Well, I guess I'm going to be your new roommate. [Jimmy]

Met in haar ene hand het handvat van een gigantische koffer op wieltjes en in haar andere hand haar gitaar wandelde Carmen naar haar nieuwe kamer. Hoewel ze nu al ongelooflijk veel meedroeg, waren deze spullen nog niet eens alles wat ze had; in haar oude kamer had ze nog één reusachtige koffer, een elektrische gitaar en een mini versterker. Aangezien ze alles niet in één keer mee kon dragen, was ze genoodzaakt twee of drie keer te lopen. Iets wat haar gigantisch irriteerde. Carmen had ook haar gitaartas met haar akoestische gitaar in haar tas kunnen doen, maar dat vond ze ontzettend lelijk. Hoewel Carmen alles graag op de makkelijke manier had, ging haar uiterlijk stiekem toch voor.
Toen er een jongen bijna tegen haar opknalde werd ze uit haar eigen wereldje gezogen, en ze keek de jongen kil aan. Ze prentte zijn gezicht goed in en besloot het te onthouden. Ze zou later wel een hartig woordje met hem spreken. Vooral omdat hij geen excuses aanbood. Toen hij Carmen passeerde prikte ze met haar lange nagel in de zij van de jongen, en nonchalant liep ze verder. Ze opende de deur net genoeg om haar koffers naar binnen te gooien en maakte rechtsomkeert. Nu de rest nog.

Even later stond ze met al haar spullen voor haar nieuwe kamer en nieuwsgierig duwde ze de deur wagenwijd open. Ze liep naar binnen en trok de deur achter haar dicht om vervolgens het licht aan te knippen. Wat Carmen aantrok was niet zo naar haar zin. Integendeel, ze walgde er zelfs van. Carmen haatte rommel, en de grond en de bedden waren bezaaid met bierblikjes, colablikjes en vieze was. De geur die in de lucht hing had wel iets weg van natte zweetsokken, en Carmen rimpelde haar neus. Bewust door haar mond ademend baande ze zich een weg naar het grote raam, en niet zonder kracht te zetten duwde ze dat open. Nu kon ze ook de gordijnen openschuiven en de kamer baadde ineens in het zonlicht. Dit zorgde ervoor dat de nadruk nog meer op de rommel gelegd werd, en Carmen zuchtte geïrriteerd. Ze zou maar eens opruimen, ze vertikte het om in een vieze, stinkende kamer te slapen. Ze zocht in haar koffer naar een rol vuilniszakken en ze scheurde er twee vanaf. Één voor de bierblikjes en sigarettendoosjes, en één voor de vuile was. Want ja, Carmen ging ook het was naar de wasserette brengen. Het had weinig zin om de kamer te schoonmaken als de vieze kleding de lucht nog steeds vervuilde, dus waarom zou ze de was niet wassen? Carmen maakte een nonchalante maar mooie knot in haar haren, en ze stroopte haar mouwen op. Eerst maar eens de kleding in één van de vuilniszakken dumpen. En zo gezegd zo gedaan.
Aan de kleding kon Carmen afwijzen dat ze de kamer deelde met een jongen, en plotseling begreep ze de rommel in de kamer. De meeste jongens stonden om hun varkensstal kamers bekend. Ook deze jongen, hij had niet eens de moeite genomen om zijn bed op te maken. Carmen wandelde naar het beslapen bed en voorzichtig snuffelde ze aan het kussensloop. En alweer rilde haar neus van afschuw en ze haalde het beddengoed van het bed af. Ze stopte het in de zak met kleding, en ze draaide zich naar haar eigen bed om. Dat zou ze ook maar wassen, wie weet wat er allemaal mee gebeurd was. Toen ze alle kleding van de grond geraapt had keek ze eens rond. De kamer leek nu veel ruimer. Nu alleen de bierblikjes nog.

