Joël & Ian's room

__________________________________________

Kort keek Alice naar Joël, in haar ogen lag een lichte bezorgdheid. Al wist ze niet precies waar die zo plotseling vandaan kwam. “Misschien dat je zelf een wapen moet regelen, voor het geval die man op duikt.” zei ze tegen hem, nu de beelden van haar verleden verdwenen waren slaagde ze er weer helder na te denken. Met de rug van haar hand streek ze nogmaals langs haar wang, in de hoop eventuele mascara sporen te verwijderen. Ze pakte haar tas van de grond en hing hem over haar schouder, wetend dat ze hem anders zou vergeten. “Laten we maar naar Ian gaan.” zei ze, een klein glimlachje was verschenen op haar gezicht. Ze pakte zijn hand en trok hem overeind, haar ogen liet ze voor een moment over het terrein dwalen. Langzamerhand begon het wat rustiger te worden, op enkele leerlingen na was het pleintje verlaten. Hoe laat zou het zijn? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, terwijl ze rustig in de richting van de living building begon te lopen. Joël’s hand bleef ze vasthouden, zacht voerde ze hem met zich mee. Probeerde zich te herinneren wat het kamer nummer van de jongens was. Zou Ian er problemen mee hebben dat zij een stel waren, terwijl zijn liefdes leven op dit moment verre van perfect was? Ze hoopte hem niet, ze wou hem niet zijn ogen uit steken door haar samenzijn met Joël. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, onderhand waren ze in de gang aan beland waaraan verschillende kamers lagen. Een van de deuren stond open, het geluid dat vanuit de ruimte klonk deed haar denken aan het gebrul van een motorzaag. Het was alsof iemand een geheel bos aan het omkappen was. Die persoon die daar lag te slapen had kennelijk niet eens de moeite genomen de deur te sluiten. Rustig liep ze door de gang, liet haar blikken over de bordjes dwalen waarop de kamernummers stonden. 589 dat was het, voor de kamer waaruit het gesnurk kwam bleef ze staan. Ze grinnikte zachtjes, kennelijk was het Ian die ronkte als een oude beer. Ze duwde de deur wat verder open, zodat ze de kamer in kon stappen. Het eerste wat haar opviel was dat de kamer veel groter was dan die van haar, ook de bedden waren veel groter. Op een van de bedden lag Ian te slapen, zijn shirt had hij uit getrokken. Zachtjes lachend schudde ze haar hoofd, waarna ze haar ogen op Joël richtte. “Hoe kan jij slapen als hij zo licht te snurken?” vroeg ze zacht, om Ian niet te wekken. Al betwijfelde ze of hij hen boven zijn gesnurk uit kon horen, haar tas zette ze op de grond waarna ze naar het vrije bed toe liep en hierop ging zitten. Het bed van Joël, althans dat leek haar logisch.

Joël keek haar aan en haalde zijn schouder op. Een wapen gaan regelen voor zich zelf om zich veilig te stellen, misschien kon hij het doen. Maar hij wou geen drager zijn van zo'n wapen, nog in geen honderd jaar. 'Ik wil geen wapen in mijn handen hebben, nooit van mijn leven.' Murmelde de jongen zacht. Joël greep zijn tas en staarde nog een moment naar de grond en hing ze dan over zijn schouder en snoof even kort. Op haar volgende woorden knikte hij maar. Joël liet zich overeind trekken door haar en keek haar kort glimlachend aan. Ergens had hij geen zin om in de kamer te zitten, wetend dat hij daar toch het zelfde zou zijn als hier buiten. Gewoon verslagen door alles, door zinnen gebracht door tranen die niet hadden mogen vloeien. De jongen werd door haar meegetrokken richting het gebouw, maar hij was nog niet helemaal bij met zijn gedachten, nog niet. Nee, de jongen zat ergens in zich nog steeds een soort van wraakactie te plannen, wetend dat deze misschien sneller zou uitgevoerd zijn dan normaal. De man wist dat hij weer om ging met Ian, daar had die vuile leugenaar al een sms naar gestuurd. Zonder het echt door te hebben bereikte hij al snel het hoofdgebouw waar de kamers in waren. Zijn blik richtte hij weer op Alice terwijl hij ergens de neiging had om haar gewoon dicht tegen zich aan te trekken en niet meer los te laten voor een lange tijd. Een luid geronk klonk door, eerst dacht hij dat het door een auto was die buiten startte of een boom die werd omgezaagd, maar nee hoor. De uitlokker van het geluid was niemand minder dan zijn beste vriend. Kort fronste hij. Dat Ian zo snurkte was hem eigenlijk nooit echt opgemerkt als hij eerlijk mocht zijn, blijkbaar was hij een goede slaper. 'Wel, ik vraag het me eigenlijk ook wel af. Ik zie eigenlijk nu pas dat hij snurkt.' Grijnsde hij even naar haar. Alice liep naar zijn bed toe, terwijl hij kort naar de badkamer liep. De jongen draaide daar de kraan even open en spetterde wat in zijn gezicht. Merendeels om tekenen van tranen te laten verdwijnen. Daarna liep hij weer naar de kamer en zette hij zich naast haar neer en legde zijn arm om haar heen. 'Ik heb geen wapens nodig, het enige wat ik nodig heb zit hier in de kamer.'

