It had to happen.

Joël glimlachtte even en keek rustig voor zich uit toen ze haar handen op die van hem had gelegd. Ook hij sloot voor een moment zijn ogen en luisterde gewoon naar haar stem. 'We zullen elkaar niet meer moeten missen, nooit meer.' Zei hij met een glimlach. Ergens wou hij wel dat haar familie er nu bij was, zij verdiende het ook om te leven en om hier te zijn. Maar dat was hem niet meer geschonken. Hoewel ze er waren, in hun gedachten en in hu hart. 'Je familie had deze dag ook moeten mee maken. Dat verdiende ze.' Joël opende zijn ogen en tilde zijn hoofd van haar schouder en keek haar aan. Zou ze zich schuldig voelen? Ergens wist hij dat ze dat deed. 'Het is niet jou schuld, dat weet je toch?' Sprak hij met een vrij zachte stem tegen haar. Met een bezorgde blik keek hij haar aan. Ergens vroeg hij zich wel af waar ze ergens begraven waren, als ze dat waren. Want hij wou eigenlijk wel naar hun toe op de een of andere manier. Gewoon omdat hij ze nog enkele dingen kwijt wou. Plus dan moest Alice mee, waarschijnlijk zou ze wel meegaan. Want ze was vast ook nog niet bij hun geweest na hun dood. Ditmaal had ze er echter wel iemand bij die haar kon troosten als het nodig was. Hij. Rustig plaatste hij zijn rug weer tegen het bed aan, zacht genoeg zodat zij nog altijd tegen hem aan zat en niet al te veel pijn zou hebben. Zachtjes streek hij langs haar arm en zuchtte even. Eigenlijk was haar familie er nu wel bij, maar konden ze die gewoon niet zien. Samen zouden hij en Alice zich er wel gaan doorslaan, dat wist hij wel. Maar het zou tijd kosten, dat was wel waar.

'We zullen elkaar niet meer moeten missen, nooit meer.' zei Joël, een glimlach gleed over Alice's haar lippen. 'Je familie had deze dag ook moeten mee maken. Dat verdiende ze.' vervolgde hij, de woorden lieten de glimlach van haar gezicht verdwijnen. Ze wist dat hij haar aan keek, maar keek niet terug. Staarde naar de witte muur tegenover hen. Ja ze hadden deze dag moeten mee maken, ze hadden hier nu moeten zijn. Bij haar, bij Joël. Het was zoals Joël zijn, ze verdiende het. Haar familie verdiende het om hier te zijn, verdiende het om te leven. Ze beet op haar lip. "Ja, ze verdiende het om nog te leven en nu hier te zijn." mompelde ze zacht. 'Het is niet jou schuld, dat weet je toch?' zei Joël zacht, alsof hij haar eerdere gedachten had geraden. Ergens wist ze dat hij het gewoon wist, omdat hij haar zo goed kende. Een kort moment keek ze hem aan, zag de bezorgde blik in zijn ogen. Ze haalde haar schouders op, had direct spijt van deze actie. Een pijnscheut trok door haar lichaam, ze krom in elkaar. Verbeet de pijn. "Dat wet ik, maar het is zo oneerlijk. Dat ik zoveel geluk heb gehad en zij niet. Dat ik nog leef, en deze dag mee mag maken en zij niet." fluisterde ze na een korte stilte. Richtte haar ogen weer op de zijne. Zich afvragend wat er nu door zijn hoofd ging. Joël verplaatste zich wat zodat hij weer met zijn rug tegen het bed zat, dit deed hij zo zacht. Zo voorzichtig, dat zij er nauwelijks last van had. Nog altijd zat ze tegen hem aan, een kleine glimlach verscheen weer op haar gezicht. Ze wou niet weer weg zaken in haar sombere gedachten. Niet nu, niet nu ze eindelijk weer vrij was en ze gewoon bij Joël kon zijn. Met zijn hand streek Joël langs haar arm. "Mag ik je wat vragen?" vroeg ze, keek hem een moment vragend aan. De vraag die plots in haar op was gekomen, had weinig met hun eerdere gesprek te maken. Maar spookte al een tijdje door haar hoofd, in Marseille had ze hem eigenlijk nooit iets over zijn thuis situatie gevraagd. Omdat ze wist dat hij dat liever niet had. "Wat is er vroeger tussen jouw en de politie gebeurd?" vroeg ze aarzelend, ze had altijd al geweten dat hij geen vertrouwen in de politie had. Maar ook vandaag had ze dat weer gezien. Even keek ze hem aan, niet goed wetend of ze er goed aan had gedaan om het te vragen. "Je hoeft het niet te zeggen." voegde ze er zacht aan toe, waarna ze haar blik weer afwende.

Joël keek haar aan en knikte zacht. 'Het is oneerlijk, maar niet jouw schuld.' Sprak hij zachtjes en streek voorzichtig over haar zij en sloot zijn ogen even. Er was veel gebeurt vandaag, en hoogstwaarschijnlijk moesten ze hier nog blijven. Maar dat kon hem niet veel boeien, hij had nu het gene waarvoor hij altijd zou blijven vechten. Toen hij haar vraag hoorde keek hij naar voren en dacht na. Hij wist zoveel over haar, zij wist niet zo veel over hem allezsins toch niets over het verleden. 'Ik heb een hekel aan hun. Omdat.' Heel kort keek hij naar de grond en aarzelde, iets wat niemand ooit van hem geweten had, alleen hij en zijn ouders wisten het maar voor de rest niemand. 'Ik heb een broer gehad, maar die is op zesjarige leeftijd doodgeschoten door de politie. Toen hij zes jaar was, was ik net acht jaar geworden. Op die dag is hij neergeschoten. Er was een misdaad geveurd en blijkbaar was het in dezelfde winkel als waar mijn broer en mijn ouders toen waren. Hoe klein mijn broer ook was liep hij tussen het vuurgevecht door omdat hij mijn ouders kwijt was geraakt en een kogel van de politie trof hem recht in het hoofd. Op slag dood. Niemand weet van hem, omdat mijn ouders hem altijd binnen hielden. Plus ik zelf heb ook ooit eens wat problemen gehad met hun omdat ik had gebeld naar hun nadat mijn vader weer bezig was tegen mij. Toen ze kwamen en ze zagen hoe ik eruit zag, en ze zagen wie de dader was hebben ze rechts omkeer gemaakt. Daarom heb ik geen vertrouwen meer in hun.' Legde hij aan haar uit, zijn blik weer op de witte muur gericht. Kort sloot hij zijn ogen en zuchtte even diep. Wezenloos staarde hij voor zich uit, de jongen beleefde alles van vroeger weer helemaal opnieuw. Maar ja, na elke regen kwam zonneschijn. En zijn zonneschijn was aangebroken toen hij echt goed bevriend raakte met Lorenzo en zijn familie leerde kennen.