Ontelbaar veel bierblikjes later streek Carmen een lok krullend haar achter haar oren en ze zuchtte. De zak met bierblikjes had ze weggegooid en Carmen pakte de zak met kleding op. In een haastig tempo wandelde ze op haar hoge pumps naar de wasserette, en ze duwde de deur open. Werktuigelijk sorteerde ze de kleding op kleur en ze propte alles in twee wasmachines. Het beddengoed ging ook in een aparte wasmachine. Carmen propte losgeld in de gleufjes van de wasmachine, en ze ging uiteindelijk op één van de stoelen zitten. Ze zocht naar een tijdschrift, maar kon die niet vinden en dus staarde ze maar naar het draaiende wasgoed. Niet veel later kon ze alles al in de droger stoppen, en weer een uurtje later ging ze op weg naar de kamer. Ze maakte de bedden netjes op en zette haar koffers op haar bed. Bij de schoonmaakster vroeg ze om een stofzuig en met een klein glimlachje op haar gezicht begon ze te stofzuigen. Ze bracht de stofzuig terug en ze vouwde de kleding van de jongen netjes op om het vervolgens op zijn bed neer te leggen in stapeltjes. T-shirts bij de T-shirts en broeken bij de broeken.
Uiteindelijk kon ze dan met haar eigen spullen beginnen en niet veel later zonk ze neer op haar bed met een tevreden glimlach. Haar kast was netjes ingericht en haar gitaren met de mini versterker stonden achter haar bed. In haar oren had Carmen oordopjes geduwd en ontspannen luisterde ze naar de gitaarmuziek.
Toen ze de klink vanuit haar ooghoeken zag bewegen ging ze stijf rechtop zitten, en afwachtend keek ze naar de gestalde die binnen gelopen kwam. Haar nieuwe kamergenoot.

Jimmy werd die ochtend wakker en gooide zijn pyjama ala joggingbroek ergens neer op de hoop kleding die er al lag. Eigenlijk was het misschien te vies om waar te zijn maar hij was nu eenmaal een jongen en die stonden er bekent om, om rommel te hebben om als een varken te leven. Die naam moest hij natuurlijk hooghouden. Hij zou zijn kleding wel naar de was brengen als hij zijn laatste setje uit zijn kast haalde. De blikjes bier.. die zouden vast wel worden opgeruimd in de zomervakantie of wat dan ook. Maar zelf zou hij het niet doen, geen tijd voor te lui voor of wat dan ook. Hij sloot de deur achter zich dicht. Hoewel veel mensen het toch niet in zijn hoofd haalde om iets te stelen van hem omdat ze dan echt dood waren. Met zijn muziek knallend in zijn oren liep hij de trappen af op naar de hell. Zo noemde hij school.
Na een lange dag te hebben mee gemaakt op school, die zoals gewoonlijk het zelfde liep. Ruzie met leerlingen en leeraren zo zag zijn dag er uit. Hij was al weer blij dat hij naar zijn kamer toe kon. Echter was deze niet meer helemaal zoals hij was toen hij weg ging. Hij opende het slot en gooide de deur open, een geur van frisheid prikte in zijn neus. Er was niks meer van de rommel te zien die hij had achter gelaten “What the Fuck” Kwam er over zijn lippen. Hij zocht even naar wie de dader was, een meisje met golvend rood haar , dat konden er maar 2 zijn Melanie of Carmen. Het was de laatste van de 2 . “Carmen wat doe jij hier” Vroeg hij haar nors. Hij had het nog steeds niet vergeven dat ze het teken van zijn oude groep droeg. Maar het was wel een damn lekkere meid. Hij liet zich na een blikje cola te hebben gepakt op de bank ploffen.