Nog steeds lag hij te snurken en draaide zich eens op zijn buik. In de verte hoorde hij stemmen. Helaas was hij een lichte slaper, dus werd hij wakker. Hij opende zijn blauwe ogen en keek naar het plafond van de kamer aan. Hij hoorde Alice zachtjes praten en Joël antwoordde daarop. Hij hees zichzelf overeind fitter dan hij was geweest voordat hij Joël had gezien. Het deed hem toch wel goed om zijn jeugdvriend te zien in zijn kamer. En hij zag ook aan Alice dat ze bereid was direct te vertrekken als hij er niet meer tegen kon dat ze samen waren. Hij wreef de slaap uit zijn gen en ging toen zitten op het gekreukte dekbed. Hij wist niet of Alice zich er aan ergerde dat hij half naakt was maar als ze het zou vragen zou hij wel een shirt aan doen. Ze zaten daar samen op het bed van Joël en hij glimlachte vriendelijk. Hij bleef nog in zijn bed zitten en keek naar hoe ze daar samen zaten. Het ergerde hem niet. Hij staarde even naar de badkamer waar Joël zich zonet had opgefrist. Hij vond het prima en keek naar de lamp die daar hing en licht gaf. Hij zou dadelijk wel in bad gaan. Hij zou eigenlijk het liefst weer gaan slapen. Maar hij zou de slaap vast niet meer kunnen vatten. Hij stond op en schoof de gordijnen wat opzij om het licht door te laten in de kamer. Vervolgens liep ook hij naar de badkamer toe en keek naar Joël en Alice. Die zouden er vast geen last van hebben dat hij ging douchen. Het bed van Joël stond zowat aan de andere kant van de kamer dus konden ze niet naar binnen kijken. Hij liet het koppen zitten op bed en doorzocht de kastjes en haalde een donzige witte handdoek uit de kast die naast de wastafel stond. Hij liep de kamer weer in en doorzocht zijn eigen kast naar een shirt. Hij haalde een zwart effen shirt uit de kast en pakte zijn lederen jack ook uit de kast. Hij pakte ook een spijkerbroek uit de kast en liep terug naar de badkamer. Daar zette hij de douche aan en trok zijn kleding uit. Behalve het T-shirt dat toch al in de wasmand lag. Hij stapte onder het warme water en zocht op de tast de shampoo. Hij zeepte zijn haren in en spoelde het uit. Hij was nooit lang bezig met douchen maar stond er nu iets langer onder. Toen hij klaar was pakte hij de donzige witte handdoek en droogde zichzelf af. Hij stapte de badkuip uit en trok zijn kleding aan. Toen hij zijn kleding aan had liep hij naar de spiegel toe en haalde een kam door zijn warrige haren heen. Niet dat het veel nut had maar hij deed dat gewoon. Hij liep toen weer de slaapkamer in en ging weer op bed zitten met een nog vochtig kapsel. Hij grimaste naar Joël. ‘Ik dacht dat jij dit meer zou waarderen Alice. Dus vandaar dat ik nu aangekleed ben’ zei hij en gebaarde naar zijn lichaam. Het lederen jack sloot prima aan op het effen zwarte shirt. Hij vouwde zijn handen over elkaar heen en keek toen naar zijn vriend en vriendin die een koppel waren. Hij vroeg zich af wat er vervolgens ging gebeuren nu ze wisten dat hij nog steeds op Sarah verliefd was. Zouden ze allebei hun advies gaan geven? Dat was iets waar hij nu helemaal geen behoefte aan had. Zijn blauwe ogen gingen naar een boek dat nog steeds op zijn bureau lag. Hij pakte het boek en keek naar de titel. WO2 stond er op de kaft. Hij fronste. Deze had hij toch niet meegenomen? Hij gooide het op het bed van Joël. ‘Niet van mij’ zei hij grinnikend. En hij had gelijk ook. Hij las nooit boeken over de geschiedenis. Hij had liever boeken die horror waren en bleven. Maar hij had de laatste tijd geen tijd boeken meer meegenomen uit de bibliotheek. Hij moest misschien maar weer eens naar de bibliotheek toe om wat boeken te gaan lenen.

