Guess this is it

Kenneth staarde naar het water dat kapot sloeg tegen de pier en ademde even diep in. Hij wou Savannah niet pijn doen, maar toch moest hij dit zeggen. Oneerlijk zijn tegen haar was het laatste wat hij wou. Tuurlijk hield hij van haar, maar niet op de manier waarop zij van hem hield, het leek nu alsof hij gebruik had gemaakt van haar. Dit ging hem nog heel duur te staan komen bij haar, ze zou he niet gaan accepteren dat wist hij nu al. Maar wat kon hij anders doen, liegen tegen haar? Nee, dat kon hij ook niet doen. Niet tegenover haar en al zeker niet meer tegenover Sawyer en de rest van de mensen die hij hier kende. Door zijn koptelefoon klonk het liedje This is the end van The Maine, een passend liedje in deze situatie. Spraken van vriendschap zou er ook niet meer zijn heel waarschijnlijk. Hij had naar haar gestuurd dat hij moest praten over iets, maar hij had niet meegegeven over wat. Alleen dat hij wou praatte en dat hij wachtte op de pier. Kenneth was heel licht gekleed, hij stond hier voor het eerst in bloot bovenlijf, hem maakte het niet uit wat andere dachten van hem zolang ze het maar dachten en niet begonne te schreeuwen want dan zou er toch maar ruzie komen. Met zijn benen over een ijzere buis en zijn kont op de stang staarde hij gewoon voor zich uit tot ze hier zou zijn. Een beetje afwachtend begon hij maar een stom spelletje te spelen op zijn mobiel, Snake of hoe het ook mocht noemen. Een vreselijk irritant spel, maar wel uiteindelijk een tijdverdrijf. De jongen dacht tussen door aan hoe hij het moest vertellen aan haar, zonder dat ze echter tranen zou laten of wat dan ook. Kort beet hij op zijn onderlip en tikte wat geirriteerd op de buis toen hij zijn mobiel maar weer had weg gestoken en staarde even naar de tattoeage op zijn arm. De roos, iets wat hem best dierbaar was omdat het een van de eerste was die hij ooit had laten zetten.
[Savannah en ik]

Het sms’je van Kenneth had haar niet echt lekker gezeten. Was het nu uit of niet? Waarschijnlijk wel, anders stuurde hij niet dat hij het voor nu even gedaan wou laten. Misschien was er een ander en was ze gewoon blind geweest. Ze zuchtte. Hij wachtte op haar bij die pier. Ze kon hem natuurlijk ook gewoon laten zitten en wat gaan drinken in de kroeg. Daar had ze nu wel heel veel behoefte aan. Aan de andere kant was dit niet eerlijk tegenover Kenneth. Ze had besloten hem een kans te geven en dan zou ze er nu voor weglopen, omdat hij het uiteindelijk toch niks vond. Maar hij had het via SMS gedaan. Zoiets deed je toch niet? Oké, nu pas sprak hij haar persoonlijk. Ze had hem sinds dat sms’je ook niet meer gezien, alsof hij haar ontliep. Ze gromde. Echt weer wat voor haar, om met haar ogen open in zijn smoesjes te trappen. Maar hier ging hij niet mee wegkomen. Zo rustig mogelijk als haar karakter dat toeliet, liep ze richting de pier, terwijl ze onderweg dacht hoe ze het het beste kon aanpakken. Boos worden zou waarschijnlijk niks helpen, maar ze kon ook moeilijk lachen en begripvol zijn, zoals ze eigenlijk altijd wel was. Waarom was ze in godsnaam iets met deze jongen begonnen? Ze hadden een relatie en die was op de klippen gelopen. Trouwens, Savannah had, een dag of twee voor het sms’je, een heel slecht gevoel over de relatie tussen haar en Kenneth gekregen. Ze keek op. Ze zag hem zitten. In welke staat hij zat, benam haar de adem. Ze wou zijn bloot bovenlijf helemaal niet zien. Dat maakte het alleen maar moeilijker om van hem weg te gaan. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en probeerde een iets sterkere houding aan te nemen. Ze wou geen poppetje zijn die echt niet zonder hem kon. Misschien was het beter als ze zei wat ze wou zeggen en dat ze dan een paar dagen tot een paar weken afstand van hem nam. Ze wou nog even niet denken aan vrienden blijven. Dan zou hij haar op een normale manier behandelen. Nee, dat wou ze nog even niet. Zo snel, ook al wou ze het wel, zou ze hier niet overheen komen. Ze sloeg haar armen dichter om zich heen en liep richting Kenneth. ‘Hé,’ zei ze zachtjes en ze voelde haar ogen al branden. ‘Mag ik de waarheid weten?’ vroeg ze, met haar schorre stem.

