Where's my room?

,,Rot op, vuizerik!'' gilde Tiffany waarna ze de jongen die aan haar kont gezeten had een mep gaf met haar classic Chanel-bag. Een tasje die ieder meisje in haar bezit moest hebben... Al snel rechtte Tiffany hooghartig haar rug en snoof ze afkeurend waarna ze haar koffer weer beet pakte. Ze hoorde de jongen en zijn aanhangers nog even lachen waarna ze zich voor hen afsloot en naar haar kamer begon te paraderen. Bij elke deur gleden haar ogen even naar het nummerbordje die aangaf welke kamer het was. Zij moest bij Room 243 zijn. Dat was veels te ver! Ze zuchte dramatisch en fronste haar wenkbrauwen waarna ze haar zonnebril van haar neus griste en in haar koffer wierp. Haar ogen zochten het nummerbordje van de deur naast haar. Voordat ze ook maar de cijfertjes gezien had sloeg Tiffany haar armen over elkaar, tuitte haar lippen en leunde met haar schouders en een ietwat zuur gezicht tegen de muur. Met haar hand ging ze door haar blonde haar waarna ze besloot te wachtte op een of andere nerd of slaaf die haar tassen voor haar kon meedragen. Haar nagels gingen er kapot van en ze had net een manicure gekregen dus die tassen zou ze zelf met geen vingertje meer aanraken. Stel dat ze een nagel brak? Dan was haar hele lichaam geruïneerd! Ze schudde onmerkbaar haar hoofd waarna ze verveeld rondkeek. De gang leek oneindig lang, langer dan prettig was maar was niet uitgestorven of zo. Dat bracht haar op een idee. Met een stralend glimlachje op haar gezicht draaide ze zich naar de deur naast haar toe en bonsde ze hard met haar vuist op...

Actief liep ze de trappen op, nouja ze deed het zo snel dat ze twee treden tegelijk nam. Voordat ze bijna nog een trap op wou gaan viel het haar op dat dít haar verdieping was. De sleutelbos rammelde aan haar broek toen ze rondhuppelde in de hal. Een groepje jongens schenen lol om iets te hebben, wat wist ze niet. De hal leek eindeloos en was best donker. Zo goed verlicht was het namelijk niet. Daardoor moest ze altijd goed kijken of ze niet toevallig het verkeerde kamernummer voor zich had. Meestal gebruikte ze dan ook haar mobiel voor verlichting. Ook deze keer pakte ze haar mobiel uit haar broekzak, zette hem aan en stelde hem zo in dat hij minstens een minuut verlicht bleef. Gelukkig hoefde ze niet rechts en links de nummers te bespeuren, omdat ze wist dat aan de rechterkant haar kamer zat. Naar kamer 243 zocht ze. Verderop zag ze een blond meisje bonzen op een deur. Maar richtte haar aandacht er verder niet op. Elk nummer kwam voorbij, maar niet de juiste. 235, 236, 237, 238, 239, en dan eindelijk 240. Dat stuk was al pittig lopen. Waarom moest zij juist nou weer een kamer aan ongeveer het einde van de hal hebben? Ach, eigenlijk maakte het haar niet uit. Ze haalde haar schouders op. Het meisje had zojuist gebonsd op kamer nummer 242. Haar kamer was ééntje verder. ''Hulp nodig?'' Vroeg ze aan de blondina, terwijl ze haar mobiel laag hield zodat ze haar niet verblinde. Ondertussen liep ze langs haar heen en bekeek het kamernummer bordje. ''Ah! Eindelijk weer gevonden. Kamer nummer 243,'' zei ze met een grijns op haar gezicht. Haar mobiel hield ze bij het sleutelgat en klikte met haar andere hand de sleutelbos van haar broek af. Rustig, zodat ze niet van blijdschap trilde met haar hand, stak ze de sleutel in het gat en draaide zodat er een klik te horen was.

Tiffany wierp nog één minachtende blik op de deur waar ze net op had staan bonken waarna ze zich omdraaide en haar armen over elkaar heen sloeg. ,,Hulp nodig?'' Tiffany keek op naar de roodharige die haar aangesproken had. Overdreven gebaarde ze naar haar loodzware koffer en de handtas die op de grond lagen. ,,Dâh, kijk naar die tassen.'' antwoordde ze droog waarna ze ongeduldig wachtte op de hulp die ze zou krijgen. Het ging Tiffany allemaal te langzaam, veels te langzaam. Ze wierp een snelle blik naar GingerGirl die iets over kamer 243 had. Kamer 243 was óók haar - dus Tiffany's - kamer. Ze hield zich voor een moment stil waarna er een tevreden glimlach op haar gezicht verscheen. Haar witte tanden werden ontbloot en ze klapte van genoegen in haar hand bij het horen van de klik van de deur. ,,Well done, nu kun je wel weer weggaan hoor,'' weerklonk haar stem die een vrolijke ondertoon in zich leek te hebben. Met een paar snelle stappen had Tiffany de ruimte tussen haar en de deur overbrugd en duwde ze GingerGirl opzij. ,,Sorry hoor, maar blondjes gaan voor!'' glimlachte Tiffany naar het roodharige meisje waarna ze haar eerste stap in haar nieuwe kamer deed. De kamer was licht en de muren waren in een erg lichte kleur geschilderd en het tapijt was beige getint. Het oogde saai. Tiffany draaide zich om en wees om het hoekje van de deur naar haar koffers en tassen. ,,Kun je die even brengen, wil je?'' vroeg ze op een bevelende toon maar met een lief stemmetje. Ze glimlachte kort waarna ze wat stappen uit de deuropening deed...

Nadat ze aan de kant was geduwd door haar blijkbaar nieuwe kamergenote werd haar ook nog eens beveeld dat ze de koffers moest halen van het blonde meisje. ''Ja dag, zoek het lekker uit.'' Zei ze waarna ze haar eigen koffer voor de blondina d'r poten reed. Met een zucht reed ze haar kamer in en bekeek hem van top tot teen. Het zag er saai uit, daar moest echt wat aan gedaan worden. Van thuis had ze geen posters of wat dan ook mee genomen. De slaapkamerdeur stond voor haar verassing al open, de bedden waren opgemaakt en al. Gelukkig, dat was op z'n minst al geregeld. Goeie roomservice, heette dat. Er stond ook een kleine minibar bij de televisie. Wat haar verbaasde, ze had gelezen in een foldertje over Monica High dat er helemaal geen televisie's in de appartementen stonden. Ze fronste haar wenkbrauwen maar liet al gauw haar blik glijden naar de slaapkamer. Een kleine kamer, waar net aan twee eenpersoons bedden stonden. Allebei in een hoek, recht tegen de muur aan. Tussen de bedden in was een groot raam, waarvoor witte gordijnen hingen. Er stonden ook twee houten klerenkasten aan de ingang van de slaapkamer. Thank god, dan hoefde ze er niet een te delen met dat blonde tutje. Nouja, zo dacht ze nu over haar in ieder geval dan. Dit werden nog lánge schooljaren. Hopelijk kon ze nog veranderen van kamergenote, maar dat zat er zeker niet in. Ze slaakte een zucht en zette tegelijkertijd ook haar koffer op haar gekozen bed neer. Die trut moest maar niet gaan zeuren welk bed zij wou, want dan had ze echt problemen met haar.