Then this thing turned out so evil

Een zucht schoof over zijn lippen terwijl zijn grijze ogen voor zich uit keken. Zijn ogen stonden niet meer zo vrolijk als altijd, er zat geen ene schittering in. De jongen had zijn emoties opgesloten, voor zijn eigen best wil. Maar de keren dat hij echt helemaal alleen was op een rustige plek, dan ging hij weer nadenken over tja de dingen die hem in de avond wakker hielden. De donkere kringen onder zijn ogen konden elk persoon vertellen dat hij amper tot niet meer sliep, toch probeerde hij de dagen wanneer hij met de jongens rond trok of bij zijn zus was zich te gedragen als dezelfde vrolijke jongen die hij altijd was. Soms was het moeilijk, maar zijn vrienden moesten het niet weten, en zijn zus had al de volle lading op zich gekregen toen hij het haar vertelde. Kort wreef hij door zijn ogen, staarde naar beneden waar enkele mensen druk in de weer waren met inpakken en uitpakken van zaken, sommige waren aan het ruziën, andere waren gewoon met elkaar aan het lachen. Even ging zijn mondhoek omhoog, maar al gauw liet hij deze maar weer zakken en staarde naar het apparaat in zijn handen. Al uren zat hij op het dak, er over nadenkend om Kenley te bellen en vragen haar naar hier te komen. Maar toch elke keer weer hield iets zich er van om het te doen. Nee, hij wou niet dat ze het wist. Maar langs de andere kant misschien weer wel, makkelijker zou het er niet op worden. Dan kon hij even goed het moeilijke pad nemen, toch? Een zucht schoof over zijn lippen. Was Charlene nu maar hier, die zou wel raad wezen, die zou Kenley zelfs misschien eigenhandig hier naar toe brengen. Maar nee, hij moest dit zelf doen, zelf zeggen. Zijn zus zou niets vertellen, en zijn ouders kwamen pas binnenkort voor alles dus niemand kon het haar vertellen van diegene die het wisten.

De bruingehaarde jongen plaatste zijn handen op de reling en schraapte kort zijn keel. In andere omstandigheden zou hij haar gebeld hebben, zou hij zelfs eigenhandig naar haar toe zijn gegaan, maar nee. Even legde hij zijn hoofd in zijn nek, staarde naar de blauwe hemel, de zon leek hem tegemoet te lachen om te zeggen dat alles wel weer goed kwam. Ergens geloofde hij er wel in, maar zou het wel goed komen met Kenley als ze hier niets van wist. Meteen schudde hij zijn hoofd. Door zijn oren klonk het tweede deel van Rihanna’s Love the way you lie. Geen idee waarom, maar ergens was het wel een situatie die erop trok, diegene die hij en Kenley dan mee maakte toch. Met zijn ogen gesloten voelde het alsof hij ging vallen. Off course deed hij het niet, maar voor een enkel moment leek het toch zo te voelen. Een traan rolde langs zijn wang heen, geen idee hoe die uiteindelijk was los gekomen maar het kon hem niet schelen. Hij was immers alleen en de mensen beneden zouden toch niet zien dat hij huilde of wat dan ook dus hij was er veilig voor. Tenzij er iemand op het dak ging komen, maar die kans was maar heel klein toch? Langzaam maar zeker verdiepte de jongen zich verder in zijn gedachtegang, leek hij wel helemaal donker te worden vanbinnen qua emotie's. De ergste beelden schoten aan zijn ogen voorbij. Beelden van hem die dood lag in het ziekenhuis, en dan Charlene in tranen samen met zijn ouders en haar vriend die er voor haar was. En dan uiteindelijk Kenley die zelfs in de armen van Drew lag te huilen, en nog veel meer dingen die de jongen van binnen uit leken te slopen. Maar hij had de kracht niet meer om zijn ogen te openen, te ontsnappen aan al die scenario's die hij nooit zou willen mee maken.

