moeder me stuurde. Ze is nu nog in leven maar schrijft me niet meer uit angst dat hij erachter komt.’ Ze zweeg en hoorde de haast onmogelijk stilte aan, zo drukkend op haar dat ze geen adem leek te krijgen. Ze had haar hele levensverhaal in de schoot van Wyatt gegooid, en zo ook haar vertrouwen in hem. Hij zou niets zeggen, dat wist ze.

( zo ... xD )

Wyatt hoorde haar verhaal aan en elke keer als ze het moeilijk leek te krijgen streek hij zacht over haar rug of trok haar dichter tegen zich aan. Toen hij het liteken zag keek hij haar even aan en fronste. Man haar vader was erger dan erg. Nadat ze was uitgesproken keek hij haar recht in haar ogen aan en veegde met zijn beide duimen de traansporen van haar gezicht af. 'Das hard dude..' Wyatt staarde even naar de grond en zuchte even, waarom had hij er ook naar gevraagd? Ach, hij had haar geholpen daar was hij al gelukkig mee. 'Ik wist echt niet dat je verleden zo erg was.' Zijn verleden was ingewikkeld en erg, maar niet zo erg als het hare. Dat was een feit. Een arm liet hij om haar heen liggen en voorzichtig streek hij langs haar schouder. 'Dankje, dankje dat je me genoeg vertrouwt om me dit te vertellen.' Wel nu wist hij het hare, maar het zijne hield hij voor zich. Het vertrouwen was er wel, maar toch kon hij het nog niet vertellen. Omdat hij niet over zijn moeder sprak met andere mensen, hoe goed hij diegene ook mocht kennen.

Ze voelde zich volledig vertrouwt bij Wyatt en kreeg het idee, dat haar geheim bij hem veilig was. Hij zou niets doorvertellen, dat wist ze zeker. Ze snikte en keek hem recht aan, in zijn bruine (?) ogen en grijnsde heel flauwtjes, maar waarderend. ’Dankje’ Fluisterde ze zacht, ze kroop tegen hem aan en voelde zich veilig in zijn armen. Eindelijk werd ze eens niet aangekeken omdat ze anders eruit zag, eindelijk. Ze wurmde zich uiteindelijk los uit zijn greep zodat ze hem niet te lang lastig zou vallen en keek hem met een vriendschappelijke blik aan, nadenkend. ’Ik vertrouw erop dat je het niet doorvertelt, ik weet dat je dat niet doet.’ Zei ze zacht en ze glimlachte, de sporen van haat tranen zaten nog op haar gezicht maar ze deed geen moeite om ze weg te halen. Ze veegde haar haren uit haar gezicht en keek hem rustig aan, en nu wist ze eens niet waar ze over moest praten. Dus besloot ze te zwijgen, wachtend tot hij iets zou zeggen, vragen.

( Sorry dat het zo laat is, ik had veel dingen te doen in RL :3 )

Wyatt streek zachtjes over haar schouder tot ze zich uiteindelijk los maakte uit zijn greep. Kalm liet hij zijn arm zakken en keek even naar de grond. Even aarzelde hij om het toch aan haar te vertellen, maar toen hij beter nadacht wist hij dat het geen goed idee was. Kalmpjes keek hij haar weer aan en glimlachte kalm. 'Ik zwijg als je wilt dat ik zwijg. Eigenlijk zwijg ik zowiezo al omdat niemand hier met me praat.' Wel besloot hij iets anders te doen. Voorzichtig bracht hij zijn beide handen naar haar wangen en veegde zo de sporen van haar tranen weg. Zo, dat was al beter. 'Heb je soms zin om vanavond wat te gaan doen met mij?' In zijn stem was een duidelijk aarzeling hoorbaar, maar dat was voor hem volkomen normaal. Als ze geen zin had maakte het hem niets uit en zou hij gewoon op zijn kamer blijven met zijn muziek. Tenzij hij zo'n irritante kamergenoot had die zijn muziek niet waardeerde.

Haar mondhoeken trilde alsof ze wilde glimlachten maar dat toch niet deed, ze dacht na. Ze dacht weer aan haar huis thuis, die bij haar pleeggezin. Ze waren aardig, en meer ouder voor haar dan haar echte ouders. Ze voelde hoe Wyatt de traansporen wegveegde en ze bloosde, ’Dan zwijg je veel’ Zei de droogjes, ze glimlachte nu wel wat haar mondhoeken deed opkrullen. De vraag kwam eigenlijk vrij onverwacht, maar bij Amanda kwam alles onverwachts. Ze fronste even en dacht na, ja daar had ze wel zin in. ’Prima, waar spreken we af?’ Zei ze verlegen, ze veegde even onder haar ogen om de overige mascara weg te krijgen om daarna haar haar uit haar gezicht te vegen. Ze was hier pas net, en had geen idee waar ze konden gaan dineren. Als ze al gingen dineren, buiten Monica high was wel wat te doen had ze opgepikt in de bieb. Ze had twee meisjes horen praten over een game hall, en over een club. Niet echt iets voor haar.

'Ik zwijg inderdaad heel veel.' Reageerde hij droog terug. Toen hij haar vraag hoorde dacht hij even na. Niet over het feit waar ze zouden eten maar over het feit waarom ze verlegen had geklonken. 'Er is een leuk italiaans restaurantje in de stad. We kunnen daar wel gaan eten als het goed is voor jouw.' Als ze daar niet wou gaan eten was er nog altijd een ander restaurantje. Daarna wou hij met haar naar het strand gaan, gewoon om te wandelen ofzo. Maar dat was geheel haar keuze wel. Even gingen zijn gedachten weer naar zijn thuisland. Daar had hij wel enkele vrienden gehad, die je zowiezo op je handen kon tellen. Ze waren zoals hem, net dezelfde stijl. Net hetzelfde gedrag. Afwachtend keek hij haar aan en tikte nogal nerveus op zijn been. Tja, dit kreeg je dus als je iemand mee uit vroeg. Als dit in de buurt kwam van uit vragen toch. Want daar had hij werkelijk geen idee van.

Ze grinnikte nerveus, als een soort antwoord. Ze haalde haar hand even onhandig door haar haren en dacht na, zijn aanbod was aanlokkelijk. ’Lijkt mij helemaal prima’ Reageerde ze met een glimlach, Ze haalde haar hand naar beneden en ging per ongeluk langs zijn hand. Ze wist niet of ze sorry moest zeggen of niet, ze sloot een compromis door schuldig te kijken een kleine tel en daarna zenuwachtig te glimlachen. Nu pas besefte ze dat ze niet wist wat ze aanmoest, avondkleding of gewoon dit. Nou daar moest ze later dan maar over nadenken nu was het enkel Wyatt in haar kamer, en niemand anders. Ze was allang blij dat ze een bondgenoot had gevonden, een medemens die haar begrepen kon. Ze krabde even aan haar hoofdhuid in een poging om de stilte te doorbreken, ze wist niets te zeggen. ’Ehm … ik ben heel blij dat ik je ontmoet heb Wyatt’ Sprak ze rustig, ze had al haar moed bij één geraapt en sprak de woorden uit. ’En ik zou heel graag met je uit willen, naar een Italiaans restaurant. Wanneer zien we elkaar?’ Vroeg ze rustig, en ze sloot haar ogen even een tel.

[ Há ik reageer xD Sorry hoor, ik zal vanaf nu meer actief worden ]