Singing, that aint my thing

Vince pen tikte rustig op het ritme van de muziek mee, terwijl hij bestuderend naar zijn blaadje keek. Het was een van de weinige lessen waar muziek hard op door de klas toegestaan werd. De stem van het meisje ging alleen pal langs hem, hij was zo bezig met zijn tekst. Zijn muziek leraar was zo leuk geweest om iedereen als opdracht te geven om zelf een liedje te schrijven. Dat was goed voor je creativiteit, oke daar kon hij nog wel mee leven. Maar dat iedereen het zelf ook nog voor moest brengen, het gaf wel grappige gezichten want sommige konden totaal niet zingen. Hij zelf ook niet vond hij, tenminste hij had nooit echt gezongen, ja eens aan een kamp vuur toen hij lam zat was. Dus echt wetend als hij kon zingen wist hij niet. Zijn ogen gleden nog eens over de letters hij kon het lied eigenlijk al uit zijn hoofd maar hij wilde niet dat hij dadelijk ineens de tekst niet meer kon. “Vince, wat vond je er van” Met een ruk keek Vince omhoog van zijn blaadje naar meneer bock. “Uuhm, wat. Oowh wacht jah heel mooie muziek.” Natuurlijk had die vent meteen door dat hij niet had opgelet. “Omdat je niet hebt opgelet mag jij nu “. De moed die hij normaal altijd had zonk in zijn schoenen, oke nu was het moment dat hij zich zelf voor schut zou zetten. Zijn gezicht bleef echter strak en met een zelf verzekerde houding, wat hij nu niet was, liep hij richting de microfoon. Maar voor hij daar was gaf hij een cdtje met zijn muziek aan de leraar. “Ik haat je nu officieel” siste hij door zijn tanden, maar knipoogde erbij. Hij en Bock geinde altijd met elkaar. Misschien kwam dat omdat Meneer bock zelf ook enkele jaren heeft gediend en precies wist hoe hij zich voelde. Zijn schouders recht op, en zijn verstand op nul, zo heeft hij enkele keren ook een kind neer geschoten de eenigste manier om iets gedaan te krijgen zonder dat je er te veel van mee kreeg. “Nou hier ga ik da me zelf voor schut te zetten. Mijn nummer heet Hero of war” . Veel kinderen zuchtte ze dachtte meteen weer, hij weer met zijn oorlog. Hij knikte naar de leraar die op play duwde, enkele tellen later begon de muziek te spelen. Zijn stem begon, gek genoeg zuiver waarvan hij zelf ook nog verbaasd van was dat het goed klonk.

He said,
"Son, Have you seen the world?
Well, what would you say If I said that you could?
Just carry this gun and you'll even get paid"
I said, "That sounds pretty good"

Black leather boots
Spit-shined so bright
They cut off my hair but it looked alright
We marched and we sang
We all became friends
As we learned how to fight

A hero of war
Yeah that's what I'll be
And when I come home
They'll be damn proud of me
I'll carry this flag
To the grave if I must
Because it's flag that I love
And a flag that I trust

I kicked in the door
I yelled my commands
The children, they cried
But I got my man
We took him away
A bag over his face
From his family and his friends

They took off his clothes
They pissed in his hands
I told them to stop
But then I joined in
We beat him with guns
And batons not just once
But again and again

A hero of war
Yeah that's what I'll be
And when I come home
They'll be damn proud of me
I'll carry this flag
To the grave if I must
Because it's flag that I love
And a flag that I trust

She walked through bullets and haze
I asked her to stop
I begged her to stay
But she pressed on
So I lifted my gun
And I fired away

And the shells jumped through the smoke
And into the sand
That the blood now had soaked
She collapsed with a flag in her hand
A flag white as snow

A hero of war
Is that what they see
Just medals and scars
So damn proud of me
And I brought home that flag
Now it gathers dust
But it's a flag that I love
It's the only flag I trust

He said,
"Son, have you seen the world"?
"Well what would you say, if I said that you could?"

