Kluisje 194

Met een zacht geluid ging het kluisje van Kiara open. Het kluisje had het nummer 194 en was een beetje versierd. Een hartvormige spiegel hing aan de binnenkant van de deur van haar kluisje, ook hingen er in de binnenkant van de deur verschillende foto's: van haar oude vriendinnen en eentje van haar honden die op zijn plek gehouden werden door diverse magneetjes. In het kluisje lag ook haar sporttas en een zomerjack die Kiara amper gebruikte. En er lagen wat schoolboeken en wat papier waarvan de leraar het ''belangrijke informatie'' genoemd had.
Even zuchtte Kiara, ze moest die stapel papier echt eens weggooien, het was alleen maar rommel en zorgde er ook enkel voor dat er minder ruimte in haar kluisje was. Kiara had alleen geen zin om dat nu meteen te doen. Ze pakte de tas die naast haar op de grond lag en gooide wat schoolboeken op de plank in haar kluisje en legde daarvoor in de plaats andere schoolboeken in haar tas. Even keek ze om haar heen en zag ze dat de gang best vol was, niet zo vol als de school uit was maar zeker niet uitgestorven. Bij de kluisjes naast haar kluis stond niemand. Het schooljaar was net begonnen en ze wist nog niet wie er naast haar kluisje zat aangezien de vorige persoon naar een andere school was gegaan. Pacific Park High. Even kneep Kiara haar ogen halfdicht en beet ze op haar lip. De verrader...
Kiara ontspande haar gelaatstrekken weer en schopte haar kluisje dicht. Ze pakte haar tas van de grond af en leunde met haar rug tegen haar kluisje aan. Ze wilde weten wie er naast haar kluisje zat of zaten aangezien haar kluisje omringd werd door twee andere kluisjes en je de personen naast je eigen kluisje nogal vaak zal zien.
Even overwoog ze om weg te lopen en naar haar les te gaan maar aangezien het nog aardig druk was in de gang besloot ze om nog heel even te wachten. Want als ze nu naar haar les zou proberen te komen zou dat toch niet snel gaan en ze had geen zin in de drukte en drukkende tassen tegen haar aan. Ze zou wel naar de les gaan als de gang wat rustiger was of als ze iemand zag waarmee ze naar de les wilde lopen, bijvoorbeeld iemand uit haar klas. Een moment keek Kiara naar de nog steeds drukke gang met de leerlingen die erin liepen. Sommige leerlingen keken geïrriteerd of juist verbaasd achter zich waarneer er een tas of elleboog tegen hen prikte, sommige waren druk met elkaar in gesprek of namen het rooster door met de personen naast hen, overduidelijk studienerds…

Op zijn skateboard slalomde hij om de mensen heen. Een paar mensen liepen vlug uit zijn baan. Hij rolde met zijn ogen. Alsof hij zijn skateboard zou vuil gaan maken aan een stel nerdjes die elke dag in de wiskundeboeken zaten. Hij was nog maar één keer bij zijn kluisje gewesst maar toen was er nog helemaal niemand in de school. Ergens vermoedde hij wel dat zijn skateboard in het schoolgebouw verboden was. Maar hij had dat nergens gelezen, hij wachtte liever tot hij erop aan werd gesproken. Zuchtend stapte hij van zijn skateboard af en pakte hem op. Een paar keken hem aan maar hij negeerde die blikken. Hij kende die toch niet, ze keken hem alleen maar raar aan omdat hij nieuw was, of omdat hij liep te skateboarden in het schoolgedeelte. Losertjes, dacht hij chagerijnig. Hij hield er niet van om aangekeken te worden. Voor zijn kluisje stonden een stel nerdjes met een scheikunde boek in hun handen. Hij sloeg zijn ogen ten hemel, konden ze niet ergens anders hun huiswerk controleren. Geergerd staarde hij naar het stel. Toen ze zijn blik opmerkte liepen ze vlug door en wierpen hem een vreemde blik toe die hij weer is negeerde. Hij zocht in zijn zakken naar zijn sleuteltje en vond het na een tijdje zoeken. Nu pas merkte hij dat er een meisje vlakbij zijn kluisje stond. Hield het dan nooit op. Hij liep naar zijn kluisje. In kleine lettertjes stond er 195 op. Hij stak het sleuteltje in het slot en maakte hem open. Er zat nog niks in behalve zijn boeken. Hij duwde zijn skateboard erin die er net in paste. Hij gooide zijn kluisje dicht en keek even om zich heen. Het meisje stond er nog steeds en de ruimte begon leeg te raken. Zeker naar de les toe dacht hij toen hij geen studienerdjes meer zag.

