Death is a funny thing..

De dood vind ik een raar iets.. Ze zeggen dat het onderdeel is van je leven. Sommige zijn bang voor die dag en anderen ontvluchten het, enzovoorts enzovoorts. Het is - inderdaad - iets ergs. Mijn zoontje stierf. Dat deed me nadenken. En wat is eigenlijk het punt van je leven op zijn volst leven, als je uiteindelijk toch maar dood gaat? Alles is dan voor niks geweest. Dat een kind van zijn moeder wordt weggenomen terwijl zij bidt op zijn of haar leven, is vreselijk.
Vele vragen zich af waarom dit gebeurt, waarom het zo oneerlijk is. Waarom sommige het leven hebben tot meer dan 90 jaar, en sommige maar tot 10 jaar? Sommige zelfs minder dan een paar maanden? Sommige niet eens op aarde, maar nog in de buik van hun moeder. Waarom leven we met andere mensen, als vele daarvan ons toch alleen voor hoopjes kattenkots uitmaken? Mensen laten je zo bagger voelen.
En het vreemde is, hoe ouder je wordt.. hoe minder vrienden je hebt. In de kleuterklas kende ik iedereen, mocht ik iedereen. Brugklas? Een groepje van 7 - 10 vrienden. Voordat je er erg in hebt, ben je helemaal alleen. Wat is dat voor een deal? Naarmate je ouder wordt, heb je juist meer behoefte aan vrienden. En als je 70 bent? Als je ouder wordt dan al je vrienden en je dochter/zoon schijt aan je heeft? Dan sta je er alleen voor. Ik wou dat ik kon blijven dromen, dat ik kon blijven in een plek waar als ik opgaf, het nog niet echt over was.

De training was voorbij, maar Zane had er niet echt bij kunnen zijn met haar gedachten. Dat probleem had ze wel vaker, maar ze wende er niet aan. Ze praatte er niet over, ze dacht er ook liever niet aan.. Maar zoiets bleef altijd in je gedachten hangen en soms had ze zo hard te neiging om in huilen uit te barsten midden in de klas. Maar niet iedereen hoefde te weten wat er aan de hand was.
"Zane!" riep een stem en ze draaide zich om terwijl ze haar gewone T-shirt aandeed. Een van de meisjes van het Cheerleader-team.. "Ja?" vroeg Zane toen aan haar. "Goed gedaan vandaag, maar gaat het wel? Het team maakt zich zorgen om je.." zei ze toen wat zachter. Ergens schrok ze wel, was het dan zo duidelijk geweest? Ze schudde haar hoofd toen even vluchtig. "Nee hoor.. Gewoon met cijfers en zo. Komt wel goed."

[Open voor iedereen ]

Adriana was net klaar met haar volleybal training en kwam de kleedkamer in lopen. "Goed gedaan vandaag, maar gaat het wel? Het team maakt zich zorgen om je.." zei één van de cheerleaders. Hij liep naar Zane. Ze liep naar Zane toe. 'Hey ja in de klas vragen zo ook al af wat er is' Zei adriana. "Nee hoor.. Gewoon met cijfers en zo. Komt wel goed." Zei Zane. 'Oke als jij het zegt' Zei Adriana. Ze trekte haar gewone t-shirt aan. 'Maare sorry als ik je er mee stoor maar kan je me straks het wiskunde huiswerk uitleggen ik snap het niet' Zei Adriana tegen haar kls genoot Zane.Ze trekte haar broek aan en haar hakken. 'Was de training cheerleadet training leuk Zane?' Vroeg Adriana. Ze keek Zane aan. Wat zou er met Zane zijn? Er was echt wat aan de hand maar ja.....

Één meisje van het cheerteam was er niet bij met haar hoofd. Ik vroeg me af waarom. Iedereen was overtuigd dat er iets mis wat met haar. Ik zag dat er al iemand met haar ging praten. Het leek volgens mij niet veel te helpen. Ik wist dat het nooit makkelijk was om je hoofd bij het cheerteam te houden, maar dit ging er een beetje fel over. Mijn moeder galmde door mijn hoofd, dat gaf me steken in mijn maag.

