Same old thing

Op een bankje voor de school zat een eenzaam gestalte, voor de studenten die al langer op Monica zaten vast en zeker een nieuw gezicht. In een voorovergebogen positie, met zijn onderarmen rustend op zijn bovenbenen, staarde hij wezenloos naar het grote gebouw voor hem. Af en toe nam hij een trekje van zijn sigaret, maar verder bewoog hij geen spier. Vlak naast zijn schoenen op de grond stond zijn schooltas, een koffer en nog een paar andere tassen. Alsof hij op het punt stond te gaan kamperen. Naast hem op het bankje stond een zwarte lederen gitaartas rechtop tegen de houten rugleuning. Hij had de moeite nog niet genomen zijn spullen naar de Living Building te brengen of naar zijn lessen te gaan, die op het moment waarschijnlijk bezig waren. Altijd als hij zijn vertrouwde thuis verliet, was het een vaste traditie geworden eerst alle tijd voor zichzelf te nemen. Gewoon hij, - Mo - de rust en het ontspannende effect van een sigaret. Mo was Aziatisch, dat was niet moeilijk te zien. Iets waar hij niet al te blij mee was. Hij droeg een lange zwarte jas, ondanks de redelijk hoge temperaturen hier, wat hem een gothic-achtig beeld gaf. Zo nu ook. Een paar jongens stonden in een groepje een stuk van het bankje waar hij rustte vandaan, wezen naar hem, lachten. Omdat hij nieuw was, omdat hij er alternatief uit zag, omdat hij Aziatisch was. Om veel verschillende mogelijke redenen die hij in zijn hoofd kon opnoemen, maar het was altijd hetzelfde liedje. Nogmaals vestigde hij zijn blik op het gebouw. Hier zou hij waarschijnlijk ook zijn plaats niet kunnen vinden en vrienden kon hij al helemaal vergeten. Kalm nam Mo nog een hijs. Niet dat het hem veel kon schelen. Wanneer je alleen was, raakte je eraan gewend.

(Iedereen welkom)

Celtica snoof de lucht op toen ze het gebouw van Monica High uit kwam. De geur en de temperatuur bevestigden dat de lente algauw vollop in bloei zou zijn. Ze verheugde zich op die tijd, de tijd dat er weer plaatjes aan de bomen begonnen te komen en dat er jonge knoppen aan de planten groeiden. Celtica hield van de lente. Niet alleen omdat de natuur weer kon aansterken van de strenge winter maar voor een groot deel ook door de lentevakantie. Ze verheugde zich er op. Celtica zat hier nog maar pas op school en ze had weinig vrienden om mee te gaan feesten maar ze wist dat ze waarschijnlijk gauw vrienden zou kunnen maken om daarmee helemaal los te kunnen gaan op de lente-feesten. Ja, ze verheugde zich er zó vreselijk op dat ze bijna niet kon wachten. En nu de lente aan was gebroken werd het warmer buiten en werd het ook mogelijk om te beachvolleyballen op het strand. Celtica was helemaal gek van volleybal. Mede omdat ze er goed in was en veel aanleg had maar ook omdat het haar al van jongs af aan de leukste sport leek om te doen. Ze was toen al erg fanatiek en - ook al zat ze nog niet op volleybal - speelde ze al geïmproviseerde spelletjes met haar vriendinnen.
Celtica zuchtte bij het woord 'vriendinnen'. Ze voelde zich niet eenzaam maar het was niet prettig om rond te lopen zonder iemand echt een vriendin te kunnen noemen. Het was veel leuker om niet in je eentje te zijn maar om iemand aan je zijde te hebben die je kon vertrouwen.
Plotseling viel Celtica's oog op een donker figuur dat in elkaar gedoken op een bankje zat. Hij had een donkere jas aan en zijn haar was zwart en dun. Hij deed aan als een emo of gothic. In ieder geval als je hem van achteren bekeek. Maar Celtica liet zich niet afschrikken. Ze hield niet van racisme, discriminatie of gewoon voorkeuren door uiterlijke kenmerken. Ze richtte zich op het feit dat hij helemaal alleen zat en zijn complete bagage naast zich had liggen. Het bevestigde dus dat hij hier net was, waarschijnlijk ook vriendloos omdat hij hier nog niemand kende.
'Hoi,' groette Celtica opgewekt terwijl ze aan de andere kant van het bankje ging zitten. Ze keek de jongen aan en besefte wat later pas dat hij niet bijzonder vrolijk keek. Maar die indrukken negeerde ze. 'Nieuw hier?' vroeg ze vervolgens in een poging een gesprek aan te knopen.

