Death is peaceful

Death is Peaceful. Easy. Life is harder...

Ze had niet echt kunnen slapen die nacht en had doelloos liggen woelen in haar bed, omdat al het gedoe haar enorm verwarde en haar een onaangenaam gevoel gaf. Lyron had haar onrechtstreeks nog een kans gegeven. Een kans.. tenminste.. Een voorwaarde. Al haar liefde voor Lyron of geen liefde. 'Het gedoe'. Het feit dat ze iets voelde voor Alain én Lyron, en dat ze het Lyron had verteld. Ze was er nog niet echt uit of het een slecht idee was geweest of een goed, en besloot zich daar ook niet druk om te gaan maken. Wat gebeurd was, was gebeurd en ze kon en wilde haar woorden niet terugnemen. Ze keek er tegenaan om met Alain te gaan praten; wetend dat ze bij de jongen dingen een stuk minder los kon uitdrukken en zeggen omdat ze af en toe wel ergens bang was om een harde reactie van hem te krijgen. Maar ze moest het weten. Ze moest weten of haar gevoelens zouden kunnen verdwijnen, en zo ja, ze moest weten hoe. Ze zou hem bijvoorbeeld kunnen vragen gemeen tegen haar te zijn, te doen alsof ze een stuk vuil was, dat zou alles veel gemakkelijker maken. Maar het gevoel gewoon laten verdwijnen, dat was een kwestie van tijd. Haar liefde voor Lyron beheerde haar leven en die voor Alain leek een passage te zijn waar ze zich door moest sleuren, al bestond hier voor haar weinig onzekerheid over.
Het was exact half drie. Haar les was rond vijf voor half gestopt omdat de leerkracht het had opgegeven om aan zo'n rumoerige en onoplettende klas les te geven. Zij was één van de eersten geweest die de klas uitliep en had zich naar het Winged Gymnasium begeven. Hij speelde vrij intens basketbal en ze vermoedde dat ze daar misschien zijn training kon gaan verpes.. hem daar al trainend kon vinden. Ze droeg zoals meestal een kleedje dat haar emotie van de dag uitdrukte, en voor vandaag was dat donkerblauw. Nét niet zwart, nét niet blauw, wat twijfel uitdrukte en donkerblauw omdat dat meestal best verdriet slash verwarring bij haar betekende. Maar van die betekenis wist niemand iets. Het was middelkort en accentueerde haar vrouwelijke vormen, maar daar ahd ze niet echt naar gekeken vanmorgen. De kleur.. die kleur.
Ze wandelde het gymnasium binnen en keek naar het terrein van op een afstandje en constateerde dat blijkbaar jongere jongens momenteel training hadden. Ze zuchtte. Alain zou ze dus niet gaan zien, hier. Wat gefrustreerd, met een licht irriterend gevoel in haar enkel -die trouwens uit de kom was geweest en ze er 'eventjes' hadden uitgetrokken- draaide ze zich weer om en zonder echt uit te kijken, liep ze tegen iemand aan.

[Alain Und Ems]

Alain trok zijn shirt, jeans en nikes aan. Het trainen vandaag ging wel lekker, op naar het duel tegen Hollywood High. Hij wreef met zijn hand nog even door zijn natte haren, de jongen kwam net uit de douche vanaf de training. Wanneer Alain net weg wilde gaan zag hij Emilie in de deuropening en wat een timing, ze botste net tegen een klein basketballertje op. Haar enkel? Hoe ging het daar mee? De jongen was benieuwd, naast naar haar enkel ook vooral naar haar blik toen ze in plaats van een boete bij de fietsenwinkel een cheque kreeg om niet naar de rechter te stappen. Alain had de verkoper omgekocht om dat te doen. Deed hij tenminste nog iets zinnigs met de twee miljoen op zijn bankrekening.
De nieuwsgierigheid won het van de wil om verdere problemen te voorkomen. Niet dat Alain verwachte dat ze over de fietsenmaker ging beginnen, maar over haar enkel moest ze toch wel informatie hebben? De basketballer greep zijn sporttas en trok een klein sprintje naar Emilie.
Wat deed ze eigenlijk hier? Was ze cheerleader of wat? Ze zag er best uit als iemand die het wel kon en als Alain eerlijk was leek het hem niet een straf om te zien hoe ze haar benen in haar nek probeerde te leggen.
Alain zette zich op de grond, tegenover Emilie. Niet wetende of ze wel op hem zat te wachten. ''Naar de kleintjes aan het kijken?'' vroeg hij met een glimlach en trok zijn knieën op om zijn armen erop te laten rusten en keek Emilie aan. Shit, ze was nog altijd even mooi. Perfect en dat was hinderlijk. ''Hoe is het met je enkel?'' vervolgde hij dan maar, meer hoefde hij eigenlijk ook niet te weten. De jongen ging wel weg zodra hij wist hoe het met haar enkel ging.

De kleine uk die zeker twee hoofden kleiner dan haar was; keek geïrriteerd naar boven en opslag leek zijn blik te veranderen. Naar open, vriendelijk en.. player. "Sorry, ik keek niet uit", verklaarde de jongen met een stem die zowat twee octaven lager lang dan zijn normale, knipoogde even en wandelde dan weer verder. Met een wtf-blik staarde ze de jongen even na, tot haar blik plots naar een bekende gleed. Alain. Hoelang zat hij hier al? Was ze hem gewoon voorbij gelopen of had ze hem over het hoofd gezien? Hm.. leek haar moeilijk. Hij was hier vàst net komen zitten, en had waarschijnlijk het kleine playertje ook gezien. Eigenlijk best lachwekkend. Alain zou wel degene zijn aan wie Ukkie zich spiegelde.
Ze glimlachte even toen hij wat zei en keek de jongen tenslotte aan. "Ja, toevallig wel.. Best leuk om te zien hoe die Ukkies de bal in de ring trachtten te werpen, sommige zijn best goed", grijnsde ze even en keek wat op hem neer. Net gedoucht, er hingen nog enkele druppels in zijn donkere haren. "Uit de kom", mompelde ze even op zijn vraag maar verbeterde zichzelf daarna even lachend. "Ik bedoel, wàs uit de kom, natuurlijk. Hij wringt af en toe wel nog tegen, maar de pijn is bijna verdwenen. Bedankt dat je het vraagt", sprak ze even oprecht, maar besloot niet naast hem op de grond te gaan zitten omdat de grond waarschijnlijk vrij vuil was en ze niet wilde dat haar Kleurvandedagkleedje zou gaan vuil worden. "Wat heb je met de fietsenverhuurder gedaan, Alain?", vroeg ze hem op terwijl ze hem een achterhalende blik toewierp en haar ene wenkbrauw even optrok. "Hij bood me verdorie een cheque aan zodat ik niet naar de rechter zou stappen?", zei ze op een vragende toon en schudde haar hoofd. Geen denken aan dat ze die cheque had aangenomen. Alsof ze géld nodig had en ze naar de rechter zóu stappen.. De fietsenverhuurder zou haar dit nooit zomaar geven en Alain was de enige die ervan wist; dus ergens vermoedde ze wel dat hij hem had omgekocht ofzo. Of bewerkt; maar zijn ogen waren niet blauw geweest. "Ik ben niet arm, weet je wel", mompelde ze, met een onderliggende verwijtende toon in haar anders best vrolijke stem.