Jij bent hier degene die niet tegen de dood kan, jij bent zo bang geworden toen je opa en oma zelfmoord pleegde, en je hebt ze boven, in die donkere kelder, gezien. Hoe ze daar bengelde, met hun hoofd aan dat ene gruwelijke touw. Ik vind het zo erg voor je dat je dat moest meemaken, maar het leven stopt ooit, of je nu klein of groot bent, dat is geen verschil. Ooit zul je zelf doodgaan, en wat ga je dan doen? Dan kun je niet gillend naar je bompa toe lopen en zeggen dat je niet wilt sterven, nee, dan kun je niets doen, onthoud dit goed, Abigail. Je kunt niet eeuwig leven, maar wat opa en oma deden, is anders. Ze wouden niet meer leven, en hebben allebei zelfmoord gepleegd. Weet je wat dat is, lieve Abi? Nee? Ik zal het voor je uitleggen. Zelfmoord plegen is iets wat je zelf wilt, je steekt in mes door je lichaam heen, hangt je op. Of spring van een balkon.. er zijn heel veel manieren om zelfmoord te plegen, Abigail. Maar ik vertrouw erop dat jij dat nooit zal doen. Slaap nu zacht, en schrik niet van die enge geluiden. Want dat ben ik, papa of Lucy, of Mary. Maak je je maar geen zorgen, de dood is nog niet bij jou gekomen, Abigail.

Mijn mond werd droog, ik wou overgeven. Maar het ging niet, ik keek in de ogen van Zane. Ik moest weten wat er met haar was. Maar ik liep eerst naar dat ene meisje wat met Zane praate. Adriana. "Adriana?" Ik wachtte echt niet op antwoord. "Weet je al wat er scheelt met Zane? Ik.. en ook de rest van het team denk ik, maken ons zorgen." Ik wilde nog iets zeggen, maar ik wilde het liefst van al met Zane zelf praten. De beste met wie je kon praten was zij zelf. Ik wachtte tot ze antwoord gaf en liep toen rechtsstreeks naar Zane. "Zane?" Ik herinnerde mezelf dat ik gewoon mijn cheerleaders outfit nog aan had. Maar dat maakte me nu niet zoveel uit. "Zane, waar maak je je zorgen om? Je.. Als je wilt kun je me het gewoon vertellen, ik denk ook vaak aan dingen. Echt griezelige dingen, en dan kan ik me ook niet goed concentreren. Maar je hoeft het me niet te vertellen, hoor." Ik trok mijn shirt uit, en mijn zwarte bh glom van het zweet, ik trok snel mijn andere shirt aan en wachte op antwoord van Zane. Ik wist dat het moeilijk voor Zane was om te praten, ja, dat wist ik echt. Maar ik was ook geen dromer. Ik voelde me vaak net hetzelfde als Zane. Maar het kon altijd anders gaan. Ze kon ook problemen hebben met cijfers natuurlijk, maar zelfs ik treur daar niet zo lang om. Dat kon gewoon niet.

"Maar.. eh.. Sorry als ik je ermee stoor, maar kan je me straks het wiskunde huiswerk uitleggen? Ik snap het niet." vroeg Adriana aan haar. Adriana was een blondharige volleyballer die bij haar in de klas zat. De volleybal training eindigde om dezelfde tijd als de cheerleader training, dus kwam ze haar vaak tegen in de kleedkamer. "Ja hoor, geen probleem." antwoordde Zane toen luchtig. Het ging over de stelling van Pythagoras, iets wat zij wel begreep. Dat A kwadraat + B kwadraat is C kwadraat. Ze moest zelf zeggen dat de wiskunde leraar het niet zo goed had uitgelegd, dus ze snapte wel waarom Adriana het niet begreep. Zelf was ze een soort wiskunde-wonder, maar dat kon ze niet zeggen van Frans of Duits.
Al gauw vroeg Adriana hoe de cheerleader training was gegaan. "Ja, het was wel leuk. We hebben een nieuwe routine bedacht en onze piramide verbeterd. Ik ben nu diegene die op de derde rij staat, net onder de bovenste."
Ze draaide zich even om en pakte haar donkere spijkerbroek uit haar tas en draaide zich weer om. Opeens stond Abigail voor haar, in plaats van Adriana. Dat was iemand die ook bij haar in het team zat, ze stond naast haar op de piramide, als ze het goed had. "Zane?" vroeg ze, en Zane keek haar even aan.
"Zane, waar maak je je zorgen om? Je.. Als je wilt kun je me het gewoon vertellen, ik denk ook vaak aan dingen. Echt griezelige dingen, en dan kan ik me ook niet goed concentreren. Maar je hoeft het me niet te vertellen, hoor.." sprak Abigail. Ze begreep dat ze het goed bedoelde, maar ze wou het er gewoon niet over hebben. Die herinneringen waren te intens, de wonden waren te vers. Het was misschien al een jaar geleden.. Terug in Canada. De interviews, slapeloze nachten, media die vroeg wat ze precies voelde op dat moment. Het was uitgebreid op het nieuws geweest. In Canada dan. Bovendien was iedereen in Canada vergeten dat zij dat was en ze had gehoord dat in Amerika ze niet eens wisten wat er was gebeurd. "Nee hoor Abigail.. Het is niks. Ik vraag me gewoon af of ik het wel red met cijfers en zo. Maar het komt vast wel goed." glimlachte ze, terwijl ze haar broek aantrok. Ze draaide zich naar de spiegel, die net naast de twee stond. Ze deed haar haar in een hoge staart en poefte wat op de bovenkant van haar hoofd omhoog, zodat er echt zo'n mini-poef op haar hoofd ontstond. Ze draaide zich weer om naar haar tas en pakte haar mascara, waarnaar ze het wat aanbracht.

