A new room and roommate

Brooklyn sjorde haar laatste koffer de trap op. Ze had er in totaal vier, allemaal met wieltjes. Natuurlijk had ze gedacht dat dit handig was, maar het tegendeel was waar. Het had haar logisch geleken dat er een lift in dit gebouw zou zijn, maar dat was dus duidelijk niet zo. Ze zuchte geïrriteerd en keek naar de sleutel die ze had gekregen. Hij was half verroest en er stond heel kriebelig op een stikkertje het nummer van haar kamer. Ze pakte haar koffers weer vast en liep de gang in. Haar benen voelde zwaar van het gesleep de trappen op. Uiteindelijk bleef ze staan bij de kamer dat overeen kwam met het nummer op de stikker. Tenminste, dat dacht ze. Ze duwde de sleutel in de deur en draaide. Het was een hele opluchting toen ze een "klik" hoorde. Nu hoefde ze in ieder geval niet alle deuren af te gaan op zoek naar de goede. Ze drukte de klink omlaag en opende de deur. Meteen kwam een muffe geur haar tegemoet. Even deed ze een hand voor haar neus maar pakte toen weer gewoon de koffers. Als ze het raam open deed ging deze geur misschien weg en was dit niet zo dan had ze altijd nog parfum en 'n paar bussen deo. Ze keek rond en sloot kort haar ogen. Hoe had haar vader haar dit aan kunnen doen. Ze stond nu in het midden van een kleine 2 persoons kamer met aan elke kant 1 bed. Haar koffers liet ze los en liep in de richting van het raam. Deze zette ze wagenwijd open. De frisse wind die meteen naar binnen waaide liet haar even rillen. Terwijl ze terug liep naar het bed haalde ze haar telefoon uit haar zak. Ze liet zich op het bed zakken, wat meteen een hoop stof veroorzaakte. Wat was hier in hemelsnaam niet oud en versleten? De kleur van de muren waren ook niet zo geweldig meer. Het had ooit wit moeten zijn maar het was helemaal vaal geworden en er zaten 'n aantal vlekken op. Ze zocht in haar contactenlijst naar haar vriendin en probeerde haar te bellen. Ze had de neiging om de telefoon naar de muur te gooien toen ze de voicemail hoorde. Langzaam liet ze zich achterover zakken op het bed. Niet te snel, om nog meer stof te voorkomen. Ze hoorde gerommel op de gang en draaide zich op haar buik. Misschien was het wel haar kamergenoot, die net als zij met zijn of haar koffers aan het ruziën was. Het was te hopen dat haar kamergenoot een beetje stress bestendig was, anders liep dit zeker fout af. Een geweldige kamergenoot was nu gaan kijken wie dit was en hem of haar helpen, maar zo was zij gewoon niet. Op dit moment niet, in ieder geval.

Het gerommel dat ze hoorde was echter niet een gevecht met de tassen maar een gevecht met de deur. Daar stond Kevan dan, druk in een gevecht met een deur aan de andere kant van de gang. Nadat hij merkte dat hij de sleutel op gene enkele manier in het slot kon krijgen keek hij de sleutel weer na, er stond toch echt een 1 op het einde? Pas toen hij het beter had onderzocht en het bijna vlak voor zijn oog had gehouden kwam hij er achter dat het een 7 was met een veel te kort streepje. In zijn hoofd vervloekte hij degene die de cijfers op die sleutels had geschreven en liep nu op het goede kamernummer af, de deur stond nog open op een kier en hij kon duidelijk zien dat zijn kamergenoot er al was. Rustig opende hij de deur en stapte naar binnen ,,Als je niet wil dat er ingebroken word zou je toch echt de deur moeten sluiten." zei hij met een grijns, waarna hij zelf de deur achter zich sloot. ,,Kevan." stelde hij zich voor terwijlhij zijn hand naar haar uitstak.
Niet veel later gingen zijn ogen over de vier koffers die er stonden ,,Jemig." zei hij verbaasd, kwam hij aan met zijn ene plastic zak waar hij een paar kledingstukken en boeken in had gepropt. Zijn schoolboeken zaten in zijn kluisje en zijn gitaar hing in zijn gitaarkoffer om zijn rug. Zijn ogen gingen even onderzoeken naar Brooklyn, hij had niet verwacht dat hij met iemand op de kamer zou zitten die ouder was als hem en al helemaal geen meisje. Ach, het zou waarschijnlijk wel oké worden met haar als kamergenoot.