Nog steeds keek Kiara voor zich waar ze zag dat de gang steeds iets minder leeg werd en er steeds meer studienerds bleven staan om hun rooster door te nemen of met hun neus in de schoolboeken zaten. Kiara rolde met haar oog, alleen nerds keken tussen de lessen door in hun boeken of op hun rooster. Net toen ze weg wilde kijken van de leeg wordende gang en naar haar les wilde vertrekken zag ze iemand op een skateboard door de gang skaten. De aandachttrekker. Even snoof Kiara en keek ze de andere kant op. De jongen liep naar het kluisje met het opschrift: 195. Dat was het kluisje dat naast haar, Kiara’s kluisje zat. Was die skateboarder de persoon die naast haar een kluisje had? Even zuchtte ze. Wat een verspilde moeite om hier te blijven wachten, of toch niet? Het was dan wel een skateboarder waar ze normaal gesproken niets van moest hebben maar ze zou hem wel vaker zien dit jaar. Even streek Kiara een lok haar uit haar gezicht en keek ze een fractie van een seconde naar de jongen. Ze kon maar beter aardig doen aangezien het feit dat ze hem waarschijnlijk vaker zou zien en ze hem dan liever te vriend had in plaats van een wild vreemd iemand of zelfs een vijand. Kiara herinnerde zich plotseling dat ze zo dadelijk biologie had. Op zich was er niets mis met dat vak maar aangezien ze de aller saaiste natuurfilm ooit gingen kijken was haar humeur verpest. Waarom herinnerde ze zich dat nu pas? Even zette ze een gemaakte glimlach op. Al snel gaf ze de hoop om er lief en schattig uit te zien op, ze had geen zin om te glimlachen op het moment en deed ze dat dus ook niet. In een poging om aardig te doen begroette ze hem: 'Hoi.' Ze glimlachte niet zoals ze normaal gesprokken deed. Haar humeur was verpest door de les die ze hierna zou krijgen, het liefst zou ze gaan spijbelen maar aangezien dat nogal vreemd overkwam in het begin van een schooljaar en ze niemand had om het gespijbelde lesuur mee door te brengen deed ze het niet. Even zuchtte ze en keek ze daarna de jongen aan. Hij kwam haar niet bekend voor, helemaal niet zelfs. 'Jij hebt een kluisje naast mijn kluisje,' zei Kiara tegen de jongen en met haar vuiste bonkte ze even tegen haar eigen kluisje. Even aarzelde Kiara om zich voor te stellen maar wat maakte het ook uit? Ze zou de jongen waarschijnlijk toch wel vaker zien. 'Ik heet Kiara. En jij?' vroeg ze aan de jongen en even zette ze een glimlachje op. Een glimlachje waar ze niet zoveel moeite voor hoefde te doen en die er natuurlijk uitzag. Waarschijnlijk zou een persoon die haar niet kende niet geweten hebben dat ze in een slecht humeur was en de glimlach niet helemaal oprecht was. Eigenlijk maakte het haar helemaal niets uit, om de saaie hierna maakte ze zich wel even zorgen. Hoe kon ze nou een hele les lang wakker blijven tijdens de saaiste natuurfilm ooit?

Hij keek om toen het meisje tegen hem begon te praten. 'Ja ik zie heet.' Merkte hij droogjes op. Toen Kiara met haar vuist tegen haar eigen kastje beukte. 'Ik ben Morzan.' Hij gaf met moeite een glimlachje naar haar. Hij was totaal niet in de stemming om te lachen maar het leek hem wel zo vriendelijk. Hij had zo geschiedenis, tenminste, dat dacht hij. Niet het ergste vak ter wereld maar ook niet het leukste. Dat lag vooral aan de docent. Hopelijk kon hij een beetje goed vertellen, dan zou hij het wel redden. 'Euhm..' Hij keek aarzelend naar Kiara. Moest hij nou een gesprek met haar beginnen of gewoon zijn schouders ophalen en naar zijn lokaal lopen. Hij zou dit meisjes zo goed als elke dag zien. Voor de pauze in de ochtend en als school erop zat. Hij kon beter blijven en wachten tot hij weg zou gaan. 'In welke klas zit jij?' Vroeg hij met tegenzin. Hij moest wat verzinnen om het gesprek op gang te houden, en zelf was hij niet echt een super prater. Hij kon wel lachen met sommige mensen. Maar dan was hij in een goed humeur, wat moest hij in hemelsnaam met Kiara. Waarschijnlijk moest die toch naar haar les, de gangen waren nu zo goed als verlaten en de laatste liepen de trap op of af. Afwezig tuurde hij ze na en richtte zich toen weer op Kiara. Zou ze braaf naar haar klas gaan, of zou ze haar eerste uur al meteen spijbelen omdat ze er geen zin in had?