Uit de kom, viel gelukkig dus mee. Alain glimlachte, maar trok al snel een wenkbrauw op. Waarom kwam ze bij hem? Liegen kon hij goed, als geen ander. De vorige en eerste keer dat hij geld aan een cadeau besteedde was de versterker van Mike. Die had nooit wat gemerkt, nu nog niet. Waarom zou Alain nu wel melden dat hij voor de cheque van de fietsenmaker had gezorgd? De jongen was ervan overtuigd dat hij haar kon laten geloven dat hij niets met de cheque te maken had.
''Je ziet er niet arm uit, dus waarom zou ik dat doen? Daarnaast, ik ken Lyron, mocht je arm zijn had hij het je wel betaald.'' sprak Alain. Jup, goede leugen. Hij dacht aan zijn verjaardag op zijn tiende, de jeugdrelaties. Op zijn verjaardag was hij vreemd gegaan en had hij zijn tong in een ander meisje geduwd, omdat hij beweerde dat het al uit was met de vorige en dat hij van háar hield. Mooie tijd en misschien nog wel de mooiste leugens van al zijn leugens.
Alain moest naar boven kijken om Emilie te zien en dacht dat ze niet van plan was om een gesprek te voeren. De jongen stond op, van plan om weg te gaan toen Lyron zijn hoofd binnen kwam vallen. Hij had Lyron de afgelopen dagen weinig gezien, dat kon ook best komen omdat Alain hem zo veel mogelijk wilde ontwijken. Toch was hij benieuwd, wist hij dat Alain en Emilie elkaar al hadden ontmoet en wist hij wat Alain tegen haar had gezegd? Hij wilde het bijna vragen, het lag op het puntje van zijn tong. Toch deed hij het niet, Emilie leek ten eerste niet in de stemming en ten tweede, ze leek niet echt te juichen om een gesprek. ''Tot de volgende keer dan?'' zei hij met enige twijfel en een glimlach die nergens leek op de arrogante glimlach die hij vaker opzette.

"Oh dus jij was het niet? Na ja, ik heb die cheque toch niet aangenomen", mompelde ze even fronsend, naar de grond kijkend. Zijn argumenten waren wel redelijk steunend, dus ze begon zich niet al te veel vragen te stellen, haalde haar schouders op en besloot aan te nemen dat de verhuurder misschien wél zo vriendelijk was. Echter toen ze Lyrons naam even hoorde, kwam ze terug bij de reden waarom ze hier was, en waarom ze Alain dus was komen zoeken. Het deed haar blik even wat triester worden, gewoon omdat zoiets vertellen nu eenmaal moeilijk was én de reactie die ze er op zou krijgen erg onvoorspelbaar kon zijn. Ze controleerde op dat vlak liever situaties. Terwijl ze nadacht was Alain blijkbaar al opgestaan - dit had ze omdat haar blik nogal afwezig stond- niet echt gemerkt, maar toen hij een soort van afscheid begon te nemen, keek ze op en schudde ze kort even verward haar hoofd. Nee, ze moest hem nog spreken. "Nee", mompelde ze even en keek de jongen met een frons aan. Hoe kon ze dit beter aan de dag brengen dan gewoon to the point te zijn? Ze ging voor Alain staan en keek hem even aarzelend aan. Haar blik bleef even op zijn ogen gericht; terwijl ze haar handen niet meteen kon stilhouden. "Ik heb het hem verteld", gooide ze eruit en beet kort op haar lip. "Over wat ik voel voor joù. Niet dat jij.. Of zo, maar..", stamelde ze even maar wist niet hoe ze het precies kon zeggen en zuchtte toen en keek hem fronsend aan. "Laat maar?", zei ze op een vragende toon en zuchtte zachtjes. "Ik moest het hem niet vertellen, misschien, maar.. ik zat er eigenlijk wat mee in mijn hoofd", mompelde ze daarna, bang dat hij ging uitvliegen, wat hij waarschijnlijk zeker wel zou doen. Omdat hij zijn roommate door haar stomme handelingen waarschijnlijk had kwijtgespeeld.
Toen ze haar woorden had uitgesproken, slikte ze even en wendde haar blik van hem af, omdat ze zijn eerste blik niet wilde zien, aangezien die bij mensen waarschijnlijk altijd erg impulsief was en ze daarna pas begonnen na te denken. Maar anyway, ze zou het wel moeten ondergaan. Ze moest hem nog meer vertellen, en dat deel werd moeilijker.

Ze trapte in zijn leugen, honderden gingen haar voor. Toch was deze leugen minder leuk dan vorige leugens, waarom wist hij niet. Alain was blij dat hij snel genoeg was afgeleid. Hij mocht niet gaan, ze wilde hem blijkbaar nog iets zeggen. Weer een vriendschapsaanzoek, gokte de jongen. Hij had het mis, ze kwam hem vertellen dat ze over hen had verteld. Alsof het een geheim was. Was het een geheim? Natuurlijk vroeg Alain zich al af wat Lyron er van wist, maar hij wilde meer zijn reactie weten. Hij verwachte dat Lyron boos op hem zou zijn en niet op Emilie. Alain snapte er dus niets van dat Emilie deed alsof ze een geheim had doorverteld.
Hij keek haar aan alsof ze net beweerde dat ze een marsmannetje had vermoord. Dat was dus de reden waarom Alain geen vrienden had en er geen wilde hebben, de reden waarom hij geen vriendin had en er geen wilde hebben. Hij snapte niets van sommige normen en waarden. Sociale regels kon je goed gebruiken als WC-papier, luidde de mening van Alain.
''Je hebt hem verteld dat je mij leuk vindt? Nou en?'' vroeg hij wat verward en vervolgde vaagjes, ''Net alsof hij niet naar andere meiden kijkt?''
Natuurlijk keek Lyron naar andere meiden, voor zover Alain wist was het tussen zijn benen ook niet leeg. Hij wreef over zijn wang, niet wetende wat hij moest of kon zeggen. Niet wetende of dat wat hij wilde zeggen wel volgens de sociale regels behoorde of dat hij wellicht iemand ermee zou beledigen. Een goede reactie kwam er toch niet uit, dan moest hij het risico maar nemen. ''Was het hele idee van een relatie niet dat je naar anderen kijkt, maar er niets mee doet omdat je het je partner niet gunt?''