'Ik wil geen wapen in mijn handen hebben, nooit van mijn leven.' murmelde Joël zacht, voor een moment keek ze hem aan. Ze begreep hem wel, het idee met een wapen op zak te lopen sprak haar ook niet aan. Al dacht ze er op dit moment wel over één aan te schaffen, als hij het niet deed dan deed zij het wel. Het afgelopen jaar had ze leren schieten, al had ze vanwege haar leeftijd nog niet met een wapen op zak mogen lopen. Nee, misschien maar beter niet. Ze moest er niet aan denken met een wapen op zak te lopen, al was het misschien wel veiliger. Zowel voor haar, als voor Joël en Ian. Een zucht schoof over haar lippen, onderhand had ook Joël zijn tas gepakt en die over zijn schouder gehangen. Ze had niet het idee dat hij er met zijn gedachten bij was, op het moment dat zij hem zachtjes mee trok naar de living building. Terwijl ze probeerde te bedenken hoe ze dit alles tot een goed einde zouden moeten brengen. Maar ze slaagde er niet in iets zinnigs te bedenken. Ze voelde zich al bijna net zo machteloos als tijdens de twee jaar lang durende achtervolging. Zacht beet ze op haar onderlip, luisterde naar het regelmatige gebrom dat afkomstig was van Ian. 'Wel, ik vraag het me eigenlijk ook wel af. Ik zie eigenlijk nu pas dat hij snurkt.' grijnsde Joël. “Dan slaap je diep.” zei ze zachtjes lachend, waarna ze een korte blik op Ian wierp. Dat iemand terwijl die sliep zo’n hard geluid kon produceren. Joël was in de badkamer verdwenen, maar kwam al vrij snel weer terug. Aan enkele waterdruppels die in zijn haren hingen kon ze zien dat hij water in zijn gezicht had gegooid. Ze glimlachte zachtjes naar hem, voelde dat hij naast haar kwam zitten en zijn arm om haar heen legde. 'Ik heb geen wapens nodig, het enige wat ik nodig heb zit hier in de kamer.' zei Joel, voor een moment keek ze hem recht aan. “Je hebt gelijk, we slaan ons hier met zijn drieën wel door heen.” zei ze zacht, waarna ze haar hoofd voor een moment tegen zijn schouder liet rusten. Het gesnurk was onderhand tot een einde gekomen, hoogst waarschijnlijk was Ian wakker geworden door hun gepraat. Voor een moment richtte ze haar ogen op de jongen die zich onderhand recht had gesteld. “Lekker geslapen?” zei ze, een kleine grijns speelde op haar lippen. Weer vroeg ze zich af of Ian zich stoorde aan het feit dat zij en Joël een koppel waren. Maar ze besloot die vraag niet hardop uit te spreken, richtte haar ogen op Joël nadat ze haar hoofd van zijn schouder had gehaald. Ian was in de badkamer verdwenen, en niet veel later hoorde ze het geluid van stromend water. Zo te horen stond hij te douche. “Beloof me dat je niks stoms doet.” zei ze zacht tegen Joël. Ze had het idee dat hij zou proberen te voorkomen dat Ian en zij zijn ‘vader’ zouden treffen. Maar als ze eerlijk moest zijn was ze er liever bij als hij die man tegen het lijf liep. Hij mocht er gewoon niet alleen voor staan op dat moment. Ze legde haar hand op zijn been, net iets boven zijn knie. Richtte voor een moment haar blik op het wit geschilderde plafond.
‘Ik dacht dat jij dit meer zou waarderen Alice. Dus vandaar dat ik nu aangekleed ben’ zei Ian, ze richtte haar ogen op de jongen. Die naar zijn lichaam gebaarde. Ze had zich niet echt gestoord aan het feit dat hij zonet zonder shirt had gelopen. Als je op het strand liep dan was er toch geen enkele jongen die een shirt aan had? Toch had ze zich een kort moment iet wat ongemakkelijk gevoeld. “Oké, dankje.” zei ze, een glimlach speelde op haar lippen. Een boek werd op het bed van Joël gegooid. WO2 stond er op de voorkant. ‘Niet van mij’ zei Ian, voor een moment richtte Alice haar blik op het raam. Waardoor, nu de gordijnen open waren, licht naar binnen viel.

Even grijnsde hij. Ja, hij sliep eigenlijk best wel diep als hij niet door dat gesnurk wakker werd. Ergens vond hij het wel grappig dat zijn vriend zo kon snurken, dat had hij zelfs toen hij enkele dagen in zijn vroegere ouderlijke huis was komen slapen niet eens gemerkt. 'Tja, of ik snurk net zo hard als hem dat ik het gewoon niet merk.' Sprak hij met een kleine grijns op zijn gezicht. Zachtjes streek hij met zijn arm over haar schouder en keek even naar Ian die nog vrolijk leek door te slapen. Ergens vroeg hij zich af of Ian een wapen zou kopen voor hen veilig te houden, maar ergens wist hij het wel. Maar zelf, een wapen, nee het was niets voor hem helemaal niet. Op haar woorden glimlachte hij, mooi dat ze dat al wist was belangrijk genoeg voor hem. Hij, Alice en Ian, de drie musketiers. Hun aller eerste ontmoeting kon hij zich nog maar vaag herinneren, alleszins toch wanneer de drie elkaar hadden ontmoet. Maar hij was wel blij dat ze na al die tijd nog steeds bevriend waren met elkaar. Joël haalde zijn hand even door zijn haren en hoorde dat het gesnurk uiteindelijk ophield. Mooi, Ian werd ook weer wakker. Al zat hem het misschien wel dwars dat Ian hier niet zat met een vriendin, anders vond hij het helemaal goed. Maar hij had zich nooit echt bemoeit op dat vlak met Ian, hoewel het andersom wel eens niet zo was geweest. Helemaal niet, maar hij nam dat hem nu ook niet kwalijk. De jongen richtte zijn blik even op Ian die kort glimlachte en daarna opstond en weer verdween richting de badkamer. Kort schudde hij zijn hoofd, en keek Alice weer aan. Even fronste hij, de jongen zuchtte even diep en keek haar aan. 'Ik kan het je beloven Alice, maar als hij hier verschijnt en ik zie hem eerst, ik vrees niet dat ik mezelf zou kunnen tegen houden. Maar ik zal het proberen.' Mompelde hij zachtjes tegen haar en zuchtte even. Een warme hand werd op zijn knie geplaatst, voorzichtig legde hij zijn hand op de hare. Even keek hij naar de grond, maar dat werd al vrij snel weer verbroken door Ian die weer binnen kwam, aangekleed welliswaar. Dat apprecieerde hij eigenlijk wel. Kort keek hij haar aan en glimlachte even toen hij de woorden van Ian hoorde. Een voorwerp werd op zijn bed gegooid waardoor hij meteen naar het boek keek. Wereldoorlog 2. Een boek van hem ja dat wel. 'Wel van mij.' Grijnsde hij een beetje lomp. Hij nam het boek op en legde het maar op zijn nacht kastje. 'Jongens, wat er ook gebeurd ik wil dat jullie weten dat ik dankbaar ben voor jullie nog steeds te vriend te hebben, ik ben soms wel een pain in the ass, maar jullie hebben het uitgehouden en dat vind ik wel een goeie prestatie.' Joël knipoogde naar hen. Stiekem had hij vroeger altijd gedacht dat het wat zou worden tussen Alice en Ian, ondanks zijn gevoelens paste die twee in zijn ogen bij elkaar. Maar ja, het lot had het anders gekozen en het was uitgelopen dat hij degene was die zijn verdere leven bij Alice bleef.