Het was een vrij gevoelig liedje, waar hij terwijl hij het zong meteen weer terug dacht aan de vreselijke dingen die hij had mee gemaakt. De tranen stonden ongemerkt in zijn ogen, niet dat hij echt huilde maar hij voelde ze wel prikken. Hij wachtte geduldig op het commentaar af, tenminste dat leek zo. Eigenlijk was hij vast blijven hangen bij het beeld van een collega en tevens een vriend va hem. Deze lag in de kist met een kogel door zijn kop, geen vijandelijke kogel. Nee! Een kogel van zich zelf, hij had zich zelf enkele weken na hun missie dood geschoten. Na dat hij terug was gekomen was hij niet meer het zelfde, hij was veranderd, tot alle gevolgen van dien. Zijn verloofde had hem uit huis gegooid hij was een zuiplap geworden en in een van zijn dronken buien had hij zich zelf neer geschoten. Het hele commentaar liep langs hem heen. Hij knikte alleen maar wat en liep in gedachten als een zombie terug naar de tafel. Tenminste dat was de bedoeling, hij voelde een wee gevoel opkomen en zijn maag keerde om. In plaats van te gaan zitten liep hij bijtend op zijn lip om zijn maag inhoud binnen te houden door naar de wc’s die om de hoek van de gang lagen. Daar kwam zijn cornflakes van vanochtend weer naar boven. Hij zou dit dadelijk aan iedereen ontkennen, zelfs aan Eloisa, aan de leerlingen leraren schoolpsychologen. Dit had zo zijn reden , hij zou dan misschien te horen krijgen dat hij ptts had, en dat het ergste zou gebeuren dat hem kan over komen dat hij niet meer mocht dienen. En iedereen had dan medelijden met hem , dat was dus ook echt een ding dat hij niet kon hebben. En hij wou Eloisa niet bang maken, ze had al genoeg aan haar hoofd. Echt zin om terug naar de klas te gaan had hij niet, hij kon beter voor die 10 minuten gewoon naar zijn kluis gaan en spullen opbergen en dan pauze gaan vieren. Zijn kluisje was vlak bij de wc’s en ook nog geen enkele meters bij het muziek lokaal vandaan. 129 was zijn kluisje, hij opende hem iets wat met een chagerijnige blik , gooide zijn boeken erin. Hij keek verbaasd op toen hij muziek hoorde en een andere jongen hoorde zingen. Shit! Zijn gezang was dus ook hier te horen geweest, hij keek even rond, gelukkig hadden maar enkele mensen het gehoord. . Zijn gezicht was al weer in de plooi getrokken. Maar van binnen voelde hij zich nog steeds niet helemaal goed. Tijd voor een sigaret, maar naar buiten gaan was niet echt een top idee aangezien het regende, iets wat weinig voorkwam hier. In de gangen roken was eigenlijk niet toegestaan, maar het maakte hem niet veel uit, voortijdig de les verlaten was ook niet toegestaan. Hij haalde een gehavende zippo tevoorschijn en stak zijn sigaret aan. Grettig haalde hij een hijs, het was even geleden dat hij er een had gerookt, Eloisa was er namelijk niet zo blij mee dat een van zijn slechte gewoontes niet was weg gegaan. Het waren geen 10 minuten dat de les nog duurde maar 3 . Want hij was nog niet helemaal klaar met zijn sigaret toen de deur van het muziek lokaaltje open ging, veel mensen liepen naar buiten.

Het liedje. <-- klikjuh

Ise zat verveeld voor haar uit te kijken. Ze had nu muziek en ze moesten een tekst schrijven en het nog zingen ook nog. De meid die nu bezig was klonk flink vals. Maar toch was de tekst goed. Ise boog zich over haar werk en keek nog even alles over. Ze wou het goed doen. Haar tekst ging over de liefde. Gewoon omdat ze er van hield. Niet dat ze zelf nu een liefde had. Nee dat kon ook niet. Als ze een liefde had dan zat die gene in Griekenland. Ise wist dan bijna zeker dat de afstand hun niet bij elkaar hield. Eigenlijk had ze nog nooit een echte liefde gehad. Ja op de basisschool had ze wel eens een vriendje gehad. Maar dat was niet meer dan handje vast houden, kusjes geven op de wang en briefjes sturen. Dus daar had ze ook niks aan. Ze was gewoon verliefd op de liefde. Ise keek op toen het meisje klaar was. Ze begon als eerst te applaudisseren en al snel volgde er een paar leerlingen haar voorbeeld. Daarna boog ze zich weer over haar papier heen. Ze keek op toen een jongen begon te zingen het klonk mooi ook de tekst was mooi. Toen de jongen klaar was klapte ze weer. Even verbaast keek ze de jongen naar die het lokaal uit liep. Ze keek al snel weer naar haar papier en was blij toen de les klonk. Ze moest het volgende les uur wanneer ze Muziek hadden pas. Ze was blij want ze twijfelde toch over de tekst. Ise deed de papier in haar tas en deed die om haar schouders heen. Ise schoof de stoel naar voren en liep het lokaal uit. Het was aardig druk op de gang. Ze was op weg naar haar kluisje toen ze de jongen zag die weg was gelopen. Ise liep er heen en keek hem aan. Hij wist toch wel dat hier niet gerookt mocht worden? Hey gaat het welVroeg ze bezorgt. Een accent liet horen dat ze niet van hier was. Ise zag een leraar aan komen. Zonder naar te denken pakten ze de sigaret af gooide hem op de grond en ging er met haar voet op staan. Ze keek de leraar na en keek toen naar de jongen. Sorry maar er kwam een leraar langsZei ze schouder op halend. Daarna pakte ze de sigaret van de grond en mikte hem in de prullenbak. Je klonk goed daar straks.Bekende ze.