Ze stak haar handen in het kleedje dat ze aanhad en staarde kort voor zich uit toen hij niet echt leek te begrijpen wat ze hem precies wilde zeggen. Alain kende niet meteen iets van waardes in een relatie, vermoedde ze, aangezien hij waarschijnlijk hoogst waarschijnlijk nooit een relatie had gehad. Ze zuchtte zachtjes en fronste even toen hij de niet-begrijpende blik in zijn ogen zag. Ach ja, ze zou wel nog even wachten tot ze wist wat ze zou zeggen.
"Naar anderen kijken en er iets voor voelen zijn twee verschillende dingen, Alain, dat zou jij toch moeten weten", mompelde ze en keek de jongen uiteindelijk aan. "Hij werd kwaad op me omdat ik verliéfd op je ben. Misschien ben ik het dan niet in grote mate, maar; hoe dom het ook klinkt, het is nu eenmaal zo.", vervolgde ze rustig terwijl ze hoopte dat hij het wél zou begrijpen. Ze zuchtte kort en keek even om zich heen, alsof ze dacht dat iemand hen in de gaten hield ofzo; maar eigenlijk deed ze het louter om gewoon wat te doén. De twijfel stond in haar ogen te lezen; niet echt wetend wat ze kon doen. Ze wist dat Alain niet graag in haar buurt was - of tenminste, dat dacht ze - en vermoedde dat hij het niet echt erg zou vinden of dat het hem niet echt zou boeien als ze hem vertelde dat ze er moeite mee zou hebben, maar dat ze haar gevoelens voor hem zou moeten onderdrukken tot zelfs liquideren. En bovendien, wat was er tussen haar en Alain? Ze waren niet eens vriénden. Ze besloot even een lekker irritante vraag voor hem te stellen en hem te vragen waar ze ergens stond. "Wat beteken ik eigenlijk voor je?", zette ze hem even vast met die vraag; terwijl ze hem doordringend in de ogen bleef aankijken, en ze hoopte dat hij een Alain-antwoord zou geven dat haar gewoon zo zou neerhalen dat op slag al haar gevoelens voor de jongen zouden verdwijnen. En dan zou het zichzelf wel gaan oplossen. Hoopte ze. Dat hij zichzelf maar eens was en haar nu zei dat ze weinig tot niets voor hem betekende, dan kon ze verder.

Naar anderen kijken was anders dan iets voor een ander voelen? Dat klopte, maar het zat best dicht bij elkaar. Volgens de sociale regels echter niet, de één was de normaalste zaak van de wereld, de ander was streng verboden. Alain vond het raar, want iedereen wist toch dat je aan beide weinig kon doen? Sterker nog, zowel Emilie als Alain wilde niet iets voelen, toch deden beide het. Idioot.
Idioter was de volgende uitspraak, het liet de jongen met een bek vol tanden staan. Zei ze nu net dat Lyron boos was? Boos omdat ze Alain wel oké vond? ''Boos? Omdat je een ander ook leuk vindt? Wil hij dat je een totale obsessie voor hem hebt of zo? Op hoeveel vriendinnen ben jij boos geworden als ze ook eens een geheim aan een ander verteld?''
Nee, hij snapte relaties niet. Hij bleef zichzelf afvragen waarom mensen in een relatie elkaar gewoon plezier ontnamen. Als je zielsveel om iemand geeft, dan ga je toch niet boos worden op degene als ze het ook leuk met een ander kan hebben? Zo leek het wel te gaan in relaties.
Er ontstond een stilte in zijn hoofd, er leek een vraag te zijn waarop Alain geen antwoord of mening kon geven. Emilie leek hem gevonden te hebben. Wat betekende ze voor hem? Normaal hoefde hij zijn mond slechts open te doen om er geluid uit te laten komen, maar vage bewegingen hadden geen nut op een zinnig antwoord. Wat betekende ze? Een hoop chaos in zijn hoofd. Nee, dat was wat ze bracht, maar dat kwam dan weer juist doordat ze iets voor hem betekende. Iets, maar wat?
Alain slikte en begon verward aan een zin, niet wetende waar hij ging eindigen. ''Emilie, ik heb geen idee. Je betekent iets voor me en wat dat is weet ik niet. Ik kan er niet mee omgaan in ieder geval, vroeg of laat gaat het altijd mis met mensen die iets voor me betekenen. Vrienden, familie, wat dan ook. Door mens opgelegde betekenissen van sociale dingen snap ik niet, dit is geen uitzondering.''
Het was een vaag stuk, aan elkaar geknipt en geplakt. Alain snapte er zelf al niets van, hij kon niet verwachten dat ze dat wel deed. Hij beet op de binnenkant van zijn wang, hard, tot het bloede. Hij herhaalde wat hij gezegd had, maar had zichzelf beloofd nooit meer met iemand over zijn familie te spreken. Sarah was de enige die wist hoe de relatie met zijn ouders was en dat hield hij graag zo. Sarah zag hij gelukkig ook niet meer, want praten over zijn familie was klote. Nou ja, denken was al klote, dus hij nam aan dat erover praten nog erger was. Ondanks het bloed wat hij proefde, kon hij zijn gezicht nog altijd in een verwarde status houden.