De jongen stelde zichzelf voor als Morzan. Voor een moment dacht Kiara aan Tarzan en stelde ze zich de jongen die dus Morzan heette voor in een lendendoekje bungelend aan takken in een of andere jungle. Snel schudde Kiara die gedachten van haar af en deed ze moeite om niet te gniffelen of om te glimlachen. Ze besloot om die gedachte samen met Morzan te delen. Als hij erom kon lachen hoefde zij namelijk geen moeite meer te doen om in lachen uit barsten en hem dan te beledigen. Bij een eerste ontmoeting moest je nooit iemand beledigen. Dat had ze wel gemerkt. 'Je naam doet me denken aan die gast die Tarzan heet. Je weet wel uit een of andere film,' zei Kiara tegen Morzan en ze liet een glimlach zien die de behoefte om te lachen een beetje stilde. Even later was haar glimlach nog niet verdwenen maar die verdween toen de vraag van Morzan haar weer aan haar volgende les deed denken. Ze trok een zuur gezicht die ze weer snel in de plooi wist te trekken en antwoordde even later: '10 A. Jij?' Ze moest dit jaar en dan nog twee jaar school overleven en dan was eindelijk klaar mets school, tenzij ze natuurlijk verder ging studeren maar daar had ze nu nog geen zin in nu ze nog drie jaar op Monica High moest doorbrengen. Het was natuurlijk een leuke school met nog leukere leerlingen maar Kiara was nooit echt een studienerd geweest die heel de dag op school rondhing dus leek verder studeren nog geen optie voor haar. Een onhoorbare zucht verliet haar keel en voor een moment keek ze even naar de nu uitgestorven gang van Monica High. Zo dadelijk zou de bel wel gaan. Het was zeker, Kiara ging de ''leuke'' biologie les dit keer missen. Wat jammer nou, niet dus. Even aarzelde Kiara of ze ging vragen of de jongen ook ging spijbelen. Misschien was hij wel braaf en durfde hij dat niet maar zo’n type leek het niet. Kiara bekeek hem even goed. 'Ik ga niet naar de les dadelijk en jij?' zei ze tegen hem en ze wierp hem een nieuwsgierige blik toe. Ze moest alleen nog een alibi verzinnen maar dat kwam later wel nu wilde ze eerst weten of de jongen ook ging spijbelen…

Kiara vertelde hem dat ze hem aan Tarzan deed denken. Hij begon hard te lachen met zijn hoofd in zijn nek. De gedachten alleen al om in een lendendoek aan liaanen te slingeren en in bomen te klimmen deed hem de slappe lach. Dat was een voordeel, Kiara had tenminste humor, hij had het een stuk slechter kunnen treffen. 'Ben jij dan net zo pittig als Kiara in the Lion King?' Grapte hij. '12A, dus ik hoef nog maar even.' De chagerijnigheid leek verdreven te zijn want zijn lachspier deed pijn.'Ik ga niet naar de les dadelijk en jij?' Hij haalde zijn schouders op. 'Als ik wil kan ik gewoon niet, ik heb geen leerplicht meer. Ik heb geschiedenis dus ik denk niet dat het hoogst noodzakelijk is.' Merkte hij er droogjes op. Hij had Damians opmerking over leerplicht scherp in zijn geheugen geprent. Hij kon wel zeggen dat hij buikgriep had ofzo van het eten dat zijn moeder hem had meegegeven voor in het vliegtuig naar Santa Monica. Of hij schreef gewoon een briefje van zich verslapen te hebben. 'Heb je al een goede smoes bedacht voor het geval je er klote mee krijgt?' Flauwtjes glimlachte hij en liet zich tegen zijn kluisje hangen. Hij was benieuwd of de vraag of hij ging spijbelen uitnodigend bedoeld was. Hij wou best meegaan, Kiara had humor en had hem aan het lachen weten te krijgen, dat was nooit mis. Hij kon haar beter aardig gaan vinden want iemand die hij niet mocht en die elke dag aan te zien was geen pretje.

