Kluisje 084

Licht geirriteerd liep Carter naar haar kluisje, nummer 084. Haar linker wang was rond, ze was zojuist tegen een leeg open kluisje aangeknald. Vandaar dat ze ook wat geirriteerd en gefrusteerd haar kluis open deed. Ze zette er netjes een paar boeken in keek naar haar spiegelbeeld in het kleine spiegeltje. Vandaag zaten haar donker bruine haren weer anders. Er zat een lichte slag in en had een paar kleine plukjes haar over haar voorhoofd hangen. Ze veegde ze opzij, en natuurlijk vielen ze meteen weer terug. Ze had overduidelijk teveel mascara op gedaan, maar het zag er nog goed uit. Ze liet haar vingers over de rode plek glijden en trok ze meteen weer weg toen ze een lichte steek voelde. Ze richtte haar blik op de rest van haar kleding. Ze had lage paarse All stars aan,een wit shirt met opdruk en een simpele skinny jeans. Het enige wat haar kleding verpeste was het zwarte vestje. Ze trok de mouwen ver over polsen en zuchtte. Ze keek de hall rond, er liep niemand gelukkig. Ze haalde haar schoudertas uit haar kluisje en hing hem over haar schouder. Ze had geen idee waar ze heen wilde gaan dus bleef maar bij haar kluisje staan. Ze haalde haar mobiel uit haar zak en zette een willekeurig nummer op. Doordat ze hem in haar kluisje legde klonk de muziek iets harder. Voor de rest bladerde ze wat door haar schriften, alsof daar opeens iets intressants in kon staan.

Steve liep door de gang richting zijn kluisje 086. Zijn rugzak hing een beetje losjes, verder droeg hij vandaag een wit shirtje met een paar blauwe, soort vuurachtige, symbolen ergens bij zijn schouders. Iets wat hij vlug had gevonden in de kast. Hij liet zijn handen in zijn zakken vallen, daarna voelde hij een pakje sigaretten en een aansteker. In zijn andere zak voelde hij zijn mobiele telefoon. Die nou al een aantal jaren meeging. Voor Steve was die telefoon helemaal geweldig ondanks zijn leeftijd, hij kon er alles mee en Steve was er aan gewend. Sms'en ging voortaan lekker snel en handig, als hij weer een nieuwe telefoon of eigenlijk mobieltje zou moeten gaan kopen zou het weer een hoop moeite kosten om er aan te wennen en dat was het niet waard. Hij was uiteindelijk bij zijn kluisje geëindigd. Hij legde er een boek in, wiskunde. Zo dat scheelde weer een paar kilo dacht Steve met een grijnsje op zijn gezicht. Daarna sloot hij zijn kluisje en liep Steve weer door. Net toen hij een kluisje passeerde hoorde hij muziek. Wie was dat? Hij zag een meisje van de achterkant. Boog eventjes zijn hoofd en liet eventjes een blik vallen op de achterkant van het meisje, waarna hij zijn hoofd weer recht deed. Hij legde daarna zijn hand op het meisje haar schouder en zei met een serieuze stem. "Hier is de kluisjes politie, ik denk dat ik je moet arresteren vanwege teveel geluidsoverlast in je kluisje."Toen hij zijn zin had gezegd trok hij zijn hand weer terug en toverde hij een lach tevoorschijn. Hij vond het wel grappig, nu kijken of het meisje haar niet te serieus zou nemen en tegen een grapje zou kunnen. Verder had hij opgemerkt dat ze skinny jeans droeg, tenminste als hij dat goed had. Zo slim was hij nou ook weer niet met kleding maar veel meisjes droegen ze. Daarnaast zag hij dat ze paarse laarzen droeg, hij vond die best opvallen. Nou ja, in iedergeval dat hij ze snel in de gaten hebben. Daarnaast had ze ook nog een zwart vestje aan. Wat hem ook was opgevallen was dat ze bruine haren had. Hij probeerde overigens over de schouder van het meisje, voordat ze zich zou omdraaien, om te kijken wat ze in haar kluisje had. Zodra ze zou omdraaien zou hij zijn ogen daarvan wegdoen.