Ik ging er niet op in wat Zane zei. Ik glimlachte even. "Goed dan." Zei ik en trok mijn jeans broek aan. Ik had mijn knal rode lipgloss op mijn lippen gesmeerd waardoor ze mooi blonken. Ik grijnsde naar het kleine spiegeltje dat ik voor me had. Ik wist dat ik met lipgloss stond, maar toch droeg ik het niet vaak. Ik vond het best jammer dat Zane geen andere problemen had, want nu was ik eigenlijk, denk ik, de enige die een beetje vreemd was, met rare gedachten, vage herinneringen. Enge herinneringen. Ik was nog maar een klein meisje, toen mijn oma en opa zelfmoord pleegde, ik wist nog niet wat ik echt zag. En ik was blij dat ik dat nog niet had begrepen. Of ingezien. Want later die dag, was mijn moeder op de computer. Ik kon niet slapen en ging om het muurtje staan, zodat ze me niet kon zien. Ik zag dat ze messen en touwen opzocht. Ik was bang.

"Mam?" Vroeg ik achter haar. Mama schrok en klikte meteen het blad dicht. Maar het blokkeerde, nu kon ik alles zien. Ze ging er zo goed mogelijk voor staan. "Hey, meisje van me, is er iets?" Vroeg ze stokkend. "Ik kan niet slapen, van wat er met opa en oma is gebeurd, mag ik bij je koemn zitten?" Vroeg ik zodra ik zag dat de site weg was. "Opa en oma? Oja, ja, kom maar." Ik hoorde verwarring in mijn mama's stem. Ik vroeg me zelfs af of ze iets verbergde, maar daar had ik toen nog niets van door. Ik ging bij mama. Maar ze gaf me zo'n harde knuffel dat ik schreeuwde. Ze liet me los, "wat is er!?" Ik slikte meteen en ging met mijn grote teddy beer achteruit. Ik knuffelde mijn teddy hard.
Waarom deed mijn mam zo? Ik had een raar gevoel.. het gevoel. De messen, touwen, opa en oma, harde knuffel. Mijn eigen mam, zei had mijn opa en oma opgehangen. En dat was een van de dingen die ik toen ook inzag.
"Jij, mama, jij hebt opa en oma vermoord." Waarom kon ik nu bij niemand meer zijn? Helemaal bij niemand? Ik was bang van mijn mam. Ik wilde met Lucy en Mary praten, maar zei geloofden me niet, ze lachte me uit. Ik heb dagen lang 's avonds in mijn bed zitten huilen. Met de foto van mij en teddy erop.. leek me een nog slechter gevoel te geven. Vroeger was alles beter. Alles!
Ik kreeg een brok in mijn keel en liet zonder dat ik het door had mijn lipgloss open vallen op de grond. Een grote klodder viel eruit. Ik jammerde en raapte het op. Een verwend nest uit het team kwam haar jeans halen, er zat lipgloss op. "Ja nou, lekker teamlid ben jij, welke jeans moet ik nu aantrekken? Ik had maar één bij me, vertel jij me nu maar wat ik moet doen, dromer. Ik snap niet waarom jij vanboven op de top van de piramide mag staan, je bent een sukkel." Zei Harper. Mijn onderlip trilde. Ik wist niet wat ik moest zeggen. "Sorry, Harper. Ik.." Ik bukte me en probeerde de jeans te redden, maar er was niet veel meer te redden. "Het spijt me, echt." Harper trok de jeans uit mijn handen en sloeg haar haren naar achter. Ik zuchtte. Keek mezelf in de speigel aan. Ik ben misschien wel een sukkel..
Het spijt me, Abigail. Het spijt me dat je dit moest meemaken, maar wacht maar af, later zul je alles begrijpen, ik zal je verwennen, zodat je al de dingen vergeet die er ooit zijn gebeurd tussen opa, oma en mij. Ik geef je alles wat je wilt. Waarom moest mam nu gelijk hebben? Ik kon nu niet meer boos blijven op mam. Maar ik kon nog steeds beginnen huilen in mijn bed, en vaak gebeurde dat ook. Ik keek naar Zane. Begreep ze het maar.

