Kluisje 198

Ze had haar tassen op haar nieuwe kamer gezet, en meteen haar schoolspullen gepakt om naar d'r kluisje te brengen. Meestal was Momo niet zo ijverig, maar ze wilde weer gaan dansen, maar dwong zichzelf om eerst alles op orde te brengen. Ze was net een dag aangekomen en wilde zo snel mogelijk al d'r rommel uit de weg hebben staan. Ze pakte haar tas, opende d'r kluisje en keek naar de saaie grijze ruimte binnenin. Het smeekte gewoon om wat op gefleurd te worden. Ze pakte uit haar tas een kleine foto van een ballerina die een perfecte Arabesque maakte. Ze glimlachte naar de foto en plakte deze aan de binnenkant van de deur. Daarna pakte ze een pen en schreef er met een sierlijk handschrift onder: 'I'll dance to the stars and take you bank'. Ze keek er naar en voelde tranen opwellen, maar ze hielt zich groot en drong ze terug. Momo keek in haar tas, pakte haar schoolboeken en zette ze keurig recht op een rijtje. Later zou ze nog wel wat fleur aan haar kluisje brengen. Ze pakte haar balletkleding en legde ze keurig opgevouwen achter in haar kluisje, met haar spitzen rechtop staand erboven op. Ze keek eens goed naar haar schoenen, 't waren de oude schoenen van haar moeder. Een steek ging door haar hart heen. Ze miste haar moeder, meer dan sommige zich konden bedenken. Het was haar voorbeeld geweest, haar idool, totdat een of andere idioot het in zijn zotte kop had gehaald om d'r neer te schieten. Momo merkte dat er tranen in haar ooghoeken prikte. Ze zuchten en veegde ze snel weg voordat iemand 't zag. Ze legde de rest van haar spullen keurig in d'r kluisje neer en deed hem dicht. Ze rekte haar rug en boog naar voren toe. Terwijl haar vingers de grond raakte keek ze op en zag iemand in haar richting lopen. Ze wist niet zeker of diegene naar haar toe liep, maar in ieder geval wel in haar richting. Ze glimlachte vriendelijk en richten zich weer op d'r kluisje. Al keek ze dan naar een gesloten deur. Haar hand ging omhoog en haalde het medaillon onder haar vest vandaan en maakte het open. Er zat een klein fotootje in, de enige waar haar moeder op glimlachte. Momo wist dat ze naar haar glimlachte, en dat ze trots op haar dochter was. Ze klapte het terug dicht en deed het weer onder d'r vest.

-Meer kon ik er niet van maken T_T'-

Kenneth was eindelijk opzoek gegaan naar zijn kluisje, toen hij het gevonden had kwam hij weer tot de conclusie dat hij alles wat erin moest was vergeten. Uit irritatie was hij weer weg gegaan om zijn sportspullen en zijn boeken te gaan halen. En nu was hij weer op weg naar kluisnummer 196. Stomme kluisjes ook. Tuurlijk kon hij niet alles op zijn kamer laten rondslingeren maar dan nog. Kalm liep hij weer door dezelfde gang als waar hij eerder was doorgelopen. Alleen stond er ditmaal een meisje die overeind was gebukt. Kenneth fronste even. Tja, ieder zijn eigen ding zeker. Zoals altijd galmde de muziek van Aking Alexandria door zijn koptelefoon. De meeste leerlingen keken hem raar aan omdat hij niet gewoon naar R&B, of Pop muziek luisterde. Voor hem was dit het gewoonste van al. Hij had liever Punk, Rock, Alternative of Metal. Dat was meer zijn stijl van muziek en hij was niet bang om die aan iedereen te laten horen. Kenneth liep het meisje voorbij en knikte even vriendelijk naar haar. Bij zijn kluisje dat er maar twee van de hare was verwijderd hield hij halt en opende hij het. Meteen haalde hij zijn voetbalschoenen uit zijn zak en zette die daar van voor in. Zijn boeken dropte hij ergens van achter. Ook viste hij een foto van hem en zijn oude band uit zijn tas en plakte die langs de binnen kant van zijn kluisje. Voor de rest had hij ook wat plaatjes van zijn favoriete groepen naar wie hij luisterde. Familie ofzo kwam er niet in. Die mocht hij toch niet. Ook legde hij zijn scheenlappen in zijn kluisje vlak achter zijn schoenen en keek dan even langs zijn deurtje naar haar. 'Ik ben Kenneth Nixon.' Sprak de jongen vriendelijk tegen haar en knikte even. Hopelijk vond zij hem ook niet raar, of eng of wat dan ook. Maar ja dat werd dus afwachten voor hem.

De jongen, ja ze wist nu zeker dat het een jongen was, glimlachte terug naar d'r. Momo deed niet veel, ze haatte het om verlegen te zijn en moeizaam in contact kon komen met anderen. Waarschijnlijk omdat ze twee jaar alleen op haar kamer had gezeten en weigerde om eruit te komen. Ze zuchten en legde haar voorhoofd tegen het koele ijzer van haar kluisje aan. Haar eerst dag hier op school en nu al kroop ze terug in haar schulp. Ze moest eruit kruipen en proberen contact te leggen met andere mensen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Naast zich hoorde ze een deur van een kluisje open gaan. Ze keek naast zich en zag dat het de jongen was die naar haar had geglimlacht. Hij zag er wat vreemd uit, nou ja vreemd. Bruut was misschien een beter woord. Toen ze merkte dat hij haar aankeek glimlachte ze wat onzeker. 'Ik ben Kenneth Nixon.' Ze schrok en voelde haar hoofd langzaam knalrood worden. 'Watashi wa Momo Hinamori.' O, dom kop die ze was. Ze was niet meer in Japan, ze moest gewoon Engels praten hier. Haar hoofd werd nog een tikkeltje roder. 'O sorry. Ik bedoelde dat, nou ja. Ik ben Momo Hinamori.' Ze maakte een perfecte buiging naar voren toe en stoten daarbij haar hoofd tegen de punt van haar kluisdeur. 'Auw.' Mompelde ze en ging met d'r hand over haar hoofd heen. Gelukkig geen bloed, maar ze voelde wel hoofdpijn opkomen. Dat betekende geen dansen voor haar vandaag. Nou ja, ook dat nog. Dat kon er ook nog wel bij. Ze zuchten en keek de Kenneth aan. Ze schaamde zich dood voor haar onhandigheid en haar hoofd voelde nog steeds vuurrood aan. Wat was ze toch weer slim bezig vandaag.