Carter schrok zich rot toen iemand een hand op haar schouder legde. Via het spiegeltje keek ze naar de jongen. Zodra hij iets zei kon ze het niet laten om licht te glimlachen. Ze nam de tijd en zette haar muziek iets zachter. 'Kan je het niet gewoon door de vingers zien, agent' Zei ze grijnsend. Ze draaide zich om en liet haar blik over de jongen glijden. 'Dat zou ik heel erg waarderen' Voegde ze eraan toe. Opnieuw bekeek ze de jongen, haar blik bleef even hangen op zijn shirt en richtte zich toen weer op de jongen. Ze keek om naar haar kluisje, er zat gelukkig niks bijzonders in. Via het spiegeltje had ze hem zien kijken, maar er viel dus niks te zien. Zonder te kijken pakte ze haar mobiel en zette ze de muziek uit. Terwijl ze zich weer op de jongen richtte stopte ze hem weg in de zak van haar skinny jeans. Voor de zekerheid trok ze haar mouwen nog verder over haar armen, niemand hoefde te weten wat eronder zat. 'Ik ben Carter' Stelde ze zich netjes voor. Ze had hier al veel mensen ontmoet, aardige mensen, dus ze was al minder verlegen en schuw dan de eerste week. 'Carter Mason' Zei ze een korte stilte erna. Ze keek de hall rond, eigenlijk had ze de jongen niet eens zien aankome, laat staan gehoord. ze was dus ook nieuwsgierig naar zijn kluisnummer.

Het meisje zette haar muziek iets zachter. Toen draaide ze haar om. Hij kon nu haar gezicht zien. "Nou... als je me misschien lief aankijkt kan ik het wel voor deze ene keer door de vingers zien."Zei hij tegen het meisje met een beetje serieus gezicht hoewel dit duidelijk geacteerd was. Hij zag haar haar mobiele telefoon wegdoen in haar zak. Daarna trok ze haar mouwen verder over haar armen, waarom ze dat deed wist Steve niet. "Aangenaam Carter. Ik ben Steve Stifler, de beste politieman in deze hele gang."Zei hij met een glimlach tegen het Carter. "Wat heb je eigenlijk op je wang? Toch niet geslagen? Zowel dan kan ik vandaag iemand gaan aresteren."Zei hij terwijl hij zich richtte op de rode plek. Maar zijn ogen vielen er maar kort op. Hij merkte hem niet zo lang geleden op, logisch want ze lang kende hij haar niet, maar besloot er maar iets van te zeggen. Hij merkte tevens op dat het kluisje vierentachtig was waar Carter zat met haar kluisje. "Zeg, in welke klas zit je eigenlijk?"Vroeg Steve aan Carter daarna aangezien hij benieuwd was in welke klas ze zou zitten. Hij merkte in zijn ooghoeken ook op dat het steeds wat drukker werd in de gang. Twee 'metalheads' zag hij slenteren door de gang. Daarnaast zag hij een paar mensen in hun kluisje iets zoeken. Opeens voelde hij zijn zak trillen. De zak waar zijn telefoon in zat dan...
Hij pakte even zijn telefoon eruit. Keek op het schermpje. "Hmpf, niemand belangrijk."Mompelde hij."Telefoon stalkers die de politie stalken op hun telefoon, altijd irritant ofniet?" Zei hij daarna, nouja meer vroeg hij, aan Carter. Daarna stopte hij zijn mobiele telefoon weer terug in zijn zak.

De glimlach op haar gezicht werd groter. Ze probeerde hem superlief aan te kijken. 'Lief genoeg? Of wordt ik nu meegenomen naar het bureau' Vroeg ze glimlachend. 'Steve Stifler' Herhaalde ze hem. 'Aangenaam, Stifler' Ze begon te grijnzen. Ze liet haar vinger over haar wang glijden, het deed nog steeds pijn. Stom kluisje, ook al was het haar eigen schuld, ze was niet echt aan het opletten. Ze keek vlug in het spiegeltje, het was nog roder en je zag nu een duidelijke streep lopen. Ze vondt niet niet erg, het zal waarschijnlijk snel weer wegtrekken. Desnoods deed ze gewoon veel make-up op.'Kan je kluisje vijvenzeventig arresteren?' Ze begon meteen weer te glimlachen. Toen hij vroeg welke klas ze at moest ze even nadenken. 'uhmm...11...A?' Zei ze twijfelend. Ze bekeek èèn van haar boeken en knikte toen. '11A' zei ze nu zonder te twijfelen. 'En jij? Vroeg ze er nieuwsgierig achteraan. Ze keek weer de hall rond. Ze hoopte dat er niet teveel mensen kwamen of dat er teveel lawaai zou worden gemaakt. Ze hield van rust, en wilde niet dat dat verstoord werd door hard pratende mensen. Ze hoorde Steve weer iets zeggen en richtte haar blik meteen weer op hem. Ze knikte glimlachend. 'stomme stalkers' Zei ze. 'Hoelang zit je al op deze school?' Vroeg ze nieuwsgierig. Zelf was ze hier net een maand, maar kende alle gangen al goed en had het erg naar d'r zin.