'Het is oneerlijk, maar niet jouw schuld.' zei Joël zacht, Alice zweeg leunde met haar rug lichtjes tegen hem aan. Haar ogen gesloten. Ze wist dat het niet haar schuld was, maar toch bleef ze zich schuldig voelde. Alsof zij verantwoordelijk was, voor de dood van haar familie. Maar ze had er niks aan kunnen veranderen, toch? Alleen Lorenzo, misschien dat ze hem had kunnen helpen. Dat ze er voor had kunnen zorgen dat hij nog leefde. Dat hij hier nu ook was, dat hij naast hen zat. De dokters hadden gezegd dat hij het waarschijnlijk ook niet had overleefd als ze hem daar weg had weten te krijgen. Maar had ze niet gewoon bij hem moeten blijven? Moeten proberen hem toch mee te krijgen, al zij hij haar dat ze moest rennen? Zacht beet ze op haar lip, opende haar ogen en staarde naar de wit geschilderde muur voor zich. Niet van plan haar gedachte's uit te spreken. Al wist ze vrij zeker dat Joël haar niks zou verwijten, toch was ze er bang voor. Een zucht verliet haar keel.
'Ik heb een hekel aan hun. Omdat.' begon Joël, Alice richtte haar ogen op zijn gezicht. Hij keek niet terug, staarde naar de grond. Ze pakte zijn hand vast, streek met haar duim over de rug van zijn hand. Ze had het idee, dat hij haar nu iets ging vertellen wat maar weinig mensen wisten. Joël was altijd vrij gesloten geweest als het ging om zijn thuis situatie, zijn verleden. Zij had er nooit naar gevraagd, Lorenzo voor zover zij wist ook niet. Misschien dat haar moeder ooit wat aan hem had gevraagd. 'Ik heb een broer gehad, maar die is op zesjarige leeftijd doodgeschoten door de politie. Toen hij zes jaar was, was ik net acht jaar geworden. Op die dag is hij neergeschoten. Er was een misdaad geveurd en blijkbaar was het in dezelfde winkel als waar mijn broer en mijn ouders toen waren. Hoe klein mijn broer ook was liep hij tussen het vuurgevecht door omdat hij mijn ouders kwijt was geraakt en een kogel van de politie trof hem recht in het hoofd. Op slag dood. Niemand weet van hem, omdat mijn ouders hem altijd binnen hielden. Plus ik zelf heb ook ooit eens wat problemen gehad met hun omdat ik had gebeld naar hun nadat mijn vader weer bezig was tegen mij. Toen ze kwamen en ze zagen hoe ik eruit zag, en ze zagen wie de dader was hebben ze rechts omkeer gemaakt. Daarom heb ik geen vertrouwen meer in hun.' vertelde Joël, zonder haar aan te kijken. Alice zweeg, hield haar ogen op zijn gezicht. Ze wist niet zo goed hoe ze op zijn woorden moest reageren. "Wat erg voor je." mompelde ze, al had ze daar direct als spijt van. Ze haatte de woorden wat erg voor je, alsof iemand daar wat aan had. "Joël sloeg jouw vader je?" vroeg ze zacht, keek hem een moment vragend aan. Waarna ze haar blik weer af wende, en evenals hem naar de witte muur keek. Zijn hand nog altijd in de hare.

Joël voelde haar hand om de zijne heensluiten en sloot even zijn ogen en keek haar dan aan. "Joël sloeg jouw vader je?" Zachtjes kneep hij in haar hand en zette zich iets dichter tegen haar. 'Meerdere malen, tot mijn 13jaar. Dan dierf ik pas echt terug slaan. Weet je nog die ene keer dat ik met die blauwe plek in mijn nek en dat blauwe oog langs kwam. Dat ik daardoor heb moeten liegen tegen jullie allemaal? Ik voelde me toen echt een bedrieger, maar ik wou niet dat jullie het wisten.' Sprak hij tegen haar en keek even weg, kort beet hij op zijn onderlip en zuchtte. Dit vertellen kosten hem eigenlijk veel moeite, maar het geheim houden had meer van hem afgepakt. Door zijn vader had hij ook ergens op zijn buik een litteken staan, dat kwam dan weer omdat zijn vader hem ooit eens had weg geduwd en hij recht met zijn buik op een ijzeren staaf was gevallen en die was los door hem gegaan. Een litteken dat niemand eigenlijk ooit had gezien, en nu was het enkel nog zichtbaar als je erop letten. 'Wel, nu weetje ook een deel van mijn verleden.' Fluisterde hij zachtjes en keek haar aan. Als hij Lorenzo niet had leren kennen, dan had hij haar niet dan was hij waarschijnlijk nog langer geteisterd door zijn vader. Tja, en zijn moeder was gewoon altijd zo leuk om met zijn vader mee te doen. Thuis had hij echt niemand gehad die er voor hem was wanneer het moest. Daarom was hij zo vaak weg geweest al van op vrij jonge leeftijd.

[Moet eten, daarom zo kort]

Eindelijk keek Joël haar weer aan, ze vond het moeilijk iets op te maken uit zijn bruine ogen. Zachtjes kneep hij in haar hand, waarna hij zich wat dichter tegen haar aan plaatste. Zacht beet ze op haar lip, hij hoefde eigenlijk al geen antwoord meer te geven. Ze had het al vermoed, en dat vermoede had hij zojuist bevestigd. Misschien dat ze het eerder had moeten vragen, in Marseille. 'Meerdere malen, tot mijn 13jaar. Dan dierf ik pas echt terug slaan. Weet je nog die ene keer dat ik met die blauwe plek in mijn nek en dat blauwe oog langs kwam. Dat ik daardoor heb moeten liegen tegen jullie allemaal? Ik voelde me toen echt een bedrieger, maar ik wou niet dat jullie het wisten.' vertelde Joël, hij beet op zijn onderlip. Met haar vrij hand, streek Alice zacht langs zijn wang liet haar hand af dwalen naar zijn nek. Ze kon zich nog goed herinneren hoe hij er uit had gezien, dat blauwe oog die plek in zijn nek. "Het geeft niet, ik ben blij dat je het me nu verteld." zei ze zacht, keek hem een moment zwijgend aan. Ze merkte dat het hem moeite had gekost het aan haar te vertellen. Een moment wende ze haar blik af. Ze kon zich niet voorstellen dat iemand zijn eigen kinderen sloeg. Waarom zou je dat doen? Ze had altijd wel geweten dat Joël problemen thuis had, hij was niet voor niets zo vaak bij hen geweest. Had ze niet wat moeten doen? Had zij er voor kunnen zorgen dat zijn vader stopte met wat hij deed? 'Wel, nu weetje ook een deel van mijn verleden.' fluisterde Joël, trok haar met die woorden uit haar gedachten. Ze richtte haar ogen weer op de zijne, knikte langzaam. Waarna ze een zachte kus op zijn lippen plaatste, om hem vervolgens weer zwijgend aan te kijken.