De blik van Joël beviel hem even niet. Hij keek naar hem en bezorgde hem een onprettig gevoel. Alsof ze een geheim hadden dat hij niet mocht weten. Hij sloeg het dekbed terug en staarde in de spiegel die naast zijn bed stond. Hij zag er in feite geradbraakt uit. Hij sjorde een beetje aan zijn shirt en keek toen naar Alice en Joël. Joël zei een beetje lomp dat het wel zijn boek was en hij trok zijn wenkbrauwen even verbaasd op. De blik die zei dat-wist-ik-wel en die boekdelen sprak. Hij bleef op de rand van zijn bed zitten en ging toen in kleermakerszit zitten. Hij hoorde Joël wat mompelen dat hij een grote plannen. Hij rolde eens met zijn ogen en slaakte weer eens een zucht. Hij was net wakker en had nu al weer behoefte aan zijn grote vriend de wodka fles. Joël was inderdaad wel eens vervelend maar ook niet zo heel erg. Het voelde niet alsof het een prestatie was dus schoof hij een lading kussens aan de kant. Hij haalde daar een fles wodka achter vandaan. Deze was helemaal vol. Hij pakte de dop vast en haalde die er in een soepele beweging af. Hij wist niet of Joël toevallig nog een knuffelbeest had meegenomen vanuit zijn geboorteplaats. Hijzelf had dat in elk geval niet. Hij nam een flinke slok wodka. Waarom niet al gelijk aan het begin van de dag dronken of stoned? Hij kende de gevoelens wel. Het was eigenlijk niet te zien dat hij zijn verdriet verdronk. Hij dronk om het te vergeten maar voelde zelfs door de drank heen gevoelens die van hemzelf en van andere mensen uit gingen. Hij bromde even wat. Joël en Alice waren een leuk stel. Hij kon het wel hebben maar toch miste hij het vaker dan hij zelf persoonlijk wist. Liefde vanuit een meisje naar hem. En degene die hij wilde was er nooit voor hem. Zag hem amper staan en hij volgde haar als een verdwaalde puppy. Hij nam nog een slok wodka. ‘Let’s party till the sun goes down’ zei hij met een grimas die hij altijd trok als hij zijn vrienden wilde laten lachen. Hij haalde nog een fles Wodka tevoorschijn en nog een. Hij stond op van zijn bed en duwde Alice een fles in handen en Joël ook. Hij liet zijn eigen fles staan op zijn nachtkastje en liep toen naar de grote stereo toren toe. Hij begon de platen te doorzoeken op een goed nummer en vond er toen een van hun eigen band. Hij zette het nummer ‘Hell Song’ aan en draaide de volumeknop maximaal open. Het geluid dat door de kamer schalde, liet de ramen trillen. Hij merkte nog wel dat Alice het niet erg vond dat hij wel of niet een shirt aan had dus trok hij zijn shirt uit en begon naar haar toe te lopen. Hij pakte haar hand vast en liet haar een pirouette maken. Hij wenkte Joël ook. Hij had zin om even alles te vergeten wat er was gebeurt zo net. De stilte doorbrak hij door het harde nummer. Als de muziek dadelijk afsloeg zouden je oren pijn doen en dat wilde je meer muziek horen. Dan deden je oren geen pijn meer van de stilte maar van de muziek.

