Kluisje 177

Eerst schooldag, Liahm was benieuwd naar zijn nieuwe school ,naar de leerkrachten, zijn medeleerlingen. Alles was nieuw, alles was anders , anders dan dat hij gewend was. Hij stapte het hoofdgebouw binnen en ging naar de balie om te vragen waar hij heen moest . ' kluisje 177' zei de vrouw aan de balie. Zuchtend liep hij de trap op opzoek naar zijn kluisje. Hij liep door allerlei gangen, op een bepaald moment wist hij niet meer waar hij zat en aanwijzingen stonden er niet echt , of ze waren niet echt duidelijk. Na een tijdje zoeken en rondlopen vond hij zijn kluisje , legde er enkele persoonlijke spullen in en bleef even staan. Nadat hij even was blijven staan, nam hij zijn boek om de kijken in welk lokaal hij eerst les had. De school viel tot nu toe al mee, maar hoe zouden zijn medeleerlingen en zijn leerkrachten zijn ?

Andala zuchtte. En welk kluisje had zij weer gekregen? Kluisje 176. Andala begon te zoeken. Gelukkig en wat ook niet anders kon, waren de kluisjes genummerd. 165... 170... 174... Ze keek op... En zag Liahm. Haar kamergenoot. Ze glimlachte. De lente vakantie was van start gegaan. En zij waren hier nog naar hun kluisjes aan het zoeken. Of was Liahm soms een beetje verstrooid? Ze sloop tot achter hem en pakte hem toen bij zijn middel. Ze kneep er zachtjes in, lachte toen, ging naast hem staan en leunde tegen het kluisje. 'Ook een goededag, kamergenoot!' zei ze vrolijk. 'Is het je wel is opgevallen dat de lente vakantie van start is gegaan?' vroeg ze lachend, terwijl ze naar zijn boek wees. Dat was van een of ander vak dat hij moest krijgen. Andala schoot in de lach. 'Geen nood hoor, ik was ook vergeten dat het vandaag de start van de lente vakantie was,' zei ze rustig, terwijl ze haar boeken die ze bij zich had in het kluisje naast die van Liahm stopte. Ze gooide het kluisje dicht, hoorde vervolgens iets rommelen, opende haar kluisje en zag dat de eerste plank in was gezakt. Ze kreeg tranen in haar ogen van het lachen en zette het plankje weer goed. Daarna legde ze haar boeken opnieuw op het plankje en sloot het kluisje nu iets zachter. Deze keer weerklonk er niks en Andala keek glimlachend naar Liahm.

Liahm zag hoe Andala in haar lach schoot , hij moest er zelf mee lachen . Daar stonden ze dan samen tegen de grond gaan van het gieren. 'Gaat het wel.'zei liahm lachend. Ze had een ongelofelijke mooie lach , en ze was zo lief. ' Kom je mee ?' vroeg liahm vrolijk. Samen liepen ze de trap af . Op een bepaald moment mist liahm een trede van de trap en grijpt de leuning vast. 'Dat was even geluk hebben ' zei hij glimlachend. Andala kon haar lach blijkbaar niet inhouden zag liahm . Toen ze eenmaal beneden waren gingen ze naar de slaapvertrekken .








- geen inspiratie xd -

Andala keek Liahm aan en schoot in de lach. 'Met mij gaat het prima,' zei Andala, proberend Liahm gerust te stellen. Daarna keek ze Liahm aan. Toen hij vroeg of ze meeging, knikte ze vrolijk en rende ze achter Liahm aan. Ze liep samen met hem de trap af. Met grote ogen zag ze aan hoe Liahm een trap miste. 'Liahm!' riep ze geschrokken uit. Ze wou net door middel van een handstand bij hem springen en hem opvangen, toen hij zelf al gelukkig de leuning greep. Opgelucht leunde ze tegen de leuning aan. Ze schoot per ongeluk in de lach. Ze liep richting de slaapvertrekken en glimlachte naar Liahm. Daarna sprong ze op de grond en deed ze een handstand. Zo deed ze drie salto's vooruit voordat ze bij hun kamer stond. 'Dat ging iets sneller,' zei ze tegen Liahm, terwijl ze haar schouders ophaalde. Daarna deed ze de deur open. 'Bedje!' riep ze op kinderachtige toon en ze sprong het bed in. Lachend keek ze Liahm aan, om vervolgens iets te horen kraken. Ze keek richting de planken van het bed, die al iets losser stonden. Ze schoot in de lach. 'Wat ga jij vandaag doen?' vroeg Andala. Ze trok zich op en vloog toen met volle vaart richting Liahm. Ze remde zich nog net af en stopte vlak voor zijn gezicht. 'Sorry,' zei ze, terwijl ze in de lach schoot.

Liahm moest ontzettend lachen met haar , waarom wist hij niet juist , maar ze bracht hem aan het lachen. 'ehj , mag ik je eens iets vragen , heb jij nog familie ergens rondlopen ' vroeg hij stil. Hij wou haar beter leren kennen , maar dat zou niet moeilijk zijn want ze was zijne nieuwe kamergenote. Zij was veel beter dan zijn broer Lander. Zij had iets speciaal, maar wat , hij zou het in ieder geval wel te weten komen. Toen ze even beneden waren stonden ze even stil en voelde liahm even aan zijn voet . Hij tintelde zo . Maar het maakte hem niet zo veel uit , hij had immers al veel meegemaakt. Maar dat was verleden tijd , hij wou opnieuw beginnen. Alles anders , en veel beter . Tot nu toe was hij daarin gelukt . Het zag er naar uit dat het zo ook nog een hele tijd zou blijven , en daar was liahm dol gelukkig door. Hij had zijn eigen nog nooit zo goed gevoeld.