Hij keek haar aan en een waterige glimlach verscheen op zijn gezicht. Uiteindelijk keek hij een kus op zijn lippen en heel zachtjes bracht hij zijn hand naar haar wang, toen hun lippen elkaar niet meer raakte streek hij zachtjes over haar wang. 'Wat gebeurd is, is gebeurd. De tijd valt niet meer terug te draaien voor beiden van ons, hoewel ik het voor jou wel zou willen doen. Een nieuw tijdperk is er voor ons aangebroken Alice. Een tijdperk zonder duistere dagen, alleen maar dagen vol geluk, zonder pijn.' Zei hij zachtjes tegen haar en drukte haar een kus op haar wang. Vervolgens legde hij zijn hoofd op haar schouder met zijn gezicht naar haar toe. 'We moeten ons geen zorgen meer maken. Dus misschien kunnen we het verleden ook beter achter ons laten?' Stelde hij voor. Hoewel dat voor beiden moeilijk zou worden. Maar gewoon de slechte dingen achter hen laten en genieten van elkaar zoals het altjd moest zijn, zoals het hoorde. Zachtjes streek hij langs haar heup en glimlachte even. Eindelijk, hij en Alice. Samen zonder iets dat hen uit elkaar kon trekken, zonder iemand die haar wou pijn doen. Geen gevaar meer. Een zalig gevoel eigenlijk.

[Inspi is vermoord door mijn opstel ]

Een waterig glimlach was op Joël's gezicht verschenen, deed ook haar voorzichtig glimlachen. Voor een moment sloot Alice haar ogen, toen Joël zijn hand op haar wang plaatste. Ze kon voor het eerst gewoon genieten van zijn aanrakingen zonder bang te hoeven zijn hem te verliezen. Zonder bang te hoeven zijn dat dit de laatste kus was die ze hem ooit zou geven. Die gedachten deden haar glimlach verbreden, met zijn hand streek Joël over haar wang nadat ze haar lippen van de zijne had gehaald. 'Wat gebeurd is, is gebeurd. De tijd valt niet meer terug te draaien voor beiden van ons, hoewel ik het voor jou wel zou willen doen. Een nieuw tijdperk is er voor ons aangebroken Alice. Een tijdperk zonder duistere dagen, alleen maar dagen vol geluk, zonder pijn.' zei Joël zacht, een kus werd op haar wang gedrukt. Hij had gelijk, de tijd viel niet meer terug te draaien. Wat gebeurd was, was gebeurd. Daar konden zij niks meer aan veranderen, hoe graag ze het ook zouden willen. Hoe erg ze hun best ook zouden doen. Het verleden kon je niet veranderen, dat stond vast. Het enige wat je kon doen was het accepteren, hoe moeilijk dat soms ook was. Je moest verder, van blijven hangen in het verleden werd je niet gelukkig. Toch wist ze dat de dagen, de jaren die zouden volgen niet pijnloos zouden zijn. De herinneringen van haar familie waren nog altijd pijnlijk, en ze wist dat dat nog wel een tijd zou blijven voortduren. Het verleden was hardnekkig, dat liet je niet zomaar los. Toch wist ze dat ze nu een periode in zouden gaan, met meer geluk, veel meer geluk dan ze in de af gelopen twee jaar had gehad. Niet alleen omdat ze eindelijk vrij was, nee vooral omdat ze weer bij Joël was. Echt bij hem, met niks wat tussen hen stond. Niks dat hen er van weerhield elkaar te beminnen zoals vroeger. Joël had zijn hoofd op haar schouder gelegd, zijn gezicht had hij naar haar toe gekeerd. 'We moeten ons geen zorgen meer maken. Dus misschien kunnen we het verleden ook beter achter ons laten?' zei hij, ze keek hem een moment aan. Een glimlach speelde op haar lippen. "Ik zal mijn best doen het verleden los te laten." zei ze zacht, wetend dat dit iets was wat haar veel moeite zou gaan kosten. Maar het zou ook Joël veel moeite gaan kosten, dat wist ze. Met zijn hand streek Joël langs haar heup, ze glimlachte even. Keek hem aan, haar ogen kregen hun glans al weer terug. Ergens stoorde het haar dat ze met haar rug tegen hem aan zat, waardoor het bijna onmogelijk was hem echt aan te raken. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd. "Ik ben blij dat we eindelijk weer bij elkaar zijn, zonder iets dat tussen ons staat." zei ze zacht, een glimlach rustte op haar lippen.

Joël knikte naar haar. 'We doen het samen.' Zei hij zacht tegen haar en sloot even zijn ogen even. De jongen haalde diep adem en hoorde haar nog wat zeggen, waardoor hij zijn ogen open deed en haar met die ene speciale glans aan keek. 'We zijn misschien wel gehandicapt nu. Maar we zijn bij elkaar.' Zei hij lachend en drukte een zachte kus op haar schouder. Uiteindelijk kwam de verpleegster weer binnen en zag de twee op het bed zitten en glimlachtte even naar hen twee. Vriendelijk knikte hij naar haar en liet haar vervolgens maar doen, hij had nu veel meer te doen. Zoals gewoon bij Alice zijn. 'Weetje trouwens wanneer we uit het ziekehuis mogen?' Vroeg hij aan haar en fronste even. Voor hem was het al te veel als hij hier een nacht moest blijven, want eigenlijk wou hij al gewoon met haar vertrekken. Zodat ze konden doen wat ze wilden, dan zou zij alleszins eerst mogen kiezen alleen al omdat ze nu weer alles kon doen. Kort voelde hij een pijnsteek door zijn hele been gaan en mompelde wat inzichzelf. De verpleegster keek even naar Joël en liep naar hem toe, keek even op het schermpje naast zijn hoofd en wandelde dan weer verder. 'De dokter komt zo met jullie praten.' Zei ze vriendelijk en sloot de deur weer. Joël tilde zijn hoofd op en plaatste zijn handen heel voorzichtig langs haar nek heen en begon haar heel zachtjes te masseren zodat hij haar geen pijn zou doen bij haar wonde. Alice kon relaxen, er was helemaal niets meer wat hun tegen hield om elkaar lief te hebben. Rustig keek hij naar de deur en bleef haar echter verder masseren enn wachtte gewoon af wat er zou gebeuren. Opeens hoorde hij langs de gang een wel bekend muziekje. Het liedje wat hij het laatst had gezongen op het strand toen hij bij haar was. Don't want an ending. Ditmaal kwam er geen einde meer. Daar was hij blij om. Geen nood meer, geen pijn meer. Gewoon Alice en Joël, zoals vroeger. Alleen dan anders.

