Kluisje 116

Een nieuwe school, nieuwe boeken, nieuwe leerkrachten, nieuwe mensen, een nieuw kluisjesnummer, alles leek hier wel nieuw, op de aftandse lockers dan na. School was een verplichting, een "moet"ding. Iets waaraan je vastzat. En, al liep je weg, het zou je in je latere leven toch allemaal achtervolgen. Met wat afgedragen sneakers en een kleine Dakine rugzak, slenterde ze langs de kluisjes, met het sleuteltje in haar hand. 'Honderdzestien', had de oudere dame van de administratie gezegd. Alsof ze een nummer was. Ze zuchtte even en liet haar blik langs de kluisjes glijden, er waren een stuk of 6 mensen in deze gang, allemaal in hun kluisje bezig of aan het kletsen. Rond kluisje 100 al begon ze trager te lopen. Ze passeerde een jongen die bezig was in zijn kluisje en stopte tenslotte bij 116. Onlogisch het laatste kluisje van de rij, het laatste kluisje van de gang. Best makkelijk te onthouden. Na twee keer proberen kreeg ze de sleutel in het slot en uiteindelijk lukte het haar haar kluisje open te maken zonder horten of stoten. Emms was niet bepaald wat je 'handig' kon noemen. Lusteloos duwde ze haar boeken in het kluisje en viste uit haar rugzak twee spuitbussen grafitti, die ze meteen wegstak. Zelf wist ze niet hoe het zat met de regels over die vorm van kunst hier, maar ze kon beter voorzichtig zijn; nu moest ze nog uitkijken, maar over enkele weken kon ze haar vrije gang gaan. De spuitbussen waren de enige voorwerpen die ze nog van haar ouders had. Verder nam ze haar oude Touch en gooide die in het kluisje. Ze trok haar rugzak even langs één kant van haar schouder op en zuchtte even, waarna ze het kluisje weer sloot, het slot goed vastmaakte en om zich heen keek. Ze kende hier niemand, maar wist dat ze wel wat volk zou tegenkomen, mensen die dezelfde ideetjes konden hebben als haar en zich niet bepaald nauw aan de regels hielden. Een jongen aan een paar kluisjes verder viel haar even op, maar zelf was ze niet goed in zelf een gesprek te beginnen, dus besloot ze gewoon verder te gaan. Maar wat ze vergat, was dat haar sleutel nog in het slot stak. VErgeetachtig was ze wel.

Hij stond in zijn kluisje te zoeken naar het Bio boek. Of lag het soms bij zijn kamer? Hij knalde zijn kluisje dicht en zag een meisje naar hem kijken. Ze grabbelde iets bij elkaar en deed het in haar tas en ging weg. Haar kluissleutel zat nog in haar kluis. Hij wandelde naar de kluis en zag nummer 116 staan. Een scheve grijns verscheen op zijn gezicht. Hij had nummer 112. Het alarm nummer. Hij pakte het sleuteltje eruit en wandelde rustig achter het meisje aan. 'Hé, jij daar! Je bent je sleutel vergeten. Ik heb hem voor je gepakt' zei hij vriendelijk. Hij kwam naast het meisje lopen en stapte toen voor haar. Hij reek het sleuteltje naar haar en keek vragend. Hij keek de gang eens rond en hoorde voetstappen van komende en vertrekkende leerlingen. Hij had altijd zijn Nike schoenen aan en deed ze alleen uit als hij ging slapen. Hij staarde nu naar zijn schoenen en bleef wachten. Als dit nog langer ging duren zou hij dadelijk een les missen.

RIP Inspiratie T.T

Niet lang duurde het voor ze werd ingehaald door een jongen, degene die ze daarnet bijna wilde aanspreken, haal inhaalde. Ze had wat geroep gehoord, maar had daar niet op gelet, pas toen de jongen voor haar stond met een sleuteltje in zijn hand dat hij haar aanreek, merkte ze dat het tegen haar was geweest. Ze staarde enkele seconden naar het sleuteltje en leek toen pas te beseffen dat ze haar sleuteltje was vergeten. 'Oh', zei ze terwijl ze het sleuteltje aannam, 'Ik vergeet nogal snel iets', sprak ze even beschaamd, maar haalde haar schouders toen op. Ze wist even niet wat zeggen, maar wist toen toch wat ze hem kon vragen. 'Heb je misschien een idee waar het biolokaal ergens is? Ik ken m'n weg hier niet en verloor zonet mijn plannetje, of tenminste, dat heb ik ergens gelaten waar ik het niet echt meer vind..
[HIER zéker..]

Hij zag dat het meisje erg verbaasd was. Ze vertelde dat ze nogal snel iets vergat en hij grinnikte. 'Ik moet ook naar het bio lokaal. Ik loop wel met je mee. In welke klas zit je?' Hij wandelde al een stukje vooruit en wist niets meer te zeggen. Hij kon het over boeken hebben maar welk meisje dacht nou dat hij een boek las? Hij zag er niet uit als iemand die boeken las. Vandaag had hij nog geen boek opengeslagen omdat er zoveel mensen waren geweest die naar hem loerden. Hij stopte voor een lokaal met een groene deur en deed deze open. 'Hier is het' zei hij tegen haar. Hij hoorde achter zich een helehoop gefluister maar negeerde het. Hij draaide zich om en ging op de voorste rij zitten met stoelen. Hij legde zijn tas naast zijn voeten neer en pakte er een schrift en etui uit. Hij keek naar het bord maar zag nog geen instructie staan dus leunde hij achterover in zijn stoel en keek of het meisje van het kluisje ook naar binnen zou komen. Achter hem zat zijn kamergenoot Seth. Hij grinnikte en begon in zijn schrift te krabbelen.

'Oh, ook toevallig. Ik ken niet echt mijn weg hier.' Ze keek hem even aan en haalde haar schouders op. '11B, normaal zou ik naar een hogere les moeten gaan, maar aangezien ik Biologie nogal achterloop, zou ik bij 10A zitten ofzo. Ik neem aan dat jij daarbij hoort?", veronderstelde ze, terwijl ze door de gangen liep. 'Ken ik je trouwens ergens van? Of heb ik waanvoorstellingen?', zei ze toen plots; zich niet bewust van de blikken. Even later stopten ze aan een groene deur die hij opende en dankbaar keek ze hem even aan, knikte en stapte naar binnen, na hem. Ze volgde hem wat de klas in, en zag geen enkel gezicht dat ze kende. Ze ging naast Taylor zitten, zette haar boekentas naast haar en keek even naar voren, waarna ze even opzij keek. 'Oh, ik ben nogal onbeleefd, mijn naam is Emilie, Ik hoor echter liever Emms, of korter Em.' Ze keek hem even glimlachend aan en zuchtte toen. Maandag. Geweldig.