Joël's en Zelie's kamer

Joël was vlak na het weerzien van Alice weer vertrokken richting The Living Building aangezien hij daar toch heen wou gaan in eerste instantie. Hij wist al welke kamer hij had dus dat maakte het makkelijk voor hem zo moest hij niet met iemand praten. Nog steeds voelde hij zich niet goed, waarom had hij Alice nu niet tegengehouden en weer in zijn armen gesloten? Beiden waren het koppigaards dat wist zowat iedereen die hen echter kende, maar nu was hij volledig in zijn recht om koppig te wezen, toch?
Joël wandelde met zijn tas in de hand de trappen op en bleef op het eerste verdiep echter staan. Kamer 068 was zijn kamer. Of hij een kamergenoot had wist hij niet eens want hij had geen moeite gedaan om op het papier te kijken. Kalm wandelde hij de gang op en passeerde verscheidene deuren met nummer op of naast. Ook zag hij enkele mensen komen die hem even aanstaarde maar zich daarna weer verder moeide met hun eigen zaken. De jongen met het bruine haar hield halt bij de kamer en stak zijn sleutel in het slot. Na een paar keer draaien en een flinke stoot tegen de deur vloog die open en kwam hij in een vrij grote kamer. Er stonden twee bedden in, twee kleerkasten, een tv, en blijkbaar was er ook een aparte kamer, de badkamer. Ook stond er een zetel in en een soort van glazen salontafeltje. Joël gooide zijn sportzak tegen een bed aan en wandelde dan ook rustig er naar toe en legde zich daarop neer en staarde naar de plafond. Zijn gedachten duidelijk bij die ene persoon die hij zogezegd moest gaan vergeten, Stefanie of beter gezegd Alice. Die kus, dat betekende toch dat ze nog altijd van hem hield? Dus heel misschien, als hij veel geduld had was er kans dat ze weer bij elkaar konden zijn. Als ze elkaar dan al ooit weer zagen, want daar stond het grootste vraagteken. Zag hij het meisje waar hij zowat elk moment van de dag aan dacht, waar hij zelf over droomde nog, of was ze nu volledig uit zijn leven? De jongen met de bruine haren zuchtte diep en sloot voor een moment zijn ogen. Over vergeten was geen spraken, daarvoor zag hij haar veel te graag. Dan was het haar op een ongeziene manier toch weten te beschermen voor alles en iedereen dat haar kwaad kon doen.

Een meisje met bruin haar liep door de gangen. Zoals altijd sleurde ze weer met een koffer. Alsof ze alles weer opnieuw zou doen. Zoals de tijd voor ze gebeld werd over haar broer. Maar nu was het anders. Haar maakte het niets meer uit over kamergenoten. Ze wilde zelfs niets meer van liefde horen, nooit meer. Ze was weer helemaal zelfverzekerd. Ze had ook de foto van vroeger weggegooid. Ze wilde er niet meer aan denken en dat zou ze ook niet doen. Rustig keek ze op het papier waar opstond dat ze kamer 068 moest hebben. 55.. 59 en zo verder. Tot haar kamer 068. Ze keek even rond en opende de deur. De deur was los dus haar kamergenoot was er vast al. Ze liep naar binnen en zag toen de jongen op het bed liggen. Bruin haar, net als Vincent had. Ze zuchtte en schudde de gedachte weg. Dat moest weg, uit haar hoofd. Ze keek naar de jongen en glimlachte. "Heey, jij bent vast mijn kamergenoot" zei ze rustig en vriendelijk. Ze liep naar het andere bed en zette haar neer. Ze zuchtte even en keek kort naar hem. Ach, erger dan haar broer kon het niet worden. Ze duwde haar koffer tegen de kast en zette haar tegen de muur. Vaak had ze een bed dat tegen de muur lag. Ze keek even rond en richtte daarna haar heldere ogen op de jongen. "Uhm.. Ik ben Zélie" zei ze dan rustig en keek de jongen aan.

Toen Joël geluid hoorde opende de jongen zijn ogen en keek even naar het meisje dat binnen was gekomen. Echter niet van plan om meteen openhartig te gaan praten met haar. Wat hij normaal best wel snel deed. Maar ja dit lag voor hem dan weer anders. ‘Ja, ik ben je nieuwe kamergenoot.’ Sprak hij vrij neutraal tegen haar. Als ze nu maar niet ging denken dat het aan haar lag want dan had ze het mis. Hij was gewoon slecht geluimd vandaag, allesins nu toch. Zijn blik richtte hij nu op het witte plafond waarna hij gelijk weer over van alles begon na te denken. Maar de hoofdzaak was dan toch weer Alice. Toen zijn kamergenote zich voorstelde zette hij zich uiteindelijk toch maar weer recht en keek haar vriendelijk aan. ‘Ik ben Joël.’ Sprak hij toch al iets vriendelijker als net. Kalm stond hij op en wandelde hij naar zijn tas toe om die daarna weer vast te nemen en die op het bed te zetten. Daar opende hij die en viste er enkele belangrijke zaken uit. Zijn iPod, een foto van hem en zijn ouder en zus, en een foto van hem, Alice en Lorenzo. Die legde hij even op zijn kopkussen om vervolgens er twee wafels uit te halen. ‘Als je honger hebt, hier is een wafel.’ Zei hij droogjes tegen haar en legde er een op de andere kant van het bed zodat ze erbij kon. Zijn kleren deed hij later wel. ‘Oh ja, als je dit bed wilt gewoon zeggen dan verplaats ik me wel even.’ De jongen gedroeg zich iets losser als eerst, hoewel hij toch nog helemaal niet echt normaal deed. Maar ja, wat wist Zélie daar nu van ze kende hem niet dus.

[Sorry was even bezig, en ben beetje inspiloos nu]

Zélie keek even naar de grond en dacht na. Ze had veel geluk gehad. Ze schudde zuchtend haar hoofd en keek weer naar de jongen die wat zei. De jongen stelde zich even later voor als Joël waarna ze zacht knikte. Ze dacht opnieuw na. Ze had de laatste tijd te veel om na te denken en ze moest maar eens iets zoeken. Zodat ze weer aan wat anders denken kon. Alleen wist ze nog niet wat. Maargoed. Ze keek op toen ze Joël wat hoorde zeggen. Ze merkte de wafel op en glimlachte even. "Bedankt" zei ze rustig en vriendelijk waarna ze weer naar de grond staarde. Al snel begon hij over het bed en meteen glimlachte ze. "Hoeft niet. Een bed is een bed" zei ze vriendelijk tegen hem en legde haar op het bed. Ze had helemaal geen zin om haar koffer nu uit te pakken. Ze was moe van haar eerste training. Ze sloot even haar ogen. Nachtmerries, daar had ze veel last van de laatste tijd. Ze opende haar ogen bij het zien van een beeld. Een beeld van haar nachtmerrie die ze steeds had. Zélie zette haar met haar rug tegen de muur en zuchtte diep. Hopelijk zou ze niet weer last krijgen. Vaak schoot ze gillend wakker of huilend. En dat wilde ze niet. Ze zou haar dood schamen. Ze beet even nerveus op haar lip door de gedachten. Ze schudde haar hoofd en richtte haar bruine ogen weer op Joël, hij leek best oké. Ze zuchtte opnieuw en staarde voor haar uit. Niet wetend wat ze zou moeten doen nu, of zeggen.