Een totale obsessie voor Lyron? Natuurlijk wilde Lyron dat, en natuurlijk wilde zíj dat! Maar haar idiote gevoelens moesten nu eenmaal dom doen en hadden haar ingefluisterd hoe geweldig Alain, onder die hoop arrogantie, misschien wel kon zijn. En ze haatte dat gefluister. Alsof ze gek was geworden. "Een totale obsessie", herhaalde ze zijn woorden op dezelfde manier uitgesproken als hij deed; maar dan met iets meer begrip. "Het spijt me om je onbegrip te ondermijnen, Alain, maar wat ik voel voor Lyron komt redelijk dicht bij een totale obsessie. Enkel mijn gevoelens voor jou verpésten het", sprak ze en spuugde daarbij de woorden 'gevoelens', 'jou' en 'verpesten' op een afkerende manier uit. Maar meteen had ze daar spijt van. Ze deed net of Alain was de schuldige hiervan. Maar.. dat was hij wel, toch? Was hij niet zo leuk en zo.. -hoe kon ze het beschrijven..- Afwijzend geweest eens hij wist dat ze Lyrons vriendin was; dan had ze vàst geen gevoelens voor hem gekregen, en had hij er vast geen voor haar gehad. Maar ja, waarom zou ze hem beschuldigen van iets wat zij voelde? Ze nam haar woorden echter niet terug of zei er niet bij dat ze het niet zo bedoelde, dat zou hij zelf wel weten. Met zijn.. sociale kennis.
De stilte na zijn vraag voorspelde voor haar niet meteen iets goeds. Dat wilde zeggen dat hij er echt over nadacht, en dàt wilde zeggen dat hij twijfelde. En als hij twijfelde, had ze in dit geval liever dat hij zei dat ze niets voor hem betekende. Hij begon wat te zeggen en hoe meer hij zei, hoe meer ze wilde dat ze hem op mute kon zetten om hem te laten zwijgen en om zijn woorden niet meer aan te horen. Want ergens wilde ze wél iets betekenen voor hem, en dat zoog. Dat zoog enorm zwaar.
Ging er iets mis met werken die iets voor hem betekenden? Familie, vrienden? Zij? Ze zuchtte zachtjes en nu was zij degene die even over haar wang wreef. Een beweging die ze normaal nooit maakte, maar ze blijkbaar even van Alain had overgenomen. "Dus ik beteken wél iets voor je?", vroeg ze hem alsof er een hete spruit in haar mond zat en ze trok haar wenkbrauwen even op. "Je maakt het me moeilijk", verzuchtte ze en liet haar blik naar de grond zakken. "En hoezo je familie?", vroeg ze hem terloops, terwijl ze even haar handen uit haar zakken haalde en keek naar haar nagels, alsof het haar niet echt veel interesseerde en ze er alleen maar naar vroeg uit beleefdheid. Of om hem te pesten. Maar niets was minder waar.

Één, twee, drie klappen werden er uitgedeeld door Emilie. Echter wist Alain al dat een zin waarin hij en gevoelens in voor kwamen, altijd als een klap aan moest komen. Deze was wel harder dan gebruikelijk, dat kwam niet door de woorden, maar door de producent ervan. Het was niet fijn om iemand als Emilie pissig te hebben tegen je. Hij had anders nooit last van mensen die pissig op hem waren, simpelweg omdat het zijn reet kon roesten dat iemand hem niet mocht.
Alain had de behoefte om zich te verdedigen, te zeggen dat hij bij hun eerste ontmoeting al afstand had moeten doen en zij hem daarin had moeten laten. Hij hield zich in, bang om weer wat verkeerds te zeggen. Dit was een klote gesprek.
Hij schrok echter op toen ze suggereerde dat het nog niet duidelijk was dat ze wel iets betekende. ''Mensen die niets voor me betekenen had ik in Topanga State laten rotten, die had ik niet gezegd dat ik ze leuk vond en die blijven niet non-stop in mijn kop hangen tot ik dronken word.'' zei hij, wat aangeslagen door haar woorden. ''Hoezo moeilijk? Je moet gewoon bij Lyron zijn en niets meer met mij te maken willen hebben. Dring Lyron desnoods op om niet meer met me te hoeven omgaan.'' vervolgde hij verward en net toen hij dacht dat het gesprek niet erger kon worden. Familie, ze wilde over zijn familie weten. Ging hij zeggen dat hij twee miljoen had gekregen om geen contact meer met zijn ouders te zoeken? Echt niet! Hij wilde niet dat anderen het ook nog wisten, gewoon niet. Alain slikte slechts en keek naar de grond. Hij kon niets beters verzinnen dan het te negeren. Zachtjes zei hij, nog altijd starend naar de grond, ''Verbreek contact met mij.''

Hij beredeneerde zijn stelling over iets betekenen voor iemand en bewees door enkele argumenten dat ze dus wél iets voor hem betekende. "het spijt me dat ik in je kop hang", mompelde ze even geïrriteerd door zijn kloppende argumenten en keek even opzij naar de grond. Hij had waarschijnlijk wel gelijk, en dat maakte haar gewoon slechtgezind. Ze schudde even gefrustreerd haar hoofd toen hij niet leek te begrijpen dat het moeilijk voor haar zou zijn. Ze keek de jongen even met een kwade blik aan en blies even wat overtollige lucht uit haar longen, terwijl ze haar vuisten kort balde in haar zakken. Ze knarsetandde even en sloot haar ogen kort, zijn woorden nog eens herhalend in haar hoofd, wat haar eigenlijk alleen maar gefrustreerder maakte.
"Ja, inderdààd, Alain, ook eerste keer dat je gelijk hebt.", zei ze even terwijl ze haar ogen weer opende na enkele seconden en een wenkbrauw optrok. "Goed, Ik doe het. Wat je maar wil, kan me niet schelen. Want het is toch zo makkelijk, niet? Bovendien hoef ik toch niet aan te dringen bij Lyron aangezien hij sowieso al niet veel meer van je moet hebben, voorlopig", beet ze hem toe en besloot hem maar niet al te veel meer te ergeren door hier nog te blijven staan. Hij had gezegd 'Verbreek contact met mij', waardoor ze even sarcastisch glimlachte. "Goed dan", mompelde ze resoluut en draaide zich daarna om. "Een eitje", mompelde ze kort tegen zichzelf en begon verder te wandelen, haar ogen op de grond gericht en lichtjes spijt krijgend van wat ze had gezegd tegen hem, maar geen denken aan dat ze nog zou teruggaan. Ze naderde de uitgang, gelukkig was die maar enkele tientallen meters wandelen, want buiten zou wel eens luid haar woede willen gaan uitgillen.