De voetstappen leken dichterbij te komen en na een tijdje ging de deur open. Een jongen van ongeveer 16 jaar stond in de deuropening. Haar wenkbrauw ging lichtjes omhoog. Hadden ze haar werkelijk in een kamer gezet met een puberale kleuter van 16? Ach, ze zou er maar het beste van moeten maken. ,Als je niet wil dat er ingebroken word zou je toch echt de deur moeten sluiten. zei de jongen, en ze glimlachte lichtjes. 'Ik ga wel gewoon heel hard gillen als er een enge inbreker binnenkomt, maar ik beloof dat ik de deur gewoon op slot doe als ik er niet ben' zei ze, terwijl haar blik even over hem heen gleed. De jongen liep naar binnen en stak zijn hand naar haar uit. Hij stelde zich voor als Kevan. 'Brooklyn' zei ze zo opgewekt mogelijk, terwijl ze zijn hand aannam. Ze zag zijn ogen over haar koffers gaan, waarnaar hij verbaasd reageerde. Misschien vond hij het raar dat zij 4 koffers bij zich had, maar zij snapte het niet dat hij alleen een plastic zak had met spullen. Hoe kon hij in hemels naar leven van alleen die spullen? Zij had in die 4 koffers ook gewoon alleen gepropt wat ze belangrijk vond. Met name haar stijltang, kussen en een hele hoop kleren. Ze moest wel iets hebben om aan te trekken hier, het liefst elke dag iets anders. Toch moest ze dan wel even uitvinden waar hier het washok was, anders had ze al vrij snel een groot probleem. Haar blauwe ogen gleden even naar de kast, die nu niet bepaald groot was. 'Misschien is het maar goed dat jij weinig spullen bij je hebt' zei ze met een grijns. Opeens viel haar nog iets in. 'Ehm... Heb jij toevallig iets van huisdieren ofzo?'

'Ik ga wel gewoon heel hard gillen als er een enge inbreker binnenkomt, maar ik beloof dat ik de deur gewoon op slot doe als ik er niet ben.' reageerde het meisje op zijn advies, Kevan glimlachte breder. Toen hij zijn hand uit had gestoken en zich voor had gestelt pakte het meisje zijn hand aan en stelde zich voor als Brooklyn.
Terwijl Kevan verbaasd was over de vele dingen die zijn kamergenote mee had, was zij er verbaasd over dat hij zo weinig mee had. Achja, hij had nou eenmaal niet zo veel nodig. 'Misschien is het maar goed dat jij weinig spullen bij je hebt' zei Brooklyn met een grijns, waarschijnlijk doelend op de kleine kleerkast. Kevan was makkelijk, hij had maar plek voor één stapeltje nodig; 3 broeken, 5 shirts en 2 vesten en de recht kocht hij hier wel. Zo makkelijk was dat wel, hoefde je ook niet zo veel mee te nemen.
'Ehm... Heb jij toevallig iets van huisdieren ofzo?' vroeg Brooklyn na een korte stilte, Kevan knikte, pakte een renradje uit zijn tas en zette die op het nachtkastje neer dat naast zijn bed stond, althans, hij dacht tenminste dat het zijn bed was omdat Brooklyn op het andere bed zat. ,,Kat, kom maar jongen." probeerde Kevan het beestje te roepen.
Niet veel later viel de plastic tas om en kwam er een aardig grote, zwarte rat op Kevan rennen, maar hij stopte toen hij Brooklyn zat en keek even met zijn kraaloogjes haar kant uit. Kevan grinnikte even toen het beestje direct door renden na het eerste geluid dat Brooke gemaakt had en bij zijn schouder op klom. ,,Brooklyn, dit is Kat." zei hij doelend op de rat die op zijn schouder zat, de rat piepte even luid ,,Kat, aardig zijn." zei Kevan nu streng, de rat was meteen weer stil.