Kalm had hij de sigaret, geklemd tussen twee vingers, wat laten zakken, zijn blik nog steeds leegjes voor zich uit gericht. Mo klemde het onverschillig tussen zijn lippen en ademde kort door zijn neus uit van ergernis toen hij dacht dat het groepje jongens van lachen en wijzen waren overgeschakeld naar hem dingen toe te roepen. Grow up. Hoe kinderachtig kon je zijn? Hij besteedde er nauwelijks aandacht aan, keek niet op of om. Tot een heldere stem vlakbij zijn rustmoment verbrak. 'Hoi.' Langzaam draaide Mo zijn hoofd in de richting waar het vandaan kwam en zag de gestalte van een blond meisje. Zijn zwarte ogen bekeken haar even van top tot teen vanuit zijn ooghoeken, niet kwaad bedoeld, maar het was automatisme wanneer hij iemand voor het eerst zag. Afschrikwekkend was ze in ieder geval niet, integendeel. Als de meeste meisjes er hier zo uitzagen zou deze nieuwe fase van zijn leven niet eens zo erg zijn. Maar Mo was niet iemand om meteen achter ieder knap meisje aan te hupsen. Het was fijn om naar ze te kijken, maar tot daar lag zijn interesse meestal. 'Hey,' groette hij kalm terug met een nauwelijks zichtbaar hoofdknikje, zijn blik was nu gevestigd op de ogen van het meisje, dat nu naast hem aan de andere kant van het bankje was gaan zitten. Daarna draaide Mo zich weer terug en nam kort een trekje alsof hij weer alleen was. Hij vroeg zich af waarom iemand in godsnaam naast hem zou willen zitten, nu hij hier wildvreemd was. Half draaide Mo zijn hoofd opnieuw wat in de richting van het meisje en wierp haar vanuit zijn ooghoeken tersluiks een blik toe bij het horen van haar vraag. 'Ja,' kwam het er nogal monotoon uit. Dat kon je overduidelijk wel zien aan al de bagage die hij met zich meegezeuld had. Roerloos tikte hij de as van zijn rookwaar. 'Jij?' vroeg hij daarna. Mo zette de kraag van zijn jas wat op en vestigde zijn aandacht vervolgens weer op het meisje.

De jongen - die diep in gedachten verzonken was - keek op en volgde Celtica met zijn ogen. Zijn verschijning zag er ietwat afschrikwekkend uit maar Celtica liet zich niet wegjagen door iemand die er anders uitzag dan de rest.
'Hey,' groette hij terwijl hij haar aankeek. Zie je wel, dacht ze met een zweem van een glimlach op haar gezicht. Uiterlijk zegt niets, hij antwoord wel degelijk op een vriendelijke manier. Ja, daar was Celtica vaker mee bezig. Racisme kwam bijzonder veel voor in Amerika en ze wilde altijd graag laten zien dat er maar weinig verschil was tussen een blanke, kleurling, gothic en ga zo maar door. Je hoefde natuurlijk niet iedereen aardig te vinden - anders dan jij of niet - maar het was gewoon een noodzaak dat je dat soort mensen wist te accepteren. Dat vond Celtica heel belangrijk. Terwijl ze dit overdacht schuifelde ze ongeduldig heen en weer op het bankje. Haar ogen gleden over de school die voor haar uit torende en ze dacht aan haar komende lessen. Ze maakte zich niet zo veel zorgen over de moeilijkheidsgraad daarvan want Celtica was een slim meisje. Misschien op sommige momenten blond, maar leren kon ze wel aardig.
'Ja, jij?' klonk de stem van de zwartharige jongen op een bijna verveelde manier.
Celtica knikte. 'Jup, gisteren aangekomen,' vertelde ze. Ze keek de jongen aan en bedacht plotseling dat ze niet wist hoe hij heette. Celtica werkte graag met namen zodat ze mensen sneller kon identificeren, ze herkende anderen meestal sneller aan hun naam dan door het zien van hun gezicht als ze ze nog niet zo goed kende.
'Mijn naam is Celtica,' stelde ze zichzelf vriendelijk voor. Ze vroeg niet naar de naam van de jongen om niet te opdringerig over te komen, hij zag er niet uit alsof hij dat echt op prijs zou stellen maar hij zag er wel slim genoeg uit om te kunnen bedenken dat het beleefd zou zijn om zichzelf ook voor te stellen.