'We doen het samen.' zei Joël zacht, voor een kort moment kneep ze zacht in zijn hand. Samen, ja vanaf nu af aan zouden ze er niet meer alleen voor staan. Zouden ze elkaar hebben. Zouden ze elkaar kunnen steunen, mocht dit nodig zijn. En waarschijnlijk zou het nodig zijn. Zelfs als ze het verleden achter hen zouden laten, dit ging geleidelijk niet opeens. Er zouden moment komen, die pijnlijk waren voor één van hen of voor hen beide. Maar ze hadden elkaar, een kleine glimlach gleed over haar lippen. Joël keek haar aan, in zijn ogen was een glans verschenen. Een glans die ook op het strand in zijn ogen had gestaan, een glans die ze nog kende uit hun tijd in Marseille. 'We zijn misschien wel gehandicapt nu. Maar we zijn bij elkaar.' zei Joël lachend, ze grijnsde even naar hem. Joel drukte een zachte kus op haar schouder. Een moment sloot ze haar ogen, genietend van het gevoel van zijn lippen op haar huid. De deur ging open, Alice opende haar ogen keek naar de zuster die binnenkwam. Ergens verwachtte ze dat de verpleegster haar terug zou sturen, maar dit deed ze -tot Alice opluchting- niet. Ze glimlachte enkel naar hen, Alice glimlachte vriendelijk terug. Volgde de verpleegster met haar ogen. 'Weetje trouwens wanneer we uit het ziekehuis mogen?' vroeg Joël, aan de verpleegster. Deze gaf niet direct antwoord. Eigenlijk hoopte Alice, dat ze direct naar huis zouden mogelijk. Al betwijfelde ze dit, ze wierp een blik op het raam. Maar doordat de gordijnen waren gesloten, was het onmogelijk in te schatte hoe laat het was. Hoelang was ze buiten bewustzijn geweest? Hoeveel tijd was er verstrekken sinds ze die mand daar had zien staan? 'De dokter komt zo met jullie praten.' zei de verpleegster, waarna ze weer verdween. Als ze hier moesten blijven, zou de dokter haar dan terug sturen naar haar eigen kamer of zou hij het goed vinden dat ze bij Joël bleef? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, richtte haar ogen op de zijne. "Ik hoop dat we vandaag naar huis mogen. Heb jij eigenlijk enig idee hoe laat het is?" voegde ze er aan toe, keek hem voor een moment vragend aan. Joël plaatste zijn handen langs haar nek, Alice richtte haar blik weer voor zich. Hij begon haar heel zachtjes te masseren, en zij sloot haar ogen. Voelde dat ze langzaam ontspande, vanaf de gang klonk een bekend liedje. Joël had er op het strand een stukje uit gezongen, I don't want an ending. Maar nu was het liedje niet langer van toepassing, want er zou geen einde meer komen. Die gedachten deed haar glimlachen.

'Geen idee eigenlijk, en waar mijn mobiel is weet ik al helemaal niet maar ja, die zal ik wel terug krijgen zometeen.' Zei hij met een grijnsje tegen haar en deed rustig voort en sloot even zijn ogen. Alice mocht volop genieten nu, ze verdiende het na alles wat er gebeurt was met haar. Kort verlegde hij zijn bee, negeerde de pijn en opende zijn ogen weer. Even leek hij zelf bijna in slaap te vallen maar dat kwam door het feit dat hij een pijnstiller had genomen daardoor werd hij altijd wat slapperig dat herinnerde hij zich nog wel van bij zijn thuis. Uiteindelijk ging de deur open en de dokter kwam naar binnen, even richtte die zijn blik op de twee die bij elkaar zaten op het bed en schudde zachtjes maar glimlachend zijn hoofd. Joël liet zijn handen zakken en legde die weer op haar heupen en keek de dokter afwachtend aan. De dokter besloot zijn mond maar te houden over het feit dat Alice beter naar haar eigen kon gaan. 'Wel, laten we maar beginnen met Joël. Door jouw actie en je wonde, kun je nu waarschijnlijk een week, misschien twee weken niet meer sporten. Het enige wat je mag doen is wandelen of rustig joggen, maar veel intenser mag je niet doen.' Joël zijn mond viel open. Een hele week, misschien twee weken geen basketbal. Meteen schudde hij zijn hoofd. 'U maakt een grapje toch?' Sprak hij verbouwereerd en keek even naar Alice maar richtte al heel snel zijn blik weer op Alice. 'Nee jongen, de kogel is helemaal door je knie gegaan, wees blij dat je kniebanden nog intact zijn anders kon je helemaal niet meer sporten.' Joël zuchtte en legde zijn hoofd zachtjes op haar schouder en wachtte tot de man verder zou gaan met Alice haar diagnose, als zij wel mocht sporten zou hij het eigenlijk wel sneu vinden voor zichzelf.