Brooklyn keek een beetje wantrouwig toen een renradje uit zijn tas tevoorschijnkwam. Ook kwam ze iets omhoog en ging rechtop zitten. Ze keek toe hoe Kevan naar zijn nachtkastje liep en zette het ding neer. ,,Kat, kom maar jongen." hoorde ze hem zeggen. Had hij een kat? Maar waarvoor was dat renrad dan? De plastic zak viel om en een grote zwarte rat rende op Kevan. Haar ogen werden groot en ze kroop achteruit. Toen dat beest haar aankeek moest ze moeite doen om niet alles bij elkaar te gillen. De rat rende tot op zijn schouder en haar rug drukte ze tegen de muur. ,,Brooklyn, dit is Kat." zei Kevan. Nogsteeds staarde ze ze naar de rat. Dat enge beest. 'Ee... Een rat' zei ze met een trillende stem. 'Waarom een rat?'. De rat piepte luid en ze trok de dekens half over haar over zich heen. Eigenlijk had ze geen idee wat het voor een nut had, maar het voelde een beetje veiliger. Zelfs al het stof kon haar weinig meer schelen. Ze had een hekel aan huisdieren kleinder dan een kat, afgezien van cavia's dan. Waarom had hij er daar geen van kunnen hebben? Cavia's waren schattig en knuffelig en hadden geen staart. 'Waarom noem je je rat in hemelsnaar Kat?' vroeg ze, nogsteeds met een licht trillende stem. Zolang dat beest daar bleef zitten ging het wel, maar 1 stap dichterbij en ze zou zo waarschijnlijk zo hard gaan gillen dat mensen dachten dat ze vermoord werd of zoiets. Ze sloot kort haar ogen en ademde langzaam uit.

Brooklyn schrok even erg van Kat als de rat van haar geschrokken was en Kevan grinnikte even om het overdreven gedrag van beide. 'Ee... Een rat' zei Brooklyn met een trillende stem 'Waarom een rat?' Kevan dacht even na, waarom had hij Kat eigenlijk gehouden? Hij wist nog wel dat hij Kat uit een muizenval van zijn zus had gered toen het best nog heel klein was en hem had verzorgd. Hij had hem niet meer vrij kunnen laten omdat Kat al helemaal tam was geworden dus had Kevan besloten hem gewoon als huisdier te houden. Net toen Kevan antwoord wou geven piepte Kat luid en Brooklyn kroop bang weg in haar dekens. . 'Waarom noem je je rat in hemelsnaar Kat?' vroeg Brooklyn ,,Omdat ik van mijn ouders geen kat mocht hebben omdat we al teveel dieren hadden." antwoorde Kevan droogjes, het klonk waarschijnlijk aardig raar, maar voor Kevan zelf leek het heel logisch. Na zijn woorden stak Kevan zijn hand riching het renradje en wachtte geduldig tot de rat over zijn arm was gekropen en in het radje was geen zitten ,,Ik hoop niet dat je bang voor ratte bent." zei Kevan met een lichte grijns, hij liet daarna de gitaarkoffer die om zijn rug hing zakken en zette deze voorzichtig tegen de muur.
Het was hier zo erg nog niet, deze kamer deed hem erg aan thuis denken. Even oubollig en stoffig, al was daar zijn kamer groter en hoefde hij het alleen met Kat te delen. Kevan plofte op het bed, zonder echt rekenign te houden met het pstuifende stof dat nu dus door de kamer dwarrelde. ,,Dus, hoe lang zit jij hier al op school?" vroeg hij maar gewooon om een gesprek te starten.