'Tja, of ik snurk net zo hard als hem dat ik het gewoon niet merk.' zei Joël, Alice grijnsde onwillekeurig. Dat zou nog eens wat zijn, als die twee beide hard snurkte. Je zou haast medelijden krijgen met degene die hun kamer naast die van de jongens hadden. Maar zover zij wist snurkte Joël niet, althans ze had er destijds op het strand en in het ziekenhuis geen last van gehad. Het kon natuurlijk ook zo zijn dat zij vast sliep, en hem hierdoor niet had gehoord. Of ze snurkte zelf, al had Lorenzo er dan waarschijnlijk wel eens over geklaagd. Ze kon zich niet voorstellen dat haar broer zoiets niet zou hebben gezegd. “Volgens mij snurk jij niet, of ik slaap heel vast.” zei ze met een grijnsje, terwijl ze hem voor een moment in zijn ogen keek. Met zijn hand streelde hij over haar schouders, iets wat een glimlach op haar gezicht deed verschijnen. Ze drukte een korte kus op zijn lippen.
'Ik kan het je beloven Alice, maar als hij hier verschijnt en ik zie hem eerst, ik vrees niet dat ik mezelf zou kunnen tegen houden. Maar ik zal het proberen.' mompelde Joël zachtjes, ze knikte aarzelend. Ergens kon ze het wel begrijpen, al had ze liever dat hij zich in hield. Zodat hij niet alleen tegenover die man stond. De glimlach keerde terug op haar gezicht toen hij zijn hand op de hare legde. Ze had geen zin nog langer stil te staan bij wat er allemaal mis zou kunnen gaan. Er waren meer dan genoeg tranen gevloeid voor vandaag. 'Wel van mij.' zei Joël, tegen Ian waarna hij het boek op zijn nachtkasje legde. 'Jongens, wat er ook gebeurd ik wil dat jullie weten dat ik dankbaar ben voor jullie nog steeds te vriend te hebben, ik ben soms wel een pain in the ass, maar jullie hebben het uitgehouden en dat vind ik wel een goeie prestatie.' zei Joël, Alice keek hem hoofdschuddend aan een grijnsje speelde op haar lippen. Hij mocht dan wel eens koppig zijn, ze zou hem voor geen goud willen missen. Verbaasd keek ze naar de wodka fles die Ian onder zijn kussens vandaan hield, ja dat was ook een plek je troep te verbergen. Maar waarom zou je een fles wodka binnen handbereik hebben? Onderzoekend keek ze hem aan, zou hij vaak drinken? ‘Let’s party till the sun goes down’ zei Ian, nadat hij een tweede slok van zijn wodka had genomen. Voor een moment werden haar ogen groot toen hij nog twee flessen tevoorschijn toverde. Ergens vond ze het toch wel zorg wekend dat hij zo veel alcohol in zijn bezit had. Hij zou toch niet verslaafd zijn? Met haar groen/blauwe ogen probeerde ze de zijne te vinden, in de hoop dat ze hier iets uit op kon maken. Een fles werd er in haar handen gedrukt, ze keek er aarzelend naar. Ze was niet zo’n drinker, en daarbij kwam dat het nog niet eens avond was. Toch haalde uiteindelijk de dop van de fles af, en nam ze en klein slokje. Het smaakte niet verkeerd, maar ze was niet van plan er veel van te drinken. Na nog een slokje genomen te hebben deed ze de dop weer op de fles, uit de stereo klonk ondertussen dreunend muziek. Kennelijk was Ian van plan alles te vergeten, zou dat de reden zijn waarom hij zoveel alcohol had? Om alles te kunnen vergeten, wanneer hij dat wilde? Ze zette de fles wodka die Ian in haar handen had gedrukt op Joël’s nachtkastje, Ian had zijn shirt onderhand weer uit getrokken. “Zo warm is het hier toch ook niet Ian.” merkte ze droogjes op, een grijns speelde op haar lippen. Ian had haar hand gepakt, trok haar overeind en liet haar een pirouette draaien. Ze lachte, begon te bewegen op het ritme van de muziek. Ook zij wou alles graag voor een moment vergeten, en gewoon genieten van het moment. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zag dat Ian Joël wenkte. Ze lachte, danste naar hem toe en pakte zijn hand beet waarna ze hem van het bed af trok.

Joël keek de twee aan en schudde lachend zijn hoofd. 'Ik denk dat jij dan vast slaapt.' Sprak hij met een grijns tegen haar terwijl hij kort naar Ian keek die met vanalles bezig leek te zijn, alleszins toch al met kussens aan de kant te schuiven en daar een fles Wodka onderuit nam. Kort fronste hij, die lag wel binnen handbereik. Zou hij drinken om dingen te vergeten? Of was het maar eens een keer? Ergens wou Joël het gewoon niet weten, als Ian zijn problemen eerder verdronk dan was dat zijn zaak en niet die van hem. Ergens vond hij het dom maar ja, hij zou er maar niet verder over lopen nadenken want dan ging hij nog dingen denken die er misschien helemaal niet waren. Licht bezorgd keek hij hem aan, maar daarna toen hij zelf een fles in zijn handen geduwd kreeg keek hij kort op naar Ian die zich inmiddels al had omgedraait en richting de muziekinstalatie was gelopen. Zijn blik ging naar Alice, ook zij had een fles, zij dronk er na een tijdje wel van terwijl hij nog steeds met de fles in zijn handen zat. In de achtergrond hoorde hijIan wat zeggen over feesten terwijl er in zijn hoofd dingen speelde. Zo'n flessen had hij vroeger genoeg mogen opruimen, van enkele kon hij zelfs de kleine littekens van kapot geslagen glas nog laten zien. Joël zette de fles neer en schudde zijn hoofd even. Nee, drinken deed hij niet het was niets voor hem. Als er een gelegenheid was dan dronk hij maximaal een glas wat iets van alcohol bevatte maar meer ook niet. Alcohol meed hij liever, het was iets wat hij altijd al had verafschuwt had door die man, hij bleef er liever zelf van af, aangezien hij de gevolgen er goed genoeg van kende. Alice werd van het bed getrokken door Ian, en ze begonnen te dansen, ergens voelde hij zich toch nog niet helemaal op zijn gemak om de een of andere manier. Maar dat lag gewoon aan het feit dat hij nog steeds over sommige dingen moest nadenken. Na een tijdje werd ook hij recht getrokken door Alice en grijnsde hij even. Misschien kon hij nu maar beter toch gaan meedoen met hen, gewoon om alles even te laten rusten. Joël liet zijn lichaam meegaan op de maat terwijl een grijns zjn lippen omhoog deed krullen. Het liet dat opstond was nu niet echt een dansnummer maar het kon er nog wel mee door. Je kon er op bewegen dat was gewoon wat je nodig had als je wou dansen.
[Flut]