Steve zag dat er een grotere glimlach kwam. Daarna probeerde ze hem lief aan te gaan kijken. Wat haar nog redelijk goed lukte! "Nou vooruit, voor deze keer is het lief genoeg. Maar de volgende keer ben ik niet zo soepel en moet je mee naar het bureau!"Zei Steven die een kleine grijns op zijn mond kreeg. Waarna ze later zijn naam herhaalde waarna ze hem aansprak bij zijn achternaam. Wat Steve nooit erg vond, Stifler klonk toch beter dan Steve dacht Steve altijd. Ze ging daarna met haar vinger over haar wang. Waar de rode streep te zien was. Kennelijk deed het nog wat pijn, tenminste die indruk kreeg Steve. Toen ze in haar spiegeltje had gekeken kreeg Steve een antwoord. Ze antwoordde namelijk dat kluisje vijvenzeventig de dader was. Dus waarschijnlijk was ze daar tegen aan gelopen. Steve zetten toen zijn voeten in een snelle manier tegen elkaar. Zijn hand liet hij naar zijn hoofd gaan en gaf zo een salut. Zo een militaire salut probeerde Steve zo goed mogelijk na te doen. Hij vond hem nu best wel op een militair lijken die zijn commandant een groet gaf. "Yes, madame."Zei Steve toen hij in de 'militaire salut' stond. Dit deed hij met een serieus gezicht op."Ik zal kluisje vijvenzeventig dadelijk eens arresteren, ik moet er toch langs gaan. Zal ik hem dan ook meteen een klap voor zijn deurtje geven?"Voegde Steve toe aan zijn eerste zin. Daarna liet hij zijn 'militaire salut' vallen en ging hij weer normaal staan. Normaal was bij Steve een beetje nonchalant en niet al te stijf.

Daarna antwoordde Carter de vraag over de klas. Het kwam er even twijfelend uit maar het bleek 11 A te zijn. Ow, wacht. Hij zat ook in die klas! Daar dacht Steve eigenlijk een beetje laat aan. Toen vroeg ze het al."Ow, elf A dat is wel cool. Ik zit namelijk ook in elf A."Zei Steve tevreden. Het was niet gek dat hij haar nog niet gezien had aangezien hij vanaf het begin van het jaar een ziekte had opgelopen en hierdoor moest hij een heel stuk school missen. Gelukkige was het nu over, eigenlijk al een weekje maar toen wilde hij nog even thuis blijven. Nadat Steve het had over stalkers knikte Carter glimlachend en bevestigde stomme stalkers. Daarna vroeg ze aan Steve hoelang hij hier op school zat. "Ik ga nu voor mijn tweede jaar. Ik heb het begin wel gemist van dit jaar eigenlijk, ik had een klote ziekte die me een tijdje aan de kant hield. School missen was niet zo erg eigenlijk, ik bedoel dat mis ik soms wel expres. Alleen Football en uitgaan was wel irritant om te missen."Zei Steve tegen Carter."En jij dan? Hoelang zit jij hier op school? Please zeg niet twee jaar en dat blijkt dat ik je vorig jaar niet heb gezien..."Zei Steve tegen Carter daarna die zich probeerde te herinneren of Carter eerder al op school hier zat.