Alweer staarde hij naar voren, de kans dat ze niet zou komen was groot, maar dat had hij aanzichzelf te danken. Ach, als ze niet kwam kon hij daar niets aan veranderen, het was aan haar om te komen of weg te blijven. Maar hij vond het wel sneu. Plots klonk er een stem waardoor hij recht in haar ogen keek. Meteen keek hij weer naar de grond en knikte. 'Ik wil al zeker zijn dat je weet dat het niet jouw schuld is. Ja, ik heb van je gehouden. Maar ik kon er niet mee door gaan. Want mijn hart ging na een tijd weer naar een oude liefde terug. Ik weet dat ik je nu kwets, of heb gekwetst toen. En nee, ik wou het niet doen via sms, maar het probleem was dat ik je niet meer zag rond lopen hier.' Kenneth keek haar aan en wou zijn hand op haar schouder leggen, maar hij wist dat het ongepast was in deze omstandigheden. Kenneth keek naar de grond en ademde diep in, hij verwachtte een klap van haar of op zijn minst wat geroep en getier. Dit viel hem zwaar, maar het was een gesprek dat moest vallen, en tja of het nu pijn deed of niet het was iets waar je niet onderuit kon. De jongen liet zich van de buis afglijden zodat hij nu voor haar stond. 'Savannah, ik weet dat ik je pijn doe. Maar ik kon toch ook niet liegen tegen je?' Even keek hij haar aan en beet op zijn onderlip. Nu werd het gewoon afwachten wat ze te zeggen had.
[Flut]

Ze had eigenlijk alle recht om hem woedend aan te kijken en om hem gewoon een mep in zijn gezicht te geven. Hij had haar gedumpt. Dat hij haar gedumpt had, tot daaraan toe, maar het was echt het stomste excuusje wat ze ooit gehoord had. Hij kon haar niet vinden. Natuurlijk niet. Hij had op z’n minst kunnen vragen, nog voordat hij ging zoenen met die ander, dat ze naar hem toe moest komen. De woede kookte diep in haar aderen, maar vanbuiten liet ze dit niet merken. Vanbuiten was ze koel en keek ze hem vriendelijk aan, maar wel met een verwrongen blik. Ze probeerde deze blik aan te houden, maar hoe meer Kenneth sprak, hoe meer ze het gevoel had dat ze hem de rug wou toekeren en hem nooit meer wou zien. Ze zou hier gewoon nog even tijd voor nodig hebben om overheen te komen en of Kenneth dat nu accepteerde of niet, ze deed het ook. Ze kon er niet tegen als ze steeds in de buurt van hem moest zijn, terwijl hij zat te zoenen met iemand anders. Misschien was ze in sommige vlakken gewoon net als de andere meisjes. Maar ze was niet jaloers. Nee, dat was wel een feit die ze zichzelf kon toevertrouwen. Ze was alleen veel te goed van vertrouwen geweest tegenover Kenneth. Hij had wel gelijk, hoe erg dat ook was. Liegen was inderdaad erger geweest. ‘Kenneth, waarom…’ begon ze, maar ze schudde haar hoofd, alsof zelfs die vraag haar te veel pijn deed. Ze probeerde zichzelf aan haar karakter te houden. ‘Wat er gebeurd is, is gebeurd,’ zei ze en ze probeerde een vriendelijke glimlach te krijgen. ‘Maar ik denk dat ik wel even uit je buurt moet blijven. Sorry. Het doet inderdaad pijn en je mag denken wat je wilt, maar ik moet even tijd voor mezelf hebben,’ zei ze, terwijl ze hem aankeek met een verwrongen glimlach. ‘Ik… wens je veel geluk met haar. Misschien vind je het raar klinken uit mijn mond ,maar ik meen het wel. Je kent me,’ zei ze en ze keek hem glimlachend aan. Deze glimlach was wel echt, maar of deze ook op haar mond zou zijn de komende dagen, was een ander verhaal. In elk geval was het goed genoeg dat hij er nu was. Ze knikte langzaam naar Kenneth. ‘Jammer dat het zo moest aflopen. Ik met mijn diepe vertrouwen hè,’ zei ze en ze schoot van de stress in de lach. ‘Ik zag met mijn domme hoofd niet dat je gevoelens had voor een ander en dat ik alleen maar een dwarsbomer was, sorry daarvoor,’ zei ze en ze probeerde met alle moeite haar tranen in te houden, maar ook haar gevoel om uit te barsten tegen hem.

- Ik leef met je mee -