Brooklyn hoorde Kevan lachen omdat zij zo schrok en ze keek hem even nijdig aan. Dit was echt niet grappig. Als ze nu dichterbij had durven komen had ze hem zeker een duwtje gegeven, maar daarintegen bleef ze gewoon zitten op haar bed. ,,Omdat ik van mijn ouders geen kat mocht hebben omdat we al teveel dieren hadden." antwoorde hij op haar vraag waarom hij de rat Kat had genoemd. Haar wenkbrauw ging even omhoog. Het klonk een beetje raar, maar op een of andere manier wel te begrijpen. Toch had ze nogsteeds liever een kat gehad, inclusief haren en kattenbak. Alles beter dan z'n eng knaagdier. Toch zou ze er hoogstwaarschijnlijk mee moeten leren leven. Met haar bruine ogen volgde ze precies de bewegingen van de rat, die nu over Kevans arm naar het radje toeliep. Ik hoop niet dat je bang voor ratte bent." hoorde ze hem zeggen. Ze zuchte even. 'Ziet het eruit alsof ik ze geweldig vind?' mompelde ze, terwijl ze weer iets met haar rug van de muur kwam. De deken deed ze ook weer van zich af. Opeens viel haar blik op de gitaarkoffer die hij voorzichtig tegen de muur zette. Deze was haar nog helemaal niet opgevallen, aangezien ze druk bezig was geweest met de rat in de gaten houden. Haar ogen begonnen lichtjes te twinkelen. Hij was dus ook iemand die muziek maakte. Haar keyboard zou vandaag worden geleverd. Niet z'n goedkopen maar een goeie, die bijna net zo'n goed geluid creëerde als een gewone piano. Vaag hoorde ze Kevan vragen hoe lang ze hier al op school zat en ze keek weer naar hem. 'Ik ben hier net aangekomen.' zei ze met een lichte glimlach. 'En voor jou geld volgensmij hetzelfde. Ben je hier ook onder dwang gekomen?' vroeg ze. Het was als een grapje bedoelt, maar het kwam naar haar gevoel niet echt helemaal over.

Brooklyns ogen leken op de gitaarkoffer gericht te zijn en begonnen lichtjes te twinkelen. ,,Ook fan van muziek?" vroeg hij, licht enthausiast omdat muziek voor hem bijna zijn leven was. 'Ik ben hier net aangekomen.' antwoordde Brooklyn zijn vorige vraag met een lichte glimlach, mooi aandacht van Kat afgeleid en ze was meteen een stuk minder bang. 'En voor jou geld volgensmij hetzelfde. Ben je hier ook onder dwang gekomen?' vroeg Brooke daar niet veel later achteraan, het was waarschijnlijk als een grap bedoelt maar ergens klonk het niet helemaal zo. ,,Pff, ja." antwoorde Kevan gewoon, hij liet zich wat meer achterover vallen zodat hij wat lekkerder op het bed zat/lag ,,Mijn ouders waren zo blij dat ik aangenomen was dat ik niet echt de kans had ze uit te leggen dat ik liever in het dorp wou blijven." hij greens even maar keek Brooklyn daarna iets serieuzer aan ,,En jij?" hij wist dat dit een ja zou zijn omdat dhet woordje ook duidelijk in haar vraag voorkwam, maar hij wou eerder weten waarom, al vond hij het ook niet erg als ze er niet over wilde praten.

[isnpirateloos]

Kevan had blijkbaar gezien dat ze naar zijn gitaar keek, want hij vroeg haar of ze ook van muziek hield. Een licht enthousiasme was in zijn stem te horen. Ze glimlachte lichtjes en knikte even. 'Jep, alleen ben ik van de piano.' zei ze, terwijl ze weer iets meer overeind kwam. Toch hield ze de rat nogsteeds in de gaten. Eigenlijk moest ze gewoon een kat aanschaffen en dat dat beest dan perongeluk werd opgegeten. Nee, dat kon ze Kevan niks aandoen. Over aanschaffen gesproken, ze moest hem nog vertellen van het keyboard. 'Trouwens, over muziek gesproken. Het is de bedoeling dat hier nog een keyboard komt, aangezien ik graag verder wil met piano spelen. En aangezien een piano niet past is een keyboard wel een goede optie leek mij zo' zei ze, terwijl ze even naar buiten keek. Het was best zonnig, maar warm was het zeker niet. Kevan zei dat hij hier net was aangekomen en ze knikte. ,Mijn ouders waren zo blij dat ik aangenomen was dat ik niet echt de kans had ze uit te leggen dat ik liever in het dorp wou blijven. zei hij tegen haar. 'Hmm, ouders' mompelde ze zuchtend. Ze keek hoe Kevan zich achterover op het bed liet vallen en keek daarna weer naar buiten. 'En jij?' hoorde ze hem vragen. 'Mijn vader vond mijn cijfers niet hoog genoeg, dus ik moest hierheen. Ik ben nu al mijn vriendinnen kwijt en mijn vader betaald nergens meer voor. Ik mag niet meer feesten en mag alleen terug als ik voor alles boven een 8 sta.' zei ze licht geïrriteerd.