Kenley zat op haar bed en met haar ipod in was ze haar huiswerk aan het maken. Maar zelfs de vrolijkste liedjes maakte haar niet meer blij. Ze snapte waarom Brandon haar zo richelreus uit zijn leven had geduwd. In het begin zag alles er zo mooi uit en nu.. Nu had ze Brandon al een tijd niet ‘echt’ gezien. Daarmee bedoelde dat ze hem al een tijd niet gesproken. Ze zag hem in de klas en met zijn vrienden maar, ze durfde niet meer naar hem toe te gaan. Ze kon toch niet gaan smeken. Waarom zou hij haar nu niet willen? Het enige wat ze kon bedenken was dat hij commitment issues had. Ze zuchtte diep en keek droevig op. Ze zuchtte diep en staarde voor zich uit. Ineens kwam Without You op en ze barste gelijk in tranen uit. Ze liet zich op haar zij vallen en krulde zich op tot een balletje. Ze voelde zich zo verschrikkelijk. Ze had echt geloofd dat Brandon haar leuk vond. Ze wist niet hoelang ze dit nog aan kon. Iedere keer werd haar had weer gebroken. Ze snikte hevig op haar bed. Ze had geen zin meer in haar huiswerk en wilde gewoon even uitwaaien. Het strand zag ze niet zo zitten. Misschien dan maar het dak? Ze veegde de uitgelopen mascara weg en deed haar haar los. Met een zucht stapte ze uit haar kamer. Ze liep richting het dak met haar armen over elkaar. Ze had een te grote trui aan. De trui was altijd al wat te groot maar, na deze weken met zulk somber vooruitzicht kon ze geen hap door haar keel krijgen. Er kwam een meisje op haar af lopen. Een van de meisjes die meestal met Brandon liep en die op het Prom erg aardig was. Ze groette haar. Met een schorre stem groette ze haar terug. Het meisje draaide om. ’Gaat het wel,’ sprak ze een tikje bezorgd. Kenley wist niet eens haar naam maar, knikte maar van ja. Ze groette maar weer gedag en liep snel door. Ze had het gevoel dat ze zo weer in tranen kon uitbarsten. Ze glipte door de gamehall naar de roof. Sommige jongens keken even op toen zij de gamehall binnen kwam maar, toen ze doorkregen dat ze naar de roof liep, lieten ze haar. Ze liep de trap op naar boven. Ze keek om er was niemand. Of toch? Daar bij de reling stond iemand. Ze kreeg een brok in haar keel toen ze zag wie het was. Ze stapte verward achteruit. Ze beet op haar lip en keek twijfelend naar de rug van Brandon. Ze liep lichtvoetig op hem af. Brandon was zo ingedachte dat hij niet een s door leek te hebben dat ze er was. Ineens zag ze dat er tranen over zijn wangen liepen. Ze voelde haar hart bijna een meter vallen. Waarom huilde hij nu? Ze vergat haar onzekerheden en stapte naast hem. Ze veegde met haar mouw zijn tranen weg. ’Hee,’ sprak ze schor.. Ze liet een klein glimlachje zien en sloeg haar armen om de jongen zijn nek. Ze trok hem naar haar toe ineen knuffel. Ze was verbaasd van haar kracht. Toen ze hem in een knuffel nam rook ze zijn geur weer. Ze voelde haar maag samentrekken. Ze vond hem nog zo leuk. Met moeite trok ze zich terug uit de knuffel. ’Gaat het?,’ vroeg ze heel zachtjes. Ze was erg geschrokken dat de jongen zo erg moest huilen.