Flut en niet z'n beejte ook

Een verwachtingsvolle glimlach sierde Carmens lippen toen ze naar de kamerdeur staarde, maar die verdween als sneeuw voor de zon toen Jimmy binnengelopen kwam. Hem kende ze wel, hij was degene die een kluisje boven de hare had. Degene die boos was geweest omdat ze het sieraad van haar vader gedragen had. En degene die bijna altijd onverschillig leek te zijn. Haar norse blik weerspiegelde die van Jimmy, en ze trok haar oordopjes uit haar oren. Hierdoor kon ze nog net de woorden opvangen die hij zei. Wat ze hier deed. Carmen fronste en keek hem aan. ‘’Is dat niet duidelijk dan? Het ziet er naar uit dat we een kamer gaan delen.’’ Het klonk botter dan ze dacht en ze legde haar muziekspeler weg. ‘’Ik zat eerst alleen op de kamer, maar één of ander koppel was naar de directie gestapt omdat ze samen een kamer wilden. Toen hebben ze in hun bestanden ofzo gekeken en toen zagen ze dat jij ook nog alleen lag. Op een of andere manier was dat voor hun een reden om me bij jou te dumpen. ‘’ Carmen stond op om de muziekspeler in een lege lade te leggen en zuchtend ging ze weer zitten. Op één of andere manier irriteerde ze zich aan de houding van Jimmy. Ze had net wél haar geld uitgegeven voor zijn kleren, ze had haar energie verspild aan het opruimen van deze voormalige varkensstal en er kon niet eens een bedankje af. Niet dat ze dat ook echt verwacht had, men vond het de normaalste zaak van de wereld dat vrouwen de rommel achter de kont van een vent opruimden. Nou, zo ging dat niet in Carmens wereldje. Ze had ook alleen maar alles opgeruimd omdat het ontzettend muf rook en omdat je bijna niet meer kon lopen. Niets meer en niets minder.

Traag stapte ze uit haar tien centimeter hoge pumps en ze zette die netjes langs haar bed. Nu was ze ineens niet meer 1.75 m, maar 1.65m. Ze schoof haar voetjes in een paar sloffen en opende de deur van haar kast met als bedoeling nieuwe kleding te pakken. Ze wilde eigenlijk wel even op stap of wat drinken met vrienden, dus ze wilde het liefst even douchen. Carmens blik gleed naar de spiegel die aan de binnenkant van de kastdeur hing en ze beet op haar lip. Nu was ze gekleed in een simpele witte tanktop met een lichtblauwe spijkerbroek. Die had een paar scheuren op de bovenbenen wat er stiekem best ruig uitzag. Om haar hals blonk niet het bekende paarse doodshoofdje. Dat droeg ze nu niet meer om haar hals, maar ze had het in een doosje gestopt. Automatisch schoot haar hand naar de plek waar het doodshoofdje eerst gehangen had, maar beschaamd liet ze die weer langs haar lichaam vallen. Ze mocht niet laten zien dat ze het ding mistte, en zeker niet aan Jimmy. Met een soepele beweging draaide ze zich om naar de badkamer en ze sloot de deur achter haar. Ze deed de deur op slot en draaide de douche alvast open zodat die op kom warmen. Ze trok haar kleding uit en ging onder de warme straal staan. Ja, Carmen hield wel van een goede douche.

Vijftien minuten later stapte Carmen onder de straal uit en ze sloeg een handdoek om haar lijf. Haar haren wikkelde ze in een kleinere handdoek en ze ging voor de spiegel staan. Daar haalde ze de make-up onder haar ogen vandaan en kritisch bestudeerde Carmen haar gezicht op oneffenheden. Tevreden glimlachte ze toen ze zag dat haar gezicht puntgaaf was en ze kleedde zich langzaam aan. Haar haren werden geföhnd en gekamd en Carmen voorzag haar gezicht weer van de nodige make-up. Toen ze klaar was met het hele gebeuren wandelde Carmen – nadat ze de badkamer opgeruimd had- de slaapkamer weer in. Daar trok ze een paar pumps aan en ze duwde de kastdeur zonder te kijken weer dicht. Carmen was geen ijdeltuit, ze zag er goed uit zonder al te veel te hoeven doen. Ook nu, ze droeg een simpele spijkerstoffen hotpants, met daarboven een wat wijder one-shoulder shirtje. Ze had het zomaar uit haar kast getrokken en er niet op gelet of haar kleding bij elkaar paste of niet. Maar het matchte wel dus. Niet dat Carmen zich daar echt iets van aantrok, daar niet van. Die trok toch wel aan wat ze zelf wilde.
Carmen pakte haar mp3 speler en ging ermee op het bed zitten. Ze keek Jimmy aan en zonder iets te zeggen waren haar onuitgesproken woorden ook al duidelijk; Zin om mee op stap te gaan?


-- Neehoor Ö, die van mij zijn alleen maar gevuld met onzinnige dingen xD