'Geen idee eigenlijk, en waar mijn mobiel is weet ik al helemaal niet maar ja, die zal ik wel terug krijgen zometeen.' zei Joël, Alice knikte langzaam. Liet haar ogen afdwalen naar het raam, al wist ze dat ze daaruit niet op zou kunnen maken of de avond zijn intreden al had gemaakt. De dikke witte gordijnen waren dicht getrokken, waardoor het onmogelijk was voor zonnestralen, naar binnen te vallen. Het geluid van de deur die open ging, deed haar op kijken. Een dokter kwam de kamer in, wierp een korte blik op hen. Maar stuurde Alice, tot haar opluchting, niet terug naar haar eigen kamer. Hij schudde enkel glimlachend zijn hoofd, voor een moment vroeg ze zich af wat er door zijn hoofd zou gaan. Hoe keken dokters eigenlijk naar hun patiënten? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, wetend dat ze enkel een uitweg zocht om maar niet aan hun diagnose te moeten denken. Want die zou nou komen, dat wist ze. Joël liet zijn handen zakken, legde ze op haar heupen. 'Wel, laten we maar beginnen met Joël. Door jouw actie en je wonde, kun je nu waarschijnlijk een week, misschien twee weken niet meer sporten. Het enige wat je mag doen is wandelen of rustig joggen, maar veel intenser mag je niet doen.' zei de dokter, Alice hoefde niet naar Joël's gezicht te kijken om te weten dat dit hem totaal niet aan stond. Ze betwijfelde of Joël het zou volhouden, een week niet te sporten. Voor hem betekende sport heel veel, en dat wist ze. Zacht plaatste ze haar hand op zijn goede boven been iets boven zijn knie. 'U maakt een grapje toch?' zei Joël verbouwereerd, Alice zweeg. Staarde zwijgend langs de dokter heen naar de witte muur. Beet zacht op haar lip, dit was haar schuld. Door haar kon Joël niet sporten, een zucht verliet haar keel. 'Nee jongen, de kogel is helemaal door je knie gegaan, wees blij dat je kniebanden nog intact zijn anders kon je helemaal niet meer sporten.' vervolgde de dokter. Waarna hij zijn ogen op haar richtte, het koste Alice moeite hem aan te blijven kijken en haar ogen niet af te wenden. Ze had het niet zo op dokters, vroeger was ze zelfs bang voor hen geweest, had nooit naar de dokter gewild. Onderhand was dat veranderd, al was die angst nog steeds niet helemaal verdwenen. Joël had zijn hoofd op haar schouder gelegd. "Bij jouw, Stefanie. Licht het niet veel anders, je mag ongeveer twee weken niet sporten. Al kun je wel gewoon hardlopen, zolang je je arm niet gebruikt. Daarna moet je nog een beetje hoeden voor zware lasten." zei de dokter, Alice zweeg. Twee weken niet sporten, ze betwijfelde of ze dit vol zou gaan houden. Ze was er nooit goed in geweest lang stil te zitten, en sport en vooral dansen en basketbal betekende veel voor haar. Ze wende haar blik af, knikte kort. "Het is onderhand al over elven, dus het lijkt me beter dat jullie in elk geval vannacht hier blijven. Daarna zien we verder." vervolgde de dokters, alsof het nog niet erg was dat ze beide voor meer dan een week niet mochten sporten. De dokter leek een moment te aarzelen, alsof hij overwoog om haar weg te sturen. "Ik kom morgen nog wel even terug." met die woorden verdween hij uit de kamer.

Joël keek terwijl de dokter sprak de hele tijd naar Alice. Hij was zich bewust van haar hand op zijn goede been heel voorzichtig trok hij haar dichter tegen zich aan en luisterde verder naar de dokter. Toen deze zei dat ook Alice niet mocht sporten, leek er bij haar niets te veranderen al wist hij welliswaar beter.Blijkbaar moesten ze ook nog hier blijven vannacht, toen de dokter nog even bleef staan dacht hij dat ze weg moest uit zijn kamer maar toen vertrok de man. 'Ik haat dokters.' Mompelde hij koppig en keek haar even aan. 'Wel, als we hier morgen weg zijn. Gaan we de dagen daarna dan samen wat lopen ofzo?' Veel meer anders mocht hij niet doen en dat vond hij heel stom. Want Joël leefde voor zijn sport, het was iets wat hem op de been had gehouden vroeger en nog altijd. Al hielp Alice hem hier ook wel mee. Joël sloot een deal met zichzelf. Hij zou het nog geen drie dagen volhouden zonder basketbal, daar was hij zeker van. De derde dag zou hij alweer met een basketbal rondlopen en gaan trainen. Dit was eigenlijk zo hard niet eerlijk. Waarom moest dit hen twee nu weer zijn over komen? Al had hij er geen spijt van dat hij op die man was gesprongen, nee, zonder hem was hij misschien niet gepakt. Dan zaten ze hier nu nog niet samen. Kort dacht hij na. De dokter had niet gesproken over dat zij terug naar haar kamer moest. 'Euhm, Alice. Zou je misschien vannacht hier willen blijven, bij mij?' Vroeg hij aan haar en zette een kleine glimlach op. Ergens hoopte hij van wel, want hij moest maar eens het in zijn domme kop krijgen om wat te gaan wandelen hier. Dan zouden ze hem hoogstwaarschijnlijk morgen ergens op de grond aan treffen. Daar was hij zo zeker van. Afwachtend keek hij haar aan en sloot voor een moment zijn ogen even. Joël was moe, maar toch wou hij nog even wachten met slapen. Gewoon nog even van deze dag nagenieten, alleszins toch van het einde. Want dat was het gene wat perfect was geweest. Buiten dan het feit dat ze beiden niet meer mochten sporten maar ja.

'Ik haat dokters.' mompelde Joël, nadat de man hun kamer had verlaten en zij weer met zijn tweeën waren. "Je bent niet de enige." mompelde Alice, haar ogen gingen voor een moment naar de nu gesloten deur. Zouden de zusters en dokters hen nu met rust laten tot morgen ochtend, of zou ze straks als nog weg gestuurd worden? 'Wel, als we hier morgen weg zijn. Gaan we de dagen daarna dan samen wat lopen ofzo?' stelde Joël voor, Alice maakte haar ogen los van de deur keek hem aan. Ze knikte, glimlachte even naar hem. Het zou voor hen beide moeilijk worden te doen wat de dokter had gezegd, ze twijfelde er aan of zij het vol zou houden. Zou hij het vol houden of zou hij binnen twee dagen alweer met een basketbal in zijn handen staan. "Beloof me wat je doet wat die dokter zei, en niet over een paar dagen weer gaat trainen." zei ze zacht. "Ik weet dat het moeilijk voor je word, maar als je het niet doet hou je er misschien wat aan over." vervolgde ze, nog altijd op dezelfde zachte toon. 'Euhm, Alice. Zou je misschien vannacht hier willen blijven, bij mij?' vroeg Joël, een kleine glimlach was op zijn gezicht verschenen. Ook op haar gezicht verscheen nu weer een glimlach. Ze was al van plan geweest hier te blijven, als de dokter of Joël haar niet weg zou sturen. "Tuurlijk." zei ze, drukte een zachte kus op zijn wang. Waarna ze haar blik voor een moment weer voor zich richtte en haar ogen sloot. Het was vreemd dat ze moe was, terwijl ze zonet relatief lang buiten bewustzijn was geweest. Misschien had het ook wel wat te maken met dat ze aardigs wat pijnstillers toe gediend had gekregen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Luisterde naar de geluiden om hen heen, eigenlijk was het redelijk stil. Je hoorde zo nu en dan stemmen, het gepiep van gympen op de vloer of het getik van hakken. Hopelijk zou ze voor de verandering eens een droom loze slaap hebben, ze wou niet weer ontwaken zoals laatst op het strand.