[PB me de volgende keer als je een topic maakt gekkie! xD]

Zacht begonnen zijn ouders te schokken, dit had hij weer moeten mee maken. Misschien had hij in het begin zelfs helemaal niet mogen komen naar hier, of gewoon beter niet naar het hele Prom gebeuren moeten gaan. Maar uiteindelijk had hij er ook geen spijt van, van het gene wat er na gebeurde, dat was pijnlijk geweest voor hem, en voor Kenley. Uiteindelijk opende hij zijn ogen en keek hol voor zich uit, het was voorbij. Alles wat hij misschien nog had willen doen met Kenley op een goeie manier dan, kon nu niet meer door zijn eigenste stomme schuld. Brandon was een arrogante zak geweest tegen over haar, iemand naar wie het beeld van die typische populaire wel naar toe kon gaan, en hoewel hij het in het begin toch geprobeerd had. Kon hij niet arrogant zijn, of toch niet in de felle mate. Heel plots voelde hij een zachte stof tegen zijn wang aankomen, zo snel hij kon keek hij naar opzij. Kenley.. Huiverend haalde hij adem, wou bijna naar achteren stappen tot hij plots haar armen om hem heen voelde. Wat deed ze nu? Waarom bleef ze niet weg? Was ze hier al lang? Had ze hem zien twijfelen? Miljoenen zaken vulde zijn hoofd, maar hij kreeg geen antwoord. Wat klunzig bleef hij staan met zijn armen naast zich. Wat moest hij nu doen? Zijn blik was voor zich uit gericht, haar zachte haren streken langs zijn wang heen, dit ene moment bracht hem nog meer van zijn stuk.’Kenley,’ Fluisterde hij zachtjes. Was hij niet duidelijk geweest toen hij zei dat het niet kon? Toch kon hij er niet tegen dat ze hem los liet. Haar vraag zou hem in andere omstandigheden doen lachen. Maar nu staarde hij haar enkel met een verloren blik aan. Alsof de jongen juist zijn hele familie was verloren. Brandon bracht zijn hand kort naar haar wang en streek vervolgens ook even enkele haren uit haar gezicht. Hij zette al gauw een pas naar achter en liet zich vervolgens neervallen in een van de zitzakken. De jongen had zijn blik gevestigd op de grond, hij durfde haar niet eens aan kijken. Hij was bang, bang dat ze zou uitvallen tegen hem, iets wat ze mocht doen off course, maar toch wou hij daar niet aan denken dat was gewoon te pijnlijk. ‘Wat doe je hier?’ Bracht hij schor uit. Zijn hele lichaam stond op ontploffen, hij wou niet dat ze hier was, dat ze hem zo zag. Aan de andere kant moest hij haar nu wel vertellen over alles, ook al viel dat hem nog steeds uitermate zwaar. Brandon probeerde zijn tranen dit keer toch binnen te houden, dit wou hij helemaal niet. Op welke freaking manier moest hij haar nu vertellen dat hij terminaal ziek was? Dat was het gene waarom hij haar die ene bewuste avond had verteld dat het niet kon, ze zou gekwetst zijn door de woorden, ze zou hem niet kunnen loslaten als het nodig was. Een zucht schoof over zijn lippen, en voor heel even keek hij haar smekend aan om naast hem te komen zien, of om op te rotten, dat mocht ze zelf nog bepalen.