Ze glimlachte naar hem. 'Het zal niet meer gebeuren, beloofd' Zei ze grijnzend. Ze grinnikte toen ze zag dat hij een salut probeerde na te doen. 'Een klap voor zijn deur?' Herhaalde ze. Ze deed alsof ze er over nadacht. 'Dat zou ik geweldig vinden, dan krijgt ie zijn verdiende loon' Zei zei. Ze hield haar hand nog steeds op haar wang. Hoe had ze zo lomp kunnen zijn om er tegen aan te lopen? En waarom liep ze überhaupt zo dicht langs de kluisjes? Ze zuchtte en liet haar wang weer los. Ze richtte zich weer op het gesprek over de klassen. Er verscheen weer een glimlach toen hij zei dat hij in dezelfde klas zat.' Dan ga ik je dus nog heel vaak zien' Zei ze glimlachend. Haar glimlach verdween en ze keek hem licht bezorgd aan toen hij over de ziekte begon. 'Wat had je?' Vroeg ze nieuwsgierig. 'Niks ernstigs toch?' Voegde ze er snel aan toe. Meteen toen hij weer wat zei verscheen er een kleine grijnsje op haar gezicht. 'Ik zit hier ook al twee jaar' Loog ze grijnzend. 'Dus eigenlijk ben ik erg beledigd dat je me nog nooit gezien hebt, ik zat in dezelfde klas. Ik zat zelfs heel vaak naast je!' Ze keek hem expres beledigd aan. Ze hoopte dat hij doorhad dat het een grapje was en niet dacht dat hij gek geworden was. Ze liet haar blik door de hall glijden, de rust was weer terug. Er liepen nog maar een paar mensen die wat uit hun kluisjes pakten of gezellig aan het praten waren. Ze richtte zich op het kluisje waar ze tegen aan gelopen was, er stond nu een kleine meisje bij, waarschijnlijk nieuw. Ze glimlachte, nou begreep ze waarom die kluis open stond. Na het meisje te hebben bekeken richtte ze zich weer op Steve. 'Heb je me serieus nog nooit gezien?' Ging ze verder met haar grap. 'Ben je blind ofzo?! Wie ziet mij nou niet?' Ze draaide express een rondje. Eigenlijk viel ze niet zo erg op. Ze had vaak donkere of witte kleren aan. Het enige wat op kon vallen waren de paarse All Stars, maar wie lette nou weer op schoenen?

Carter glimlachte en beloofde dat het niet meer zou gebeuren."Oke, maar dan zal ik daarvoor wel in de gaten moeten houden."Zei hij als reactie daarop. Ze herhaalde later een klap voor zijn deur waarna ze even nadacht of deed alsof ze nadacht. Daarna melde ze hem dat het de verdiende loon was voor het kluisje. Steve knikte. "Ik denk het wel ja. Ben maar blij dat je mij vaak mag zien."Zei Steve daarin ietwat arrogant misschien. "Nou het was wel een beetje erg, het duurde vooral lang."Zei Steve die er toch niet echt over wilde praten nu waardoor hij een beetje ervan weg praatte. Daarna begon ze over dat ze vaak naast hem bleek te zitten etc. Al snel merkte Steve op dat het een grapje was van Carter. "Ow, wat ik dan dom."Zei Steve met een lichte grijns. Ook Steve merkte op dat de gang steeds iets rustiger werd. Toen keek Carter naar een klein meisje, hij volgde de blik. Waarom ze naar haar keek wist Steve niet. Dus keek hij weer terug in plaats van naar het meisje in de gang. Dit deed Carter ook. "Tja, stiekem ben ik ook een beetje blind. Je word niet voor niets politieagent, dan moet er wel iets met je mis zijn."Ging Steve in op de grap van Carter. Toen draaide Carter een rondje. "Tja, inderdaad dit had ik gewoon niet kunnen missen, sorry dat ik zo blind ben geweest. Kun je het vergeven?"Zei Steve toen die in het grapje om vergevenis vroeg van Carter. Hij had haar in het rondje bekeken, de paarse schoenen waren het meest opvallend. De rest was niet zo opvallend maar Carter zou je wel opmerken, ze zag er naar Steve zijn mening er niet uit of ze in camouflage kleding was gewikkeld en stilletjes alleen in een hoekje zat waar niemand haar zag. Maar dat kon ook komen omdat Steve haar nu kende hoewel ze viel hem net ook op bij de kluisje, welliswaar meer door haar mobiel en achterkant.