'Jep, alleen ben ik van de piano.' had het meisje nog gezegd en niet veel later; 'Trouwens, over muziek gesproken. Het is de bedoeling dat hier nog een keyboard komt, aangezien ik graag verder wil met piano spelen. En aangezien een piano niet past is een keyboard wel een goede optie leek mij zo' ,,Klinkt goed." had Kevan met een grijns geantwoord. 'Hmm, ouders' zei Broolyn zuchtend 'Mijn vader vond mijn cijfers niet hoog genoeg, dus ik moest hierheen. Ik ben nu al mijn vriendinnen kwijt en mijn vader betaald nergens meer voor. Ik mag niet meer feesten en mag alleen terug als ik voor alles boven een 8 sta.' ,,Misschien kan ik je wel helpen met engels en bio, op mijn vorige school had ik op die vakken gemiddeld een 9,5 en een 9,8." stelde Kevan voor ,,Met frans zou ik je niet kunnen helpen, daar had ik nog net een voldoende op." hij liet zich nu helemaal plat op het bed vallen en keek naar het plafond.
Kat bleef gewoon braaf in zijn radje en renda zo af en toe een rondje ,,Maak je geen zorgen, als ik genoeg geld heb koop ik wel een kooi voor hem." stelde Kevan Brooklyn gerust ,,Moet ik wel wat besparen op mijn gelduitgave." hij rekte zich even op en keek toen weer slaperig naar het plafond.

Kevan scheen het goed te vinden dat het keyboard op hun kamer kwam. Dit had ze eigenlijk wel al een beetje verwacht, aangezien hij ook zijn gitaar had meegenomen. 'Misschien kunnen we wel een keertje iets samen spelen. Ik ben niet heel goed en zingen kan ik helemaal niet, maar toch' zei ze met een glimlach. Ze mocht hem wel. Alleen zijn rat lag haar nogsteeds niet helemaal. Haar blik bleef er af en toe dan ook nog naar toe gaan om te checken of het dier nog in zijn renradje zat. 'Misschien kan ik je wel helpen met engels en bio, op mijn vorige school had ik op die vakken gemiddeld een 9,5 en een 9,8.' zei Kevan. Hiermee leiden hij haar gedachte weer af van Kat. 'Nerd' mompelde ze met een grijns. Hierna werd ze weer serieus. 'Engels ben ik zelf best goed in, maar als je me met bio zou willen helpen dan zou dat leuk zijn. Dan ben ik hier over 1 jaar misschien wel weer weg'. Ze besefte zich dat die laatste zin waarschijnlijk heel bitchie over was gekomen, alsof ze nu al een hekel had aan hem. 'Niet dat ik het hier met jou niet leuk vind maar ehm... ik...' Even kwam ze gewoon niet meer uit haar woorden en keek toen een beetje schuldig naar Kevan. 'Je snapt dat ik het niet zo bedoelde toch.' vroeg ze hoopvol. Opeens dacht ze uit haar ogenhoeken te zien dat Kat uit zijn wieltje stapte. Meteen kroop ze weer een stuk achteruit. Toen ze goed keek zag ze dat het dier nog gewoon netjes op zijn plaats zat. Ze hoorde Kevan zeggen dat hij een kooi ging kopen voor Kat als hij genoeg geld had. 'Hoeveel geld heb je nodig? Het is niet dat ik een hekel aan hem heb maar... Ik word er gewoon een beetje nerveus van.' Haar blik gleed naar Kevan die languit op het bed lag en naar het plafond zat te staren.