Kenley keek op toen Brandon helemaal uit zijn gedachten schrok. Hij wilde naar achteren stappen maar, kon het niet opdat haar armen nog om zijn nek waren. Ze knuffelde hem en ze voelde dat Brandon er maar slapjes bij stond. Ze slikte en liet hem maar los. Hij wilde haar niet dat is waar. Ze keek verlegen naar hem toen hij haar naam fluisterde. Ze zag de verloren blik in zijn ogen. Kenley wilde er voor hem zijn ook al had hij haar pijn gedaan. Ineens zag ze Brandon’s hand naar haar wang toe gaan. Ze voelde zijn hand de hare strelen. Ze wilde hem vast pakken maar, deed het toch niet. Daarna stapte Brandon achteruit en liet zichzelf in een zitzak vallen. Kenley keek hem ongemakkelijk aan. Ze wist nu niet wat ze moest doen. Hem troosten? Of juist nu weggaan. Brandon keek haar niet eens aan, zelfs niet toen hij sprak. Kenley’s hart schokte toen zijn woorden zo hard maar toch ook zo gevoelig over kwamen. Ze trilde lichtjes en sloeg haar armen over elkaar. Nu leek het net alsof ze zichzelf knuffelde. Zo stond ze meestal al ze zich ongemakkelijk voelde. Ze beet op haar lip. Moest ze het nu zeggen. Ik kwam hier om je te vergeten stomme zak, dacht ze. Ze schrok er zelf van want, dat vond ze hem juist niet. Ze wilde bij hem op schoot gaan zitten en dat hij zijn armen om haar heen zou slaan en zeggen dat het goed kwam. Ze slikte maar, bleef stil. Haar ogen vulde zich langzaam met tranen. Ze snifte even en veegde met haar mouw langs haar neus. Ze keek nu ook wanhopig naar de grond. Ze kon het niet zeggen dat ze hem haatte of een zak vond. Ze kon ook niet zeggen dat ze hier was om hem te vergeten want, het zou toch niet lukken. Ze liep naar hem toe en ging gewoon op zijn schoot zitten. Ze sloeg haar armen om hem heen en legde haar hoofd op zijn schouder. Tranen maakte zijn schouder vochtig en snikte tegen hem aan. ’Waarom haat je me ineens zo,’ snikte ze. Ze klemde zich strakker om hem heen. Ze wilde hem niet kwijt of verlaten of vergeten. Ze wilde bij hem zijn. Ze voelde Brandon’s sterke spieren in zijn schouders. Ze slikte en liet haar halve wurg greep los. Niet dat ze hem zou kunnen wurgen want, zo sterk was ze niet. Ze ging met haar hand door zijn haar. ’Wat heb ik gedaan dat je niet bij me kan zijn,’ fluisterde ze nu met waterige ogen. Met haar andere hand friemelde ze nerveus aan zijn blouse. Ze durfde niet meer in zijn ogen te kijken. Het was gewoon te pijnlijk. Eigenlijk was ze best stom, wilde ze nu nog een keer horen dat hij haar niet moest? Maar Kenley kon hem gewoon niet laten gaan..

Brandon staarde nog steeds voor zich uit. De jongen moest alles onderdrukken wat hij nu voelde, iets wat moeilijk ging maar hij gooide zich er toch helemaal voor. Vanuit zijn ooghoeken keek hij toch enkele malen naar haar, hij wou dat ze vertrok, maar tegelijk ook dat ze bleef. Zij was diegene die hij nodig had, al drong dat niet tot zijn kokosnoterige kop door. Ergens hoopte hij dat ze zich gewoon opeens zou omdraaien en zou weg lopen, hem nooit meer aan keek en hem vergat. Maar dat zou ze niet kunnen, en hij zou er niet mee kunnen leven dat ze hem zo behandelde. Wanneer hij haar eindelijk een geluid hoorde maken dat hem helemaal niet aan stond keek hij toch naar haar. Zag hij nu tranen? Meteen fronste hij en voelde hoe zijn hart tot helemaal in zijn schoenen weg zonk. Verbijsterd dat ze tranen om hem liet beet hij op zijn onderlip. De move die ze vervolgens maakte, was alles behalve wat hij wou dat ze deed. Compleet gedesoriënteerd door haar liet hij zijn armen voor enkele seconden naast zich hangen, voelde de tranen die op zijn shirt terecht kwamen. Was ze nu echt van plan om dit te doen? Om hem verder te breken? Tranen vormde zich in zijn ogen, maar hij slikte ze weg. Dit zou hij haar niet laten zien, dat kon hij niet. Haar greep versterkte wanneer ze de woorden had gesproken. Waarom hij haar haatte? De enigste wie hij