Hij zag aan zijn vrienden dat het hun zorgen baarde toen hij de flessen sterke drank tevoorschijn hield. Het ging hun niks aan hoe hij daaraan kwam en dat ze binnen handbereik lagen. Soms had hij ze écht nodig ook. Hij schaamde zich daar niet voor en draaide toen om zijn as heen. Hij spande als zijn spieren en voelde zijn biceps rekken. Hij murmelde eventjes kort en plofte toen neer op de grond. Hij graaide naar zijn fles en zette die aan zijn mond en dronk die zo goed als half leeg. 'Niets zo gezond als dit elixer' zei hij met een schaapachtige lach. Hij luisterde nog even naar de muziek totdat deze begon te vervelen. Hij kwam weer overeind uit zijn zittende pose en liep naar de stereo die op maximum vermogen stond. Hij keek naar het nummer dat bezig was en liep toen naar zijn kast toe. Hij maakte deze open en ging met zijn vinger langs een lange rij CD's. Zou hier nog wat te vinden zijn? Hij vond uiteindelijk een stoffige CD en blies het stof eraf. Hij kende het nummer niet meer. Was dit uit hun jeugd? Hij deed de hoes open en zag een gewone blanco CD in de hoes. Hij haalde zijn schouders op en liep rustig naar de stereo. Hij drukte op de knop en de CD die er nu in zat en het werd stil in de kamer. Zoals hij al had gedacht deed de stilte pijn aan je oren. Hij haalde de CD eruit en stopte de CD die hij uit de kast had gepakt in de Stereo toren. Het bleef nog even kort stil maar toen klonken de rustige klanken van zijn eigen gitaar door de ruimte heen. Had hij zelf zijn gitaarspel eens opgenomen dan? Hij keek verwonderd naar de stereo en keek niet achterom. Hij stond perplex. Toen liep hij terug naar zijn kast en haalde zijn gitaar tevoorschijn. Zijn vingers gleden over het metaal heen. Toen zakte hij neer op zijn bed en ging meespelen in het nummer. Als een tweede stemgeluid klonk het in zijn oren. Vele mensen werden onscherp van drank. Maar hij was op dit moment er juist scherp van.

Haar ogen bleven voor een moment op Ian rustte, hij stond met de fles wodka aan zijn lippen. Sloeg de inhoud vrij snel achterover, iets wat haar verbaasde. Dat spul was ongelofelijk sterk, maar hij dronk het alsof het cola was. Iets wat haar vertelde dat hij regelmatig alcohol dronk, zou hij daadwerkelijk verslaafd zijn? Ze hoopte maar van niet, aangezien ze zo ongeveer wel wist wat een dergelijke ervaring aan kon richtte. Ze overwoog er iets over te zeggen, maar besloot uiteindelijk dat het beter was als ze gewoon haar mond hield. Ian zat waarschijnlijk niet op haar commentaar te wachten, iets wat ze wel kon begrijpen. Toch dacht ze er over er een keer met hem over te praten, maar niet nu. Sowieso niet nu. Alice liet haar ogen naar Joël dwalen, hij zat zwijgend op het bed had de fles weg gezet. Kennelijk had hij geen behoefte aan de drank, zou zijn ‘vader’ er wat mee te maken hebben gehad? Zou die aan de drank zijn geweest? Ze wist het niet, besloot dat het beter was dat ook nog even zo te houden. Joël had vandaag al genoeg na moeten denken over die man, ze wou hem er niet nogmaals mee confronteren. Hij leek eindelijk iets te ontspannen, bewoog evenals haar mee op het ritme van de muziek. Ze glimlachte zachtjes naar hem, vrij plots werd het stil in de kamer. Voor een moment bleef ze verbaasd staan, keek naar Ian die bezig was een andere CD in de stereo te zetten. Aarzelend pakte ze de fles die ze op het nachtkastje had gezegd. Keek naar het doorzichtige drankje in de fles, ze wist van zichzelf dat alcohol vrij snel effect op haar had. Iets wat onderhandelen kwam doordat ze vrij klein was, maar het zat ook in haar genen. Haar moeder was naar twee glazen wijn al aardig heen, en Alice kon haar niet veel beter tegen. De gedachten aan haar moeder, riepen bijna automatisch beelden van vroeger op. Zacht beet ze op haar lip, waarna ze de fles aan haar lippen zette en twee grote slokken nam. Oké, dat was niet slim. Het goedje brandde in haar keel, en ze merkte dat ze al wat lichter werd in haar hoofd. Hoeveel procent zat er ook alweer in wodka? De kamer was plots gevuld met rustige gitaar klanken, niet echt dans muziek. Alice zette de fles weer op het nachtkastje neer, waarna ze naar Joël toe liep. Ze liep nog recht, dat was mooi. Zo veel effect had de alcohol dus nog niet. Een tweede gitaar klonk, Ian had zijn gitaar gepakt. Een mooi ding, eentje die je niet vaak zag. Maar ze betwijfelde of het fijn speelde. Het klonk goed die twee gitaren. “Kennelijk kon je vroeger toch ook wel spelen, en lag het echt aan de gitaar.” zei ze zachtjes lachend.