'Maar, als ik niet sport dan word ik heel raar, en dan ga ik chagrijnig worden. Maar voor jou zal ik het proberen, zolang jij ook maar niets doet wat je niet mag.' Zei hij tegen haar en drukte een kus op haar wang en glimlachte even zachtjes. Toen ze toestemde glimlachte hij en streek zachtjes over haar rug heen en drukte in haar nek een kus. Wel vroeg hij zich nu af hoe ze het zouden gaan klaarspelen om samen in het bed te gaan liggen zonder dat de ander eruit viel. Ach, het lukte wel en hij woelde toch niet veel in zijn slaap dus dat was misschien nu wel een voordeel. 'Vanavond zullen we niet slecht dromen. We zullen dromen over een goed verlopend leven, oftewel droom je niet. Maar de slechte dromen komen niet meer terug.' Zei hij zacht tegen haar en keek haar met een slaperige blik aan waardoor hij even wegkeek. Kort beet hij op zijn onderlip en zuchtte even. 'Ik ben moe weetje. Wat raar is.' Zei hij tegen haar en grijnsde eventjes naar haar. Vervolgens plaatste hij heel voorzichtig een hand op haar wonde maar zette er geen druk op. 'Ik denk dat ik je morgen eens mooi ga verwennen.' Zei hij met een glimlach tegen haar en liet zijn hand weer zakken en plaatste die weer op haar heupen en sloot even zijn ogen.

[Soowry, moet gaan ]

'Maar, als ik niet sport dan word ik heel raar, en dan ga ik chagrijnig worden. Maar voor jou zal ik het proberen, zolang jij ook maar niets doet wat je niet mag.' zei Joël, waarna hij een kus op haar wang drukte. "Dan probeer ik je wel weer op te vrolijken." zei ze glimlachend tegen hem. "Ik zal het ook proberen." zei ze, waarna ze voor een moment weg keek. Het zou moeilijk worden, maar veel keus had ze niet wilde ze hier niks aan over houden. Het zelfde gold voor Joël, samen zouden ze het wel volhouden. Toch? Een kus werd in haar nek gedrukt, een glimlach gleed over haar lippen. 'Vanavond zullen we niet slecht dromen. We zullen dromen over een goed verlopend leven, oftewel droom je niet. Maar de slechte dromen komen niet meer terug.' zei Joël, hopelijk had hij gelijk. Hopelijk zouden de nare dromen weg blijven, in elk geval vannacht. Een moment keek ze naar het bed waar ze op zaten, met een beetje geluk zouden ze er niet uit vallen. Normaal gesproken zou ze het niet heel erg hebben gevonden, als zij of Joël op de grond zouden vallen, maar nu? Nu ze beide gewond waren? Ze richtte haar blik weer op Joël, zag de slaperige blik in zijn ogen. 'Ik ben moe weetje. Wat raar is.' zei Joël, grijnzend. "Ik ook." zei Alice, een kleine glimlach speelde op haar lippen. Hij plaatste zijn hand heel voorzichtig op haar wonden, automatisch sloot ze haar ogen. Het deed geen pijn, Joël zorgde ervoor dat hij geen druk zetten. 'Ik denk dat ik je morgen eens mooi ga verwennen.' zei hij, Alice glimlachte. Opende haar ogen en keek hem weer aan, nadat hij zijn handen weer op haar heup had geplaatst. Een glimlach speelde op haar lippen. "Volgens mij is het beter dat we gaan liggen." zei ze, waarna ze langzaam op stond en zich omdraaien zodat ze hem recht aan keek. Ze rilde lichtjes toen haar voeten de koude vloer raakte en de ze de warmte van Joël lichaam niet meer voelde.

Zachtjes knikte hij toen ze van het bed verdwenen was. Opeens rolde er een rilling over zijn rug heen, vast omdat ze weg was gegaan en zij deels zijn warmte was. Kalm schoof hij op met zijn lichaam en vervolgens heiste hij zijn been naast het andere en keek haar aan. 'Als ik uit het bed donder vannacht zul je het wel horen.' Zei hij met een grijns terwijl hij aankeek. Joël legde zijn hoofd neer op het kussen en wachtte tot Alice naast hem zou komen liggen. 'When I see your face. There's not a thing that I would change. Cause your amazing just the way you are.' Speelde er in zijn hoofd af. En ja, dit liedje ging over Alice. Ze was gewoon perfect hoe ze was, ze had niets nodig van make up of al die andere zooi. Gewoon zoals ze was, was zij perfect voor hem. Hij vroeg niet aan haar om te veranderen, want zo was hij niet aangelegd. Hij zag liever mensen hoe ze echt waren, geen cosmetica, niets van chirurgie gewoon jezelf zijn voor 100%. Even keek hij naar de lucht, de vermoeidheid sloeg vroeger toe dan hij wou. Stomme pijnstillers ook. Waarom hadden ze die nu gegeven? Oftewel had hij vandaag pijn en anders zou het morgen wel zijn. Dat was voor hem perfect normaal. Uiteindelijk keek hij haar weer aan en wachte tot ze naast hem kwam liggen zodat hij haar weer in zijn armen kon nemen zoals het hoorde nu. Een glimlah verscheen op zijn gezicht.

Met haar ogen volgde Alice Joël's bewegingen, ze rilde lichtjes door de koude lucht die er langs haar lichaam streek. De dunne ziekenhuis pyjama hield nauwelijks kou tegen, ze zou dan ook blij zijn als ze onder de dekens lag dicht tegen Joël aan. 'Als ik uit het bed donder vannacht zul je het wel horen.' zei hij, een grijns stond op zijn gezicht. "Of ik slaap er door heen." zei ze, een moment keek ze hem grijnzend aan. Al wist ze dat ze het waarschijnlijk wel zou horen, ze sliep nooit erg diep. De de kans dat ze het niet zou horen als Joël uit het bed viel was vrij klein, daarbij kwam dat er dan waarschijnlijk ook gelijk een deel van de warmte zou verdwijnen. Hij had zijn hoofd onderhand op het kussen neergelegd, Alice ging op haar zij naast hem liggen. Haar goede schouder rustend op het matras. Ze ging wat dichter tegen hem aanliggen, legde haar hoofd vlak bij de zijne op het kussen. Ze irriteerde zich lichtelijk aan het feit dat ze haar arm nauwelijks kon bewegen zonder dat er een felle pijnscheut door haar schouder trok. Ze ging wat verliggen, zodat ze met haar goede arm zonder al te veel moeite kon bewegen. Haar hand bracht ze naar zijn gezicht, waarna ze zacht langs zijn wang streek. Een glimlach speelde op haar lippen. Ze lette er op dat ze Joël's knie niet per ongeluk raakte, bang hem pijn te doen. Zijn gezicht was vlak bij het hare, waardoor ze alle fijne trekken moeiteloos kon zien. Makkelijker dan op het strand, want toen was er geen tl licht geweest. Ze glimlachte even, drukte een zachte kus op zijn lippen.