hier haatte was zichzelf, omdat hij van haar was gaan houden, hij kon zichzelf enkel en alleen daarom al van het leven beroven. Maar dat zou zijn zus hem niet toestaan, en Kenley al even min. Aarzelend staarde hij haar aan wanneer ze hem losliet. Voor even sloot hij zijn ogen wanneer hij haar hand door zijn haar voelde strelen. Dat voelde zo goed! Voorzichtig bracht hij zijn trillende hand naar haar wang toe, streek de tranen zachtjes weg en dwong haar vervolgens om hem aan te kijken. Zo dat ze kon zien dat zij niet alleen in pijn leefde. ‘Je deed niets Kenley, helemaal niets. Dit ligt volledig aan mij.’ Begon hij met spreken waarna hij zijn armen vervolgens om haar heen legde, zijn blik nog steeds niet los makend van de hare. ‘Ik zou willen dat je me haat, me veracht, me zelfs doodwenst, dat zou alles alleen maar makkelijker maken voor ons beide.’ Zijn stem klonk iets harder, maar nog steeds klonk zijn stem zo zacht, zo gebroken. ‘Ik ga je op een moment kwetsen Kenley, zoals ik iedereen die ik ken ga kwetsen. Ik wil niet dat je denkt dat het jouw fout is, want geloof me dat is het zeker niet. Maar om een bepaalde reden wil ik je toch bij me, al wil ik langs de andere kant dat jij verder gaat met iemand anders.’ Wat hij allemaal uitkraamde, de jongen meende elk woord er van, ook al besefte hij amper wat hij aan het zeggen was. Andere jongens zouden niet zeggen tegen het meisje waarvan ze hielden dat ze verder moest leven met een ander, die zouden vechten voor haar, haar nooit meer willen los laten. Maar hij kon er niet voor vechten, op een begeven moment zou hij haar gedwongen moeten loslaten. Behalve als het in zijn hoofd allemaal weer goed kwam, maar die kans was klein en dat besefte hij maar al te goed.

Kenley zat op Brandon’s schoot. Ze had zichzelf nog steeds tegen hem aangedrukt. Ze wilde zo graag bij hem blijven en daarom klampte ze zich aan hem vast. Ze luisterde naar wat hij zei. ’Waarom zou je dat willen. Ik snap het niet!,’ sprak ze hopeloos uit. Kenley voelde zich zo machteloos nu. Ze luisterde weer naar wat Brandon tegen haar zei. Haar hart sloeg over toen hij zei dat hij haar wilde maar, voelde het weer in de grond zakken toen hij zei dat ze iemand anders moest zoeken. Ze wilde geen ander! Ze wilde hem! Ze legde haar wang tegen zijn borst, het voelde zo goed. Maar.. maar wat is er dan dat je iedereen gaat kwetsen maar, toch bij me wil zijn,’ sprak ze stamelend uit. Ze legde haar armen weer om zijn nek. Nu ze wit dat hij haar ook wilde kon ze het niet laten. ’Ik wil bij je zijn! Wat zou er nou zo erg kunnen zijn dat je niet bij mij kan zijn.,’ sprak ze achteloos aan hem. Ze bleef tegen hem aan zitten. Ze hoorde zachtjes zijn hart hard kloppen. Hij zat ergens mee maar, wilde het haar niet zeggen. Het deed wel pijn dat hij het niet wilde vertellen tegen haar. Maar ze kon niks bedenken wat het zou zijn. Ze deed een pluk haar achter haar oor. Ze groef haar gezicht nu in zijn nek. Ze rook zijn cologne en trok even haar mondhoeken op bij de bekende geur. ’Brandon.. Ik wil zo graag bij je zijn en je gelukkig maken. Maar, waarom komt het dan over dat als ik weg ben dat je alleen maar ongelukkig bent,’ sprak ze uit het niets. Ze kon niet geloven dat ze haar gedachte gewoon hard op zei. Ze keek hem nu diep aan in zijn ogen. Ze kon zich niet helpen en voor ze het wist had ze haar lippen op de zijnde gedrukt. Haar zachte kleine hand ging naar zijn wang en gleed langzaam door zijn haar weer terug naar zijn nek. Kenley ging er maar voor want, wie weet was dit wel de laatste keer dat ze hem kon zoenen. Misschien wel fout om van zo’n situatie gebruik te maken, maar dat kon Kenley nu even niet schelen. Haar tong verliet langzaam zijn mond en keek hem liefdevol aan. Wat zou er door de jongen heen gaan om haar te laten denken dat hij haar niet moest. En tegen haar te zeggen dat ze beter af was met een ander..?