Lang oogcontact kon hij nooit maken. Nou ja, hij kon het wel, in situaties wanneer hij wilde dat mensen hem met rust lieten - dan was één lange starende blik meestal al voldoende. Maar waarom zou hij dit meisje weg willen hebben? Zoveel behoefte aan gezelschap had hij ook weer niet, maar om haar om die reden weg te jagen was dan iets té. Vooral omdat zijn eerste indruk over haar het beeld vormde van een vriendelijk en openlijk meisje. Met veel moeite forceerde Mo zijn mondhoeken wat om te krullen tot iets wat een glimlach moest lijken, met als resultaat dat er eerder een schuine grijns op zijn gelaat kwam te staan. Hij was allang blij dat er niet met een grote boog om hem heen werd gelopen, ondanks dat hij dat in vele gevallen wel kon accepteren door zijn geslotenheid. Mo betrapte zichzelf erop dat hij het blonde meisje vanuit zijn ooghoeken bleef bestuderen alsof ze een pas ontdekte nieuwe diersoort was of iets dergelijks. Ze schuifelde wat onrustig heen en weer op het bankje, en om de één of andere reden was het best komisch om naar te kijken. Alsof het geen vermakelijke gevoelens bij hem losmaakte, scheurde Mo zijn blik van haar los en stak de sigaret in een gebruikelijke gewoonte weer tussen zijn lippen. Bij het horen van het antwoord van het meisje op zijn kortwoordige vraag, schoten zijn gitzwarte ogen weer naar opzij. 'Ook nog nieuw hier dus,' zei hij zacht. 'Zitten we in hetzelfde schuitje.' Weer een hijs van de peuk en rook die omhoog kringelde. Eigenlijk volgde het een vaste tred tussen zijn spreken door. Zwijgzaam bleef Mo het meisje aankijken toen ze zich aan hem voorstelde als Celtica. 'Mooie naam,' luidde zijn antwoord, al klonk het niet erg enthousiast. Zijn blik dwaalde even af over het buitenterrein om daarna Celtica's ogen weer te herontmoeten. Uiteindelijk wierp hij de sigaret op de grond, trapte die uit en draaide zich met een bleke uitgestoken hand kalm naar haar toe. 'Mo,' stelde hij zich kort voor.

Nathalie had net met iemand gepraat en zo, en zag toen een jonge en een meisje staan, de jonge was niet lelijk, en ze was ook jaloers op de uiterlijk van eht meisje! 'Mo,' hoorde ze de jonge zeggen, dus zijn naam was Mo, lekker kort, en ook zo leuk, het stond haar wel aan. De uitstraling van Nathalie zag er nog steeds on zeker uit en zo, maar ze zag er niet bang uit of zo. 'Hay' Groete ze hun. 'Ik ben Nathalie Herbert' Stelde ze zich zelf voor, de meeste mensen vielen vaak wel op, dat ze een engelse achter naam had, en daar was ze blij mee ook. Het uiterlijk van de jonge stond haar echt wel aan! Je zou bijna zeggen dat hij een vampier was, ze glimlachde bij dat soort gedachtes, maar ja, dat zij zo'n rijke fantasie had daar kon ze ook niks aan doen, maar wat boeide dat? Ze glimlachde vriendelijk, en hopopte dat deze gasjes geen stoer doeners waren of zo, van dei gasjes dei nieuwe lingen hate. Nee daar was zij niet van gediend. Aan gezien dat zij hier nog nieuw was, en hun volgens niet, dacht ze dan. Ze glimlachde nog even, en bestudeerde hun een beedje.

[inspi loos]