'Misschien kunnen we wel een keertje iets samen spelen. Ik ben niet heel goed en zingen kan ik helemaal niet, maar toch.' stelde Brooklyn voor ,,Een erg goed idee." reageerde Kevan met een brede grijns. 'Engels ben ik zelf best goed in, maar als je me met bio zou willen helpen dan zou dat leuk zijn. Dan ben ik hier over 1 jaar misschien wel weer weg.' Kevan wou bij de eerste zin vrolijk reageren, maar dat ebte weer een beetje weg bij haar laatste zin ,,Ik help graag met bio." zei hij maar gewoon, Brooklyn leek zich direct schuldig te voelen en probeerde haar woorden goed te praten. Kevan grinnikte lichtjes ,,Brooklyn, ik begrijp heus wel dat je het niet lullig bedoelde." zei hij met een lichte glimlach ,,Alleen jammer dat ik over een tijdje al mijn kamergenoot kwijt raak, want met mijn bijles heb je zo een 9 voor bio." zei hij om de sweer wat minder geladen te maken.
'Hoeveel geld heb je nodig? Het is niet dat ik een hekel aan hem heb maar... Ik word er gewoon een beetje nerveus van.' reageerde Brooklyn nog op zijn belofde dat hij een kooi zou komen ,,Voor een gode kooi ongeveer 40 euro, dat heb ik in ongeveer een maandje wel bij elkaar." zei hij, Kevan zelf had opzich wel genoeg geld om het u te kopen, maar dan zou hij een week niet meer kunnen eten en dat zou niet kunnen. Kevan ging wat meer overeind zitten en keek Brooklyn aan en dacht weer even terug aan de manier hoe ze het vroeg. Als ze vanpl;an was hem het geld te geven zou hij het zo wie zo weigeren, niet vanwege haar, maar hij wou geen geld van anderen aannemen.

Kevan leek het een goed idee te vinden om een keer samen te spelen en ze glimlachte vrolijk. Er stond een brede grijns op zijn gezicht, iets wat haar wel aanstond. Toen ze zag dat zijn gezichtsuitdrukking bij haar zin over "binnen 1 jaar weg" een beetje veranderde kreeg ze nog meer spijt. Hij zei dat hij haar wel zou helpen met bio, maar minder enthousiast als voorheen. Zacht beet ze op haar onderlip, terwijl haar blik even wegdraaide. ,Brooklyn, ik begrijp heus wel dat je het niet lullig bedoelde.' hoorde ze Kevan toen licht grinnikend zeggen. Ze keek hem weer aan, peilend of hij meende wat hij zei. Dit leek zo te zijn, en ook bij haar verscheen weer een waterige glimlach. 'Oké' mompelde ze vlug. Hij zei ook dat hij het wel jammer vond zijn kamergenootje kwijt te raken en dit begreep ze ook wel weer. Zij zou het ook niet leuk vinden, als ze het zich zo bedacht. Toen hij de zin erna uitsprak kwam er echter een lichte grijns op haar gezicht. 'Dat zullen we nog wel zien, mijn bio is echt een ramp' zei ze, terwijl ze weer iets vooruit schoof. De rat maakte haar niet meer zo heel erg bang, aangezien hij niet uit dat kooitje leek de komen. Toen Kevan zei dat hij 40 euro nodig had voor een kooi, knikte ze even. 'Dat geef ik je wel. Kun je nu meteen een kooi kopen, of morgen althans. Als je wil kun je het me altijd nog terug betalen'. Als hij zou weigeren zou ze zelf wel een kooi voor hem kopen, het idee dat dat beest hier 's nachts gewoon zou rondlopen gaf haar de kriebels. Haar blik gleed even verder door de kamer en haar blik viel op een zwarte band. Haar glimlach verdween en haar gezichtsuitdrukking was duidelijk af te lezen dat ze licht nerveus was. Als het was wat ze dacht dat het was, had ze een best groot probleem. 'Kevan?' vroeg ze voorzichtig. 'Waar is die band voor?'. Haar stem klonk duidelijk nerveus, bang voor het antwoord dat ze misschien ging krijgen. Ze wilde alles behalve ruzie met hem.