Brandon beet op zijn onderlip. Waarom moest hij ook weer hier heen zijn gekomen? Waarom was ze hier? De jongen wou haar niet kwetsen, hij wou voor haar zorgen maar het kon niet. Voor even wreef hij door zijn haren en sloot zijn ogen. Nee, hij wou dat ze verdween, dat hij kon verdwijnen en nooit meer verschijnen. Zijn ouders hadden hem hier nooit heen mogen sturen, nooit niet. Brandon had zijn zus al pijn gedaan, en voor hem was dat op deze moment genoeg. Hij wou haar van zich afduwen, wou weg lopen maar hij vond zijn kracht er niet meer voor. Huiverend haalde de jongen adem en zuchtte even. Op de woorden wat er zo erg zou kunnen zijn dat hij niet bij haar kon zijn grijnsde hij even. Niet de juiste moment, maar in zijn hoofd was het een hele warboel en dit was gewoon de vraag van vandaag die het bij hem deed. Huiverend haalde hij adem, zijn ogen keken recht voor hem uit. Momenteel durfde hij haar niet aankijken, uit angst, in zijn achterhoofd zat hij met de gedachte dat ze zou te weten komen wat hij had door enkel en alleen maar in zijn ogen te kijken. Wanneer haar lippen heel plots de zijne raakte keek hij verbaasd op, zijn hand baande zich een weg naar haar wang terwijl zijn andere met een lok haar van der speelde. Zijn hart sloeg sneller dan eerst, zijn hoofd bonsde van de hoofdpijn maar het maakte niets meer uit. Dit was gewoon een van die momenten die hij moest koesteren met haar. Toen hun lippen elkaar loslieten keek de jongen haar voor enkele seconden aan, en stond daarna meteen op. ‘Wil je echt weten wat er met me is, waarom je niet bij me mag zijn?’ Zijn stem klonk zwaar, iets wat enkel en alleen maar kwam door dat hij zuurstoftekort leek te hebben. Hij wou het niet vertellen, nog niet. Maar wat moest hij nu? Ze dwong het bijna om te zeggen. De jongen slikte en staarde haar voor een lange tijd aan, op zijn voorhoofd waren kleine zweetdruppels onstaan hoewel het niet eens warm was leek zijn hoofd toch te gloeien. Door het feit dat hij te snel was opgestaan, begon de jongen gevaarlijk te duizelen en voor hij het wist lag hij neer op de grond, zijn ogen gesloten, zijn lichaam trillend en zijn hoofd leek wel aan een inmense hitte te worden tentoongesteld. Heel lang duurde het niet of het licht ging voor hem uit, en de jongen belandde in zijn onbewustzijnde.