Twijfelend had hij zijn hand weer teruggetrokken en vroeg zich af of het wel zo verstandig was geweest een klein deel van zijn identiteit al weer te geven door zichzelf aan Celtica voor te stellen. Wie weet hoorde ze wel bij die jongens, had er naaste contacten mee, en gebruikte ze hem alleen maar om meer over hem te weten te komen. Dit alles om hem als nieuw slachtoffer aan te stellen voor het komende jaar. Want hij was immers toch maar nieuw. Wat wantrouwend draaide Mo zijn lichaam weer van Celtica af en richtte zijn afwezige blik bedenkelijk voor zich uit. Hij was eerder een denker dan een doener, zou uit zichzelf ook niet vaak zomaar iets op dat laatste gebied doen, tenzij hij genoodzaakt was. Daardoor had hij veel dingen al gauw door, want ondanks zijn lakse instelling op school was hij zeker niet dom. Hij kon het nu ook bij het verkeerde eind hebben, en was Celtica echt zo onschuldig als dat ze eruit zag, en wilde hem naar zijn eerste beeld over haar waarschijnlijk echt wat op weg helpen. Mo wierp haar zijdelings nog een blik toe, bleef haar eigenlijk nog een moment schuin aanstaren, en vroeg zich in gedachten af of ze hem saai vond omdat hij met weinig woorden sprak en haast niets over zichzelf los liet.
'Hay.' Het was een heldere stem die hem dwong zijn blik van Celtica los te scheuren en op te kijken. De tweede vandaag. Ditmaal ook vrouwelijk; het sarcastische idee dat hij op zijn eerste dag al vrouwen aantrok kwam onvermijdelijk in zijn hoofd op. Mo moest wat opkijken vanuit de voorover gebogen positie waarin hij op het buitenbankje zat. 'Hey,' groette hij zacht terug. Hij keek recht in het gezicht van een meisje met een ietwat onzekere uitstraling. Ze stelde zichzelf voor als Nathalie Herbert. Een verrassend gevoel bekroop hem toen hij de achternaam hoorde. Engels? Hij had nog naaste familie zitten in Cambridge te Engeland. Ondanks dat hij er voor sommigen wat afschrikwekkend uit kon zien, was Mo bescheiden en attent, vooral tegenover het vrouwelijke geslacht. Hij zou niet snel een meisje beledigen, bedriegen of slaan. Dat kwam voornamelijk door de Aziatische wijze waarin hij was opgevoed. Mo streek de zoom van zijn lange zwarte jas achter zijn benen terwijl hij opstond en uitnodigend zijn hand uitstak naar het nieuwe meisje - iets wat hij ook voor Celtica zou hebben gedaan als ze beiden niet al op het bankje hadden gezeten tijdens het voorstellen. 'Mo Huan,' stelde hij zich kort voor. Expres zei hij zijn Duitse achternaam er niet bij. Hij had een grove hekel aan zijn Duitsbloedige vader en bande die vent liever uit zijn hoofd.

'Hey,' groette de jonge zacht terug. De jonge maakte een gebaar van dat zij er bij mocht zitten, Nathalie aarzelde even, en dat was ook duidelijk te zien, maar teon ging ze zitten, veel zei ze niet, zo was ze niet echt. 'Mo Huan,' stelde hij zich voor. 'Leuke naam', probeerde ze. 'I-ik ben neiuw hier op school, ik zit heir nu twee dagen op, jij?' Vroeg ze, ze was nooit echt een prater, maar nieuwsgirig was ze wel. Dat is waarom ze wel veel vtroeg, en vaak een nieuwsgirige blik liet zien, maar de meeste mochten dat wel, tenminste toen ze nog in engeland woonde. Ze miste het daar, het meisje hat nog niet veel gezegt, ze had blond haar, en groen grijzige ogen, dat was een mooie combinatie.Dat vond zij dan. Maar Mo, zijn ahar dat stond haar echt wel aan, een beedje Gothic achtig, en ook wel weer rockachtig, dat mocht ze echt wel! Ze heild van Rock en dingen die maar zo evil mogelijk er uit zagen! Maar dat alles maakte van ahar een rustig neit veel zegende, zwijgend persoon. Of dat wat boeide? Nee dat vond zij niet, zij vond het vijn als eht stil was, en ze had lieveer haar lippen ook op me kaar, in plats van praten praten praten en nog meer praten, nee daar kon je haar nietvoor aan zien. Ze richte haar ogen even op de lucht, en liet de wind door ahar haar strelen, waarom? Wist ze enit, dat gebeurde gewoon.