[Rood vs. Zwart ]

Toen Brooklyn vertelde dat zij de kooi wou betalen vervaagde zijn grijns 'Als je wil kun je het me altijd nog terug betalen.' die woorden deden hem weer twijfelen, maar geld van mensen aannemen ging volledig tegen zijn principes in. ,,Bedankt voor het aanbod, maar dat kan ik niet aannemen."Brooklyn had een tijdje om zich geen gekeken en haar blik bleef steken op zijn zwarte band, toen Keven zag hoe haar gezichtsuitdrukking veranderde wist hij bijna zeker wat er aan de hand was. 'Kevan?' klonk de nerveuse stem van Brooklyn, stiekem werd Kevan er ook een beetje nerveus van 'Waar is die band voor?' ,,Om om te doen natuurlijk." zei Kevan met een grappende onderklank, maar de sweer leek daardoor alleen erger te worden en de glimlach die hij eerst op zijn gezicht had vervaagde weer naar een nogal harde gezichtsuitdrukking. ,,Jij hebt een rode band hé?" vroeg hij wat onzeker, hij wist het antwoord al ,,Maar dat maakt niet zo veel uit, toch?" ging hij na een tijdje verder en zijn mondhoek ging ietsjes omhoog zodat er een scheve glimlach op zijn gezicht verscheen.

Op haar vraag over de band antwoorde Kevan dat die was om om te doen. Ze grinnikte heel even en rolde met haar ogen. Het liet haar weer iets ontspannen, op een of andere manier. Toch leek de spanning echter weer terug te keren toen de glimlach op zijn gezicht weer verdween. Hij maakte plaats voor een harde uitdrukking, wat haar eigenlijk helemaal niet aanstond. Ze richte haar blik even op de grond, als ze ergens geen zin in had was het ruzie met Kevan. Hij had haar best aardig geleken, en dat was alleen maar meer bevestigd. ,,Jij hebt een rode band hé?" hoorde ze hem met een onzekere stem vragen. Ze keek weer iets omhoog en knikte even. Even beet ze een beetje nerveus op haar lip. Het ergste wat ze kon bedenken was dat hij haar de kamer uit zou jagen, of dat hij de kamer uit zou gaan en elkaar daarna alleen maar boze blikken toe zouden werpen. Het was dan ook een enorme opluchting toen hij zei dat het niet veel uit maakte. Kort keek ze hem een beetje verward aan en zuchte toen opgelucht. 'Natuurlijk maakt niet niet uit' zei ze, terwijl ze waterig glimlachte. Ze zag dat zijn mondhoeken iets omhoog gingen, waardoor hij een erg schattige scheve glimlach op zijn gezicht verscheen. De enige reden dat dit schattige was, was omdat hij pas 16 was. Als hij ouder was geweest, was het meer een mislukte flirtpoging vond ze persoonlijk. 'Maar alleen 1 ding. Ik denk dat ik misschien ruzie krijg met de andere rode als ik gewoon met je rondhang alsof er niks aan de hand is' mompelde ze. 'En jij krijgt misschien ruzie met de zwarte.'. Ze wierp een vlugge blik op het raam en zag de lucht langzaam donkerder kleuren. Het enige voordeel was dat ze elkaar tot nu toe amper tot niet buiten hun kamer hadden gezien en ze zaten niet in dezelfde klas. 'Dus wat doen we? Alleen een gesprek voeren hier binnen?'. Het klonk enorm als een geheime ontmoeting ofzo, terwijl dit helemaal niet zo was. Het was te hopen dat dit gedoe binnenkort weer ophield.

Toen Brooklyn zei dat het haar ook niet uitmaakte was hij meteen een stuk ontspannener, toen ze daarna begon over de problemen met de ruzies zuchtte hij gewoon even ,,Weetje, het maakt mij niet uit of ze mij niet mogen, want dan weten de mensen met de zwarte banden niet goed waar de zwarte band eigenlijk voor staan; iedereen nemen zoals ze zijn. Als ik met iemand met een rode band om wil gaan doe ik wat gewoon." antwoorde hij eerst gewoon kalm, daarna dacht hij weer na ,,Natuurlijk zal ik, als het voor jouw anders problemen veroorzaakt, buiten deze kamer gewoon doen alsof ik je niet ken en alleen hier met je praten." Kat had al die tijd gewoon stilgezeten en was langzaam inslaap gevallen, achja, voor ratten waren dit soort gesprekken nou eenmaal niet so interesant. Kevan keek gewoon eventjes naar de slapende rat alsof het iets heel schattigs was maar wendde zijn blik al snel weer naar Brooklyn. ,,Nu kunnen we vast niet meer samen naar de winkel om dat keyboard te kopen of wel?" vroeg hij, lichtelijk teleurgesteld omdat hij wel verwachtte dat ze zou zeggen dat dat geen goed idee zou zijn.