Zane knipperde een paar keer met haar ogen en glimlachte tevreden. Ze pakte haar eyeliner en werkte even voorzichtig het lijntje bij. Ze probeerde de gedachten weg te drukken, maar het lukte niet. Die hele e-mail zat nog in haar hoofd.
Zane, ik ga weg. Ik neem Colin mee. Ik moet ergens anders heen, ver weg van jou en de rest van de wereld die me vuil aankeek. Ik had problemen met mijn woede. Ik sloeg je alleen door frustratie en het was nooit mijn bedoeling om je zo hard te slaan dat je tegen de keuken tafel viel. Het was niet mijn bedoeling om 112 niet te bellen.. Ik was gewoon bang. Maar nu weet ik wat ik moet doen. Zoek geen contact met mij. Jij wilt me alleen weg houden van Colin. Jij bent misschien wel zijn moeder, maar ik ben evengoed zijn vader. En ik heb de rechten om hem te bezoeken. En jij moet niet steeds proberen om een straatverbod in te voeren. Als je de politie belt en ze me achtervolgen, ik schiet mezelf dood. En Colin ook. Dag.
Ze beet op haar onderlip. Ze wist nog goed hoe bang ze zich had gevoeld. Hulpeloos, verdrietig. Hij had haar al bedreigd en meer van die e-mails gestuurd. Ze had vier keer geprobeerd om een straatverbod in te dienen, maar de rechter zei elke keer dat ze onvoldoende bewijs had. Wat kon ze dan nog doen? Haar vriend bleef bezoekrecht houden. Ze had geprobeerd die op zijn minst onder toezicht te houden van een wetshandhaver, maar ook dat vond de rechter niet goed. Het was allemaal zijn schuld. Uit blinde paniek had ze de politie gebeld. Ze wou gewoon haar kindje terug. Haar Colin.
Ze kreeg te horen dat hij uit zijn auto was gestapt met een pistool in zijn handen. Colin huilde en de pistool werd tegen zijn hoofd gehouden.. Haar vriend vermoordde Colin en pleegde toen zelfmoord. Haar kindje! Ze had nog zo geprobeerd hem te redden. Ze had zo hard haar best gedaan om een straatverbod te krijgen.. Maar nee!

Ze werd uit gedachten verwekt door een kwade stem. "Ja nou, lekker teamlid ben jij, welke jeans moet ik nu aantrekken? Ik had maar één bij me, vertel jij me nu maar wat ik moet doen, dromer. Ik snap niet waarom jij vanboven op de top van de piramide mag staan, je bent een sukkel." sprak Harper scherp en keek haar kwaad aan. Harper had lang bruin haar, een strakke pony, groene ogen en altijd veel te veel lippenstift op. En het ergste was nog dat ze arrogant was. En niet zoals Zane zich wel eens gedroeg, maar echt arrogant. Echt vals ook. Abigail stotterde een paar woorden uit. Harper trok de broek uit haar handen en liep er mee terug naar haar bankje. Zane keek Abigail even aan en liep naar haar toe.
"Laat dat gedrocht toch.. Ze weet niet waar ze het over heeft." Een paar andere teamleden keken nog een beetje verbaasd toe. Zane keek hun even aan en knikte hun toe, dat ze zich weer om mochten draaien en door konden gaan. Beter dat Abigail niet alle aandacht op eisde, want Zane kon alleen maar denken dat ze zich daar zelf ook niet helemaal lekker bij zou voelen. Als alle ogen op je waren gericht.. En niet op positieve manier. Meer meelevend, alsof het zielig was.