'Doe maar, dan heb ik ook gelijk bescherming' Zei ze grijnzend. Weer viel haar blik op het kluisje dat haar had 'aangevallen'. 'Raak hem niet te hard hé? Dat meisje heeft hem nodig' Zei ze grijnzend. Precies toen ze dat zei sloot het meisje haar kluis en liep ze met een arm vol boeken weg. Ze rolde haar ogen en keek Steve weer aan. 'Waarom moet ik zo blij zijn je zo vaak te zien? Je weet niet eens of ik je mag' De grijns bleef op haar gezicht staan. 'Je bent zeker dom en blind. Maar als politie agent hoeft er niks mis met je te zijn,hoor. Je hoeft je alleen maar heel overdreven te gedragen' Zei ze grinnikend. 'Nee, ik zit hier pas een maand en door die ziekte van jouw had je me niet eens kunnen zien' Zei ze weer normaal. 'Dus ik vergeef het je dat je me nog nooit gezien heb' Terwijl ze dat zei had ze haar hand op zijn schouder gelegd, en daarna er weer afgehaald. Ze bekeek haar eigen kleding. Zelf vond ze zich niet zo opvallen. Tenminste niet als ze tussen de rest liep. Ze niet teveel kleuren in haar kleding waardoor ze op zou kunnen vallen. Ook had ze niet veel donkere en zielige kleuren, want dat zou ook de aandacht trekken. Ze wilde niet opvallen, ze wilde precies tussen de rest kunnen lopen. Zo kreeg ze genoeg vrienden maar had ze toch haar rust. Ze keek na een tijdje Steve weer aan. 'Doe je aan sport?' Vroeg ze opeens. Ze vroeg veel, dat wist ze, maar ze was gewoon erg nieuwsgierig en wilde graag alles over iedereen weten.

Carter zei dat ze dan gelijk bescherming zou hebben. "Dat klopt, niemand die je wat doet als je bij mij bent."Zei Steve als reactie dat ze dan beschermd zou zijn. "Ja, moet ik hem dan aaien? Dan is er ook niks aan."Zei Steve met een lach tegen Carter over het kluisje. "Weet ik dat niet? Zijn er dan mensen waar ik aardig tegen doe die mij niet mogen."Zei Steve een beetje 'nep-'verbaasd. "Overdreven te gedragen? Dan ben ik zeker de perfecte agent."Zei Steve met een beetje een trots gezicht toen hij het zei tegen Carter. "Daar ben ik heel tevreden mee, dat je me vergeeft dan. Ga ik dadelijk aan iedereen zeggen. Carter heeft me vergeven!" Zei hij als een grapje tegen Carter met een glimlach die hij erbij droeg. Carter had ondertussen kort haar hand op haar schouder gelegd en weer terug gedaan. Dat merkte Steve op aangezien hij er voor stond. "Jazeker, ik doe al zolang ik weet aan americanfootbal. "Zei Steve trots met een grote glimlach. Als er één ding was wat Steve leuk vond om te doen, dan was het wel American Football. Over sporte praatte Steve zowiezo graag, en zeker over zijn favorieten sport. "Naast American Football, kan ik ook aardig met een surfboard overweg. En met een skateboard, maar dat laatste doe ik de laatste tijd eigenlijk niet meer."Zei hij daarna over zijn sporten aangezien hij surfen zeker als een sport beschouden. Boardsurfen dan, niet wind surfen ofzo. Dat soort dingen, waveboarden, windsurfen en zelf skimboarden had hij zeker ook wel eens gedaan maar Steve was daar absoluut niet zo in gespecialiseerd als in surfen. Maar soms waren die sporten ookwelleens leuk om te doen als vermaak vond Steve. "En jij dan? Toevallig geen cheerleader?"Vroeg hij daarna aan Carter. Hij was benieuwd of Carter eigenlijk aan een sport zou dan. Hij probeerde haar in een sport te schatten, maar daar had hij moeite mee. Misschien voetbal? Of basketball dat deden toch ook een aantal meiden? Of toch de keuze die Steve tegen Carter zei. Namelijk chearleaden. De 'bitchy' sport van alle sport en tevens de sport waar over het algemeen de mooiste meiden aan mee deden...