Joël keek met een kleine glimlach naar zijn vriend, gezond elixer? Ja, in zijn hele leven niet. Drank was alles behalve gezond, alleszins voor hem dan toch. Mentaal gezien dan toch. Kort wreef hij door zijn haren zag hij Alice nog wat drank naar binnen kapte en dan weer naar hem toekwam terwijl Ian een andere cd opzette. Gitaar klanken klonken meteen weer door de kamer en kort glimlachte hij. Dat waren geen klanken van een bekende gitarist, nee dit was gewoon zijn beste maatje Ian zelf. De jongen zette zich achter Alice en legde vervolgens zijn armen om haar heen en steunde met zijn hoofd tegen het hare. Terwijl er een tweede gitaar klank doorklonk. Het was Ian zelf die in had gepikt op het nummer. De opmerking van Alice deed hem even lachen. Er was weer een eerlijke glimlach op zijn gezicht verschenen en hij had zijn blik gericht op de jongen die gitaar aan het spelen was. 'Je bent verbetert.' Sprak hij met een grijnsje tegen hem waarna hij zijn blik weer op Alice richtte en haar een korte kus op haar wang gaf. Vandaag was er genoeg gepiekerd geweest, nu was het gewoon zoals de twee hier al aan het doen waren vergeten en gewoon even lekker chill bij elkaar hangen like the old days. De jongen liet zijn vriendin even los en wandelde naar zijn bed waar hij zich op neer zette. Hij nam zijn tekenblok van de kast af en begon al snel met het schetsen van Ian. Iets wat vrij vlot ging, alleen zou de afwerking wat moeilijker gaan maar zo had hij even iets anders om op te focussen. Even wreef hij door zijn haren en liet de muziek die Ian speelde helemaal tot zich komen, iets wat hij niet vaak liet gebeuren buiten op momenten waar hij in rust wou verkeren, wanneer hij het echt nodig had. Kort keek hij op naar Alice en bleef haar even aan kijken, nog altijd was hij er van verbaasd hoe hard ze op haar familie leek.

Hij wist wel dat het een beetje vreemd was om zo die fles aan zijn lippen te zetten.
Hij dronk het gewoon als cola. Hij wist niet wat andere mensen er van vonden en het kon hem ook echt niks meer schelen. Ookal dachten sommige mensen dat hij verslaafd was hij was het niet. En zeker nu had hij geen zin in commentaar op zijn drinkgewoonte. Hij nam nogmaals een slok van de drank en grinnikte toen. “Kennelijk kon je vroeger toch ook wel spelen, en lag het echt aan de gitaar.” Hij keek verbaasd op van zijn gitaarspel. Hij kon nog steeds goed spelen vond hij zelf. ‘Ik kan het nog steeds goed hoor’ zei hij lachend. Hij zag dat de wangen van Alice rood begonnen te kleuren. Ze kon duidelijk slecht tegen de drank die hij haar had gegeven. Hij haalde even zijn schouders op. Ze mocht zelf weten wanneer ze zou stoppen. Eigenlijk had hij nooit geweten dat Alice zo’n drankorgel was. Hij kon niet anders dan grinniken. Het was goed om zijn vriendin eens even los te zien gaan. Ze had zoveel zorgen aan haar hoofd dat ze nu wel even mocht ontspannen. Hij keek nu weer naar zijn gitaar en speelde verder. Het voelde goed aan om weer met elkaar rond te hangen en de buurt onveilig te maken. Terwijl hij eigenlijk aan het spelen was hoorde hij een potlood over papier gaan. Hij negeerde het en bleef rustig doorspelen. Hij spande zijn armspieren even kort aan en slaakte een zachte zucht. Hij hoorde het compliment van Joël en grimaste. Ze vonden dus beiden dat hij het nog goed beheerste. Hij stopte met spelen en legde de gitaar voorzichtig terug op zijn bed. Hij rekte zich even kort uit en liep naar het raam toe om dat open te doen. Toen hij het raam open had gezet liep hij terug naar zijn bed en nam nog een slok van de sterke drank. Hij zag dat Joël bedenkelijk keek dus stopte hij de drank weer terug waar hij die vandaan had gehaald. Hij dook even onder het bed en haalde daaronder vandaan een hele voorraad chips en Coca Cola en nog veel meer zoete troep. Hij zette die in het midden van de kamer en haalde de deksel van de kist af. Hij pakte er een XXL zak Lay’s Chips uit en ging terug op bed zitten. Hij gebaarde naar de kist dat ze zichzelf mochten bedienen. Hij pakte zijn gitaar weer op en ging verder met spelen. Als het ze te irritant werd moesten ze het maar gewoon aangeven.