"Adriana? weet je al wat er scheelt met Zane? Ik.. en ook de rest van het team denk ik, maken ons zorgen." Vroeg Abigail. 'Nee sorry dat weet ik niet maar ik maak me ook zorgen om haar, want er is wat dat zie je'' Zei Adriana. "Ja hoor, geen probleem." antwoordde Zane om de vraag of ze het huiswerk kon nuit leggen. Adriana knikte. "Ja, het was wel leuk. We hebben een nieuwe routine bedacht en onze piramide verbeterd. Ik ben nu diegene die op de derde rij staat, net onder de bovenste." Zei Zane. 'Oké' Antwoorde Adriana geintreseert. Het gesprek ging veder maar Adriana volgde het niet. Ze deed haar make-up op. Wiskunde moest ze goed leren maar Frans Engels Grieks en Spaans kende ze al goed. Adriana keek naar haar T-shirt er zat een vlekje op. Adriana poetste het eraf gelukig was het zo schoon. Adriana keek naar haar hakken die ze zachtjes over de vloer bewogen. Adriana liep terug naar de meiden. Ze probeerde het gesprek weer te gaan volgen. Waar zou het over gaan? Ze dacht dat het over het gedrag van Zane ging. Er was iets aan de hand. Wat? Dat moest je niet aan haar vragen. Ze wou het wel weten want er was wel iets! Dat wist ze 100% zekker.

Ik keek met een waterig glimlachje naar Zane. "Laat dat gedrocht toch.. Ze weet niet waar ze het over heeft." Zei Zane tegen me. "Ik weet het, maar ik.." Ik zweeg even. "Weet ik." Ik forceerde een glimlach. Ik ging verder met mij aan te kleden. Ik trok mijn jas aan. Ik ging bij mijn building wel douchen. Ik was zo blij dat ik samen met Zane kon gaan. Ik wou niet echt met iemand anders in de kamer. Ik grijnsde naar Adriana. "Oke, misschien kom ik er wel achter, ze is mijn nieuwe kamergenote,' zei ik tegen Adriana. Ik rammelde wat in mijn jaszak en vond een brief ik schrok. Ik wilde hem niet open maken, anders zou iedereen komen vragen wat er in stond, of hij van een jongen was, of er iets belangrijks in stond.. "Ik eh.. ik ga even naar het toilet," zei ik tegen iedereen die naar me luisterde. Dat waren er zo te zien heel wat, want er zeiden veel 'ja' en 'oké'. Ik stapte naar de toilet deur en mijn blik viel nog even op Zane, maar ik glipte toen het toilet binnen. Ik opende de brief..

Vind je niet snel een kamergenote? Jij bent wel snel in die dingen hé, Abi? Waarom gaf je mij nooit eens zo'n goed leven? Ik zit hier maar bij onze moeder te werken, die zelfs onze grootouders vermoord heeft. Ik snap er echt niets van, wees blij dat jij naar Monica mocht. Ik lijd hier het pijnlijkste leven ooit, en ik zal je vertellen waarom, sinds jij het huis uit bent gegaan, mogen wij geen korte rokjes, t-shirts tot boven de navel of andere dingen dragen. Allemaal omdat jij weg bent gegaan, ik snap er niets van. Wat heb jij gedaan Abigail? Ik heb het gevoel dat je je familie probeert te ontglippen, er van weg te lopen. Ik ben erg kwaad op je Abigail, iedereen hier trouwens. Mary-Lou is nu weg, samen met Louis, je vader. Wij leven het stomste leven ooit! Ik zou maar met je hoofd omhoog gehouden lopen, jij bent weg van mam. Je raad nooit waar ze ons mee chanteert, als wij niet helpen tante Lauren te vermoorden, of toch te killen, niet echt vermoorden, dan moeten wij gaan leven bij zwervers hier op straat, dan gooien ze mij en Lucy eruit! Kun je ons echt niet helpen, Abigail? Jij met je sterke lange verhalen, jij met je plannen om uit mama's klauwen te raken. Ik wou dat je terug kwam Abigail, ik hoop het. O my god, mam arriveerd. Ze..
Hey, Abigail. Ik hoop dat je gepraat met onze lieve Mary fijn was, maar ik ga niet naar jullie stomme onozele getter zitten te luisteren, jij komt terug naar Brooklynn, of je nu wilt of niet, mijn schat, en jij hélpt ons om tante Lauren een pak slaag te geven. Je weet wat ze ons allemaal aan deed, ze wilde ons op straat zetten. Nu zal ze onze wraak voelen, dit is ons adres waar ik, Lucy en Mary je verwachten: 125 Breugelstraat woensdag 11 februari, om 14 u. 's middags, we verwachten je, Abigail. Zo niet, dan zullen we jou misschien komen halen, jij bent nooit mijn faveoritie dochter geweest. Ik hoop dat je hier uit leert.
En ik verwacht ook een brief terug.