'Niet hoor, want als ik val ga ik gillen als een meisje en maak ik jou wakker.' Grijnsde hij naar haar toe en keek haar aan toen ze naast hem kwam liggen. Heel zachtjes legde hij zijn arm om haar heen en glimlachte hij even. Zachtjes streek haar hand langs zijn wang, een gelukkige gevoel overspoelde hem en heel zachtjes streek hij nu langs haar arm. Vlak daarna voelde hij haar lippen een zachte kus op de zijne drukken, de jongen verplaatste zijn hand voorzichtig naar haar wang en sloot voor een moment zijn ogen gedurende de kus bleef duren. 'Trouwens als je er door slaapt, dan kan ik je morgen waarschijnlijk niet gaan verwennen. En ergens denk ik dat je dat niet leuk gaat vinden.' Grijnsde hij naar haar nadat de kus beëindigd was. Blijkbaar handelde ze beiden nog altijd even zacht en voorzichtig als eerst, bij hem zou dit nooit veranderen, dat was hij gewoon. Maar bij haar lag het nu aan het feit dat ze beiden gewond waren. Zachtjes drukte hij nog een kus vlak naast haar lippen, wat meestal een zalig gevoel teweeg bracht bij je lippen. Met een kleine glimlach keek hij haar aan en streek even langs haar haren en opeens geeuwde hij. Meteen keek hij naar haar en zijn wangen kleurden zijn wangen lichtjes rood. 'Sorry, dit had ik niet gepland.' De jongen trok een pruillipje. Zo keek hij haar met zijn opgezette puppyoogjes aan. Als teken dat het hem speet dat hij per ongeluk had gegeeuwd.

'Niet hoor, want als ik val ga ik gillen als een meisje en maak ik jou wakker.' zei Joël grijnsde, Alice grinnikte onwillekeurig. "Ja, oké dan word ik wel wakker. Maar niet alleen ik, maar ook de rest van het ziekenhuis." zei ze, een grijns was op haar gezicht verschenen. Heel zacht legde Joël zijn arm om haar heen. Hij had altijd al voorzichtig gehandeld met haar, ook voor ze uit Marseille vertrok. Het hoorde bij hem, die voorzichtigheid, die zachtheid. Zelf handelde ze normaal iets minder voorzichtig, al betekende niet dat ze ruw was. Nee, zeker niet, gewoon niet zo voorzichtig als hij. Ze glimlachte even, Joël plaatste zijn hand op haar wang tijdens de kus. 'Trouwens als je er door slaapt, dan kan ik je morgen waarschijnlijk niet gaan verwennen. En ergens denk ik dat je dat niet leuk gaat vinden.' zei Joël, nadat er een einde was gekomen aan de kus. "Als je het zo stelt, word ik toch maar wel wakker." zei ze grijnzend. Een zachte kus werd naast haar lippen gedrukt. Voor een moment sloot ze haar ogen, voelde een heerlijk gevoel bij haar lippen dat de kus te weeg had gebracht. Met haar hand streek ze door Joël's haar nadat ze haar ogen weer had geopend, een glimlach speelde op haar lippen. Een kleine glimlach stond op Joël's lippen, met zijn hand streek hij langs haar haar. Plots geeuwde hij, waarna zijn wangen vrijwel direct lichtjes rood kleurde. Alice grinnikte, streek met haar hand zacht over zijn wang. 'Sorry, dit had ik niet gepland.' zei hij, waarna hij haar met een pruillipje en opgezette puppyoogjes aan keek. Alice gegrinnik ging over in een zacht gelach. "Het geeft niet." zei ze glimlachend, waarna ze een zachte kus in zijn nek plaatste. "Als je te moe bent moet je gewoon gaan slapen." fluisterde zacht.

Joël grijnsde even naar haar toen ze had gezegd dat ze dan toch wel wakker zou worden. Toen ze dan weer sprak keek hij haar aan en haalde zijn schouders even op. De zachte kus in zijn hals en het gewoel in zijn nek deden hem goed. Te goed. Zachtjes plaatste hij zijn lippen op haar voorhoofd, meestal een teken van vriendschap. Bij hem een teken van pure liefde. Tja, hij was altijd al anders geweest dan de meeste jongens, voorzichtiger in zijn handelingen, maar ook had hij andere handelingen dan de meeste jongens. Want deze waren nogal ruw aangelegd. Maar hij was wie hij was. Cause I'm born this way! Dacht hij met een glimlach op zijn gezicht. Uiteindelijk was de strijd tegen zijn moeheid verloren. Zachtjes drukte hij nog een kus op haar lippen. 'Slaapwel en tot morgen.' Fluisterde hij zachtjes. Joël's ogen vielen toe, al sliep hij nog niet. Zolang hij wakker zou blijven zou hij het doen, en hij wou stiekem nog een slaapwel horen van haar. Gewoon omdat hij dat belangrijk vond. Joël zakte lichtjes weg in zijn slaap, en daardoor ontspande zijn houding ook meteen al was het nog duidelijk dat hij niet sliep. Heel zachtjes liet hij zijn hand weer gewoon op haar heup liggen en zuchtte gelukzalig. Hopelijk zou zijn knie hem vannacht niet te veel parten gaan spelen want dan ging hij waarschijnlijk dus niet veel slapen. Pijn had hem altijd al wakker gehouden. Vroeger, en nu nog altijd. Maar ja, dat was eigenlijk maar bijzaak.

[Mijn toetsten bord doet raar, dus ik kan geen accenten plaatsen --']

Alice sloot voor een moment haar ogen, voelde Joel's lippen op haar voorhoofd. Een glimlach gleed over haar lippen, voorzichtig legde ze de haar linker hand op zijn arm. Een pijnscheut trok door haar schouder, een moment beet ze op haar lip. Verbeet de pijn, waarna ze zacht met haar hand over zijn arm streek. Zacht drukte Joel zijn lippen op de hare, ze beantwoorde zijn kus. Opende haar ogen nadat deze tot een einde was gekomen, keek hem aan. 'Slaapwel en tot morgen.' fluisterde hij zacht, waarna hij zijn ogen sloot. " Welterusten." fluisterde ze, waarna ze hem voor een moment zwijgend aan keek. Hij sliep nog niet, dat zag ze bovendien kon ze het horen aan zijn ademhaling. Zijn hand had hij weer op haar heup gelegd, ze glimlachte even. Voor een moment zag ze hem weer op het strand zitten, de golven die enkele meters bij hem vandaan kapot sloegen op het strand. Zij had een moment naar hem gekeken, vanaf de pier had ze hem zien zitten. Het was moeilijk geweest om niet naar hem toe te gaan, maar nu was het anders. Nu hoefde ze geen afstand meer te nemen, er was niks meer dat hen uit elkaar zou kunnen drijven. Morgen als ze wakker werd, zou hij hier nog zijn. Bij haar. En zij zou niet meer weg hoeven, ze zouden geen afscheid meer hoeven nemen. Alice sloot haar ogen, haar hand had ze van zijn arm afgedwaald en na een korte aarzeling op zijn borst geplaatst. De slaap overviel haar, een moment vocht ze er tegen. Wetende dat Joel nog wakker was. Maar lang hield ze het niet vol, al vrij snel viel ze in slaap.