'Heel zeker?' Vroeg ze grijnzend. 'Wat dan kan je me vaak in jouw buurt vinden' Voegde ze er glimlachend aan toe. Opnieuw gleed haar blik naar het kluisje.'Geef hem dan maar een waarschuwing, dan let hij volgende keer wel op' Zei ze over het kluisje. Ze haalde daarna haar schouders op.'Ik ken de mensen die jij kent niet, dus ik weet het eigenlijk ook niet' Ze glimlachte naar hem.'Perfecte agent' Herhaalde ze hem.'Niet zo overdrijven' Ze begon breed te grijnzen. 'Alsof al die mensen mij kennen en dan gelijk aanbidden' Ze lachte. Natuurlijk kende ze een paar mensen, maar ze twijfelde of Steve die ook kende. Ze zaten allemaal in andere klassen, en de rest was ook nieuw. Ze luisterde naar hoe hij al de sporten opnoemde. American Football, surfen en skaten hoorde ze hem zeggen. Sporten die ze veel jongens zag doen. Ze knikte glimlachend toen hij klaar was. Zodra hij over cheerleaden begon keek ze naar de grond. Ze had het altijd al willen zijn, maar er waren vroeger zo veel redenen om het niet te doen. Nu nog maar één, maar hierdoor kon ze er gewoon echt niet aan beginnen. Ze keek hem voorzichtig weer aan. 'Nee, ik ben geen cheerleader' Zei ze met een kleine glimlach. 'Ik vindt daar dus echt niks aan' Loog ze. Ze vond cheerleaden geweldig, en de kleding was meestal prachtig. Maar de kleding was het nadeel, het was kort.'Ik doe niet aan sport, muziek is mijn leven' Beantwoordde ze hem uiteindelijk. Dit loog ze niet, ze hield echt van muziek. Zelf speelde ze gitaar en piano en had ze ooit geprobeerd te zingen. Op aanraden van een vriend had ze zichzelf beloofd en snel weer eens te proberen, dit keer zonder de kritiek van haar ouders. Ook luisterde ze veel muziek, echt van alles. Ze luisterde splinternieuwe maar ook super oude nummers. Het genre maakte haar ook niks uit. Het ging haar om de muziek en de teksten zelf, niet hoe het uiteindelijk samen klonk.

"Heel heel zeker."Zei Steve. "Ow, maar dat is niet erg."Zei Steve daarop glimlachend. "Oe, alleen een waarschuwing? Nog geen eens de straf dat hij lief moet kijken?"Zei Steve daarop met hint op de grap dat Carter lief moest keken van een aantal minuten geleden. "Niet? Dat valt me een beetje tegen van die mensen."Zei Steve daarop als grap. Toen hij over Cheerleaden was begonnen keek Carter even naar de grond merkte Steve op. Daarna zei ze dat ze geen cheerleader was met een glimlach. Waarna ze zei dat ze er niks aan vond. Steve had de indruk dat dit niet helemaal waar was maar besloot er niet op in te gaan. "Muziek? Dat is ook altijd grappig.'Zei Steve daarna toen Carter had gezegd dat ze van muziek hield. "Speel jezelf een instrument? En zing je eigenlijk?"Vroeg Steve daarna over muziek en besloot het sport onderwerp maar eventjes te laten voor wat was. "En naar wat soort muziek luister je, dikke hip hop, grunt metal of juist weer pop liedjes?"Vroeg hij daarna tegen Carter. Hijzelf was juist meer een hip hop gastje vanwege de arrogante en toch fijne teksten. De meiden in de talloze clips hielpen uiteraard ook mee om die muziek te luisteren. Verder kon hij sommige rock bandjes wel goed luisteren tot het niveau van schreeuwen. Zoals Steve het noemde. Hij dacht aan de muziek die Carter op haar telefoon had laten draaien. Hij herkende het ergens maar had niet echt de moeite genomen om het te herkennen."Welke muziek draaide je eigenlijk daarnet?"Vroeg Steve toen aan Carter."Je weetwel, toen je herrie maakte. Wat eigenlijk niet mag." Vervolgde hij zijn zin met een glimlach. Waarna hij wachtte op Carter haar antwoord.