Brandon keek haar niet eens aan. Hij zat echt ergens mee. Hun zoen was weer magisch. Ze voelde hoe zijn hand bij haar wang zat en de andere met een pluk van haar haar speelde. Ze voelde zich altijd het gelukkigst als ze bij hem was. Brandon’s ogen boorde zich in de hare. Daarna stond hij op waardoor zij van zijn schoot afgleed. Ze wilde niet weg bij hem ze wilde naar hem toe gaan en weer vast houden. Ze werd alleen onderbroken door Brandon’s woorden. Ze zuchtte diep, zijn stem klonk zwaar. ’Ja, alsjeblieft,’ sprak ze tegen hem. Ze keek hem aan. Had hij haar wel gehoord. Hij leek te duizelen op zijn benen. ’Brandon?,’ sprak Kenley bezorgd. Voor Kenley het wist zag ze Brandon in elkaar zakken en trillend op de grond liggen. Kenley liet even een gil van schrik horen. Zijn ogen waren dicht en zijn hoofd voelde super warm. Kenley liet zich bij hem naar vallen met tranen die over haar wangen stroomde. Ze haalde haar neus op en probeerde Brandon wakker te schudden. Kenley riep meerdere malen zijn naam maar, niets hielp. Ze pakte Brandon’s mobiel uit zijn broekzak aangezien de hare op haar kamer lag. Ze toetste helemaal overstuur het alarm nummer in. Haar stem trilde en je kon niet meer normaal praten van de schok. ”U spreek met het alarmnummer. Wat is uw probleem?,” hoorde Kenley. Ze snikte hevig en slapjes porde ze Brandon. ’Mijn vriend.. hij.. hij.. hij is in elkaar gezakt! Ik weet niet wat die heeft!,’ sprak ze wanhopig. Kenley snotterde hevig en klampte zich vast aan Brandon. ’Wat is u naam? Waar bent u?,’ hoorde ze de mevrouw zeggen. Het kwam allemaal niet binnen bij Kenley. ’Ik.. ik..,’ stamelde ze. ’Adem rustig in en uit.. Rustig maar..,’ hoorde ze de mevrouw zeggen. Kenley was helemaal door de war. ’Brandon.. Brandon..,’ sprak ze wanhopig tegen hem. ’Brandon Sullivan? Meisje je moet heel snel zeggen waar je bent!,’ hoorde ze de mevrouw aan de telefoon zeggen. Kenley keek op, ze kende Brandon daar? Dus hij was al bekend bij het alarmnummer? ’Monica… The roof,’ stamelde ze. De mevrouw zei dat ze al onderweg waren en hing op. Kenley liet het mobieltje naast zich vallen en stortte zich op Brandon’s levenloze lichaam. Please, verlaat me niet, dacht ze. Kenley stond nu doodsangsten uit. Waarom was hij daar al bekend en wat zou hij dan hebben. Zou dit de reden zijn? Kenley was zo in gedachten dat ze pas merkte dat de ambulance broeders er waren toen ze haar van hem aftrokken. Ze werd gelijk opgevangen door een mevrouw waarbij ze hevig begon te huilen. Ze hoorde een aantal termen en zag als vaag door haar waterige ogen. Ze zag Brandon’s lichaam schokken toen ze hem reanimeerde met dat apparaat. Uiteindelijk kalmeerde ze wat meer toen ze iets van stabiel hoorde. Ze liep mee met de mevrouw die achter de ambulance broeders aan liepen met Brandon op een brancard. Ze tilde hem voorzichtig te trap af. Ze rolde Brandon door de gangen van de slaapvertrekken. Mensen keken raar op en zag je met elkaar smoezen. De meeste kende hem wel. Kenley reed mee naar het ziekenhuis en volgde Brandon overal. Hij was stabiel dus, ze hadden hem in een kamer gezet. Hij zou daar zijn slaappillen en pijnstillers uitslapen. Kenley zat naast zijn bed in een grote fauteuil. Ze had van de zuster gehoord gekregen wat Brandon had. Hij had een hersentumor, het was even schrikken maar, het verklaarde veel. Maar Kenley wilde nog steeds bij hem zijn. Ze hield van hem en ze zou hem niet alleen hier door heen laten gaan. Ze had eten en een deken gekregen. Ze zat nu opgekruld in de stoel. Feitelijk was het haar schuld dat Brandon was in gestort. De dokters hadden gezegd dat hij door te veel stress was ingezakt. Zijn bloeddruk was verhoogd en daardoor was dus tumor gaan knellen. Die druk konden zijn hersens niet aan. Ze zat verdrietig naast Brandon, hopend dat hij wakker zou worden. Zijn hart was er zelfs mee gestopt! De zuster bracht haar warme thee en voor Kenley nog kon bedenken dat er iets in had kunnen zitten voelde ze haar ogen slaperig worden. Ze vond wel dat de thee opmerkelijk zoet was. Het regelmatige gepiep van Brandon’s hart liet haar vallen in een diepe zorgeloze slaap.