Mijn onderlip trilde, ik voelde tranen uit mijn ogen lopen. Nee, niet Tante Lauren, mijn lievelings tante. Ik herkende het handschrift van Mary en Mary-Lou, mijn moeder en zus. Ik kon niet anders dan gaan naar het adres wat mijn moeder op gaf. Ik zag onderaan nog een paar kleine lettertje staan.

Het spijt me zo, Abigail. Ze gaat niet jou vermoorden als het mislukt maar Lucy. Ik wil Lucy niet kwijt Abigail, please, kom opdagen..
Ik wilde Lucy ook niet kwijt. Niet Lucy, ik was woedend en verdrietig tegelijk. Ik bleef meer als een halfuur naar de brief staren, en toen deed ik de deur terug open. Er waren al heel veel studenten weg maar er waren nog een paar over. Ik wilde de brief zo graag aan Zane laten lezen. Zo graag. Ik moest dit met iemand delen. Ik liep naar Zane. "Zane?" Ik keek haar aan. "Kijk.. een brief, van mijn zus en.. en moeder." Ik moest eht ooit aan iemand laten zien, ik wou eht niet voor mezelf houden. Iemand moest eht weten.

"Als je het maar weet," sprak ze zachtjes, waarnaar Abigail weg stapte. Ze sprak nog even een zin met Adriana voordat ze de WC in ging. Ze knikte even en kleedde zich verder aan. Als laatste deed ze haar adidas vest aan en liet het ritsje open zodat haar zwarte shirtje nog zichtbaar was. Ze had een simpele spijkerbroek aan en wat zwarte laarzen. Ze keek even naar de wc deur. Abigail zat er al behoorlijk lang in. Toen ze eindelijk buiten kwam, zag je duidelijk aan haar gezicht dat er iets mis was. Ze kwam naar haar toe en gaf haar een brief, en zei dat het van haar zus was. En haar moeder.
Ze trok Abigail weer terug de wc in en deed de deur op slot. Gelukkig was het geen mini ruimte, maar alsnog niet extreem geweldig groot of zo. Ze hield de brief voor zich en haar ogen gingen van links naar rechts terwijl ze de brief vluchtig doorlas.

Vind je niet snel een kamergenote? Jij bent wel snel in die dingen hé, Abi? Waarom gaf je mij nooit eens zo'n goed leven? Ik zit hier maar bij onze moeder te werken, die zelfs onze grootouders vermoord heeft. Ik snap er echt niets van, wees blij dat jij naar Monica mocht. Ik lijd hier het pijnlijkste leven ooit, en ik zal je vertellen waarom, sinds jij het huis uit bent gegaan, mogen wij geen korte rokjes, t-shirts tot boven de navel of andere dingen dragen. Allemaal omdat jij weg bent gegaan, ik snap er niets van. Wat heb jij gedaan Abigail? Ik heb het gevoel dat je je familie probeert te ontglippen, er van weg te lopen. Ik ben erg kwaad op je Abigail, iedereen hier trouwens. Mary-Lou is nu weg, samen met Louis, je vader. Wij leven het stomste leven ooit! Ik zou maar met je hoofd omhoog gehouden lopen, jij bent weg van mam. Je raad nooit waar ze ons mee chanteert, als wij niet helpen tante Lauren te vermoorden, of toch te killen, niet echt vermoorden, dan moeten wij gaan leven bij zwervers hier op straat, dan gooien ze mij en Lucy eruit! Kun je ons echt niet helpen, Abigail? Jij met je sterke lange verhalen, jij met je plannen om uit mama's klauwen te raken. Ik wou dat je terug kwam Abigail, ik hoop het. O my god, mam arriveerd. Ze..
Hey, Abigail. Ik hoop dat je gepraat met onze lieve Mary fijn was, maar ik ga niet naar jullie stomme onozele getter zitten te luisteren, jij komt terug naar Brooklynn, of je nu wilt of niet, mijn schat, en jij hélpt ons om tante Lauren een pak slaag te geven. Je weet wat ze ons allemaal aan deed, ze wilde ons op straat zetten. Nu zal ze onze wraak voelen, dit is ons adres waar ik, Lucy en Mary je verwachten: 125 Breugelstraat woensdag 11 februari, om 14 u. 's middags, we verwachten je, Abigail. Zo niet, dan zullen we jou misschien komen halen, jij bent nooit mijn faveoritie dochter geweest. Ik hoop dat je hier uit leert. En ik verwacht ook een brief terug.