Kiara lachte mee. Morzan kon er dus om lachen. Hij was gelukkig geen zuurpruim zonder gevoel voor humor. Een grijns verscheen op Kiara's gezicht. 'Ik denk het,' zei ze en ze haalde haar schouders op. Morzan zat in 12 A en hoefde nog maar één jaar. Het laatste jaar op Monica High. Even voelde Kiara jaloezie opborrelen in haar binnenste. Zij wilde dit jaar afstuderen. Ze grijnsde even. 'Jij hebt maar geluk, ik moet nog drie jaar overleven op deze school en jij mag dit jaar afstuderen!' riep Kiara nep verontwaardigd. Even later weerklonk er een vraag van Morzan. Voor de tweede keer tijdens hun gesprek haalde ze haar schouders op. Ze zou wel iets verzinnen en anders vertelde ze gewoon een slappe smoes die bijna geloofwaardig klonk door het vaak te herhalen en een engelachtige glimlach op te zetten. 'Neh. Ik verzin wel iets en anders heb ik me gewoon verslapen,' zei Kiara en ze streek een lok haar uit haar gezicht. Haar humeur was verbeterd door het lachen en omdat ze nu niet naar de saaie biologieles ging en omdat de eigenaar van het kluisje naast haar kluisje wel oké was. 'Maar als jij ook gaat spijbelen kunnen we beter dadelijk ergens anders heengaan anders valt het wel heel erg op als we gewoon in school zijn,' zei Kiara en ze keek even onwillekeurig naar de uitgestorven gang waar niemand meer te bekennen was. Behalve dan de jongen die plotseling met luid gehijg langs kwam rennen in de hoop dat hij zijn les nog zou halen. 'Harder rennen anders haal je het niet!' riep Kiara naar de jongen en ze grijnsde even. De jongen wierp een verwarde blik naar haar en rende verder. Zielig type… Kiara schudde even onmerkbaar haar hoofd en draaide zich toen weer naar Morzan toe.

'Geluk heb ik zeker, daarna nog de vraag of ik door ga studeren. Maar ik denk niet dat ik zin heb om nog langer tussen de boeken te huizen.' Morzan dacht even aan thuis, als hij niet ging door studeren kon hij zich maar beter voorbereiden op een hevige strijd. Zijn moeder zou het hoogst zonde vinden, zijn vader was een slappe pudding die ging altijd met zijn moeder mee. Dat hij een bedrijf kon leiden snapte hij niet, misschien was hij anders als hij op zijn zaak was. 'Maar als jij ook gaat spijbelen kunnen we beter dadelijk ergens anders heengaan anders valt het wel heel erg op als we gewoon in school zijn,' hij keek op en zag dat Kiara keek naar de uitgestorven gang. De lessen waren vast al begonnen. Hij was niet van plan om net op het laatste moment binnen te komen, één omdat dat wel heel erg laf was, en twee, als hij als nieuwe op het laatste moment de klas zou binnenstormen riep dat erom om de pispaal te spelen. Daar paste hij voor. Een hijgennd geluid deed hem even omkijken. Het hijgende geluid kwam van een jongen vandaan die duidelijk te laat was voor zijn les. Niet slim jongen, niet slim, dacht hij. 'Harder rennen anders haal je het niet!' Hij lachte zachtjes toen de jongen verward naar hun keek en toen snel door rende. Hij rolde met zijn ogen, waarom je zo haasten. Het zou niet echt een goede binnenkomst zijn om half bezweet en hijgend de klas binnen te komen. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd bij zulke stomiteit. 'Ken je een leuke plaats om naartoe te gaan?' Vroeg hij toen de jongen uit het zich verdwenen was. Afwachtend keek hij haar aan. Ze zou meer plekken weten dan hij..