Ja, dit kon hij neerzetten bij het lijstje van de meest erge gesprekken, hoe kort het ook was. Alain slikte. Emilie had zijn familie in ieder geval vergeten en leek nu ook werkelijk het contact met hem te verbreken. Maar nu dat eenmaal zover leek te zijn voelde dat echt klote. Hij wilde iets zeggen, iets om haar tegen te houden? Nogmaals zijn excuses aan te bieden voor iets waarvan hij niet wist wat hij had gedaan. Hij wist het niet, maar wilde door haar woorden heen praten. Maar ook nu kwam er weer geen geluid uit zijn mond, hoe hard hij het ook probeerde en moest hij Emilie haar marteling aanhoren. De woorden kwam aan als klappen in zijn gezicht. Alain had nooit beweerd dat he makkelijk zou zijn, maar iedere andere optie zou toch veel ingewikkelder zijn?
Emilie draaide zich om en liep weg, het deed de maag van Alain omdraaien, ruw. Met een klap werden zijn gedachtes even weg gemept, dit keer een echte klap. Hij kreeg een basketbal tegen zijn wang. Zonder erbij na te denken pakte de bal van de grond en smeet het met kracht de lege tribune in en tegelijkertijd sprong er een traan uit zijn oog. ''Fuck!'' vloekte hij toen hij een knak uit de tribune hoorde. Hij had een stoeltje geraakt, waarvan de rugleuning nu in stukken brak. Hij vloekte niet omdat hij een stoel had gemold, hij vloekte omdat alles te veel werd. Al het gedoe met Emilie was dodelijk, hij wilde terug naar hoe hij vroeger was.
Toen Alain opkeek zag hij dat hij publiek had, de jongetjes die net aan het trainen waren gaapte hem aan alsof hij net een moord had gepleegd, hun coach deed gezellig mee. Dat bracht hem op Emilie, was ze al weg of had ze dit alles gezien? Het besef van tijd had even uit gestaan toen Emilie wegging, hij had geen idee of het nu vijf seconde of vijf minuten na Emilie bij hem wegliep was uitgebarsten.

Bijna. Bijna was ze buiten en kon ze het gaan uitgillen, klaar om Alain te vergeten en nooit meer te zien. Hoewel ze kwaad was, voelde ze een krop in haar keel die best kon duiden op mogelijke tranen tijdens het gillen en op het feit dat dit dus wél enorm moeilijk voor haar was. Ze zuchtte zachtjes en wilde net de deur opensmijten - zich niet bewust van enig lawaai of rumoer op de achtergrond - toen plots Ukkie haar tegenhield door haar even met zijn vinger te tikken in haar zij. Ze keek kwaad om, denkende dat Alain haar achterna was gekomen, iets wat ze niet zou appreciëren, maar kwam tot de constatatie dat ze een stuk lager moest zien om in iemands ogen te kunnen kijken. Hoezo, Ukkie? "Wat is jouw probleem nu weer?", beet ze het kleintje toe en sloeg haar armen over elkaar.
Nooit gedacht dat een kleine Uk meer kon zien dan zij zelf. "Je gaat hem echt niet kunnen vergeten", sprak hij heel geleerd voor zijn leeftijd en alsof hij het 'gesprek' gevolgd had. "Want je wilt het niet."
Verdomme. Hij zei net wat enkele stemmetjes in haar hoofd haar al die hele tijd waren aan het toeschreeuwen. De kleine Uk keek haar als een Einstein aan toen hij zag dat haar blik veranderde en hij besloot om verder te gaan. "En als je iets niet wilt, kun je het ook niet", vervolgde het jongetje en trok één wenkbrauw op. "En hoe weet jij dat zo zeker, Uk?", beet ze hem koppig toe en staarde even naar het plein, waar iedereen die even was blijven stilstaan, zodra ze haar blik hadden gezien, begon voort te spelen. "Elke blinde ziet dat" sprak hij gevat en trok toen haar armen uiteen en gaf haar een hand. Emilie liet hem maar begaan, tot hij iets zou doen waar ze niet mee akkoord was. "En we gaan nu terug, want je hebt lelijke dingen gezegd", beweerde de jongen, waarna ze even zuchtte, haar schouders ophaalde en knikte. "Even dan", mompelde ze, waarna ze op haar lip beet toen het jongetje verder met haar wandelde tot om de hoek die ze daarnet verwoed voorbij was gestapt, en liet het jongetje dan los. "Bedankt?", vroeg ze aarzelend, niet wetend of ze hier blij mee moest zijn of niet, waarna ze verder wandelde tot bij Alain, -het jongetje drentelde achter haar aan- , wiens gezichtsuitdrukking ze niet meteen kon zien aangezien hij de andere kant opkeek. "You're welcome", sprak het jongetje strategisch luid zodat Alain het kon horen, knikte dan even naar Emilie en wierp haar een kushandje toe.
Dit was raar. Ze beet kort op haar lip, ergens er spijt van hebbend dat het jongetje nu het woord voor haar niet kon doen. "Ik heb het geprobeerd", sprak ze doodserieus en keek Alain aan. "Het lukt me niet. Ik kan zo geen contact met je verbreken. Dit is te belachelijk voor woorden.", verklaarde ze aarzelend terwijl ze zich afvroeg of de jongen nu kwaad op hàar zou worden; aangezien hij tijdens haar uitbarsting daarnet helemaal niets had gezegd.