Glimlachend keek Andala naar Liahm. Toen hij vroeg of ze familie rond had lopen, schudde ze haar hoofd. Ze wist dat dit een directe huilbui kon zijn, maar Liahm vertrouwde ze wel. Het was immers haar kamergenoot. En meestal huilde ze 's nachts, wat ze echt behoorlijk irritant vond. 'Nee... Die zijn overleden. Of... Dat denk ik toch tenminste,' zei Andala. Ze trok Liahm mee en ging op het bed zitten, terwijl ze Liahm naast zich trok. Ze keek hem aan en ging in kleermakerszit zitten, terwijl ze toen even naar de grond staarde. 'Ik heb geen leuke jeugd gehad, maar je hebt recht om het te weten. Ik vertrouw je en je bent tenslotte ook mijn kamergenoot,' sprak Andala, terwijl ze even in zijn ogen keek. Ze slikte en je zag aan haar dat ze iets moeilijks ging vertellen. 'Ik ben, toen ik wat jonger was, opgesloten geweest door een man,' begon Andala, terwijl ze nogmaals slikte, om die verdomde brok weg te krijgen. 'Hij heeft pogingen tot ver... ja, je weet het denk ik wel, gedaan,' zei Andala, terwijl ze de brok probeerde weg te slikken, dat alsmaar niet lukte. 'Na zo'n vier jaar ben ik ontsnapt. Ik heb hem binnen gelokt, bij het keldertje waar ik in zat en toen heb ik hem omgeduwd, tegen enkele planken aan. Daarna ben ik weggerend en heb ik nooit meer iets van hem vernomen of hij van mij,' zei Andala, terwijl er een traan over haar wang kwam. Dit haatte ze. Ze wou niet in de buurt van Liahm huilen. Ze slikte even en keek hem toen aan. 'Ik heb voor ik hier naartoe kwam op straat geleefd, tussen de ruwe jongens en dat soort dingen. Ik ben geholpen door een soort huis die daarop gespecialiseerd waren. Die hebben me geld om te leven gegeven en nu zit ik op Monica High,' besloot ze haar verhaal. Daarna omhelsde ze hem even, terwijl ze haar neus in zijn nek begroef. Ze liet hem weer los en veegde haar tranen weg. 'Sorry. Dat had ik even nodig denk ik,' glimlachte ze.

Toen ze op de kamer waren en Andala haar verhaal deed over haar verleden , deed het liahm ergens aan denken . Hij had ook een slecht verleden. Maar zij heeft het nog erger , ze was helemaal alleen. Liahm had nog een zus die hij niet wist zitten en een broer die heel slecht was. Toen ze begon te huilen en Liahm omhelsde, was liahm blij. Blij omdat hij iemand had gevonden die ongeveer het zelfde heeft meegemaakt , ten miste toch slechte tijden. Zij was iemand die hem begreep. Hij voelde haar angst van haar verleden toen ze hem eenmaal vast had . ' Het geeft niet , dat heb ik soms ook , je hoeft je er niet voor de schamen.' zei liahm stil toen hij in haar ogen keek en achteraf zijn blik naar de grond toe wende. Liahm's ogen stonden niet stil , hij keek haar van kop tot teen onderzoekend aan. Waarom wist hij niet precies. De tranen stonden in haar ogen , dat liahm zelf bijna moest huilen. 'Een knuffel kan soms goed doen , dat weet ik ' zei hij toen hij haar in zijn armen nam. Hij kende het kwellende gevoel dat zij waarschijnlijk nu had, en dat gevoel gunde hij niemand toe zelfs zijn broer lander niet.

Ze glimlachte toen hij haar nog is goed vastpakte. Ze snikte zachtjes en droogde haar overige tranen af. Ze keek hem daarna in zijn ogen aan en glimlachte even. Daarna stond ze op en deed een radslag. 'En nu weer tijd voor de vrolijkheid!' riep ze hard, terwijl ze in de lach schoot en daarna weer een handstand deed richting het bed waar Liahm nog steeds op zit. Met een plof kwam ze neer en ze hoorde iets kraken. Lachend keek ze naar het bed. 'Ik denk dat ik nog is bij jou ga moeten slapen, in je bed, als ik zo verder ga,' zei ze. Ze bloosde en glimlachte al bij het beeld dat ze daarvan kreeg. Erg? Nee, niet echt. Toen keek ze hem aan, onder haar lokken door en liet een verleidelijke lach zien. 'Liahm...' zei ze met zwoele stem. 'Het is tijd voor..' vervolgde ze, waarna ze hem tegen het bed aandrukte en op zijn buik ging zitten. 'De kieteldood!' schreeuwde ze, terwijl ze hem begon te kietelen in zijn buik en hem stevig tegen het bed hield met haar benen. Ze schoot in de lach en begon hem overal te kietelen waar ze maar kon.