Vince zijn ogen gleden over de mensen die langs liepen, misschien kwam hij Eloisa tegen. Ze waren beide druk geweest en hadden elkaar al een paar dagen niet gezien, dat viel Vince wel zwaar want nu hij net terug was van een half jaar training wou hij zo veel mogelijk tijd met haar doorbrengen. Vince nam afwezig een hijs aan zijn peuk en blies even later de rook uit, die die eerst over zijn longen had laten gaan. Veel mensen hadden wat tegen roken, je zou er eerder van sterven. Maar hem gaf het de rust in zijn hoofd die hij af en toe nodig heeft, en eerder dood gaan? Het kon best zijn dat hij morgen naar een of ander land heen moest en dat hij een kogel door zijn kop kreeg, of erger. Hij leefde nu en hier daar moest hij aan denken. Ze vroegen hem wel eens “maar jij zit toch in het leger? Dan heb je toch een goede conditie nodig” ja die had hij ook, en roken verminderde daar niks aan. Bijna iedereen rookte bij de Rangers, je moest toch wat te doen hebben als je op wacht stond. Vince werd uit zijn gedachten getrokken door een vrouwlijke stem die hij niet herkende. Ze vroeg of met hem ging, natuurlijk wel, hij leefde nog had zijn ledematen nog wat kon er dan slecht aan hem zijn. Ze bedoelde natuurlijk wat er in de muziek les was gebeurd, waarom hij zo hevig reageerde. Dat wist hij zelf ook niet, soms kon hij zich toch zo aanstellen. Dan wist hij zelf niet eens meer wat er aan de hand was, alsof er iets door sloeg. Net als die keer in het restaurant met Eloisa, toen hij doorsloeg omdat hij een stel Irakezen zag. “Jah, ik stelde me een beetje aan” zei Vince tegerlijkertijd liet hij wat rook uit zijn mond ontsnappen. Nog voor Vince het doorhad lag zijn half opgerookte peuk op de grond. Hij keek het meisje chagrijnig aan toen ze zich verontschuldigde en haar rede gaf. “De leraar had het toch te druk om mij aan te spreken” zij Vince iets wat nors. Hij kon het niet hebben dat het meisje zomaar zijn halve peuk op de grond sloeg. Niet dat hij geen nieuwe kon betalen maar gewoon uit principe. Hoewel Vince het niet erg leuk vond had hij geen zin om ruzie te maken, daarom vermande hij zich en deed net alsof er niets gebeurd was. “Ben jij al geweest met dat muziek gebeuren of moet je nog” vroeg hij, zodat het leek dat hij geïnteresseerd in haar was . Hij was nog steeds een beetje boos omdat hij nu nicotine te kort zou krijgen, maar daar moest hij zich maar even over heen zetten. Vele zouden dan weer lastig gaan doen en zeggen wat als je op missie bent, daar had hij zijn antwoord vaak al op klaar. Adrenaline is een betere drugs dan nicotine.