Morgen was de laatste schooldag voor Spring Break. Dat kon toch niet? Hij zou de enige jongen in de States zijn zonder seks in Spring Break. Dat nu een random nerd dit was, oké, maar hij? Alain slikte en bleef keek om zich heen, opzoek naar Emilie. Hopend dat ze weinig van zijn uitbarsting had mee gemaakt. Haar stem deed de jongen omdraaien en zien dat een klein jochie haar hand kuste alsof ze een prinses was. Emilie? Ze was terug en liep naar hem toe. Was ze wel weg geweest? Ja, blijkbaar. Ze meldde dat ze het niet kon, hem niet kon vergeten. Alain kon snel conclusies trekken, dat wist hij van zichzelf, maar Emilie scheen er ook aardig goed in te zijn. Ze had het geprobeerd, nu al. Ze had nu al besloten dat het niet ging lukken. Natuurlijk wist Alain dat het lang ging duren, maar uiteindelijk ging de neiging om bij Ruby te zijn ook over. Na maanden van chaos in zijn kop. Hij wilde niet dat doe chaos nogmaals kwam, maar een andere optie leek er niet te zijn.
Er was één ding die door Alain zijn hoofd bleef razen, Lyron hoefde Emilie niet meer te zien. Alain kon er niet bij dat je het uit ging maken om iets als dit. Je kan niets aan je gevoelens doen, zolang je juist niet met degene aanklooit was het toch juist een teken van trouw, wat zogenaamd erg belangrijk was. Wat een schijnvertoning, niet alleen deze, maar alle relaties. Om de domste redenen konden die dingen kapot. En dan gingen ze Alain raar aankijken als hij vond dat er meer reden was om het uit te maken als je een beter meisje kon krijgen dan dat je het uitmaakte omdat de ander haar tong in de mond van een ander had gestoken. Bij de eerste zat nog enigszins logica in, daar kon hij nog enigszins inkomen. Bij het tweede, nou ja, je bent met die cultuur opgevoed. Maar het uitmaken omdat je partner een ander ook wel ziet zitten. Al schoot je Alain neer, hij kon geen reden bedenken. Hij kon slechts glimlachen, wist nog altijd niet hoe hij de situatie moest hendelen. Maar over één ding was hij het met Emilie eens, ''Het is inderdaad te belachelijk voor woorden.''
Alain merkte dat er een wondje ontstond aan de binnenkant van zijn wang, maar een diepere wond ontstond er in zijn ego. Hij besefte dat hij niets van de wereld begreep en er waarschijnlijk nooit iets van ging begrijpen.
''Lyron heeft het uitgemaakt?'' vroeg hij zachtjes, niet omdat hij haar niet had verstaan maar meer omdat hij hoopte dat hij het niet had verstaan. Hij kon niet geloven dat - nota bene - Lyron de ware liefde liet lopen omdat ze Alain zag staan. Als er toch iemand was samen met Alain niet aan die belachelijke regels mee kon doen, dan was het toch zeker Lyron wel?

Alain leek niet echt verwacht te hebben dat ze terug zou komen, en eerlijk gezegd, zij ook niet. Het ukkie dat haar had gebracht was gewoon één of andere knul die graag mensen zag twijfelen, mensen graag liet afzien en mensen liever foute dan juiste beslissingen zag nemen. Maar waar zat haar 'juiste' beslissing? Als ze wegliep van Alain, zat het fout. Als ze gewoon met hem praatte, voelde het fout en als ze überhaupt méér met Alain zou willen zijn dan vrienden, dan was dat fout. Haar hoofd tolde van de foute dingen. Geen juiste, perfecte dingen die elke rimpel in haar brein konden rechthouden, nee, allemaal foute dingen, volledig tegenstroom en helemaal in elkaar gevlochten in zo'n knoop die bijna onmogelijk was om zonder behulp van een schaar of kniptang of zelfs zaagmachine los te krijgen. Ze slaakte een korte zucht toen Alain op haar reageerde door te beamen dat het te belachelijk was voor woorden. Want dat was het.
Welke oen, welke idioot had gevoelens trouwens uitgevonden? Hij zou een trage, pijnlijke dood verdienen: al zijn botten zouden één voor één gebroken moeten worden en daarna zou hij in een leuk badje met bijtend zuur moeten gelegd worden en sterven. Honderden keren achter elkaar. Emilie haalde even kort haar schouders op en keek de jongen met een vrij trieste blik aan, niet echt wetend welke gevolgen dingen die ze deed zouden hebben. Ze voelde zich opgesloten. In een kooi, verschillende kettingen om haar die haar vasthielden, zodat ze geen keuzes kón maken. Geen goede, enkel slechte, want elke keer ze bewoog -en dus een slechte keuze maakte - werden de kettingen enkel harder aangespannen. De kettingen.. Lyron. Hij had het misschien wel uitgemaakt met haar of vooral hun relatie op pauze gezet -waar ze eigenlijk niet meteen van wist wat precies de bedoeling was- maar nog steeds leek hij haar in een onzichtbare greep te houden. Een greep die ze eerst als positief had bekeken, maar nu langzamerhand diep negatief begon te worden. En dan werd ze nog kwaad op Alain? Die niets verkeerds deed? Wat een nutteloze bezigheid en wat een complete waanzin.
Zijn woorden deed ergens wel pijn; en daarom leek hij de vraag zachtjes, voorzichtig te stellen. Ze knikte kort, maar leek dan te twijfelen en haalde haar schouders op. "Een break, of zo, tot ik.. over jou heen ben", mompelde ze even niet echt helemaal zeker van haar stuk en sloeg haar ogen neer. "Alain, ik wil niet over je heen zijn", vervolgde ze aarzelend en frunnikte wat zenuwachtig aan de zakken van haar kleedje. Als elke keuze die ze maakte toch fout was, waarom dan twijfelen? Ze kon kiezen te doen wat ze wilde en eigenlijk kon je het ook zo bekijken dat Lyron haar niet veel kon verwijten toen hij kwaad werd aangezien ze hem niet had bedrogen met Alain. Integendeel. Ze had zichzelf tegengehouden, was trouw gebleven, hoe moeilijk het voor haar ook geweest was; en nu had waarschijnlijk hetzelfde resultaat bereikt als moest ze zich niet hebben tegengehouden? Dan had ze dààr beter van kunnen profiteren, niet ? Dan had ze Alain best wel kunnen kussen of zo, veel verschil maakte het niet. Haar motivatie om Alain te gaan vergeten kromp elke seconde dat ze langer bij hem stond, al voerden ze niet bepaald het gezelligste gesprek ooit.