De jongen werd steeds verder verwijdert van de samenleving, zijn oogleden waren te zwaar geworden om weer te kunnen openen. Ademen deed hij nog heel zwak, zijn hartslag was moeilijk voelbaar, maar dat was nog steeds aan het slaan in zijn borstkast. Waar de jongen zich nu in zijn onderbewustzijn bevond wist hij niet, maar het was een plek waar hij nog nooit geweest was, en toch zag hij zoveel bekende van hem, maar deze leken hem niet te kunnen zien. Brandon zweefde tussen de geestenwereld en de wereld van de levende. Er was iets wat hem in leven hield, maar als noch was er ook iets wat hem daarheen trok. Hoe zwak moest zijn voorkomen hier nu niet zijn? Kenley zou vast door het dolle heen gaan, en dan niet op de goeie manier. Hij wou kunnen opstaan, wou haar een knuffel kunnen geven maar hij kon het niet. Zijn lichaam werkte niet meer mee, alleen zijn geest.
Zijn lichaam rustte inmiddels op een zacht bed, hij was van zijn kleren ontdaan en had nu zo’n verschrikkelijke ziekenhuisjapon aan. Zijn ogen waren nog steeds gesloten, het leek werkelijk alsof de jongen dood was. Maar de monitoren die aan hem verbonden waren gaven iets anders aan, tenzij hij echt dood was maar dat zou niet gebeurd zijn, toch? Op zijn gezicht zaten enkele schrammen van de val die hij had gemaakt. Zijn ademhaling was inmiddels weer in gang geschoten, eveneens als zijn hartslag, dus lang zou het voor hem niet meer duren voor hij wakker werd. Een verpleegster kwam de kamer binnen en deed een van de ramen open zodat het niet zo verstikkend heet zou zijn in de kamer en zodat hij sneller bij zinnen was. De jongen had zich nooit zo hard mogen op boeien, dan was dit niet gebeurd. Hij had het gewoon allemaal rustig moeten uitleggen, maar hij had het uiteindelijk toch niet gekunnen, en de stress die al in zijn lichaam had gezeten, had zich op dat bepaald moment verdriedubbeld en daardoor was hij tegen de vlakte gegaan. Na ongeveer een klein uur, opende hij met moeite zijn ogen. Al sloot hij deze meteen weer door het felle licht van de kamer. Na enkele seconden opende hij deze weer en staarde hij naar het witte plafond. Hoelang lag hij hier al niet? En was zijn zus al op de hoogte gebracht van het feit dat hij binnen was gebracht? En waar was Kenley? Brandon wist dat het hem een grootste moeite zou kunnen voor zijn hoofd naar opzij te draaien, dus hij bleef maar gewoon liggen. Afwachtend tot hij haar tevoorschijn zag komen, of iemand anders. Een middelmatige jongere zou in paniek schieten als die hier lag, maar hij was het inmiddels al zo gewoon. Wanneer hij de deur hoorde opengaan en al heel snel een van de dokters die hem bekend waren tot bij hem komen. Deze schreef kort de nummers die op de monitoren stonden op. ‘Waar is Kenley?’ Sprak de jongen met een brakke stem tegen de dokter. Deze wees naar de stoel naast zich en verdween vervolgens ook weer meteen. Aangezien het meisje zelf niet reageerde sliep ze dus ook waarschijnlijk, dan was het ook niet aan hem nu om haar te gaan wakker maken. Dat zou hem toch al amper lukken aangezien hij niet eens stem deftig kon gaan gebruiken op de moment. Dus het was gewoon wachten tot zij zou wakker worden en hem dat ook duidelijk maakte op een of andere manier.