Kiara hoorde Morzan zachtjes lachen. Vanzelf verscheen er een grijns op haar gezicht en ze keek Morzan aan. 'Dat joch word het pispaaltje van de klas als hij zo doorgaat,' zei Kiara en ze zag nog net hoe de jongen die net was langs gerend een trap op liep en zich hijgend en puffend aan de trapleuning vast hield. Kiara schudde haar hoofd onmerkbaar en duwde zich zachtjes van de kast af zodat ze niet meer als een of andere zoutzak tegen haar locker leunde. Ze hoorde toen de jongen uit zich was een vraag van Morzan. Ze keek hem alweer aan en knikte. Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze streek een lok haar uit haar gezicht. Veel mogelijkheden vielen weg omdat ze maar een lesuur de tijd hadden, dus een filmpje pakken ging niet lukken en de cartbaan waarschijnlijk ook niet… 'We kunnen naar het strand gaan, de pier, het winkelcentrum. Ik heb trouwens nog kleren nodig voor het schoolgala,' zei Kiara en ze glimlachte even en vervolgde: 'Ook kunnen we naar het zwembad gaan. Heel veel dus, jij mag kiezen.' Zelf ging Kiara het liefst voor het winkelcentrum maar ze kon zich heel goed voorstellen dat Morzan niet echt een shop verslaafd type was maar ze liet hem kiezen. Dan had ze ook weer iets aardigs gedaan. Ze had die kleren voor het schoolgala wel echt nodig maar als Morzan liever iets anders deed dan shoppen ging ze wel na schooltijd naar het winkelcentrum met wat vriendinnen…
Nieuwsgierig wachtte Kiara op antwoord van hem en ze liep een stukje in de richting van de uitgang en even stond ze stil en keek ze achterom naar Morzan nog steeds wachtend op zijn antwoord…

Shit hé, vloekte hij binnenmonds. Hij was vergeten dat er een galafeest aan zat te komen. Fijn, mocht hij een smoking gaan kopen. Dat stond hem totaal niet aan, gaf hem dan maar een stijlvolle jeans en een luchtige blouse. Maar hij ging geen stropdas dragen, hij wist niet eens hoe die dingen geknoopt moesten worden, maar zo'n strikje stond ook zo.. Ja zo. Hij zocht naar het goede woord maar kon hem niet vinden. Hij hield het maar op nerdachtig, maar ja wat nu. Hij vond het altijd mooi om naar de galajurken van de meisjes te kijken. Ze zagen er altijd zo elegant uit en mooi. Je zag bijna nooit dat een meisje dezelfde jurk droeg. Dat zou ook niet handig zijn, meisjes hielden ervan om uniek te zijn in die ene prachtige jurk. Hij zuchtte, moest hij ook nog een partner zoeken anders stond hij ook weer voor lul. Ging lekker zo. Hij vroeg zich vaag af wat Ruby zou doen, vast niet gaan of juist expres in een broek en shirt komen. Misschien moest hij ook gewoon niet komen, dan had hij al dat gezeik niet en hoefde hij niemand mee te vragen. 'Ik wil wel zien wat voor moois je gaat kiezen voor het gala.' Zei hij droogjes, hij had gemerkt dat hij was opgegaan in zijn gepeins en nog niks had geantwoord. Hij was niet van het zelf kopen, eerder kijken. Niet uren natuurlijk, maar zoiets als galakleren kon hij wel redelijk uithouden. Hij propte zijn rugzak ook maar meteen in zijn kluisje en gooide het deurtje weer dicht. 'Na jou.' Grijnsde hij en maakte zo'n typisch handgebaar zoals er bij films altijd gebeurde.

Kiara glimlachte even. Die keuze had ze eigenlijk niet verwacht maar hoe goed kende ze Morzan? Helemaal niet. Kiara hield haar tas bij zich en gooide hem niet in haar kluis, daar zat immers haar portemonnee, mobiel en andere dingen in die ze nodig had en natuurlijk niet haar boeken. Dat was veels te zwaar om door heel de school en daarbuiten overal mee naartoe te sjouwen. Alleen leerlingen die het nerd uiterlijk hadden namen hun overvolle schooltas overal mee naar toe met natuurlijk alle boeken die ze nodig zouden kunnen hebben. Kiara zuchtte even onhoorbaar en duwde de gedachten over leerlingen met overvolle tassen uit haar hoofd en keek naar Morzan. Had hij al een date voor het schoolgala? Kiara keek snel de andere kant op en ging Morzan voor door de uitgang van de school. Een glimlach sierde haar gezicht toen ze het typische handgebaar en de woorden van Morzan hoorde, ook de grijns op zijn gezicht was haar opgevallen. 'Dankjewel,' zei ze tegen hem en ze wachtte even totdat hij ook de uitgang van de school was uitgekomen. Ze begon naast hem te lopen toen hij ook uit de uitgang kwam en Kiara keek naar de weg voor hen. 'Dit schoolgala gaat geweldig worden,' zei Kiara plotseling en ze glimlachte even ook al had ze helemaal geen reden om te glimlachen: ze had geen date en geen outfit, maar het idee dat het een gaaf feest zou worden liet haar glimlachen…

[Maak jij dadelijk een topic aan?]