De relatie was op een pauze gezet? Zo werden die dingen wel erg makkelijk. Alain had nog nooit over deze optie gehoord, kon je lekker iedere nacht je relatie op pauze zetten en logeren bij een ander meisje. Hij vond het maar zwak van Lyron eigenlijk, maar hield het erop dat ook hij was gebrainwashed door die relatiecultuur.
Alain probeerde zich te verplaatsen in Emilie, wat was voor haar het beste? Als ze voor Lyron koos kon ze ook gewoon zeggen dat ze over Alain heen was, dat leek toch niet zo lastig. Iedere blinde kalkoen kon liegen. Wanneer ze voor Alain koos was het een stuk lastiger, tuurlijk had hij geen probleem met het feit dat Lyron in zijn gedachte zat, maar een relatie met hem kon niet iets moois worden. Hij was irritant, dat wist hij van zichzelf, hij beledigde en hij had nauwelijks benul van de normen en waarden in een relatie.
Alain schrok op, ze wilde niet over hem heen zijn. Betekende dat dat ze voor hem koos of dat ze niet wilde kiezen? De jongen beet op zijn lip en keek haar twijfelend aan. Wat moest hij hier nu mee? Wat moest hij nu doen? Wat wilde hij nu doen? Hij wist het niet. Alain dacht aan zijn laatste natuurkunde les, over Schrödingers kat. Hierin werd een kat in een metalen kooi opgesloten met een beetje vergif, zolang de kat in de kooi zit weet je niet of hij leeft of dood is, pas wanneer je de kooi opent weet je dat. Het kwam er op neer dat je pas weet hoe het zit als je de kooi opent, het probeert. Nu was er nog een dilema, moet hij Emilie in een relatie met hem stoppen of kon hij haar beter beschermen, ze liep het risico om er slecht uit te komen.
Alain twijfelde er nog over of haar laatste uitspraak betekende dat ze voor hem koos. ''Emilie...'' zei hij zachtjes, ''Ik denk dat je bij Lyron een stuk gelukkiger bent. Hij heeft een familie waarop jullie twee terug kunnen vallen. Hij heeft waarschijnlijk meer geld dan ik heb. Hij is een stuk socialer dan ik, heeft denk ik wel ervaring met relaties en heeft oog voor de toekomst, waar ik van dag tot dag leef. Ik weet hoe hij aardig moet zijn, ik kan irritant doen terwijl ik het zelf niet door heb. Bij hem ben je denk ik gelukkiger. Zeg tegen hem dat je niets meer voor me voelt, je doet er niemand kwaad mee.''
Zonder dat hij het doorhad was hij langzaam naar haar toe gelopen en was er hooguit 10 centimeter ruimte tussen de twee. Alain keek in haar ogen en vermeed de neiging om haar te zoenen.

Hoe langer het duurde voor hij antwoordde of reageerde , hoe meer haar woorden wegstierven in de vergetelheid, hoe meer ze begon te twijfelen aan haar woorden. Ze had er zelf maar de helft van begrepen, van Lyrons uitleg, en had ervan gemaakt dat het een soort pauze werd, of tenminste dat ze elkaar niet meer zouden zien tot zij eruit zou zijn om te weten wat ze wilde. Maar oh, wat wilde ze in hemelsnaam? Waarom stelde Lyron haar voor zo'n voldommen feit? En het ergste was dat ze hierdoor dingen was beginnen voelen voor en denken over Alain, dingen waarvan ze zich niet eens bewust was dat ze die dacht of voelde. Hij had haar blijkbaar gewoon naar Alain gedréven. De gevoelens die ze had voor beide jongens maakten haar gek, bezorgden haar een gevoel dat ergens leek op een epilepsie aanval.
Waarom voelde ze zo de neiging om naar Alain toe te gaan, en de knoop door te hakken die haar nu zo kwelde. Kiezen voor één van hem, degene die misschien boven al die arrogantie nog het minst gemeen was tegen haar. Lyron deed haar meer pijn dan ze ooit kon voelen, door haar te zeggen dat ze hem niet meer moest zien, totdat ze niets meer voor Alain voelde. Het was gemeen. Zo verschrikkelijk gemeen. Haar ogen stonden gekweld, zoals ze zich voelde. Als Sint Pieter haar nu zou komen vragen om hem te vergezellen naar de hemel, zou ze hem zonder twijfel volgen. Want ze wilde gewoon sterven, zodat ze niets meer van pijn voelde. Maar dat zou zo ongelofelijk egoïstisch zijn!
Toen ze haar naam hoorde, keek ze op van haar gedachten en luisterde gespannen naar zijn woorden. Zou ze bij Lyron een stuk gelukkiger zijn? Wie kon het weten, ze wist niet hoe gelukkig ze zou zijn bij Alain. Een familie? Geld? Sociaal zijn? Ervaring met relaties? Oog voor de toekomst? Alsof ze bepaalde normen legde als ze een relatie met iemand begon. Alsof ze een lijstje had? Hoe langer hij sprak en hoe dichter hij kwam, ze begon haar hoofd te schudden bij elk argument dat hij gaf en keek hem niet meteen in de ogen om haar koppige blik niet meteen aan hem te moeten laten zien. Ze werd zich er steeds meer van bewust dat Alain dichter bij haar was komen staan en probeerde hem niet meteen in de ogen te kijken.
"Denk je nu echt, Alain, dat het bij mij om materiële dingen gaat? Denk je dat ik me erger aan het feit dat je misschien niet zo sociaal als hem bent? Waarom zou ik dan voor je vallen, Alain? Je bent gewoon anders, maar niet in negatieve zin. Je doet niets verkeerd.", fluisterde ze zachtjes aangezien hij vlakbij stond en keek even naar beneden terwijl ze haar handen aarzelend en vrij zenuwachtig in de zijne liet glijden, zijn handen niet vastnemend, maar gewoon als een streling aanrakend. "Ik zou mezelf er vooral kwaad mee doen, dat ik dàt aan Lyron zou zeggen. Ben ik nu egoïstisch?", vroeg ze al fluisterend terwijl ze hem uiteindelijk, nadat ze het de hele tijd niet gedaan had, in de ogen keek. "Maakt dat mij egoïstisch?", herhaalde ze aarzelend en liet onbewust haar hoofd net iets dichter naar het zijne komen, niet meteen met de bedoeling om de jongen te zoenen, aangezien ze niet eens wist wat híj wilde.