[Flut post]
[En ik heb nu ook ff niks om mijn spelling te chakken, dus let er maar neit op]

(Dat geeft niet, vind het goed genoeg)

Zijn rechte hand bleef in een uitgestoken positie en ongeschud. Mo kromde langzaam zijn vingers om zijn hand te sluiten en uiteindelijk weer terug te trekken toen Nathalie, in plaats van die te schudden, op het bankje neerzeeg. Even bleef hij met zijn arm nog half opgericht doelloos staan, zijn blik daarbij emotieloos op de grond gericht. Was het geen westerse gewoonte meer de hand te schudden tijdens het voorstellen of was het gewoon te onnodig het als adolescent op zo'n formele wijze te doen, en dan nog wel op een school? Hij wist niet wat de exacte reden was en zou die ook niet proberen te onderhalen. Misschien wist Nathalie niet wat hij ermee bedoeld had. Zwijgend nam Mo weer plaats op het bankje, tussen haar en Celtica in. Die laatste leek overigens wat afwezig te zijn, of wellicht was het wel zo dat zij en Nathalie elkaar al onderling kenden en een wat slechte start hadden gemaakt, waardoor ze nu liever zweeg in haar bijzijn. Als er iets was waar hij zich liever niet persoonlijk mee wilde bemoeien, dan waren het wel ruzies tussen twee personen dat hem nauwelijks aanging. 'I-ik ben nieuw hier op school, ik zit hier nu twee dagen op, jij?' vroeg Nathalie, ze leek op het begin wel even te stotteren en hij vroeg zich ergens af waarom. Twee dagen was in ieder geval langer dan hij. Mo bleef een moment naar zijn nog zwak nabrandende sigaret staren, die hij net nog weggeworpen had. 'Zoals je ongetwijfeld kunt zien ben ik hier net aangekomen,' gaf hij kalm antwoord, zijn donkere ogen gleden even over de koffers en tassen voor hem op de grond. Zijn bagage; hij had nog niets weggebracht naar de plaats waar hij zou verblijven. In plaats daarvan had hij na aankomst allereerst wat tijd voor zichzelf genomen. Nooit verwacht dat hij zo snel al contact zou vinden. Hij liet Celtica in stilte, zelf ging hij mensen niet aandringen om te praten als ze er misschien wel helemaal geen behoefte aan hadden. Voor een moment dacht hij Nathalie naar hem te voelen kijken. Tussen zijn sluike gitzwarte lokken door wierp Mo haar even een zijdelinge blik toe. Zijn mondhoeken waren licht omgekruld tot een nauwelijks zichtbaar glimlachje. Openlijk zijn emoties tonen was immers niets voor hem.

Toen Nathalie had gevraagd hoe lang hij hier op school zat antwoorde hij, 'Zoals je ongetwijfeld kunt zien ben ik hier net aangekomen,' Nathalie knikte. 'O-oke, wist ik niet', Zei ze toen. Ze was zo slecht in praten, maar toch wouw ze wel wat mensen leren kennen, ze had eer gister nog ene Nick ontmoet, en die dag daarna leek niemand haar te zien. Nathalie zag dat Mo naar zijn tassen keek, die waren haar enit op gevallen. Mo leek een stil persoon, net zoals Nathalie, en blijk baar het meisje naast haar ook. Zei had nog niks gezecht. Maar Nathalie bleef ook zwijgen, het was supper stil, en er werd niks gezecht. Ondertussen was nathalie al weer in gedachten verzonken, in engeland. Hoe mooi eht daar was, hoe huivelig, en hoe gezellig, okal had ze in London gewoond, hat ze in een klein straartje aan de zij kant van London gewoont, het was daar rustig, en er waren veel grote huivels te zien, voral 's winters was het mooi! Dan kon je leuk sleeën maakte neit uit hoe oud je was, het was normaal haar ouders en buuren en zo deden eht ook, in zo'n straat werd je als een familie genoot beschoot, dat was supper leuk. Tot dat ze hier heeng gingen verhuizen. Haar moeder en vader wouwden daar weg. Nu kon ze weer helemaal op nieuw beginnen, en dat was niet leuk. Ze was nu al haar vriendinnen kwijt, alleen msn en fecebook was nog een opsie, voor de rest niks, al zat ze amper op facebook, beter nog, ze zat amper op de computer, dat was niks voor haar, als ze thuis was, dan was ze in de tuin of op haar kammer te vinden, in de tuin keek ze dn vaak naar de lucht, en in de vijfer. Op haar kammer luisterde ze naar muziek, naar Within Tempation. Daar was zel helemaal gek van, ook luisterde ze wel naar Evanecence, al vond ze dat iets minder mooi. En dan zat ze vaak te tekenen, ze tekende vaak shoudjo manga poppertjes. Maar voor de rest ook wel dieren en natuurgebieden. Toen werd ahar egdachtes onder broken door een duif die boven hun langs vloog, met ahar ogen volgde ze de duif en keek toen emt een kleine glimlach naar Mo.