“Jah, ik stelde me een beetje aan” Ise keek hem bedenkelijk aan en zwaaide de rook weg die naar haar toe kwam. Ze had een hekel aan dat troep. Hoe zo je stelt je aan. Soms kunnen nummers nog al gevoelig zijn. Voor al als het echt een betekenis heeft.Zei ze. Ise wist zeker als zij haar nummer had gezongen dat ze het ook niet droog hield. Waarom wist ze niet. Maar sommige dingen deden haar gewoon huilen. En al helemaal nu haar ouders overleden waren. “De leraar had het toch te druk om mij aan te spreken” Ise hield haar schouders op en keek hem aan. Wou je anders gaan dokken voor het activeren van de rookmeldersVroeg Ise. Iedereen wist dat je niet moest roken binnen. Maar waarom deed deze jongen het dan wel. Misschien om stoer te doen. om op te vallen. Maar daar leek het anders niet op. “Ben jij al geweest met dat muziek gebeuren of moet je nog Nee ik moet nog. Ise zuchtte en keek even om haar heen. Snel keek ze wat voor een les ze nu had en gelukkig had ze een tussenuur anders was ze nu te laat. En ze had geen zin om in haar eerste week te laat te komen.

Vince haalde zijn schouders op, hij kon anders ook altijd zijn emoties goed in bedwang houden, waarom dit keer niet. Hij kon zich vaak zat groot houden tegen over de rest. Hij was vaker gekweld met die gedachten die hij had gehad, en nu moest hij zich dus aanstellen. Hij praten niet graag over zijn emoties. Vince was al gauw weer over zijn weg gegooide peuk in en bedacht dat hij eigenlijk inderdaad niet over de rookmelders had gedacht. Een kleine grijns kwam op zijn gezicht tevoorschijn en zei “ Ik kan hard rennen”. Hij wist natuurlijk dat geen goed antwoord was, en als het zou gebeuren had hij zeker voor de gevolgen klaar gestaan. “Maar voor mijn rook ooit bij een van de rookmelders zou komen was hij al lang weer uit” zei hij terwijl hij met 2 van zijn vingers de platfond af wees. De dicht bijzijnde rook melder was op de hoek van de gang. “Niet dat ik me mening door wil dringen natuurlijk” zei hij. Ze mocht vinden wat ze wou, en ze had misschien wel een beetje gelijk, Maar het regende en hij had alleen een t shirt aan. Zijn eigenschuld hij had zich beter moeten voor bereiden maar toch, it happened.
Ze moest nog zingen “Nou suc6 daarmee, heb je je tekst al af?” vroeg hij haar. Hij zou eigenlijk naar de gym les moeten, maar omdat hij er voor had gepleit om vrij stelling te krijgen omdat hij al genoeg sportte en liever dat uur aan studie wou besteden vond hij wel dat hij het kon skippen.

“ Ik kan hard rennen” Ise schudde haar hoofd. Hij deed het en dan ging hij er nog vandoor ook nog. Jongens soms begreep ze er niks van.
“Maar voor mijn rook ooit bij een van de rookmelders zou komen was hij al lang weer uit” Ise keek naar de plek waar zijn vingers naar toe wees. En even werd haar gezicht rood. OZei ze. “Niet dat ik me mening door wil dringen natuurlijk” Ise beet even op haar lip en keek toen de jongen aan. Dat lijkt er anders wel op. “Nou suc6 daarmee, heb je je tekst al af?” Ise knikte en dacht na. Ja ze had hem gelukkig af. Maar ze twijfelde of de tekst wel goed was aangezien ze niet hier vandaan kwam.

-sorry moet nu gaan daarom is hij zo kort-

Blijkbaar nam Ise zijn reactie veel te serieus op, natuurlijk zou hij voor zijn gedrag op draaien. Hij zou niet meer net als vroeger weg lopen voor zijn problemen. Hij zou ze te oog staan en volwassen afhanden. Zou hij straf hebben gekregen dan zou hij die volgen. Waarschijnlijk was ze nog steeds gepikeerd over zijn woorden want ze reageerde nog steeds bot. Pas toen hij over haar muziek begon veranderde haar houding. Ze leek onzeker, dat kon hij goed begrijpen dat was hij ook over zijn tekst. “Zullen we ergens gaan zitten, en ik wil hem wel controleren voor je op fouten” zei hij vriendelijk. Hij hoopte dat ze dan anders over hem zou gaan denken en natuurlijk was het maar een kleine moeite om haar te helpen. Rustig liep hij richting de kantine, daar zou vast nog wel een tafeltje vrij zijn, op een tempo dat het meisje hem ook kon volgen.