Ze glimlachte. 'Mooizo, dan blijf ik lekker in je buurt' Zei ze. 'Hij kan waarschijnlijk niet zo lief kijken als ik' Er verscheen een grijns op haar gezicht. Ze opende vlug haar kluis en gooide haar tas er weer in. Als ze hier nog lang ging praten kon ze net zo goed dat zware ding nog even lozen, ze had er nu toch niks aan. Ze sloot haar kluisje weer en leunde er tegen aan.'Ach ja, het zijn gewoon een stelletjes stomme mensen' Zei ze grijnzend. Ze knikte toen hij weer over muziek begon. 'Ik speel gitaar en piano. En ik heb ooit geprobeerd te zingen, maar daar waren me ouders niet echt blij mee...' Ze slikte toen ze weer over haar ouders begon. Ze moest daar eens mee ophouden. Ze schudde licht haar hoofd en richtte haar blik weer op Steve die alweer verder praatte. 'Ik luister alles, maar dan ook alles. Oud, nieuw, pop, rock, rap, alles.' Zei ze. 'Ik let meer op de muziek en de tekst apart dan hoe ze samen klinken' Vervolgde ze. Ze las vaak de tekst van het lied apart, het ging haar meer om de betekenis erachter. Sommige gingen nergens over, maar andere waren erg mooi. 'Wat ik net draaide?'Ze haalde haar mobiel uit haar zak en vloog snel langs de lange lijst met muziek. 'Uhmmm...Club can't handle me van...' Ze bekeek het nummer even. ' Flo-rida en David Guetta' Zei ze glimlachend. 'Geweldig nummer, de tekst niet zo, maar de muziek zelf wel' Ze sloot haar mobieltje weer en stopte hem weg in haar zak. 'En zo'n herrie is dat niet' Zei ze grijnzend.

Ze glimlachte, zei dat ze in Steve zijn buurt bleef. Daarna deed ze haar tas in haar kluisje. Waarom ze dat wist wist Steve nog niet. Misschien omdat het zwaar was? Misschien had ze schijt aan school? Misschien had ze de tas fout gepakt? De tweede optie was wel iets voor Steve eigenlijk."Misschien moet ik die domme mensen eens arresteren."Zei Steve daarna vanwege de opmerking van Carter dat ze dom waren, niet gemeend dat wist hij ook, over de mensen die haar niet aanbeden. Later knikte ze toen hij over muziek was begonnen. "Niet blij? Nou Ja mijn ouders zijn ook nooit blij als ik zing. Maar dat komt vooral omdat ik het niet kan en vaak graag woorden erin heb zitten als fuck enzo. Maar dat is toch gewoon fatsoenlijke taal?"Zei Steve tegen Carter. Hij merkte dat ze slikte bij ouders maar besloot maar even zijn oppervlakkige zelf te zijn en het als toeval te bestempelen. Tenslotte kende hij Carter pas, laat staan iets van die ouders te weten."Maar gitaar en piano spelen is zeker wel relax."Zei Steve daarna over haar gitaar en piano. Ze scheen alles te luisteren. Dat betwijfelde Steve stiekem nouja stiekem. "Alles? Daar twijfel ik over. Ook beethoven en Mc Steve Stifler??"Zei hij met een brede grijns. Hopend dat ze zou snappen dat Steve zichzelf bedoelde en niet een echte rapper ofzo. Later pakte ze haar mobiel uit haar zak en keek welk nummer ze had opgezet. "Ah dat liedje, het leek me al bekend. Moet zeggen ik vind het wel gaan."Zei Steve over het liedje best eerlijk. Het was niet echt een liedje op zijn mp3 spelers aangezien hij het niet heel bijzonder vond zoals sommige andere. "Geen herrie? Mevrouwtje, in deze school is alleen Mozart en Beethoven toegestaan met volume van 5!"Zei Steve met een nep strenge politie stem tegen Carter waarna zijn grijns te voorschijn kwam.