[Sorry voor laatheid; School etc]

Zo goed als Ian tegen de alcohol leek te kunnen, zo slecht als zij er tegen kon. Na slecht enkele slokken voelde ze zich al een stuk lichter in haar hoofd, en ondanks het feit dat ze nog vrij recht liep. Wist ze dat het bij de jongens, in elk geval bij Ian niet onopgemerkt was gebleven. Beter raakte ze die fles de rest van de dag niet meer aan, om te voorkomen dat ze zich straks als één of andere idioot ging gedragen. Of als een blok in slaap viel. Twee armen sloten zich om haar lichaam, ze glimlachte zachtjes legde haar handen op Joël’s armen voelde zijn hoofd tegen de hare rustte. Voor een moment sloot ze haar ogen, nog altijd lichtjes bewegend op het ritme van de muziek. Ian speelde echt goed, zou hij er eigenlijk wat mee doen? “Ian doe jij eigenlijk iets met je muziek?” vroeg ze, terwijl ze hem voor een moment vragend aan keek. Joël drukte een kus op haar wang, waarna hij haar los liet. Voor een moment bleef ze zwijgend staan, luisterend naar het gitaarspel van Ian. De alcohol had gedaan wat ze had gehoopt, de beelden van de afgelopen twee jaar waren voor een moment verdwenen. Joël had onderhand zijn tekenblok gepakt en was aan een schets begonnen. Vanaf waar zij stond kon ze niet zien wat hij tekende, maar aangezien zijn blik nogal eens naar Ian ging verwachtte ze dat hij zijn vriend aan het tekenen was. Met haar hand ging ze door haar haar, waarna ze naar Ian keek die op zijn gitaar aan het spelen was. “Zou je het mij kunnen leren?” vroeg ze met een klein glimlachje, zelf kon ze enkel piano spelen. Haar ogen dwaalde af naar Joël, die naar haar zat te kijken. Ze vroeg zich af wat hij zag als hij naar haar keek, zou hij haar familie in haar zien? Alice had de neiging de fles wodka te pakken, om er voor te zorgen dat de gezichten van haar familieleden zouden verdwijnen. Maar in plaats daar van liep ze naar Joël toe en ging naast hem op het bed zitten. Nieuwsgierig keek ze naar zijn tekening, zoals meestal kon ze direct zien wie het was. Ondanks het feit dat het nog slechts een vlotte schets was, ze glimlachte lichtjes.

[Beetje kort maar ik moet gaan, sorry (aa)]

Joël was verdiept in zijn tekening en ook in zijn gedachten dus echt veel hoorde of zag hij momenteel niet, enkel Ian. De grove lijnen waren al heel snel getekend en zo kon hij ook aan het iets meer gedetailleerde werk gaan beginnen. De matras zakte zachtjes in en daardoor wist hij dat iemand naast em was komen zitten. Even keek hij haar aan, zag ergens in haar ogen dat er wat mis was. Lichtjes bezorgd keek hij haar aan en drukte een korte kus op haar wang. 'Gewoon even niet aan denken.' Fluisterde hij zachtjes waarna hij zijn tekenblok even opzij legde en luisterde naar zijn vriends gitaarspel. Hij was werkelijk verbeterd, even keek hij naar de grond. Zelf had hij niet de concentratie om gitaarte spelen, wel meesterde hij het keyboard en de drums.Iets wat in zijn ogen intensiever was dan gitaarspelen. Maar het instrument zelf was iets heel mooi, dat moest hij eerlijk toegeven aan haar. Even keek hij bedenkelijk naar de fles die nog steeds op zijn nachtkastje stond, nee, drinken was absoluut niets voor hem. Kort wreef hij over zijn arm en zuchtte even. Stiekem verveelde hij zich wel maar hij wou niet weg gaan van hun twee hier. Even liet hij zich neervallen op de matras en sloot hij zijn ogen. Het deed goed om hier samen te zijn met de twee. Meer dan hij wilde toegeven, al wisten de twee het waarschijnlijk zelf hoe blij hij hiermee was. Alice vinden en Ian weer tegenkomen hier, het waren zowat de twee beste dingen die hij zich had kunnen toewensen. Onbewust verscheen er een glimlach op zijn gezicht, hij opende zijn ogen en keek recht naar de plafond. Toen zijn sms toon doorklonk nam hij zijn mobiel en opende hij de sms die tot zijn grootste verbazing van een moeder was van zijn klasgenoten in Marseille. 'De gehele school hangt vol posters met jou hoofd erop, je bent als vermist opgegeven door je vader. xoxo Jo-Anne' Joël fronste even. Vermist opgegeven? Terwijl die man hem zelf had weg gejaagd? Licht verward kwam hij recht en staarde kort naar zijn beeldscherm.