Death before Dishonor

Vince liep met zijn handen op zijn rug door de gangen heen. Zijn ogen schoten alle kanten op, elke centimeter van de gang werd snel beken. Even een vluchtige blik om te kijken of het wel veilig was. Elk spiertje stond strak om zich zelf te verdedigen. Niet dat hij een wapen had, maar met handen vechten was hij ook goed. Gewoon een harde klap in de maag geven. Dan met je knie omhoog zijn gezicht verbrijzel terwijl je met je ellebogen een klap op de rug gaf. En als dat dan nog niet genoeg was kon hij nog altijd een verme tik tegen de slaap geven. Dan lag hij wel even te slapen. Ook kon hij gewoon met wat geweld een arm op iemands rug draaien, dan hielden ze zich ook wel stil. Dit alles had hij geleerd van zijn baan, zijn baan had hem zo gemaakt. Altijd oplettend en zoekend naar gevaar, altijd denken hoe hij zich zelf in de situatie kon verdedigen. Vince schrok zich even rot toen er opeens iemand op hem af kwam rennen, automatisch spande hij zijn vuisten al aan. Klaar om een klap te geven, wat had hij toch graag zijn geweer bij, of iedergeval een wapentje, zo dat hij zich iets veiliger voelde. Een opgeluchte zucht kwam er over zijn lippen toen hij zag dat de jongen richting een kameraad van hem rende, en niet op Vince af om hem een klap te geven. Eigenlijk stelde hij zich gewoon aan, het was een school wat kon er onveilig zijn. Alles.. Als je een beetje naar het nieuws had gekeken was je ervan op de hoogte dat er overal gegijzelden op school waren geweest. Waarom niet hier, hier zou het ook zo kunnen gebeuren. Het was maar goed dat hij daarom voor de zekerheid een kleine revolver tussen zijn broek en zijn rug had gestoken, vast gehouden door de bruine leren riem die om zijn spijkerbroek zat. Ontzichbaar voor de medemens, maar hij kon zich nog iets verdedigen mocht er iets gebeuren. Het was natuurlijk niks vergeleken zijn ak. Die op zijn snelst afgesteld 800 kogels per minuut kon afschieten. Terwijl hij in gedachten was verzonken sloeg hij rechts in, het pijltje directie volgend. Voor hij daar even later naar binnen liep streek hij zijn rood geblokte blouse even netjes. En zorgde dat al zijn 6 tatoeages zorgvuldig waren verborgen. Hij moest ze op zijn eerste dag niet afschrikken. Uit zijn kont zak haalde hij een brief van zijn werkgevers. De regering of wel beter gezegt het leger, nog specifieker zijn luitenant. Zelf was hij sergeant en had hij dus de lijding over een groep soldaten. Waar hij beslissingen voor moest maken en zich tegen over hun moest verantwoorden. Een hele zware en moeilijke taak. Vince zat niet zomaar in een leger. Nee in een special force. 1ste special force operitional detatchment delta's, afkorting: Delta. Een onderdeel van het leger die zich vooral bezig houd met terrorisme. Maar ook in 1993 heeft geholpen om Mogadishu vrij te krijgen. Iets wat veel mensen het leven heeft gekocht net als het leven van zijn vader. Toen was hij 2 en toch heeft het een grote impact op hem gehad. En wou hij altijd al het voorbeeld van zijn vader volgen. Met 2 vingers streek Vince de envelop recht, hopelijk zou alles rond zijn. Respectvol klopte hij en kwam pas binnen toen hij toestemming kreeg. Daar bleef hij netjes op plaats rust staan, zoals hem geleerd was. Alleen hier werd hij raar aangekeken. Net als toen hij sprak met 2 woorden "ja meneer" of "nee meneer". Blijkbaar had de jeugd hier geen respect meer. Iets wat ze in het leger snel genoeg zouden leren. Gelukkig was alles in orde, en na de laatste dingen hebben besproken, zoals kluisje, kamer, boeken en natuurlijk een vakkenpakket (met veel talen en wiskunde en geschiedenis niet te vergeten) met bijpassend rooster. Ook zou iemand hem een rondleiding geven. Dat zou maar een keer nodig zijn want Vince was een kei in routes onthouden. Eigenlijk kon hij veel onthouden, behalve namen daar was hij slecht in. Voornamen dan vooral , achternamen ging nog enigszins. Vince had bijna de neiging om te saluteren maar onderdrukte deze nog net. Hij liep met een status weg. Zijn armen wat breed. Deze waren ook erg gespierd, en zijn buik ook. Eigenlijk zag hij er best imposant uit met zijn gemillimeterd haar, gespierde bouw, 1.70 en enkele littekens in zijn gezicht. Toen hij de deur uit was keek hij even rond naar de reddende engel die hem zou rondlijden.