'Awwhh, dat moet je niet doen' Zei ze lachend. 'Dan zit er straks niemand meer op school' Ze begon te grijnzen toen hij zei dat zijn ouders het niet leuk vonden als hij zong. 'Ik kan wel zingen, vind ik zelf, en ik gebruik niet zulke woorden' Zei ze. Vaak schreef ze haar eigen liedjes, maar ze had ze al tijden niet meer gezongen. Ze had er vaak muziek bij maar als het op zingen aankwam gingen haar gedachtes altijd terug naar haar ouders en sloeg ze dicht. 'Alles' Herhaalde ze hem grijnzend. 'Behalve de Mc Steve Stifler dan, daar lijkt me echt niks aan' Zei ze met een nog bredere grijns.'Hij lijkt me erg overdreven en raar' Voegde ze eraan toe. 'Moet ik je nou weer lief gaan aankijken of moet ik nou boeienom en mee naar het bureau?' vroeg ze toen hij zei dat het klassiek en zachte muziek moest zijn. Ze keek hem meteen al lief aan, ook stak ze haar armen uit. Iets wat ze beter niet had kunnen doen. De littekens, ze waren voor een seconde zichtbaar, ze trok haar handen meteen weer terug. 'Ik beloof dat ik alleen nog maar naar beethoven en mozart luister, op volume 3 zelfs!' Zei ze met een kleine gimlach. Ze pakte haar mobiel en zette een rustig piano nummer op zonder zang. Ze zette het geluid express zacht. 'Zo beter, agent?' Vroeg ze lief.'Of moet hij nog zachter?'Vroeg ze op dezelfde toon. Ze keek Steve met een onschuldige blik aan

"Ow, toch ook gezellig, met zijn tweeën school?"Zei Steve op het antwoord dat hij niet iedereen moest gaan arresteren. "Aha, dan zul je wel goede punten gaan halen bij muziek les."Zei Steve waarna hij vervolgde na een korte pauze."Misschien kun je dan wel mij wakker zingen in die les." Later begon het gesprek over dat ze alles leuk vond behalve, hoe kon het ook anders, MC Stifler."Nou, MC stifler is anders wel de meest knapper, ruigste en beste rapper allertijden."Zei Steve met een grijns terug. "En totaal niet overdreven en raar."Zei Steve over het feit dat ze MC Stifler overdreven en raar noemde. "Nou, dat lief aankeken zal wel moeten. Dat meenemen naar het bureau weet ik nog net niet. Volgensmij wil je dat juist!"Zei Steve toen op haar vraag of ze weer lief moest gaan kijken. Ze had haar handen opgestoken, Steve viel een glimp op van ze. Hij zag een litteken dacht hij. Of keek hij verkeerd? Toen hij beter wilde kijken waren de armen alweer weg. En begon Carter verder. Ze zei alleen mozart en beethoven op drie te zetten."Dat kan nog wel."Zei Steve daarop streng en krachtig voor de lol. Ze zetten daarna een piano stuk op."Al stukken beter. Maar inderdaad het moet zachter!"Ging Steve verder terwijl Carter haar onschuldige gezichtje opzette. "Je moet maar van geluk spreken dat ik zo een tolerante agent ben! Een ander had je allang levenslang gegeven.'Zei Steve daarna plagend tegen Carter..

Ze haalde haar schouders op. 'Dan letten de leraren teveel op je en kan je niks meer uithalen' Zei ze grijnzend. ze haalde ooit iets uit met de docenten, eigenlijk lette ze perfect op en antwoordde alle vragen.'Jij valt in slaap tijdens muziek?' Zei ze nep geschokd. ' Ik zet wel een versterker naast je hoofd' Zei ze grijnzend. 'Dan slaap je nooit meer' Ze luisterde grijnzend naar zijn verhaal over MC Stifler. 'Hmm.. Misschien is hij toch niet zo overdreven en raar' Zei ze toen hij klaar was. 'Ik geef hem wel een kans' Ze sloeg haar armen over elkaar en zorgde ervoor dat haar polsen niet meer zichtbaar waren. Ze zette haar muziek nog een paar tikjes zachter. 'Nu staat ie op 1, zo goed?' Ze keek hem nog even lief en onschuldig aan. De muziek hoorde je nauwlijks meer, nog heel af en toe, als er een hard stukje kwam. 'Ik heb altijd geluk' Zei ze grijnzend. 'En zo erg is levenslang niet. Gratis slaapplaats, voedsel en rust' Zei ze lachend. Natuurlijk meende ze dat niet. Een gevangenis...Ze rilde al bij de gedachte eraan. 'En misschien heb ik dan wel een geweldige bewaker met de naam MC Stifler, de meest knappe, ruigste en beste rapper allertijden' Zei ze er met een grijnsje achteraan. Ze zette de muziek weer uit, het verspilde alleen maar batterijen. Ze vergrendelde haar mobiel en stopte hem weer weg in haar zak.