Toen ze opeens wat begon te brabbelen trok hij zijn wenkbrauwen op. Maar daarna vertaalde ze het toch nog. Oke, ze was dus duidelijk niet van dit land, dat snapte hij wel. 'Maakt niet uit hoor.' Zei hij vriendelijk tegen haar. Toen ze opeens auw zei keek hij haar even aan. Ook was ze helemaal rood geworden waardoor hij zelf even weg keek. 'Gaat het?' Vroeg hij lichtelijk bezorgd. Kalmpjes liep hij naar haar toe. Maar door alles was hij vergeten dat hij zijn kluisje nog had laten openstaan en dus knalde hij daar met zijn schouder hard tegen aan. Hij dacht echt dat het deurtje er uit zou vallen maar dat gebeurde bij alle geluk voor hem dus niet. 'Oke, dat was echt een domme actie.' Zei hij droogjes. Vervolgens sloot hij het deurtje en wandelde hij naar haar toe en glimlachte eventjes. Vanwaar zou ze komen? Japan, China? Zou het dom zijn om dit te vragen aan haar of uiterst normaal. 'Euhm, van welk deel in China, of Japan' Nu voelde hij zich eigenlijk zo stom, wie vroeg dat nu bij de eerste kennismaking? Tja, hij blijkbaar. Dombo dat ik ook ben dacht hij inzichzelf. Nja, een van de slimste was hij ook niet. En zo had hij meestal een mislukte eerste indruk gemaakt. Voor hem geen probleem, maar eigenlijk was het wel een steek die hij dan kreeg doorzichzelf. Met een vriendelijk grijnsje keek hij haar aan en wachte kalmpjes af.

[Inspiloos]

'Maakt niet uit hoor.' Momo keek opgelucht naar de jongen. Hij snapte het en begreep haar, eindelijk iemand die dat deed. Ze glimlachte vriendelijk en ging met haar hand over d'r hoofd heen. Ze voelde een bonkende pijn, dus waarschijnlijk zou ze zo meteen wel een barstende koppijn krijgen. Ze zuchten even en keek op toen Kenneth weer sprak: 'Gaat het?' Zijn stem klonk bezorgd. Ze keek hem even vreemd aan, maar vermande zich daarna en zei: 'Het gaat wel, dank je.' En glimlachte. Ze deed de deur van haar kluisje open en haalde er een pakje asprines uit. Ze nam er een in, samen met een flinke slok water, en deed haar kluisje weer dicht. Zo, dat moest voldoende zijn, hopelijk. Kenneth wilde naar haar toe lopen en liep daarbij tegen zijn eigen kluisje aan. Ze schrok er licht van en stak haar hand uit, maar voordat haar magere, witte vingers hem aanraakte trok ze haar hand weer terug en voelde ze haar hoofd rood worden. 'Uh.. Gaat 't?' Vroeg ze op haar beurt. Ze was weer lekker bezig. Ze haatte het om zo verlegen te zijn en zuchten zachtjes. Snel tikte ze het medaillon aan en keek de jongen daarna weer aan. Hij was naar haar toegelopen, en ze verzette zich ertegen om een stap achteruit te zetten. Ze bleef staan, terwijl ze haar benen voelde trillen. 'Euhm, van welk deel in China, of Japan' Ze keek hem even aan. 'Tokyo. Japan.' Legde ze langzaam uit. Hijzelf leek volledig Amerikaans te zijn. Ze glimlachte en dwong zichzelf haar hand uit te steken en een glimlach op te zetten. 'Overnieuw dan maar? Ik ben Momo Hinamori. Ik ben vandaag aangekomen hier en was mijn kluisje aan het inruimen.' Ze glimlachte wel, maar voelde een zenuwachtige kriebel in haar buik, alsof ze net iets heel doms had gezegd.

Kenneth keek haar aan en grijnsde even. 'Ja hoor, alleen dat ik morgen een blauwe plek erbij heb maar dat boeit me eigenlijk niet.' Kort zag hij haar hand naar voren schieten maar welliswaar meteen schoot deze ook meer weg. Oke, dit was eigenlijk gewoon raar. Kort legde hij zijn hand op zijn schouder en wreef er even over. Eigenlijk was hij al meer gewend van het voetbal maar toch de klap van het kluisje was echt wel hard geweest, te hard. Ze vertelde dat ze van Japan kwam, daar was hij een hele lange tijd eens geweest, nog met zijn ouders toen zijn vader nog in leven was. Sindsdien was het eigenlijk alleen maar berg af gegaan met zijn ouders. Toen ze haar hand uit stak naar hem greep hij die even en schudde die. Eigenlijk had ze best wel koude handen, ach kon ze vast niets aan doen. 'Aangenaam kenismaking Momo en welkom hier in Santa Monica.' Kalm liet hij haar hand weer los. Momo leek hem iets of wat zenuwachtig of nerveus, maar ja eens je haar kende zou het vast wel beteren? 'Maar goed, wat vind je tot nu toe al van Monica High.'