Toen haar slaapwel had geklonken en hij nog even aan het na genieten was van het gestreel over zijn arm en later de hand op zijn borst. Hoorde hij haar ademhaling zachtjes trager worden een teken dat ze sliep. Iets dichter legde hij zich tegen haar aan, en vervolgens viel hij ook in slaap. Toen hij in slaap viel zag hij allemaal rare beelden. Zijn droom was gewoon idioot, een droom zonder een betekenis. Dat was iets goed. Dan zou hij niet wakker worden in geschreeuw of met tranen of wat dan ook. Joël was inmiddels helemaal in slaap gevallen, net als Alice. Matt deed de deur open en zag de twee bij elkaar liggen en glimlachte even. Hij was met Alice, en Joël's spullen naar de kamer gekomen. Deze legde hij zachtjes neer op het uit einde van het bed. Vervolgens vertrok hij weer en sloot de deur heel zachtjes zodat je alleen de klik hoorde van het slot. In zijn slaap bewoog Joël zich zachtjes maar hij belande niet naast het bed wat goed was voor hem. Toen hij zijn been even zacht plooide schoten zijn ogen open en gromde hij inzichzelf. Vervolgens keek hij naar de slapende schone naast zich en glimlachtte even. Zachtjes plaatste hij zijn hand even op haar hoofd en streek door haar haren, om daarna zijn hand op haar wang te leggen en zijn ogen weer te sluiten en vervolgens in een droomloze slaap te belanden. De volgende uren van de nacht gingen gewoon voorbij terwijl hij verder sliep. Veel kreeg hem niet wakker, er waren een paar verpleegsters binnen gekomen om te kijken hoe het ging met hun maar deze waren weer met een glimlach vertrokken uit de kamer toen ze het koppel lagen liggen in het bed.

Alice was al vrij snel in een droom loze slaap te recht gekomen, voor het eerst in lange tijd werd ze ze niet geteisterd door nachtmerries. Die er elke keer weer voor hadden gezorgd, dat ze met tranen in haar ogen wakker was geworden. Voor het eerst sinds de dood van haar broer. Toch was het een vrij lichte slaap, elke keer dat de deur open gin werd ze voor een kort moment wakker. Hoorde de stille voetstappen van degene die hun kamer in kwamen lopen, van het eerste paar voetstappen vermoede ze dat het Matt was. De voetstappen waren zwaarder dan degene die later die nacht kwamen. Maar lang stond ze er niet bij stil, elke keer weer viel ze in slaap nadat degene die hun kamer had betreden hem weer had verlaten. En de deur achter zich met een zachte klik had dicht getrokken. Geen enkel moment opende ze haar ogen, simpelweg omdat ze te moe was. Ze was nog te ver weg om zich tot dergelijke handelingen te zetten. De nacht was vredig aan haar voorbij getrokken, en voor het eerst sinds tijden had ze het idee dat ze daadwerkelijk goed had geslapen. Weer ging de deur van hun kamer open, Alice opende langzaam haar ogen. Joël's hand lag op aar wang, zacht pakte ze zijn hand vast trok hem heel voorzichtig om hem maar niet wakker te maken weg. Zodat ze de zuster aan kon kijken. "Hoe laat is het?" vroeg ze zacht, haar ogen dwaalde af naar het raam. Maar de dikke gordijnen zorgde er weer voor dat ze geen idee had hoe laat het was. "Negen uur." antwoordde de vrouw glimlachend, Alice rolde zich op haar rug. Schoot omhoog toen er een felle pijnscheut door haar schouder trok, die niet zo snel wegebde als de eerdere pijnscheuten. Waarschijnlijk waren de pijnstillers uit gewerkt, de zuster zag haar gezicht dat vertrokken was van de pijn. "Straks kunnen jullie bij de balie een recept halen voor pijnstillers." zei ze, waarna ze met een glimlach de kamer verliet. Alice richtte haar ogen op Joël, hopend dat ze hem niet wakker had gemaakt. Met haar hand streek ze acht langs zijn wang, waarna ze weer naast hem ging liggen. Hij zag er vredig uit als hij sliep, er was geen spanning of verdriet op zijn gezicht te lezen. Een glimlach gleed over haar lippen.

Joël sliep rustig verder en werd niet meer wakker. De jongen bewoog zijn been niet meer wetend welk been het juist was. Al gauw vlogen zijn ogen open en schoot zijn hand even naar zijn knie. Maar door het gezicht van Alice te zien keek hij haar met een glimlachje aan en legde zich weer neer. 'Goeiemorgend.' Zei hij zachtjes tegen haar en drukte zijn lippen zachtjes op haar neus en legde zijn hand op die van haar. Kort dwaalde zijn blik af naar haar schouder, zou ze veel pijn hebben? Vast wel toch. 'Heb je veel pijn aan je schouder?' Vroeg hij met die eeuwig bezorgde toon in zijn stem. Uiteindelijk zette hij zich iets rechter en meteen vielen zijn kleren hem op. Wie had die gebracht? Matt? Een van de verpleegster? Of waren ze stiekem naar hier gevlogen? Kort schudde hij zijn hoofd en glimlachte eventjes. Joël keek weer naar Alice. Naast haar wakker worden zou hij wel gewoon kunnen worden, ergens hoopte hij dat het ook wat meer zou gebeuren al was het natuurlijk niet verplicht. 'Weetje, naast jou wakker worden voelt goed aan.' Hij plaatste zijn hand even op haar wang en streek daar zacht over. De pijn van zijn knie verbeet hij, al was dit niet echt te merken aan zijn gezicht. Blijkbaar hadden die jaren dat hij werd afgeslagen toch nog wel nut, pijn verbergen daar was hij goed in geworden. Vandaag zou ze niet vertrekken, omdat het niet meer hoefde. Vandaag was het gewoon een dagje voor hun eigen. Dat hadden ze na gisteren wel verdiend vond hij.