Alain was gewoon anders, maar niet in negatieve zin? Hij kon het eens zijn met het eerste, maar over het tweede kon hij wel nadenken. Wilde hij liever in de schoenen van een ander staan? Wilde hij iemand zijn die zich perfect aan de menselijke cultuur kon houden en wilde hij iemand zijn die niet begreep dat alle normen onzin waren. Zo zag Alain het, hij begreep dat het onzin was. Hij zag het niet als, het gewoon niet begrijpen. Emilie had waarschijnlijk gelijk, hij was in positieve zin anders. Dat bracht een hoop mooie dingen mee, maar ook een aantal klote dingen. Hij wist wel dat de wereld er een stuk mooier zou uitzien als iedereen hem begreep, hoewel het menselijk ras dan wellicht snel uit zou sterven.
''Ik weet niet waar het jou om gaat, ik weet wel dat je bij mij nooit zo gelukkig zou kunnen zijn dan dat je bij Lyron zou zijn.'' legde hij uit, heel zachtjes. Ze was dichtbij, heel dichtbij. Het gevoel wat Alain kreeg in deze situatie kon hij als magisch omschrijven, prachtig. Hoewel het gesprek echt stroef verliep kon hij zich niet in een mooiere situatie plaatsen.
''Nee, Emilie, je bent niet egoïstisch en al was je dat, dan was dat goed. Egoïsme is een stuk logischer dan relaties.'' zei hij en merkte toen pas dat hij voorovergebogen was en hij zijn lippen bijna tegen die van haar had aangedrukt. Het was een ongebruikelijke zin, zo vlak voor het zoenen. Meestal had Alain het dan over perfectie, prachtig of zo, niet over één van zijn vele theorieën. Romantisch kon dit niet overkomen, maar Alain was zichzelf. Voor eens in zijn leven was hij zichzelf bij een meisje die hij het liefst bij zich in bed had liggen. Een onbetaalbaar gevoel, prachtig, perfect.
''Mag ik je zoenen?'' vroeg hij. Het zou zijn verhouding met Lyron niet verbeteren, dat wist hij. Alain was een zak dat hij dit alleen al vroeg, dat wist hij. Toch, dit was wat hij wilde, nu en niet morgen. Daarnaast, Lyron had de mogelijkheid zelf een beetje gegeven.

Ze had misschien zelf niet in het oog gehad dat ze haar hoofd dichter bij het zijne had gebracht, als Alain het deed was al haar concentratie bij het feit dat hij elke moment een milimeter dichter bij haar gezicht kwam. "Dat weet je niet", wierp ze tegen toen hij meende dat ze bij Lyron gelukkiger zou zijn dan bij hem en voelde ondertussen zijn warme adem op haar gelaat, ze meende bijna het trillen van zijn lippen te voelen als hij sprak, maar achtte dat onmogelijk aangezien ze geen aanraking maakte met zijn lippen.
Egoïsme was inderdaad een stuk logischer dan relaties, een heel stuk logischer dan haar relaties. Ze dacht kort terug aan die van haar en Kenneth, aan die van haar en Lyron, maar wist helemaal niet wat ze moest verwachten van een relatie met Alain. Zijn lippen kwamen dichter en ze meende zelfs dat hij haar zou zoenen, tot er een vraag langs zijn kant kwam. Of hij haar mocht zoenen? Erm.. yes, plaese.. Of toch niet? Waarom vroeg hij het? Het was alsof ze met haar neus op de feiten werd gedrukt toen hij deze woorden uitsprak, en ze zich waarschijnlijk helemaal was aan het laten meeslepen door het wondermooie moment. Ze haalde haar schouders even op en keek de jongen aan. "Ik wil niets liever.. Maar ik denk dat het eerlijker voor jou is als ik eerst nog eens met Lyron zou gaan praten", fluisterde ze zachtjes deels tegen zijn lippen en drukte hem dan wat geruststellend een vluchtig kusje op zijn lippen, waarna ze een stap achteruit deed en haar armen langs haar lichaam liet hangen. Ze nam haar mobiel uit haar zakken en gaf deze aan hem. "Zou je je nummer er willen inzetten? Dan bel ik je zodra ik met Lyron ben gaan praten.", mompelde ze en keek de jongen de hele tijd onafgebroken aan. Ze wilde elke veranderende gezichtsuitdrukking van hem zien, ze wilde zijn reactie peilen over dat weinig betekenende vluchtige kusje van daarnet, hoewel ze zijn lippen nog op de hare kon voelen nabranden. Het was een aangenaam, bijna geweldig gevoel voor zo'n kleine actie.

Het was niet het antwoord waar hij op gehoopt had en eerlijk gezegd ook niet had verwacht. Alain wilde haar zoenen of het eerlijk was boeide toch niet? Sinds wanneer telde dat mee tijdens zoenen. Helaas, het was niet anders en om nu de discussie aan te gaan, hij wist dat hij al snel iets fout kon zeggen en liet het dus maar gaan. De vage kus die ze toch op zijn lippen drukte was niet fijn, totaal niet. Hij was nep en enkel irriterend.
Alain zuchtte en knikte zijn hoofd. Vermoeid nam hij haar mobiel aan en zette er zijn nummer in, onder 'Alain'. Weinig mensen hadden zijn nummer, zijn coach, zijn zusje, zijn broertje, een DJ, een barkeeper, de eigenaar van de Guitarstore en nu Emilie. Wanneer hij zijn nummer in een andere mobiel zette, deed hij dat met het nummer van één of andere loodgieter in San Diego en zette hij het nummer niet onder zijn eigen naam maar als ''x-Alain'' slechts omdat de A als eerste in het alfabet komt en het meisje het dan niet snel in haar hoofd ging halen om hem te bellen uit verveling.
Alain gaf Emilie haar mobiel terug en keek in haar ogen. Ja, ook hij voelde de kus nog, maar niet als een mooi iets. Het was te weinig, het irriteerde en het voelde bijna als een belediging. Toch kon hij blij zijn voor Emilie, het betekende dat ze niet gekozen had voor hem en dat Lyron waarschijnlijk nog een kans kreeg. Alain bleef denken dat Lyron een beter iemand was om mee oud te worden of tenminste iemand waarmee ze meer kans had om oud te worden met iemand.
Alain draaide zich om, zonder verder nog iets te zeggen. Hij hoorde de uitkomst wel, hij hoorde wel hoe het gesprek was geëindigd. Hij hoorde wel of Emilie toch voor Lyron koos. Terwijl Alain wegliep zag hij het jochie dat Emilie had opgehaald op hem aflopen. ''Is ze nu je vriendin?'' vroeg het jongetje met enige verwachting waarop Alain een glimlach niet kon onderdrukken. ''Je zou center moeten staan en dat jochie met die lange blonde haren Guard, je coach bakt er niets van.'' zei hij, geen leugen, wel een drastische onderwerpswitch. ''Uhu...'' zei het jochie, wanneer Alain het gebouw uitliep en het jochie weer verder ging met de training.