Toen Brooklyn hoorde dat de zwarte banden eigenlijk een beetje stonden voor iedereen nemen zoals ze waren, begon ze zich heel even toch wel schuldig te voelen. Dit werd echter meteen weer verbannen uit haar hoofd. Ze moest en zou haar status behouden, terugkrabbelen was geen optie. Toch was ze wel blij dat Kevan niet boos was geworden ofzo. Hij bleef zelfs rustiger dan haar. ,Natuurlijk zal ik, als het voor jouw anders problemen veroorzaakt, buiten deze kamer gewoon doen alsof ik je niet ken en alleen hier met je praten.' zei hij tegen haar. Ze knikte even kort. 'Ik vind het heel vervelend, maar ik blijf bij mijn groep en die zijn echter niet zo als die van jou ben ik bang.' mompelde ze. 'Dus we kunnen inderdaad beter maar een beetje afstand houden. Ik zou het mezelf niet vergeven als jij dadelijk om een of andere gestoorde reden in elkaar geslagen word vanwege mij.'. Het klonk erg hard, maar je wist nooit wat er allemaal kon gebeuren. Alle middelen waren geoorloofd als het oorlog was. Ze had al een keer een vriend aan zoiets verloren. Niet door geweld gelukkig, maar doordat ze simpelweg uit elkaar werden gedreven. Die vriend was toen echter bij het stokende groepje, en niet zij. Ze zat zo in gedachte, dat Kevans stem maar langezaam tot haar door drong. ,Nu kunnen we vast niet meer samen naar de winkel om dat keyboard te kopen of wel?' hoorde ze hem vaag zeggen. Hij klonk duidelijk teleurgesteld. Lichtjes speelde een glimlach grond haar lippen en ze keek hem aan. 'Ben je gek. Ik zet wel een grote zonnenbril op' zei ze, terwijl ze lichtjes grijnsde. Ze sprong opgewekt van het bed, iets wat de rat deed doen opschrikken en haar met zijn kleine kraaloogjes deed aankeken. Meteen vloog ze weer naar de andere kant van de kamer, weg van de rat. 'En we gaan een kooi kopen, ik hou dit niet uit' piepte ze, terwijl ze naar haar handtas reikte die op het bed stond.

Brooklyn zei dat het wel vervelend was maar dat ze inderdaad afstand konden houden, jammer want hij vond Brooklyn erg aardig. Ze gaf als medereden dat ze niet wou dat hij in elkaar geslagen werd; eigenlijk wou Kevan daar tegen protesteren en zeggen dat hij wel voor zichzelf op kon komen, maar dat deed hij maar niet. Hij had wel vrede met Brooklyns keuze, hij wou tenslotte nit dat ze in de problemen kwam, net als zij dat andersom niet wou. Er speelde een lichte glimlach om Brooklyns lippen toen hij was begonnen over samen een keyboard kopen en door har reactie ontstond er een grijns op Kevan's gezicht, hoefde hij tenminste niet in z'n ééntje de stad in te gaan, ant daar had hij helemaal geen behoefde aan. Hij zou alleen maar verdwalen en zelf vodn hij naar winkels gaan eigenlijk helemaal niet zo leuk, behalve dierenwinkels en muziek winkels... Brooklyn sprong op en daardoor schrok Kat wakker, zijn glinsternede zwarte oogjes waren op Brooklyn gericht en die vloog meteen naar de andere kant van de kamer. 'En we gaan een kooi kopen, ik hou dit niet uit' piepte ze terwijl ze haar handtas pakte. Kevan zuchtte bijna onhoorbaar, dus er zat voor hem niets op dan geld van haar lenen om de kooi te kopen, maar hij zou het zeker terugbetalen. Bij het zien van Brooklyns angstige blik kon hij het niet laten even te grinniken, meiden met hun vreemde angst voor ratten... Hij stak zijn arm uit naar Kat, die rende over zijn arm en kroop weer in zijn broekzak. ,,Ik neem hem maar mee, want je vind het vast beter om te weten dat hij tenminste niets met je spullen uitspookt." zei hij plagerig.

[Open jij nieuwe topic dat ze keyboard enzo gaan kopen ofzo? xD]