Onderaan stonden nog wat letters gekrabbeld. Het spijt me zo, Abigail. Ze gaat niet jou vermoorden als het mislukt maar Lucy. Ik wil Lucy niet kwijt Abigail, please, kom opdagen.. Ongelovig staarde ze er voor een minuut naar en keek Abigail daarna aan. Ze draaide de brief om; niks.
"... Uh." kwam er zachtjes uit, terwijl ze het briefje bekeek. Ergens ging die e-mail van haar toenmalige vriendje door haar hoofd, maar ze probeerde zich te focussen. "Wat.." stotterde ze even en keek de brief nog eens vluchtig door voordat ze Abigail aankeek. Was haar moeder een moordenaar? Wow, en zij maar denken dat haar problemen groot waren..
"Kun je de politie niet bellen? Dit kan toch niet zo maar?" zei ze, hard-fluisterend. Ze kon daar toch niet zo maar mee wegkomen?! Ze keek Abigail lichtelijk hijgend aan. Die brief was iets wat ze niet had verwacht.. Totaal niet.

take this song

Ik wilde iets zeggen maar er kwam helemaal niets uit mijn mond. Ik wilde niet gaan, maar ik wilde Lucy ook niet kwijt. Lucy.. Het deed me aan iets eng's denken van vroeger. Wat moest die vrouw toen van me? Ik trok snel mijn jeans shortje aan. Lucy en Mary leken zo veel op elkaar en ik was dan het buitenbeentje, vroeger had het me zo weinig uitgemaakt. Maar op dit moment had ik zin om terug te gaan naar mijn huis in Canada. Met het sneeuw op de daken, met de regen die soms langs het raam viel, waar je uren naar kon gaan staren. Ik miste het soms allemaal maar ik miste mijn mam dus echt niet, hoe ze me aankeek, hoe erg ze veranderd was. Vroeger was ze zo aardig en lief voor oma en opa, en Lauren. Waarom was ze nu zo gemeen, omdat ze gescheiden was met paps?

Nee, hoor Zane, ik heb het zelf geschreven. Ik was me aan het bedenken. Zou ik haar in de maling nemen. Zeggen dat ik het zelf had geschreven, een grapje maakte? Maar dan zou ik tegen haar liegen! Ik kon toch niet liegen tegen, Zane? Hoewel zij dat toch ook deed, ik voelde het gewoon dat ze dat deed. Maar ik ging dat niet zeggen, ik moest mijn mond houden. Stomme Abigail, stomme Abigail, stomme Abigail, stomme Abigail, stomme Abigail, stomme Abigail, stomme... What the hell?! Waar ben ik toch in hemelsnaam mee bezig, jij bent Abigail Knight, jij weet wat goed en slecht voor je is, zo ben jij gemaakt, zo zit jij in elkaar. Dat mocht ik niet laten verpesten door haar moeder. Haar stomme, stomme, moeder. Ik ben zo boos, ja, boos. Maar ik kan niet boos zijn op mezelf, nee. Wel op die plezante moeder van mij. Maar dat moest ik zelf maar zien op te lossen, wat is het beste voor jóu? Moest ik zelf bepalen.

"Wat doet de politie, ik heb toch geen bewijs?" Ik was mezelf aan het kwellen, ik deed alsof ik het normaal vond, maar dat vond ik helemaal... niet! Waarom ik, waarom ik, waarom ik..

weinig inspi